travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.566
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι
- Auckland
- Νότιο Νησί
- Διαδρομές στη φύση
- Προς διανυκτέρευση
- Διαδρομή προς Νότο
- Queenstown
- Te Anau - ακόμα νοτιότερα
- Doubtful Sound
- Κρουαζιέρα
- Ακόμα πιο νότια
- Milford Sound
- Η κρουαζιέρα στο Milford Sound
- Πάλι στο δρόμο
- Επιστροφή στο Βορρά
- Mount Aspiring NP & Franz Josef
- Παραμονή Πρωτοχρονιάς
- Η μέρα δεν πήγε χαμένη!
- Arthur’s Pass & Christchurch
- Christchurch
- Βόρειο Νησί, Rotorua
- Εντυπώσεις απο Rotorua
- Rotorua - σούπερ γεωθερμικά
- Ροτορούα, Whakarewarewa
- Waimangu Volcanic Valley
- Wairakei Terraces
- Forgotten World Road, New Plymouth
- Γεωθερμία ξανά
- Forgotten World Road
- Mt. Taranaki
- Waitomo Caves
- Τελευταία μέρα
- Κρατήρες και τέλος
Πάλι στο δρόμο
Επιστρέψαμε στο λιμάνι έτοιμοι για να πάρουμε τον ίδιο δρόμο ως το Te Anau, δεν υπήρχε άλλος. Μετά θα συνεχίζαμε άλλα 100 χλμ ως το σπίτι που είχαμε κλείσει απόψε για ύπνο. Βασικά δεν ξέραμε ότι ήταν Β&Β, το καταλάβαμε όταν το βράδυ ψάχναμε να το βρούμε. Τώρα όμως, μετά το Milford Sound, αφού δε βιαζόμασταν σταματήσαμε παντού, όπου βλέπαμε κάτι όμορφο. Αλλά και να μη βλέπαμε, αν υπήρχαν σε πάρκιν 3-4 αυτοκίνητα εμείς σταματούσαμε και προχωρούσαμε να μη χάσουμε, σαν τα παιδιά που ζηλεύουν. Νομίζαμε ότι θα είχε φως άλλες δέκα ώρες. Η αλήθεια είναι ότι κουραζόμαστε κιόλας και αργά το απόγευμα σταματήσαμε στο Te Anau για ένα καφέ. Η ώρα είχε πάει για τα καλά οκτώ. Αν κι εγώ με τη Ντίνα προτιμήσαμε να κάνουμε βόλτα ξανά στη λίμνη και όχι να καθίσουμε.
Το εθνικό δέντρο της χώρας κυαθώδες (Helecho Arborescente, έτσι το βρήκα στο Google):
Προς το The Chasm:
Στη διαδρομή μέχρι το Te Anau είδαμε πολλές εικόνες, αλλά είχε τόσο πολλά που πραγματικά θα χρειαζόταν άλλη μια μέρα, ακόμα και με τους δικούς μας τρελούς ρυθμούς, για να τα δούμε όλα. Σταματούσαμε και κάναμε και αρκετό περπάτημα για να δούμε από κοντά καταρράκτες, βουνοκορφές, λουλούδια και ποτάμια με ωραίες γέφυρες. Εννοείται ότι παίρναμε και δρόμους ή χωματόδρομους που μας οδηγούσαν σε μέρη που έγραφαν οι πινακίδες ή ο οδηγός Lonely Planet.
Lupin flowers:
Θαυμάστε προβατάκια:
Η διαμονή μας ήταν σε ένα χωριό που το ξέρουν όλοι με το διάσημο όνομα Garston. Και όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ, που μένουν σε ακτίνα πέντε χιλιόμετρων από αυτό. Δε νομίζω να το ξέρει άλλος. Α, το ξέρουν και τέσσερις κοσμογύριδες από την Ελλάδα. Τώρα θα το είχα ξεχάσει κι εγώ αλλά έχω το ημερολόγιο που όλα καταγράφονται. Τώρα το μάθατε κι εσείς. Εκεί πληρώσαμε την πιο ακριβή διαμονή σε όλο το ταξίδι μας: 120 ευρώ το δωμάτιο και δεν είχε ούτε μπάνιο. Και όπως είπα ήταν ένα σπίτι Β&Β. Φτάνοντας στο χωριό την ώρα που νύχτωνε, έψαχνα τα χαρτιά μου να δω που ήταν, αλλά δε μπορούσα να φανταστώ πως δε θα ήταν μέσα στο χωριό. Άσε που με τα 120 ευρώ τη βραδιά περιμέναμε να βρούμε κανένα ξενοδοχείο. Αυτό το Booking.com τα Β&Β δεν το ξεκαθαρίζει ότι είναι σπίτια, χωρίς ταμπέλες και φώτα. Στο καφενείο του χωριού κανείς δεν κατάλαβε που βρισκόταν αυτό που ψάχναμε. Ευτυχώς ένας περαστικός μας έδωσε την πληροφορία ότι βρίσκεται 3-4 χλμ έξω από το χωριό. Επί τέλους απαντήσανε και στο τηλέφωνο και ήρθε μια τύπισσα και μας μάζεψε. Πήγαμε στο σπίτι της που έμενε και η ίδια με την οικογένειά της.
Τη ρωτάμε πριν πάμε για ύπνο τι ώρα σέρβιρε το πρωινό. Είχαμε, ξέχασα να πω, και πρωινό εδώ. Μας λέει στις 07:30. Τιιιι; Εμείς 07:00 θέλουμε να φύγουμε. Δε γίνεται, μας λέει. Ε, δε γινότανε να το χάσουμε. Πληρωμένο φαγητό; Αδύνατον. Φύγαμε στις 08:30. Εν τω μεταξύ, όταν άκουσε ότι θέλαμε να φύγουμε στις επτά πήγε να πάθει έμφραγμα. Μας λέει, εδώ ήρθατε να μείνετε για να δείτε τη ζωή σε ένα σπίτι του χωριού. Τι λέει αυτή; Ζωή στο χωριό; Και τι να δούμε κυρία μου; Έχουμε, λέει, κοτούλες, γουρουνάκια, κατσικούλες με τα ριφάκια τους. Να δείτε πως τα ταΐζουμε, πως τα αρμέγουμε και διάφορα άλλα. Αυτά προσφέρουμε και γι αυτό έχουμε αυτή την τιμή: το τελευταίο δε μας το είπε, το έβαλα εγώ.
Το σπίτι που μείναμε:
Τα γουρουνάκια Νέας Ζηλανδίας:
Έκανα να τη ρωτήσω: το τραγούδι του Μηλιώκα «Τσοπάνης» το ξέρεις; Το έχω ζήσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν ήρθα στην άκρη του κόσμου να σε δω να μαζεύεις τα αυγά και να αρμέγεις. Ήθελα να ξέρω, το μπέικον που μας έδωσε και το γάλα στο κουτί, ήταν από τα γουρουνάκια και τις κατσίκες; Δε νομίζω. Ας είναι, μέχρι να μας ετοιμάσει το πρωινό, εμείς τα είδαμε τα ζώα και πιο πολύ μας εντυπωσίασαν τα γουρούνια. Δεν υπάρχει κανένα υπονοούμενο.
Και για να σταματήσω την πλάκα η γυναίκα ήταν μια χαρά, απλά την ενόχλησε που δε θα μέναμε μερικές ώρες να μας δείξει το κτήμα. Μάλιστα στα νιάτα της είχε επισκεφτεί και τη χώρα μας. Εμείς όμως είχαμε μεγάλη βιασύνη και ούτε το χωριό, αν είχε κάτι ενδιαφέρον, που δε νομίζω, δεν το είδαμε.
Επιστρέψαμε στο λιμάνι έτοιμοι για να πάρουμε τον ίδιο δρόμο ως το Te Anau, δεν υπήρχε άλλος. Μετά θα συνεχίζαμε άλλα 100 χλμ ως το σπίτι που είχαμε κλείσει απόψε για ύπνο. Βασικά δεν ξέραμε ότι ήταν Β&Β, το καταλάβαμε όταν το βράδυ ψάχναμε να το βρούμε. Τώρα όμως, μετά το Milford Sound, αφού δε βιαζόμασταν σταματήσαμε παντού, όπου βλέπαμε κάτι όμορφο. Αλλά και να μη βλέπαμε, αν υπήρχαν σε πάρκιν 3-4 αυτοκίνητα εμείς σταματούσαμε και προχωρούσαμε να μη χάσουμε, σαν τα παιδιά που ζηλεύουν. Νομίζαμε ότι θα είχε φως άλλες δέκα ώρες. Η αλήθεια είναι ότι κουραζόμαστε κιόλας και αργά το απόγευμα σταματήσαμε στο Te Anau για ένα καφέ. Η ώρα είχε πάει για τα καλά οκτώ. Αν κι εγώ με τη Ντίνα προτιμήσαμε να κάνουμε βόλτα ξανά στη λίμνη και όχι να καθίσουμε.
Το εθνικό δέντρο της χώρας κυαθώδες (Helecho Arborescente, έτσι το βρήκα στο Google):
Προς το The Chasm:
Στη διαδρομή μέχρι το Te Anau είδαμε πολλές εικόνες, αλλά είχε τόσο πολλά που πραγματικά θα χρειαζόταν άλλη μια μέρα, ακόμα και με τους δικούς μας τρελούς ρυθμούς, για να τα δούμε όλα. Σταματούσαμε και κάναμε και αρκετό περπάτημα για να δούμε από κοντά καταρράκτες, βουνοκορφές, λουλούδια και ποτάμια με ωραίες γέφυρες. Εννοείται ότι παίρναμε και δρόμους ή χωματόδρομους που μας οδηγούσαν σε μέρη που έγραφαν οι πινακίδες ή ο οδηγός Lonely Planet.
Lupin flowers:
Θαυμάστε προβατάκια:
Η διαμονή μας ήταν σε ένα χωριό που το ξέρουν όλοι με το διάσημο όνομα Garston. Και όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ, που μένουν σε ακτίνα πέντε χιλιόμετρων από αυτό. Δε νομίζω να το ξέρει άλλος. Α, το ξέρουν και τέσσερις κοσμογύριδες από την Ελλάδα. Τώρα θα το είχα ξεχάσει κι εγώ αλλά έχω το ημερολόγιο που όλα καταγράφονται. Τώρα το μάθατε κι εσείς. Εκεί πληρώσαμε την πιο ακριβή διαμονή σε όλο το ταξίδι μας: 120 ευρώ το δωμάτιο και δεν είχε ούτε μπάνιο. Και όπως είπα ήταν ένα σπίτι Β&Β. Φτάνοντας στο χωριό την ώρα που νύχτωνε, έψαχνα τα χαρτιά μου να δω που ήταν, αλλά δε μπορούσα να φανταστώ πως δε θα ήταν μέσα στο χωριό. Άσε που με τα 120 ευρώ τη βραδιά περιμέναμε να βρούμε κανένα ξενοδοχείο. Αυτό το Booking.com τα Β&Β δεν το ξεκαθαρίζει ότι είναι σπίτια, χωρίς ταμπέλες και φώτα. Στο καφενείο του χωριού κανείς δεν κατάλαβε που βρισκόταν αυτό που ψάχναμε. Ευτυχώς ένας περαστικός μας έδωσε την πληροφορία ότι βρίσκεται 3-4 χλμ έξω από το χωριό. Επί τέλους απαντήσανε και στο τηλέφωνο και ήρθε μια τύπισσα και μας μάζεψε. Πήγαμε στο σπίτι της που έμενε και η ίδια με την οικογένειά της.
Τη ρωτάμε πριν πάμε για ύπνο τι ώρα σέρβιρε το πρωινό. Είχαμε, ξέχασα να πω, και πρωινό εδώ. Μας λέει στις 07:30. Τιιιι; Εμείς 07:00 θέλουμε να φύγουμε. Δε γίνεται, μας λέει. Ε, δε γινότανε να το χάσουμε. Πληρωμένο φαγητό; Αδύνατον. Φύγαμε στις 08:30. Εν τω μεταξύ, όταν άκουσε ότι θέλαμε να φύγουμε στις επτά πήγε να πάθει έμφραγμα. Μας λέει, εδώ ήρθατε να μείνετε για να δείτε τη ζωή σε ένα σπίτι του χωριού. Τι λέει αυτή; Ζωή στο χωριό; Και τι να δούμε κυρία μου; Έχουμε, λέει, κοτούλες, γουρουνάκια, κατσικούλες με τα ριφάκια τους. Να δείτε πως τα ταΐζουμε, πως τα αρμέγουμε και διάφορα άλλα. Αυτά προσφέρουμε και γι αυτό έχουμε αυτή την τιμή: το τελευταίο δε μας το είπε, το έβαλα εγώ.
Το σπίτι που μείναμε:
Τα γουρουνάκια Νέας Ζηλανδίας:
Έκανα να τη ρωτήσω: το τραγούδι του Μηλιώκα «Τσοπάνης» το ξέρεις; Το έχω ζήσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν ήρθα στην άκρη του κόσμου να σε δω να μαζεύεις τα αυγά και να αρμέγεις. Ήθελα να ξέρω, το μπέικον που μας έδωσε και το γάλα στο κουτί, ήταν από τα γουρουνάκια και τις κατσίκες; Δε νομίζω. Ας είναι, μέχρι να μας ετοιμάσει το πρωινό, εμείς τα είδαμε τα ζώα και πιο πολύ μας εντυπωσίασαν τα γουρούνια. Δεν υπάρχει κανένα υπονοούμενο.
Και για να σταματήσω την πλάκα η γυναίκα ήταν μια χαρά, απλά την ενόχλησε που δε θα μέναμε μερικές ώρες να μας δείξει το κτήμα. Μάλιστα στα νιάτα της είχε επισκεφτεί και τη χώρα μας. Εμείς όμως είχαμε μεγάλη βιασύνη και ούτε το χωριό, αν είχε κάτι ενδιαφέρον, που δε νομίζω, δεν το είδαμε.