Βραζιλία Brasil, um sonho intenso, um raio vivido

[10900km]

Η μητέρα τού παιδιού που με φιλοξενεί στο Μπέλο Οριζόντσι, μόλις μου πρόσφερε “κίΤΣι κάΤΣι” (να μαντέψω βλέμματα γεμάτα απορία να χαζεύουν οθόνες υπολογιστών αυτήν τη στιγμή; Να βοηθήσω: σοκολάτα σε κόκκινη και άσπρη συσκευασία; Ring any bells? Κιτ κατ ντε). Όρκο παίρνω, μερικές φορές πιέζομαι να μη λυθώ στα γέλια ακούγοντας πώς προφέρουν οι Βραζιλιάνοι ξένες λέξεις που τελειώνουν σε σύμφωνα. Την Παρασκευή το βράδυ ένας τύπος, μουσικός, μου εξηγούσε με πάσα σοβαρότητα γιατί είναι τρελός και παλαβός για τους Πινκ Φλόιντ, κι εγώ με... τσιμπούσα για να αποφύγω να ξεκαρδιστώ στα γέλια, ακούγοντάς τον κάθε τρεις και λίγο να μιλάει για τους -δώστε βάση- “Πίνκι ΦλόιΤΖι”
Είμαι λοιπόν στο Μπέλο ΟριζόνΤΣι εδώ και 5-6 μέρες, φιλοξενούμενος παιδιού που αλληλοβρεθήκαμε μέσω του couchsurfing.org. Το παλικάρι μένει στην περιοχή που λέγεται Sion. Όπου Sion, η περιοχή με τον υψηλότερο human development index στην πόλη. Σε απλά Ελληνικά, ο κόσμος σε αυτήν την περιοχή... το φυσάει. Θυμάμαι κάτι που έγραψα πριν από μήνες, από την Αντίγουα, στη Γουατεμάλα, με αφορμή το πόσες salas de beleza είδα εκεί. Έγραψα τότε ότι τα μαγαζιά που βρίσκεις σε μία πόλη/περιοχή είναι το... δακτυλικό αποτύπωμά της. Στη Sion βλέπεις καταστήματα με κοσμήματα, σούπερ “Σίκι” (σικ) μεσιτικά γραφεία, ακόμη πιο Σίκι οδοντιατρεία, μαγαζιά με είδη για σκυλάκια και λοιπά κατοικίδια, και... την πιάσατε την εικόνα, να μην επεκταθώ. Α! Και πολλά στούντιο για γιόγκα (στούντιο λέγονται; ). Τα δε πρωινά, η συνηθέστερη εικόνα είναι μία μαυρούλα είτε να τσουλάει ένα καρότσι με ασπρουλιάρικο μπόμπιρα μέσα, είτε να το... κυνηγάει στον δρόμο για να μην το κτυπήσει κανένα αμάξι. Είναι οι ίδιες μαυρούλες που λίγο νωρίτερα έχουν ετοιμάσει πρωινό για τους γονείς του μπόμπιρα, οι ίδιες που αργότερα θα καθαρίσουν το σπίτι και θα ετοιμάσουν φαγητό για τα... αφεντικά τους. Η κυρία που δουλεύει στο σπίτι όπου μένω εγώ, είναι με την οικογένεια εδώ και δέκα ολόκληρα χρόνια, και μέχρι ενός σημείου αισθάνομαι ότι της συμπεριφέρονται σαν μέλος της οικογένειας. Γράφω “μέχρι ενός σημείου”, επειδή, την ώρα του φαγητού για παράδειγμα, είτε είναι στο δωματιάκι της, είτε κάθεται σε μία καρέκλα λίγο πέρα από το τραπέζι. Όχι όμως σε καρέκλα γύρω από το τραπέζι, ακόμη κι αν υπάρχουν τρεις άδειες...
Έτσι λοιπόν η Σιόν... Έχει δε ένα πάρκο, στο οποίο τα πρωινά κάτι κυρίες στα 55, 60, 65, πηγαίνουν ντυμένες σαν... παιδούλες, και κάνουν τζόγκινγκ, επιδεικνύοντας παράλληλα τις πλαστικές τους (you can tell, trust me). Σκέφτηκα να πηγαίνω κάθε πρωί μπας και στραβωθεί καμιά, μπας και ξελογιάσω καμιά και εξασφαλίσω τα ταξίδια μου για το υπόλοιπο της ζωής μου (θαυμάστε τρόπο σκέψης περήφανου αρσενικού), αλλά... στη σκέψη έμεινα (πάλι καλά).
Τι εστί Μπέλο ΟριζόνΤΣι; (γράφω με κεφαλαία γράμματα τα σύμφωνα που προφέρονται “βαριά”, μια και στα Ελληνικά δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο, τουλάχιστον όχι στα μεγάλα αστικά κέντρα). Νομίζω ότι μία διαφήμιση της πιο δημοφιλούς βραζιλιάνικης μπίρας, της Skol, στην... πύλη της περιοχής που λέγεται Savassi και θεωρείται η καρδιά της νυχτερινής ζωής της πόλης, τα λέει όλα. “BH (Μπέλο ΟριζόνΤΣι) é a capital do boteco. A Skol aqui está em casa”. “Το ΒΗ είναι η πρωτεύουσα των μπαρ. Η Σκολ εδώ είναι στο σπίτι της”. Το “Μπεαγκά” (από το πώς προφέρεται το Β και το Η) επιβεβαίωσε όσα είχα διαβάσει, όσα ντόπιοι μού είχαν γράψει πριν καν έρθω εδώ. Ο κόσμος βγαίνει, πολύ, πηγαίνει σε μπαρ, πολύ, τα πίνει, πολύ, και γενικά τα barzinhos (μπαράκια) είναι λίγο πολύ ό,τι είναι οι... pub στην Αγγλία, δηλαδή τα μέρη όπου... όλοι βλέπουν όλους, όπου κάποια στιγμή της ημέρας όλοι θα περάσουν μία βόλτα για να τα πουν με φίλους και γνωστούς. Το Μπεαγκά είναι η πρώτη μη παραλιακή πόλη της Βραζιλίας που επισκέπτομαι, και είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη παραλίας που αναγκάζει τους ΜπελοριζονΤΣίνος να... βολευτούν με τα μπαράκια. Το παιδί που με φιλοξενεί με έχει... ταράξει στις εξόδους. Κάθε βράδυ και διαφορετικό μέρος. Γυρνάμε στο σπίτι του μεταξύ 2 και 4, παρά το γεγονός ότι τα πρωινά εκείνος σηκώνεται στις εφτά και κάτι για να είναι στη δουλειά του στις 8. Χαρά στο κουράγιο του... Εγώ, Σάββατο βράδυ, κουτουλούσα, κι αν η κοπελιά με την οποία είχα πιάσει κουβέντα δεν... ήταν όπως ήταν(...), θα με είχε πάρει ο ύπνος πριν καν τα μεσάνυχτα...
Να το γράψω; Ας το γράψω... Λατρεύω τις πόλεις, προτιμώ να περάσω μία μέρα σε μία πόλη-αχούρι παρά μία βδομάδα σε παραλιακό θέρετρο πίνοντας πινακολάντας κάτω από φοίνικες, όμως το Μπεαγκά είναι... λειψό. Κάτι λείπει από αυτήν την πόλη, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα, επειδή ακριβώς πριν έρθω εδώ, ήμουν στο Salvador da Bahia, όπου ειδικά οι τελευταίες δέκα μέρες μου ήταν ΓΕΜΑΤΕΣ συγκινήσεις, καρδιοχτύπια, αγωνίες, χαρές, λύπες, γενικά ήταν... ΕΝΤΟΝΕΣ. Εδώ αισθάνομαι όπως αισθανόμουν στο Κανκούν, στο Μεξικό, τη μία μέρα που έπρεπε να περάσω εκεί πριν πετάξω για ΗΠΑ, αμέσως μετά τις δύο βδομάδες μου στην Αβάνα... Αισθάνομαι ότι... κάποιος χαμήλωσε την τηλεόραση, ότι σχεδόν πάτησε το “mute”, ότι από εκεί που έβλεπα ζωντανά τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου ξαφνικά η εικόνα χάθηκε, και στην οθόνη εμφανίστηκε ένα παιχνίδι-κονσέρβα, φιλικό προ διετίας, μεταξύ της επίλεκτης ομάδας της πυροσβεστικής και της δημοτικής αστυνομίας (εντάξει, το παράκανα, δεν είναι τόσο τραγική η κατάσταση, αλλά... την υπερβολή την έχω στο αίμα μου). Αν δεν είχαμε τακιμιάσει με το παιδί που με φιλοξενεί, ακόμη και με την οικιακή βοηθό του, θα είχα φύγει από το ΒΗ νωρίς, θα είχα πάρει λεωφορείο για Ρίο εδώ και μέρες...
Από τα χίλια δύο πράγματα που θα ήθελα να γράψω για τις τελευταίες ημέρες, αλλά το αποφεύγω επειδή δεν θέλω να καταλήξω να γράψω 4-5.000 λέξεις, θα αναφερθώ μόνο στο χθεσινό παιχνίδι της Ατλέτσικο Μινέιρο με τη Σάντος. Φυσικά πήγα, σούπερ η ατμόσφαιρα στο γήπεδο, πολλές οικογένειες, αμέτρητες κοριτσοπαρέες (δεν ξαφνιάστηκα. Πριν από δύο χρόνια πήγα σε δύο παιχνίδια στο Ρίο), κεντούσε κατά διαστήματα ο “πετεινός” (galo, το χαϊδευτικό της Ατλέτσικο), όμως ΤΟ χάιλαϊτ ήταν οι εικόνες στη στάση του αστικού λεωφορείου ΜΕΤΑ το παιχνίδι. Λεωφορεία περνούσαν συνέχεια, χωρίς όμως να σταματούν. Μιλιούνια ο κόσμος στις στάσεις, οι οδηγοί όμως περνούσαν... γκαζωτοί. Κάποια στιγμή ρώτησα ένα παιδί γιατί δεν σταματούσαν τα λεωφορεία. Μου είπε ότι μετά από παιχνίδια στο Μινεϊράο, οι οδηγοί φοβούνται να πάρουν κόσμο από τον δρόμο που περνάει δίπλα από το γήπεδο, επειδή στο παρελθόν πολλοί εισπράκτορες έχουν πέσει θύματα επίθεσης από αλητάμπουρες που εκμεταλλεύονται τον όλο... τζέρτζελο, και την κοπανάνε με τα χρήματα, τρομοκρατώντας και τους λοιπούς επιβάτες. Κάποια στιγμή όμως, κάτι τύποι που... δεν θα τους ήθελα για γκόμενους της αδερφής μου (αν είχα αδερφή), για να το θέσω διακριτικά, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, άρχισαν να πετούν πέτρες σε λεωφορεία που περνούσαν χωρίς να σταματούν. Κι όταν βαρέθηκαν να πετούν πέτρες, απλά στήθηκαν στη μέση του δρόμου με μεγάλα παλούκια, κλαδιά δέντρων, και ουσιαστικά ανάγκαζαν οδηγούς να σταματούν(!). Υπήρχαν όμως και οδηγοί που δεν έκοβαν ταχύτητα, ούτε καν την τελευταία στιγμή, και φυσικά εκείνοι που έκανα πίσω ήταν οι μάγκες με τα παλούκια και τις πέτρες. Απίθανες σκηνές... Α... Λεωφορείο τελικά ΚΑΤΑΦΕΡΑ να πάρω, μιάμιση ώρα μετά το τέλος του αγώνα, όχι όμως το δικό μου, αλλά άλλο, που απλά πήγαινε γενικά και αόριστα ΠΡΟΣ την περιοχή όπου ήθελα να πάω εγώ. Δεν ήξερα αν θα σταματούσε άλλο λεωφορείο αργότερα, ο κόσμος είχε αραιώσει σημαντικά, στην απέναντι πλευρά του δρόμου έβλεπα πράγματα που... με έκαναν να αισθάνομαι άβολα (με τσάντα και δύο φωτογραφικές μηχανές μαζί μου), οπότε προτίμησα να φύγω από εκεί και να πάω οπουδήποτε αλλού, παρά να μείνω και... Δεν ξέρω πώς είναι η κατάσταση με το 14 και το 12 στην Τούμπα μετά από αγώνες του ΠΑΟΚ, ξέρω ότι στο παρελθόν όλο και κάτι καφριλίκια συνέβησαν, όμως ελπίζω και εύχομαι (βασικά είμαι σχεδόν βέβαιος) ότι οι “δικοί μου” δε μοιάζουν ούτε λίγο στους... πετροβολητές που είδα χθες...
Αύριο πηγαίνω μονοήμερη στο κουκλίστικο Ouro Preto, στα 100 περίπου χιλιόμετρα από το ΒΗ, και το βράδυ έχουμε σούπερ couchsurfing meeting. Τα μέλη του σάιτ στο ΒΗ μαζεύονται κάθε Τρίτη βράδυ (πού αλλού) σε μπαράκι, τα πίνουν, περνάνε καλά, κι αύριο γιορτάζουν τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την πρώτη... μπιροποσία τους, οπότε αναμένεται να είναι η... μητέρα όλων των meetings. Όσοι δεν έχετε ακουστά το συγκεκριμένο σάιτ, ρίξτε μια ματιά, και μπορεί να σας φανεί ΠΟΛΥ ενδιαφέρον...
Όπως πάντα (αυτήν τη φορά όμως ακόμη περισσότερο. Έχω τους λόγους μου) ευχαριστώ τους πάντες για τα μηνύματα/σχόλια. Ευχαριστώ ΠΟΛΥ.
Όπα! Παραλίγο να το ξεχάσω... Go2dbeach, είπαμε, τα Ισπανικά θέλω πολύυυυυ ψωμί ακόμη για να τα τελειοποιήσω, όμως... αν μετά από τόσο καιρό έγραφα “vamos ver” αντί για “vamos A ver”, καλύτερα να το έκλεινα το μαγαζί και να δήλωνα χρεωκοπία. “Vamos ver” είναι στα Πορτογαλικά ακριβώς αυτό που το “vamos a ver” είναι στα Ισπανικά. Γενικά οι Πορτογαλοβραζιλιάνοι είναι υπέρ της... απλούστευσης... Το παίρνω πίσω. Για τους Πορτογάλους μπορεί να μην ισχύει. Για τους Βραζιλιάνους και το πώς μιλάνε εκείνοι Πορτογαλικά, ισχύει. Για παράδειγμα, στην Ισπανία χρειάζεται να ξέρεις πώς κλίνεται ένα ρήμα και στα έξι πρόσωπα, τρία στον ενικό και τρία στον πληθυντικό. Στην Κεντρική και Νότια Αμερική το δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού, ακόμη και να μην το ξέρεις, μικρό το κακό... Σχεδόν τέσσερις μήνες στη Γουατεμάλα, στο Μεξικό και στην Κούβα, το δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού δεν το χρησιμοποίησα ποτέ. Για το “εσείς” χρησιμοποιούν το ustedes και το τρίτο πρόσωπο του πληθυντικού. Στη δε Βραζιλία, παρά το γεγονός ότι στην επίσημη γραμματική τους υπάρχει ξεχωριστή κλίση για το δεύτερο πρόσωπο του ενικού και του πληθυντικού, στην πράξη χρειάζεται να μάθεις πώς κλίνεται ένα ρήμα μόνο σε τέσσερα πρόσωπα. Falo, μιλάω, fala (μιλάς, μιλάει, είναι το ίδιο, μόνο το άρθρο αλλάζει), falamos (μιλάμε), falam (μιλάτε, μιλάνε, ακριβώς το ίδιο, πάλι μόνο το άρθρο αλλάζει). Η απλούστευση σε όλο της το μεγαλείο...
Sorry για το... μάθημα. Δεν το παίζω έξυπνος, απλά λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με γλώσσες, πόσο μάλλον με γλώσσες που τις ακούω και μου τρέχουν τα σάλια...


Χαιρετίσματα από Belo Horizonte, Minas Gerais, Brasiiiiil

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mpiftex]

Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή; Άντε με το καλό Δημήτρη!
Καλό ταξίδι καταρχάς και καλή τύχη με τα εισιτήρια του αγώνα! Θα περιμένουμε τις ανταποκρίσεις σου από την νέα σου περιπέτεια!! *thumbs up*

 

[RTW]

αυτά είναι...!!! α ρε τυχερέ ...πολύ καλά τα κανόνισες! καλό ταξίδι !!

 

[Yorgos]

Η... πλάκα είναι ότι στην πτήση της επιστροφής από Αβάνα για Κανκούν, έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος της “Granma”, της νούμερο ένα εφημερίδας της Κούβας. Ο Ραούλ επέστρεφε από ταξίδι στην Ανγκόλα, το αεροπλάνο του σταμάτησε μερικές ώρες στο Σαλβαντόρ ντα Μπαΐα, κι ο νεότερος Κάστρο δήλωσε ότι για πρώτη φορά στη ζωή του αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του, ενώ βρισκόταν κάπου στο εξωτερικό. Προσυπογράφω... Από πολλές απόψεις, αν υπάρχει μία πόλη μεταξύ εκείνων στις οποίες έχω ήδη πάει που να έχει ΤΟΣΑ κοινά με την Αβάνα, κυρίως ο κόσμος στις δύο πόλεις, αυτή δεν είναι άλλη από το Σαλβαντόρ.

Λες; Να το' χουμε στα υπόψη... Λοιπόν, καλό ταξίδι, αν και πάλι καταφέραμε να μη συμπέσουμε (είμαι στο ΒΑ)... Θα γίνει κι αυτό...Με την Κροάτισσα τι έγινε;Ρωτάει και ο madman, όχι τίποτε άλλο...

 

[varsa]

καλο ταξιδι και καλη τυχη!!! σε περιμενουμε με σφηνακια... ααα, και καλα μαθηματα πορτογαλικών!

 

[LULLU]

χμμμμμμμμμμ ,,καλο ταξιδι παλι.....μπας και εχεις ακουστα το ¨¨΄΄σκαω απο το κακο μου?΄΄΄΄

 

[eva kas]

καλο ταξιδι!με το καλο να μας κρατας ενημερους για ολα οσα τα παραξενα που θα συμβουν αυτην την φορα γιατι στο μυαλο μου ειναι και μενα μια τετοια "φυγη"-ταξιδι που να κρατησει σιγουρα παραπανω απο 2 βδομαδες!!!

 

[mariath]

Για άλλη μια φορά γίνεσαι ο σύνδεσμός μας με την άλλη πλευρά του πλανήτη. Καλό ταξίδι και μεις θα σε ακολουθούμε νοερά.

 

[10900km]

Όταν το παλικάρι σε ένα μαγαζί με υπολογιστές μου διόρθωσε σήμερα το απόγευμα το netbook (δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ασύρματο ίντερνετ), μου ήρθε να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του τραβήξω ένα σβουρηχτό φιλί, όμως... δεν τραβήχτηκα στην άλλη άκρη του κόσμου για να μου βγάλω το όνομα, συγκρατήθηκα, ξεφύσηξα από ανακούφιση, κι αισθάνθηκα καμιά πενηνταριά κιλά ελαφρύτερος. Ok, κάθε χόστελ όλο κι έχει έναν-δύο κοινόχρηστους υπολογιστές, όμως το να περιμένω στην ουρά για οτιδήποτε, δεν, δεν, δεν είναι το φόρτε μου...
Παρ' όλα αυτά, όχι απλά στήθηκα σε ουρά την Κυριακή το πρωί, για εισιτήριο για το Βραζιλία-Χιλή, αλλά... άντεξα και πέντε ολόκληρες ώρες(!!!!!). Μη με ρωτήσει κανείς αν πήρα τελικά εισιτήριο, γιατί δεν θέλω να... ρίξω το επίπεδο του κειμένου γράφοντας τι ακριβώς... πήρα. Τα εισιτήρια ήταν να τεθούν σε κυκλοφορία στις εννιά το πρωί, στις οκτώ ήμουν ήδη στην ουρά, η ουρά ήταν ήδη τεράστια, όμως, είπα, “δε γ...ται, Βραζιλία είναι αυτή...” Το ίδιο ακριβώς είπα όταν πήγε δέκα και μισή κι ενώ ακόμη δεν είχαμε κάνει ούτε βήμα κάποιος μας ενημέρωσε ότι δεν είχαν αρχίσει τη διάθεση των εισιτηρίων, επειδή υπήρχε ένα πρόβλημα στο online σύστημα των τύπων που πουλούσαν τα εισιτήρια. Το ίδιο είπα και κατά τις έντεκα, όταν άρχισε να βρέχει, το ίδιο είπα και κατά τις δώδεκα, όταν ήδη είχα γίνει παπί τρεις-τέσσερις φορές (δεν είχα μαζί μου ούτε αδιάβροχο, ούτε ομπρέλα), όμως λίγο μετά τη μία, μετά από πέντε ώρες στην ουρά, έχοντας προχωρήσει λιγότερο από είκοσι μέτρα σε μία ουρά πάνω από τριακόσια μέτρα, ομολογώ ότι αποκαρδιώθηκα, και τα παράτησα... Είχα πιάσει κουβέντα με μία κοπέλα πίσω μου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Στις εννέα και μισή το βράδυ μου έστειλε μήνυμα για να μου πει ότι ΜΟΛΙΣ είχε αγοράσει εισιτήριο... Στις εννέα και μισή το βράδυ...
Βραζιλία-Χιλή εισιτήριο-χυλόπιτα aside, μιλώντας για το πώς ήταν οι πρώτες ημέρες μου στο Σαουβαντόρ (κι όχι Σαλβαντόρ, τελικά, όπως μας είπε η κουκλίτσα που έχουμε για καθηγήτρια), θα επικαλεστώ εκείνο που είχε πει ο Ζακ Ρογκ για τους Έλληνες, τις προετοιμασίες μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και το συρτάκι... Ξεκίνησα πολύυυ αργάαα, την πρώτη μέρα ουσιαστικά έφθασα εδώ κι έπεσα για ύπνο, τη δεύτερη μέρα έφαγα πέντε ώρες στην ουρά και στις τέσσερις το απόγευμα ήμουν πάλι στο κρεβάτι (από το οποίο δεν σηκώθηκα παρά το επόμενο πρωί στις έξι!), όμως χθες άρχισα μαθήματα, είχα την πρώτη συνάντηση με μέλος σάιτ που ζει εδώ, στο Salvador, έκανα ψώνια σε ένα σούπερ μάρκετ, βόλτα για φωτογραφίες, και σήμερα... μπήκα σε ρυθμό για τα καλά... Μόλις γύρισα από το Pelourinho, το ιστορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο κάθε Τρίτη βράδυ στήνεται υπαίθριο πάρτι. Κάθε μερικά μέτρα όλο και κάποιος σε πλησιάζει για να ζητήσει κάτι, όμως αν είσαι με ντόπιους οι ενοχλήσεις είναι λιγότερες, και από τη στιγμή που αρχίζει η μουσική και μετά, το μόνο για το οποίο έχεις να ανησυχείς είναι να τσεκάρεις κάθε τρεις και λίγο ότι η κάμερά σου είναι ακόμη στην τσέπη σου... Κάθομαι στην αυλή του σούπερ χόστελ μου στην Barra, το κομμάτι του Salvador στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένη η πόλη, δεξιά μου έχω έναν μεγάλο πίνακα με ανακοινώσεις για τις δραστηριότητες του χόστελ, και δίπλα στο “Tuesday night street party in the old city” έχει μέσα σε παρένθεση “(do NOT take your camera)”. Σιγά μη δεν την έπαιρνα...
Στα highlights αυτών των πρώτων ημερών, η συνάντησή μου με Δημήτρη(!), Έλληνα, και Θεσσαλονικιό(!!), στη σχολή μου, χθες. Έκανε μαθήματα πριν από λίγες εβδομάδες, επέστρεψε για να αποχαιρετήσει τον κόσμο στη σχολή, και συναντηθήκαμε. Η πλάκα ήταν ότι μου είπε πως μαζί μου μιλούσε Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες. Μέσα Ιουνίου βρέθηκα στη θέση του, συναντώντας την Έλσα κάπου στη Γουατεμάλα, μιλώντας μαζί της Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες, με εξαίρεση κάτι “καλά είμαι, μην ανησυχείτε, σας κλείνω επειδή το τηλέφωνο κοστίζει” μονόλεπτα με τους δικούς μου, μια στο τόσο... (μεταξύ μας τα τηλέφωνα στην Ευρώπη από τη Γουατεμάλα ήταν σχεδόν τζάμπα, όμως δεν είμαι πολύ του τηλεφώνου, ειδικά όταν πρόκειται για τους γονείς μου, που το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που με ρωτούν στο τηλέφωνο είναι αν τρώω καλά, κι αν... τρώω καλά).
Όσο για τα μαθήματα, putting it in a nutshell, τα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ. Είμαστε γκρουπ τεσσάρων ατόμων, σούπερ αρχάριοι στα Πορτογαλικά όλοι μας, όμως είμαι ο μόνος της παρέας που έχει φρέσκα στο μυαλό του τα Ισπανικά, κι αυτό αποδεικνύεται τεράααρστια υπόθεση. Μερικές φορές σκάω στα γέλια βλέποντας διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών... Σήμερα χρειάστηκε να εξηγήσω στην καθηγήτριά μας γιατί γελούσα όταν μας είπε τι σημαίνει borracha στα Πορτογαλικά. Είναι η σβήστρα. Μόνο που στα Ισπανικά ακριβώς η ίδια λέξη, ακριβώς έτσι γραμμένη, σημαίνει “μεθυσμένη”, ή για την ακρίβεια μία γυναίκα που είναι τύφλα στο μεθύσι... Μου είχαν πει ότι κακώς “μπλέκω” μαθήματα Ισπανικών και Πορτογαλικών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή μπορεί να τα κάνω... αχταρμά στο μυαλό μου. Διαφωνώ. Αισθάνομαι ότι τα Ισπανικά με βοηθούν στα Πορτογαλικά, αλλά κι ότι τα Πορτογαλικά βελτιώνουν τα Ισπανικά μου, μια και καθημερινά, παρατηρώντας διαφορές μεταξύ τους, συμπληρώνω κομμάτια γνώσεων στα Ισπανικά που τα είχα λίγο... συγκεχυμένα στο μυαλό μου.
Τελευταίο για σήμερα, ένα γενικό σχόλιο για το Salvador... Είναι τρεις πόλεις σε μία... Έχεις το ιστορικό κέντρο, με τους πλακόστρωτους δρόμους του, τις πλατείες του που είναι περιτριγυρισμένες από κτίρια-κατάλοιπα της -προ αμνημονεύτων ετών- χρυσής περιόδου της πόλης, και τα υπαίθρια πάρτι του, έχεις το παραλιακό μέτωπο, με τις αμμουδερές παραλίες και τα κύματα που κάνουν τους σέρφερς να πετούν τη σκούφια τους, έχεις και όοοοολη την πόλη ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και στο παραλιακό μέτωπο, η οποία σφύζει από ζωή, με πανύψηλα κτίρια, πολλά κτισμένα πάνω σε λόφους, κάτι που δίνει στην πόλη μία νότα... μεγαλοπρέπειας, έτσι όπως χαζεύεις ψηλά και βλέπεις παντού τριγύρω κτίρια με περισσότερους από 25 ορόφους, κτίρια που φαίνονται ακόμη ψηλότερα έτσι όπως είναι κτισμένα στο ψηλότερο σημείο λόφων. Θα “πω” αυτό που αισθάνθηκα και την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, πριν από δύο χρόνια... Αυτή η πόλη είναι “ερωτεύσιμη”, ειδικά αν παίρνεις το -ΣΟΥΠΕΡ- πρωινό σου στην αυλή χόστελ πάνω στον παραλιακό δρόμο της Barra, χαζεύοντας τις... ορδές τζόγκερς που μετατρέπουν το πεζοδρόμιο προς την πλευρά της θάλασσας σε... Central Park της Νέας Υόρκης, όλοι τους με Nike και Adidas, ντυμένοι αθλητικά μεν, στην τρίχα δε, plus, έχοντας εκείνα τα... μαραφέτια στα μπράτσα για να μετρούν τους κτύπους της καρδιάς και δεν ξέρω τι άλλο... Προσθέστε σε αυτά τον κόσμο στο Salvador που είναι ΠΟΛΥ αλέγκρος, για να μην πω και πολύ σέξι, και... ιδού πώς εξηγείται το ότι κάποιοι έρχονται μία φορά, και μετά μετρούν τις μέρες μέχρι να επιστρέψουν...
Τα χαιρετίσματά μου σε όλους. Γιώργο, Μπουένος Άιρες θα είμαι γύρω στις 10 Νοεμβρίου, για 10 μέρες. Αν είσαι ακόμα εκεί...

 

[Yorgos]

Μπα είμαι ήδη Λίμα να δω... την οικογένεια και λίγο. Καταπληκτική αφήγηση, φίλε! Το'χεις.

 

[go2dbeach]

10900 muchas gracias!! Ή καλυτερα να πω muito obrigada

 

[10900km]

Είναι δυνατόν να βλέπεις τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να κλείνεις την τηλεόραση τη στιγμή που μετά από 120 λεπτά ισοπαλίας αρχίζουν τα πέναλτι;... Αυτό ακριβώς κάναμε προχθές το βράδυ τα 15 άτομα από τη σχολή μου που πήγαμε σε συναυλία στην οποία συμμετείχε η φανταστικότερη, καταπληκτικότερη, ανεπαναληπτικότερη τραγουδίστρια της Βραζιλίας, η λατρεμένη μου Ivete Sangalo. Η “Veveta” είναι έγκυος, έχει μία κοιλιά ΝΑ, με το συμπάθιο, κι αυτή ήταν μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της πριν... αράξει στο σπίτι της για τους τελευταίους μήνες της κύησης. Έχει αγοράσει μάλιστα ένα από εκείνα τα μηχανήματα που επιτρέπουν στις μητέρες να βλέπουν τα μωρά τους ενώ είναι ακόμη στην κοιλιά τους. Αντί να πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο σε νοσοκομείο, αγόρασε το μηχάνημα και κάθε πρωί παίρνει πρωινό με τη μη γεννημένη ακόμη μπέμπα της (κοριτσάκι είναι). Έσκασα λοιπόν 30 χεάις (περίπου 12 ευρώ) για εισιτήριο, 20 χεάις για το πήγαινε-έλα με το λεωφορείο που ναύλωσε για εμάς η σχολή, και στις οκτώ το βράδυ ήμασταν στον χώρο της συναυλίας, που υποτίθεται ότι θα άρχιζε στις εννιά. ΦΥΣΙΚΑ, η συναυλία άρχισε στις δέκα και μισή (με είχαν προειδοποιήσει ότι στη Βραζιλία έτσι γίνεται), ΦΥΣΙΚΑ η Ivetinha δεν εμφανίστηκε πριν τις δώδεκα και μισή, μόνο που τη στιγμή που άρχισε ο πανζουρλισμός (ήμουν γύρω στα είκοσι μέτρα μακριά από τη σκηνή τη στιγμή που εμφανίστηκε, όμως με το σπρώξιμο από πίσω βρέθηκα στα 5-10 μέτρα από τη σκηνή, σκαρφαλωμένος σχεδόν στην πλάτη παιδιού που βρέθηκε μπροστά μου, με κόσμο σκαρφαλωμένο και στη δική μου πλάτη), εμείς έπρεπε να... φύγουμε. Ο απίστευτος οδηγός μας ήθελε να σηκωθεί, λέει, νωρίς το πρωί!, και δεν υπήρχε περίπτωση να μας περιμένει μετά τη μία! Βγήκαμε από τον χώρο της συναυλίας, ρώτησα οδηγούς ταξί πόσο κόστιζε η κούρσα για την περιοχή που είναι το χόστελ μου, τρόμαξα με αυτό που άκουσα, προσπάθησα να βρω άλλα παιδιά από τη σχολή που να είχαν διάθεση να μείνουν περισσότερο και να μοιραστούμε το ταξί στο τέλος της συναυλίας, έφαγα τα μούτρα μου (οι άλλοι πήγαν απλά για χαβαλέ, κανείς τους δεν ήταν τρελός και παλαβός για τη Sangalo, οι περισσότεροι ούτε καν ακουστά την είχαν μέχρι προχθές), κι έτσι, με κομμένα τα φτερά, κατέβασα το κεφάλι και ανέβηκα στο λεωφορείο, ακούγοντας την Ivete να τραγουδάει το “Carro Velho”, ένα από τα τραγούδια της που ξέρω απ' έξω. Ερωτεύτηκα τη φωνή και την απίστευτη ενέργεια που βγάζει στις ζωντανές εμφανίσεις της πριν από δύο χρόνια, και από τότε, κάθε φορά που αισθανόμουν down στη Θεσσαλονίκη, έβαζα ένα από τα Cd της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν άλλος άνθρωπος. Η γυναίκα είναι... διακόπτης. Πατάς το on, και από τη μία στιγμή στην άλλη σε κάνει να ξεχνάς τις σκοτούρες σου και να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένος, ή να χοροπηδάς σαν να έχεις ελατήρια στα πόδια... Κι αν αυτό συμβαίνει στην κρυόκωλη αφεντιά μου, φανταστείτε πώς κάνουν οι αλέγκροι από τη φύση τους Βραζιλιάνοι όταν τη βλέπουν/ακούν... Για τέσσερα τραγούδια την απόλαυσα, τόσο πρόλαβα, πριν φύγουμε... Από το τίποτα... πάλι καλά... Αν κάποιος ψήνεται να δει τι πάει να πει Ivete Sangalo, από τα βιντεάκια στο YouTube προτείνω εκείνα από τη συναυλία της στο Μαρακανά, συναυλία που λόγω προσέλευσης κόσμου και παλμού έχει περάσει στο πάνθεον των “ιστορικών” στη Βραζιλία...
Μετά την πρώτη βδομάδα μαθημάτων, θα με χαρακτήριζα ικανοποιημένο αλλά και ξαφνιασμένο. Το ικανοποιημένος το αφήνω στην άκρη. Το ξαφνιασμένος έχει να κάνει με το πόσα πράγματα δεν ήξερα σχετικά με την προφορά των Πορτογαλικών, τουλάχιστον όπως τα μιλούν εδώ. Ήξερα ότι το r στην αρχή κάθε λέξης προφέρεται χ, ήξερα ότι ήταν Χονάλντο -άσχετα αν τελικά είναι Χονάουντο(υ)-, ήξερα ότι το διπλό r στη μέση λέξεων προφέρεται επίσης χ (στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, υπάρχει μία γέφυρα που ο φίλος μου εκεί την πρόφερε Αχάπιντα, όπου χ ένα διπλό r), όμως δεν είχα ιδέα ότι χ προφέρεται το r ακόμη και σε λέξεις όπως το certo (κάτι σαν ok), orla, largo, carmo, όταν δηλαδή το r ακολουθείται από άλλο σύμφωνο, ΑΛΛΑ, ακόμη κι όταν είναι στο τέλος μίας λέξης. Cor (χρώμα), dor (πόνος), και πάει λέγοντας. Α! Χ προφέρεται το r στο τέλος μίας λέξης, ΑΝ το προφέρει κάποιος. Την προηγούμενη φορά έγραψα ότι τελικά δεν είναι “Σαλβαντόρ”, αλλά “Σαουβαντόρ”. Γράψτε λάθος. Είναι “Σαουβαντό”. Η καθηγήτριά μας, η οποία είναι μισή Μπαΐάνα (εδώ, από την Μπαΐα), και μισή Καριόκα (από το Ρίο), λέει ότι οι Μπαΐάνος θεωρούν ψηλομύτηδες εκείνους που προφέρουν το r στο τέλος των λέξεων σαν ρ, επειδή αυτό συμβαίνει μόνο (ή τουλάχιστον κυρίως) με τους Παουλίστας, τους κατοίκους του Σάο Πάουλο...
Κι άντε, πες ότι με την προφορά των συμφώνων τα φέρνεις βόλτα. Αντί για ρ, χ. Ok. Και ρ έχουμε στα Ελληνικά, και χ έχουμε. Τον ήχο όμως του άο, όπως στο São (Paulo), δεν τον έχουμε. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά, ήχων στα Πορτογαλικά, που δεν έχουμε στα Ελληνικά. Είναι σαν να... χασμουριέται κανείς, αλλά να κόβει το χασμουρητό στη μέση, και μάλιστα με... νεύρο. Δεν έχουμε τον ήχο του im στο importante (δεν μπαίνω καν στην ψυχοφθόρα διαδικασία να τον εξηγήσω), όμως τα “αγαπημένα” μου είναι τα κλειστά και ανοικτά φωνήεντα, με τοπ παράδειγμα το avô και avó. Το πρώτο σημαίνει παππούς, και το δεύτερο γιαγιά. Στο πρώτο, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι σχεδόοον κλειστά, μένει ανοικτή μία... τρυπούλα, από την οποία μετά βίας περνάει ένα μπιζέλι (έτσι το έχω φανταστεί, για να με βοηθήσω). Στο δεύτερο αβό, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι τόσο ανοικτά που θα μπορούσε να τρυπώσει μία ολόκληρη φράουλα, και μάλιστα όχι από τις μικρές. Την ημέρα που το είδαμε στην τάξη, έφυγα από τη σχολή, πήγα βόλτα στον παραλιακό δρόμο της Barra, και... σαν χαζό μονολογούσα χωρίς σταματημό, avô, avó, avô, avó, avô, avó, προσπαθώντας να πετύχω την προφορά. Πλάκα είχα... Ο τρελός της γειτονιάς...
Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούν πολύ ευχάριστα. Τα πρωινά πηγαίνω στη σχολή, περπατώντας μάλιστα σε πεζοδρόμια με σχέδια ίδια με αυτό που βρίσκει κανείς στην Κόπακαμπάνα, εκείνα τα... ασπρόμαυρα κύματα, σήμα κατατεθέν του πεζοδρομίου ακριβώς δίπλα στην... ιερή άμμο της Κόπακαμπάνα (το πώς προφέρεται το α στο “μπαν”... μην το συζητάτε). Οι ώρες των μαθημάτων κυλούν... νεράκι, και μετά το ρίχνω στη βόλτα, πριν επιστρέψω στο χόστελ μου για φαγητό, ντουζάκι, διάβασμα, και γενικά... ανασυγκρότηση. Τα απογεύματα είτε πηγαίνω για βόλτα μόνος μου, είτε συναντώ ντόπιους μέσω ενός σάιτ. Χθες συγκεκριμένα μαζευτήκαμε μέλη του σάιτ σε ένα πάρκο, κι ένα μέλος που δουλεύει σε τηλεοπτικό σταθμό ήρθε με συνεργείο και... πήρε συνεντεύξεις από άλλα μέλη, ρωτώντας τους πώς τους φαίνεται η εμπειρία να φιλοξενούν ξένους, αγνώστους (όσοι έχετε ακουστά το couchsurfing.org, ή το hospitalityclub.org, ξέρετε ήδη περί τίνος πρόκειται). Μου είπαν να μιλήσω κι εγώ, αλλά being η κότα που είμαι, έθεσα βέτο στο να μιλήσω μπροστά σε κάμερα. Όσο για τα βράδια, εξαρτάται... Απόψε για παράδειγμα, θα δω το Αργεντινή-Βραζιλία στην τηλεόραση, στο χόστελ μου, παρέα με τους Βραζιλιάνους που δουλεύουν εδώ, και άλλους τουρίστες, αρκετοί εκ των οποίων είναι επίσης Βραζιλιάνοι. Απ' ότι μου είπαν, ο μέσος Βραζιλιάνος προτιμά (για οικονομικούς λόγους) να ταξιδεύει στην πατρίδα του, κι όχι στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι έχουν πάει το πολύ μέχρι την Αργεντινή, ελάχιστοι στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στον μέσο Βραζιλιάνο. Εννοείται ότι σε μία χώρα με 170( εκατομμύρια κατοίκους, υπάρχουν πολλοί που όχι μόνο έχουν πάει στην Ευρώπη, αλλά κι έχουν μείνει σε ξενοδοχεία... 50 αστέρων, που εγώ μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών έχω δει...
Αυτά... Χαιρετίσματα στην πατρίδα, αλλά και σε... ξενιτεμένα (βλέπε Γιώργο) μέλη τού travelstories.gr. Καλά να περνάτε όλοι, κατά προτίμηση είτε ταξιδεύοντας, είτε προετοιμαζόμενοι για ταξίδι (που επίσης έχει ΤΗΝ χάρη του...).



De nada, go2dbeach...