Βραζιλία Brasil, um sonho intenso, um raio vivido

[10900km]

Τι να γράψω μετά από τρεις εβδομάδες εξαφάνισης;... Πώς να χωρέσω μία λίμνη (για να μην πω ωκεανό) σε ένα μπουκάλι;... Η πρώτη βδομάδα μου στο Ρίο πέρασε τόσο γεμάτα που τα μισά βράδια, αν και είχα πληρωμένο κρεβάτι σε χόστελ, κατέληξα να κοιμηθώ σε σπίτια ντόπιων που συνάντησα, μετά από βραδιές γεμάτες μουσική και ποτό (μην πάει όμως το μυαλό σας στο πονηρό). Τη δεύτερη βδομάδα μου στο Ρίο ο λόγος της εξαφάνισής μου απέκτησε ονοματεπώνυμο, και μάλιστα μεγάλο... Ξέρετε πώς είναι τα βραζιλιάνικα ονόματα... “Τσιμπήθηκα” . Και πολύ το χάρηκα (ΤΩΡΑ το μυαλό σας μπορεί να πάει ΚΑΙ στο πονηρό). Η κοπέλα μού άρεσε/αρέσει πολύ, αν όλα πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει θα περάσουμε μαζί τις τελευταίες ημέρες του ταξιδιού μου στο Σάο Πάουλο, κι ίσως, ίσως, πετάξει μαζί μου για Ελλάδα, στις 9 Δεκεμβρίου, για να περάσουμε έναν μήνα μαζί στη δική μου πλευρά του κόσμου... (τα ουκ ολίγα χαζοχαρούμενα χαμογελαστά προσωπάκια που έχω συμπεριλάβει σε λίγες μόλις γραμμές, νομίζω ότι μιλάνε από μόνα τους για το πόσο... χαζοχαρούμενος αισθάνομαι εδώ και μέρες).
Μετά από 16-17 μέρες στο Ρίο, χρειάστηκε να με... κλοτσήσω στον πισινό για να ξεκουμπιστώ. Η Λίτζι έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά της, στην πόλη της, και παρά το γεγονός ότι έμεινα μόνος στο Ρίο έχοντας ήδη περάσει πολλές ημέρες εκεί, δεν ήθελα να φύγω. Αν δεν ήμουν τόσο ερωτευμένος με την ιδέα να πάω νότια μέχρι το Μπουένος Άιρες, θα έμενα στο Ρίο για έναν ακόμη μήνα. Δεν έμαθα την πόλη απ' έξω κι ανακατωτά, ούτε καν τη Θεσσαλονίκη τολμώ να πω ότι ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά, άσχετα αν έχω ζήσει όλη τη ζωή μου εκεί, όμως... τολμώ να πω ότι έμαθα το Ρίο “καλά”. Τεράστιο ρόλο σε αυτό έπαιξε το ότι έκανα παρέα κάθε μέρα με ντόπιους, μέλη ιστοσελίδας, άτομα πολύ διαφορετικά ο ένας από τον άλλο. Τη μία βραδιά ακούγαμε και χορεύαμε σάμπα στη Λάπα (χόρευΑΝ, εγώ απλά το πάλευα, άχαρος από τη φύση μου στον χορό), την άλλη ήμουν σε αλτέρνατιβ ροκ κλαμπ στην καρδιά της πιο κίνκι γειτονιάς του Ρίο, με ροκάδες να μοιράζονται την περιοχή με κοπέλες που χορεύουν στην είσοδο “μαγαζιών” που στο ισόγειο λειτουργούν σαν μπαρ, και στους 2-3 ορόφους σαν... για να μην ψάχνω πιο λάιτ λέξη, μπουρδέλα. Είχε δε πλάκα το ότι μερικές φορές μιλούσα με ντόπιους για το πού με είχαν πάει άλλοι το προηγούμενο βράδυ, και τα άτομα στην παρέα μου δεν ήξεραν πού ήταν αυτό το μέρος, κι έπρεπε να τους δώσω εγώ, ο τουρίστας, να καταλάβουν πού ακριβώς βρίσκεται το... διαμάντι όπου με είχαν οδηγήσει το προηγούμενο βράδυ άλλοι ντόπιοι. Όνειρο... Δύο βδομάδες όνειρο, από τις καλύτερες της ζωής μου, χωρίς ίχνος υπερβολής...
Όσο για το ζήτημα της ασφάλειας στο Ρίο που όλοι οι τουρίστες (ακόμη και οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι που πηγαίνουν στο Ρίο σαν τουρίστες) έχουν συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού τους, συγχωρήστε με, αλλά δεν έχω καμία συνταρακτική ιστορία να μοιραστώ επ' αυτού. Εγώ, με τα μάτια μου, δεν είδα τίποτα, άσχετα αν πήγα σε πολλές “επίφοβες” περιοχές. Όπως και πριν από δύο χρόνια, σε χόστελ που έμεινα, άκουσα ιστορίες άλλων, για επιθέσεις με μαχαίρι, μέρα-μεσημέρι, στην Κοπακαμπάνα (για να αναφέρω μία μόνο περίπτωση), όμως επαναλαμβάνω ότι εγώ, με τα μάτια μου, δεν είδα τίποτα, και μόνο μία φορά, κατά τη διάρκεια βόλτας, μία φωνούλα στο κεφάλι μου με προέτρεψε να τραβήξω χειρόφρενο, βλέποντας κάτι... παράξενες φάτσες σε μία γωνία. Μέχρι και το “διαβόητο” τούνελ που συνδέει την Κοπακαμπάνα με το Μποταφόγκο, την περιοχή του χόστελ μου, διέσχισα 3-4 φορές, άσχετα αν πολλοί με χαρακτήρισαν ανόητο γι' αυτό. Την πρώτη φορά που πήγα, είδα κοπέλες μόνες τους να περνούν το τούνελ, και μία μαμά με μωρό σε καρότσι. Σκέφτηκα ότι αν ΕΚΕΙΝΕΣ δεν είχαν πρόβλημα, τότε...
Όσο για το πόσο ακριβό βρίσκουν οι τουρίστες το Ρίο (βαρέθηκα να ακούω κόσμο στο χόστελ μου να λέει πόσο ακριβά είναι τα πάντα εκεί), επιτρέψτε μου να έχω διαφορετική άποψη. Υπάρχουν πολλά χόστελ, ΚΑΛΑ χόστελ, με κρεβάτια κάτω από τα δέκα ευρώ, ποσό που για μένα αποτελεί λεπτή κόκκινη γραμμή όταν μιλάμε για τιμές κρεβατιών σε χόστελ. Με οκτώ ευρώ είχα κρεβάτι, σούπερ πρωινό, ασύρματο ίντερνετ, και πολύ ευχάριστο -καθαρό- περιβάλλον, είχα δηλαδή όσα, νομίζω, ελπίζει κανείς να βρει σε ένα χόστελ. Δίκλινο δωμάτιο σε αξιοπρεπέστατο ξενοδοχείο μάς βγήκε στα 70 χεάις, περίπου 28 ευρώ. Μην τρελαθούμε τελείως... Επειδή η Βραζιλία είναι κατά γενική ομολογία πιο ακριβή από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Αμερικής, δεν πάει να πει ότι είναι και “ακριβή”. Αν άνεργος Έλληνας (η αφεντιά μου) περνάει σαν πασάς με ελάχιστα χρήματα εδώ, τότε η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων τουριστών περνάει άνετα εδώ, εκτός κι αν κάποιος έχει κόλλημα με πεντάστερα ξενοδοχεία και γεύματα σε πολυτελή ρεστοράν, οπότε... ναι, το Ρίο είναι ακριβό, πανάκριβο (υποθέτω). Όσο για ποτά και φαγητό, ισχύει αυτό που ισχύει, κατ' εμέ, οπουδήποτε, ότι δηλαδή ξοδεύεις όσα θέλεις, όσα μπορείς. Για μία σάμπα βραδιά για παράδειγμα, μπορείς να πας σε στιλάτο μαγαζί όπου πληρώνεις είσοδο και ακριβά ποτά, μπορείς όμως να πας και στην... περατζάδα στο κέντρο της Λάπα, εκεί που μαζεύεται κόσμος και κοσμάκης, και να αγοράζεις μπίρα από πλανόδιους πωλητές σε rock bottom τιμές (περίπου ένα ευρώ για μπίρα σε μπουκάλι ενός λίτρου). Το τρενάκι για το άγαλμα του Χριστού είναι στα 36 χεάις (περίπου 15 ευρώ), η θέα από την κορυφή του “Ζαχαρόψωμου” βγαίνει στα 44 χεάις, όμως το πλοίο για Νιτερόι, στην απέναντι πλευρά του κόλπου, κοστίζει κάτι περισσότερο από ένα μόλις ευρώ, με τη θέα όμως να αξίζει πολύ-πολύ περισσότερο. Αν κάποιος δεν θέλει να έρθει στο Ρίο επειδή... δεν ξέρω... έχει αλλεργία στα μέρη όπου ακόμη και κρυόκωλοι σαν εμένα πηγαίνουν και καταλήγουν να περάσουν μερικές από τις καλύτερες ημέρες της ζωής τους, ok, have it your way... Αν όμως κάποιος θέλει να έρθει, και διστάζει επειδή τον αποθαρρύνουν ιστορίες για... ανθρωποφάγους στους δρόμους και πολύ υψηλές τιμές, τον προτρέπω να αφήσει τους δισταγμούς κατά μέρους, και να πηδήξει στο πρώτο αεροπλάνο για Ρίο...
Όσο για το από πού γράφω αυτό το κείμενο, η πόλη λέγεται Κουριτσίμπα, είναι 13 ώρες νοτιοδυτικά από το Ρίο με λεωφορείο, και είναι όντως αυτό που περιγράφεται σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και στη wikipedia... Μία πόλη που γεωγραφικά βρίσκεται στη Βραζιλία, που... από σχεδόν κάθε άλλη άποψη όμως, βρίσκεται κάπου στη Γερμανία, στην Πολωνία, γενικά στην κεντροδυτική Ευρώπη. Οι δεύτερης και τρίτης γενιάς Πολωνοί και Ουκρανοί είναι εκατοντάδες χιλιάδες, και πρόκειται για την πιο κρύα πρωτεύουσα Πολιτείας στη Βραζιλία (λόγω υψόμετρου, είναι πολύ πιο κρύα από πρωτεύουσες άλλων Πολιτειών, ακόμη πιο νότια, όπως το Πόρτο Αλέγκρε όπου θα είμαι αύριο το πρωί). Δεν έχει θάλασσα, δεν έχει ποτάμι, δεν έχει λίμνη, έχει όμως ΠΟΛΥ πράσινο (λες και εκείνος που σχεδίασε την πόλη, έπινε κάποιον πράσινο χυμό, άτσαλα, πιτσίλισε τον χάρτη με τον χυμό του σε είκοσι μέρη, και στο τέλος του άρεσε το κατά βάση πράσινο σχέδιό του), και γενικά... η γοητεία της είναι ότι διαφέρει ΠΟΛΥ από την υπόλοιπη Βραζιλία, κάτι που για μένα τουλάχιστον, την καθιστά ενδιαφέρουσα. Δεν ξετρελαίνεσαι, δεν μπαίνεις στον πειρασμό να πουλήσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να μετακομίσεις εδώ, όμως... για 2-3 ημέρες είναι μια χαρά, ειδικά αν φιλοξενείσαι από σούπερ φιλικό παντρεμένο ζευγάρι, που αναλαμβάνει επίσης ρόλο ξεναγού, με τόσο ζήλο που... σε κάνουν να λες ότι αν κάποια μέρα σου ανταποδώσουν την επίσκεψη, όχι απλά θα τους συμπεριφερθείς σαν βασιλιάδες, αλλά μέχρι και το αμάξι σου θα τους δώσεις για να ταξιδέψουν από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Μονεμβασιά και πίσω...
Πόρτο Αλέγκρε λοιπόν... Και μετά Ουρουγουάη... Και μετά... ααααααχ μετά . Μπουένος Άιρες. Εφηβικό απωθημένο μου . Και μετά; Μετά επιστροφή στη Βραζιλία για λίγες ημέρες, λίγες ημέρες-κερασάκι στην τούρτα αυτού του ταξιδιού... (άντε πάλι με τα χαζοχαρούμενα χαμογελαστά προσωπάκια).


Χαιρετίσματα σε όλους, και παρότρυνση στους πιο... μαζεμένους, μετρημένους, και διστακτικούς, να συμπεριλάβουν τη Βραζιλία ΑΜΕΣΑ στα σχέδιά τους...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mpiftex]

Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή; Άντε με το καλό Δημήτρη!
Καλό ταξίδι καταρχάς και καλή τύχη με τα εισιτήρια του αγώνα! Θα περιμένουμε τις ανταποκρίσεις σου από την νέα σου περιπέτεια!! *thumbs up*

 

[RTW]

αυτά είναι...!!! α ρε τυχερέ ...πολύ καλά τα κανόνισες! καλό ταξίδι !!

 

[Yorgos]

Η... πλάκα είναι ότι στην πτήση της επιστροφής από Αβάνα για Κανκούν, έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος της “Granma”, της νούμερο ένα εφημερίδας της Κούβας. Ο Ραούλ επέστρεφε από ταξίδι στην Ανγκόλα, το αεροπλάνο του σταμάτησε μερικές ώρες στο Σαλβαντόρ ντα Μπαΐα, κι ο νεότερος Κάστρο δήλωσε ότι για πρώτη φορά στη ζωή του αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του, ενώ βρισκόταν κάπου στο εξωτερικό. Προσυπογράφω... Από πολλές απόψεις, αν υπάρχει μία πόλη μεταξύ εκείνων στις οποίες έχω ήδη πάει που να έχει ΤΟΣΑ κοινά με την Αβάνα, κυρίως ο κόσμος στις δύο πόλεις, αυτή δεν είναι άλλη από το Σαλβαντόρ.

Λες; Να το' χουμε στα υπόψη... Λοιπόν, καλό ταξίδι, αν και πάλι καταφέραμε να μη συμπέσουμε (είμαι στο ΒΑ)... Θα γίνει κι αυτό...Με την Κροάτισσα τι έγινε;Ρωτάει και ο madman, όχι τίποτε άλλο...

 

[varsa]

καλο ταξιδι και καλη τυχη!!! σε περιμενουμε με σφηνακια... ααα, και καλα μαθηματα πορτογαλικών!

 

[LULLU]

χμμμμμμμμμμ ,,καλο ταξιδι παλι.....μπας και εχεις ακουστα το ¨¨΄΄σκαω απο το κακο μου?΄΄΄΄

 

[eva kas]

καλο ταξιδι!με το καλο να μας κρατας ενημερους για ολα οσα τα παραξενα που θα συμβουν αυτην την φορα γιατι στο μυαλο μου ειναι και μενα μια τετοια "φυγη"-ταξιδι που να κρατησει σιγουρα παραπανω απο 2 βδομαδες!!!

 

[mariath]

Για άλλη μια φορά γίνεσαι ο σύνδεσμός μας με την άλλη πλευρά του πλανήτη. Καλό ταξίδι και μεις θα σε ακολουθούμε νοερά.

 

[10900km]

Όταν το παλικάρι σε ένα μαγαζί με υπολογιστές μου διόρθωσε σήμερα το απόγευμα το netbook (δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ασύρματο ίντερνετ), μου ήρθε να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του τραβήξω ένα σβουρηχτό φιλί, όμως... δεν τραβήχτηκα στην άλλη άκρη του κόσμου για να μου βγάλω το όνομα, συγκρατήθηκα, ξεφύσηξα από ανακούφιση, κι αισθάνθηκα καμιά πενηνταριά κιλά ελαφρύτερος. Ok, κάθε χόστελ όλο κι έχει έναν-δύο κοινόχρηστους υπολογιστές, όμως το να περιμένω στην ουρά για οτιδήποτε, δεν, δεν, δεν είναι το φόρτε μου...
Παρ' όλα αυτά, όχι απλά στήθηκα σε ουρά την Κυριακή το πρωί, για εισιτήριο για το Βραζιλία-Χιλή, αλλά... άντεξα και πέντε ολόκληρες ώρες(!!!!!). Μη με ρωτήσει κανείς αν πήρα τελικά εισιτήριο, γιατί δεν θέλω να... ρίξω το επίπεδο του κειμένου γράφοντας τι ακριβώς... πήρα. Τα εισιτήρια ήταν να τεθούν σε κυκλοφορία στις εννιά το πρωί, στις οκτώ ήμουν ήδη στην ουρά, η ουρά ήταν ήδη τεράστια, όμως, είπα, “δε γ...ται, Βραζιλία είναι αυτή...” Το ίδιο ακριβώς είπα όταν πήγε δέκα και μισή κι ενώ ακόμη δεν είχαμε κάνει ούτε βήμα κάποιος μας ενημέρωσε ότι δεν είχαν αρχίσει τη διάθεση των εισιτηρίων, επειδή υπήρχε ένα πρόβλημα στο online σύστημα των τύπων που πουλούσαν τα εισιτήρια. Το ίδιο είπα και κατά τις έντεκα, όταν άρχισε να βρέχει, το ίδιο είπα και κατά τις δώδεκα, όταν ήδη είχα γίνει παπί τρεις-τέσσερις φορές (δεν είχα μαζί μου ούτε αδιάβροχο, ούτε ομπρέλα), όμως λίγο μετά τη μία, μετά από πέντε ώρες στην ουρά, έχοντας προχωρήσει λιγότερο από είκοσι μέτρα σε μία ουρά πάνω από τριακόσια μέτρα, ομολογώ ότι αποκαρδιώθηκα, και τα παράτησα... Είχα πιάσει κουβέντα με μία κοπέλα πίσω μου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Στις εννέα και μισή το βράδυ μου έστειλε μήνυμα για να μου πει ότι ΜΟΛΙΣ είχε αγοράσει εισιτήριο... Στις εννέα και μισή το βράδυ...
Βραζιλία-Χιλή εισιτήριο-χυλόπιτα aside, μιλώντας για το πώς ήταν οι πρώτες ημέρες μου στο Σαουβαντόρ (κι όχι Σαλβαντόρ, τελικά, όπως μας είπε η κουκλίτσα που έχουμε για καθηγήτρια), θα επικαλεστώ εκείνο που είχε πει ο Ζακ Ρογκ για τους Έλληνες, τις προετοιμασίες μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και το συρτάκι... Ξεκίνησα πολύυυ αργάαα, την πρώτη μέρα ουσιαστικά έφθασα εδώ κι έπεσα για ύπνο, τη δεύτερη μέρα έφαγα πέντε ώρες στην ουρά και στις τέσσερις το απόγευμα ήμουν πάλι στο κρεβάτι (από το οποίο δεν σηκώθηκα παρά το επόμενο πρωί στις έξι!), όμως χθες άρχισα μαθήματα, είχα την πρώτη συνάντηση με μέλος σάιτ που ζει εδώ, στο Salvador, έκανα ψώνια σε ένα σούπερ μάρκετ, βόλτα για φωτογραφίες, και σήμερα... μπήκα σε ρυθμό για τα καλά... Μόλις γύρισα από το Pelourinho, το ιστορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο κάθε Τρίτη βράδυ στήνεται υπαίθριο πάρτι. Κάθε μερικά μέτρα όλο και κάποιος σε πλησιάζει για να ζητήσει κάτι, όμως αν είσαι με ντόπιους οι ενοχλήσεις είναι λιγότερες, και από τη στιγμή που αρχίζει η μουσική και μετά, το μόνο για το οποίο έχεις να ανησυχείς είναι να τσεκάρεις κάθε τρεις και λίγο ότι η κάμερά σου είναι ακόμη στην τσέπη σου... Κάθομαι στην αυλή του σούπερ χόστελ μου στην Barra, το κομμάτι του Salvador στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένη η πόλη, δεξιά μου έχω έναν μεγάλο πίνακα με ανακοινώσεις για τις δραστηριότητες του χόστελ, και δίπλα στο “Tuesday night street party in the old city” έχει μέσα σε παρένθεση “(do NOT take your camera)”. Σιγά μη δεν την έπαιρνα...
Στα highlights αυτών των πρώτων ημερών, η συνάντησή μου με Δημήτρη(!), Έλληνα, και Θεσσαλονικιό(!!), στη σχολή μου, χθες. Έκανε μαθήματα πριν από λίγες εβδομάδες, επέστρεψε για να αποχαιρετήσει τον κόσμο στη σχολή, και συναντηθήκαμε. Η πλάκα ήταν ότι μου είπε πως μαζί μου μιλούσε Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες. Μέσα Ιουνίου βρέθηκα στη θέση του, συναντώντας την Έλσα κάπου στη Γουατεμάλα, μιλώντας μαζί της Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες, με εξαίρεση κάτι “καλά είμαι, μην ανησυχείτε, σας κλείνω επειδή το τηλέφωνο κοστίζει” μονόλεπτα με τους δικούς μου, μια στο τόσο... (μεταξύ μας τα τηλέφωνα στην Ευρώπη από τη Γουατεμάλα ήταν σχεδόν τζάμπα, όμως δεν είμαι πολύ του τηλεφώνου, ειδικά όταν πρόκειται για τους γονείς μου, που το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που με ρωτούν στο τηλέφωνο είναι αν τρώω καλά, κι αν... τρώω καλά).
Όσο για τα μαθήματα, putting it in a nutshell, τα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ. Είμαστε γκρουπ τεσσάρων ατόμων, σούπερ αρχάριοι στα Πορτογαλικά όλοι μας, όμως είμαι ο μόνος της παρέας που έχει φρέσκα στο μυαλό του τα Ισπανικά, κι αυτό αποδεικνύεται τεράααρστια υπόθεση. Μερικές φορές σκάω στα γέλια βλέποντας διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών... Σήμερα χρειάστηκε να εξηγήσω στην καθηγήτριά μας γιατί γελούσα όταν μας είπε τι σημαίνει borracha στα Πορτογαλικά. Είναι η σβήστρα. Μόνο που στα Ισπανικά ακριβώς η ίδια λέξη, ακριβώς έτσι γραμμένη, σημαίνει “μεθυσμένη”, ή για την ακρίβεια μία γυναίκα που είναι τύφλα στο μεθύσι... Μου είχαν πει ότι κακώς “μπλέκω” μαθήματα Ισπανικών και Πορτογαλικών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή μπορεί να τα κάνω... αχταρμά στο μυαλό μου. Διαφωνώ. Αισθάνομαι ότι τα Ισπανικά με βοηθούν στα Πορτογαλικά, αλλά κι ότι τα Πορτογαλικά βελτιώνουν τα Ισπανικά μου, μια και καθημερινά, παρατηρώντας διαφορές μεταξύ τους, συμπληρώνω κομμάτια γνώσεων στα Ισπανικά που τα είχα λίγο... συγκεχυμένα στο μυαλό μου.
Τελευταίο για σήμερα, ένα γενικό σχόλιο για το Salvador... Είναι τρεις πόλεις σε μία... Έχεις το ιστορικό κέντρο, με τους πλακόστρωτους δρόμους του, τις πλατείες του που είναι περιτριγυρισμένες από κτίρια-κατάλοιπα της -προ αμνημονεύτων ετών- χρυσής περιόδου της πόλης, και τα υπαίθρια πάρτι του, έχεις το παραλιακό μέτωπο, με τις αμμουδερές παραλίες και τα κύματα που κάνουν τους σέρφερς να πετούν τη σκούφια τους, έχεις και όοοοολη την πόλη ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και στο παραλιακό μέτωπο, η οποία σφύζει από ζωή, με πανύψηλα κτίρια, πολλά κτισμένα πάνω σε λόφους, κάτι που δίνει στην πόλη μία νότα... μεγαλοπρέπειας, έτσι όπως χαζεύεις ψηλά και βλέπεις παντού τριγύρω κτίρια με περισσότερους από 25 ορόφους, κτίρια που φαίνονται ακόμη ψηλότερα έτσι όπως είναι κτισμένα στο ψηλότερο σημείο λόφων. Θα “πω” αυτό που αισθάνθηκα και την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, πριν από δύο χρόνια... Αυτή η πόλη είναι “ερωτεύσιμη”, ειδικά αν παίρνεις το -ΣΟΥΠΕΡ- πρωινό σου στην αυλή χόστελ πάνω στον παραλιακό δρόμο της Barra, χαζεύοντας τις... ορδές τζόγκερς που μετατρέπουν το πεζοδρόμιο προς την πλευρά της θάλασσας σε... Central Park της Νέας Υόρκης, όλοι τους με Nike και Adidas, ντυμένοι αθλητικά μεν, στην τρίχα δε, plus, έχοντας εκείνα τα... μαραφέτια στα μπράτσα για να μετρούν τους κτύπους της καρδιάς και δεν ξέρω τι άλλο... Προσθέστε σε αυτά τον κόσμο στο Salvador που είναι ΠΟΛΥ αλέγκρος, για να μην πω και πολύ σέξι, και... ιδού πώς εξηγείται το ότι κάποιοι έρχονται μία φορά, και μετά μετρούν τις μέρες μέχρι να επιστρέψουν...
Τα χαιρετίσματά μου σε όλους. Γιώργο, Μπουένος Άιρες θα είμαι γύρω στις 10 Νοεμβρίου, για 10 μέρες. Αν είσαι ακόμα εκεί...

 

[Yorgos]

Μπα είμαι ήδη Λίμα να δω... την οικογένεια και λίγο. Καταπληκτική αφήγηση, φίλε! Το'χεις.

 

[go2dbeach]

10900 muchas gracias!! Ή καλυτερα να πω muito obrigada

 

[10900km]

Είναι δυνατόν να βλέπεις τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να κλείνεις την τηλεόραση τη στιγμή που μετά από 120 λεπτά ισοπαλίας αρχίζουν τα πέναλτι;... Αυτό ακριβώς κάναμε προχθές το βράδυ τα 15 άτομα από τη σχολή μου που πήγαμε σε συναυλία στην οποία συμμετείχε η φανταστικότερη, καταπληκτικότερη, ανεπαναληπτικότερη τραγουδίστρια της Βραζιλίας, η λατρεμένη μου Ivete Sangalo. Η “Veveta” είναι έγκυος, έχει μία κοιλιά ΝΑ, με το συμπάθιο, κι αυτή ήταν μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της πριν... αράξει στο σπίτι της για τους τελευταίους μήνες της κύησης. Έχει αγοράσει μάλιστα ένα από εκείνα τα μηχανήματα που επιτρέπουν στις μητέρες να βλέπουν τα μωρά τους ενώ είναι ακόμη στην κοιλιά τους. Αντί να πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο σε νοσοκομείο, αγόρασε το μηχάνημα και κάθε πρωί παίρνει πρωινό με τη μη γεννημένη ακόμη μπέμπα της (κοριτσάκι είναι). Έσκασα λοιπόν 30 χεάις (περίπου 12 ευρώ) για εισιτήριο, 20 χεάις για το πήγαινε-έλα με το λεωφορείο που ναύλωσε για εμάς η σχολή, και στις οκτώ το βράδυ ήμασταν στον χώρο της συναυλίας, που υποτίθεται ότι θα άρχιζε στις εννιά. ΦΥΣΙΚΑ, η συναυλία άρχισε στις δέκα και μισή (με είχαν προειδοποιήσει ότι στη Βραζιλία έτσι γίνεται), ΦΥΣΙΚΑ η Ivetinha δεν εμφανίστηκε πριν τις δώδεκα και μισή, μόνο που τη στιγμή που άρχισε ο πανζουρλισμός (ήμουν γύρω στα είκοσι μέτρα μακριά από τη σκηνή τη στιγμή που εμφανίστηκε, όμως με το σπρώξιμο από πίσω βρέθηκα στα 5-10 μέτρα από τη σκηνή, σκαρφαλωμένος σχεδόν στην πλάτη παιδιού που βρέθηκε μπροστά μου, με κόσμο σκαρφαλωμένο και στη δική μου πλάτη), εμείς έπρεπε να... φύγουμε. Ο απίστευτος οδηγός μας ήθελε να σηκωθεί, λέει, νωρίς το πρωί!, και δεν υπήρχε περίπτωση να μας περιμένει μετά τη μία! Βγήκαμε από τον χώρο της συναυλίας, ρώτησα οδηγούς ταξί πόσο κόστιζε η κούρσα για την περιοχή που είναι το χόστελ μου, τρόμαξα με αυτό που άκουσα, προσπάθησα να βρω άλλα παιδιά από τη σχολή που να είχαν διάθεση να μείνουν περισσότερο και να μοιραστούμε το ταξί στο τέλος της συναυλίας, έφαγα τα μούτρα μου (οι άλλοι πήγαν απλά για χαβαλέ, κανείς τους δεν ήταν τρελός και παλαβός για τη Sangalo, οι περισσότεροι ούτε καν ακουστά την είχαν μέχρι προχθές), κι έτσι, με κομμένα τα φτερά, κατέβασα το κεφάλι και ανέβηκα στο λεωφορείο, ακούγοντας την Ivete να τραγουδάει το “Carro Velho”, ένα από τα τραγούδια της που ξέρω απ' έξω. Ερωτεύτηκα τη φωνή και την απίστευτη ενέργεια που βγάζει στις ζωντανές εμφανίσεις της πριν από δύο χρόνια, και από τότε, κάθε φορά που αισθανόμουν down στη Θεσσαλονίκη, έβαζα ένα από τα Cd της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν άλλος άνθρωπος. Η γυναίκα είναι... διακόπτης. Πατάς το on, και από τη μία στιγμή στην άλλη σε κάνει να ξεχνάς τις σκοτούρες σου και να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένος, ή να χοροπηδάς σαν να έχεις ελατήρια στα πόδια... Κι αν αυτό συμβαίνει στην κρυόκωλη αφεντιά μου, φανταστείτε πώς κάνουν οι αλέγκροι από τη φύση τους Βραζιλιάνοι όταν τη βλέπουν/ακούν... Για τέσσερα τραγούδια την απόλαυσα, τόσο πρόλαβα, πριν φύγουμε... Από το τίποτα... πάλι καλά... Αν κάποιος ψήνεται να δει τι πάει να πει Ivete Sangalo, από τα βιντεάκια στο YouTube προτείνω εκείνα από τη συναυλία της στο Μαρακανά, συναυλία που λόγω προσέλευσης κόσμου και παλμού έχει περάσει στο πάνθεον των “ιστορικών” στη Βραζιλία...
Μετά την πρώτη βδομάδα μαθημάτων, θα με χαρακτήριζα ικανοποιημένο αλλά και ξαφνιασμένο. Το ικανοποιημένος το αφήνω στην άκρη. Το ξαφνιασμένος έχει να κάνει με το πόσα πράγματα δεν ήξερα σχετικά με την προφορά των Πορτογαλικών, τουλάχιστον όπως τα μιλούν εδώ. Ήξερα ότι το r στην αρχή κάθε λέξης προφέρεται χ, ήξερα ότι ήταν Χονάλντο -άσχετα αν τελικά είναι Χονάουντο(υ)-, ήξερα ότι το διπλό r στη μέση λέξεων προφέρεται επίσης χ (στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, υπάρχει μία γέφυρα που ο φίλος μου εκεί την πρόφερε Αχάπιντα, όπου χ ένα διπλό r), όμως δεν είχα ιδέα ότι χ προφέρεται το r ακόμη και σε λέξεις όπως το certo (κάτι σαν ok), orla, largo, carmo, όταν δηλαδή το r ακολουθείται από άλλο σύμφωνο, ΑΛΛΑ, ακόμη κι όταν είναι στο τέλος μίας λέξης. Cor (χρώμα), dor (πόνος), και πάει λέγοντας. Α! Χ προφέρεται το r στο τέλος μίας λέξης, ΑΝ το προφέρει κάποιος. Την προηγούμενη φορά έγραψα ότι τελικά δεν είναι “Σαλβαντόρ”, αλλά “Σαουβαντόρ”. Γράψτε λάθος. Είναι “Σαουβαντό”. Η καθηγήτριά μας, η οποία είναι μισή Μπαΐάνα (εδώ, από την Μπαΐα), και μισή Καριόκα (από το Ρίο), λέει ότι οι Μπαΐάνος θεωρούν ψηλομύτηδες εκείνους που προφέρουν το r στο τέλος των λέξεων σαν ρ, επειδή αυτό συμβαίνει μόνο (ή τουλάχιστον κυρίως) με τους Παουλίστας, τους κατοίκους του Σάο Πάουλο...
Κι άντε, πες ότι με την προφορά των συμφώνων τα φέρνεις βόλτα. Αντί για ρ, χ. Ok. Και ρ έχουμε στα Ελληνικά, και χ έχουμε. Τον ήχο όμως του άο, όπως στο São (Paulo), δεν τον έχουμε. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά, ήχων στα Πορτογαλικά, που δεν έχουμε στα Ελληνικά. Είναι σαν να... χασμουριέται κανείς, αλλά να κόβει το χασμουρητό στη μέση, και μάλιστα με... νεύρο. Δεν έχουμε τον ήχο του im στο importante (δεν μπαίνω καν στην ψυχοφθόρα διαδικασία να τον εξηγήσω), όμως τα “αγαπημένα” μου είναι τα κλειστά και ανοικτά φωνήεντα, με τοπ παράδειγμα το avô και avó. Το πρώτο σημαίνει παππούς, και το δεύτερο γιαγιά. Στο πρώτο, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι σχεδόοον κλειστά, μένει ανοικτή μία... τρυπούλα, από την οποία μετά βίας περνάει ένα μπιζέλι (έτσι το έχω φανταστεί, για να με βοηθήσω). Στο δεύτερο αβό, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι τόσο ανοικτά που θα μπορούσε να τρυπώσει μία ολόκληρη φράουλα, και μάλιστα όχι από τις μικρές. Την ημέρα που το είδαμε στην τάξη, έφυγα από τη σχολή, πήγα βόλτα στον παραλιακό δρόμο της Barra, και... σαν χαζό μονολογούσα χωρίς σταματημό, avô, avó, avô, avó, avô, avó, προσπαθώντας να πετύχω την προφορά. Πλάκα είχα... Ο τρελός της γειτονιάς...
Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούν πολύ ευχάριστα. Τα πρωινά πηγαίνω στη σχολή, περπατώντας μάλιστα σε πεζοδρόμια με σχέδια ίδια με αυτό που βρίσκει κανείς στην Κόπακαμπάνα, εκείνα τα... ασπρόμαυρα κύματα, σήμα κατατεθέν του πεζοδρομίου ακριβώς δίπλα στην... ιερή άμμο της Κόπακαμπάνα (το πώς προφέρεται το α στο “μπαν”... μην το συζητάτε). Οι ώρες των μαθημάτων κυλούν... νεράκι, και μετά το ρίχνω στη βόλτα, πριν επιστρέψω στο χόστελ μου για φαγητό, ντουζάκι, διάβασμα, και γενικά... ανασυγκρότηση. Τα απογεύματα είτε πηγαίνω για βόλτα μόνος μου, είτε συναντώ ντόπιους μέσω ενός σάιτ. Χθες συγκεκριμένα μαζευτήκαμε μέλη του σάιτ σε ένα πάρκο, κι ένα μέλος που δουλεύει σε τηλεοπτικό σταθμό ήρθε με συνεργείο και... πήρε συνεντεύξεις από άλλα μέλη, ρωτώντας τους πώς τους φαίνεται η εμπειρία να φιλοξενούν ξένους, αγνώστους (όσοι έχετε ακουστά το couchsurfing.org, ή το hospitalityclub.org, ξέρετε ήδη περί τίνος πρόκειται). Μου είπαν να μιλήσω κι εγώ, αλλά being η κότα που είμαι, έθεσα βέτο στο να μιλήσω μπροστά σε κάμερα. Όσο για τα βράδια, εξαρτάται... Απόψε για παράδειγμα, θα δω το Αργεντινή-Βραζιλία στην τηλεόραση, στο χόστελ μου, παρέα με τους Βραζιλιάνους που δουλεύουν εδώ, και άλλους τουρίστες, αρκετοί εκ των οποίων είναι επίσης Βραζιλιάνοι. Απ' ότι μου είπαν, ο μέσος Βραζιλιάνος προτιμά (για οικονομικούς λόγους) να ταξιδεύει στην πατρίδα του, κι όχι στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι έχουν πάει το πολύ μέχρι την Αργεντινή, ελάχιστοι στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στον μέσο Βραζιλιάνο. Εννοείται ότι σε μία χώρα με 170( εκατομμύρια κατοίκους, υπάρχουν πολλοί που όχι μόνο έχουν πάει στην Ευρώπη, αλλά κι έχουν μείνει σε ξενοδοχεία... 50 αστέρων, που εγώ μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών έχω δει...
Αυτά... Χαιρετίσματα στην πατρίδα, αλλά και σε... ξενιτεμένα (βλέπε Γιώργο) μέλη τού travelstories.gr. Καλά να περνάτε όλοι, κατά προτίμηση είτε ταξιδεύοντας, είτε προετοιμαζόμενοι για ταξίδι (που επίσης έχει ΤΗΝ χάρη του...).



De nada, go2dbeach...