dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Ο Γρουσούζης Γκιούλιβερ
Μετά από ένα ταξίδι 7 ωρών, 12 λεπτών, 4 δευτερολέπτων, καταρρακτώδους βροχής, φόρτωματος ενός καναπέ στην οροφή, σισίτιο για όποιον δεν έχει ευαίσθητο στομάχι, αναρίθμητων φωτογραφιών, και ακόλαστης μπυροποσίας στις στάσεις, φτάνουμε στην λίμνη Ποκάρα. Με το που κατεβαίνουμε (σώοι) από τον ΄χαρο που βγήκε παγανιά, πέφτουμε
θύματα διαφόρων κραχτών. Μας πλησιάσαν με διαθέσεις άσιτης ύαινας 3 ημερών και μας τραβολογάγαν για να μπούμε στο σέικέρ τους ο καθένας με τα όπλα του. Με βουτάει ένας μου δείχνει μια κάρτα και μου λέει "έλα μαζί μου τα έχω συμφωνήσει με τον φίλο σου θα μείνετε στο ξενοδοχείο αυτό" και με σπρώχνει στο ταξί του με τόση μανία που νόμιζα ότι θα
μου ξεκολλήσει το χέρι και πως δεν θα μπορώ να κάνω μετά κωπηλασία στην λίμνη.
. Ψάχνω να βρώ τον Γκιούλιβερ και τον εντοπίζω στα 3 μέτρα να σπρώχνεται και αυτός βιαίως να μπεί σε ένα άλλο σέικερ, του φωνάζω από μακρυά και μου κάνει νόημα σώσε με.
Πως να τον σώσω όμως αφού και εγώ ήμουν επικείμενο θύμα απαγωγής? με μία κίνηση ματ που θα ζήλευε και ο συγχωρεμένος Μπρούς Λη, καταφέρνω και ελευθερώνομαι από την λαβή του υποψήφιου απαγωγέα μου και τρέχω σαν την Αστέρω προς το Γκιούλιβερ για να τον διασώσω, ενώ πίσω μου έτρεχαν 34 κράχτες. Με βουτάει ένας άλλος, του ξεφεύγω,
τρέχω, ελευθερώνεται και ο Γκιούλιβερ και σμίγουμε ξανά.
Ξαφνικά ξεσπά ένας καυγάς μεταξύ τους ποιός τυχερός θα μας παραλάβει. Μιλάγαν βέβαια νεπαλέζικα και δεν κατάλαβα λέξη.Αλλά το νόημα το έπιασα. Αστους κάτω αυτοί είναι δικοί μου, τι μας λές τώρα εγώ τους είδα πρώτους και άλλα τέτοια ωραία. Μας κάνουν ξανά ένα ντου από όλες τις πλευρές, μας περικυκλώνουν και για μια στιγμή νόμιζα ότι είμασταν
τίποτα καταζητούμενοι της Ιντερπολ.
Αφου κατέβασε το παιδί τα μπαγκάζια μας, ένας πονηρός πετιέται από το πλήθος, τα βουτάει χωρίς να μας ρωτήσει και τα φορτώνει στο σέικέρ του. Ελάτε, ελάτε μας λέει.. Προσπαθούμε να του εξηγήσουμε ότι δεν θέλουμε ξεν/χειο παρά μόνο ταξί. Μας λέει οκ θα σας πάω εγώ. Μπαίνουμε μέσα , του δίνουμε το όνομα κάποιου ξεν/χειου που είχαμε βρει στο διαδίκτυο
και μας πάει...... σε ένα άλλο. Μας παρακάλαγε να μπούμε να το δούμε, εμείς αμετάπειστοι, γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στο σέικερ αρνούμασταν στωικά να αφήσουμε την ασφάλεια του ταξί και τελικά υπέκυψε και μας πάει σε αυτό που του είχαμε ζητήσει, αφού
πρώτα μας έλεγε ότι είναι ακριβό, βρώμικο ενώ το δικό του φθηνό και καθαρό. Στην ρεσεψιόν εκτυλίσεται άλλη σκηνή με τον διευθυντή, τον κράχτη και φυσικά εμάς , την οποία δεν παραθέτω γιατί δεν θέλω να προκαλέσω σεισμό. Ενα μόνο θα σας πω, όποιος ήταν μπροστά σε αυτήν την σκηνή θα την θυμάται για χρόνια.....
Κάνουμε chek in και πάμε να δούμε και εμείς την περιβόητη λίμνη. Και λίγα λέγονται για την ομορφιά της. Ηρεμη, περιστοιχισμένη από ζούγκλα, απέραντη, με βάρκες χρωματιστές σαν λουλούδια να επιπλέουν πάνω της, γενικά με μια λέξη μαγεία. Πάμε να νοικιάσουμε και εμείς μια βάρκα και μας λένε είναι για 2 ώρες (4 ευρώ). Μας δίνουν και από δυό κουπιά και
ξεκινάμε. Τύφλα να'χει ο Σεβάχ ο θαλλασινός. Στην αρχή είχα πάρει εγώ το κουπί με ύφος γέρου καπετάνιου με το τσιμπούκι στο στόμα και τα μούσια σαν του δεσπότη Αντιοχείας, για να κάνω και μια μικρή επίδειξη στον στεριανό Γκιούλιβερ. Μια ώρα βάραγα κουπί και είμασταν συνεχώς στην ίδια θέση. Βάρκες μας προσπέρναγαν, ο ήλιος έκαιγε, εγώ είχα
λαχανιάσει λες και είχα διαχίσει κολυμπώντας την Μάγχη, αλλά η βάρκα έκανε γύρω γύρω όλοι στην μέση ο Μανώλης.Δεν κουνήθηκε ούτε ένα μέτρο! Δεν μπορώ ακόμα και τώρα να καταλάβω γιατί η βάρκα έκανε κύκλους και δεν προχωρούσε. Ο Γκιούλιβερ μετά από εξάντληση υπομονής, μου βουτάει το κουπί και με πάει μια ωραιότατη βόλτα. Κάποια
στιγμή , -αφού είχαμε χτυπήσει και κάτι μπυρόνια πριν- του ανακοινώνω την πρόθεσή μου να ουρήσω. Ε.. τώρα που να βρούμε? μου λέει, έλα μωρέ του απαντώ, πήγαινε απέναντι να βγω στην ζούγκλα και σε 1 λεπτό θα είμαι έτοιμη. Μην πας μου λέει, έχει βδέλλες τέτοια εποχή, ναι καλά καλά εντάξει, τράβα κουπί σκλάβε και πήγαινέ με τώρα..... Στρίβει την
βάρκα με πάει απέναντι σε κάτι ζούγκλες κατεβαίνω, κάνω την ανάγκη μου και περιμένω να έρθει να με πάρει σαν την Κλεοπάτρα τον Αντόνιο. Δίπλα μου ήταν ένας νεπαλέζος με την δική του βάρκα και μου δείχνει κάτι στο πόδι μου, σκύβω κοιτώ και βλέπω μια βδέλλα , μικρή ακόμα αλλά άμα δεν την καταλάβεις και την αφήσεις γίνεται σαν τον Γκοτζίλα. Βάζω
τις φωνές, ξεσηκώνεται όλη η λίμνη, οι τουρίστες, τα πουλιά από τα δέντρα, έρχεται ο Γκιούλιβερ, επεμβαίνει και ο νεπαλέζος με τον αναπτήρα του και την ξεφορτώθηκα τελικά...
ουφ! σώζομαι. Μεταξύ μας ο Γκιούλιβερ φταίει που με γρουσούζεψε. Αλλα δεν πειράζει δεν του κρατώ κακία, πάντως επιμένω ότι αυτός ο άνθρωπος μου προκαλεί ώρες-ώρες πολλά προβλήματα.
Η περιοχή της λίμνης είναι πάαααρα πολύ ωραία. Θυμίζει νησάκι. Εχει πολλά μαγαζάκια με σουβενίρ, καφέ, εστιατόρια, αγελάδες πάνε και έρχονται και όλα αυτά πλαισιωμένα από τα Ιμαλάια και τα δάση του. Μόνο που δεν προλάβαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα για βόλτα.
Επίσης εκεί κοντά έχει και ένα θιβετιανό καταυλισμό , αλλά εμείς δεν πήγαμε γιατί δεν θεωρούμε τουριστική ατραξιόν τον κόσμο και την φτώχεια του.
Το βραδάκι εκεί που είχαμε πάει να φάμε και φυσικά να πιούμε , πηγαίνοντας στην τουαλέτα πέρασα από την κουζίνα του εστιατορίου και είδα κάτι που ακόμα το μετανοιώνω που δεν το πήρα φωτογραφία. Στην μπουκάλα του γκαζιού, ξέρετε, πετρογκάζ? Τέλος πάντων, σε αυτό, είχαν δέσει με σκοινί (μέσα στην κουζίνα) ένα σκυλί που συν τοις άλλης
ήταν πενταβρώμικο και άρρωστο (!!!!!!) Υψηλά στάνταρ υγειινής. Επίσης να σας πω για τα κουνούπια βαμπίρ που διαθέτει η περιοχή για να μην πάτε απροετοίμαστοι. Σε τσιμπάει ας πούμε την Παρασκευή και το Σάββατο έχει περάσει. Αλλα, την Κυριακή εμφανίζεται ξανά και κάνει να περάσει ο κνησμός και το σημάδι 10 ημέρες περίπου.Ολες τις ημέρες ξινόμουν
μανιασμενα λες και είχα ψώρα. Οι άλλοι τουρίστες όταν με αντίκρυζαν με απέφευγαν γιατί νόμιζαν φαίνεται ότι έχω καμμια κολλητική ασθένεια!!! Μιλάμε για πολύ φαγούρα, από το πολύ ξύσιμο είχα γίνει κατακόκκινη σαν ερυθρόδερμος. Για να μην λέτε ότι δεν σας προστάτευσα. Περάσαμε 3-4 ημέρες πολύ όμορφες και ήρθε η ώρα του γυρισμού στο Κατμαντού. Το ερώτημα είναι πώς? Θέλαμε να το συνδυάσουμε με ραφτιγκ και ρωτήσαμε
περίπου 7 γραφεία και όλα μας έδιναν διαφορετικές απαντήσεις. Αλλα μας έλεγαν ότι γίνεται, άλλα πως όχι, αλλά πως έπρεπε να γυρίσουμε την μισή διαδρομή με λεωφορείο της γραμμής, αλλά πως δεν ήταν απαραίτητο. Τελικά κλείσαμε και εμείς ένα συνηθισμένο λεωφορείο και έληξε η υπόθεση. Και τώρα Κατμαντού ετοιμάσου ......σου ΄ρχομαι .....
συνεχίζεται........
.
