dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Ο Χάρος βγήκε παγανιά
Καθώς γυρίζαμε από το ποντικομάγαζο, είχαμε την φαεινή ιδέα να πάρουμε ρίκσο-ποδήλατο . Οταν όμως λέγαμε πού θέλαμε να μας πάνε, κανείς δεν δεχόταν και με το δίκιο τους όπως αποδείχθει. Εχοντας έρθει με ταξί δεν είχαμε υπολογίσει ορθά ούτε
τις αποστάσεις, ούτε τις ανηφόρες. Τελικά δέχεται να μας πάει ένας φουκαράς, νεαρός και αδυνατούλης. Κλείνουμε μια εξωφρενικά υψηλή τιμή -εις γνώση μας- και ανεβαίνουμε. Μετά από περίπου 10 λεπτά ο οδηγός μας τα έχει παίξει.Προς
αποφυγή καρδιακού επεισοδίου και επίσκεψη ερινυών τις νύχτες, του λέμε άσε καλύτερα, κατεβαίνουμε , προς τα που να πάμε? Μας ψελίζει κάτι ευθεία, κάτι 2 λεπτά, τον πληρώνουμε και φεύγει. Προχωράμε και εμείς ευθεία. Και προχωράμε. Και
ξανά προχωράμε. Αλλά δεν βλέπουμε τίποτα γνώριμο. Μόλις 1 ημέρα είχαμε στην πόλη, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Ταξί δεν υπήρχαν, οι περαστικοί όταν δεν τους θέλεις είναι μέσα στα πόδια σου και όταν τους χρειάζεσαι εξαφανίζονται, έτσι απλά προχωράγαμε. Οταν φθάσαμε στο Θιβέτ, και μας ζητήθηκαν διαβατήρια, καταλάβαμε ότι κάπου είχαμε κάνει λάθος σε μία στροφή. Οταν δε, είδαμε μπροστά μας να στέκει αγέρωχο το Ταζ Μαχάλ, είμασταν σχεδόν σίγουροι για τον αποπροσανατολισμό μας και όταν πλέον τα παπούτσια μας ήταν για πέταμα από την πολύ την χρήση βεβαιωθήκαμε,
είχαμε χαθεί. Βλέπαμε στροφή στρίβαμε, βλέπαμε ευθεία βαδίζαμε, έτσι στην τύχη, χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Και μετά από 28 ημέρες, λίγο πριν λήξει η βίζα μας, βρήκαμε την πλατεία και ως εκ τούτου και το ψηλοτάβανο. Εδώ για την ιστορία
και για να μην δημιουργηθούν απορίες και κενά, -πράγμα που δεν επιθυμώ- να σας ενημερώσω ότι το δωμάτιο το συνηθίσαμε, όσο μπορούσαμε βέβαια. Ο Γκιούλιβερ βάδιζε με τα μούτρα σχεδόν στο πάτωμα (θυμίζοντας επικίνδυνα γορίλα με νεύρα), εγώ θυμόμουν τις περισσότερες φορές να σκύβω στο δοκάρι (οχι πάντα), επισκεφθήκαμε και τον αξονικό τομογράφο στο Γενικό Νοσοκομείο κανα δυο φορές για να αποσωβήσουμε τυχόν υποψίες μας για ρήξη εγκεφαλικού ιστού, είχαμε και παυσίπονα για πονοκεφάλους περί τα 500 κουτία και γενικά αν εξαιρέσεις τα καρούμπαλα του Γκιούλιβερ που τον είχαν μετατρέψει αυτόματα σε 2.10 από 1.85 και αυτό
αντισταθμίστηκε από την καμπούρα που τον έφερε πάλι στα ίσα του, δεν είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα. Εκτός αυτού ο τυχεράκιας είχε βρεί μια γωνίτσα ανάμεσα σε δυο δοκάρια που πήγαινε και μπορούσε να σταθεί όρθιος όταν δεν άντεχε άλλο
την κατάκληση ή την καμπούρα, έτσι για να ξεπιαστεί λίγο. Τυχερός άνθρωπος. Αμα ήταν 187 δεν θα μπορούσε να το πράξει. Αυτοί οι δύο πόντοι κάνανε την διαφορά.
Ααα!! όσο για το ζεστό νερό ενημερωνόμαστε καθημερινά για το δελτίο καιρού και όταν ξέραμε ότι θα βρέξει πηγαίναμε και κάναμε μπάνιο μαλλιοκούβαρα. Οσο για το τσιγάρο απλά καπνίζαμε στο παράθυρο κρυφά σαν έφηβοι, αλλά είχαμε έννοια
πρώτον να μην βάλουμε φωτιά και δεύτερον να μην νομίζουν οι γείτονες απέναντι βλέποντας τον καπνό να βγαίνει από το παράθυρο ότι όντως έχουμε βάλει φωτιά στο οίκημα και μας κουβαλήσουν την πυροσβεστική. Αυτά!
Την επόμενη ημέρα είχαμε κλείσει ταξί να μας πάει στον σταθμό για να πάρουμε το λεωφορείο. Δεν είχαμε κάνει τσιγκουνιές. Είχαμε πληρώσει 4 ολόκληρα ευρώ (αυτό το ασύλληπτο ποσό!!!) για το VIP (νομίζαμε) πούλμαν, με τουαλέτα, πρωινό και
ένα γεύμα στις στάσεις. Σκεφθήκαμε να ταξιδεύσουμε με στυλ και να μην πάρουμε την τοπική συγκοινωνία. Οι "εγκέφαλοι" δεν είχαμε προσέξει ότι δεν υπήρχε κανένα μα κανένα πούλμαν καινούργιο σε ολόκληρη την χώρα. Και η κοπέλα από το
γραφείο μας είχε δείξει και φωτογραφίες και μας εκθείαζε τις χάρες του. Θα ταξιδέψετε άνετα, με νέο όχημα, με τουαλέτα, (μπρρρ... μπρρρρ...) κλιματισμό..... Οταν ακούς τέτοια έχεις προσδοκίες, πώς να το κάνουμε? Φτάνουμε στον σταθμό και
γίνεται ένας χαμός. Ο οδηγός σταματάει δίπλα από ένα σαράβαλο και μας λέει να αυτό είναι, κατεβείτε! Το κοιτάμε από το παράθυρο του σέικερ και μας πιάνει σύγκρυο.. Του δίνουμε τα εισιτήρια για να επιβεβαιώσει (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) ,
και όταν γυρνάει μας λέει, όχι συγγνώμη, έκανα λάθος, είναι λίγο πιο κάτω το δικό σας. Αντε ρε φίλε , και πήγε η ψυχή μας στην κωλότσεπη. Μπαίνει μέσα και οδηγεί λίγο πιο κάτω. Εμείς χαρούμενοι, γελαστοί με τα αστειάκια μας, κλασσικοί τουρίστες. Οταν όμως ο οδηγός σταματάει δίπλα από μια καρούτα, φορτωμένη μέχρι τον Βούδα και ευστάθεια μεθυσμένης γριάς και μας δείχνει -με σιγουριά αυτήν την φορά- το λεωφορείο που είχαν χρησιμοποιήσει οι Ιάπωνες στον δεύτερο Παγκόσμιο να μεταφέρουν τους αιχμαλώτους (εκεί περίπου το τοποθετώ χρονικά), μας κοπήκαν και τα γέλια και τα χάχανα.Τι είναι μωρέ τούτο? (και δεν είχαμε μπει ακόμη μέσα!) Γκιούλιβερ? Μουσειακό είδος? Τρέχει στο ράλυ Ακρόπολις? Θα την βγάλει για 300 μέτρα? Σανό καίει ή κάρβουνο? Ο Σουμάχερ το οδηγεί? Το έχουν δει στο πολεμικό μουσείο να το πάρουν για έκθεμα? και άλλα πρακτικά κατά βάθος ερωτήματα. Ο οδηγός βουτάει τα πράγματά μας, μας λέει να βγούμε έξω, πληρώνεται και .....φεύγει. Ο Γκιούλιβερ κρατάει τον σάκο μας. Μας πλησιάζει ένας πιτσιρίκος γύρω στα 14 ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος
για το φόρτωμα των αποσκευών στην οροφή και πάει να βουτήξει τον σάκο από τα χέρια του Γκιούλιβερ. Ο Γκιούλιβερ δεν τον δίνει, δεν ήθελε να πιστέψει -ούτε εγώ βέβαια- ότι αυτό θα ήταν το περιβόητο Volvo που μας λέγανε στο γραφείο. Ο
πιτσιρίκος επιμένει και συνεχίζει να του τραβάει τον σάκο, τραβάει ο ένας, τραβάει ο άλλος, ξαναπροσπαθεί ο νεαρός, συνεχίζει την αντίσταση ο Γκιούλιβερ, ο οποίος επιπροσθέτως εκνευρισμένος του λέει "άστο, δεν είναι αυτό το λεωφορείο μας, έχει γίνει κάποιο λάθος, δεν είναι δυνατόν να είναι αυτό!!!!" Αυτό είναι!! του λέει ο νεαρός (με εμπάθεια και κακεντρέχεια μαζί), δείξε μου τα εισιτήρια, του τα δείχνει και .........γίνεται δυστηχώς η επιβεβαίωση. Το πούλμαν που θα μας μεταφέρει τα 200 χλμ τις προσεχείς 7 (!!!!) ώρες, περνώντας μέσα από επικίνδυνους δρόμους, απότομες στροφές, τρομακτικό υψόμετρο και όλα αυτά κάτω από απίστευτη βροχή, είναι τελικά το μοντέλο "ο Χάρος βγήκε παγανιά.........
Σταμάτα να νοιάζεσαι για τις λακκούβες στο δρόμο και απόλαυσε το ταξίδι.
Babs Hoffman
Αυτό το ρητό το διάβασα πριν λίγο στα ταξ. ρητά. Δεν βρίσκω που έχει (πρακτικά, όχι μεταφορικά) εφαρμογή στην πορεία προς την Ποκάρα (θάνατο?). Θα ήθελα πολύ να μην νοιάζομαι για τις λακούβες, (στροφές, βροχή κλπ) αλλά είναι αδύνατο και
υπέρ των δυνάμεων κάποιου ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις.Και εγώ δεν έχω, (αγαπάω και την ζωούλα μου και την μπύρα και τους Pink Floyd) Για τα πρακτικά της δίκης τα μόνα που θα παραθέσω είναι το απόλυτο φυσικό τοπίο, ο
απόλυτος τρόμος, η απόλυτη βρώμα που ερχόταν από το wc όταν πέφταμε σε λακκούβες (ο νοών νοείτο και ας κάνει τους συσχετισμούς), ο απόλυτος ανεμιστήρας (κλιματισμό τον λέγανε στο γραφείο) που κρεμόταν δεμένος με σύρμα πάνω από τον
οδηγό, και εν κατακλείδι το απόλυτο ταξίδι. Αν θα το ξανάκανα? Φυσικά!! Είμαι επτάψυχη!!!! (για τον Γκιούλιβερ δεν ξέρω, έχω αμφιβολίες)........ συνεχίζεται...
Καθώς γυρίζαμε από το ποντικομάγαζο, είχαμε την φαεινή ιδέα να πάρουμε ρίκσο-ποδήλατο . Οταν όμως λέγαμε πού θέλαμε να μας πάνε, κανείς δεν δεχόταν και με το δίκιο τους όπως αποδείχθει. Εχοντας έρθει με ταξί δεν είχαμε υπολογίσει ορθά ούτε
τις αποστάσεις, ούτε τις ανηφόρες. Τελικά δέχεται να μας πάει ένας φουκαράς, νεαρός και αδυνατούλης. Κλείνουμε μια εξωφρενικά υψηλή τιμή -εις γνώση μας- και ανεβαίνουμε. Μετά από περίπου 10 λεπτά ο οδηγός μας τα έχει παίξει.Προς
αποφυγή καρδιακού επεισοδίου και επίσκεψη ερινυών τις νύχτες, του λέμε άσε καλύτερα, κατεβαίνουμε , προς τα που να πάμε? Μας ψελίζει κάτι ευθεία, κάτι 2 λεπτά, τον πληρώνουμε και φεύγει. Προχωράμε και εμείς ευθεία. Και προχωράμε. Και
ξανά προχωράμε. Αλλά δεν βλέπουμε τίποτα γνώριμο. Μόλις 1 ημέρα είχαμε στην πόλη, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Ταξί δεν υπήρχαν, οι περαστικοί όταν δεν τους θέλεις είναι μέσα στα πόδια σου και όταν τους χρειάζεσαι εξαφανίζονται, έτσι απλά προχωράγαμε. Οταν φθάσαμε στο Θιβέτ, και μας ζητήθηκαν διαβατήρια, καταλάβαμε ότι κάπου είχαμε κάνει λάθος σε μία στροφή. Οταν δε, είδαμε μπροστά μας να στέκει αγέρωχο το Ταζ Μαχάλ, είμασταν σχεδόν σίγουροι για τον αποπροσανατολισμό μας και όταν πλέον τα παπούτσια μας ήταν για πέταμα από την πολύ την χρήση βεβαιωθήκαμε,
είχαμε χαθεί. Βλέπαμε στροφή στρίβαμε, βλέπαμε ευθεία βαδίζαμε, έτσι στην τύχη, χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Και μετά από 28 ημέρες, λίγο πριν λήξει η βίζα μας, βρήκαμε την πλατεία και ως εκ τούτου και το ψηλοτάβανο. Εδώ για την ιστορία
και για να μην δημιουργηθούν απορίες και κενά, -πράγμα που δεν επιθυμώ- να σας ενημερώσω ότι το δωμάτιο το συνηθίσαμε, όσο μπορούσαμε βέβαια. Ο Γκιούλιβερ βάδιζε με τα μούτρα σχεδόν στο πάτωμα (θυμίζοντας επικίνδυνα γορίλα με νεύρα), εγώ θυμόμουν τις περισσότερες φορές να σκύβω στο δοκάρι (οχι πάντα), επισκεφθήκαμε και τον αξονικό τομογράφο στο Γενικό Νοσοκομείο κανα δυο φορές για να αποσωβήσουμε τυχόν υποψίες μας για ρήξη εγκεφαλικού ιστού, είχαμε και παυσίπονα για πονοκεφάλους περί τα 500 κουτία και γενικά αν εξαιρέσεις τα καρούμπαλα του Γκιούλιβερ που τον είχαν μετατρέψει αυτόματα σε 2.10 από 1.85 και αυτό
αντισταθμίστηκε από την καμπούρα που τον έφερε πάλι στα ίσα του, δεν είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα. Εκτός αυτού ο τυχεράκιας είχε βρεί μια γωνίτσα ανάμεσα σε δυο δοκάρια που πήγαινε και μπορούσε να σταθεί όρθιος όταν δεν άντεχε άλλο
την κατάκληση ή την καμπούρα, έτσι για να ξεπιαστεί λίγο. Τυχερός άνθρωπος. Αμα ήταν 187 δεν θα μπορούσε να το πράξει. Αυτοί οι δύο πόντοι κάνανε την διαφορά.
Ααα!! όσο για το ζεστό νερό ενημερωνόμαστε καθημερινά για το δελτίο καιρού και όταν ξέραμε ότι θα βρέξει πηγαίναμε και κάναμε μπάνιο μαλλιοκούβαρα. Οσο για το τσιγάρο απλά καπνίζαμε στο παράθυρο κρυφά σαν έφηβοι, αλλά είχαμε έννοια
πρώτον να μην βάλουμε φωτιά και δεύτερον να μην νομίζουν οι γείτονες απέναντι βλέποντας τον καπνό να βγαίνει από το παράθυρο ότι όντως έχουμε βάλει φωτιά στο οίκημα και μας κουβαλήσουν την πυροσβεστική. Αυτά!
Την επόμενη ημέρα είχαμε κλείσει ταξί να μας πάει στον σταθμό για να πάρουμε το λεωφορείο. Δεν είχαμε κάνει τσιγκουνιές. Είχαμε πληρώσει 4 ολόκληρα ευρώ (αυτό το ασύλληπτο ποσό!!!) για το VIP (νομίζαμε) πούλμαν, με τουαλέτα, πρωινό και
ένα γεύμα στις στάσεις. Σκεφθήκαμε να ταξιδεύσουμε με στυλ και να μην πάρουμε την τοπική συγκοινωνία. Οι "εγκέφαλοι" δεν είχαμε προσέξει ότι δεν υπήρχε κανένα μα κανένα πούλμαν καινούργιο σε ολόκληρη την χώρα. Και η κοπέλα από το
γραφείο μας είχε δείξει και φωτογραφίες και μας εκθείαζε τις χάρες του. Θα ταξιδέψετε άνετα, με νέο όχημα, με τουαλέτα, (μπρρρ... μπρρρρ...) κλιματισμό..... Οταν ακούς τέτοια έχεις προσδοκίες, πώς να το κάνουμε? Φτάνουμε στον σταθμό και
γίνεται ένας χαμός. Ο οδηγός σταματάει δίπλα από ένα σαράβαλο και μας λέει να αυτό είναι, κατεβείτε! Το κοιτάμε από το παράθυρο του σέικερ και μας πιάνει σύγκρυο.. Του δίνουμε τα εισιτήρια για να επιβεβαιώσει (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) ,
και όταν γυρνάει μας λέει, όχι συγγνώμη, έκανα λάθος, είναι λίγο πιο κάτω το δικό σας. Αντε ρε φίλε , και πήγε η ψυχή μας στην κωλότσεπη. Μπαίνει μέσα και οδηγεί λίγο πιο κάτω. Εμείς χαρούμενοι, γελαστοί με τα αστειάκια μας, κλασσικοί τουρίστες. Οταν όμως ο οδηγός σταματάει δίπλα από μια καρούτα, φορτωμένη μέχρι τον Βούδα και ευστάθεια μεθυσμένης γριάς και μας δείχνει -με σιγουριά αυτήν την φορά- το λεωφορείο που είχαν χρησιμοποιήσει οι Ιάπωνες στον δεύτερο Παγκόσμιο να μεταφέρουν τους αιχμαλώτους (εκεί περίπου το τοποθετώ χρονικά), μας κοπήκαν και τα γέλια και τα χάχανα.Τι είναι μωρέ τούτο? (και δεν είχαμε μπει ακόμη μέσα!) Γκιούλιβερ? Μουσειακό είδος? Τρέχει στο ράλυ Ακρόπολις? Θα την βγάλει για 300 μέτρα? Σανό καίει ή κάρβουνο? Ο Σουμάχερ το οδηγεί? Το έχουν δει στο πολεμικό μουσείο να το πάρουν για έκθεμα? και άλλα πρακτικά κατά βάθος ερωτήματα. Ο οδηγός βουτάει τα πράγματά μας, μας λέει να βγούμε έξω, πληρώνεται και .....φεύγει. Ο Γκιούλιβερ κρατάει τον σάκο μας. Μας πλησιάζει ένας πιτσιρίκος γύρω στα 14 ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος
για το φόρτωμα των αποσκευών στην οροφή και πάει να βουτήξει τον σάκο από τα χέρια του Γκιούλιβερ. Ο Γκιούλιβερ δεν τον δίνει, δεν ήθελε να πιστέψει -ούτε εγώ βέβαια- ότι αυτό θα ήταν το περιβόητο Volvo που μας λέγανε στο γραφείο. Ο
πιτσιρίκος επιμένει και συνεχίζει να του τραβάει τον σάκο, τραβάει ο ένας, τραβάει ο άλλος, ξαναπροσπαθεί ο νεαρός, συνεχίζει την αντίσταση ο Γκιούλιβερ, ο οποίος επιπροσθέτως εκνευρισμένος του λέει "άστο, δεν είναι αυτό το λεωφορείο μας, έχει γίνει κάποιο λάθος, δεν είναι δυνατόν να είναι αυτό!!!!" Αυτό είναι!! του λέει ο νεαρός (με εμπάθεια και κακεντρέχεια μαζί), δείξε μου τα εισιτήρια, του τα δείχνει και .........γίνεται δυστηχώς η επιβεβαίωση. Το πούλμαν που θα μας μεταφέρει τα 200 χλμ τις προσεχείς 7 (!!!!) ώρες, περνώντας μέσα από επικίνδυνους δρόμους, απότομες στροφές, τρομακτικό υψόμετρο και όλα αυτά κάτω από απίστευτη βροχή, είναι τελικά το μοντέλο "ο Χάρος βγήκε παγανιά.........
Σταμάτα να νοιάζεσαι για τις λακκούβες στο δρόμο και απόλαυσε το ταξίδι.
Babs Hoffman
Αυτό το ρητό το διάβασα πριν λίγο στα ταξ. ρητά. Δεν βρίσκω που έχει (πρακτικά, όχι μεταφορικά) εφαρμογή στην πορεία προς την Ποκάρα (θάνατο?). Θα ήθελα πολύ να μην νοιάζομαι για τις λακούβες, (στροφές, βροχή κλπ) αλλά είναι αδύνατο και
υπέρ των δυνάμεων κάποιου ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις.Και εγώ δεν έχω, (αγαπάω και την ζωούλα μου και την μπύρα και τους Pink Floyd) Για τα πρακτικά της δίκης τα μόνα που θα παραθέσω είναι το απόλυτο φυσικό τοπίο, ο
απόλυτος τρόμος, η απόλυτη βρώμα που ερχόταν από το wc όταν πέφταμε σε λακκούβες (ο νοών νοείτο και ας κάνει τους συσχετισμούς), ο απόλυτος ανεμιστήρας (κλιματισμό τον λέγανε στο γραφείο) που κρεμόταν δεμένος με σύρμα πάνω από τον
οδηγό, και εν κατακλείδι το απόλυτο ταξίδι. Αν θα το ξανάκανα? Φυσικά!! Είμαι επτάψυχη!!!! (για τον Γκιούλιβερ δεν ξέρω, έχω αμφιβολίες)........ συνεχίζεται...
.
