BASILISPAP
Member
- Μηνύματα
- 538
- Likes
- 2.750
- Επόμενο Ταξίδι
- Απο εδώ και από εκεί...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία, Περού, Κιργιστάν
Ημέρα 7 – 290χλμ
Σήμερα για πρώτη φορά στο ταξίδι μας, πηγαίνουμε νότια. Σχεδόν αγκαλιάζουμε την ακτογραμμή, που και που βλέπεις ένα-δύο μοναχικά σπιτάκια. Ο δρόμος συνεχίζει παραθαλάσσια, γύρω του ψηλά βουνά με ιδιαίτερες κορυφές. Λίγα αυτοκίνητα σε όλη την διαδρομή, η άσφαλτος μας ανήκει! Έχει δυνατό ήλιο, ο οποίος δίνει χρώμα στα πανέμορφα
πρόσωπα μας. Βλέπουμε για πρώτη φορά λίγο πράσινο, το χιόνι είναι σπανιότερο εδώ.
Κάποιες πινακίδες μας προειδοποιούν για ταράνδους, οι προγόνοι των οποίων ήρθαν στα τέλη του 18ου αιώνα από την Νορβηγία. Περνάμε ξανά δίπλα από παγωμένους καταρράκτες. Χιλιάδες πουλιά, πιθανόν γλάροι πετάνε ή βρίσκονται στις φωλιές τους εκεί ψηλά στα βουνά. Συχνά βλέπουμε κοπάδια αλόγων καθώς και λίγα μαντρωμένα πρόβατα! Χαϊδεύοντας το άλογο που κοιτάζει τον φωτογράφο, μια τρίχα μένει στα χέρια μου… Ένα ενθύμιο ουρανοκατέβατο!
Περίπου στα μέσα της διαδρομής βρισκόμαστε μπροστά σε μια μαύρη παραλία με παγωμένα όστρακα στην άμμο της, απο την οποία με δυσκολία δανειζόμαστε ένα ενθύμιο. Απαγορεύεται να πας με το όχημα σου πάνω σε παραλίες και χωράφια, κάποιοι τουρίστες το κάνουν παρόλα αυτά. Το πρόστιμο είναι τσουχτερό αν σε πιάσουν, οπότε απλά το αφήνεις στα σημεία που επιτρέπεται!
Οι εικόνες αλλάζουν, το χορτάρι γίνεται καφέ και ταλαιπωρημένο από τον δυνατό άνεμο.
Κάποια στιγμιότυπα μου θυμίζουν μια μίξη Παταγονίας και Χιλής ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.
Για οικονομία είχαμε δηλώσει έναν και μοναδικό οδηγό, εμένα. Αν βάζαμε και δεύτερο, το κόστος θα ήταν 100 ευρώ επιπλέον. Τελικά εδώ στην ερημιά, ο Ν οδήγησε για λίγα χιλιόμετρα για να νιώσει και αυτός την έξαψη. Επιτέλους το τιμόνι δεν είναι στα χέρια μου και μπορώ να παρατηρήσω λίγο περισσότερο το τοπίο. Πλησιάζοντας στην πόλη, βλέπουμε ένα περιπολικό και αλλάζουμε θέσεις
…
Φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στο Hofn, ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι 2000 κατοίκων. Η πρωτεύουσα της νοτιοανατολικής Ισλανδίας η αλλιώς του αστακού, καθώς πολλά ψαράδικα βγάζουν τα προς το ζην με αυτούς. Σαν κάθε μικρή τουριστική πόλη που σέβεται τον εαυτό της, διαθέτει εστιατόρια, καφέ, σούπερ μάρκετ και λεωφορεία. Παραδίπλα βρίσκεται το φημισμένο βουνό Vestrahorn.
Από εδώ θα έχουμε την πρώτη μας επαφή με τον παγετώνα Vatnajökull, μια τεράστια μάζα πάγου 7900 τχλμ! Είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας με βάση τον όγκο σε όλη την Ευρώπη, με 1 χιλιόμετρο πάχος στο μεγαλύτερο του σημείο. Κάθε γλώσσα του, έχει και άλλο όνομα αλλά άντε εσύ να τα θυμηθείς ή να τα προφέρεις!
Βγαίνουμε απο τον δρόμο 1 και το χιόνι είναι 30 πόντους ψηλό, ο τροχός βρίσκεται όλος μέσα σε αυτό. Νιώθω ότι γλιστράμε δεξιά αριστερά, η ταχύτητα είναι μικρή, ευτυχώς το ξενοδοχείο είναι κοντά… Για όλη την διάρκεια του χειμώνα τοποθετούνται υποχρεωτικά χιονολάστιχα σε όλα τα οχήματα ανεξαιρέτως. Απαγορεύονται οι αλυσίδες για να προφυλαχτούν οι δρόμοι και η φύση.
Κάποια χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας, το guesthouse Nypugardar, οπού και θα μείνουμε 2 νύχτες. Μια φάρμα, στην μέση του πουθενά με ιδανικές συνθήκες για να δούμε το Βόρειο σέλας και με πολύ καλή θεά του παγετώνα. Στα 66 ευρώ ανά διανυκτέρευση για το δίκλινο με πρωινό (και δική μας τουαλέτα) είναι και πάλι μια καλή πρόταση. Μακριά από τα φώτα των χωρίων, νιώθεις απομονωμένος, με την καλή έννοια. Όλη η νότια πλευρά είναι ακριβή γιατί τα καταλύματα είναι λιγοστά σε σχέση με την ζήτηση. Ο παγετώνας και οι γλώσσες που ξεπροβάλλουν από εδώ και εκεί εντυπωσιάζουν!
Συνεχίζουμε να ακούμε έναν δυνατό και επαναλαμβανόμενο ήχο, αποδεικνύεται ότι είναι τα κύματα. Βρισκόμαστε μόλις στα 700 μέτρα από τον ωκεανό.
Βγαίνουμε στην αυλή για λίγο και θαυμάζουμε τα μεγάλα ψαροκόκαλα φάλαινας και τα κέρατα ταράνδου που βρίσκονται καταγής.
Το φως φεύγει σιγά σιγά, πίνουμε μια μπύρα ώστε να μεγαλώσει η όρεξη μας (δικαιολογίες) και πάμε για βραδινό στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Με βάση το κόστος επιλέγουμε ένα χάμπουργκερ, αλλά δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο. Όμως όταν πείνας, όλα είναι καλά.
Με το τέλος του γεύματος μας, ενημερωνόμαστε από την ευγενική υπάλληλο ότι το Βόρειο σέλας έκανε την εμφάνιση του. Πρόκειται για ένα μικρής έντασης, το οποίο αποτυπώνεται καλυτέρα στην φωτογραφική από ότι στην πραγματικότητα. Και πάλι όμως χαιρόμαστε ιδιαίτερα που μας τίμησε με την παρουσία του. Αφού μετρήσαμε τα χιλιάδες αστέρια, χορτάσαμε το έντονο κρύο χωρίς σύννεφα. Είκοσι λεπτά αργότερα δεν αντέχουμε άλλο τις κακουχίες και επιστρέφουμε στα δωμάτια μας με το θερμαινόμενο πάτωμα. Η επόμενη μέρα προβλέπεται μεγάλη...
Σήμερα για πρώτη φορά στο ταξίδι μας, πηγαίνουμε νότια. Σχεδόν αγκαλιάζουμε την ακτογραμμή, που και που βλέπεις ένα-δύο μοναχικά σπιτάκια. Ο δρόμος συνεχίζει παραθαλάσσια, γύρω του ψηλά βουνά με ιδιαίτερες κορυφές. Λίγα αυτοκίνητα σε όλη την διαδρομή, η άσφαλτος μας ανήκει! Έχει δυνατό ήλιο, ο οποίος δίνει χρώμα στα πανέμορφα
πρόσωπα μας. Βλέπουμε για πρώτη φορά λίγο πράσινο, το χιόνι είναι σπανιότερο εδώ.
Κάποιες πινακίδες μας προειδοποιούν για ταράνδους, οι προγόνοι των οποίων ήρθαν στα τέλη του 18ου αιώνα από την Νορβηγία. Περνάμε ξανά δίπλα από παγωμένους καταρράκτες. Χιλιάδες πουλιά, πιθανόν γλάροι πετάνε ή βρίσκονται στις φωλιές τους εκεί ψηλά στα βουνά. Συχνά βλέπουμε κοπάδια αλόγων καθώς και λίγα μαντρωμένα πρόβατα! Χαϊδεύοντας το άλογο που κοιτάζει τον φωτογράφο, μια τρίχα μένει στα χέρια μου… Ένα ενθύμιο ουρανοκατέβατο!
Περίπου στα μέσα της διαδρομής βρισκόμαστε μπροστά σε μια μαύρη παραλία με παγωμένα όστρακα στην άμμο της, απο την οποία με δυσκολία δανειζόμαστε ένα ενθύμιο. Απαγορεύεται να πας με το όχημα σου πάνω σε παραλίες και χωράφια, κάποιοι τουρίστες το κάνουν παρόλα αυτά. Το πρόστιμο είναι τσουχτερό αν σε πιάσουν, οπότε απλά το αφήνεις στα σημεία που επιτρέπεται!
Οι εικόνες αλλάζουν, το χορτάρι γίνεται καφέ και ταλαιπωρημένο από τον δυνατό άνεμο.
Κάποια στιγμιότυπα μου θυμίζουν μια μίξη Παταγονίας και Χιλής ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.
Για οικονομία είχαμε δηλώσει έναν και μοναδικό οδηγό, εμένα. Αν βάζαμε και δεύτερο, το κόστος θα ήταν 100 ευρώ επιπλέον. Τελικά εδώ στην ερημιά, ο Ν οδήγησε για λίγα χιλιόμετρα για να νιώσει και αυτός την έξαψη. Επιτέλους το τιμόνι δεν είναι στα χέρια μου και μπορώ να παρατηρήσω λίγο περισσότερο το τοπίο. Πλησιάζοντας στην πόλη, βλέπουμε ένα περιπολικό και αλλάζουμε θέσεις
…
Φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στο Hofn, ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι 2000 κατοίκων. Η πρωτεύουσα της νοτιοανατολικής Ισλανδίας η αλλιώς του αστακού, καθώς πολλά ψαράδικα βγάζουν τα προς το ζην με αυτούς. Σαν κάθε μικρή τουριστική πόλη που σέβεται τον εαυτό της, διαθέτει εστιατόρια, καφέ, σούπερ μάρκετ και λεωφορεία. Παραδίπλα βρίσκεται το φημισμένο βουνό Vestrahorn.
Από εδώ θα έχουμε την πρώτη μας επαφή με τον παγετώνα Vatnajökull, μια τεράστια μάζα πάγου 7900 τχλμ! Είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας με βάση τον όγκο σε όλη την Ευρώπη, με 1 χιλιόμετρο πάχος στο μεγαλύτερο του σημείο. Κάθε γλώσσα του, έχει και άλλο όνομα αλλά άντε εσύ να τα θυμηθείς ή να τα προφέρεις!
Βγαίνουμε απο τον δρόμο 1 και το χιόνι είναι 30 πόντους ψηλό, ο τροχός βρίσκεται όλος μέσα σε αυτό. Νιώθω ότι γλιστράμε δεξιά αριστερά, η ταχύτητα είναι μικρή, ευτυχώς το ξενοδοχείο είναι κοντά… Για όλη την διάρκεια του χειμώνα τοποθετούνται υποχρεωτικά χιονολάστιχα σε όλα τα οχήματα ανεξαιρέτως. Απαγορεύονται οι αλυσίδες για να προφυλαχτούν οι δρόμοι και η φύση.
Κάποια χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας, το guesthouse Nypugardar, οπού και θα μείνουμε 2 νύχτες. Μια φάρμα, στην μέση του πουθενά με ιδανικές συνθήκες για να δούμε το Βόρειο σέλας και με πολύ καλή θεά του παγετώνα. Στα 66 ευρώ ανά διανυκτέρευση για το δίκλινο με πρωινό (και δική μας τουαλέτα) είναι και πάλι μια καλή πρόταση. Μακριά από τα φώτα των χωρίων, νιώθεις απομονωμένος, με την καλή έννοια. Όλη η νότια πλευρά είναι ακριβή γιατί τα καταλύματα είναι λιγοστά σε σχέση με την ζήτηση. Ο παγετώνας και οι γλώσσες που ξεπροβάλλουν από εδώ και εκεί εντυπωσιάζουν!
Συνεχίζουμε να ακούμε έναν δυνατό και επαναλαμβανόμενο ήχο, αποδεικνύεται ότι είναι τα κύματα. Βρισκόμαστε μόλις στα 700 μέτρα από τον ωκεανό.
Βγαίνουμε στην αυλή για λίγο και θαυμάζουμε τα μεγάλα ψαροκόκαλα φάλαινας και τα κέρατα ταράνδου που βρίσκονται καταγής.
Το φως φεύγει σιγά σιγά, πίνουμε μια μπύρα ώστε να μεγαλώσει η όρεξη μας (δικαιολογίες) και πάμε για βραδινό στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Με βάση το κόστος επιλέγουμε ένα χάμπουργκερ, αλλά δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο. Όμως όταν πείνας, όλα είναι καλά.
Με το τέλος του γεύματος μας, ενημερωνόμαστε από την ευγενική υπάλληλο ότι το Βόρειο σέλας έκανε την εμφάνιση του. Πρόκειται για ένα μικρής έντασης, το οποίο αποτυπώνεται καλυτέρα στην φωτογραφική από ότι στην πραγματικότητα. Και πάλι όμως χαιρόμαστε ιδιαίτερα που μας τίμησε με την παρουσία του. Αφού μετρήσαμε τα χιλιάδες αστέρια, χορτάσαμε το έντονο κρύο χωρίς σύννεφα. Είκοσι λεπτά αργότερα δεν αντέχουμε άλλο τις κακουχίες και επιστρέφουμε στα δωμάτια μας με το θερμαινόμενο πάτωμα. Η επόμενη μέρα προβλέπεται μεγάλη...
Last edited:
) βγαίνουμε πρώτοι. Μπαίνουμε βιαστικά στο Duty Free για να προμηθευτούμε μπύρες. Εδώ η εξάδα έχει περίπου 10 ευρώ, σχεδόν όσο θα βρείτε μόνο την 1 σε μπαρ!! Φορτωνόμαστε με τα σακίδια, τις μπύρες και ακολουθούμε τις οδηγίες της Blue Car Rental για να βρούμε το γραφείο της. Να σημειώσω οτι γρηγορότερα πας με τα πόδια παρά με το μικρό λεωφορείο του αεροδρομίου.
.
