alma
Member
- Μηνύματα
- 3.724
- Likes
- 15.092
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
Γύρω στις 6 τα ξημερώματα φτάσαμε στην επαρχία Misiones. Μια δυνατή φωνή του οδηγού μας ξύπνησε. Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα έξω. Το ελάχιστο φως της ημέρας που μόλις άρχιζε, ήταν αρκετό για να δω την ομορφιά και ταυτόχρονα τη φτώχια της περιοχής από τα πρώτα λεπτά. Ένας κοκκινοπράσινος πίνακας έμοιαζε από μακριά. Το κατακόκκινο χώμα και το πράσινο της χλόης και των δέντρων διακοπτόταν από κάποια πρόχειρα κτίσματα, κάποια σπιτάκια μικρά και με έναν όροφο και ελάχιστα μαγαζιά με τουριστικά. Επίσης κάποια κτίσματα με περισσότερους ορόφους που όμως τα περισσότερα ήταν ακόμα στα τούβλα, παρόλο που ήταν φανερό ότι οι πρώτοι όροφοι κατοικούνταν.
Μεγάλο μέρος της οικονομίας της φτωχής περιοχής στηρίζεται στον τουρισμό και την καλλιέργεια της γης , ενώ υπάρχουν και τα εντυπωσιακά ορυχεία με τους ημιπολύτιμους λίθους, τα οποία και επισκεφθήκαμε. Παρά το ότι ήταν ακόμα ξημερώματα, αρκετοί κάτοικοι ήταν έτοιμοι με ανοιχτά μαγαζιά προσπαθώντας να βγάλουν τον επιούσιο, μόλις αντίκριζαν τουρίστες. Ο οδηγός μας πρότεινε να πάμε σε ένα από τα ελάχιστα….εστιατόριο να το πω…καφετέρια να το πω…σνακ-μπαρ να το πω…. Τέλοσπαντων κάπου που θα μπορούσαμε να φάμε πρωινό….επρόκειτο για ένα ημίκλειστο κτίσμα με αυλή αλλά σκεπασμένη οροφή και πολλά τεράστια τραπέζια (σαν τα συσσίτια ένα πράγμα)…μία συμπαθητική γυναίκα με σχιστά μάτια που φαίνονταν ταλαιπωρημένη ρωτούσε έναν-έναν αν θέλει καφέ ή γάλα μαζί με το «medialuna», έναν τύπο κρουασάν που τρώνε εκεί. Όσοι τελειώσαμε γρηγορότερα το πρωινό βγήκαμε να εξερευνήσουμε λίγο την περιοχή…διάφοροι ντόπιοι μας πλησίαζαν κρατώντας ακατέργαστα κομμάτια ημιπολύτιμων λίθων και προσπαθώντας να μας τα πουλήσουν…ήταν από το κοντινό ορυχείο όπου πολλοί από αυτούς εργάζονται και προφανώς τα ελάχιστα χρήματα που παίρνουν δεν τους φτάνουν. Έτσι παίρνουν κάποια κομμάτια λιθων και τα πωλούν μόνοι τους σε τουρίστες εγχώριους και ξένους. Σχεδόν όλοι οι ντόπιοι είχαν σχιστά μάτια και πολλοί από αυτούς καστανά ή ξανθά μαλλιά και γενικά χαρακτηριστικά που
πρόδιδαν την μίξη Guaraní ινδιάνου με ευρωπαίου στην καταγωγή τους…
Ένα από τα βασικά σημεία ενδιαφέροντος της περιοχής είναι η κουλτούρα που διαμορφώθηκε από την αλληλεπίδραση των ντόπιων Guaraní ινδιάνων με τις αποστολές ( ‘’misiones’’ ) των Ιησουιτών Χριστιανών που έφτασαν από την Ευρώπη. Για να μπούμε στο μουσείο αλλά και να δούμε ότι απέμεινε από τα κτίσματα της εποχής έπρεπε να συνοδευόμαστε από εξουσιοδοτημένο ξεναγό, οποίος ήταν ένας συμπαθέστατος Guaraní ινδιάνος κοντούλης με ίσια μαύρα μαλλιά και καπελάκι. Στο πολύ ενδιαφέρον μουσείο το οποίο περιείχε αγάλματα και αντικείμενα των Guaraní και των Ιησουιτών, μακέτες των κτιρίων και πολλά άλλα, όλες οι επιγραφές και οι επεξηγήσεις ήταν στα ισπανικά. Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία του μουσείου, το 1609 οι Ιησουίτες ίδρυσαν την πρώτη «αποστολή» Guaraní, με στόχο να διαδώσουν την Χριστιανική θρησκεία στους Guaraní, να τους βοηθήσουν να σπουδάσουν αλλά και ταυτόχρονα να τους προστατεύσουν από τις αποικιακές μορφές εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα διατήρησαν στοιχεία της τοπικής ινδιάνικης κουλτούρας και έμαθαν την γλώσσα των ντόπιων. Η κοινωνία είχε αλληλοϋποστήριξη και όλοι εκτός από το δικό τους κομμάτι γης, περνούσαν κάποιες ώρες που εργάζονταν για την γη της κοινότητας, από όπου συντηρούνταν και χήρες, ορφανά και άλλα ανήμπορα μέλη της κοινότητας. Αυτό το μοντέλο οργάνωσης κάποιους αιώνες αργότερα περιεγράφηκε ως μία πρωτόγονη μορφή κομμουνισμού ή μια κοινωνική ουτοπία . Οι ‘’misiones’’ ήταν μονάδες πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητες….
Μετά το μουσείο πήγαμε στον προαύλιο χώρο για να δούμε από κοντά ότι απέμεινε και αναστηλώθηκε από το San Ignacio Miní, μία από αυτές τις αποστολές, το οποίο είναι και σε σχετικά καλή κατάσταση. Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ταξιδιού μας…σώζονται κτίρια κατοικιών, εκκλησιών και σχολείων, ενώ έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Το κέντρο κάθε κοινότητας ήταν η πλατεία. Τριγύρω βρίσκονταν η εκκλησία, τα διάφορα εργαστήρια και άλλα σημαντικά κτίρια. Οι άντρες έκαναν τις χειρωνακτικές εργασίες, το κόψιμο των ξύλων και το εμπόριο. Οι γυναίκες μαγείρευαν, πρόσεχαν τα παιδιά και είχαν την ευθύνη του σπιτιού. Τα θρησκευτικά και τα πολιτιστικά καθήκοντα τα ασκούσαν από κοινού.
Μεγάλο μέρος της οικονομίας της φτωχής περιοχής στηρίζεται στον τουρισμό και την καλλιέργεια της γης , ενώ υπάρχουν και τα εντυπωσιακά ορυχεία με τους ημιπολύτιμους λίθους, τα οποία και επισκεφθήκαμε. Παρά το ότι ήταν ακόμα ξημερώματα, αρκετοί κάτοικοι ήταν έτοιμοι με ανοιχτά μαγαζιά προσπαθώντας να βγάλουν τον επιούσιο, μόλις αντίκριζαν τουρίστες. Ο οδηγός μας πρότεινε να πάμε σε ένα από τα ελάχιστα….εστιατόριο να το πω…καφετέρια να το πω…σνακ-μπαρ να το πω…. Τέλοσπαντων κάπου που θα μπορούσαμε να φάμε πρωινό….επρόκειτο για ένα ημίκλειστο κτίσμα με αυλή αλλά σκεπασμένη οροφή και πολλά τεράστια τραπέζια (σαν τα συσσίτια ένα πράγμα)…μία συμπαθητική γυναίκα με σχιστά μάτια που φαίνονταν ταλαιπωρημένη ρωτούσε έναν-έναν αν θέλει καφέ ή γάλα μαζί με το «medialuna», έναν τύπο κρουασάν που τρώνε εκεί. Όσοι τελειώσαμε γρηγορότερα το πρωινό βγήκαμε να εξερευνήσουμε λίγο την περιοχή…διάφοροι ντόπιοι μας πλησίαζαν κρατώντας ακατέργαστα κομμάτια ημιπολύτιμων λίθων και προσπαθώντας να μας τα πουλήσουν…ήταν από το κοντινό ορυχείο όπου πολλοί από αυτούς εργάζονται και προφανώς τα ελάχιστα χρήματα που παίρνουν δεν τους φτάνουν. Έτσι παίρνουν κάποια κομμάτια λιθων και τα πωλούν μόνοι τους σε τουρίστες εγχώριους και ξένους. Σχεδόν όλοι οι ντόπιοι είχαν σχιστά μάτια και πολλοί από αυτούς καστανά ή ξανθά μαλλιά και γενικά χαρακτηριστικά που
πρόδιδαν την μίξη Guaraní ινδιάνου με ευρωπαίου στην καταγωγή τους…
Ένα από τα βασικά σημεία ενδιαφέροντος της περιοχής είναι η κουλτούρα που διαμορφώθηκε από την αλληλεπίδραση των ντόπιων Guaraní ινδιάνων με τις αποστολές ( ‘’misiones’’ ) των Ιησουιτών Χριστιανών που έφτασαν από την Ευρώπη. Για να μπούμε στο μουσείο αλλά και να δούμε ότι απέμεινε από τα κτίσματα της εποχής έπρεπε να συνοδευόμαστε από εξουσιοδοτημένο ξεναγό, οποίος ήταν ένας συμπαθέστατος Guaraní ινδιάνος κοντούλης με ίσια μαύρα μαλλιά και καπελάκι. Στο πολύ ενδιαφέρον μουσείο το οποίο περιείχε αγάλματα και αντικείμενα των Guaraní και των Ιησουιτών, μακέτες των κτιρίων και πολλά άλλα, όλες οι επιγραφές και οι επεξηγήσεις ήταν στα ισπανικά. Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία του μουσείου, το 1609 οι Ιησουίτες ίδρυσαν την πρώτη «αποστολή» Guaraní, με στόχο να διαδώσουν την Χριστιανική θρησκεία στους Guaraní, να τους βοηθήσουν να σπουδάσουν αλλά και ταυτόχρονα να τους προστατεύσουν από τις αποικιακές μορφές εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα διατήρησαν στοιχεία της τοπικής ινδιάνικης κουλτούρας και έμαθαν την γλώσσα των ντόπιων. Η κοινωνία είχε αλληλοϋποστήριξη και όλοι εκτός από το δικό τους κομμάτι γης, περνούσαν κάποιες ώρες που εργάζονταν για την γη της κοινότητας, από όπου συντηρούνταν και χήρες, ορφανά και άλλα ανήμπορα μέλη της κοινότητας. Αυτό το μοντέλο οργάνωσης κάποιους αιώνες αργότερα περιεγράφηκε ως μία πρωτόγονη μορφή κομμουνισμού ή μια κοινωνική ουτοπία . Οι ‘’misiones’’ ήταν μονάδες πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητες….
Μετά το μουσείο πήγαμε στον προαύλιο χώρο για να δούμε από κοντά ότι απέμεινε και αναστηλώθηκε από το San Ignacio Miní, μία από αυτές τις αποστολές, το οποίο είναι και σε σχετικά καλή κατάσταση. Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ταξιδιού μας…σώζονται κτίρια κατοικιών, εκκλησιών και σχολείων, ενώ έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Το κέντρο κάθε κοινότητας ήταν η πλατεία. Τριγύρω βρίσκονταν η εκκλησία, τα διάφορα εργαστήρια και άλλα σημαντικά κτίρια. Οι άντρες έκαναν τις χειρωνακτικές εργασίες, το κόψιμο των ξύλων και το εμπόριο. Οι γυναίκες μαγείρευαν, πρόσεχαν τα παιδιά και είχαν την ευθύνη του σπιτιού. Τα θρησκευτικά και τα πολιτιστικά καθήκοντα τα ασκούσαν από κοινού.
Attachments
-
152 KB Προβολές: 94
Last edited by a moderator: