Βραζιλία Brasil, um sonho intenso, um raio vivido

[10900km]

Déjà vu II, the sequel (ένα όμως που τουλάχιστον δε με άφησε embaraçado (τσεκάρω να δω αν... διαβάσατε το μάθημά σας -την τελευταία χθεσινή παράγραφό μου). Χρονιά, δεν θυμάμαι. Τιφλίδα. Τη μέρα του αγώνα του ΠΑΟΚ με την τοπική Λοκομοτίβ. Στο στάδιο. Ρωτάω Γεωργιανό συνάδελφο πώς ακριβώς προφέρονται τα ονόματα των παικτών της Λοκομοτίβ, κι εκείνος αρχίζει, “Κοοομπιιιιααασβίιιλιιι, Σαααχαααράαατζεεε, Μπουουουνταααγκααασβίιιλιιι” και πάει λέγοντας. Μου 'ρθε να του πω την ατάκα από το “Δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα” (κωμωδία με τον Τζιν Γουάιλντερ και τον μακαρίτη τον Ρίτσαρντ Πράιορ, ο ένας είναι κουφός κι ο άλλος τυφλός, ένας τύπος μιλάει στον κουφό -Γουάιλντερ- πολύυυ αργάαα, κι ο τυφλός -Πράιορ- του λέει “μποοορείιι νααα είιιναιιι τυυυφλόοος, αααλλάαα δεεεν είιιναιιι ηηηλίιιθιιιοοος). Κρατήθηκα.
Σήμερα πήγα σε κατάστημα της Claro (εταιρεία κινητής τηλεφωνίας) να ρωτήσω πού πήγαν τα 11 χεάις με τα οποία γέμισα (σε μορφή χρόνου ομιλίας) το βραζιλιάνικο νούμερό μου προχθές. Από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισα στο παλικάρι που με εξυπηρέτησε ότι έπρεπε να μιλάει αργά για να τον καταλάβω, εκείνος όμως το... παράκανε. “Duuuaaas chaaamaaadaaas. Uuum miiinuuutooo, eee oooiiitooo miiinuuutooos”. Πλάκα είχε... Πλάκα ΔΕΝ είχε το ότι τα έντεκα χεάις μου έκαναν φτερά μετά από εννιά ΜΟΛΙΣ λεπτά ομιλίας. Άουτς...
Τα κυριακάτικα πρωινά στην Barra είναι σκέτη απόλαυση. Οι αμμουδερές παραλίες και στις δύο πλευρές (σε εκείνη του ωκεανού και σε εκείνη του κόλπου, “μέσα”), γεμίζουν κόσμο (και τι κόσμο... Φάτε μάτια ψάρια...), ενώ η αστυνομία κλείνει το μεγαλύτερο μέρος του παραλιακού δρόμου στα αυτοκίνητα, μετατρέποντας μία απόσταση περίπου πεντακοσίων μέτρων σε πεζόδρομο, με χαζομπαμπάδες να μαθαίνουν στα πιτσιρίκια τους πώς να κάνουν ποδήλατο, με τραμπάλες για μπόμπιρες, με προς ενοικίαση “τρίκυκλα ποδήλατα”, με γεμάτες βεράντες στα απέναντι καφέ-εστιατόρια, και με πολλά σημεία με... βραζιλιάνικα “βρόμικα”, τοπική εκδοχή των δικών μας σουβλακοκαντινών. Προσθέστε σε αυτά τον Α Ψ Ο Γ Ο καιρό που είχαμε σήμερα όλη τη μέρα στο Salvador, ρίξτε και μπόλικη μυρωδιά αντηλιακού, κι έχετε την... κόλαση στην οποία πέρασα ο δύσμοιρος το σημερινό πρωινό. Πήρα πάλι τα βιβλία μου, στρώθηκα στο λιγότερο πνιγμένο από κόσμο σημείο της παραλίας, έκανα την επανάληψή μου, κάηκα -φυσικά- από τον ήλιο, κι όταν κάποια στιγμή το αεράκι κόπασε και κατάλαβα ότι στην πλάτη μου μπορούσε κανείς να τηγανίσει αυγό, τα μάζεψα κι επέστρεψα στο χόστελ μου (όπου αφού έκανα ντουζ, έβαλα αντηλιακό, και βγήκα βόλτα. Το πιάσατε; Αντηλιακό ΜΕΤΑ το κάψιμο. Σαν να βάζεις προφυλακτικό αφού ήδη έχεις... ξέρετε).
Μόλις διάβασα τι έγραψα στην προηγούμενη παράγραφο, θυμήθηκα τις έγραψα τις προάλλες (για το πόσο ερωτεύσιμη πόλη είναι το Salvador), και... κρίνω σκόπιμο να αποκαταστήσω λίγο την πλήρη αλήθεια. Δεν πρέπει να μείνει κανείς με την εντύπωση ότι το Salvador, ούτε καν η Barra, η πιο... chique (Σίκι, η βραζιλιάνικη εκδοχή τού “σικ”) περιοχή της πόλης, είναι κανένας... παράδεισος. Η πρώτη εικόνα που είδα το πρωί βγαίνοντας από το χόστελ, ήταν μία κοπέλα να κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Λίγο πιο πέρα, ένας άνδρας, το ίδιο. Στη γωνία με τον κεντρικό δρόμο, δύο άστεγοι, μεθυσμένοι (στις εννέα και μισή το πρωί παρακαλώ) μάλωναν, και οι περαστικοί έκαναν τον... κύκλο για να μην περάσουν από δίπλα τους και... ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται... Τις Κυριακές τα μαγαζιά (με εξαίρεση τα εμπορικά κέντρα) είναι κλειστά, και στους δρόμους ΠΛΗΝ του παραλιακού η ατμόσφαιρα είναι... “κάπως”. Βλέπεις, στην καλύτερη περίπτωση, κάτι τύπους που με μία σφυρίχτρα στο στόμα σχεδόν... διατάζουν περαστικούς οδηγούς να παρκάρουν (για να τους πλύνουν το αυτοκίνητο, να τους το... “προσέξουν”, και φυσικά στο τέλος να πάρουν το κατιτίς τους), και στην χειρότερη κάτι τύπους με κουρέλια που περπατούν αργά, και κοιτάνε επίμονα μέσα σε κάθε αυτοκίνητο (μα σε ΚΑΘΕ αυτοκίνητο), κι όταν περνάς από δίπλα τους σε τσεκάρουν από πάνω μέχρι κάτω... Οι δε Βραζιλιάνοι με τους οποίους κάνω παρέα από τότε που ήρθα, με έχουν ταράξει στις συμβουλές, λέγοντάς μου ποια ώρα, ποια μέρα, δεν είναι συνετό να περπατάω σε ποια συγκεκριμένα περιοχή... Το πρόβλημα με το Salvador είναι ότι τα όρια των περιοχών στις οποίες μπορείς να έχεις το κεφάλι σου -κάπως- ήσυχο, και των περιοχών στις οποίες καλά θα κάνεις να αποφύγεις ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας, είναι πολύ... blur. Στη Θεσσαλονίκη μπορείς να πας στις τρεις το πρωί σε ATM τράπεζας στην Τούμπα, να βγάλεις χρήματα, και να τα μετρήσεις στη μέση του δρόμου, χωρίς να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου (εντάξει... Ίσως υπερβάλω λίιιγο). Στον αντίποδα, ξέρεις ότι... για παράδειγμα... στον Δενδροπόταμο (χωρίς παρεξήγηση, Δενδροποταμίτες συμπολίτες μου), δεν μπορείς να είσαι τόσο... χαλαρός. Εδώ; Εδώ ακόμη και στην πιο chique περιοχή του Salvador, πρέπει να έχεις μάτια και στον bunda (πισινός)...
Κάτι ακόμη... Τη μέρα του αγώνα (Βραζιλία-Χιλή), ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι το 90% των παικτών της Βραζιλίας ήταν μαύροι, το 110% των μελών του γκρουπ που έπαιξε μουσική πριν το παιχνίδι ήταν μαύροι, όμως στις κερκίδες το 95% των θεατών ήταν λευκοί, ή, στη... σκουρότερη περίπτωση, 50-50. Οι μαύροι στις κερκίδες ήταν (πήγα να γράψω “λιγότεροι κι από οπαδούς του Άρη στη Θύρα 4 της Τούμπας σε ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρη”, αλλά ο Γιώργος δικαίως θα μου γράψει ότι άρχισα τις εξυπνάδες, οπότε...) ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ. Σήμερα, στην παραλία, είκοσι μαντράχαλοι έπαιζαν μπάλα. Είκοσι ΜΑΥΡΟΙ μαντράχαλοι έπαιζαν μπάλα. Καμιά πενηνταριά ΜΑΥΡΟΙ τους παρακολουθούσαν από το πεζούλι, ψηλά, μεταξύ αμμουδιάς και δρόμου. Αργότερα, στο εμπορικό κέντρο που πήγα για να μιλήσω με άνθρωπο της Claro, στα 500 μέτρα από την παραλία, το 99% των shoppers ήταν λευκοί. Μαύροι ήταν μόνο οι υπεύθυνοι ασφαλείας, και αρκετές κοπέλες-πωλήτριες σε καταστήματα... Κι όλα αυτά στην “πιο μαύρη πόλη της Βραζιλίας”. Αν δω μαύρο Βραζιλιάνο σε κερκίδα γηπέδου στο Porto Alegre, στη νοτιότερη μεγάλη πόλη της Βραζιλίας, στο... βασίλειο των “gauchos” (γιεπ, η Αργεντινή δεν έχει την... αποκλειστικότητα, gauchos αυτοαποκαλούνται πολλοί Βραζιλιάνοι στις νότιες Πολιτείες), θα τον βγάλω φωτογραφία...
Γιώργο, σήμερα με βοήθησες να καταλάβω ότι δεν είμαι τόσο αγύριστο κεφάλι όσο νόμιζα. Believe it or not, έφαγα ώρα ψάχνοντας στο ίντερνετ πόσο κοστίζουν τα αεροπορικά εισιτήρια από τα μεγαλύτερα hubs της Βραζιλίας για Βολιβία. Το Μπουένος Άιρες το έχω σαν must σε αυτό το ταξίδι, ακόμη και πραξικόπημα να γίνει στην Αργεντινή παραμονές της μετάβασής μου στο Μπουένος Άιρες εγώ στο Μπουένος Άιρες ΘΑ ΠΑΩ, και με αυτό σαν δεδομένο μπήκα στο τριπάκι να συμπεριλάβω την Ουρουγουάη στο ταξίδι. Και μετά, αφού η πτήση της επιστροφής είναι από Σάο Πάουλο, είπα... “δεν πηγαίνω και στην Παραγουάη λίγες ημέρες, πριν κάνω ένα τσουπ στο Ιγκουασού, κι από εκεί πάρω το λεωφορείο για Σάμπα;” (Sampa, Σάο Πάουλο). Η Βολιβία είναι λίγο... παράταιρη, γεωγραφικά, ΟΜΩΣ, το σκέφτομαι. Απόδειξη; “Πηδάω” τα μέρη που σκόπευα να επισκεφτώ στη Βραζιλία πριν πάω στο Ρίο, θα πετάξω απευθείας στο Ρίο, έτσι ώστε να εξοικονομήσω ημέρες, “μήπως και” βρω φθηνά εισιτήρια και συμπεριλάβω τη Βολιβία στο ταξίδι. Μεταξύ μας, δύσκολο το βλέπω, όμως... χωρίς πλάκα, με ξάφνιασα σήμερα, μπαίνοντας στη διαδικασία να ψάξω τιμές εισιτηρίων.
RTW, ούπσι... Απαντώντας στην ερώτησή σου, τηλεόραση... λίγα πράγματα. Ακούω όμως πολύ ραδιόφωνο (ας είναι καλά το κινητό μου). Έχω προσέξει ότι καταλαβαίνω πολλά στα δελτία ειδήσεων, αρκετά σε εκπομπές στις οποίες κόσμος μιλάει... με τάξη, ένας-ένας, και πολύ λίγα σε νεανικές εκπομπές, σε εκπομπές που πολύς κόσμος είναι μαζεμένος στο στούντιο και όλοι τους χρησιμοποιούν “girias” (σλανγκ, ιδιωματισμούς) κάθε δύο δευτερόλεπτα. Εκεί χάνω την μπάλα... LULLU, κόπιασε στη Βραζιλία. “Συντονίσου” στο σάιτ της Condor (γερμανική αεροπορική εταιρεία), μάθε πρώτη τις προσφορές τους, πάντρεψε ένα φθηνό Φρανκφούρτη-Βραζιλία-Φρανκφούρτη με ένα όσο γίνεται φθηνότερο Ελλάδα-Φρανκφούρτη-Ελλάδα, και μπορείς να πατήσεις Βραζιλία με 500-550 ευρώ (ίσως και και με λιγότερο, ανάλογα με τα... κέφια της Condor και πόσο τρελές είναι οι προσφορές τους). Σούπερ προσφορές έχουν κατά καιρούς και οι Iberia, Swiss, και δεν αποκλείω κι άλλες αεροπορικές εταιρείες...


Até amanhã...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mpiftex]

Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή; Άντε με το καλό Δημήτρη!
Καλό ταξίδι καταρχάς και καλή τύχη με τα εισιτήρια του αγώνα! Θα περιμένουμε τις ανταποκρίσεις σου από την νέα σου περιπέτεια!! *thumbs up*

 

[RTW]

αυτά είναι...!!! α ρε τυχερέ ...πολύ καλά τα κανόνισες! καλό ταξίδι !!

 

[Yorgos]

Η... πλάκα είναι ότι στην πτήση της επιστροφής από Αβάνα για Κανκούν, έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος της “Granma”, της νούμερο ένα εφημερίδας της Κούβας. Ο Ραούλ επέστρεφε από ταξίδι στην Ανγκόλα, το αεροπλάνο του σταμάτησε μερικές ώρες στο Σαλβαντόρ ντα Μπαΐα, κι ο νεότερος Κάστρο δήλωσε ότι για πρώτη φορά στη ζωή του αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του, ενώ βρισκόταν κάπου στο εξωτερικό. Προσυπογράφω... Από πολλές απόψεις, αν υπάρχει μία πόλη μεταξύ εκείνων στις οποίες έχω ήδη πάει που να έχει ΤΟΣΑ κοινά με την Αβάνα, κυρίως ο κόσμος στις δύο πόλεις, αυτή δεν είναι άλλη από το Σαλβαντόρ.

Λες; Να το' χουμε στα υπόψη... Λοιπόν, καλό ταξίδι, αν και πάλι καταφέραμε να μη συμπέσουμε (είμαι στο ΒΑ)... Θα γίνει κι αυτό...Με την Κροάτισσα τι έγινε;Ρωτάει και ο madman, όχι τίποτε άλλο...

 

[varsa]

καλο ταξιδι και καλη τυχη!!! σε περιμενουμε με σφηνακια... ααα, και καλα μαθηματα πορτογαλικών!

 

[LULLU]

χμμμμμμμμμμ ,,καλο ταξιδι παλι.....μπας και εχεις ακουστα το ¨¨΄΄σκαω απο το κακο μου?΄΄΄΄

 

[eva kas]

καλο ταξιδι!με το καλο να μας κρατας ενημερους για ολα οσα τα παραξενα που θα συμβουν αυτην την φορα γιατι στο μυαλο μου ειναι και μενα μια τετοια "φυγη"-ταξιδι που να κρατησει σιγουρα παραπανω απο 2 βδομαδες!!!

 

[mariath]

Για άλλη μια φορά γίνεσαι ο σύνδεσμός μας με την άλλη πλευρά του πλανήτη. Καλό ταξίδι και μεις θα σε ακολουθούμε νοερά.

 

[10900km]

Όταν το παλικάρι σε ένα μαγαζί με υπολογιστές μου διόρθωσε σήμερα το απόγευμα το netbook (δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ασύρματο ίντερνετ), μου ήρθε να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του τραβήξω ένα σβουρηχτό φιλί, όμως... δεν τραβήχτηκα στην άλλη άκρη του κόσμου για να μου βγάλω το όνομα, συγκρατήθηκα, ξεφύσηξα από ανακούφιση, κι αισθάνθηκα καμιά πενηνταριά κιλά ελαφρύτερος. Ok, κάθε χόστελ όλο κι έχει έναν-δύο κοινόχρηστους υπολογιστές, όμως το να περιμένω στην ουρά για οτιδήποτε, δεν, δεν, δεν είναι το φόρτε μου...
Παρ' όλα αυτά, όχι απλά στήθηκα σε ουρά την Κυριακή το πρωί, για εισιτήριο για το Βραζιλία-Χιλή, αλλά... άντεξα και πέντε ολόκληρες ώρες(!!!!!). Μη με ρωτήσει κανείς αν πήρα τελικά εισιτήριο, γιατί δεν θέλω να... ρίξω το επίπεδο του κειμένου γράφοντας τι ακριβώς... πήρα. Τα εισιτήρια ήταν να τεθούν σε κυκλοφορία στις εννιά το πρωί, στις οκτώ ήμουν ήδη στην ουρά, η ουρά ήταν ήδη τεράστια, όμως, είπα, “δε γ...ται, Βραζιλία είναι αυτή...” Το ίδιο ακριβώς είπα όταν πήγε δέκα και μισή κι ενώ ακόμη δεν είχαμε κάνει ούτε βήμα κάποιος μας ενημέρωσε ότι δεν είχαν αρχίσει τη διάθεση των εισιτηρίων, επειδή υπήρχε ένα πρόβλημα στο online σύστημα των τύπων που πουλούσαν τα εισιτήρια. Το ίδιο είπα και κατά τις έντεκα, όταν άρχισε να βρέχει, το ίδιο είπα και κατά τις δώδεκα, όταν ήδη είχα γίνει παπί τρεις-τέσσερις φορές (δεν είχα μαζί μου ούτε αδιάβροχο, ούτε ομπρέλα), όμως λίγο μετά τη μία, μετά από πέντε ώρες στην ουρά, έχοντας προχωρήσει λιγότερο από είκοσι μέτρα σε μία ουρά πάνω από τριακόσια μέτρα, ομολογώ ότι αποκαρδιώθηκα, και τα παράτησα... Είχα πιάσει κουβέντα με μία κοπέλα πίσω μου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Στις εννέα και μισή το βράδυ μου έστειλε μήνυμα για να μου πει ότι ΜΟΛΙΣ είχε αγοράσει εισιτήριο... Στις εννέα και μισή το βράδυ...
Βραζιλία-Χιλή εισιτήριο-χυλόπιτα aside, μιλώντας για το πώς ήταν οι πρώτες ημέρες μου στο Σαουβαντόρ (κι όχι Σαλβαντόρ, τελικά, όπως μας είπε η κουκλίτσα που έχουμε για καθηγήτρια), θα επικαλεστώ εκείνο που είχε πει ο Ζακ Ρογκ για τους Έλληνες, τις προετοιμασίες μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και το συρτάκι... Ξεκίνησα πολύυυ αργάαα, την πρώτη μέρα ουσιαστικά έφθασα εδώ κι έπεσα για ύπνο, τη δεύτερη μέρα έφαγα πέντε ώρες στην ουρά και στις τέσσερις το απόγευμα ήμουν πάλι στο κρεβάτι (από το οποίο δεν σηκώθηκα παρά το επόμενο πρωί στις έξι!), όμως χθες άρχισα μαθήματα, είχα την πρώτη συνάντηση με μέλος σάιτ που ζει εδώ, στο Salvador, έκανα ψώνια σε ένα σούπερ μάρκετ, βόλτα για φωτογραφίες, και σήμερα... μπήκα σε ρυθμό για τα καλά... Μόλις γύρισα από το Pelourinho, το ιστορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο κάθε Τρίτη βράδυ στήνεται υπαίθριο πάρτι. Κάθε μερικά μέτρα όλο και κάποιος σε πλησιάζει για να ζητήσει κάτι, όμως αν είσαι με ντόπιους οι ενοχλήσεις είναι λιγότερες, και από τη στιγμή που αρχίζει η μουσική και μετά, το μόνο για το οποίο έχεις να ανησυχείς είναι να τσεκάρεις κάθε τρεις και λίγο ότι η κάμερά σου είναι ακόμη στην τσέπη σου... Κάθομαι στην αυλή του σούπερ χόστελ μου στην Barra, το κομμάτι του Salvador στη “μύτη” της χερσονήσου στην οποία είναι κτισμένη η πόλη, δεξιά μου έχω έναν μεγάλο πίνακα με ανακοινώσεις για τις δραστηριότητες του χόστελ, και δίπλα στο “Tuesday night street party in the old city” έχει μέσα σε παρένθεση “(do NOT take your camera)”. Σιγά μη δεν την έπαιρνα...
Στα highlights αυτών των πρώτων ημερών, η συνάντησή μου με Δημήτρη(!), Έλληνα, και Θεσσαλονικιό(!!), στη σχολή μου, χθες. Έκανε μαθήματα πριν από λίγες εβδομάδες, επέστρεψε για να αποχαιρετήσει τον κόσμο στη σχολή, και συναντηθήκαμε. Η πλάκα ήταν ότι μου είπε πως μαζί μου μιλούσε Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες. Μέσα Ιουνίου βρέθηκα στη θέση του, συναντώντας την Έλσα κάπου στη Γουατεμάλα, μιλώντας μαζί της Ελληνικά για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες, με εξαίρεση κάτι “καλά είμαι, μην ανησυχείτε, σας κλείνω επειδή το τηλέφωνο κοστίζει” μονόλεπτα με τους δικούς μου, μια στο τόσο... (μεταξύ μας τα τηλέφωνα στην Ευρώπη από τη Γουατεμάλα ήταν σχεδόν τζάμπα, όμως δεν είμαι πολύ του τηλεφώνου, ειδικά όταν πρόκειται για τους γονείς μου, που το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που με ρωτούν στο τηλέφωνο είναι αν τρώω καλά, κι αν... τρώω καλά).
Όσο για τα μαθήματα, putting it in a nutshell, τα ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ. Είμαστε γκρουπ τεσσάρων ατόμων, σούπερ αρχάριοι στα Πορτογαλικά όλοι μας, όμως είμαι ο μόνος της παρέας που έχει φρέσκα στο μυαλό του τα Ισπανικά, κι αυτό αποδεικνύεται τεράααρστια υπόθεση. Μερικές φορές σκάω στα γέλια βλέποντας διαφορές μεταξύ των δύο γλωσσών... Σήμερα χρειάστηκε να εξηγήσω στην καθηγήτριά μας γιατί γελούσα όταν μας είπε τι σημαίνει borracha στα Πορτογαλικά. Είναι η σβήστρα. Μόνο που στα Ισπανικά ακριβώς η ίδια λέξη, ακριβώς έτσι γραμμένη, σημαίνει “μεθυσμένη”, ή για την ακρίβεια μία γυναίκα που είναι τύφλα στο μεθύσι... Μου είχαν πει ότι κακώς “μπλέκω” μαθήματα Ισπανικών και Πορτογαλικών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, επειδή μπορεί να τα κάνω... αχταρμά στο μυαλό μου. Διαφωνώ. Αισθάνομαι ότι τα Ισπανικά με βοηθούν στα Πορτογαλικά, αλλά κι ότι τα Πορτογαλικά βελτιώνουν τα Ισπανικά μου, μια και καθημερινά, παρατηρώντας διαφορές μεταξύ τους, συμπληρώνω κομμάτια γνώσεων στα Ισπανικά που τα είχα λίγο... συγκεχυμένα στο μυαλό μου.
Τελευταίο για σήμερα, ένα γενικό σχόλιο για το Salvador... Είναι τρεις πόλεις σε μία... Έχεις το ιστορικό κέντρο, με τους πλακόστρωτους δρόμους του, τις πλατείες του που είναι περιτριγυρισμένες από κτίρια-κατάλοιπα της -προ αμνημονεύτων ετών- χρυσής περιόδου της πόλης, και τα υπαίθρια πάρτι του, έχεις το παραλιακό μέτωπο, με τις αμμουδερές παραλίες και τα κύματα που κάνουν τους σέρφερς να πετούν τη σκούφια τους, έχεις και όοοοολη την πόλη ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και στο παραλιακό μέτωπο, η οποία σφύζει από ζωή, με πανύψηλα κτίρια, πολλά κτισμένα πάνω σε λόφους, κάτι που δίνει στην πόλη μία νότα... μεγαλοπρέπειας, έτσι όπως χαζεύεις ψηλά και βλέπεις παντού τριγύρω κτίρια με περισσότερους από 25 ορόφους, κτίρια που φαίνονται ακόμη ψηλότερα έτσι όπως είναι κτισμένα στο ψηλότερο σημείο λόφων. Θα “πω” αυτό που αισθάνθηκα και την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, πριν από δύο χρόνια... Αυτή η πόλη είναι “ερωτεύσιμη”, ειδικά αν παίρνεις το -ΣΟΥΠΕΡ- πρωινό σου στην αυλή χόστελ πάνω στον παραλιακό δρόμο της Barra, χαζεύοντας τις... ορδές τζόγκερς που μετατρέπουν το πεζοδρόμιο προς την πλευρά της θάλασσας σε... Central Park της Νέας Υόρκης, όλοι τους με Nike και Adidas, ντυμένοι αθλητικά μεν, στην τρίχα δε, plus, έχοντας εκείνα τα... μαραφέτια στα μπράτσα για να μετρούν τους κτύπους της καρδιάς και δεν ξέρω τι άλλο... Προσθέστε σε αυτά τον κόσμο στο Salvador που είναι ΠΟΛΥ αλέγκρος, για να μην πω και πολύ σέξι, και... ιδού πώς εξηγείται το ότι κάποιοι έρχονται μία φορά, και μετά μετρούν τις μέρες μέχρι να επιστρέψουν...
Τα χαιρετίσματά μου σε όλους. Γιώργο, Μπουένος Άιρες θα είμαι γύρω στις 10 Νοεμβρίου, για 10 μέρες. Αν είσαι ακόμα εκεί...

 

[Yorgos]

Μπα είμαι ήδη Λίμα να δω... την οικογένεια και λίγο. Καταπληκτική αφήγηση, φίλε! Το'χεις.

 

[go2dbeach]

10900 muchas gracias!! Ή καλυτερα να πω muito obrigada

 

[10900km]

Είναι δυνατόν να βλέπεις τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να κλείνεις την τηλεόραση τη στιγμή που μετά από 120 λεπτά ισοπαλίας αρχίζουν τα πέναλτι;... Αυτό ακριβώς κάναμε προχθές το βράδυ τα 15 άτομα από τη σχολή μου που πήγαμε σε συναυλία στην οποία συμμετείχε η φανταστικότερη, καταπληκτικότερη, ανεπαναληπτικότερη τραγουδίστρια της Βραζιλίας, η λατρεμένη μου Ivete Sangalo. Η “Veveta” είναι έγκυος, έχει μία κοιλιά ΝΑ, με το συμπάθιο, κι αυτή ήταν μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της πριν... αράξει στο σπίτι της για τους τελευταίους μήνες της κύησης. Έχει αγοράσει μάλιστα ένα από εκείνα τα μηχανήματα που επιτρέπουν στις μητέρες να βλέπουν τα μωρά τους ενώ είναι ακόμη στην κοιλιά τους. Αντί να πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο σε νοσοκομείο, αγόρασε το μηχάνημα και κάθε πρωί παίρνει πρωινό με τη μη γεννημένη ακόμη μπέμπα της (κοριτσάκι είναι). Έσκασα λοιπόν 30 χεάις (περίπου 12 ευρώ) για εισιτήριο, 20 χεάις για το πήγαινε-έλα με το λεωφορείο που ναύλωσε για εμάς η σχολή, και στις οκτώ το βράδυ ήμασταν στον χώρο της συναυλίας, που υποτίθεται ότι θα άρχιζε στις εννιά. ΦΥΣΙΚΑ, η συναυλία άρχισε στις δέκα και μισή (με είχαν προειδοποιήσει ότι στη Βραζιλία έτσι γίνεται), ΦΥΣΙΚΑ η Ivetinha δεν εμφανίστηκε πριν τις δώδεκα και μισή, μόνο που τη στιγμή που άρχισε ο πανζουρλισμός (ήμουν γύρω στα είκοσι μέτρα μακριά από τη σκηνή τη στιγμή που εμφανίστηκε, όμως με το σπρώξιμο από πίσω βρέθηκα στα 5-10 μέτρα από τη σκηνή, σκαρφαλωμένος σχεδόν στην πλάτη παιδιού που βρέθηκε μπροστά μου, με κόσμο σκαρφαλωμένο και στη δική μου πλάτη), εμείς έπρεπε να... φύγουμε. Ο απίστευτος οδηγός μας ήθελε να σηκωθεί, λέει, νωρίς το πρωί!, και δεν υπήρχε περίπτωση να μας περιμένει μετά τη μία! Βγήκαμε από τον χώρο της συναυλίας, ρώτησα οδηγούς ταξί πόσο κόστιζε η κούρσα για την περιοχή που είναι το χόστελ μου, τρόμαξα με αυτό που άκουσα, προσπάθησα να βρω άλλα παιδιά από τη σχολή που να είχαν διάθεση να μείνουν περισσότερο και να μοιραστούμε το ταξί στο τέλος της συναυλίας, έφαγα τα μούτρα μου (οι άλλοι πήγαν απλά για χαβαλέ, κανείς τους δεν ήταν τρελός και παλαβός για τη Sangalo, οι περισσότεροι ούτε καν ακουστά την είχαν μέχρι προχθές), κι έτσι, με κομμένα τα φτερά, κατέβασα το κεφάλι και ανέβηκα στο λεωφορείο, ακούγοντας την Ivete να τραγουδάει το “Carro Velho”, ένα από τα τραγούδια της που ξέρω απ' έξω. Ερωτεύτηκα τη φωνή και την απίστευτη ενέργεια που βγάζει στις ζωντανές εμφανίσεις της πριν από δύο χρόνια, και από τότε, κάθε φορά που αισθανόμουν down στη Θεσσαλονίκη, έβαζα ένα από τα Cd της και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν άλλος άνθρωπος. Η γυναίκα είναι... διακόπτης. Πατάς το on, και από τη μία στιγμή στην άλλη σε κάνει να ξεχνάς τις σκοτούρες σου και να κουνιέσαι σαν ξεβιδωμένος, ή να χοροπηδάς σαν να έχεις ελατήρια στα πόδια... Κι αν αυτό συμβαίνει στην κρυόκωλη αφεντιά μου, φανταστείτε πώς κάνουν οι αλέγκροι από τη φύση τους Βραζιλιάνοι όταν τη βλέπουν/ακούν... Για τέσσερα τραγούδια την απόλαυσα, τόσο πρόλαβα, πριν φύγουμε... Από το τίποτα... πάλι καλά... Αν κάποιος ψήνεται να δει τι πάει να πει Ivete Sangalo, από τα βιντεάκια στο YouTube προτείνω εκείνα από τη συναυλία της στο Μαρακανά, συναυλία που λόγω προσέλευσης κόσμου και παλμού έχει περάσει στο πάνθεον των “ιστορικών” στη Βραζιλία...
Μετά την πρώτη βδομάδα μαθημάτων, θα με χαρακτήριζα ικανοποιημένο αλλά και ξαφνιασμένο. Το ικανοποιημένος το αφήνω στην άκρη. Το ξαφνιασμένος έχει να κάνει με το πόσα πράγματα δεν ήξερα σχετικά με την προφορά των Πορτογαλικών, τουλάχιστον όπως τα μιλούν εδώ. Ήξερα ότι το r στην αρχή κάθε λέξης προφέρεται χ, ήξερα ότι ήταν Χονάλντο -άσχετα αν τελικά είναι Χονάουντο(υ)-, ήξερα ότι το διπλό r στη μέση λέξεων προφέρεται επίσης χ (στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, υπάρχει μία γέφυρα που ο φίλος μου εκεί την πρόφερε Αχάπιντα, όπου χ ένα διπλό r), όμως δεν είχα ιδέα ότι χ προφέρεται το r ακόμη και σε λέξεις όπως το certo (κάτι σαν ok), orla, largo, carmo, όταν δηλαδή το r ακολουθείται από άλλο σύμφωνο, ΑΛΛΑ, ακόμη κι όταν είναι στο τέλος μίας λέξης. Cor (χρώμα), dor (πόνος), και πάει λέγοντας. Α! Χ προφέρεται το r στο τέλος μίας λέξης, ΑΝ το προφέρει κάποιος. Την προηγούμενη φορά έγραψα ότι τελικά δεν είναι “Σαλβαντόρ”, αλλά “Σαουβαντόρ”. Γράψτε λάθος. Είναι “Σαουβαντό”. Η καθηγήτριά μας, η οποία είναι μισή Μπαΐάνα (εδώ, από την Μπαΐα), και μισή Καριόκα (από το Ρίο), λέει ότι οι Μπαΐάνος θεωρούν ψηλομύτηδες εκείνους που προφέρουν το r στο τέλος των λέξεων σαν ρ, επειδή αυτό συμβαίνει μόνο (ή τουλάχιστον κυρίως) με τους Παουλίστας, τους κατοίκους του Σάο Πάουλο...
Κι άντε, πες ότι με την προφορά των συμφώνων τα φέρνεις βόλτα. Αντί για ρ, χ. Ok. Και ρ έχουμε στα Ελληνικά, και χ έχουμε. Τον ήχο όμως του άο, όπως στο São (Paulo), δεν τον έχουμε. Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά, ήχων στα Πορτογαλικά, που δεν έχουμε στα Ελληνικά. Είναι σαν να... χασμουριέται κανείς, αλλά να κόβει το χασμουρητό στη μέση, και μάλιστα με... νεύρο. Δεν έχουμε τον ήχο του im στο importante (δεν μπαίνω καν στην ψυχοφθόρα διαδικασία να τον εξηγήσω), όμως τα “αγαπημένα” μου είναι τα κλειστά και ανοικτά φωνήεντα, με τοπ παράδειγμα το avô και avó. Το πρώτο σημαίνει παππούς, και το δεύτερο γιαγιά. Στο πρώτο, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι σχεδόοον κλειστά, μένει ανοικτή μία... τρυπούλα, από την οποία μετά βίας περνάει ένα μπιζέλι (έτσι το έχω φανταστεί, για να με βοηθήσω). Στο δεύτερο αβό, όταν προφέρεις το ο, τα χείλη σου είναι τόσο ανοικτά που θα μπορούσε να τρυπώσει μία ολόκληρη φράουλα, και μάλιστα όχι από τις μικρές. Την ημέρα που το είδαμε στην τάξη, έφυγα από τη σχολή, πήγα βόλτα στον παραλιακό δρόμο της Barra, και... σαν χαζό μονολογούσα χωρίς σταματημό, avô, avó, avô, avó, avô, avó, προσπαθώντας να πετύχω την προφορά. Πλάκα είχα... Ο τρελός της γειτονιάς...
Κατά τα άλλα, οι μέρες περνούν πολύ ευχάριστα. Τα πρωινά πηγαίνω στη σχολή, περπατώντας μάλιστα σε πεζοδρόμια με σχέδια ίδια με αυτό που βρίσκει κανείς στην Κόπακαμπάνα, εκείνα τα... ασπρόμαυρα κύματα, σήμα κατατεθέν του πεζοδρομίου ακριβώς δίπλα στην... ιερή άμμο της Κόπακαμπάνα (το πώς προφέρεται το α στο “μπαν”... μην το συζητάτε). Οι ώρες των μαθημάτων κυλούν... νεράκι, και μετά το ρίχνω στη βόλτα, πριν επιστρέψω στο χόστελ μου για φαγητό, ντουζάκι, διάβασμα, και γενικά... ανασυγκρότηση. Τα απογεύματα είτε πηγαίνω για βόλτα μόνος μου, είτε συναντώ ντόπιους μέσω ενός σάιτ. Χθες συγκεκριμένα μαζευτήκαμε μέλη του σάιτ σε ένα πάρκο, κι ένα μέλος που δουλεύει σε τηλεοπτικό σταθμό ήρθε με συνεργείο και... πήρε συνεντεύξεις από άλλα μέλη, ρωτώντας τους πώς τους φαίνεται η εμπειρία να φιλοξενούν ξένους, αγνώστους (όσοι έχετε ακουστά το couchsurfing.org, ή το hospitalityclub.org, ξέρετε ήδη περί τίνος πρόκειται). Μου είπαν να μιλήσω κι εγώ, αλλά being η κότα που είμαι, έθεσα βέτο στο να μιλήσω μπροστά σε κάμερα. Όσο για τα βράδια, εξαρτάται... Απόψε για παράδειγμα, θα δω το Αργεντινή-Βραζιλία στην τηλεόραση, στο χόστελ μου, παρέα με τους Βραζιλιάνους που δουλεύουν εδώ, και άλλους τουρίστες, αρκετοί εκ των οποίων είναι επίσης Βραζιλιάνοι. Απ' ότι μου είπαν, ο μέσος Βραζιλιάνος προτιμά (για οικονομικούς λόγους) να ταξιδεύει στην πατρίδα του, κι όχι στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι έχουν πάει το πολύ μέχρι την Αργεντινή, ελάχιστοι στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στον μέσο Βραζιλιάνο. Εννοείται ότι σε μία χώρα με 170( εκατομμύρια κατοίκους, υπάρχουν πολλοί που όχι μόνο έχουν πάει στην Ευρώπη, αλλά κι έχουν μείνει σε ξενοδοχεία... 50 αστέρων, που εγώ μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών έχω δει...
Αυτά... Χαιρετίσματα στην πατρίδα, αλλά και σε... ξενιτεμένα (βλέπε Γιώργο) μέλη τού travelstories.gr. Καλά να περνάτε όλοι, κατά προτίμηση είτε ταξιδεύοντας, είτε προετοιμαζόμενοι για ταξίδι (που επίσης έχει ΤΗΝ χάρη του...).



De nada, go2dbeach...