dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.064
- Likes
- 6.302
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Οταν ο Γκιούλιβερ σπαει το κεφάλι του (μου)
Αφού αφήσαμε το αεροδρόμιο-υπερπαραγωγή και έχοντας διδαχθεί σχετικά με διάφορους χαμένους και άσκοπους αγώνες των λαών (όρα έντυπο άχρηστο), μπαίνουμε στο σέικερ. Σέικερ θα ονομάζω από εδώ και πέρα ότι αφορά ταξί. Δεν έχω πρόβλημα με ναυτιές και δεν με πειράζει η θάλασσα. ΑΛΛΑ αυτό δεν ήταν ταξίδι στην ξηρά. Κούναγε πιο πολύ και από μαούνα σε θαλασσοταραχή. Χρειάστηκα 12 κουτιά δραμαμίνες για να συνέλθω. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα πάθαινα ναυτία στα Ιμαλάια. Μετά από 10 λεπτά φτάνουμε στην Πατάν. Σαν άνθρωποι που τιμάμε την ιστορία μας , είχαμε επιλέξει΄για διαμονή όχι το πολυπληθές Κατμαντού και την τουριστική περιοχή Ταμέλ, αλλά το διπλανό χωρό Πατάν που στην ουσία λόγω της αστυφιλίας είναι προάστιο της πρωτεύουσας. Σε 10 λεπτάκια είμασταν στην πλατεία. Σταματάει ο οδηγός το σέικερ, να βρέχει με το τουλούμι, κάτω χωματόδρομος γεμάτος λάσπες και λακούβες και μας ρωτάει που είναι το ξενοδοχείο (????) εμάς!! που βρισκόμαστε στην χώρα του 15 λεπτά , ενώ αυτός ως οδηγός θα έπρεπε να ξέρει κάτι παραπάνω.
Αλλά δεν ξέρει. Κάποιους ρωτά, παίρνει τηλέφωνο το ξενοδοχείο, κόσμος αρχίζει μαζεύεται, η βροχή δυναμώνει, οι λάσπες θεριεύουν, οι περαστικοί κοιτάν με περιέργεια , το τηλέφωνο είναι λάθος, κάνουν συμβούλιο οι ντόπιοι, πιτσιρίκια μας κοιτάν, ζητιάνοι μας ζυγώνουν και εμείς στην μέση μούσκεμα να μην ξέρουμε τι μπορεί να γίνει. Μας δίνει το τηλέφωνό του και μας λέει πάρτε εσείς τηλέφωνο. Αυτό γίνεται και επιτέλους μετά από τον άμεσο συντονισμό των ντόπιωντης πυροσβεστικής , της αστυνομίας, του ιερατείου και τις "ικανότητες" του οδηγού το βρίσκουμε.
Διακοσίων ετών κτήριο, ανακατασκευασμένο με χρήματα της ουνέσκο ως παγκόσμια κληρονομιά, εξ ολοκλήρου φτιαγμένο με πέτρα και ξύλο, και έχοντας γίνει ανασύσταση στην αρχική του μορφή στυλ Νιουάρι (νεπαλέζικο) , με μουσείο τέχνης στο ισόγειο, παραδοσιακό και πανέμορφο.
Στην είσοδο μας περιμένει ο ιδιοκτήτης και η κοπέλα της ρεσεψιόν. Μας καλωσορίζουν μπλα μπλα και μπαίνουμε μέσα. Σε μεταφέρει πράγματι η ατμόσφαιρα 200 χρόνια πίσω. Μας οδηγεί στον πάνω όροφο η κοπέλα να δούμε το δωμάτιο. Αυτή μπαίνει μέσα, εγώ από πίσω της, αυτή μιλάει, εγώ ακούω, αλλά γιατί ο καλός μου κοιτάει με τρόμο και δεν μπαίνει μέσα? Δεν καταλαβαίνω. Υπάρχει βέβαια μια υποβόσκουσα αντίληψη αλλά δεν το συνειδητοποιώ εξ ολοκλήρου. Λέει, λέει η κοπέλα, κατί για διακοπές ρεύματος (το ήξερα), κάτι για τα κουνούπια (κι αυτό το ήξερα), κάτι για τις 9 το βράδυ (αυτό δεν το ήξερα, θα τα πούμε μετά) και όταν τελειώνει μου δίνει το κλειδί και φεύγει. Το δωμάτιο αποτελείται από 2 χώρους ένα καθιστικό-σαλόνι και ένα υπνοδωμάτιο και φυσικά το μπάνιο (με θέα στον δρόμο και τους περαστικούς). Πανέμορφο , ρομαντικό, υπέροχο.
Καλά , ο χριστιανός τώρα γιατί δεν μπαίνει μέσα? Κάθεται έξω και κοιτά το δωμάτιο με τρόμο. Ακολουθεί διάλογος, μεταξύ εμού και του καλού μου -που από εδώ και στο εξής θα λέγεται Γιούλιβερ- και όσοι δεν έχετε διαβάσει την ιστορία του δεν θα καταλάβετε και τον συσχετισμό.
Τον ρωτάω γιατί δεν μπαίνει μέσα και μου αποκρίνεται με επιθετικό ύφος ότι του κάνω πλάκα (???). Δεν βρίσκω λόγους να μην του αρέσει ειλικρινά αν και κάτι δεν μου κολλάει, κάτι έχει αυτό το δωμάτιο. Παίρνω την τσάντα μου και προχωρώ προς τον εσωτερικό χώρο και...... ζντούμπ!!! σπάω το κεφάλι μου!!!!! Και τότε αντιλαμβάνομαι πλήρως την υφέρπουσα αίσθηση που είχα προηγουμένως..............
Αφού αφήσαμε το αεροδρόμιο-υπερπαραγωγή και έχοντας διδαχθεί σχετικά με διάφορους χαμένους και άσκοπους αγώνες των λαών (όρα έντυπο άχρηστο), μπαίνουμε στο σέικερ. Σέικερ θα ονομάζω από εδώ και πέρα ότι αφορά ταξί. Δεν έχω πρόβλημα με ναυτιές και δεν με πειράζει η θάλασσα. ΑΛΛΑ αυτό δεν ήταν ταξίδι στην ξηρά. Κούναγε πιο πολύ και από μαούνα σε θαλασσοταραχή. Χρειάστηκα 12 κουτιά δραμαμίνες για να συνέλθω. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα πάθαινα ναυτία στα Ιμαλάια. Μετά από 10 λεπτά φτάνουμε στην Πατάν. Σαν άνθρωποι που τιμάμε την ιστορία μας , είχαμε επιλέξει΄για διαμονή όχι το πολυπληθές Κατμαντού και την τουριστική περιοχή Ταμέλ, αλλά το διπλανό χωρό Πατάν που στην ουσία λόγω της αστυφιλίας είναι προάστιο της πρωτεύουσας. Σε 10 λεπτάκια είμασταν στην πλατεία. Σταματάει ο οδηγός το σέικερ, να βρέχει με το τουλούμι, κάτω χωματόδρομος γεμάτος λάσπες και λακούβες και μας ρωτάει που είναι το ξενοδοχείο (????) εμάς!! που βρισκόμαστε στην χώρα του 15 λεπτά , ενώ αυτός ως οδηγός θα έπρεπε να ξέρει κάτι παραπάνω.
Αλλά δεν ξέρει. Κάποιους ρωτά, παίρνει τηλέφωνο το ξενοδοχείο, κόσμος αρχίζει μαζεύεται, η βροχή δυναμώνει, οι λάσπες θεριεύουν, οι περαστικοί κοιτάν με περιέργεια , το τηλέφωνο είναι λάθος, κάνουν συμβούλιο οι ντόπιοι, πιτσιρίκια μας κοιτάν, ζητιάνοι μας ζυγώνουν και εμείς στην μέση μούσκεμα να μην ξέρουμε τι μπορεί να γίνει. Μας δίνει το τηλέφωνό του και μας λέει πάρτε εσείς τηλέφωνο. Αυτό γίνεται και επιτέλους μετά από τον άμεσο συντονισμό των ντόπιωντης πυροσβεστικής , της αστυνομίας, του ιερατείου και τις "ικανότητες" του οδηγού το βρίσκουμε.
Διακοσίων ετών κτήριο, ανακατασκευασμένο με χρήματα της ουνέσκο ως παγκόσμια κληρονομιά, εξ ολοκλήρου φτιαγμένο με πέτρα και ξύλο, και έχοντας γίνει ανασύσταση στην αρχική του μορφή στυλ Νιουάρι (νεπαλέζικο) , με μουσείο τέχνης στο ισόγειο, παραδοσιακό και πανέμορφο.
Στην είσοδο μας περιμένει ο ιδιοκτήτης και η κοπέλα της ρεσεψιόν. Μας καλωσορίζουν μπλα μπλα και μπαίνουμε μέσα. Σε μεταφέρει πράγματι η ατμόσφαιρα 200 χρόνια πίσω. Μας οδηγεί στον πάνω όροφο η κοπέλα να δούμε το δωμάτιο. Αυτή μπαίνει μέσα, εγώ από πίσω της, αυτή μιλάει, εγώ ακούω, αλλά γιατί ο καλός μου κοιτάει με τρόμο και δεν μπαίνει μέσα? Δεν καταλαβαίνω. Υπάρχει βέβαια μια υποβόσκουσα αντίληψη αλλά δεν το συνειδητοποιώ εξ ολοκλήρου. Λέει, λέει η κοπέλα, κατί για διακοπές ρεύματος (το ήξερα), κάτι για τα κουνούπια (κι αυτό το ήξερα), κάτι για τις 9 το βράδυ (αυτό δεν το ήξερα, θα τα πούμε μετά) και όταν τελειώνει μου δίνει το κλειδί και φεύγει. Το δωμάτιο αποτελείται από 2 χώρους ένα καθιστικό-σαλόνι και ένα υπνοδωμάτιο και φυσικά το μπάνιο (με θέα στον δρόμο και τους περαστικούς). Πανέμορφο , ρομαντικό, υπέροχο.
Καλά , ο χριστιανός τώρα γιατί δεν μπαίνει μέσα? Κάθεται έξω και κοιτά το δωμάτιο με τρόμο. Ακολουθεί διάλογος, μεταξύ εμού και του καλού μου -που από εδώ και στο εξής θα λέγεται Γιούλιβερ- και όσοι δεν έχετε διαβάσει την ιστορία του δεν θα καταλάβετε και τον συσχετισμό.
Τον ρωτάω γιατί δεν μπαίνει μέσα και μου αποκρίνεται με επιθετικό ύφος ότι του κάνω πλάκα (???). Δεν βρίσκω λόγους να μην του αρέσει ειλικρινά αν και κάτι δεν μου κολλάει, κάτι έχει αυτό το δωμάτιο. Παίρνω την τσάντα μου και προχωρώ προς τον εσωτερικό χώρο και...... ζντούμπ!!! σπάω το κεφάλι μου!!!!! Και τότε αντιλαμβάνομαι πλήρως την υφέρπουσα αίσθηση που είχα προηγουμένως..............
.
