dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Your Last order please!!!!
Μεχρι στιγμής δεν έχω κάνει περιγραφή της χώρας, το γνωρίζω, αλλά αφού δεν την είχα δει ακόμα τι να γράψω? Στο δρόμο για την πλατεία όμως αντίκρυσα τα πιο αξιόλογα κτίσματα που έχω δει ποτέ μου. Αρχαίοι ναοί, με εντυπωσιακά ξυλόγλυπτα, γεμάτοι από κόσμο ντυμένοι με πολύχρωμα ρούχα οι γυναίκες και παραδοσιακά οι άντρες, να υμνούν τους θεούς τους χαρούμενοι και μακάριοι. Στην πλατεία είχε επίσης μια πηγή που έρχονταν πιτσιρίκια να μαζέψουν νερό και να παίξουν τσαλαβουτώντας και στριγκλίζοντας συνέχεια. Από τις πιο ωραίες εικόνες που έχω δει σε ταξίδι μου. Οι νεπαλέζοι διαπίστωσα αν και από τους φτωχότερους λαούς της Ασίας είναι ιδιαίτερα χαρούμενοι. Οτι θέλουν το έχουν. Δεν αναφερόμαστε σε μια κοινωνία καταναλωτική, με ψεύτικες ανάγκες δημιουργημένες από ΜΜΕ, αλλά σε ένα βαθία θρησκευόμενο κόσμο, ανεκτικό σε άλλες θρησκείες και κουλτούρες και απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι Βουδιστές και Ινδουιστές ουδέποτε στην ιστορία τους είχαν διαμάχες θρησκευτικού είδους, αλλά το αντίθετο. Οι βουδιστές προσεύχονται πολλές φορές σε ινδουιστικούς ναούς και το αντίστροφο.
Ολος ο χώρος προστατεύεται από την Ουνέσκο ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Μελανό σημείο το παιδικό τραφικιγκ (5η χώρα στον κόσμο, Κινα, Ινδία, Ταυλάνδη, Βραζιλία Νεπάλ), το οποίο λαμβάνει με ευκολία χώρα, λόγω της ευπιστίας και της αφέλειας του λαού.
Προχωρήσαμε και καθίσαμε σε ένα όμορφο μαγαζί, με θέα την πλατεία, δίπλα από το μουσείο. Ειχε αρχίσει να νυχτώνει (6.30) και το όλο θέαμα ήταν μαγικό. Κουδουνάκια, ψαλμωδίες, χαρούμενα παιδιά ακούγονταν από παντού. Αφού ενημερωθήκαμε για την ώρα, παραγγείλαμε και αποφασίσαμε να φάμε και μετά να πιούμε μπύρες μέχρι να πάθουμε κύρωση του ήπατος. Είχαμε και μια έννοια, μην μας κλειδώσουν έξω , αλλά δεν ξέραμε ακόμα ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε, γιατί εδώ είναι Νεπάλ. Τι σημαίνει αυτό? Πολύ απλά όταν η ώρα πήγε γύρω στις 9.00 η πλατεία είχε αδειάσει. Τα παιδιά έφυγαν, τα κουδουνάκια σταμάτησαν, οι πιστοί πήγαν σπίτια τους, τα φώτα αρχίζαν να σβήνουν και γενικά όλα έδειχναν ότι το πάρτυ έλαβε τέλος. Μας πλησιάζει ο σερβιτόρος και μας ρωτάει αν μπορούμε να του εκφράσουμε την τελευταία μας επιθυμία (???). Βρε Γκιούλιβερ που ήρθαμε? Θα μας σκοτώσουν? Τι λέει αυτός? Οταν του ζητάμε εξηγήσεις μαθαίνουμε ότι τα μαγαζιά δέχονται παραγγελίες μέχρι τις 9.00 γιατί μετά κλείνουν. Καλά τότε να του δώσουμε την παραγγελιά μας "23 τελάρα μπύρες". Δεν έπιασε το κόλπο, και έτσι γυρίζουμε στο ψηλοτάβανο για να κατακληθούμε πριν κλείσουν οι πύλες.
Αφού οι Νεπαλέζοι κοιμούνται με τις κότες, είναι λογικό και επόμενο να ξυπνούν με αυτές. Ετσι το πρωινό ξύπνημα έγινε στις 6.00 το πρωί με βουή στους δρόμους, ποδήλατα, μαθητές, καμπανάκια, αυτοκίνητα, κόρνες και γενικά όλα τα ωραία. Αφού πίνουμε τον καφέ μας και μπαινοβγαίναμε μέσα - έξω για να καπνίσουμε, αποφασίζουμε να δούμε και εμείς την περίφιμη Ταμέλ και όχι μόνο. Παίρνουμε ένα ταξί και πάμε. Μαγαζάκια πολλά, τουρίστες λίγοι κυρίως Ινδοί, αγελάδες, χωματόδρομοι, σκουπίδια, σκυλία σκελετωμένα, ποδήλατα, φτυσίματα από όλες τις πλευρές να εκτοξευόνται χωρίς διάκριση, κόρνες και γενικά μια απερίγραπτη, αλλά γοητευτική κατάσταση. Οταν ΄η Ταυλάνδη υποδέχεται ετησίως περίπου 14 με 15 εκατομμύρια τουρίστες, οι μετά βίας 400.000 του Νεπάλ, είναι μάλλον λίγοι, και αυτό φαινόταν στα άδεια από κόσμο ταξιδιωτικά γραφεία.
Μπαίνουμε σε ένα από αυτά να κλείσουμε 2 εισιτήρια λεωφορείου για την περίφημη λίμνη Ποκάρα. Ειχαμε αποφασίσει να πάμε και εκεί για λίγες ημέρες.
Οταν μεσημέριασε κάτσαμε σε ένα μαγαζί για να φάμε και να πιούμε. Οι σερβιτόροι ήταν όλοι κωφάλαλοι, αλλά τελικά την βρήκαμε την άκρη. Μπράβο πρέπει να πω εδώ και στον ιδιοκτήτη που έδωσε ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ειχαμε βέβαια διαπιστώσει τα χαμηλά στάνταρ υγιεινής, αλλά αυτό που ακολούθησε δεν το φανταζόμασταν. Οταν τρώγαμε, βλέπω τον Γκιούλιβερ να κοιτά πίσω από την πλάτη μου με γουρλωμένα μάτια και μετά να αρχίζει να χασκογελά. Τι είναι? Τι είναι? Και κάνει το λάθος και μου λέει. Δεν με άφηνε στην άγνοιά μου καλύτερα? Από πίσω μας καθόταν μια νεαρή μάλλον κινέζα που διάβαζε ένα βιβλίο. Σε κάποια στιγμή περνάει από δίπλα της ένας αρουραίος (!!!). Αυτή πανικοβάλεται και έντρομη, βουτάει προς την έξοδο. Ο σερβιτόρος που αντιλήφθηκε το γεγονός, άρχισε να κυνηγάει το τρωκτικό με μια πετσέτα, και σε βοήθειά του έσπευσαν και οι συνάδελφοί του! Το εστιατόριο αρχίζει να αδειάζει. Εγώ στην αρχή έμεινα εμβρόντητη, αλλά μετά αφού βλέπω και τον Γκιούλιβερ να μην μπορεί να βαστηχθεί από τα γέλια αρχίζω τα χάχανα. Φανταστείτε σκηνή!! Σερβιτόροι να κυνηγούν τον αρουραίο, οι πελάτες να πληρώνουν και να τρέχουν προς την έξοδο, και εμείς στην μέση της σάλας να έχουμε σκάσει στα γέλια. Πρέπει να ακουγόμασταν μέχρι το Θιβέτ. Αφού τελειώσαμε το φαγητό μας (ε ναι το φάγαμε πειράζει?) και ήπιαμε και 50 γαλόνια μπύρα αποχωρίσαμε. Δεν υπήρχε λόγος να μείνουμε άλλο. Ο αρουραίος κάπου είχε κρυφθεί και εμείς δεν τον βλέπαμε, άρα το θέαμα έλαβε τέλος, πάμε για άλλα...
Μεχρι στιγμής δεν έχω κάνει περιγραφή της χώρας, το γνωρίζω, αλλά αφού δεν την είχα δει ακόμα τι να γράψω? Στο δρόμο για την πλατεία όμως αντίκρυσα τα πιο αξιόλογα κτίσματα που έχω δει ποτέ μου. Αρχαίοι ναοί, με εντυπωσιακά ξυλόγλυπτα, γεμάτοι από κόσμο ντυμένοι με πολύχρωμα ρούχα οι γυναίκες και παραδοσιακά οι άντρες, να υμνούν τους θεούς τους χαρούμενοι και μακάριοι. Στην πλατεία είχε επίσης μια πηγή που έρχονταν πιτσιρίκια να μαζέψουν νερό και να παίξουν τσαλαβουτώντας και στριγκλίζοντας συνέχεια. Από τις πιο ωραίες εικόνες που έχω δει σε ταξίδι μου. Οι νεπαλέζοι διαπίστωσα αν και από τους φτωχότερους λαούς της Ασίας είναι ιδιαίτερα χαρούμενοι. Οτι θέλουν το έχουν. Δεν αναφερόμαστε σε μια κοινωνία καταναλωτική, με ψεύτικες ανάγκες δημιουργημένες από ΜΜΕ, αλλά σε ένα βαθία θρησκευόμενο κόσμο, ανεκτικό σε άλλες θρησκείες και κουλτούρες και απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι Βουδιστές και Ινδουιστές ουδέποτε στην ιστορία τους είχαν διαμάχες θρησκευτικού είδους, αλλά το αντίθετο. Οι βουδιστές προσεύχονται πολλές φορές σε ινδουιστικούς ναούς και το αντίστροφο.
Ολος ο χώρος προστατεύεται από την Ουνέσκο ως παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Μελανό σημείο το παιδικό τραφικιγκ (5η χώρα στον κόσμο, Κινα, Ινδία, Ταυλάνδη, Βραζιλία Νεπάλ), το οποίο λαμβάνει με ευκολία χώρα, λόγω της ευπιστίας και της αφέλειας του λαού.
Προχωρήσαμε και καθίσαμε σε ένα όμορφο μαγαζί, με θέα την πλατεία, δίπλα από το μουσείο. Ειχε αρχίσει να νυχτώνει (6.30) και το όλο θέαμα ήταν μαγικό. Κουδουνάκια, ψαλμωδίες, χαρούμενα παιδιά ακούγονταν από παντού. Αφού ενημερωθήκαμε για την ώρα, παραγγείλαμε και αποφασίσαμε να φάμε και μετά να πιούμε μπύρες μέχρι να πάθουμε κύρωση του ήπατος. Είχαμε και μια έννοια, μην μας κλειδώσουν έξω , αλλά δεν ξέραμε ακόμα ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε, γιατί εδώ είναι Νεπάλ. Τι σημαίνει αυτό? Πολύ απλά όταν η ώρα πήγε γύρω στις 9.00 η πλατεία είχε αδειάσει. Τα παιδιά έφυγαν, τα κουδουνάκια σταμάτησαν, οι πιστοί πήγαν σπίτια τους, τα φώτα αρχίζαν να σβήνουν και γενικά όλα έδειχναν ότι το πάρτυ έλαβε τέλος. Μας πλησιάζει ο σερβιτόρος και μας ρωτάει αν μπορούμε να του εκφράσουμε την τελευταία μας επιθυμία (???). Βρε Γκιούλιβερ που ήρθαμε? Θα μας σκοτώσουν? Τι λέει αυτός? Οταν του ζητάμε εξηγήσεις μαθαίνουμε ότι τα μαγαζιά δέχονται παραγγελίες μέχρι τις 9.00 γιατί μετά κλείνουν. Καλά τότε να του δώσουμε την παραγγελιά μας "23 τελάρα μπύρες". Δεν έπιασε το κόλπο, και έτσι γυρίζουμε στο ψηλοτάβανο για να κατακληθούμε πριν κλείσουν οι πύλες.
Αφού οι Νεπαλέζοι κοιμούνται με τις κότες, είναι λογικό και επόμενο να ξυπνούν με αυτές. Ετσι το πρωινό ξύπνημα έγινε στις 6.00 το πρωί με βουή στους δρόμους, ποδήλατα, μαθητές, καμπανάκια, αυτοκίνητα, κόρνες και γενικά όλα τα ωραία. Αφού πίνουμε τον καφέ μας και μπαινοβγαίναμε μέσα - έξω για να καπνίσουμε, αποφασίζουμε να δούμε και εμείς την περίφιμη Ταμέλ και όχι μόνο. Παίρνουμε ένα ταξί και πάμε. Μαγαζάκια πολλά, τουρίστες λίγοι κυρίως Ινδοί, αγελάδες, χωματόδρομοι, σκουπίδια, σκυλία σκελετωμένα, ποδήλατα, φτυσίματα από όλες τις πλευρές να εκτοξευόνται χωρίς διάκριση, κόρνες και γενικά μια απερίγραπτη, αλλά γοητευτική κατάσταση. Οταν ΄η Ταυλάνδη υποδέχεται ετησίως περίπου 14 με 15 εκατομμύρια τουρίστες, οι μετά βίας 400.000 του Νεπάλ, είναι μάλλον λίγοι, και αυτό φαινόταν στα άδεια από κόσμο ταξιδιωτικά γραφεία.
Μπαίνουμε σε ένα από αυτά να κλείσουμε 2 εισιτήρια λεωφορείου για την περίφημη λίμνη Ποκάρα. Ειχαμε αποφασίσει να πάμε και εκεί για λίγες ημέρες.
Οταν μεσημέριασε κάτσαμε σε ένα μαγαζί για να φάμε και να πιούμε. Οι σερβιτόροι ήταν όλοι κωφάλαλοι, αλλά τελικά την βρήκαμε την άκρη. Μπράβο πρέπει να πω εδώ και στον ιδιοκτήτη που έδωσε ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ειχαμε βέβαια διαπιστώσει τα χαμηλά στάνταρ υγιεινής, αλλά αυτό που ακολούθησε δεν το φανταζόμασταν. Οταν τρώγαμε, βλέπω τον Γκιούλιβερ να κοιτά πίσω από την πλάτη μου με γουρλωμένα μάτια και μετά να αρχίζει να χασκογελά. Τι είναι? Τι είναι? Και κάνει το λάθος και μου λέει. Δεν με άφηνε στην άγνοιά μου καλύτερα? Από πίσω μας καθόταν μια νεαρή μάλλον κινέζα που διάβαζε ένα βιβλίο. Σε κάποια στιγμή περνάει από δίπλα της ένας αρουραίος (!!!). Αυτή πανικοβάλεται και έντρομη, βουτάει προς την έξοδο. Ο σερβιτόρος που αντιλήφθηκε το γεγονός, άρχισε να κυνηγάει το τρωκτικό με μια πετσέτα, και σε βοήθειά του έσπευσαν και οι συνάδελφοί του! Το εστιατόριο αρχίζει να αδειάζει. Εγώ στην αρχή έμεινα εμβρόντητη, αλλά μετά αφού βλέπω και τον Γκιούλιβερ να μην μπορεί να βαστηχθεί από τα γέλια αρχίζω τα χάχανα. Φανταστείτε σκηνή!! Σερβιτόροι να κυνηγούν τον αρουραίο, οι πελάτες να πληρώνουν και να τρέχουν προς την έξοδο, και εμείς στην μέση της σάλας να έχουμε σκάσει στα γέλια. Πρέπει να ακουγόμασταν μέχρι το Θιβέτ. Αφού τελειώσαμε το φαγητό μας (ε ναι το φάγαμε πειράζει?) και ήπιαμε και 50 γαλόνια μπύρα αποχωρίσαμε. Δεν υπήρχε λόγος να μείνουμε άλλο. Ο αρουραίος κάπου είχε κρυφθεί και εμείς δεν τον βλέπαμε, άρα το θέαμα έλαβε τέλος, πάμε για άλλα...
.
