delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Όταν το παλικάρι σε ένα μαγαζί με υπολογιστές μου διόρθωσε σήμερα το απόγευμα το netbook (δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ασύρματο ίντερνετ), μου ήρθε να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του τραβήξω ένα σβουρηχτό φιλί, όμως... δεν τραβήχτηκα στην άλλη άκρη του κόσμου για να μου βγάλω το όνομα, συγκρατήθηκα, ξεφύσηξα από ανακούφιση, κι αισθάνθηκα καμιά πενηνταριά κιλά ελαφρύτερος. Ok, κάθε χόστελ όλο κι έχει έναν-δύο κοινόχρηστους υπολογιστές, όμως το να περιμένω στην ουρά για οτιδήποτε, δεν, δεν, δεν είναι το φόρτε μου...
Παρ' όλα αυτά, όχι απλά στήθηκα σε ουρά την Κυριακή το πρωί, για εισιτήριο για το Βραζιλία-Χιλή, αλλά... άντεξα και πέντε ολόκληρες ώρες(!!!!!). Μη με ρωτήσει κανείς αν πήρα τελικά εισιτήριο, γιατί δεν θέλω να... ρίξω το επίπεδο του κειμένου γράφοντας τι ακριβώς... πήρα. Τα εισιτήρια ήταν να τεθούν σε κυκλοφορία στις εννιά το πρωί, στις οκτώ ήμουν ήδη στην ουρά, η ουρά ήταν ήδη τεράστια, όμως, είπα, “δε γ...ται, Βραζιλία είναι αυτή...” Το ίδιο ακριβώς είπα όταν πήγε δέκα και μισή κι ενώ ακόμη δεν είχαμε κάνει ούτε βήμα κάποιος μας ενημέρωσε ότι δεν είχαν αρχίσει τη διάθεση των εισιτηρίων, επειδή υπήρχε ένα πρόβλημα στο online σύστημα των τύπων που πουλούσαν τα εισιτήρια. Το ίδιο είπα και κατά τις έντεκα, όταν άρχισε να βρέχει, το ίδιο είπα και κατά τις δώδεκα, όταν ήδη είχα γίνει παπί τρεις-τέσσερις φορές (δεν είχα μαζί μου ούτε αδιάβροχο, ούτε ομπρέλα), όμως λίγο μετά τη μία, μετά από πέντε ώρες στην ουρά, έχοντας προχωρήσει λιγότερο από είκοσι μέτρα σε μία ουρά πάνω από τριακόσια μέτρα, ομολογώ ότι αποκαρδιώθηκα, και τα παράτησα... Είχα πιάσει κουβέντα με μία κοπέλα πίσω μου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Στις εννέα και μισή το βράδυ μου έστειλε μήνυμα για να μου πει ότι ΜΟΛΙΣ είχε αγοράσει εισιτήριο... Στις εννέα και μισή το βράδυ...
Βραζιλία-Χιλή εισιτήριο-χυλόπιτα aside, μιλώντας για το πώς ήταν οι πρώτες ημέρες μου στο Σαουβαντόρ (κι όχι Σαλβαντόρ, τελικά, όπως μας είπε η κουκλίτσα που έχουμε για καθηγήτρια), θα επικαλεστώ εκείνο που είχε πει ο Ζακ Ρογκ για τους Έλληνες, τις προετοιμασίες μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και το συρτάκι... Ξεκίνησα πολύυυ αργάαα, την πρώτη μέρα ουσιαστικά έφθασα εδώ κι έπεσα για ύπνο, τη δεύτερη μέρα έφαγα πέντε ώρες στην ουρά και στις τέσσερις το απόγευμα ήμουν πάλι στο κρεβάτι (από το οποίο δεν σηκώθηκα παρά το επόμενο πρωί στις έξι!), όμως χθες άρχισα μαθήματα, είχα την πρώτη συνάντηση με μέλος σάιτ που ζει εδώ, στο Salvador, έκανα ψώνια σε ένα σούπερ μάρκετ, βόλτα για φωτογραφίες, και σήμερα... μπήκα σε ρυθμό για τα καλά... Μόλις γύρισα από το Pelourinho, το ιστορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο κάθε Τρίτη βράδυ στήνεται υπαίθριο πάρτι. Κάθε μερικά μέτρα όλο και κάποιος σε πλησιάζει για να ζητήσει κάτι, όμως αν είσαι με ντόπιους οι ενοχλήσεις είναι λιγότερες, και από τη στιγμή που αρχίζει η μουσική και μετά, το μόνο για το οποίο έχεις να ανησυχείς είναι να τσεκάρεις κάθε τρεις και λίγο ότι η κάμερά σου είναι ακόμη στην τσέπη σου... Κάθομαι στην αυλή του σούπερ χόστελ μου στην Barra, το κομμάτι του Salvador στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένη η πόλη, δεξιά μου έχω έναν μεγάλο πίνακα με ανακοινώσεις για τις δραστηριότητες του χόστελ, και δίπλα στο “Tuesday night street party in the old city” έχει μέσα σε παρένθεση “(do NOT take your camera)”. Σιγά μη δεν την έπαιρνα...
Στα highlights αυτών των πρώτων ημερών, η συνάντησή μου με Δημήτρη(!), Έλληνα, και Θεσσαλονικιό(!!), στη σχολή μου, χθες. Έκανε μαθήματα πριν από λίγες εβδομάδες, επέστρεψε για να αποχαιρετήσει τον κόσμο στη σχολή, και συναντηθήκαμε. Η πλάκα ήταν ότι μου είπε πως μαζί μου μιλούσε Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες. Μέσα Ιουνίου βρέθηκα στη θέση του, συναντώντας την Έλσα κάπου στη Γουατεμάλα, μιλώντας μαζί της Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες, με εξαίρεση κάτι “καλά είμαι, μην ανησυχείτε, σας κλείνω επειδή το τηλέφωνο κοστίζει” μονόλεπτα με τους δικούς μου, μια στο τόσο... (μεταξύ μας τα τηλέφωνα στην Ευρώπη από τη Γουατεμάλα ήταν σχεδόν τζάμπα, όμως δεν είμαι πολύ του τηλεφώνου, ειδικά όταν πρόκειται για τους γονείς μου, που το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που με ρωτούν στο τηλέφωνο είναι αν τρώω καλά, κι αν... τρώω καλά).
Όσο για τα μαθήματα, putting it in a nutshell, τα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ. Είμαστε γκρουπ τεσσάρων ατόμων, σούπερ αρχάριοι στα Πορτογαλικά όλοι μας, όμως είμαι ο μόνος της παρέας που έχει φρέσκα στο μυαλό του τα Ισπανικά, κι αυτό αποδεικνύεται τεράααρστια υπόθεση. Μερικές φορές σκάω στα γέλια βλέποντας διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών... Σήμερα χρειάστηκε να εξηγήσω στην καθηγήτριά μας γιατί γελούσα όταν μας είπε τι σημαίνει borracha στα Πορτογαλικά. Είναι η σβήστρα. Μόνο που στα Ισπανικά ακριβώς η ίδια λέξη, ακριβώς έτσι γραμμένη, σημαίνει “μεθυσμένη”, ή για την ακρίβεια μία γυναίκα που είναι τύφλα στο μεθύσι... Μου είχαν πει ότι κακώς “μπλέκω” μαθήματα Ισπανικών και Πορτογαλικών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή μπορεί να τα κάνω... αχταρμά στο μυαλό μου. Διαφωνώ. Αισθάνομαι ότι τα Ισπανικά με βοηθούν στα Πορτογαλικά, αλλά κι ότι τα Πορτογαλικά βελτιώνουν τα Ισπανικά μου, μια και καθημερινά, παρατηρώντας διαφορές μεταξύ τους, συμπληρώνω κομμάτια γνώσεων στα Ισπανικά που τα είχα λίγο... συγκεχυμένα στο μυαλό μου.
Τελευταίο για σήμερα, ένα γενικό σχόλιο για το Salvador... Είναι τρεις πόλεις σε μία... Έχεις το ιστορικό κέντρο, με τους πλακόστρωτους δρόμους του, τις πλατείες του που είναι περιτριγυρισμένες από κτίρια-κατάλοιπα της -προ αμνημονεύτων ετών- χρυσής περιόδου της πόλης, και τα υπαίθρια πάρτι του, έχεις το παραλιακό μέτωπο, με τις αμμουδερές παραλίες και τα κύματα που κάνουν τους σέρφερς να πετούν τη σκούφια τους, έχεις και όοοοολη την πόλη ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και στο παραλιακό μέτωπο, η οποία σφύζει από ζωή, με πανύψηλα κτίρια, πολλά κτισμένα πάνω σε λόφους, κάτι που δίνει στην πόλη μία νότα... μεγαλοπρέπειας, έτσι όπως χαζεύεις ψηλά και βλέπεις παντού τριγύρω κτίρια με περισσότερους από 25 ορόφους, κτίρια που φαίνονται ακόμη ψηλότερα έτσι όπως είναι κτισμένα στο ψηλότερο σημείο λόφων. Θα “πω” αυτό που αισθάνθηκα και την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, πριν από δύο χρόνια... Αυτή η πόλη είναι “ερωτεύσιμη”, ειδικά αν παίρνεις το -ΣΟΥΠΕΡ- πρωινό σου στην αυλή χόστελ πάνω στον παραλιακό δρόμο της Barra, χαζεύοντας τις... ορδές τζόγκερς που μετατρέπουν το πεζοδρόμιο προς την πλευρά της θάλασσας σε... Central Park της Νέας Υόρκης, όλοι τους με Nike και Adidas, ντυμένοι αθλητικά μεν, στην τρίχα δε, plus, έχοντας εκείνα τα... μαραφέτια στα μπράτσα για να μετρούν τους κτύπους της καρδιάς και δεν ξέρω τι άλλο... Προσθέστε σε αυτά τον κόσμο στο Salvador που είναι ΠΟΛΥ αλέγκρος, για να μην πω και πολύ σέξι, και... ιδού πώς εξηγείται το ότι κάποιοι έρχονται μία φορά, και μετά μετρούν τις μέρες μέχρι να επιστρέψουν...
Παρ' όλα αυτά, όχι απλά στήθηκα σε ουρά την Κυριακή το πρωί, για εισιτήριο για το Βραζιλία-Χιλή, αλλά... άντεξα και πέντε ολόκληρες ώρες(!!!!!). Μη με ρωτήσει κανείς αν πήρα τελικά εισιτήριο, γιατί δεν θέλω να... ρίξω το επίπεδο του κειμένου γράφοντας τι ακριβώς... πήρα. Τα εισιτήρια ήταν να τεθούν σε κυκλοφορία στις εννιά το πρωί, στις οκτώ ήμουν ήδη στην ουρά, η ουρά ήταν ήδη τεράστια, όμως, είπα, “δε γ...ται, Βραζιλία είναι αυτή...” Το ίδιο ακριβώς είπα όταν πήγε δέκα και μισή κι ενώ ακόμη δεν είχαμε κάνει ούτε βήμα κάποιος μας ενημέρωσε ότι δεν είχαν αρχίσει τη διάθεση των εισιτηρίων, επειδή υπήρχε ένα πρόβλημα στο online σύστημα των τύπων που πουλούσαν τα εισιτήρια. Το ίδιο είπα και κατά τις έντεκα, όταν άρχισε να βρέχει, το ίδιο είπα και κατά τις δώδεκα, όταν ήδη είχα γίνει παπί τρεις-τέσσερις φορές (δεν είχα μαζί μου ούτε αδιάβροχο, ούτε ομπρέλα), όμως λίγο μετά τη μία, μετά από πέντε ώρες στην ουρά, έχοντας προχωρήσει λιγότερο από είκοσι μέτρα σε μία ουρά πάνω από τριακόσια μέτρα, ομολογώ ότι αποκαρδιώθηκα, και τα παράτησα... Είχα πιάσει κουβέντα με μία κοπέλα πίσω μου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Στις εννέα και μισή το βράδυ μου έστειλε μήνυμα για να μου πει ότι ΜΟΛΙΣ είχε αγοράσει εισιτήριο... Στις εννέα και μισή το βράδυ...
Βραζιλία-Χιλή εισιτήριο-χυλόπιτα aside, μιλώντας για το πώς ήταν οι πρώτες ημέρες μου στο Σαουβαντόρ (κι όχι Σαλβαντόρ, τελικά, όπως μας είπε η κουκλίτσα που έχουμε για καθηγήτρια), θα επικαλεστώ εκείνο που είχε πει ο Ζακ Ρογκ για τους Έλληνες, τις προετοιμασίες μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και το συρτάκι... Ξεκίνησα πολύυυ αργάαα, την πρώτη μέρα ουσιαστικά έφθασα εδώ κι έπεσα για ύπνο, τη δεύτερη μέρα έφαγα πέντε ώρες στην ουρά και στις τέσσερις το απόγευμα ήμουν πάλι στο κρεβάτι (από το οποίο δεν σηκώθηκα παρά το επόμενο πρωί στις έξι!), όμως χθες άρχισα μαθήματα, είχα την πρώτη συνάντηση με μέλος σάιτ που ζει εδώ, στο Salvador, έκανα ψώνια σε ένα σούπερ μάρκετ, βόλτα για φωτογραφίες, και σήμερα... μπήκα σε ρυθμό για τα καλά... Μόλις γύρισα από το Pelourinho, το ιστορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο κάθε Τρίτη βράδυ στήνεται υπαίθριο πάρτι. Κάθε μερικά μέτρα όλο και κάποιος σε πλησιάζει για να ζητήσει κάτι, όμως αν είσαι με ντόπιους οι ενοχλήσεις είναι λιγότερες, και από τη στιγμή που αρχίζει η μουσική και μετά, το μόνο για το οποίο έχεις να ανησυχείς είναι να τσεκάρεις κάθε τρεις και λίγο ότι η κάμερά σου είναι ακόμη στην τσέπη σου... Κάθομαι στην αυλή του σούπερ χόστελ μου στην Barra, το κομμάτι του Salvador στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένη η πόλη, δεξιά μου έχω έναν μεγάλο πίνακα με ανακοινώσεις για τις δραστηριότητες του χόστελ, και δίπλα στο “Tuesday night street party in the old city” έχει μέσα σε παρένθεση “(do NOT take your camera)”. Σιγά μη δεν την έπαιρνα...
Στα highlights αυτών των πρώτων ημερών, η συνάντησή μου με Δημήτρη(!), Έλληνα, και Θεσσαλονικιό(!!), στη σχολή μου, χθες. Έκανε μαθήματα πριν από λίγες εβδομάδες, επέστρεψε για να αποχαιρετήσει τον κόσμο στη σχολή, και συναντηθήκαμε. Η πλάκα ήταν ότι μου είπε πως μαζί μου μιλούσε Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες. Μέσα Ιουνίου βρέθηκα στη θέση του, συναντώντας την Έλσα κάπου στη Γουατεμάλα, μιλώντας μαζί της Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες, με εξαίρεση κάτι “καλά είμαι, μην ανησυχείτε, σας κλείνω επειδή το τηλέφωνο κοστίζει” μονόλεπτα με τους δικούς μου, μια στο τόσο... (μεταξύ μας τα τηλέφωνα στην Ευρώπη από τη Γουατεμάλα ήταν σχεδόν τζάμπα, όμως δεν είμαι πολύ του τηλεφώνου, ειδικά όταν πρόκειται για τους γονείς μου, που το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που με ρωτούν στο τηλέφωνο είναι αν τρώω καλά, κι αν... τρώω καλά).
Όσο για τα μαθήματα, putting it in a nutshell, τα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ. Είμαστε γκρουπ τεσσάρων ατόμων, σούπερ αρχάριοι στα Πορτογαλικά όλοι μας, όμως είμαι ο μόνος της παρέας που έχει φρέσκα στο μυαλό του τα Ισπανικά, κι αυτό αποδεικνύεται τεράααρστια υπόθεση. Μερικές φορές σκάω στα γέλια βλέποντας διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών... Σήμερα χρειάστηκε να εξηγήσω στην καθηγήτριά μας γιατί γελούσα όταν μας είπε τι σημαίνει borracha στα Πορτογαλικά. Είναι η σβήστρα. Μόνο που στα Ισπανικά ακριβώς η ίδια λέξη, ακριβώς έτσι γραμμένη, σημαίνει “μεθυσμένη”, ή για την ακρίβεια μία γυναίκα που είναι τύφλα στο μεθύσι... Μου είχαν πει ότι κακώς “μπλέκω” μαθήματα Ισπανικών και Πορτογαλικών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή μπορεί να τα κάνω... αχταρμά στο μυαλό μου. Διαφωνώ. Αισθάνομαι ότι τα Ισπανικά με βοηθούν στα Πορτογαλικά, αλλά κι ότι τα Πορτογαλικά βελτιώνουν τα Ισπανικά μου, μια και καθημερινά, παρατηρώντας διαφορές μεταξύ τους, συμπληρώνω κομμάτια γνώσεων στα Ισπανικά που τα είχα λίγο... συγκεχυμένα στο μυαλό μου.
Τελευταίο για σήμερα, ένα γενικό σχόλιο για το Salvador... Είναι τρεις πόλεις σε μία... Έχεις το ιστορικό κέντρο, με τους πλακόστρωτους δρόμους του, τις πλατείες του που είναι περιτριγυρισμένες από κτίρια-κατάλοιπα της -προ αμνημονεύτων ετών- χρυσής περιόδου της πόλης, και τα υπαίθρια πάρτι του, έχεις το παραλιακό μέτωπο, με τις αμμουδερές παραλίες και τα κύματα που κάνουν τους σέρφερς να πετούν τη σκούφια τους, έχεις και όοοοολη την πόλη ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και στο παραλιακό μέτωπο, η οποία σφύζει από ζωή, με πανύψηλα κτίρια, πολλά κτισμένα πάνω σε λόφους, κάτι που δίνει στην πόλη μία νότα... μεγαλοπρέπειας, έτσι όπως χαζεύεις ψηλά και βλέπεις παντού τριγύρω κτίρια με περισσότερους από 25 ορόφους, κτίρια που φαίνονται ακόμη ψηλότερα έτσι όπως είναι κτισμένα στο ψηλότερο σημείο λόφων. Θα “πω” αυτό που αισθάνθηκα και την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, πριν από δύο χρόνια... Αυτή η πόλη είναι “ερωτεύσιμη”, ειδικά αν παίρνεις το -ΣΟΥΠΕΡ- πρωινό σου στην αυλή χόστελ πάνω στον παραλιακό δρόμο της Barra, χαζεύοντας τις... ορδές τζόγκερς που μετατρέπουν το πεζοδρόμιο προς την πλευρά της θάλασσας σε... Central Park της Νέας Υόρκης, όλοι τους με Nike και Adidas, ντυμένοι αθλητικά μεν, στην τρίχα δε, plus, έχοντας εκείνα τα... μαραφέτια στα μπράτσα για να μετρούν τους κτύπους της καρδιάς και δεν ξέρω τι άλλο... Προσθέστε σε αυτά τον κόσμο στο Salvador που είναι ΠΟΛΥ αλέγκρος, για να μην πω και πολύ σέξι, και... ιδού πώς εξηγείται το ότι κάποιοι έρχονται μία φορά, και μετά μετρούν τις μέρες μέχρι να επιστρέψουν...
χμμμμμμμμμμ ,,καλο ταξιδι παλι.....μπας και εχεις ακουστα το ¨¨΄΄σκαω απο το κακο μου?΄΄
