psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.094
- Likes
- 56.049
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Αναχώρηση και πρώτη επαφή
Να και μια φορά που η Ryan δε μας έκανε τη χάρη να φύγει στην ώρα της, καθυστερώντας μάλιστα περισσότερο από 2μιση ώρες, μεγαλώνοντας έτσι τη προσμονή και τη κούραση μας. Όπως και να ‘χει το χαμόγελο επανήλθε κατά την επιβίβαση -επιτέλους- στο αεροσκάφος και την αναχώρηση μας γύρω στις 11 το βράδυ ώρα Ελλάδος:
Η τριάδα με τον αριθμό 33 του αεροσκάφους ήταν άδεια, καθώς τα νερά που έτρεχαν στο γωνιακό κάθισμα από το κλιματισμό ανάγκασαν τους επιβάτες να αλλάξουν θέση, δίνοντας μου μεγάλη ευρυχωρία.
Κάπως έτσι ούτε κατάλαβα για πότε πέρασαν οι τρεις ώρες, διαβάζοντας παράλληλα το βιβλίο μου, βλέποντας τα φώτα της Στοκχόλμης ξαφνικά από το παράθυρο. Ήμουν σε ταξιδιωτική εγρήγορση.
Ούτε καν η αρχική έκπληξη νιώθοντας το κρύο της Σουηδίας ήταν ικανή να μας φρενάρει, ακόμα κι αν η μετάβαση από μια χώρα σα τη δική μας που ζούσε ακόμα σε ρυθμούς φθινοπώρου ήταν οδυνηρή:
Προχωρήσαμε μέχρι το παρκινγκ για να βρούμε το Γιωργάκη που μας περίμενε με χαμόγελα και συνθήματα του Άρη…
Η απόσταση μέχρι τη περιοχή του Solna ήταν σεβαστή και δε της φαινότανε, κοντά στα 35 χιλιόμετρα. Κάναμε στάση σε ένα μπεργκεράδικο βλέποντας παράλληλα τους Σουηδούς να περιμένουν στη σειρά για φαγητό μετά τη κραιπάλη της Παρασκευής. Εγώ θα συνέχιζα με τρένο, μιας και κάτι έπαιζε με τα λάστιχα του αυτοκινήτου του φίλου μου και απαγορευόταν η είσοδος του στο κέντρο, έτσι κατέληξα στο Solna Station περιμένοντας το pendeltåg έχοντας έτσι τη πρώτη επαφή μου με τη πόλη, όντας ο μόνος επιβάτης βέβαια με μάσκα, κάτι αν μη τι άλλο πολύ παράξενο και διαφορετικό τις μέρες που περνάμε:
Η άφιξη μου 12 λεπτά και τρεις στάσεις μετά στο σταθμό Stockholms södra με ανάγκασε να φορέσω και τα γάντια μου εκτός από το σκούφο, μιας και το κρύο δεν αστειεύονταν καθόλου κι έπρεπε να διανύσω την απόσταση του ενός και κάτι χιλιομέτρου ως το hostel με τα πόδια. Πέρασα διαμέσου του πάρκου Fatbursparken αντικρύζοντας το πύργο Söder Torn:
Ανεβαίνοντας κατόπιν το πολύβουο δρόμο Östgötagatan, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη βαβούρα των πιτσιρικάδων και τη νυχτερινή ζωή της πόλης:
Αφίχθηκα στο προορισμό μου λίγα μέτρα μετά, όπου εκτός των άλλων έπρεπε να κάνω μόνος μου check in χρησιμοποιώντας τους κωδικούς που μου είχαν στείλει σε email προκειμένου να μπω μέσα και να πάρω τα κλειδιά του δωματίου:
Αποκαμωμένος όπως ήμουν μιας και βρισκόμουν στους δρόμους (και τον αέρα) κοντά στις 18 ώρες σερί μετά και από δουλειά, άφησα κατά μέρος τις όποιες σκέψεις για αναζήτηση κάποιου μπαρ για μια γρήγορη μπύρα.
Έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς…
Να και μια φορά που η Ryan δε μας έκανε τη χάρη να φύγει στην ώρα της, καθυστερώντας μάλιστα περισσότερο από 2μιση ώρες, μεγαλώνοντας έτσι τη προσμονή και τη κούραση μας. Όπως και να ‘χει το χαμόγελο επανήλθε κατά την επιβίβαση -επιτέλους- στο αεροσκάφος και την αναχώρηση μας γύρω στις 11 το βράδυ ώρα Ελλάδος:

Η τριάδα με τον αριθμό 33 του αεροσκάφους ήταν άδεια, καθώς τα νερά που έτρεχαν στο γωνιακό κάθισμα από το κλιματισμό ανάγκασαν τους επιβάτες να αλλάξουν θέση, δίνοντας μου μεγάλη ευρυχωρία.

Κάπως έτσι ούτε κατάλαβα για πότε πέρασαν οι τρεις ώρες, διαβάζοντας παράλληλα το βιβλίο μου, βλέποντας τα φώτα της Στοκχόλμης ξαφνικά από το παράθυρο. Ήμουν σε ταξιδιωτική εγρήγορση.

Ούτε καν η αρχική έκπληξη νιώθοντας το κρύο της Σουηδίας ήταν ικανή να μας φρενάρει, ακόμα κι αν η μετάβαση από μια χώρα σα τη δική μας που ζούσε ακόμα σε ρυθμούς φθινοπώρου ήταν οδυνηρή:

Προχωρήσαμε μέχρι το παρκινγκ για να βρούμε το Γιωργάκη που μας περίμενε με χαμόγελα και συνθήματα του Άρη…

Η απόσταση μέχρι τη περιοχή του Solna ήταν σεβαστή και δε της φαινότανε, κοντά στα 35 χιλιόμετρα. Κάναμε στάση σε ένα μπεργκεράδικο βλέποντας παράλληλα τους Σουηδούς να περιμένουν στη σειρά για φαγητό μετά τη κραιπάλη της Παρασκευής. Εγώ θα συνέχιζα με τρένο, μιας και κάτι έπαιζε με τα λάστιχα του αυτοκινήτου του φίλου μου και απαγορευόταν η είσοδος του στο κέντρο, έτσι κατέληξα στο Solna Station περιμένοντας το pendeltåg έχοντας έτσι τη πρώτη επαφή μου με τη πόλη, όντας ο μόνος επιβάτης βέβαια με μάσκα, κάτι αν μη τι άλλο πολύ παράξενο και διαφορετικό τις μέρες που περνάμε:

Η άφιξη μου 12 λεπτά και τρεις στάσεις μετά στο σταθμό Stockholms södra με ανάγκασε να φορέσω και τα γάντια μου εκτός από το σκούφο, μιας και το κρύο δεν αστειεύονταν καθόλου κι έπρεπε να διανύσω την απόσταση του ενός και κάτι χιλιομέτρου ως το hostel με τα πόδια. Πέρασα διαμέσου του πάρκου Fatbursparken αντικρύζοντας το πύργο Söder Torn:

Ανεβαίνοντας κατόπιν το πολύβουο δρόμο Östgötagatan, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη βαβούρα των πιτσιρικάδων και τη νυχτερινή ζωή της πόλης:

Αφίχθηκα στο προορισμό μου λίγα μέτρα μετά, όπου εκτός των άλλων έπρεπε να κάνω μόνος μου check in χρησιμοποιώντας τους κωδικούς που μου είχαν στείλει σε email προκειμένου να μπω μέσα και να πάρω τα κλειδιά του δωματίου:

Αποκαμωμένος όπως ήμουν μιας και βρισκόμουν στους δρόμους (και τον αέρα) κοντά στις 18 ώρες σερί μετά και από δουλειά, άφησα κατά μέρος τις όποιες σκέψεις για αναζήτηση κάποιου μπαρ για μια γρήγορη μπύρα.
Έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς…
Last edited: