dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Η μετάβαση
Αφού φορτωθήκαμε λοιπόν σαν τα γαιδούρια, οδεύουμε προς το αεροδρόμιο γιατι με τα πόδια Νεπάλ ως γνωστόν δεν πας. Στον σταθμό του προαστιακού, εκεί που περιμέναμε (στην λάθος πλευρα) τον συρμό, αρχίζει και διαφαίνεται το τι θα ακολουθήσει. Οταν ήρθε το βαγόνι και μπαίναμε μέσα, τελείως ενστικτωδώς γυρνώ και κοιτώ πίσω μου. Και τι βλέπω? Μία τσάντα. Μόνη της, παρατημένη σαν σκυλί γδαρμένο. Και σε ποιόν ανήκε αυτή η τσάντα? Μα στον προσεκτικό και πάντα επιμελή σύντροφό μου. Ειχε μπει μέσα στο βαγόνι και είχε αφήσει την τσάντα εκτός. Ξεχάστηκε. Εεε τώρα δεν το κάνω και θέμα. Αλλωστε δεν είχε τίποτα χρήσιμο και ουσιαστικό μέσα ή απαραίτητο εφόδιο για το ταξίδι μας. Μόνο τα διαβατήρια, τα εισιτήρια, τα χρήματα, τις πιστωτικές κάρτες, τίποτα δηλαδή που θα μας έκανε να κλαίγαμε με μαύρα δάκρυα για την απώλειά του. Τι να τα κάνεις βρε αδελφέ τα χρήματα? Ευτυχώς που εντοπίστηκε η παρα λίγον απώλεια και το θέμα έλαβε τέλος.
Πρώτος σταθμός Μπαχρέιν. Κατεβαίνουμε , και πάμε να περάσουμε τον έλεγχο. Εκει ένας υπάλληλος μας ζητάει βίζα. Μπαρντόν? Πως είπατε? Επαναλάβετε παρακαλώ. Τι βίζα? Πότε άλλαξαν οι κανονισμοί? Πέρσυ δεν είχατε τώρα σας θυμήθηκε? Ας είναι. πληρώνουμε και βγαίνουμε να κατευθυνθούμε στο γκισε της εταιρείας για να μας πάει στο ξενοδοχείο να κατακληθούμε. Περιμένετε! μας λέει ένας υπάλληλος. Καλά. Μετά από 20 λεπτά ξαναπάμε. Περιμένετε! μας ξαναλέει. Πάλι καλά. Αλλά από το πολύ περίμενε περίμενε θα ξημερώσει και ακόμα εμείς θα περιμένουμε. Μετά από πολύυυυυ ώρα, μας πλησιάζει ένας και μας λέει ελάτε μαζί μου και αρχίζει και τρέχει σαν παλαβός. Τρέχουμε και εμείς. Αλλά που να τον προλάβεις? Ετρεχε σαν ολυμπιονίκης. Μας λέει, άντε εσάς θα περιμένουν οι άλλοι? Ποίοι άλλοι καλέ? εμείς που περιμέναμε τόση ώρα δεν έχουμε ψυχή? 67 πακέτα τσιγάρα καπνίσαμε, 34 πίπες και 45 ναργιλέδες.
Μας βάζει σε ένα μίνι βαν χωρίς να δούμε τους συνταξιδίωτες μας. Οταν βάζει μπρός να φύγει, ο καλός μου γυρνά πίσω και βλέπει. Και σκάει στα γέλια. Τι είναι καλέ,τι είναι καλέ,να δω και εγώ να γελάσω? Ααα μου λέει είσαι πολυυύ τυχερή. Γυρνάω και βλέπω ενα μίνι βαν με στριμωγμένους μέσα 10-12 άτομα κατάμαυρους, με μουστάκια και ύφος σαν να έλεγαν << σαν δεν ντρέπεσαι μουλάρα, τι είναι αυτά που φοράς? άπιστη!! λιθοβολισμός τώρα!>>. Πολύ τύχη. Βουνό!
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Παίρνουμε το κλειδί και πάμε στο δωμάτιο. Με το που μπαίνουμε το κλασσικό πρόβλημα αυτών των χωρών. Βόρειος παγωμένος ωκεανός. Εξω 234ο μέσα -234ο .
Κατεβαίνουμε, τρώμε κάτι απροσδιόριστο, πίνουμε και κάτι μπύρες στην παρακμιακή ντίσκο του '78 με φιλλιπινέζες και άλλου ειδικού ενδιαφέροντος κορίτσια και πάμε να κοιμηθούμε. Και πριν ξαπλώσουμε λέμε, βρε ποιός θα μας ξυπνήσει αύριο? Στην ρεσεψιόν δεν είχαμε εμπιστοσύνη γιατί την έχουμε πατήσει παλαιότερα. Τους πήραμε βέβαια τηλέφωνο για επιβεβαίωση αλλά μας είχαν ζώσει οι αμφιβολίες. Την ώρα που το μελετάγαμε πέφτει το μάτι μας στην τηλεόραση. Ακούστε τώρα μυαλά-κουμπιά.
Η συσκευή είχε την ρύθμιση που ανοίγει μόνη της. Αρα θα την ρυθμίσουμε να ανοίξει πχ στις 5 το πρωί. Αλλά το μενού ήταν στα αραβικά. Παλεύουμε, παλεύουμε και μετά από 67 ώρες το βρίσκουμε. ΑΛΛΑ έπρεπε να το τεστάρουμε. Τι έτσι? Από την πολύ χρονοτριβή μου φάνηκε ότι δεν χρειαζόταν πια να κάνουμε κάτι, αφού σε λίγο θα ξημέρωνε και δεν είχαμε ανάγκη την tv. Παρόλα αυτά και με άλλες 54 ώρες καθυστέρηση και αφού είχαμε μάθει όλα τα νεα της Μέσης Ανατολής, τις διαφημήσεις τους, τα ριάλιτι, τι μπούργκα θα φορεθεί φέτος και λίγο ακόμα θα μαθαίναμε και την Αραβική γλώσσα, κοιμηθήκαμε.
Το πρωί μας ξύπνησε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Βέεεεεεβαια. Η τηλεόραση άνοιξε μόνη της και ο Οσάμα μας τάραξε. Ξύπνησα και νόμιζα ότι ήμουν στο Αφγανιστάν και μας είχαν πιάσει αιχμάλωτους οι Ταλιμπάν. Τέτοια επιτυχία το σύστημα!!!
Γραμμή για αεροδρόμιο και πρώτη στάση....Σαουδική Αραβία και συγκεκριμένα σε κάτι που λέγόταν Νταμάμ, Μαντάμ, Σαρδάμ ή κάπως έτσι. Δεν κάτσαμε πολύ. Λίγο και γραμμή για (επιτέλους) Κατμαντού.........
Αφού φορτωθήκαμε λοιπόν σαν τα γαιδούρια, οδεύουμε προς το αεροδρόμιο γιατι με τα πόδια Νεπάλ ως γνωστόν δεν πας. Στον σταθμό του προαστιακού, εκεί που περιμέναμε (στην λάθος πλευρα) τον συρμό, αρχίζει και διαφαίνεται το τι θα ακολουθήσει. Οταν ήρθε το βαγόνι και μπαίναμε μέσα, τελείως ενστικτωδώς γυρνώ και κοιτώ πίσω μου. Και τι βλέπω? Μία τσάντα. Μόνη της, παρατημένη σαν σκυλί γδαρμένο. Και σε ποιόν ανήκε αυτή η τσάντα? Μα στον προσεκτικό και πάντα επιμελή σύντροφό μου. Ειχε μπει μέσα στο βαγόνι και είχε αφήσει την τσάντα εκτός. Ξεχάστηκε. Εεε τώρα δεν το κάνω και θέμα. Αλλωστε δεν είχε τίποτα χρήσιμο και ουσιαστικό μέσα ή απαραίτητο εφόδιο για το ταξίδι μας. Μόνο τα διαβατήρια, τα εισιτήρια, τα χρήματα, τις πιστωτικές κάρτες, τίποτα δηλαδή που θα μας έκανε να κλαίγαμε με μαύρα δάκρυα για την απώλειά του. Τι να τα κάνεις βρε αδελφέ τα χρήματα? Ευτυχώς που εντοπίστηκε η παρα λίγον απώλεια και το θέμα έλαβε τέλος.
Πρώτος σταθμός Μπαχρέιν. Κατεβαίνουμε , και πάμε να περάσουμε τον έλεγχο. Εκει ένας υπάλληλος μας ζητάει βίζα. Μπαρντόν? Πως είπατε? Επαναλάβετε παρακαλώ. Τι βίζα? Πότε άλλαξαν οι κανονισμοί? Πέρσυ δεν είχατε τώρα σας θυμήθηκε? Ας είναι. πληρώνουμε και βγαίνουμε να κατευθυνθούμε στο γκισε της εταιρείας για να μας πάει στο ξενοδοχείο να κατακληθούμε. Περιμένετε! μας λέει ένας υπάλληλος. Καλά. Μετά από 20 λεπτά ξαναπάμε. Περιμένετε! μας ξαναλέει. Πάλι καλά. Αλλά από το πολύ περίμενε περίμενε θα ξημερώσει και ακόμα εμείς θα περιμένουμε. Μετά από πολύυυυυ ώρα, μας πλησιάζει ένας και μας λέει ελάτε μαζί μου και αρχίζει και τρέχει σαν παλαβός. Τρέχουμε και εμείς. Αλλά που να τον προλάβεις? Ετρεχε σαν ολυμπιονίκης. Μας λέει, άντε εσάς θα περιμένουν οι άλλοι? Ποίοι άλλοι καλέ? εμείς που περιμέναμε τόση ώρα δεν έχουμε ψυχή? 67 πακέτα τσιγάρα καπνίσαμε, 34 πίπες και 45 ναργιλέδες.
Μας βάζει σε ένα μίνι βαν χωρίς να δούμε τους συνταξιδίωτες μας. Οταν βάζει μπρός να φύγει, ο καλός μου γυρνά πίσω και βλέπει. Και σκάει στα γέλια. Τι είναι καλέ,τι είναι καλέ,να δω και εγώ να γελάσω? Ααα μου λέει είσαι πολυυύ τυχερή. Γυρνάω και βλέπω ενα μίνι βαν με στριμωγμένους μέσα 10-12 άτομα κατάμαυρους, με μουστάκια και ύφος σαν να έλεγαν << σαν δεν ντρέπεσαι μουλάρα, τι είναι αυτά που φοράς? άπιστη!! λιθοβολισμός τώρα!>>. Πολύ τύχη. Βουνό!
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Παίρνουμε το κλειδί και πάμε στο δωμάτιο. Με το που μπαίνουμε το κλασσικό πρόβλημα αυτών των χωρών. Βόρειος παγωμένος ωκεανός. Εξω 234ο μέσα -234ο .
Κατεβαίνουμε, τρώμε κάτι απροσδιόριστο, πίνουμε και κάτι μπύρες στην παρακμιακή ντίσκο του '78 με φιλλιπινέζες και άλλου ειδικού ενδιαφέροντος κορίτσια και πάμε να κοιμηθούμε. Και πριν ξαπλώσουμε λέμε, βρε ποιός θα μας ξυπνήσει αύριο? Στην ρεσεψιόν δεν είχαμε εμπιστοσύνη γιατί την έχουμε πατήσει παλαιότερα. Τους πήραμε βέβαια τηλέφωνο για επιβεβαίωση αλλά μας είχαν ζώσει οι αμφιβολίες. Την ώρα που το μελετάγαμε πέφτει το μάτι μας στην τηλεόραση. Ακούστε τώρα μυαλά-κουμπιά.
Η συσκευή είχε την ρύθμιση που ανοίγει μόνη της. Αρα θα την ρυθμίσουμε να ανοίξει πχ στις 5 το πρωί. Αλλά το μενού ήταν στα αραβικά. Παλεύουμε, παλεύουμε και μετά από 67 ώρες το βρίσκουμε. ΑΛΛΑ έπρεπε να το τεστάρουμε. Τι έτσι? Από την πολύ χρονοτριβή μου φάνηκε ότι δεν χρειαζόταν πια να κάνουμε κάτι, αφού σε λίγο θα ξημέρωνε και δεν είχαμε ανάγκη την tv. Παρόλα αυτά και με άλλες 54 ώρες καθυστέρηση και αφού είχαμε μάθει όλα τα νεα της Μέσης Ανατολής, τις διαφημήσεις τους, τα ριάλιτι, τι μπούργκα θα φορεθεί φέτος και λίγο ακόμα θα μαθαίναμε και την Αραβική γλώσσα, κοιμηθήκαμε.
Το πρωί μας ξύπνησε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Βέεεεεεβαια. Η τηλεόραση άνοιξε μόνη της και ο Οσάμα μας τάραξε. Ξύπνησα και νόμιζα ότι ήμουν στο Αφγανιστάν και μας είχαν πιάσει αιχμάλωτους οι Ταλιμπάν. Τέτοια επιτυχία το σύστημα!!!
Γραμμή για αεροδρόμιο και πρώτη στάση....Σαουδική Αραβία και συγκεκριμένα σε κάτι που λέγόταν Νταμάμ, Μαντάμ, Σαρδάμ ή κάπως έτσι. Δεν κάτσαμε πολύ. Λίγο και γραμμή για (επιτέλους) Κατμαντού.........
.
