dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.089
- Likes
- 6.682
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΔΟΥ Κορίνθου
Η συνομωσια της βροχής και του ζεστού νερού
Μετά από τα πολλαπλά κατάγματα, τις βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, και την θραύση των βρεματικών οστών που υπέστη, όλα ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου. Θυμήθηκα ότι μέσα στο αεροπλάνο για Κατμαντού, όταν μπήκα σκέφθηκα άδειο είναι? Κατόπιν όμως μιας προσεκτικότερης ματιάς αντιλήφθηκα ότι ήταν γεμάτο , απλά δεν εξείχαν τα κεφάλια των επιβατών από τα καθίσματα. Αυτό σε συνδυασμό με το ύψος της κοπέλας που μας έδειξε το δωμάτιο (1.46 περίπου), και το γεγονός του ότι το κτήριο ήταν 200 ετών και του είχε γίνει ανασύσταση ακριβώς όπως ήταν στην αρχική του μορφή κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το δωμάτιο-κουκλί είχε ύψος από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι 1.67. Αφού συνήλθα από το διπλό χτύπημα-σφαλιάρα που δέχτηκα, γυρίζω και κοιτώ τον Γκιούλιβερ που με κοίταγε άφωνος στο κατώφλι της πόρτας διαστάζωντας ακόμα να μπεί μέσα. Τι κοιτάς τον ρωτώ και δεν μπαίνεις? έλα δεν δαγκώνει. Το πολύ πολύ να σε στείλει στο νοσοκομείο για καμμιά αξονική. Διστάκτικά , αργά και προσεκτικά μπαίνει μέσα και αρχίζει την επίθεση "Καλά έψαξες πολύ να το βρείς? " με ρωτά. Λες και εγώ μπορούσα να΄γνώριζα μια τέτοιου είδους λεπτομέρεια. Δωμάτιο έκλεινα, δεν αγόραζα φέρετρο για να ρωτήσω διαστάσεις!!!! Τι θα μπορούσα λοιπόν να ρωτήσω τον ιδιοκτήτη με e-mail "Γειά σας, θα ήθελα ένα δίκλινο, με πρωινό, θέα και ύψος 2,20? Πεστε μου, ρωτάς τέτοια πράγματα? Αμα πιά!! Δεν ξανακλείνω εγώ τίποτα. Ας πάρει ο Γκιούλιβερ ευθύνες. Πάμε παρακάτω.Εγώ δεν είχα μεγάλο πρακτικό πρόβλημα, παρά μόνο αίσθησης γιατί είμαι 1.65 Θα την έβγαζα καθαρη αν θυμόμουν να σκύβω στο δοκάρι μεταξύ των δυο δωματίων που ήταν στο 1.50 (εκεί το έφαγα το κεφάλι μου την πρώτη φορά). Ο Γκιούλιβερ όμως με το 1.85 έκανε πολύπλοκα τα πράγματα. Βάδιζε σκύβωντας συνέχεια, μονολογούσε σαν τις γριές, έλεγε ότι δεν θα μας φτάσουν τα παυσίπονα που έχουμε μαζί μας για τους πονοκεφάλους -ήθελε να αγοράσουμε άλλα 56 κουτιά για να αισθάνεται ασφάλεια- και κάτι μουρμούριζε συνέχεια. Κακή αρχή αδέλφια, κακή αρχή.
Πάμε μου λέει να κάνουμε μπάνιο, να μου αλλάξει η διάθεση και να βγάλουμε τα 54 κιλά λάσπης που έχουμε πάνω μας. Πάμε. Ζεστό νερό δεν έχει. Περιμέναμε, περιμέναμε , τίποτα. Κάτσε του λέω να ξαναντυθώ να πάω κάτω να ρωτήσω την πως την λένε. Ντύνομαι και πάω κάτω. Ρωτάω την κοπέλα γιατί δεν έχει ζεστό νερό και μου απαντάει κατατοπιστικότατα δεν έχει νερό ζεστό γιατί βρέχει (??????????). Α! καλά της λέω και πάω πάνω. Τα νεύρα μου έχουν αρχίσει και κροσοποιούνται. Δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα. Το βλέπω , έρχεται. Θα το κάνω το φονικό. Εγώ τις αγροτικές φυλκακές δεν τις γλυτώνω. Το πήρα απόφαση.
Εντάξει? με ρωτά ο Γκιούλιβερ, το τακτοποίησες? Ναι ναι του λέω πήγαινε εσύ να κάνεις και θα έρθω εγώ μετά, μόνο πρόσεξε μην καείς γιατί το νερό είναι καυτό. Εεε α μα πιά!! Αφού τον βλέπω έτσι περίλυπο, κουρασμένο, λασπωμένο και βεβαίως βεβαίως πάνω από όλα καμπούρη, τον λυπάμαι και ξανακατεβαίνω κάτω με άγριες διαθέσεις. Της λέω θέλουμε ζεστό νερό! καλά μου λέει όταν σταματήσει να βρέχει να πάτε αμέσως , θα έχει τότε. Λαμπρά. Ανεβαίνω πάλι πάνω και μετά από λίγο σταμάτησε και η βροχή. Στο μεταξύ όμως στο τραπεζάκι του καθιστικού είχε 2 σελίδες Α4 που έγραφε τους κανονισμούς του ξενοδοχείου τους οποίους διαβάσαμε. Και ένας από αυτούς έλεγε ότι απαγορευόταν το κάπνισμα σε ΟΛΟΥΣ τους χώρους. Δευτερη (ή μήπως 63η) σφαλιάρα. Τα πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή.
Κάνουμε μπάνιο (με χλιαρό νερό) και λέμε άντε να πάμε έξω να δούμε το χωριό, την πλατεία κλπ. Αφήνουμε το κλειδί στην κοπέλα και οταν της έχουμε γυρίσει την πλάτη να φύγουμε μας λέει με χαρούμενο ύφος "μην ξεχνάτε, στις 9.00 κλειδώνει η εξώπόρτα!" (της οποίας δεν έχουμε κλειδί). Κοιταγόμαστε, ξαναγυρνάμε πίσω και την ρωτάμε τι ακριβώς εννοεί. Αααα μας λέει, οι πελάτες μας πρέπει να γυρνούν στις 9.00 στο ξενοδοχείο , αλλά άμα κάτι συμβεί και καθυστερήσετε, μπορείτε να μας τηλεφωνήσετε για να σας ανοίξουμε!!! Αυτή δεν πρέπει να μας χωνεύει. Δεν εξηγείται. Πως να την πάρουμε τηλέφωνο αφού δεν έχουμε τηλέφωνο!! Διακοπές είμαστε!! Ενα-ένα μας τα λένε βρε παιδί μου. Αργός θάνατος. Παρόλα αυτά εμείς βγήκαμε και όλη την ώρα ρωτάγαμε τι ώρα είναι? τι ώρα είναι? τους σερβιτόρους μην τυχόν και μας κλειδώσουν έξω και περάσουμε την πρώτη μας νύχτα στα παγκάκια. Ουτε όταν ήμουν 15 χρονών δεν είχα τέτοιο άγχος. Δράμα, δράμα.....
Μετά από τα πολλαπλά κατάγματα, τις βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, και την θραύση των βρεματικών οστών που υπέστη, όλα ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου. Θυμήθηκα ότι μέσα στο αεροπλάνο για Κατμαντού, όταν μπήκα σκέφθηκα άδειο είναι? Κατόπιν όμως μιας προσεκτικότερης ματιάς αντιλήφθηκα ότι ήταν γεμάτο , απλά δεν εξείχαν τα κεφάλια των επιβατών από τα καθίσματα. Αυτό σε συνδυασμό με το ύψος της κοπέλας που μας έδειξε το δωμάτιο (1.46 περίπου), και το γεγονός του ότι το κτήριο ήταν 200 ετών και του είχε γίνει ανασύσταση ακριβώς όπως ήταν στην αρχική του μορφή κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το δωμάτιο-κουκλί είχε ύψος από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι 1.67. Αφού συνήλθα από το διπλό χτύπημα-σφαλιάρα που δέχτηκα, γυρίζω και κοιτώ τον Γκιούλιβερ που με κοίταγε άφωνος στο κατώφλι της πόρτας διαστάζωντας ακόμα να μπεί μέσα. Τι κοιτάς τον ρωτώ και δεν μπαίνεις? έλα δεν δαγκώνει. Το πολύ πολύ να σε στείλει στο νοσοκομείο για καμμιά αξονική. Διστάκτικά , αργά και προσεκτικά μπαίνει μέσα και αρχίζει την επίθεση "Καλά έψαξες πολύ να το βρείς? " με ρωτά. Λες και εγώ μπορούσα να΄γνώριζα μια τέτοιου είδους λεπτομέρεια. Δωμάτιο έκλεινα, δεν αγόραζα φέρετρο για να ρωτήσω διαστάσεις!!!! Τι θα μπορούσα λοιπόν να ρωτήσω τον ιδιοκτήτη με e-mail "Γειά σας, θα ήθελα ένα δίκλινο, με πρωινό, θέα και ύψος 2,20? Πεστε μου, ρωτάς τέτοια πράγματα? Αμα πιά!! Δεν ξανακλείνω εγώ τίποτα. Ας πάρει ο Γκιούλιβερ ευθύνες. Πάμε παρακάτω.Εγώ δεν είχα μεγάλο πρακτικό πρόβλημα, παρά μόνο αίσθησης γιατί είμαι 1.65 Θα την έβγαζα καθαρη αν θυμόμουν να σκύβω στο δοκάρι μεταξύ των δυο δωματίων που ήταν στο 1.50 (εκεί το έφαγα το κεφάλι μου την πρώτη φορά). Ο Γκιούλιβερ όμως με το 1.85 έκανε πολύπλοκα τα πράγματα. Βάδιζε σκύβωντας συνέχεια, μονολογούσε σαν τις γριές, έλεγε ότι δεν θα μας φτάσουν τα παυσίπονα που έχουμε μαζί μας για τους πονοκεφάλους -ήθελε να αγοράσουμε άλλα 56 κουτιά για να αισθάνεται ασφάλεια- και κάτι μουρμούριζε συνέχεια. Κακή αρχή αδέλφια, κακή αρχή.
Πάμε μου λέει να κάνουμε μπάνιο, να μου αλλάξει η διάθεση και να βγάλουμε τα 54 κιλά λάσπης που έχουμε πάνω μας. Πάμε. Ζεστό νερό δεν έχει. Περιμέναμε, περιμέναμε , τίποτα. Κάτσε του λέω να ξαναντυθώ να πάω κάτω να ρωτήσω την πως την λένε. Ντύνομαι και πάω κάτω. Ρωτάω την κοπέλα γιατί δεν έχει ζεστό νερό και μου απαντάει κατατοπιστικότατα δεν έχει νερό ζεστό γιατί βρέχει (??????????). Α! καλά της λέω και πάω πάνω. Τα νεύρα μου έχουν αρχίσει και κροσοποιούνται. Δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα. Το βλέπω , έρχεται. Θα το κάνω το φονικό. Εγώ τις αγροτικές φυλκακές δεν τις γλυτώνω. Το πήρα απόφαση.
Εντάξει? με ρωτά ο Γκιούλιβερ, το τακτοποίησες? Ναι ναι του λέω πήγαινε εσύ να κάνεις και θα έρθω εγώ μετά, μόνο πρόσεξε μην καείς γιατί το νερό είναι καυτό. Εεε α μα πιά!! Αφού τον βλέπω έτσι περίλυπο, κουρασμένο, λασπωμένο και βεβαίως βεβαίως πάνω από όλα καμπούρη, τον λυπάμαι και ξανακατεβαίνω κάτω με άγριες διαθέσεις. Της λέω θέλουμε ζεστό νερό! καλά μου λέει όταν σταματήσει να βρέχει να πάτε αμέσως , θα έχει τότε. Λαμπρά. Ανεβαίνω πάλι πάνω και μετά από λίγο σταμάτησε και η βροχή. Στο μεταξύ όμως στο τραπεζάκι του καθιστικού είχε 2 σελίδες Α4 που έγραφε τους κανονισμούς του ξενοδοχείου τους οποίους διαβάσαμε. Και ένας από αυτούς έλεγε ότι απαγορευόταν το κάπνισμα σε ΟΛΟΥΣ τους χώρους. Δευτερη (ή μήπως 63η) σφαλιάρα. Τα πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή.
Κάνουμε μπάνιο (με χλιαρό νερό) και λέμε άντε να πάμε έξω να δούμε το χωριό, την πλατεία κλπ. Αφήνουμε το κλειδί στην κοπέλα και οταν της έχουμε γυρίσει την πλάτη να φύγουμε μας λέει με χαρούμενο ύφος "μην ξεχνάτε, στις 9.00 κλειδώνει η εξώπόρτα!" (της οποίας δεν έχουμε κλειδί). Κοιταγόμαστε, ξαναγυρνάμε πίσω και την ρωτάμε τι ακριβώς εννοεί. Αααα μας λέει, οι πελάτες μας πρέπει να γυρνούν στις 9.00 στο ξενοδοχείο , αλλά άμα κάτι συμβεί και καθυστερήσετε, μπορείτε να μας τηλεφωνήσετε για να σας ανοίξουμε!!! Αυτή δεν πρέπει να μας χωνεύει. Δεν εξηγείται. Πως να την πάρουμε τηλέφωνο αφού δεν έχουμε τηλέφωνο!! Διακοπές είμαστε!! Ενα-ένα μας τα λένε βρε παιδί μου. Αργός θάνατος. Παρόλα αυτά εμείς βγήκαμε και όλη την ώρα ρωτάγαμε τι ώρα είναι? τι ώρα είναι? τους σερβιτόρους μην τυχόν και μας κλειδώσουν έξω και περάσουμε την πρώτη μας νύχτα στα παγκάκια. Ουτε όταν ήμουν 15 χρονών δεν είχα τέτοιο άγχος. Δράμα, δράμα.....
.
