psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Εγερτήριο και αναχώρηση
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 5:30. Βάρβαρες ώρες, ιδιαίτερα μετά από τόσο λίγο ύπνο. Τι να κάνεις όμως, όταν οι πτήσεις επιστροφής είναι πρωινές αυτά παθαίνεις.
Ολοκλήρωσα την αυτοματοποιημένη διαδικασία του check out και βγήκα πριν τις έξι στους παγωμένους και αφιλόξενους εκείνη την ώρα δρόμους της πόλης. Το μετρό ήδη είχε αρχίσει να λειτουργεί με πολύ κόσμο να πηγαινοέρχεται στη δουλειά του. Εγώ θα κατέβαινα 2 στάσεις μετά, στο κεντρικό τερματικό σταθμό, με προορισμό το αεροδρόμιο Arlanda.
Η εύρεση της πλατφόρμας αναχώρησης του Arlanda Express, είναι κάτι περισσότερο από εύκολη διαδικασία ακόμα και γι’ αυτούς που δε το ‘χουν και τόσο, ακολουθώντας απλά τις ταμπέλες μέσα από το κεντρικό σταθμό:
Έφτασα στη πλατφόρμα αναχώρησης 15 λεπτά πριν το δρομολόγιο. Όποιος δεν έχει εισιτήριο στη διάθεση του μπορεί να βγάλει από τα αυτόματα μηχανήματα επιτόπου.
Εγώ έχοντας το εισιτήριο στα χέρια μου (το οποίο ελέγχθηκε λίγο μετά την εκκίνηση) μπήκα στο βαγόνι κι έπιασα μια θέση, μιλώντας παράλληλα με το Γιώργο που εκείνη την ώρα πλησίαζε στο αεροδρόμιο:
Όπως σας είπα και στο πρόλογο μου, τσάμπα το άγχος της μετάβασης στο Arlanda, τσάμπα και τα 30 ευρώ που πλήρωσα τελικά. Ο Γιώργος το φιλοσόφησε και το έψαξε καλύτερα τη προηγούμενη μέρα, έφτασε κεντρικά, πήρε το τρένο pendeltåg ως το τέρμα του, κι από κει μ’ ένα απλό λεωφορείο έφτασε στο αεροδρόμιο χωρίς να πληρώσει κιόλας επιπλέον, έχοντας στη κατοχή του τη κάρτα απεριόριστων διαδρομών όπως εγώ η οποία ήταν ακόμα σε ισχύ. Εν κατακλείδι δείτε το λίγο καλύτερα το σενάριο, είναι σημαντικό έξοδο που μπορείτε να αποφύγετε.
Έφτασα στο αεροδρόμιο και ανέβηκα στις κυλιόμενες για το terminal 2, όπου για μια ακόμη φορά συνάντησα εικόνες πλέον παράταιρες στη καθημερινότητα μας, μιας και μάσκα φορούσε όποιος ήθελε… Βέβαια δεν ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα, αλλά η τεράστια ανοργανωσιά στον έλεγχο και η ουρά που έφτανε πάνω από 150 μέτρα, κάτι το οποίο δεν έχω ξαναδεί τόσα χρόνια!
Άρχισα να αγχώνομαι για την ίδια τη πτήση, άλλα ευτυχώς στο τέλος άρχισε να υπάρχει ροή, μπαίνοντας καταιδρωμένος στο gate, αφού πρώτα είχα καταφέρει να ψωνίσω 1-2 πραγματάκια για δώρο μέσα σε δευτερόλεπτα. Κάπου εκεί στον έλεγχο των εισιτηρίων και των πιστοποιητικών έγινε σύσταση για μάσκα εντός του αεροπλάνου, από υπαλλήλους που δε φορούσαν μάσκα. Παράνοια! Επιβιβάστηκα εν’ τέλει μέσω της φυσούνας στην ασφυκτικά γεμάτη πτήση για το αεροδρόμιο Μακεδονία, που αυτή τη φορά έφυγε στην ώρα της:
Το περίπου τρίωρο πέρασε δύσκολα από τη μεσαία θέση της τριάδας, άλλοτε διαβάζοντας, άλλοτε προσπαθώντας να κοιμηθώ, και κάποιες στιγμές συζητώντας με τους διπλανούς μου, μόνιμους κάτοικους Στοκχόλμης για λόγους εργασίας:
Ας είναι, μικρό το κακό. Μακάρι να ήταν οι μεσαίες θέσεις το πρόβλημα μας αυτή τη περίοδο.
Εγώ μια φορά Στοκχόλμη θα ξαναπάω, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες!
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 5:30. Βάρβαρες ώρες, ιδιαίτερα μετά από τόσο λίγο ύπνο. Τι να κάνεις όμως, όταν οι πτήσεις επιστροφής είναι πρωινές αυτά παθαίνεις.
Ολοκλήρωσα την αυτοματοποιημένη διαδικασία του check out και βγήκα πριν τις έξι στους παγωμένους και αφιλόξενους εκείνη την ώρα δρόμους της πόλης. Το μετρό ήδη είχε αρχίσει να λειτουργεί με πολύ κόσμο να πηγαινοέρχεται στη δουλειά του. Εγώ θα κατέβαινα 2 στάσεις μετά, στο κεντρικό τερματικό σταθμό, με προορισμό το αεροδρόμιο Arlanda.
Η εύρεση της πλατφόρμας αναχώρησης του Arlanda Express, είναι κάτι περισσότερο από εύκολη διαδικασία ακόμα και γι’ αυτούς που δε το ‘χουν και τόσο, ακολουθώντας απλά τις ταμπέλες μέσα από το κεντρικό σταθμό:
Έφτασα στη πλατφόρμα αναχώρησης 15 λεπτά πριν το δρομολόγιο. Όποιος δεν έχει εισιτήριο στη διάθεση του μπορεί να βγάλει από τα αυτόματα μηχανήματα επιτόπου.
Εγώ έχοντας το εισιτήριο στα χέρια μου (το οποίο ελέγχθηκε λίγο μετά την εκκίνηση) μπήκα στο βαγόνι κι έπιασα μια θέση, μιλώντας παράλληλα με το Γιώργο που εκείνη την ώρα πλησίαζε στο αεροδρόμιο:
Όπως σας είπα και στο πρόλογο μου, τσάμπα το άγχος της μετάβασης στο Arlanda, τσάμπα και τα 30 ευρώ που πλήρωσα τελικά. Ο Γιώργος το φιλοσόφησε και το έψαξε καλύτερα τη προηγούμενη μέρα, έφτασε κεντρικά, πήρε το τρένο pendeltåg ως το τέρμα του, κι από κει μ’ ένα απλό λεωφορείο έφτασε στο αεροδρόμιο χωρίς να πληρώσει κιόλας επιπλέον, έχοντας στη κατοχή του τη κάρτα απεριόριστων διαδρομών όπως εγώ η οποία ήταν ακόμα σε ισχύ. Εν κατακλείδι δείτε το λίγο καλύτερα το σενάριο, είναι σημαντικό έξοδο που μπορείτε να αποφύγετε.
Έφτασα στο αεροδρόμιο και ανέβηκα στις κυλιόμενες για το terminal 2, όπου για μια ακόμη φορά συνάντησα εικόνες πλέον παράταιρες στη καθημερινότητα μας, μιας και μάσκα φορούσε όποιος ήθελε… Βέβαια δεν ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα, αλλά η τεράστια ανοργανωσιά στον έλεγχο και η ουρά που έφτανε πάνω από 150 μέτρα, κάτι το οποίο δεν έχω ξαναδεί τόσα χρόνια!
Άρχισα να αγχώνομαι για την ίδια τη πτήση, άλλα ευτυχώς στο τέλος άρχισε να υπάρχει ροή, μπαίνοντας καταιδρωμένος στο gate, αφού πρώτα είχα καταφέρει να ψωνίσω 1-2 πραγματάκια για δώρο μέσα σε δευτερόλεπτα. Κάπου εκεί στον έλεγχο των εισιτηρίων και των πιστοποιητικών έγινε σύσταση για μάσκα εντός του αεροπλάνου, από υπαλλήλους που δε φορούσαν μάσκα. Παράνοια! Επιβιβάστηκα εν’ τέλει μέσω της φυσούνας στην ασφυκτικά γεμάτη πτήση για το αεροδρόμιο Μακεδονία, που αυτή τη φορά έφυγε στην ώρα της:
Το περίπου τρίωρο πέρασε δύσκολα από τη μεσαία θέση της τριάδας, άλλοτε διαβάζοντας, άλλοτε προσπαθώντας να κοιμηθώ, και κάποιες στιγμές συζητώντας με τους διπλανούς μου, μόνιμους κάτοικους Στοκχόλμης για λόγους εργασίας:
Ας είναι, μικρό το κακό. Μακάρι να ήταν οι μεσαίες θέσεις το πρόβλημα μας αυτή τη περίοδο.
Εγώ μια φορά Στοκχόλμη θα ξαναπάω, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες!
