delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Είναι δυνατόν να βλέπεις τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να κλείνεις την τηλεόραση τη στιγμή που μετά από 120 λεπτά ισοπαλίας αρχίζουν τα πέναλτι;... Αυτό ακριβώς κάναμε προχθές το βράδυ τα 15 άτομα από τη σχολή μου που πήγαμε σε συναυλία στην οποία συμμετείχε η φανταστικότερη, καταπληκτικότερη, ανεπαναληπτικότερη τραγουδίστρια της Βραζιλίας, η λατρεμένη μου Ivete Sangalo. Η “Veveta” είναι έγκυος, έχει μία κοιλιά ΝΑ, με το συμπάθιο, κι αυτή ήταν μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της πριν... αράξει στο σπίτι της για τους τελευταίους μήνες της κύησης. Έχει αγοράσει μάλιστα ένα από εκείνα τα μηχανήματα που επιτρέπουν στις μητέρες να βλέπουν τα μωρά τους ενώ είναι ακόμη στην κοιλιά τους. Αντί να πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο σε νοσοκομείο, αγόρασε το μηχάνημα και κάθε πρωί παίρνει πρωινό με τη μη γεννημένη ακόμη μπέμπα της (κοριτσάκι είναι). Έσκασα λοιπόν 30 χεάις (περίπου 12 ευρώ) για εισιτήριο, 20 χεάις για το πήγαινε-έλα με το λεωφορείο που ναύλωσε για εμάς η σχολή, και στις οκτώ το βράδυ ήμασταν στον χώρο της συναυλίας, που υποτίθεται ότι θα άρχιζε στις εννιά. ΦΥΣΙΚΑ, η συναυλία άρχισε στις δέκα και μισή (με είχαν προειδοποιήσει ότι στη Βραζιλία έτσι γίνεται), ΦΥΣΙΚΑ η Ivetinha δεν εμφανίστηκε πριν τις δώδεκα και μισή, μόνο που τη στιγμή που άρχισε ο πανζουρλισμός (ήμουν γύρω στα είκοσι μέτρα μακριά από τη σκηνή τη στιγμή που εμφανίστηκε, όμως με το σπρώξιμο από πίσω βρέθηκα στα 5-10 μέτρα από τη σκηνή, σκαρφαλωμένος σχεδόν στην πλάτη παιδιού που βρέθηκε μπροστά μου, με κόσμο σκαρφαλωμένο και στη δική μου πλάτη), εμείς έπρεπε να... φύγουμε. Ο απίστευτος οδηγός μας ήθελε να σηκωθεί, λέει, νωρίς το πρωί!, και δεν υπήρχε περίπτωση να μας περιμένει μετά τη μία! Βγήκαμε από τον χώρο της συναυλίας, ρώτησα οδηγούς ταξί πόσο κόστιζε η κούρσα για την περιοχή που είναι το χόστελ μου, τρόμαξα με αυτό που άκουσα, προσπάθησα να βρω άλλα παιδιά από τη σχολή που να είχαν διάθεση να μείνουν περισσότερο και να μοιραστούμε το ταξί στο τέλος της συναυλίας, έφαγα τα μούτρα μου (οι άλλοι πήγαν απλά για χαβαλέ, κανείς τους δεν ήταν τρελός και παλαβός για τη Sangalo, οι περισσότεροι ούτε καν ακουστά την είχαν μέχρι προχθές), κι έτσι, με κομμένα τα φτερά, κατέβασα το κεφάλι και ανέβηκα στο λεωφορείο, ακούγοντας την Ivete να τραγουδάει το “Carro Velho”, ένα από τα τραγούδια της που ξέρω απ' έξω. Ερωτεύτηκα τη φωνή και την απίστευτη ενέργεια που βγάζει στις ζωντανές εμφανίσεις της πριν από δύο χρόνια, και από τότε, κάθε φορά που αισθανόμουν down στη Θεσσαλονίκη, έβαζα ένα από τα Cd της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν άλλος άνθρωπος. Η γυναίκα είναι... διακόπτης. Πατάς το on, και από τη μία στιγμή στην άλλη σε κάνει να ξεχνάς τις σκοτούρες σου και να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένος, ή να χοροπηδάς σαν να έχεις ελατήρια στα πόδια... Κι αν αυτό συμβαίνει στην κρυόκωλη αφεντιά μου, φανταστείτε πώς κάνουν οι αλέγκροι από τη φύση τους Βραζιλιάνοι όταν τη βλέπουν/ακούν... Για τέσσερα τραγούδια την απόλαυσα, τόσο πρόλαβα, πριν φύγουμε... Από το τίποτα... πάλι καλά... Αν κάποιος ψήνεται να δει τι πάει να πει Ivete Sangalo, από τα βιντεάκια στο YouTube προτείνω εκείνα από τη συναυλία της στο Μαρακανά, συναυλία που λόγω προσέλευσης κόσμου και παλμού έχει περάσει στο πάνθεον των “ιστορικών” στη Βραζιλία...
Μετά την πρώτη βδομάδα μαθημάτων, θα με χαρακτήριζα ικανοποιημένο αλλά και ξαφνιασμένο. Το ικανοποιημένος το αφήνω στην άκρη. Το ξαφνιασμένος έχει να κάνει με το πόσα πράγματα δεν ήξερα σχετικά με την προφορά των Πορτογαλικών, τουλάχιστον όπως τα μιλούν εδώ. Ήξερα ότι το r στην αρχή κάθε λέξης προφέρεται χ, ήξερα ότι ήταν Χονάλντο -άσχετα αν τελικά είναι Χονάουντο(υ)-, ήξερα ότι το διπλό r στη μέση λέξεων προφέρεται επίσης χ (στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, υπάρχει μία γέφυρα που ο φίλος μου εκεί την πρόφερε Αχάπιντα, όπου χ ένα διπλό r), όμως δεν είχα ιδέα ότι χ προφέρεται το r ακόμη και σε λέξεις όπως το certo (κάτι σαν ok), orla, largo, carmo, όταν δηλαδή το r ακολουθείται από άλλο σύμφωνο, ΑΛΛΑ, ακόμη κι όταν είναι στο τέλος μίας λέξης. Cor (χρώμα), dor (πόνος), και πάει λέγοντας. Α! Χ προφέρεται το r στο τέλος μίας λέξης, ΑΝ το προφέρει κάποιος. Την προηγούμενη φορά έγραψα ότι τελικά δεν είναι “Σαλβαντόρ”, αλλά “Σαουβαντόρ”. Γράψτε λάθος. Είναι “Σαουβαντό”. Η καθηγήτριά μας, η οποία είναι μισή Μπαΐάνα (εδώ, από την Μπαΐα), και μισή Καριόκα (από το Ρίο), λέει ότι οι Μπαΐάνος θεωρούν ψηλομύτηδες εκείνους που προφέρουν το r στο τέλος των λέξεων σαν ρ, επειδή αυτό συμβαίνει μόνο (ή τουλάχιστον κυρίως) με τους Παουλίστας, τους κατοίκους του Σάο Πάουλο...
Κι άντε, πες ότι με την προφορά των συμφώνων τα φέρνεις βόλτα. Αντί για ρ, χ. Ok. Και ρ έχουμε στα Ελληνικά, και χ έχουμε. Τον ήχο όμως του άο, όπως στο São (Paulo), δεν τον έχουμε. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά, ήχων στα Πορτογαλικά, που δεν έχουμε στα Ελληνικά. Είναι σαν να... χασμουριέται κανείς, αλλά να κόβει το χασμουρητό στη μέση, και μάλιστα με... νεύρο. Δεν έχουμε τον ήχο του im στο importante (δεν μπαίνω καν στην ψυχοφθόρα διαδικασία να τον εξηγήσω), όμως τα “αγαπημένα” μου είναι τα κλειστά και ανοικτά φωνήεντα, με τοπ παράδειγμα το avô και avó. Το πρώτο σημαίνει παππούς, και το δεύτερο γιαγιά. Στο πρώτο, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι σχεδόοον κλειστά, μένει ανοικτή μία... τρυπούλα, από την οποία μετά βίας περνάει ένα μπιζέλι (έτσι το έχω φανταστεί, για να με βοηθήσω). Στο δεύτερο αβό, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι τόσο ανοικτά που θα μπορούσε να τρυπώσει μία ολόκληρη φράουλα, και μάλιστα όχι από τις μικρές. Την ημέρα που το είδαμε στην τάξη, έφυγα από τη σχολή, πήγα βόλτα στον παραλιακό δρόμο της Barra, και... σαν χαζό μονολογούσα χωρίς σταματημό, avô, avó, avô, avó, avô, avó, προσπαθώντας να πετύχω την προφορά. Πλάκα είχα... Ο τρελός της γειτονιάς...
Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούν πολύ ευχάριστα. Τα πρωινά πηγαίνω στη σχολή, περπατώντας μάλιστα σε πεζοδρόμια με σχέδια ίδια με αυτό που βρίσκει κανείς στην Κόπακαμπάνα, εκείνα τα... ασπρόμαυρα κύματα, σήμα κατατεθέν του πεζοδρομίου ακριβώς δίπλα στην... ιερή άμμο της Κόπακαμπάνα (το πώς προφέρεται το α στο “μπαν”... μην το συζητάτε). Οι ώρες των μαθημάτων κυλούν... νεράκι, και μετά το ρίχνω στη βόλτα, πριν επιστρέψω στο χόστελ μου για φαγητό, ντουζάκι, διάβασμα, και γενικά... ανασυγκρότηση. Τα απογεύματα είτε πηγαίνω για βόλτα μόνος μου, είτε συναντώ ντόπιους μέσω ενός σάιτ. Χθες συγκεκριμένα μαζευτήκαμε μέλη του σάιτ σε ένα πάρκο, κι ένα μέλος που δουλεύει σε τηλεοπτικό σταθμό ήρθε με συνεργείο και... πήρε συνεντεύξεις από άλλα μέλη, ρωτώντας τους πώς τους φαίνεται η εμπειρία να φιλοξενούν ξένους, αγνώστους (όσοι έχετε ακουστά το couchsurfing.org, ή το hospitalityclub.org, ξέρετε ήδη περί τίνος πρόκειται). Μου είπαν να μιλήσω κι εγώ, αλλά being η κότα που είμαι, έθεσα βέτο στο να μιλήσω μπροστά σε κάμερα. Όσο για τα βράδια, εξαρτάται... Απόψε για παράδειγμα, θα δω το Αργεντινή-Βραζιλία στην τηλεόραση, στο χόστελ μου, παρέα με τους Βραζιλιάνους που δουλεύουν εδώ, και άλλους τουρίστες, αρκετοί εκ των οποίων είναι επίσης Βραζιλιάνοι. Απ' ότι μου είπαν, ο μέσος Βραζιλιάνος προτιμά (για οικονομικούς λόγους) να ταξιδεύει στην πατρίδα του, κι όχι στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι έχουν πάει το πολύ μέχρι την Αργεντινή, ελάχιστοι στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στον μέσο Βραζιλιάνο. Εννοείται ότι σε μία χώρα με 170(
εκατομμύρια κατοίκους, υπάρχουν πολλοί που όχι μόνο έχουν πάει στην Ευρώπη, αλλά κι έχουν μείνει σε ξενοδοχεία... 50 αστέρων, που εγώ μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών έχω δει...
Μετά την πρώτη βδομάδα μαθημάτων, θα με χαρακτήριζα ικανοποιημένο αλλά και ξαφνιασμένο. Το ικανοποιημένος το αφήνω στην άκρη. Το ξαφνιασμένος έχει να κάνει με το πόσα πράγματα δεν ήξερα σχετικά με την προφορά των Πορτογαλικών, τουλάχιστον όπως τα μιλούν εδώ. Ήξερα ότι το r στην αρχή κάθε λέξης προφέρεται χ, ήξερα ότι ήταν Χονάλντο -άσχετα αν τελικά είναι Χονάουντο(υ)-, ήξερα ότι το διπλό r στη μέση λέξεων προφέρεται επίσης χ (στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, υπάρχει μία γέφυρα που ο φίλος μου εκεί την πρόφερε Αχάπιντα, όπου χ ένα διπλό r), όμως δεν είχα ιδέα ότι χ προφέρεται το r ακόμη και σε λέξεις όπως το certo (κάτι σαν ok), orla, largo, carmo, όταν δηλαδή το r ακολουθείται από άλλο σύμφωνο, ΑΛΛΑ, ακόμη κι όταν είναι στο τέλος μίας λέξης. Cor (χρώμα), dor (πόνος), και πάει λέγοντας. Α! Χ προφέρεται το r στο τέλος μίας λέξης, ΑΝ το προφέρει κάποιος. Την προηγούμενη φορά έγραψα ότι τελικά δεν είναι “Σαλβαντόρ”, αλλά “Σαουβαντόρ”. Γράψτε λάθος. Είναι “Σαουβαντό”. Η καθηγήτριά μας, η οποία είναι μισή Μπαΐάνα (εδώ, από την Μπαΐα), και μισή Καριόκα (από το Ρίο), λέει ότι οι Μπαΐάνος θεωρούν ψηλομύτηδες εκείνους που προφέρουν το r στο τέλος των λέξεων σαν ρ, επειδή αυτό συμβαίνει μόνο (ή τουλάχιστον κυρίως) με τους Παουλίστας, τους κατοίκους του Σάο Πάουλο...
Κι άντε, πες ότι με την προφορά των συμφώνων τα φέρνεις βόλτα. Αντί για ρ, χ. Ok. Και ρ έχουμε στα Ελληνικά, και χ έχουμε. Τον ήχο όμως του άο, όπως στο São (Paulo), δεν τον έχουμε. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά, ήχων στα Πορτογαλικά, που δεν έχουμε στα Ελληνικά. Είναι σαν να... χασμουριέται κανείς, αλλά να κόβει το χασμουρητό στη μέση, και μάλιστα με... νεύρο. Δεν έχουμε τον ήχο του im στο importante (δεν μπαίνω καν στην ψυχοφθόρα διαδικασία να τον εξηγήσω), όμως τα “αγαπημένα” μου είναι τα κλειστά και ανοικτά φωνήεντα, με τοπ παράδειγμα το avô και avó. Το πρώτο σημαίνει παππούς, και το δεύτερο γιαγιά. Στο πρώτο, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι σχεδόοον κλειστά, μένει ανοικτή μία... τρυπούλα, από την οποία μετά βίας περνάει ένα μπιζέλι (έτσι το έχω φανταστεί, για να με βοηθήσω). Στο δεύτερο αβό, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι τόσο ανοικτά που θα μπορούσε να τρυπώσει μία ολόκληρη φράουλα, και μάλιστα όχι από τις μικρές. Την ημέρα που το είδαμε στην τάξη, έφυγα από τη σχολή, πήγα βόλτα στον παραλιακό δρόμο της Barra, και... σαν χαζό μονολογούσα χωρίς σταματημό, avô, avó, avô, avó, avô, avó, προσπαθώντας να πετύχω την προφορά. Πλάκα είχα... Ο τρελός της γειτονιάς...
Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούν πολύ ευχάριστα. Τα πρωινά πηγαίνω στη σχολή, περπατώντας μάλιστα σε πεζοδρόμια με σχέδια ίδια με αυτό που βρίσκει κανείς στην Κόπακαμπάνα, εκείνα τα... ασπρόμαυρα κύματα, σήμα κατατεθέν του πεζοδρομίου ακριβώς δίπλα στην... ιερή άμμο της Κόπακαμπάνα (το πώς προφέρεται το α στο “μπαν”... μην το συζητάτε). Οι ώρες των μαθημάτων κυλούν... νεράκι, και μετά το ρίχνω στη βόλτα, πριν επιστρέψω στο χόστελ μου για φαγητό, ντουζάκι, διάβασμα, και γενικά... ανασυγκρότηση. Τα απογεύματα είτε πηγαίνω για βόλτα μόνος μου, είτε συναντώ ντόπιους μέσω ενός σάιτ. Χθες συγκεκριμένα μαζευτήκαμε μέλη του σάιτ σε ένα πάρκο, κι ένα μέλος που δουλεύει σε τηλεοπτικό σταθμό ήρθε με συνεργείο και... πήρε συνεντεύξεις από άλλα μέλη, ρωτώντας τους πώς τους φαίνεται η εμπειρία να φιλοξενούν ξένους, αγνώστους (όσοι έχετε ακουστά το couchsurfing.org, ή το hospitalityclub.org, ξέρετε ήδη περί τίνος πρόκειται). Μου είπαν να μιλήσω κι εγώ, αλλά being η κότα που είμαι, έθεσα βέτο στο να μιλήσω μπροστά σε κάμερα. Όσο για τα βράδια, εξαρτάται... Απόψε για παράδειγμα, θα δω το Αργεντινή-Βραζιλία στην τηλεόραση, στο χόστελ μου, παρέα με τους Βραζιλιάνους που δουλεύουν εδώ, και άλλους τουρίστες, αρκετοί εκ των οποίων είναι επίσης Βραζιλιάνοι. Απ' ότι μου είπαν, ο μέσος Βραζιλιάνος προτιμά (για οικονομικούς λόγους) να ταξιδεύει στην πατρίδα του, κι όχι στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι έχουν πάει το πολύ μέχρι την Αργεντινή, ελάχιστοι στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στον μέσο Βραζιλιάνο. Εννοείται ότι σε μία χώρα με 170(
εκατομμύρια κατοίκους, υπάρχουν πολλοί που όχι μόνο έχουν πάει στην Ευρώπη, αλλά κι έχουν μείνει σε ξενοδοχεία... 50 αστέρων, που εγώ μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών έχω δει...
χμμμμμμμμμμ ,,καλο ταξιδι παλι.....μπας και εχεις ακουστα το ¨¨΄΄σκαω απο το κακο μου?΄΄
