LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.517
- Likes
- 7.748
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Έτοιμες βαλίτσες και φορτωμένες στα 4 τζιπ .αποχαιρετούμε τη Βίβιαν και φεύγουμε για τη όχθη του Νείλου από όπου θα πάρουμε το ‘’ponton’’
το τοπικό πλωτό μεταφορικό μέσο για να περάσουμε απέναντι και να χαθούμε στη έρημο Βαyuda.Μπαίνουμε στη έρημο και το μάτι αρχίζει να καταγράφει εικόνες. Μια διαδρομή από επίπεδες περιοχές που πότε πότε εμφανίζονται ορισμένα απομονωμένα βουνά και μικροί αμμόλοφοι κίτρινης χρυσαφί άμμου. Η μόνη πράσινη πινελιά σε όλο αυτό το ξερό ζεστό τοπίο είναι κάποιες ακακίες με αυτό το περίεργο σχήμα ομπρέλας..
Λίγα χωριά με πολύ μικρά σπίτια με το ζόρι φαίνονται μέσα από τη σκόνη και τις πέτρες και οι καμήλες ακούραστα περπατούν δεκάδες χιλιόμετρα μέχρι τη πηγή νερού και οι φιγούρες των καμηλιέρηδων σαν οπτασία μέσα από τη σκόνη που ο αέρας στροβιλίζει δημιουργούν μια σύνθεση ενός απόκοσμου τοπίου.. Νιώθεις το λαιμό σου να ξηραίνεται αλλά συνεχίζεις τα επιφωνήματα… σε κάθε στάση θαυμασμός.. δεν ξέρεις που να στρέψεις το βλέμμα και μια μανία συλλογής πετρωμάτων μας έχει κυριεύσει.. απίστευτα πετρώματα…(βέβαια δεν γνωρίζαμε ότι απαγορεύεται να πάρουμε μαζί μας και στο τέλος τα αφήσαμε στο ξενοδοχείο με μαύρη καρδιά..)
Κάτω από ακακίες το καθημερινό πικνίκ…
Μπαίνουμε στο πιο απόκοσμο τραχύ ερημικό τοπίο με μαύρους σχηματισμούς λάβας και φτάνουμε στο κρατήρα του ηφαιστείου Al Atrum..Μια λεκάνη ηφαιστειακών πετρωμάτων που ο πυθμένας καταλαμβάνεται από λίμνες νερού διαφορετικών χρωμάτων στα άκρα των οποίων οι νομάδες συλλέγουν το αλάτι ξύνοντας την επιφάνεια του εδάφους..
Μια εικόνα βιβλική. Περπατάμε στο χείλος της καλντέρας και κατηφορίζουμε στο πυθμένα...βρίσκουμε μια οικογένεια με τα δυο μικρά αγόρια να ξύνουν βγάζοντας το αλάτι γεμίζοντας κουβάδες, που πατέρας με το γαϊδουράκι τους μεταφέρει πάνω.. δουλειά μιας ημέρας αποφέρει ένα σακί αλάτι με 0,90 ευρω κέρδος….απίστευτο.
..Ανηφορίζουμε βγαίνοντας από το πυθμένα κουβαλώντας πανέμορφες πέτρες..
Όχι λίγο μακριά από το Al Atrum στο δρόμο μας ,ένα μικρό χωριό που αποτελείται από 3 καλύβες με τους 6 νομάδες μόνιμους κατοίκους, μας περιμένουν προσφέροντας ζεστό τσάι.. Πρόσωπα σκληρά δοκιμασμένα από τη ζωή και τη έρημο αλλά με μια ζεστή ματιά.
Εδω όποιες συγκρίσεις, απορίες, ερωτήσεις δεν έχουν χώρο εδώ. .απλά κλείνεσαι σε αυτό που αισθάνεσαι και αυτό που βλέπεις μουδιασμένος αλλά ήρεμος.. Είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε ρούχα παπούτσια και ψωμί που οι οδηγοί μας τα πρόσφεραν μακριά από βλέμματα και φανφάρες.. όσο απολαμβάναμε το τσάι μας μέσα σε αυτή τη ηρεμία και αποκοσμια, συζητήσαμε πως και εμείς απόψε θα ζήσουμε κάτι ανάλογο μιας και η βραδιά μας θα ήταν κάτω από τα αστέρια, σε wild camp..
Φεύγουμε για Karima που βρίσκεται κοντά στο ιερό βουνο JEBEL BARKAL. Εμείς θα πρέπει να βρούμε ένα σημείο να στήσουμε τις σκηνές,, μόνες μας….ωχ Παναγία μου… και όλο σφίγγεται το στομάχι στην ιδέα με τη μόνη να χαίρεται η Μαρία που η κατασκήνωση είναι στο αίμα της.. Σε κάθε στροφή και πίσω από κάθε λόφο σκέφτομαι εδώ το τέλος.. και ξαφνικά ο Εμιλιανο μας ανακοινώνει ότι το πρόγραμμα έχει τροποποιηθεί .Απόψε αντί για τα αστέρια θα έχουμε σκεπή πάνω από το κεφάλι μας,,.. κατασκήνωση τέλος….ξεσπάμε στα χειροκροτήματα εκτός τη Μαρία που κατεβάζει τα μούτρα απογοητευμένη..
Το γραφείο, μας κάνει δώρο λέει τη διαμονή μας στο Nubia guest house , το οποίο έχει ανακαινιστεί πρόσφατα..
Σιγά δώρο… είπε κάποια ( δεν θυμάμαι ποια)είδαν πως είμαστε ραμολί και με το ζόρι θα βγάζαμε τη βραδιά οπότε προτίμησαν να μας κρατήσουν ζωντανές..
Οκ μου κάνει και αυτή η εκδοχή.. και σίγουρα θα είναι καλυτέρα από τη σκηνή .. τουλάχιστον θα έχει μπάνιο ..
Δεν έχω κερδίσει ποτέ μου στο λαχείο, αλλά η χαρά μου όταν είδα αυτό το guest house πρέπει να είναι ίδια με αν θα κέρδιζα ένα...
Τα τζιπ παρκάρουν σε ένα τεράστιο χωράφι ακριβώς πίσω από τον ιερό βράχο. Μπροστά μας ένας πλίνθινος τοίχος και μια ξύλινη πόρτα που με το που ανοίγει αντικρίζουμε ένα πανέμορφο χώρο. Γλάστρες θεόρατες με ανθισμένα τριαντάφυλλα και λουλούδια μας οδηγούν μέσα απο την παλια ρεσεψιον στη πίσω αυλή..
Απανωτά τα ουαουυυ..Μια καταπράσινη από γκαζόν αυλή με τα δωμάτια γύρω από αυτήν και στη μια άκρη τα σκαλοπάτια σε οδηγούν σε μια βεράντα και πισω είναι η πολλών τετραγωνικών αίθουσα -ρεστοράν- σαλόνι και ρεσεψιόν..
Στα σκαλοπάτια μας περιμένει η φασαριόζα Ιταλίδα διευθύντρια Κλάρα που είχαμε συναντήσει και στην αρένα .Αγκαλιές φιλιά και ένα τραπέζι με ξηρούς καρπούς και παγωμένο καρκαντε μας καλωσορίζει..
το τοπικό πλωτό μεταφορικό μέσο για να περάσουμε απέναντι και να χαθούμε στη έρημο Βαyuda.Μπαίνουμε στη έρημο και το μάτι αρχίζει να καταγράφει εικόνες. Μια διαδρομή από επίπεδες περιοχές που πότε πότε εμφανίζονται ορισμένα απομονωμένα βουνά και μικροί αμμόλοφοι κίτρινης χρυσαφί άμμου. Η μόνη πράσινη πινελιά σε όλο αυτό το ξερό ζεστό τοπίο είναι κάποιες ακακίες με αυτό το περίεργο σχήμα ομπρέλας..
Λίγα χωριά με πολύ μικρά σπίτια με το ζόρι φαίνονται μέσα από τη σκόνη και τις πέτρες και οι καμήλες ακούραστα περπατούν δεκάδες χιλιόμετρα μέχρι τη πηγή νερού και οι φιγούρες των καμηλιέρηδων σαν οπτασία μέσα από τη σκόνη που ο αέρας στροβιλίζει δημιουργούν μια σύνθεση ενός απόκοσμου τοπίου.. Νιώθεις το λαιμό σου να ξηραίνεται αλλά συνεχίζεις τα επιφωνήματα… σε κάθε στάση θαυμασμός.. δεν ξέρεις που να στρέψεις το βλέμμα και μια μανία συλλογής πετρωμάτων μας έχει κυριεύσει.. απίστευτα πετρώματα…(βέβαια δεν γνωρίζαμε ότι απαγορεύεται να πάρουμε μαζί μας και στο τέλος τα αφήσαμε στο ξενοδοχείο με μαύρη καρδιά..)
Κάτω από ακακίες το καθημερινό πικνίκ…
Μπαίνουμε στο πιο απόκοσμο τραχύ ερημικό τοπίο με μαύρους σχηματισμούς λάβας και φτάνουμε στο κρατήρα του ηφαιστείου Al Atrum..Μια λεκάνη ηφαιστειακών πετρωμάτων που ο πυθμένας καταλαμβάνεται από λίμνες νερού διαφορετικών χρωμάτων στα άκρα των οποίων οι νομάδες συλλέγουν το αλάτι ξύνοντας την επιφάνεια του εδάφους..
Μια εικόνα βιβλική. Περπατάμε στο χείλος της καλντέρας και κατηφορίζουμε στο πυθμένα...βρίσκουμε μια οικογένεια με τα δυο μικρά αγόρια να ξύνουν βγάζοντας το αλάτι γεμίζοντας κουβάδες, που πατέρας με το γαϊδουράκι τους μεταφέρει πάνω.. δουλειά μιας ημέρας αποφέρει ένα σακί αλάτι με 0,90 ευρω κέρδος….απίστευτο.
..Ανηφορίζουμε βγαίνοντας από το πυθμένα κουβαλώντας πανέμορφες πέτρες..
Όχι λίγο μακριά από το Al Atrum στο δρόμο μας ,ένα μικρό χωριό που αποτελείται από 3 καλύβες με τους 6 νομάδες μόνιμους κατοίκους, μας περιμένουν προσφέροντας ζεστό τσάι.. Πρόσωπα σκληρά δοκιμασμένα από τη ζωή και τη έρημο αλλά με μια ζεστή ματιά.
Εδω όποιες συγκρίσεις, απορίες, ερωτήσεις δεν έχουν χώρο εδώ. .απλά κλείνεσαι σε αυτό που αισθάνεσαι και αυτό που βλέπεις μουδιασμένος αλλά ήρεμος.. Είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε ρούχα παπούτσια και ψωμί που οι οδηγοί μας τα πρόσφεραν μακριά από βλέμματα και φανφάρες.. όσο απολαμβάναμε το τσάι μας μέσα σε αυτή τη ηρεμία και αποκοσμια, συζητήσαμε πως και εμείς απόψε θα ζήσουμε κάτι ανάλογο μιας και η βραδιά μας θα ήταν κάτω από τα αστέρια, σε wild camp..
Φεύγουμε για Karima που βρίσκεται κοντά στο ιερό βουνο JEBEL BARKAL. Εμείς θα πρέπει να βρούμε ένα σημείο να στήσουμε τις σκηνές,, μόνες μας….ωχ Παναγία μου… και όλο σφίγγεται το στομάχι στην ιδέα με τη μόνη να χαίρεται η Μαρία που η κατασκήνωση είναι στο αίμα της.. Σε κάθε στροφή και πίσω από κάθε λόφο σκέφτομαι εδώ το τέλος.. και ξαφνικά ο Εμιλιανο μας ανακοινώνει ότι το πρόγραμμα έχει τροποποιηθεί .Απόψε αντί για τα αστέρια θα έχουμε σκεπή πάνω από το κεφάλι μας,,.. κατασκήνωση τέλος….ξεσπάμε στα χειροκροτήματα εκτός τη Μαρία που κατεβάζει τα μούτρα απογοητευμένη..
Το γραφείο, μας κάνει δώρο λέει τη διαμονή μας στο Nubia guest house , το οποίο έχει ανακαινιστεί πρόσφατα..
Σιγά δώρο… είπε κάποια ( δεν θυμάμαι ποια)είδαν πως είμαστε ραμολί και με το ζόρι θα βγάζαμε τη βραδιά οπότε προτίμησαν να μας κρατήσουν ζωντανές..
Οκ μου κάνει και αυτή η εκδοχή.. και σίγουρα θα είναι καλυτέρα από τη σκηνή .. τουλάχιστον θα έχει μπάνιο ..
Δεν έχω κερδίσει ποτέ μου στο λαχείο, αλλά η χαρά μου όταν είδα αυτό το guest house πρέπει να είναι ίδια με αν θα κέρδιζα ένα...
Τα τζιπ παρκάρουν σε ένα τεράστιο χωράφι ακριβώς πίσω από τον ιερό βράχο. Μπροστά μας ένας πλίνθινος τοίχος και μια ξύλινη πόρτα που με το που ανοίγει αντικρίζουμε ένα πανέμορφο χώρο. Γλάστρες θεόρατες με ανθισμένα τριαντάφυλλα και λουλούδια μας οδηγούν μέσα απο την παλια ρεσεψιον στη πίσω αυλή..
Απανωτά τα ουαουυυ..Μια καταπράσινη από γκαζόν αυλή με τα δωμάτια γύρω από αυτήν και στη μια άκρη τα σκαλοπάτια σε οδηγούν σε μια βεράντα και πισω είναι η πολλών τετραγωνικών αίθουσα -ρεστοράν- σαλόνι και ρεσεψιόν..
Στα σκαλοπάτια μας περιμένει η φασαριόζα Ιταλίδα διευθύντρια Κλάρα που είχαμε συναντήσει και στην αρένα .Αγκαλιές φιλιά και ένα τραπέζι με ξηρούς καρπούς και παγωμένο καρκαντε μας καλωσορίζει..
Attachments
-
278 KB Προβολές: 0
-
316 KB Προβολές: 0
-
206,1 KB Προβολές: 0
-
343,3 KB Προβολές: 0
Last edited: