dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.089
- Likes
- 6.682
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΔΟΥ Κορίνθου
Η άφιξη
Οταν φτάσαμε στο "σύγχρονο" αεροδρόμιο της Κατμαντού (είναι το μόνο αεροδρόμιο του κόσμου που το βράδυ κλείνει), θελήσαμε να συμπληρώσουμε κάτι έντυπα προκειμένου να εκδοθεί η βίζα. Μαζί με μας θέλαν να το κάνουν άλλα 200 άτομα. Αλλά το μη σπάταλο και οικονόμο κράτος του Νεπάλ είχε φροντίσει τα συγκεκριμένα έντυπα να μην είναι αυτό που λέμε πάρε κόσμε, έχει και για σένα, μην σπρώχνεστε όλοι θα πάρετε. Το αντίθετο!! Εγινε σφαγή!! Απίστευτες σκηνές κάλλους εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μας. Εμείς που -ως γνήσιοι Ελληνες- δεν καταλάβαμε γιατί αιματοκυλείται το αεροδρόμιο, είπαμε να βγάλουμε πρώτα μια φωτογραφία που απαιτείται για την έκδοση. Πάμε σε ένα φωτογράφο και βγάζει του συνταξιδιώτη μου μια φωτογραφία.... μα μία φωτογραφία.. τύφλα να έχει ο Herb Ritch! Τα μάτια ήταν στα φρύδια, το στόμα έκλεινε προς τα αυτιά .. και λαιμός δεν υπήρχε. Προφανώς ο φωτογράφος ή δεν γούσταρε την καμηλοπάρδαλη ή είχε καβαλήσει το καλάμι από τότε που είχε πάρει οσκαρ φωτογραφίας για την ταινία Τιτανικός, και θεωρούσε ότι χαραμίζεται φωτογραφίζοντας τουρίστες, αντί να αναδείξει το σουρεάλ ταλέντο του στο Χόλυγουντ. Αλλη εξήγηση δεν βρίσκω!!
Πάμε και εμείς οι δύστηχοι να πάρουμε δύο έντυπα να συμπληρώσουμε. Το μάτι γερακιού που διαθέτω εντοπίζει στα 3 μέτρα ένα τραπεζάκι που είχαν μείνει 2 έντυπα. Από την αντίθετη πλευρά όμως σπεύδει και ένας άλλος θηρευτής. Τον προλαβαίνω με γρήγορο βηματισμό στο τσάκ! Μου βουτάει το χαρτί, το τραβολογάω εγώ, μου ρίχνει ματιά δολοφόνου, του ρίχνω ματιά εγκληματία, δεν υποχωρεί, δεν υποχωρώ και λέω από μέσα μου τώρα θα μείνουμε εδώ μέχρι να μας μαζέψει η αστυνομία. Τελεία και Παύλα. Βάζω σε ισχύ το βαρύ πυροβολικό που έχω, "Συγνώμη κύριε, αλλά εγώ το πήρα πρώτη", του λέω με ευγένεια Γάλλου αριστοκράτη του 16 αιώνα, λες και δεν είμαστε σε πεδίο μάχης στην Βαγδάτη , αλλά στις Βερσαλλίες, Ναι μου απαντά αυτός, αλλά εγώ το είδα πρώτος. Εεε τώρα τι του λες? Συγγνώμη -απαντώ πάλι ευγενικά , αλλά όχι όπως πρώτα-, αλλά τα χαρτιά αυτά μου ανήκουν, και τότε μου λέει με ύφος πιθήκου ο τριτοκοσμικός "Come on!!!!δώστα μου γιατί βιάζομαι!!" Λες και εγώ δεν βιαζόμουν, λες και εγώ είχα έρθει με σκοπό να κάνω κατασκήνωση και να εντρυφύσω στις χαρές που σου δίνει ένα αεροδρόμιο. Τότε ξυπνά ο Ελληνας και του λέω στα ελληνικά -για να μη με καταλάβει και κινδυνέυσει και η σωματική μου ακεραιότητα- "..........." παίρνω τα χαρτιά, γυρνώ την πλάτη στον Χόμο Σάπιενς και φεύγω περήφανη, κουνιστή και με λάφυρα.
Πάμε σε ένα τραπεζάκι να συμπληρώσω τα χαρτιά που με τόσο κόπο και αίμα κέρδισα και αντιλαμβάνομαι με την πρώτη ματιά ότι δεν αφορούν τουριστες, αλλά ντόπιους!!! Τζάμπα η μάχη. Πάμε σε έναν υπάλληλο , του ζητάμε έντυπα (κάτι που έπρεπε να πράξουμε από την αρχή), μας δίνει, τα συμπληρώνουμε ,΄πάμε να πληρώσουμε και δεν δέχονται ευρώ παρά μόνο δολλάρια ή ντόπιο νόμισμα. Πάμε πάλι να κάνουμε συνάλλαγμα, πληρώνουμε και παίρνουμε επιτέλους την βίζα.
Οταν παραλάβαμε και τις βαλίτσες βγήκαμε έξω για ταξί. Οι ουρανοί είχαν ανοίξει και έριχναν καρέκλες. Μας βουτάει ένας, του λέμε ξέρεις που είναι αυτό το ξενοδοχείο? Μας λέει Ουυυυυυ!!! πολύ καλά. Και καταλάβαμε βέβαια ότι δεν έχει ιδέα. παρόλα αυτά μπήκαμε. Οταν απομακρυνθήκαμε είδα και τον τύπο που είχα δώσει μάχη και προς στιγμήν πήγα να του δώσω κλοτσιά, αλλά επειδή μου είχαν μείνει ψήγματα ευγένειας, αρκέστηκα απλά να του βγάλω την γλώσσα. Ετσι για να μάθει άλλη φορά να μην ενοχλεί ανυπεράσπιστες κορασίδες!!!
Οταν φτάσαμε στο "σύγχρονο" αεροδρόμιο της Κατμαντού (είναι το μόνο αεροδρόμιο του κόσμου που το βράδυ κλείνει), θελήσαμε να συμπληρώσουμε κάτι έντυπα προκειμένου να εκδοθεί η βίζα. Μαζί με μας θέλαν να το κάνουν άλλα 200 άτομα. Αλλά το μη σπάταλο και οικονόμο κράτος του Νεπάλ είχε φροντίσει τα συγκεκριμένα έντυπα να μην είναι αυτό που λέμε πάρε κόσμε, έχει και για σένα, μην σπρώχνεστε όλοι θα πάρετε. Το αντίθετο!! Εγινε σφαγή!! Απίστευτες σκηνές κάλλους εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μας. Εμείς που -ως γνήσιοι Ελληνες- δεν καταλάβαμε γιατί αιματοκυλείται το αεροδρόμιο, είπαμε να βγάλουμε πρώτα μια φωτογραφία που απαιτείται για την έκδοση. Πάμε σε ένα φωτογράφο και βγάζει του συνταξιδιώτη μου μια φωτογραφία.... μα μία φωτογραφία.. τύφλα να έχει ο Herb Ritch! Τα μάτια ήταν στα φρύδια, το στόμα έκλεινε προς τα αυτιά .. και λαιμός δεν υπήρχε. Προφανώς ο φωτογράφος ή δεν γούσταρε την καμηλοπάρδαλη ή είχε καβαλήσει το καλάμι από τότε που είχε πάρει οσκαρ φωτογραφίας για την ταινία Τιτανικός, και θεωρούσε ότι χαραμίζεται φωτογραφίζοντας τουρίστες, αντί να αναδείξει το σουρεάλ ταλέντο του στο Χόλυγουντ. Αλλη εξήγηση δεν βρίσκω!!
Πάμε και εμείς οι δύστηχοι να πάρουμε δύο έντυπα να συμπληρώσουμε. Το μάτι γερακιού που διαθέτω εντοπίζει στα 3 μέτρα ένα τραπεζάκι που είχαν μείνει 2 έντυπα. Από την αντίθετη πλευρά όμως σπεύδει και ένας άλλος θηρευτής. Τον προλαβαίνω με γρήγορο βηματισμό στο τσάκ! Μου βουτάει το χαρτί, το τραβολογάω εγώ, μου ρίχνει ματιά δολοφόνου, του ρίχνω ματιά εγκληματία, δεν υποχωρεί, δεν υποχωρώ και λέω από μέσα μου τώρα θα μείνουμε εδώ μέχρι να μας μαζέψει η αστυνομία. Τελεία και Παύλα. Βάζω σε ισχύ το βαρύ πυροβολικό που έχω, "Συγνώμη κύριε, αλλά εγώ το πήρα πρώτη", του λέω με ευγένεια Γάλλου αριστοκράτη του 16 αιώνα, λες και δεν είμαστε σε πεδίο μάχης στην Βαγδάτη , αλλά στις Βερσαλλίες, Ναι μου απαντά αυτός, αλλά εγώ το είδα πρώτος. Εεε τώρα τι του λες? Συγγνώμη -απαντώ πάλι ευγενικά , αλλά όχι όπως πρώτα-, αλλά τα χαρτιά αυτά μου ανήκουν, και τότε μου λέει με ύφος πιθήκου ο τριτοκοσμικός "Come on!!!!δώστα μου γιατί βιάζομαι!!" Λες και εγώ δεν βιαζόμουν, λες και εγώ είχα έρθει με σκοπό να κάνω κατασκήνωση και να εντρυφύσω στις χαρές που σου δίνει ένα αεροδρόμιο. Τότε ξυπνά ο Ελληνας και του λέω στα ελληνικά -για να μη με καταλάβει και κινδυνέυσει και η σωματική μου ακεραιότητα- "..........." παίρνω τα χαρτιά, γυρνώ την πλάτη στον Χόμο Σάπιενς και φεύγω περήφανη, κουνιστή και με λάφυρα.
Πάμε σε ένα τραπεζάκι να συμπληρώσω τα χαρτιά που με τόσο κόπο και αίμα κέρδισα και αντιλαμβάνομαι με την πρώτη ματιά ότι δεν αφορούν τουριστες, αλλά ντόπιους!!! Τζάμπα η μάχη. Πάμε σε έναν υπάλληλο , του ζητάμε έντυπα (κάτι που έπρεπε να πράξουμε από την αρχή), μας δίνει, τα συμπληρώνουμε ,΄πάμε να πληρώσουμε και δεν δέχονται ευρώ παρά μόνο δολλάρια ή ντόπιο νόμισμα. Πάμε πάλι να κάνουμε συνάλλαγμα, πληρώνουμε και παίρνουμε επιτέλους την βίζα.
Οταν παραλάβαμε και τις βαλίτσες βγήκαμε έξω για ταξί. Οι ουρανοί είχαν ανοίξει και έριχναν καρέκλες. Μας βουτάει ένας, του λέμε ξέρεις που είναι αυτό το ξενοδοχείο? Μας λέει Ουυυυυυ!!! πολύ καλά. Και καταλάβαμε βέβαια ότι δεν έχει ιδέα. παρόλα αυτά μπήκαμε. Οταν απομακρυνθήκαμε είδα και τον τύπο που είχα δώσει μάχη και προς στιγμήν πήγα να του δώσω κλοτσιά, αλλά επειδή μου είχαν μείνει ψήγματα ευγένειας, αρκέστηκα απλά να του βγάλω την γλώσσα. Ετσι για να μάθει άλλη φορά να μην ενοχλεί ανυπεράσπιστες κορασίδες!!!
.
