Brasil, um sonho intenso, um raio vivido

[delmem2233]

Όταν περνάω αρκετές ημέρες “εξαφανισμένος”, τρεις είναι οι -βασικές- πιθανές εξηγήσεις της εξαφάνισής μου. Μία είναι ότι μπορεί να μην αισθάνομαι ότι έχω κάτι να γράψω, κάτι άξιο... διαβάσματος. Μία άλλη είναι ότι μπορεί οι μέρες μου να είναι ΤΟΣΟ γεμάτες που να μην έχω χρόνο να συγκεντρωθώ στο γράψιμο. Μία τρίτη πάλι είναι ότι μπορεί να έχω κάνει κάποια... χοντρή μακακία, είμαι τσατισμένος με τον εαυτό μου, και, αυτοκαταστροφικός από τη φύση μου, με “τιμωρώ” στερώντας μου τη χαρά που μου δίνει το γράψιμο. Η τρίτη πιθανή εξήγηση μην σας ξαφνιάζει... Το 2004, όταν απέτυχα (παταγωδώς) να κάνω τη Μελβούρνη νέο σπίτι μου, το πρώτο που έκανα επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη ήταν να πετάξω το διαβατήριό μου στο πατάρι, και να γεμίσω μία μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών με τους Lonely Planet μου... Είχα αποφασίσει να με “τιμωρήσω” με το να μην ταξιδέψω ξανά, ποτέ, μα ποτέ (λέμε τώρα...). Αυτά ως -μη- εξήγηση του γιατί εξαφανίστηκα επί μιάμιση βδομάδα...
Τετάρτη απόγευμα στο Salvador da Bahia, και σε λίγες ώρες παίρνω πτήση για Belo Horizonte. Εδώ και τρεις ημέρες μένω στο σπίτι ενός παιδιού, μέλους του couchsurfing.org, παιδί-μέλος μεγάλης παρέας που τα ήπιαμε, όλοι μαζί, την Παρασκευή το βράδυ, σε μία περιοχή που λέγεται Rio Vermelho, και είναι κάτι σαν... την Αρετσού και το Καραμπουρνάκι στη Θεσσαλονίκη, when it comes to nightlife. Ήρθε στα καλά καθούμενα και μου είπε ότι πολύ καιρό πέρασα σε χόστελ, κι ότι τουλάχιστον τις τελευταίες ημέρες μου στο Salvador θα με φιλοξενούσε, παρά τους γενικότερους ενδοιασμούς μου για το να φιλοξενούμαι. Να φιλοξενώ, μου αρέσει. Να φιλοξενούμαι... εεεε, έτσι κι έτσι. Χαίρομαι όμως που του είπα ναι, επειδή έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δω μία πλευρά του Salvador καινούργια για μένα, είδα πώς ζει μία σχετικά ευκατάστατη βραζιλιάνικη οικογένεια, ξυπνούσα κάθε πρωί και χάζευα τη θέα προς τη θάλασσα από το παράθυρο του δωματίου “μου” στον όγδοο όροφο πολυκατοικίας, έφαγα φανταστικό σπιτικό φαγητό, και πέρασα αρκετό χρόνο μιλώντας με το παιδί και φίλους του, όλοι τους στα 20 και κάτι, πολύ νεότεροί μου δηλαδή, κάτι που το θεωρώ μπόνους, μια και άκουσα πράγματα που δεν φανταζόμουν(...).
Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να αναφερθώ με λεπτομέρειες στο πώς πέρασαν οι δέκα τελευταίες ημέρες, αν και... με τρώνε τα δάκτυλα να αναφερθώ στη συναυλία της ΘΕΑΣ Margareth Menezes. Η γυναίκα έχει ΦΩΝΑΡΑ, έχει τον τύπο της δυνατής φωνής που σε κάνει να νομίζεις ότι αν σταθεί μπροστά σε ένα βουνό και “διατάξει” το βουνό να μετακινηθεί, το βουνό θα λουφάξει και θα κάνει στην άκρη... Τα βασικά highlight όμως των τελευταίων ημερών είχαν να κάνουν με επαφές μου με ντόπιους και τουρίστες που ζουν/ταξιδεύουν αυτές τις ημέρες εδώ, επαφές κατά τις οποίες μου... θύμισα τον εαυτό μου που λάτρεψα πριν από δύο χρόνια στη Βραζιλία, τότε που κατάλαβα ότι βαθιάααα μέσα στον ξενέρωτο εαυτό μου υπάρχει και μία αλέγκρα πλευρά. Από την άλλη όμως, δεν απέφυγα συμπεριφορές που με κάνουν να αισθάνομαι ότι... τον εαυτό μου κοροϊδεύω κάνοντας αυτό το ταξίδι, μια και κάθε τρεις και λίγο επαναλαμβάνω τα ίδια ανόητα λάθη, λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης και τσαγανού (το τσαγανό μού φέρνει σε κάτι πολύ κοντινό στην αυτοπεποίθηση, μπορεί να είναι και πλεονασμός να έχω αυτές τις λέξεις δίπλα-δίπλα, όμως, έτσι, για έμφαση, θα τις αφήσω δίπλα-δίπλα). Σε περισσότερες λεπτομέρειες δεν προχωράω, επειδή το σημερινό κείμενο ήδη έχει πάρει τη μορφή... αυτο-ψυχανάλυσης...
Από το Salvador φεύγω με μισή καρδιά... Θα μου λείψει η... ξέγνοιαστη ζωή μου εδώ. Θα μου λείψει η καθημερινότητά μου, τα πρωινά μαθήματα, οι μεσημεριανές/απογευματινές βόλτες μου, οι συναντήσεις σχεδόν σε καθη-βραδινή βάση με ντόπιους και τουρίστες, θα μου λείψει το ότι ήξερα πού έπρεπε να πάω για να βρω τι, θα μου λείψει δηλαδή η αίσθηση οικειότητας που ανέπτυξα μετά τις 2-3 πρώτες ημέρες με αυτήν την πόλη, κι ειδικά με την Barra, την περιοχή στην οποία έμεινα αυτές τις τρεις (και βάλε) βδομάδες. Για να είμαι ειλικρινής, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι λυπημένος, όχι τόσο επειδή φεύγω, όσο επειδή έχω ένα πολύ-πολύ δυνατό προαίσθημα ότι δεν θα επιστρέψω ποτέ σε αυτήν την πόλη, την αδυναμία μου στην οποία δεν έκρυψα σε κανένα από τα -λιγοστά, σχετικά- κείμενά μου αυτές τις 25-26 μέρες που ήμουν εδώ. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να πάρω το αεροπλάνο και να επιστρέψω, όμως... δεν ξέρω... δεν ξέρω πώς να εξηγήσω αυτήν τη βεβαιότητα, σχεδόν, που έχω, ότι δεν πρόκειται να επιστρέψω, ποτέ... Δραματοποιώντας -κι άλλο- την κατάσταση, “λέω” ότι αισθάνομαι σαν να αποχαιρετώ έναν πολύ κοντινό φίλο μου, που λόγω ανίατης ασθένειας σύντομα δεν θα είναι πλέον κοντά μας... (Το μάτωσα, αλλά ειλικρινά έτσι αισθάνομαι).
Για να αποκτήσει το σημερινό κείμενο ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ κάποια χρηστική αξία (επειδή κατά τα άλλα... μισο-εξομολογήσεις ενός μελαγχολικού τύπου ήταν), απαντάω στις ερωτήσεις του Γιώργου. Τα μαθήματα για τρεις εβδομάδες μού κόστισαν 1.096 (για την ακρίβεια) χεάις, περίπου 425 ευρώ. “Μιλάμε” για είκοσι ώρες μαθημάτων την εβδομάδα, σε γκρουπ, που άλλοτε είχε 4, άλλοτε 3, κι άλλοτε μόλις 2 άτομα (ανάλογα με την εβδομάδα). Η σχολή μου λέγεται “Idioma”, και τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Άψογη ατμόσφαιρα, άψογο προσωπικό, σοβαρότατοι και ικανότατοι δάσκαλοι (κάθε βδομάδα είχα διαφορετικό), και “τίμια” αντιμετώπιση του μαθητή/πελάτη, αντίθετα με άλλες σχολές που έχουν μεν ίδιες τιμές, αλλά σε χρεώνουν 100 χεάις “registration fee”, νταβατζιλίκι που κανένας μας δεν θα έπρεπε να ανέχεται. Ποτέ δεν κατάλαβα τι στο διάολο πάει να πει “registration fee”... Ζήτησέ μου να σου προπληρώσω όλα τα χρήματα, όμως μη μου ζητάς 100 χεάις “registration fee”, λεφτά για κοπανιστό αέρα! (τα είπα και ξαλάφρωσα λίγο). Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα είχα μείνει με οικογένεια, όπως στην πάμφθηνη Γουατεμάλα. Τα 39 χεάις όμως τη βραδιά, ήταν διπλάσια από τα 20 που κατά μέσο όρο έδινα σε χόστελ, κι επειδή όσα χόστελ δοκίμασα στην Barra με άφησαν σούπερ ικανοποιημένο, δεν το πήρα κατάκαρδα που δεν έμεινα με οικογένεια. Μετακινήσεις; Τα αστικά λεωφορεία κοστίζουν 2,20 χεάις, μία γραμμή προαστιακού σιδηροδρόμου (χρήσιμη για εξερεύνηση εντελώς off the beaten path προορισμών στην πόλη) κοστίζει μόλις 50 σεντάβος, και τα πλοιάρια που πηγαίνουν στη Ribeira (το μέρος που πηγαίνουν όλοι για παγωτό) με την “από εδώ” (κάτσε καλά περιγραφή...) πλευρά τις πόλης, κάνουν μόλις ένα χεάου (το ευρώ είναι περίπου στα 2,60 χεάις). Διασκέδαση; Εξαρτάται από το πώς την εννοεί κανείς. Για συναυλίες έδωσα 50 και 20 χεάις. Κάποια μπαρ/κλαμπ έχουν χρέωση 15 χεάις, τα οποία μάλιστα δεν αντιστοιχούν στο πρώτο ποτό που παίρνεις. Μία μεγάλη μπίρα μπορείς να τη βρεις με 2,50 χεάις, μπορείς να τη βρεις και με 7,50, ανάλογα με το πόσο σικ θα είναι το μαγαζί που θα επιλέξεις. Οι καφέδες σε απλά μαγαζιά είναι κάτω από το ευρώ, στο upmarket μαγαζί που πήγα με τον host μου χθες για να τον κεράσω, δύο καφέδες μού βγήκαν οκτώ ευρώ (ok, μαζί με κάτι ψιλό φαγώσιμο που πήραμε για να συνοδέψει τον καφέ). Σε δε γιαπωνέζικο ρεστοράν, πάνω στη θάλασσα, με κομψοντυμένες κοπέλες στην υποδοχή και τα σχετικά, τέσσερις μπίρες και δύο πιάτα με... τσιμπολόγια, βγήκαν στα 50 χεάις (περίπου 20 ευρώ, για δύο άτομα). Πολύ χρήσιμα μπορούν να φανούν σε κάποιον μαγαζιά που χρεώνουν 11 χεάις και σου επιτρέπουν να γεμίσεις το πιάτο σου όσες φορές μπορείς, προσφέροντάς σου μάλιστα πάνω από 20 επιλογές φαγητού. Κι αν είσαι του πολύ-πολύ low budget, με ενάμιση χεάου (περίπου 60 λεπτά του ευρώ) μπορείς να πάρεις χοτ ντογκ ΚΑΙ χυμό. Με δύο τέτοια “πακέτα” είσαι καλυμμένος για αρκετές ώρες, πιστέψτε με. Προσωπικά δοκίμασα λίγο απ' όλα, πηγαίνοντας επίσης αρκετές φορές σε σούπερ μάρκετ για φρούτα. Σημαντική λεπτομέρεια: όλα τα χόστελ στην Barra προσφέρουν φανταστικά πρωινά και ασύρματη σύνδεση στο ίντερνετ για εμάς που έχουμε laptop/netbook μαζί μας, λεπτομέρεια που το δικό μου μπάτζετ τουλάχιστον, το επηρέασε σημαντικά, σημαντικά-θετικά, εννοείται...
Για το Belo Horizonte έχω ακούσει και διαβάσει πολύ ενδιαφέροντα σχόλια. Ανυπομονώ να πάω, κυρίως όμως ανυπομονώ να με δω σαν επισκέπτη επί σχεδόν μία βδομάδα στο σπίτι συνομήλικού μου που προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει, όταν διαπίστωσα ότι το μοναδικό χόστελ της πόλης θα είναι fully booked όλες σχεδόν τις ημέρες μου εκεί. Vamos ver...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 11
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mpiftex]

Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή; Άντε με το καλό Δημήτρη!
Καλό ταξίδι καταρχάς και καλή τύχη με τα εισιτήρια του αγώνα! Θα περιμένουμε τις ανταποκρίσεις σου από την νέα σου περιπέτεια!! *thumbs up*

 

[RTW]

αυτά είναι...!!! α ρε τυχερέ ...πολύ καλά τα κανόνισες! καλό ταξίδι !!

 

[Yorgos]

Η... πλάκα είναι ότι στην πτήση της επιστροφής από Αβάνα για Κανκούν, έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος της “Granma”, της νούμερο ένα εφημερίδας της Κούβας. Ο Ραούλ επέστρεφε από ταξίδι στην Ανγκόλα, το αεροπλάνο του σταμάτησε μερικές ώρες στο Σαλβαντόρ ντα Μπαΐα, κι ο νεότερος Κάστρο δήλωσε ότι για πρώτη φορά στη ζωή του αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του, ενώ βρισκόταν κάπου στο εξωτερικό. Προσυπογράφω... Από πολλές απόψεις, αν υπάρχει μία πόλη μεταξύ εκείνων στις οποίες έχω ήδη πάει που να έχει ΤΟΣΑ κοινά με την Αβάνα, κυρίως ο κόσμος στις δύο πόλεις, αυτή δεν είναι άλλη από το Σαλβαντόρ.

Λες; Να το' χουμε στα υπόψη... Λοιπόν, καλό ταξίδι, αν και πάλι καταφέραμε να μη συμπέσουμε (είμαι στο ΒΑ)... Θα γίνει κι αυτό...Με την Κροάτισσα τι έγινε;Ρωτάει και ο madman, όχι τίποτε άλλο...

 

[varsa]

καλο ταξιδι και καλη τυχη!!! σε περιμενουμε με σφηνακια... ααα, και καλα μαθηματα πορτογαλικών!

 

[LULLU]

χμμμμμμμμμμ ,,καλο ταξιδι παλι.....μπας και εχεις ακουστα το ¨¨΄΄σκαω απο το κακο μου?΄΄΄΄

 

[eva kas]

καλο ταξιδι!με το καλο να μας κρατας ενημερους για ολα οσα τα παραξενα που θα συμβουν αυτην την φορα γιατι στο μυαλο μου ειναι και μενα μια τετοια "φυγη"-ταξιδι που να κρατησει σιγουρα παραπανω απο 2 βδομαδες!!!

 

[mariath]

Για άλλη μια φορά γίνεσαι ο σύνδεσμός μας με την άλλη πλευρά του πλανήτη. Καλό ταξίδι και μεις θα σε ακολουθούμε νοερά.

 

[delmem2233]

Όταν το παλικάρι σε ένα μαγαζί με υπολογιστές μου διόρθωσε σήμερα το απόγευμα το netbook (δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ασύρματο ίντερνετ), μου ήρθε να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του τραβήξω ένα σβουρηχτό φιλί, όμως... δεν τραβήχτηκα στην άλλη άκρη του κόσμου για να μου βγάλω το όνομα, συγκρατήθηκα, ξεφύσηξα από ανακούφιση, κι αισθάνθηκα καμιά πενηνταριά κιλά ελαφρύτερος. Ok, κάθε χόστελ όλο κι έχει έναν-δύο κοινόχρηστους υπολογιστές, όμως το να περιμένω στην ουρά για οτιδήποτε, δεν, δεν, δεν είναι το φόρτε μου...
Παρ' όλα αυτά, όχι απλά στήθηκα σε ουρά την Κυριακή το πρωί, για εισιτήριο για το Βραζιλία-Χιλή, αλλά... άντεξα και πέντε ολόκληρες ώρες(!!!!!). Μη με ρωτήσει κανείς αν πήρα τελικά εισιτήριο, γιατί δεν θέλω να... ρίξω το επίπεδο του κειμένου γράφοντας τι ακριβώς... πήρα. Τα εισιτήρια ήταν να τεθούν σε κυκλοφορία στις εννιά το πρωί, στις οκτώ ήμουν ήδη στην ουρά, η ουρά ήταν ήδη τεράστια, όμως, είπα, “δε γ...ται, Βραζιλία είναι αυτή...” Το ίδιο ακριβώς είπα όταν πήγε δέκα και μισή κι ενώ ακόμη δεν είχαμε κάνει ούτε βήμα κάποιος μας ενημέρωσε ότι δεν είχαν αρχίσει τη διάθεση των εισιτηρίων, επειδή υπήρχε ένα πρόβλημα στο online σύστημα των τύπων που πουλούσαν τα εισιτήρια. Το ίδιο είπα και κατά τις έντεκα, όταν άρχισε να βρέχει, το ίδιο είπα και κατά τις δώδεκα, όταν ήδη είχα γίνει παπί τρεις-τέσσερις φορές (δεν είχα μαζί μου ούτε αδιάβροχο, ούτε ομπρέλα), όμως λίγο μετά τη μία, μετά από πέντε ώρες στην ουρά, έχοντας προχωρήσει λιγότερο από είκοσι μέτρα σε μία ουρά πάνω από τριακόσια μέτρα, ομολογώ ότι αποκαρδιώθηκα, και τα παράτησα... Είχα πιάσει κουβέντα με μία κοπέλα πίσω μου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Στις εννέα και μισή το βράδυ μου έστειλε μήνυμα για να μου πει ότι ΜΟΛΙΣ είχε αγοράσει εισιτήριο... Στις εννέα και μισή το βράδυ...
Βραζιλία-Χιλή εισιτήριο-χυλόπιτα aside, μιλώντας για το πώς ήταν οι πρώτες ημέρες μου στο Σαουβαντόρ (κι όχι Σαλβαντόρ, τελικά, όπως μας είπε η κουκλίτσα που έχουμε για καθηγήτρια), θα επικαλεστώ εκείνο που είχε πει ο Ζακ Ρογκ για τους Έλληνες, τις προετοιμασίες μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και το συρτάκι... Ξεκίνησα πολύυυ αργάαα, την πρώτη μέρα ουσιαστικά έφθασα εδώ κι έπεσα για ύπνο, τη δεύτερη μέρα έφαγα πέντε ώρες στην ουρά και στις τέσσερις το απόγευμα ήμουν πάλι στο κρεβάτι (από το οποίο δεν σηκώθηκα παρά το επόμενο πρωί στις έξι!), όμως χθες άρχισα μαθήματα, είχα την πρώτη συνάντηση με μέλος σάιτ που ζει εδώ, στο Salvador, έκανα ψώνια σε ένα σούπερ μάρκετ, βόλτα για φωτογραφίες, και σήμερα... μπήκα σε ρυθμό για τα καλά... Μόλις γύρισα από το Pelourinho, το ιστορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο κάθε Τρίτη βράδυ στήνεται υπαίθριο πάρτι. Κάθε μερικά μέτρα όλο και κάποιος σε πλησιάζει για να ζητήσει κάτι, όμως αν είσαι με ντόπιους οι ενοχλήσεις είναι λιγότερες, και από τη στιγμή που αρχίζει η μουσική και μετά, το μόνο για το οποίο έχεις να ανησυχείς είναι να τσεκάρεις κάθε τρεις και λίγο ότι η κάμερά σου είναι ακόμη στην τσέπη σου... Κάθομαι στην αυλή του σούπερ χόστελ μου στην Barra, το κομμάτι του Salvador στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένη η πόλη, δεξιά μου έχω έναν μεγάλο πίνακα με ανακοινώσεις για τις δραστηριότητες του χόστελ, και δίπλα στο “Tuesday night street party in the old city” έχει μέσα σε παρένθεση “(do NOT take your camera)”. Σιγά μη δεν την έπαιρνα...
Στα highlights αυτών των πρώτων ημερών, η συνάντησή μου με Δημήτρη(!), Έλληνα, και Θεσσαλονικιό(!!), στη σχολή μου, χθες. Έκανε μαθήματα πριν από λίγες εβδομάδες, επέστρεψε για να αποχαιρετήσει τον κόσμο στη σχολή, και συναντηθήκαμε. Η πλάκα ήταν ότι μου είπε πως μαζί μου μιλούσε Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες. Μέσα Ιουνίου βρέθηκα στη θέση του, συναντώντας την Έλσα κάπου στη Γουατεμάλα, μιλώντας μαζί της Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες, με εξαίρεση κάτι “καλά είμαι, μην ανησυχείτε, σας κλείνω επειδή το τηλέφωνο κοστίζει” μονόλεπτα με τους δικούς μου, μια στο τόσο... (μεταξύ μας τα τηλέφωνα στην Ευρώπη από τη Γουατεμάλα ήταν σχεδόν τζάμπα, όμως δεν είμαι πολύ του τηλεφώνου, ειδικά όταν πρόκειται για τους γονείς μου, που το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που με ρωτούν στο τηλέφωνο είναι αν τρώω καλά, κι αν... τρώω καλά).
Όσο για τα μαθήματα, putting it in a nutshell, τα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ. Είμαστε γκρουπ τεσσάρων ατόμων, σούπερ αρχάριοι στα Πορτογαλικά όλοι μας, όμως είμαι ο μόνος της παρέας που έχει φρέσκα στο μυαλό του τα Ισπανικά, κι αυτό αποδεικνύεται τεράααρστια υπόθεση. Μερικές φορές σκάω στα γέλια βλέποντας διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών... Σήμερα χρειάστηκε να εξηγήσω στην καθηγήτριά μας γιατί γελούσα όταν μας είπε τι σημαίνει borracha στα Πορτογαλικά. Είναι η σβήστρα. Μόνο που στα Ισπανικά ακριβώς η ίδια λέξη, ακριβώς έτσι γραμμένη, σημαίνει “μεθυσμένη”, ή για την ακρίβεια μία γυναίκα που είναι τύφλα στο μεθύσι... Μου είχαν πει ότι κακώς “μπλέκω” μαθήματα Ισπανικών και Πορτογαλικών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή μπορεί να τα κάνω... αχταρμά στο μυαλό μου. Διαφωνώ. Αισθάνομαι ότι τα Ισπανικά με βοηθούν στα Πορτογαλικά, αλλά κι ότι τα Πορτογαλικά βελτιώνουν τα Ισπανικά μου, μια και καθημερινά, παρατηρώντας διαφορές μεταξύ τους, συμπληρώνω κομμάτια γνώσεων στα Ισπανικά που τα είχα λίγο... συγκεχυμένα στο μυαλό μου.
Τελευταίο για σήμερα, ένα γενικό σχόλιο για το Salvador... Είναι τρεις πόλεις σε μία... Έχεις το ιστορικό κέντρο, με τους πλακόστρωτους δρόμους του, τις πλατείες του που είναι περιτριγυρισμένες από κτίρια-κατάλοιπα της -προ αμνημονεύτων ετών- χρυσής περιόδου της πόλης, και τα υπαίθρια πάρτι του, έχεις το παραλιακό μέτωπο, με τις αμμουδερές παραλίες και τα κύματα που κάνουν τους σέρφερς να πετούν τη σκούφια τους, έχεις και όοοοολη την πόλη ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και στο παραλιακό μέτωπο, η οποία σφύζει από ζωή, με πανύψηλα κτίρια, πολλά κτισμένα πάνω σε λόφους, κάτι που δίνει στην πόλη μία νότα... μεγαλοπρέπειας, έτσι όπως χαζεύεις ψηλά και βλέπεις παντού τριγύρω κτίρια με περισσότερους από 25 ορόφους, κτίρια που φαίνονται ακόμη ψηλότερα έτσι όπως είναι κτισμένα στο ψηλότερο σημείο λόφων. Θα “πω” αυτό που αισθάνθηκα και την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, πριν από δύο χρόνια... Αυτή η πόλη είναι “ερωτεύσιμη”, ειδικά αν παίρνεις το -ΣΟΥΠΕΡ- πρωινό σου στην αυλή χόστελ πάνω στον παραλιακό δρόμο της Barra, χαζεύοντας τις... ορδές τζόγκερς που μετατρέπουν το πεζοδρόμιο προς την πλευρά της θάλασσας σε... Central Park της Νέας Υόρκης, όλοι τους με Nike και Adidas, ντυμένοι αθλητικά μεν, στην τρίχα δε, plus, έχοντας εκείνα τα... μαραφέτια στα μπράτσα για να μετρούν τους κτύπους της καρδιάς και δεν ξέρω τι άλλο... Προσθέστε σε αυτά τον κόσμο στο Salvador που είναι ΠΟΛΥ αλέγκρος, για να μην πω και πολύ σέξι, και... ιδού πώς εξηγείται το ότι κάποιοι έρχονται μία φορά, και μετά μετρούν τις μέρες μέχρι να επιστρέψουν...
Τα χαιρετίσματά μου σε όλους. Γιώργο, Μπουένος Άιρες θα είμαι γύρω στις 10 Νοεμβρίου, για 10 μέρες. Αν είσαι ακόμα εκεί...

 

[Yorgos]

Μπα είμαι ήδη Λίμα να δω... την οικογένεια και λίγο. Καταπληκτική αφήγηση, φίλε! Το'χεις.

 

[go2dbeach]

10900 muchas gracias!! Ή καλυτερα να πω muito obrigada

 

[delmem2233]

Είναι δυνατόν να βλέπεις τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να κλείνεις την τηλεόραση τη στιγμή που μετά από 120 λεπτά ισοπαλίας αρχίζουν τα πέναλτι;... Αυτό ακριβώς κάναμε προχθές το βράδυ τα 15 άτομα από τη σχολή μου που πήγαμε σε συναυλία στην οποία συμμετείχε η φανταστικότερη, καταπληκτικότερη, ανεπαναληπτικότερη τραγουδίστρια της Βραζιλίας, η λατρεμένη μου Ivete Sangalo. Η “Veveta” είναι έγκυος, έχει μία κοιλιά ΝΑ, με το συμπάθιο, κι αυτή ήταν μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της πριν... αράξει στο σπίτι της για τους τελευταίους μήνες της κύησης. Έχει αγοράσει μάλιστα ένα από εκείνα τα μηχανήματα που επιτρέπουν στις μητέρες να βλέπουν τα μωρά τους ενώ είναι ακόμη στην κοιλιά τους. Αντί να πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο σε νοσοκομείο, αγόρασε το μηχάνημα και κάθε πρωί παίρνει πρωινό με τη μη γεννημένη ακόμη μπέμπα της (κοριτσάκι είναι). Έσκασα λοιπόν 30 χεάις (περίπου 12 ευρώ) για εισιτήριο, 20 χεάις για το πήγαινε-έλα με το λεωφορείο που ναύλωσε για εμάς η σχολή, και στις οκτώ το βράδυ ήμασταν στον χώρο της συναυλίας, που υποτίθεται ότι θα άρχιζε στις εννιά. ΦΥΣΙΚΑ, η συναυλία άρχισε στις δέκα και μισή (με είχαν προειδοποιήσει ότι στη Βραζιλία έτσι γίνεται), ΦΥΣΙΚΑ η Ivetinha δεν εμφανίστηκε πριν τις δώδεκα και μισή, μόνο που τη στιγμή που άρχισε ο πανζουρλισμός (ήμουν γύρω στα είκοσι μέτρα μακριά από τη σκηνή τη στιγμή που εμφανίστηκε, όμως με το σπρώξιμο από πίσω βρέθηκα στα 5-10 μέτρα από τη σκηνή, σκαρφαλωμένος σχεδόν στην πλάτη παιδιού που βρέθηκε μπροστά μου, με κόσμο σκαρφαλωμένο και στη δική μου πλάτη), εμείς έπρεπε να... φύγουμε. Ο απίστευτος οδηγός μας ήθελε να σηκωθεί, λέει, νωρίς το πρωί!, και δεν υπήρχε περίπτωση να μας περιμένει μετά τη μία! Βγήκαμε από τον χώρο της συναυλίας, ρώτησα οδηγούς ταξί πόσο κόστιζε η κούρσα για την περιοχή που είναι το χόστελ μου, τρόμαξα με αυτό που άκουσα, προσπάθησα να βρω άλλα παιδιά από τη σχολή που να είχαν διάθεση να μείνουν περισσότερο και να μοιραστούμε το ταξί στο τέλος της συναυλίας, έφαγα τα μούτρα μου (οι άλλοι πήγαν απλά για χαβαλέ, κανείς τους δεν ήταν τρελός και παλαβός για τη Sangalo, οι περισσότεροι ούτε καν ακουστά την είχαν μέχρι προχθές), κι έτσι, με κομμένα τα φτερά, κατέβασα το κεφάλι και ανέβηκα στο λεωφορείο, ακούγοντας την Ivete να τραγουδάει το “Carro Velho”, ένα από τα τραγούδια της που ξέρω απ' έξω. Ερωτεύτηκα τη φωνή και την απίστευτη ενέργεια που βγάζει στις ζωντανές εμφανίσεις της πριν από δύο χρόνια, και από τότε, κάθε φορά που αισθανόμουν down στη Θεσσαλονίκη, έβαζα ένα από τα Cd της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν άλλος άνθρωπος. Η γυναίκα είναι... διακόπτης. Πατάς το on, και από τη μία στιγμή στην άλλη σε κάνει να ξεχνάς τις σκοτούρες σου και να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένος, ή να χοροπηδάς σαν να έχεις ελατήρια στα πόδια... Κι αν αυτό συμβαίνει στην κρυόκωλη αφεντιά μου, φανταστείτε πώς κάνουν οι αλέγκροι από τη φύση τους Βραζιλιάνοι όταν τη βλέπουν/ακούν... Για τέσσερα τραγούδια την απόλαυσα, τόσο πρόλαβα, πριν φύγουμε... Από το τίποτα... πάλι καλά... Αν κάποιος ψήνεται να δει τι πάει να πει Ivete Sangalo, από τα βιντεάκια στο YouTube προτείνω εκείνα από τη συναυλία της στο Μαρακανά, συναυλία που λόγω προσέλευσης κόσμου και παλμού έχει περάσει στο πάνθεον των “ιστορικών” στη Βραζιλία...
Μετά την πρώτη βδομάδα μαθημάτων, θα με χαρακτήριζα ικανοποιημένο αλλά και ξαφνιασμένο. Το ικανοποιημένος το αφήνω στην άκρη. Το ξαφνιασμένος έχει να κάνει με το πόσα πράγματα δεν ήξερα σχετικά με την προφορά των Πορτογαλικών, τουλάχιστον όπως τα μιλούν εδώ. Ήξερα ότι το r στην αρχή κάθε λέξης προφέρεται χ, ήξερα ότι ήταν Χονάλντο -άσχετα αν τελικά είναι Χονάουντο(υ)-, ήξερα ότι το διπλό r στη μέση λέξεων προφέρεται επίσης χ (στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, υπάρχει μία γέφυρα που ο φίλος μου εκεί την πρόφερε Αχάπιντα, όπου χ ένα διπλό r), όμως δεν είχα ιδέα ότι χ προφέρεται το r ακόμη και σε λέξεις όπως το certo (κάτι σαν ok), orla, largo, carmo, όταν δηλαδή το r ακολουθείται από άλλο σύμφωνο, ΑΛΛΑ, ακόμη κι όταν είναι στο τέλος μίας λέξης. Cor (χρώμα), dor (πόνος), και πάει λέγοντας. Α! Χ προφέρεται το r στο τέλος μίας λέξης, ΑΝ το προφέρει κάποιος. Την προηγούμενη φορά έγραψα ότι τελικά δεν είναι “Σαλβαντόρ”, αλλά “Σαουβαντόρ”. Γράψτε λάθος. Είναι “Σαουβαντό”. Η καθηγήτριά μας, η οποία είναι μισή Μπαΐάνα (εδώ, από την Μπαΐα), και μισή Καριόκα (από το Ρίο), λέει ότι οι Μπαΐάνος θεωρούν ψηλομύτηδες εκείνους που προφέρουν το r στο τέλος των λέξεων σαν ρ, επειδή αυτό συμβαίνει μόνο (ή τουλάχιστον κυρίως) με τους Παουλίστας, τους κατοίκους του Σάο Πάουλο...
Κι άντε, πες ότι με την προφορά των συμφώνων τα φέρνεις βόλτα. Αντί για ρ, χ. Ok. Και ρ έχουμε στα Ελληνικά, και χ έχουμε. Τον ήχο όμως του άο, όπως στο São (Paulo), δεν τον έχουμε. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά, ήχων στα Πορτογαλικά, που δεν έχουμε στα Ελληνικά. Είναι σαν να... χασμουριέται κανείς, αλλά να κόβει το χασμουρητό στη μέση, και μάλιστα με... νεύρο. Δεν έχουμε τον ήχο του im στο importante (δεν μπαίνω καν στην ψυχοφθόρα διαδικασία να τον εξηγήσω), όμως τα “αγαπημένα” μου είναι τα κλειστά και ανοικτά φωνήεντα, με τοπ παράδειγμα το avô και avó. Το πρώτο σημαίνει παππούς, και το δεύτερο γιαγιά. Στο πρώτο, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι σχεδόοον κλειστά, μένει ανοικτή μία... τρυπούλα, από την οποία μετά βίας περνάει ένα μπιζέλι (έτσι το έχω φανταστεί, για να με βοηθήσω). Στο δεύτερο αβό, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι τόσο ανοικτά που θα μπορούσε να τρυπώσει μία ολόκληρη φράουλα, και μάλιστα όχι από τις μικρές. Την ημέρα που το είδαμε στην τάξη, έφυγα από τη σχολή, πήγα βόλτα στον παραλιακό δρόμο της Barra, και... σαν χαζό μονολογούσα χωρίς σταματημό, avô, avó, avô, avó, avô, avó, προσπαθώντας να πετύχω την προφορά. Πλάκα είχα... Ο τρελός της γειτονιάς...
Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούν πολύ ευχάριστα. Τα πρωινά πηγαίνω στη σχολή, περπατώντας μάλιστα σε πεζοδρόμια με σχέδια ίδια με αυτό που βρίσκει κανείς στην Κόπακαμπάνα, εκείνα τα... ασπρόμαυρα κύματα, σήμα κατατεθέν του πεζοδρομίου ακριβώς δίπλα στην... ιερή άμμο της Κόπακαμπάνα (το πώς προφέρεται το α στο “μπαν”... μην το συζητάτε). Οι ώρες των μαθημάτων κυλούν... νεράκι, και μετά το ρίχνω στη βόλτα, πριν επιστρέψω στο χόστελ μου για φαγητό, ντουζάκι, διάβασμα, και γενικά... ανασυγκρότηση. Τα απογεύματα είτε πηγαίνω για βόλτα μόνος μου, είτε συναντώ ντόπιους μέσω ενός σάιτ. Χθες συγκεκριμένα μαζευτήκαμε μέλη του σάιτ σε ένα πάρκο, κι ένα μέλος που δουλεύει σε τηλεοπτικό σταθμό ήρθε με συνεργείο και... πήρε συνεντεύξεις από άλλα μέλη, ρωτώντας τους πώς τους φαίνεται η εμπειρία να φιλοξενούν ξένους, αγνώστους (όσοι έχετε ακουστά το couchsurfing.org, ή το hospitalityclub.org, ξέρετε ήδη περί τίνος πρόκειται). Μου είπαν να μιλήσω κι εγώ, αλλά being η κότα που είμαι, έθεσα βέτο στο να μιλήσω μπροστά σε κάμερα. Όσο για τα βράδια, εξαρτάται... Απόψε για παράδειγμα, θα δω το Αργεντινή-Βραζιλία στην τηλεόραση, στο χόστελ μου, παρέα με τους Βραζιλιάνους που δουλεύουν εδώ, και άλλους τουρίστες, αρκετοί εκ των οποίων είναι επίσης Βραζιλιάνοι. Απ' ότι μου είπαν, ο μέσος Βραζιλιάνος προτιμά (για οικονομικούς λόγους) να ταξιδεύει στην πατρίδα του, κι όχι στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι έχουν πάει το πολύ μέχρι την Αργεντινή, ελάχιστοι στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στον μέσο Βραζιλιάνο. Εννοείται ότι σε μία χώρα με 170( εκατομμύρια κατοίκους, υπάρχουν πολλοί που όχι μόνο έχουν πάει στην Ευρώπη, αλλά κι έχουν μείνει σε ξενοδοχεία... 50 αστέρων, που εγώ μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών έχω δει...
Αυτά... Χαιρετίσματα στην πατρίδα, αλλά και σε... ξενιτεμένα (βλέπε Γιώργο) μέλη τού travelstories.gr. Καλά να περνάτε όλοι, κατά προτίμηση είτε ταξιδεύοντας, είτε προετοιμαζόμενοι για ταξίδι (που επίσης έχει ΤΗΝ χάρη του...).



De nada, go2dbeach...