Ισλανδία 2511χλμ στον Ισλανδικό χειμώνα!

[BASILISPAP]

Ημέρα 2 - 300χλμ

Ξυπνήσαμε μετά από έναν αναζωογονητικό ύπνο και πάμε για πρωινό. Το πρώτο μας ντους με ζεστό νερό από τις βρύσες μπορεί να βρωμάει, αλλά δεν είναι κακό. Πρόκειται για κάτι φυσικό, το θείο από την γεωθερμική προέλευση του. Το κρύο νερό όμως που προέρχεται από το λιώσιμο των πάγων, είναι πραγματικά από τα καθαρότερα της υφηλίου και έχει απίστευτη γεύση. Επίσης, εδώ βάζουν κρύο νερό στο ζεστό και όχι το ανάποδο!

Η ώρα που ανατέλλει ο ήλιος στο τέλος Φεβρουάριου είναι 9 το πρωί και δύει στις 6 το απόγευμα. Κάθε μέρα μεγαλώνει κατά 6 λεπτά, οπότε σε μόλις 10 μέρες κερδίσαμε 1 ώρα φως.

Αφήνουμε πίσω το ξενοδοχείο μας και πηγαίνουμε προς το Reykjavik για να κάνουμε τα ψώνια μας. Γνωρίζοντας το πολύ υψηλό κόστος ζωής είναι σίγουρο ότι θα περάσεις από την αλυσίδα σούπερ μάρκετ Bonus (με σήμα το ροζ γουρούνι-κουμπαρά) στην οποία θα βρεις σε πολύ λογικές τιμές τα πάντα. Στην χώρα τα καταστήματα ανοίγουν αργά, η Bonus έχει μόνο 2 που αρχίζουν στις 10, όλα τα υπόλοιπα στις 11. Νίωθεις περίπου σαν να μπαίνεις σε Lidl. Μετά την αναγνωριστική βόλτα, αγοράσαμε τα απαραίτητα για τις πρώτες μέρες καθώς και το πασίγνωστο Ισλανδικό γιαούρτι skyr.


Κάνοντας τις αγορές μας, συνειδητοποιούμε ότι η ώρα περνάει και συνεχίζουμε βιαστικά το ταξίδι μας. Πηγαίνουμε βόρεια από τον δρόμο 1, περνώντας μέσα από το σχεδόν 6 χλμ υποθαλάσσιο τούνελ Hvalfjörður. Πρώτη φορά βρισκόμαστε κάτω από την θάλασσα με το αυτοκίνητο μας!
Οι ειδικότητες του πληρώματος είναι, η Α η φωτογράφος, εγω ο οδηγός και ο Ν ο παρείσακτος της παρέας!

Όσο αφήνουμε πίσω μας χιλίομετρα, κερδίζουμε σε ομορφιά (όχι εμείς βρε , για τα τοπία μιλάω). Βγαίνουμε στον δρόμο 54 και ο καιρός είναι ηλιόλουστος, πλησιάζουμε την χερσόνησο Snæfellsnes, η οποία λόγω της ποικιλομορφίας της, αναφέρεται συχνά και ως η μινιατούρα της Ισλανδίας.





Βλέπουμε τα πρώτα Ισλανδικά αλόγα και κάποια λιγοστά δέντρα. Συναντούμε αυτοκίνητα κάθε 10 λεπτά περίπου, αρχίζω να νιώθω μια αίσθηση ελευθερίας. Μπάλες σανού για τα ζώα, βρίσκονται δίασπαρτες...





Χωρίς να το καταλάβουμε, ο ήλιος χάνεται και η αρχική μουντάδα μετατρέπεται σε κακοκαιρία (για τα δικά μας δεδομένα). Βλέποντας ότι μάλλον δεν θα προλάβουμε να κάνουμε τον γύρο της χερσονήσου, αποφασίζουμε να ανέβουμε τον δρόμο 570 (ο οποίος πολύ συχνά είναι απροσπέλαστος) και εκεί έχουμε την πρώτη μας έκπληξη από τον Ισλανδικό καιρό.

Αρχίζω να φοβάμαι ότι θα αποκλειστούμε εκεί πάνω, διπλά στο εθνικό πάρκο Snaefellsjokull. Ότι θα βρουν τα παγωμένα σώματα μας και θα καταλήξουμε απλά μια στατιστική και ένα μονόστηλο μίας άσημης Ισλανδικής εφημερίδας… Ολα αυτά ουσιαστικά στην πρώτη μας έξοδο! Ω θεοί, τι ειρωνεία! Η ορατότητα περιορίζεται στα 10 μέτρα και ούτε ένα αυτοκίνητο δεν βρίσκεται κοντά να μας καθησυχάσει με την παρουσία του. Σε πολλά σημεία δεν ξεχωρίζεις τον ουρανό απο την γη! Το χιόνι δυναμώνει, τα πάντα είναι ολόασπρα και βλέπουμε ένα σπιτάκι εκεί στην μέση του πουθενά. Μια πανέμορφη εικόνα…





Κατορθώνουμε να ξεφύγουμε και επιτελούς ξαναβλέπουμε θάλασσα. Η ορατότητα επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα μόλις χάσουμε υψόμετρο. Συνεχίζοντας τον δρόμο 54 ξαφνικά ορθώνεται μπροστά μας το πασίγνωστο Kirkufell. Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα και πιο πολυφωτογραφημένα βουνά στον κόσμο, σύμφωνα με πολλούς ταξιδιωτικούς οδηγούς και sites. Σημάδι κατατεθέν, το ιδιαίτερο σχήμα του, ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπεις. Δίπλα του βρίσκεται ένας παγωμένος καταρράκτης, τα τριγύρω βουνά δίνουν την αίσθηση σαν να βρισκόμαστε σε άλλο κόσμο. Μοιραζόμαστε τις εικόνες αυτές με ακόμα λίγους τουρίστες...





Σταματάμε για έναν καφέ στο Grundarfjordur, ένα παραθαλάσσιο χωριό 850 κατοίκων. Μια μικρή βόλτα και συνεχίζουμε τον δρόμο μας καθώς ο χρόνος είναι όπως πάντα αμείλικτος. Γοητευτικά ψαροχώρια βρίσκονται διάσπαρτα κατά μήκος της Βορειοατλαντικής ακτογραμμής.





Συνεχίζουμε στον δρόμο 54, χανόμαστε στις εικόνες. Μόλις 30 λεπτά πριν την δύση του ηλίου, φτάνουμε επιτέλους στο Stykkisholmur, το χωριό 1200 κάτοικων στο οποίο θα διανυκτερεύσουμε. Στο λιμάνι ανεβαίνουμε στον λόφο από τον οποίο μπορούμε να δούμε την γειτονία από ψηλά. Εκεί βρίσκεται ο κατακόκκινος και κοντόχοντρος φάρος της περιοχής. Ενδιαφέρουσα θέα με την νύχτα να πλησιάζει... Κοιτάζω προς τον βορρά και αναρωτίεμαι εαν θα πάω ποτέ πιο κοντά στην αρτική!





Μια καλή επιλογή εδώ είναι το Comfort Guest House, με κόστος 55 ευρώ χωρίς πρωινό για το δίκλινο, το φθηνότερο που μπορέσαμε να βρούμε στην περιοχή. Το βράδυ βγήκαμε κάποιες φορές έξω από το δωμάτιο μας, με την ελπίδα ότι το Βόρειο σέλας θα αχνοφαίνεται κάπου εκεί πάνω. Αργότερα αποφασίζουμε να κάνουμε 6-7 χλμ με το όχημα μας, μέχρι να βρούμε ένα σκοτεινό σημείο για να αυξήσουμε τις πιθανότητες μας. Μετά από 1 ώρα και ηττημένοι από το κρύο και την κούραση αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.

Προσοχή, στην Ισλανδία είναι αμείλικτοι με το ποτό και την οδήγηση και πολύ καλά κάνουν. Οπότε αλκοόλ μόνο αφού αφήσουμε το αυτοκίνητο μας. Είπαμε να το ρίξουμε έξω, τρώμε noodles στα οποία απλά προσθέτεις ζεστό νερό (αυτά είναι) και απολαμβάνουμε την μπύρα μας καταστρώνοντας την επόμενη μέρα…

Ο Μορφέας έρχεται ξανά, παίρνει την Α, το σκέφτεται, με κλωτσάει για να σιγουρευτεί ότι δεν θα κοιμηθώ απόψε και με αφήνει εκεί να τον περιμένω μάταια…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KonstantinosAlyona]

Ανυπομονούμε για τη συνέχεια...διότι, ως γνωστόν, είμαστε αχόρταγοι για Ισλανδία

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 0 και 1

Είναι απόγευμα 16 Φεβρουάριου 2020 και αφήνουμε πίσω το νησάκι μας, με το κλασσικό μείγμα ανυπομονησίας, χαράς, σκέψης, αβεβαιότητας και προβληματισμού για το τι μας επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον. Φτάνουμε στην Ρόδο όπου και μετά απο ένα γρήγορο γεύμα αποφασίζουμε να ξεκουραστούμε νωρίς. Πολύ πρωινό ξυπνητήρι, ντους και με την πρώτη πτήση της Aegean βρισκόμαστε στην Αθήνα για μόλις 1 ώρα. Με την ίδια εταιρεία, πολύ γρήγορα προσγειωνόμαστε στο Άμστερνταμ. Ο προορισμός αυτός ήταν ο μονός τρόπος για να φτάσουμε σε 1 μέρα και σε λογική ώρα στην Ισλανδία.

Αποφασίσαμε ότι θα ήταν κρίμα να μην δούμε την πρωτεύουσα της Ολλανδίας έστω και για 2 ώρες. Με 10 ευρώ μετ΄ επιστροφής, παίρνουμε το τραίνο για το κέντρο. Στην 20 λεπτών διαδρομή, ο καιρός αλλάζει. Σταγόνες χτυπάνε το τζάμι και ο αέρας αρχίζει να κουνάει τα δέντρα. Μέχρι να φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό, βρέχει έντονα και ο άνεμος έχει ενισχυθεί σημαντικά. Με τα σακίδια στην πλάτη (που χρόνος για να τα παραδώσουμε στο αεροδρόμιο; ) κάνουμε μια αναγνωριστική βόλτα. Βρεγμένοι και παγωμένοι , περνάμε ανάμεσα από ευωδιαστούς καπνούς… Η Ολλανδία είναι γνωστή για την ανοχή της ως προς τα μαλακά ναρκωτικά, όλοι φαινόνται χαλαροί και ευδιάθετοι. Μετά την εξερεύνηση βρίσκουμε επιτέλους ένα καφέ με ελεύθερο χώρο για να καθήσουμε και να χαλαρώσουμε λιγάκι. Παραγγέλνουμε κάτι ζεστό και με χαρά βλέπουμε τον καιρό να αλλάζει δραστικά. Τα σύννεφα εξαφανίζονται, ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του και ξαφνικά κάνει σχετική ζεστή ! "Δυστυχώς" έχει έρθει η ώρα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.






Επιστρέφουμε στο αεροδρόμιο για την πτήση της Transavia με προορισμό το διεθνές αεροδρόμιο Keflavik της Ισλανδίας. Αγοράζουμε κάτι πρόχειρο στο αεροπλάνο για να ξεγελάσουμε την πείνα μας. Η πτήση διαρκεί λίγο παραπάνω από 3 ώρες και κοιτάζοντας τον Ατλαντικό αναλογίζομαι τι υπάρχει από κάτω. Άλλη μια πτήση στην οποία δεν μπορώ να κοιμηθώ, ενω ο Ν δίνει ρεσιτάλ. Αντικρύζω για πρώτη φορά 2 ψαράδικα, σημάδι ότι πλησιάζουμε. Βραχονησίδες, χιόνια και ο ήλιος δύει αφήνοντας το λυκόφως στην θέση του.






Πατάω επιτέλους στην χώρα που ονειρεύομαι εδώ και πολλά χρόνια (πριν ακόμα γεννηθώ)! Η χώρα που μας έχει δώσει τους Of monsters and men, Bjork, Sigur Ros, Kale και τόσα άλλα μουσικά συγκροτήματα.

Λόγω της βαρίας φορολογίας στο αλκοόλ, μόλις προσγειωθούμε (και σπρώχνοντας τους ηλικιωμένους ) βγαίνουμε πρώτοι. Μπαίνουμε βιαστικά στο Duty Free για να προμηθευτούμε μπύρες. Εδώ η εξάδα έχει περίπου 10 ευρώ, σχεδόν όσο θα βρείτε μόνο την 1 σε μπαρ!! Φορτωνόμαστε με τα σακίδια, τις μπύρες και ακολουθούμε τις οδηγίες της Blue Car Rental για να βρούμε το γραφείο της. Να σημειώσω οτι γρηγορότερα πας με τα πόδια παρά με το μικρό λεωφορείο του αεροδρομίου.

Περπατάμε πρώτη φορά σε εξωτερικό χώρο, βλέπουμε τεράστιους σωρούς από χιόνια, μάρτυρας του τι πρόκειται να επακολουθήσει τις επόμενες μέρες. Μόλις 3 λεπτά αργότερα βρισκόμαστε εκεί και υπογράφουμε το συμβόλαιο μας. Παίρνουμε τα κλειδιά, φορτώνουμε τα πράγματα μας και κάνουμε ενδελεχή έλεγχο του αυτοκινήτου για τυχόν προβλήματα και γρατσουνιές. Βγάζουμε φωτογραφίες, όπως μας είπαν και οι υπάλληλοι και βάζουμε μπροστά το όχημα. Πρόκειται για ένα Nissan Qashqai 4x4 διετίας σε αρίστη κατάσταση, με 86000 χιλιόμετρα. Η εταιρεία είναι η https://www.bluecarrental.is/ και το κόστος 600 ευρώ για 12 μέρες με την καλύτερη ασφάλεια που βρήκαμε σε αυτή την τιμή. Τα χρήματα αυτα είναι για ενοικίαση εκτός σεζόν, να το έχετε στον νου σας. Η τετρακίνηση χρειάστηκε κάποιες φορές, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο για τον χειμώνα. Όλα πήγαν καλά με το αυτοκίνητο μας, σίγουρα θα πρότεινα την εν λόγω εταιρεία ενοικίασης.






Η κούραση είναι μεγάλη, αφού έχουμε ξυπνήσει από τις 3 το πρωί, αλλάξει 3 αεροδρόμια, κάνει βόλτα στο Άμστερνταμ εν μέσω βροχής και αέρα. Με αυτό το σκεπτικό είχαμε κλείσει ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο, μόλις 7 χλμ μετά βρισκόμαστε στο KEF guesthouse, με 54 ευρώ το δίκλινο με πρωινό. Πολύ καλή επιλογή, σε αυτό το ταξίδι έχουμε συχνά κοινές τουαλέτες, υποχρεωτικά λόγω μπάτζετ. Τελικά και έχοντας δει την κατάσταση τους, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Συνήθως είναι άψογες και πεντακάθαρες, οπότε όπως έχουν γράψει και άλλα μέλη του φόρουμ, μην το φοβάστε.

Ξαπλώνουμε επιτέλους στα κρεβάτια μας και διαβάζουμε κάτι για να χαλαρώσουμε λίγο πριν κλείσουν τα φώτα. Ξύπνησα μια φορά χωρίς να ξέρω που είμαι, αν ονειρεύομαι η όχι… Αν είμαι εκεί ή όχι, αν είμαι εγώ ή κάποιος άλλος...

 

[Dina Z]

Φίλε μου δώσε λεπτομέρειες ... γίνε όσο πιο φλύαρος μπορείς.
Αν και έχω κάνει διδακτορική διατριβή πάνω στη χώρα, δεν θα βαρεθώ να διαβάζω με ενδιαφέρον .... τουλάχιστον μέχρι να πάω κι εγώ...
Πάντως είσαι ποοολύ τυχερός, που πρόλαβες να πας στο παρά πέντε της Συμφοράς!

 

[LULLU]

ενας προορισμος που ειναι ο επομενος στοχος....

 

[LULLU]

σορυυυυ απο λαθος ανεβασα τη ιστορι αγια Νεπαλ στη δικη σου,.. νομιζω καταφερα να τη σβησω,, χιλια συγνωμη..

 

[Sassenach77]

Δεν πιστεύω να θες να με ξεγελάσεις με 5 φωτογραφίες;;; ....

η Ισλανδία ήταν και παραμένει ένα ταξίδι όνειρο

Μόλις μου έφτιαξες τη διάθεση! Επιτέλους!!! Ισλανδία

Με κάλυψε ο προλαλήσας

Ανυπομονούμε για τη συνέχεια...διότι, ως γνωστόν, είμαστε αχόρταγοι για Ισλανδία

 

[BASILISPAP]

σορυυυυ απο λαθος ανεβασα τη ιστορι αγια Νεπαλ στη δικη σου,.. νομιζω καταφερα να τη σβησω,, χιλια συγνωμη..

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιος υπεύθυνος θα το φτιάξει .

Δεν πιστεύω να θες να με ξεγελάσεις με 5 φωτογραφίες;;; ....

Καί όμως, αυτες ήταν... Τέλος

Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά! Θα συνεχίσω την ιστορία μεθαύριο λόγω εργασιας...

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 2 - 300 χλμ

Ξυπνήσαμε μετά από έναν αναζωογονητικό ύπνο και πάμε για πρωινό. Το πρώτο μας ντους με ζεστό νερό από τις βρύσες μπορεί να βρωμάει, αλλά δεν είναι κακό. Πρόκειται για κάτι φυσικό, το θείο από την γεωθερμική προέλευση του. Το κρύο νερό όμως που προέρχεται από το λιώσιμο των πάγων, είναι πραγματικά από τα καθαρότερα της υφηλίου και έχει απίστευτη γεύση. Επίσης, εδώ βάζουν κρύο νερό στο ζεστό και όχι το ανάποδο!

Η ώρα που ανατέλλει ο ήλιος στο τέλος Φεβρουάριου είναι 9 το πρωί και δύει στις 1800 το απόγευμα. Κάθε μέρα μεγαλώνει κατά 6 λεπτά, οπότε σε μόλις 10 μέρες κερδίσαμε 1 ώρα φως.

Αφήνουμε πίσω το ξενοδοχείο μας και πηγαίνουμε προς το Reykjavik για να κάνουμε τα ψώνια μας. Γνωρίζοντας το πολύ υψηλό κόστος ζωής είναι σίγουρο ότι θα περάσεις από την αλυσίδα σούπερ μάρκετ Bonus (με σήμα το ροζ γουρούνι-κουμπαρά) στην οποία θα βρεις σε πολύ λογικές τιμές τα πάντα. Στην χώρα τα καταστήματα ανοίγουν αργά, η Bonus έχει μόνο 2 που αρχίζουν στις 10, όλα τα υπόλοιπα στις 11. Νίωθεις περίπου σαν να μπαίνεις σε Lidl. Μετά την αναγνωριστική βόλτα, αγοράσαμε τα απαραίτητα για τις πρώτες μέρες καθώς και το πασίγνωστο Ισλανδικό γιαούρτι skyr.


Κάνοντας τις αγορές μας, συνειδητοποιούμε ότι η ώρα περνάει και συνεχίζουμε βιαστικά το ταξίδι μας. Πηγαίνουμε βόρεια από τον δρόμο 1, περνώντας μέσα από το σχεδόν 6 χλμ υποθαλάσσιο τούνελ Hvalfjörður. Πρώτη φορά βρισκόμαστε κάτω από την θάλασσα με το αυτοκίνητο μας!
Οι ειδικότητες του πληρώματος είναι, η Α η φωτογράφος, εγω ο οδηγός και ο Ν ο παρείσακτος της παρέας!

Όσο αφήνουμε πίσω μας χιλίομετρα, κερδίζουμε σε ομορφιά (όχι εμείς βρε , για τα τοπία μιλάω). Βγαίνουμε στον δρόμο 54 και ο καιρός είναι ηλιόλουστος, πλησιάζουμε την χερσόνησο Snæfellsnes, η οποία λόγω της ποικιλομορφίας της, αναφέρεται συχνά και ως η μινιατούρα της Ισλανδίας.





Βλέπουμε τα πρώτα Ισλανδικά αλόγα και κάποια λιγοστά δέντρα. Συναντούμε αυτοκίνητα κάθε 10 λεπτά περίπου, αρχίζω να νιώθω μια αίσθηση ελευθερίας. Μπάλες σανού για τα ζώα, βρίσκονται δίασπαρτες...





Χωρίς να καταλάβουμε το πότε, ο ήλιος χάνεται και η αρχική μουντάδα μετατρέπεται σε κακοκαιρία (για τα δικά μας δεδομένα). Βλέποντας ότι μάλλον δεν θα προλάβουμε να κάνουμε τον γύρο της χερσονήσου, αποφασίζουμε να ανέβουμε τον δρόμο 570 (ο οποίος πολύ συχνά είναι απροσπέλαστος) και εκεί έχουμε την πρώτη έκπληξη μας απο τον Ισλανδικό καιρό.

Αρχίζω να φοβάμαι ότι θα αποκλειστούμε εκεί πάνω, δίπλα στο εθνικό πάρκο Snaefellsjokull. Ότι θα βρουν τα παγωμένα σώματα μας και θα καταλήξουμε απλά ακόμα μια στατιστική και ένα μονόστηλο μίας άσημης Ισλανδικής εφημερίδας… Ολα αυτά ουσιαστικά στην πρώτη μας έξοδο! Ω θεοί, τι ειρωνεία! Η ορατότητα περιορίζεται στα 10 μέτρα και ούτε ένα αυτοκίνητο δεν βρίσκεται να μας καθησυχάσει με την παρουσία του. Σε πολλά σημεία δεν ξεχωρίζεις τον ουρανό απο την γη! Το χιόνι δυναμώνει, τα πάντα είναι ολόασπρα και βλέπουμε ένα σπιτάκι εκεί στην μέση του πουθενά. Μια πανέμορφη εικόνα…





Κατορθώνουμε να ξεφύγουμε και επιτελούς ξαναβλέπουμε θάλασσα. Η ορατότητα επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα μόλις χάσουμε υψόμετρο. Συνεχίζοντας τον δρόμο 54 ξαφνικά ορθώνεται μπροστά μας το πασίγνωστο Kirkufell. Πρόκειται για ένα από τα πιο ομορφότερα και πολυφωτογραφημένα βουνά στον κόσμο, σύμφωνα με πολλούς ταξιδιωτικούς οδηγούς και sites. Σημάδι κατατεθέν, το ιδιαίτερο σχήμα του, ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπεις. Δίπλα του βρίσκεται ένας παγωμένος καταρράκτης, τα τριγύρω βουνά δίνουν την αίσθηση σαν να βρισκόμαστε σε άλλο κόσμο. Μοιραζόμαστε τις εικόνες αυτές με ακόμα λίγους τουρίστες...





Σταματάμε για έναν καφέ στο Grundarfjordur, ένα παραθαλάσσιο χωριό 850 κάτοικων. Μια μικρή βόλτα και συνεχίζουμε τον δρόμο μας καθώς ο χρόνος είναι όπως πάντα αμείλικτος. Γοητευτικά ψαροχώρια βρίσκονται διάσπαρτα κατά μήκος της Βορειοατλαντικής ακτογραμμής.





Συνεχίζουμε στον δρόμο 54, χανόμαστε στις εικόνες. Μόλις 30 λεπτά πριν την δύση του ηλίου, φτάνουμε επιτέλους στο Stykkisholmur, το χωριό 1200 κάτοικων στο οποίο θα διανυκτερεύσουμε απόψε. Στο λιμάνι ανεβαίνουμε στον λόφο, από τον οποίο μπορούμε να δούμε από ψηλά την περιοχή. Εκεί βρίσκεται ο κατακόκκινος και κοντόχοντρος φάρος της περιοχής. Ενδιαφέρουσα θέα με την νύχτα να πλησιάζει... Κοιτάζω προς τον βορρά και αναρωτίεμαι εαν θα πάω ποτέ πιο κοντά στην αρτική!





Μια καλή επιλογή εδώ είναι το Comfort Guest House, με κόστος 55 ευρώ χωρίς πρωινό για το δίκλινο, το φθηνότερο που μπορέσαμε να βρούμε στην περιοχή. Το βράδυ βγήκαμε κάποιες φορές έξω από το δωμάτιο μας, με την ελπίδα ότι το Βόρειο σέλας θα αχνοφαίνεται κάπου εκεί πάνω. Αργότερα αποφασίζουμε να κάνουμε 6-7 χλμ με το όχημα μας, μέχρι να βρούμε ένα σκοτεινό σημείο για να αυξήσουμε τις πιθανότητες μας. Μετά από 1 ώρα και ηττημένοι από το κρύο και την κούραση αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.

Προσοχή, στην Ισλανδία είναι αμείλικτοι με το ποτό και την οδήγηση και πολύ καλά κάνουν. Οπότε αλκοόλ μόνο αφού αφήσουμε το αυτοκίνητο μας. Είπαμε να το ρίξουμε έξω, τρώμε noodles στα οποία απλά προσθέτεις ζεστό νερό (αυτά είναι) και απολαμβάνουμε την μπύρα μας καταστρώνοντας την επόμενη μέρα…

Ο Μορφέας έρχεται ξανά, παίρνει την Α, το σκέφτεται, με κλωτσάει για να σιγουρευτεί ότι δεν θα κοιμηθώ απόψε και με αφήνει εκεί να τον περιμένω μάταια…

 

[Sassenach77]

Κοιτάζω προς τον βορρά και αναρωτίεμαι εαν θα πάω ποτέ πιο κοντά στην αρτική!

Μπαααα δε σε φοβάμαι, εσύ σίγουρα θα πας! Το θες πραγματικά, οπότε θα πας
Για μένα η Ισλανδία ήταν το δεύτερο σκαλοπάτι προς το βορρά και έπεται συνέχεια...

Υ.Γ. Πολύ ωραίες φώτο! Βάλε και άλλες, βάλε! Δεν πρόκειται ποτέ να χορτάσω αυτή τη χώρα.-

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 3 – 360χλμ

Ξύπνημα, ντους και φόρτωμα του αυτοκίνητου με τα υπάρχοντα μας. Βρίσκουμε πολύ εύκολα τo Nesbraud ehf, τον φούρνο στον οποίο θα πάρουμε το πρωινό μας. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας μια παύση μαζί με καφέδες, γλυκά και χάζεμα του καθαρού ουρανού που αναδεικνύει την πολύχρωμη ανατολή. Η Α συχνά νοσταλγεί τα kleina, ένα τηγανητό ζυμάρι με τέλεια γεύση. Επίσης υπάρχει ένας αυτοματοποιημένος πωλητής για να αγοράσεις ψωμί εκτός ωραρίου λειτουργίας!!





Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε παραλιακά τον δρόμο για Akureyri, σε αντίθεση με τις προτάσεις του gps. Βέβαια έχουμε δει από νωρίς την κατάσταση του δρόμου και βεβαιωθήκαμε ότι είναι προσπελάσιμος. Ευτυχώς αλλιώς θα έπρεπε να κάνουμε περίπου 100 χλμ παραπάνω και να ξαναδούμε ίδια μέρη.

Στις 9 το πρωί κατευθυνόμαστε ανατολικά, στον χωμάτινο δρόμο 54 και μετά στον 59, ο οποίος είναι συνδυασμός διαφόρων επιφανειών. Ο πολύ καλός καιρός μας επιτρέπει να καταπίνουμε τα χιλιόμετρα χωρίς προβλήματα. Οι εναλλαγές στο περιβάλλον συνεχίζονται, λίμνες, θάλασσα, χιόνια, βουνά, άλογα και κάθε μισή ώρα ένα αυτοκίνητο μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κάποιοι βράχοι βρίσκονται μέσα στο νερό, ο μύθος τους θέλει να είναι ξωτικά που πάγωσαν και έμειναν εκεί για πάντα!





Κάποιο άλογο ξεκουράζεται και για να περάσει η ώρα του, μετράει τα αυτοκίνητα που περνάνε από εκεί. Στην σελίδα http://www.road.is μπορείς να δεις μέχρι και πόσα αυτοκίνητα έχουν περάσει κάθε μέρα από όλους τους δρόμους. Για τον δικό μας, ήταν μόλις 39 οχήματα σε ένα ολόκληρο 24ωρο!





Χαϊδεύουμε για πρώτη φορά το περήφανο και μακρύτριχο Ισλανδικό άλογο. Κάποια ποζάρουν για τον περίεργο και αδηφάγο τουρίστα, με την ελπίδα να τους δώθει κάτι σε αντάλλαγμα. Έχουμε διαβάσει ότι οι ιδιοκτήτες δεν θέλουν να ζητιανεύουν τα αλόγα τους μόλις αντικρύζουν τουρίστες, οπότε δεν τους δώσαμε κάτι (τσιφούτη ). Το μέγεθος τους είναι λίγο μικρότερο από τα αυτά που ξέρουμε αλλά μην τολμήσεις και τα αποκαλέσεις πόνυ. Οι ντόπιοι το θεωρούν υποτιμητικό και προσβλητικό για την ράτσα.





Μπαίνουμε στον δρόμο 68 για λίγο και μετά επιστρέφουμε στον 1. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από ένα παχύ πέπλο, η ώρα δείχνει λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι αλλά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι πρωί ή απόγευμα. Έχει αρκετή κίνηση, οι περισσότεροι ακολουθούν τον νόμο και τα 90χλμ/ώρα αν το επιτρέπει η κατάσταση του δρόμου. Κάποια φορτηγά και επαγγελματίες τουριστικών λεωφορείων τρέχουν λιγάκι παραπάνω.






Σε κάποια σημεία ο δρόμος «ζωντανεύει» από τον αέρα ο οποίος σπρώχνει το χιόνι στο πλάι του!





Ένα ταξίδι στο οποίο τον περισσότερο χρόνο θα τον περάσεις αμίλητος, απλά χαζεύοντας τριγύρω. 6 ώρες και 360 χλμ αργότερα, βρισκόμαστε στο Akureyri, την πρωτεύουσα του βορρά. Πρόκειται για την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας με μόλις 18000 κατοίκους. Θέλουμε να φάμε στο Kaffi Ilmur αλλά τελικά είναι κλειστό για την σεζόν. Οι επιλογές (για το πορτοφόλι μας) λίγες, οπότε καταλήγουμε σε έναν φούρνο/ζαχαροπλαστείο, το Kristjánsbakarí στο οποίο με μόλις 7 ευρώ επιλέξαμε την σούπα ημέρας, μια μανιταρόσουπα. Να σημειώσω ότι μπορείτε να φάτε όση θέλετε, οπότε είναι μια καλή επιλογή για να γεμίσετε το άδειο στομάχι σας. Το χιόνι πέφτει πυκνό και δυναμώνει όσο περνάει η ώρα.





Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το Akureyri H.I. Hostel, μια πολύ καλή και οικονομική επιλογή στα 42 ευρώ το δίκλινο χωρίς πρωινό. Κοινόχρηστη τουαλέτα και πάλι και το μόνο μέρος στο οποίο έπρεπε μόνοι μας να στρώσουμε το κρεβάτι και να χρησιμοποιήσουμε δίκες μας πετσέτες μπάνιου. Είχαμε προμηθευτεί πριν το ταξίδι μας πετσέτες microfiber για τα ζεστά μπάνια που θα κάναμε στην χώρα. Στεγνώνουν πολύ γρήγορα, είναι απορροφητικές και πολύ ελαφριές (σαν διαφήμιση ακούγομαι). Όμως είχαμε ένα μεγάλο δωμάτιο με κυκλικό παράθυρο και θέα, ενώ ο Ν με το μονόκλινο του ήταν σαν να βρίσκετε σε καμπίνα πλοίου .

Η προειδοποιήσεις για τον καιρό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές, πολύ έντονα καιρικά φαινόμενα θα περάσουν αρχικά από τα νότια της χώρας και θα καταλήξουν αργά την νύχτα πάνω από το Akureyri. Αντιγράφω απο το road.is :
«οrange alert - A northerly storm or violent storm of 23-32 m/sec is forecast, with a severe snow storm. No travel possible» .

Τρώμε το βραδινό μας στην πολύ μεγάλη και άρτια εξοπλισμένη κοινόχρηστη κουζίνα του ξενοδοχείου και ακούμε τον άνεμο να ενισχύεται. Απολαμβάνουμε την παγωμένη μπύρα μας στον εξωτερικό χώρο, κάτω από το υπόστεγο της αυλής στους -2 βαθμούς κελσίου. Το χιόνι και ο αέρας συνεχίζονται ενω η κίνηση μειώνεται στο ελάχιστο. Τα εκχιονιστικά πηγαίνουν πάνω κάτω συνεχώς δίχως σταματημό. Αναρωτιόμαστε τι καιρό θα συναντήσουμε την επομένη και αν θα μπορέσουμε να φύγουμε απο εδώ. Με τον αέρα να χτυπά αλύπητα τα γυμνά δέντρα, γίνεται χαμός. Το παίρνουμε απόφαση, το πολύ πολύ να παραμείνουμε εδώ και αύριο. Αφηνόμαστε σε έναν χαλαρό ύπνο…

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 4 - 174 χλμ


Το πρωί ξυπνάω γύρω στις 4 και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Παχύ στρώμα χιονιού έχει καλύψει τα πάντα. Χαζεύω στο ίντερνετ ενώ περιμένω να πάει 6 για να αρχίσουν οι πληροφορίες για την κατάσταση των δρόμων. Ξυπνάνε και οι υπόλοιποι, ευτυχώς τα νέα για εμάς είναι καλά. Αποκλεισμένοι δρόμοι στα νότια της χώρας, εμείς βρισκόμαστε στον βορρά…

Ετοιμαζόμαστε και αποχαιρετώντας τον ιδιοκτήτη μας υπενθυμίζει την καλή μας τύχη. «Πάτε προς ανατολή η δύση; Α, ωραία… Γιατί προς την δύση, απο εκεί που ήρθατε χθές, τα πάντα είναι κλειστά». Οι θεοί είναι μαζί μας !

Πάμε για πρωινό στο κέντρο της πόλης, στο ίδιο ζαχαροπλαστείο που ήμασταν και χθες. Αφήνουμε το όχημα μας στο ιδιαίτερο σύστημα ελεύθερου πάρκινγκ. Γράφεις την ώρα πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί (αφού δεν είχαμε προμηθευτεί το κανονικό σύστημα) και ανάλογα με τις πινακίδες ισχύει για 1 ή 2 ώρες. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά της εκκλησίας (φτου φτου ) και βλέπουμε την θέα από ψηλά. Κάποια κτίρια είναι πολύ ενδιαφέροντα, η παραδίπλα θάλασσα δίνει άλλη διάσταση στην γενική εικόνα.






Ο δρόμος είναι κλειστός μόνο σε ένα σημείο, οπότε και πάμε υποχρεωτικά μέσω του τούνελ Vaðlaheiði μήκους 7 χλμ. Εκεί μέσα έχει πολύ ζέστη μέχρι και 25 βαθμούς κελσίου! Πληρώνεις εδώ https://www.veggjald.is/en πριν ή μέχρι και 3 ώρες μετά από την ώρα που πέρασες, αλλιώς θα σου έρθει πρόστιμο μέσω της εταιρείας ενοικίασης.





Αφήνουμε πίσω μας τον δρόμο 1 και μπαίνουμε στον 85 για να πάμε μέχρι το Husavik, μια πόλη 2300 κατοίκων. Με προσωνύμιο η πρωτεύουσα των φαλαινών, μας τραβάει αν και δεν είναι η κατάλληλη εποχή για να τις δούμε. Όσο ανεβαίνουμε προς τον βορρά, τόσο αλλάζει και η θερμοκρασία, η αίσθηση του κρύου ενισχύεται. Περνάμε μέσα από περιοχές με βρύα και λάβα. Οι βράχοι έχουν πολύ ιδιαίτερο σχήμα λόγω αυτού.

Φτάνουμε στην πόλη, για πρώτη φορά στην ζωη μας βρισκόμαστε πάνω από τον 66° παράλληλο! Θέλουμε να δούμε το μουσείο των φαλαινών, αλλά δυστυχώς είναι κλειστό από 20-24 Φεβρουαρίου. Ο Ν (ο οποίος συνήθως βαριέται τα μουσεία) παίρνει μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και η Α τον παρατηρεί με μισόκλειστα μάτια .






Η απόσταση από τον Αρκτικό κύκλο είναι μόλις 58 χλμ, ο αέρας λυσσομανά και το κρύο τσουχτερό. Τι άλλο μένει από το να πάμε για καφέ για να ζεσταθούμε; Η θερμοκρασία είναι στους -6 βαθμούς αλλά το ¨wind chill factor¨ δυσχεραίνει την κατάσταση. Μετά από αυτό μας άνοιξε λιγάκι η όρεξη. Ας δοκιμάσουμε επιτέλους τα πασίγνωστα μικρογεύματα της χώρας.

Κάποια βενζινάδικα έχουν καφετέρια, με ενθύμια και ότι μπορεί να χρειαστεί ο οδηγός. Η υπάλληλος του Olis φτιάχνοντας τα hot dogs, μας ρωτάει από που είμαστε.
Στην απάντηση μας, γελώντας ρωτάει "και τι κάνετε εδώ", δείχνοντας τον καιρό…
Θέλεις να την βγάλεις φθηνά; Hot dog, ψώνια σε σούπερ μάρκετ πχ Bonus και σούπες της ημέρας σε συγκεκριμένα εστιατόρια και φούρνους. Εκατοντάδες γλαροπούλια ψάχνουν για τροφή και ο ωκεανός φαντάζει αμείλικτος.






Επιστρέφουμε από τον δρόμο 845, μέχρι να φτάσουμε στον 1 και μετα όλα είναι εύκολα! Ή έτσι νομίζουμε… Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, o Odin γελάει. Θέλουμε να δούμε τον Godafoss, τον καταρράκτη των Θεών, δεν είναι τίποτα απλά άλλα 10 χλμ παραπάνω. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα από τον κεντρικό δρόμο οπότε είναι πανεύκολο, έτσι; Όμως οχι!

Ο δρόμος 1 σε κάποια σημεία αλλάζει υψόμετρο, περνάει από πλαγιές δίπλα σε μεγάλα βουνά. Κάπου κάπου ο αέρας και το χιόνι σε ξεγελούν. Ξαφνικά δεν βλέπεις μπροστά σου στο μισό μέτρο και αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος. Έτσι ακριβώς, νιώσαμε την μανία του Ισλανδικού καιρού, μην ξέροντας αν πρέπει να συνεχίσουμε, να σταματήσουμε ή να γυρίσουμε πίσω. Οι πασσάλοι που βρίσκονται πλευρικά των δρόμων, είναι βαμμένοι κίτρινοι σε όλη την διαδρομή για να σε βοηθήσουν να καταλάβεις την κατεύθυνση τους. Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς να δεις ούτε αυτούς;





Αυτό πάθαμε εμείς καθώς και μερικές δεκάδες άλλα αυτοκίνητα. Σταματάμε στην μέση του πουθενά με τα αλάρμ αναμμένα και περιμένουμε για λίγα λεπτά. Προχωράμε με ταχύτητα χελώνας, βλέπουμε ένα αυτοκίνητο να έχει βγει από τον δρόμο και κάποιος να χρειάζεται βοήθεια. Βγαίνω, νιώθω όλη την δύναμη του ανέμου πάνω μου, το χιόνι να με σκεπάζει σε 10 δευτερόλεπτα. Ο Κινέζος τουρίστας θέλει να τον βοηθήσω να βγάλει το όχημα του από το χαντάκι, εν μέσω χιονοθύελλας! Με αυτές τις συνθήκες; Δεν κινδυνεύει η ζωή του, οπότε με πιάνει νευρικό γέλιο. Σταματάνε 2 ντόπιοι και μετά από 3 λεπτά καταλαβαίνουν ότι είναι ανώφελο. Στις φωτογραφίες δεν μπορούμε να αποτυπώσουμε την πραγματικότητα, θα έπρεπε να βάλουμε μια άσπρη εικόνα. Πρέπει να ζητήσει την βοήθεια ενός επαγγελματία και να αποχωριστεί από κάμποσα πολύτιμα γούαν... Φεύγουμε αφήνοντας τον να σκάβει με τα χέρια. Ανάλογα με το που βρίσκεσαι, μπορεί να κοστίσει πολλές εκατοντάδες ευρώ για να ρυμουλκηθεί το όχημα σου.





Με δυσκολία γυρνάμε πίσω αφού καταλάβαμε ότι η κατάσταση δεν είναι για ξεροκέφαλους και άσχετους. Δεν ξεχωρίζεις τον δρόμο, βλέπεις μόνο το λευκό χρώμα. 10 χλμ μετά, ο καιρός είναι κανονικός και πάλι. Λίγος ήλιος, πολλά σύννεφα και τίποτα δεν μαρτυρά τον χαμό που γίνεται παραπέρα.

Πηγαίνουμε γύρω από την παγωμένη λίμνη Myvatn μεγέθους 37 τχλμ και φτάνουμε στο πολύ όμορφο ξενοδοχείο μας, την φάρμα Vogafjós. Με κόστος 66 ευρώ το δίκλινο ανά διανυκτέρευση, δική μας τουαλέτα (γουάου) και το καλύτερο πρωινό του ταξιδιού μας, θα μείνουμε εδώ για 2 νύχτες… Πρόκειται για ξύλινα σπιτάκια, 500 μέτρα από την ζωντανή φάρμα στην οποία μπορείς να έρθεις και να δεις την καθημερινότητα των αγελάδων και του φιλικού τσοπανόσκυλου φύλακα. Με συγκεκριμένα σφυρίγματα, ο ιδιοκτήτης του δίνει να καταλάβει τι θέλει από αυτόν. Οι αγελάδες στην σειρά για να δώσουν εθελοντικά το γάλα τους, ο σκύλος σε ρολό επόπτη παρακολουθεί την κάθε κίνηση τους. Διώχνει τις άτακτες, ρυθμίζει την ουρά (εγώ ήρθα πρώτη μαντάμ) και φέρνει τις επόμενες. Δοκιμάσαμε ολόφρεσκο γάλα, το οποίο ήταν ακόμα χλιαρό!






Ο ουρανός είναι γαλάζιος και το φως διαχέεται παντού. Η θεά είναι πανέμορφη, ο κρατήρας ηφαιστείου, παντού λευκό και νιώθεις την θαλπωρή των σπιτιών τριγύρω.





Για βραδινό φάγαμε το special deal χάμπουργκερ μαζί με μια τοπική μπύρα στην προνομιακή τιμή των 20 ευρώ! Πραγματικά τέλειο χάμπουργκερ, σερβιρισμένο πολύ όμορφα μαζί με μια μικρή σαλάτα. Οι υπόλοιπες προτάσεις του εστιατορίου προκαλούν ίλιγγο με τις τιμές τους.

Περάσαμε το βραδάκι, διαβάζοντας και χαζεύοντας στο ίντερνετ. Οι συνθήκες προβλέπονται πολύ καλές και έχω μια βεβαιότητα ότι απόψε θα δούμε το Βόρειο σέλας. Βάζω 3 ξυπνητήρια, το πρώτο το κλείνω χωρίς να καταλάβω τίποτα και την ώρα που χτυπάει το δεύτερο, το σώμα βγαίνει μόνο του εκτός κρεβατιού. Έτσι με το σώβρακο (με κίνδυνο να με περάσουν για επιδειξία) μέσα στον μεταμεσονύχτιο Ισλανδικό χειμώνα και κοιτάζω ψηλά. Επιτέλους, ένα μάλλον αδύναμο Βόρειο σέλας είναι εκεί και ανταποδίδει το βλέμμα μου. Μπουκάρω μέσα και η Α έχει ξυπνήσει, ήθελε να το δει πρώτη άλλα δεν της έκανα την χάρη! Βάζουμε γρήγορα μπόλικα ρούχα και βγαίνουμε έξω ξανά.





Περνάει ένα 10 λεπτό μέχρι να ξυπνήσω τον Ν, το Βόρειο σέλας έχει αποδυναμωθεί, δεν πειράζει το θέμα είναι να το δω εγώ . Βγάζουμε πολλές φωτογραφίες, με το κινητό είναι σχεδόν άχρηστες, με την rx100 έχουμε καλύτερα αποτελέσματα αλλα και πάλι δεν μπορούμε να συναγωνιστούμε ακριβότερα μοντέλα. Όμως το ουσιαστικό είναι να αποτυπώσεις τέτοιες στιγμές στο μυαλό σου, φωτογραφίες βρίσκεις χιλιάδες στο διαδίκτυο. Κλασικά, πάνω στην φούρια τραυματίζω λίγο την παλάμη μου σε έναν βράχο. Αν δεν χτυπήσω κάθε 2-3 μέρες δεν είμαι καλά! Ευτυχισμένοι που το είδαμε, ξαναπάμε στο κρεβάτι μας. Τελικά μετά από ώρες χωρίς ύπνο, ξαναβγαίνω έξω και το θαυμάζω ακόμα για λίγο.