taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.001
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία
- Ημέρα 1η, Σάββατο
- Ημέρα 2η, Κυριακή
- Ημέρα 3η, Δευτέρα
- Ημέρα 4η, Τρίτη
- Ημέρα 5η, Τετάρτη
- Ημέρα 6η, Πέμπτη
- Ημέρα 7η, Παρασκευή
- Ημέρα 8η, Σάββατο
- Ημέρα 9η, Κυριακή
- Ημέρα 10η, Δευτέρα
- Ημέρα 11η, Τρίτη
- Ημέρα 12η, Τετάρτη
- Ημέρα 13η, Πέμπτη
- Ημέρα 14η, Παρασκευή
- Ημέρα 15η, Σάββατο
- Φωτογραφίες
Κυριακή πρωί, και σήμερα είναι η μέρα που θα αφιερώσουμε στο Los Angeles. Ξεκινάμε με ένα κλασσικά άθλιο πρωινό στο ξενοδοχείο, μικρο-ψώνια από το 7-eleven ακριβώς απέναντι από το motel μας, και πάμε με τα πόδια στη Hollywood boulevard…
Το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο από τα «αστέρια» διαφόρων διασημοτήτων, (περπατάμε πατώντας πάνω στα αστέρια του τάδε και του δείνα), ενώ λίγο πιο πέρα, μπροστά από το Chinese Theater, διάφοροι μεγάλοι αστέρες έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους πάνω σε φρέσκο τσιμέντο, δημιουργώντας μια μικρή πλατεία όπου κάθε μικρό τεταρτημόριο ανήκει και σε κάποιο superstar, σημερινό ή παλιότερο. Η όλη ιστορία ξεκίνησε ως promotion για το Chinese Theater, αλλά σήμερα η δόξα των αποτυπωμάτων έχει ξεπεράσει αυτή του θεάτρου. Είναι ακόμα πρωί, αλλά ακόμη και τώρα ένας σκασμός από γιαπωνέζους τουρίστες συνωστίζεται για να φωτογραφίσει ένα-ένα όλα τα αποτυπώματα (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στην πραγματικότητα ήμασταν ένας σκασμός γιαπωνέζοι κι ένας Έλληνας). Δε θέλω ούτε καν να φανταστώ τι θα γίνεται εδώ σε λίγες ώρες. Είναι ακόμα Απρίλιος, δεν είναι ούτε 10 το πρωί, και η θερμοκρασία χτυπάει ήδη 30άρια. Αν στον κόσμο των τουριστών προστεθεί η αφόρητη ζέστη...
Δίπλα στο χαμό, το μεγάλο shopping mall Hollywood and Highland, με ένα τεράστιο αίθριο, προσανατολισμένο ώστε να φαίνεται από παντού η επιγραφή "Hollywood" πάνω στο λόφο. Και μέσα στο mall βρίσκεται… το περίφημο Kodak theater, που φιλοξενεί κάθε χρόνο τις απονομές των Oscars. Κάθε άλλο παρά εντυπωσιακό, ή σχεδόν τόσο εντυπωσιακό όσο κι ένας μεγάλος κινηματογράφος σε ένα Αθηναϊκό mall (νομίζω έχουν και την ίδια μοκέτα). Μια στοά που οδηγεί προς το Kodak Theater, εκεί που στρώνονται τα τελευταία μέτρα από το περίφημο κόκκινο χαλί, είναι το highlight, με μια εντυπωσιακή σκάλα, διακοσμημένη με ονομαστικές αναφορές στις βραβευμένες ταινίες. Αλλά ακόμη κι από δω, δε λείπουν τα επώνυμα καταστήματα, με τον Luis Vuitton να έχει πάρει το γωνιακό μαγαζί.
Το Los Angeles είναι η κατεξοχήν πόλη του car culture. Χωρίς αυτοκίνητο, εδώ, σχεδόν δε ζεις. Η πόλη έχει χαώδεις διαστάσεις (50 χιλιόμετρα απόσταση από το ένα σημείο στο άλλο είναι νορμάλ), υπάρχει άπλετο "breathing space" και parking για όλα τα ακίνητα, και δεν έχει δομηθεί σχεδόν καθόλου κατακόρυφα αλλά μόνο οριζόντια. Οι ελάχιστοι ουρανοξύστες στο κέντρο της πόλης είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Έτσι, ενώ η πόλη διαθέτει μετρό (που καλύπτει τα πολύ βασικά) και δίκτυο λεωφορείων, αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που το χρησιμοποιούν. Όλοι έχουν το προσωπικό τους όχημα, αμερικάνικων διαστάσεων, και μ’ αυτό μετακινούνται. Μετά και τα απαραίτητα σουβενίρ, αναμνηστικές φωτογραφίες κλπ, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και παίρνουμε το αυτοκίνητο.
Πρώτη στάση, Hollywood Bowl. Το μεγάλο συναυλιακό αμφιθέατρο που έχουμε δει σε δεκάδες ταινίες. Δυστυχώς η είσοδος στο εσωτερικό του δεν επιτρέπεται, και απ’ έξω δεν φαίνεται τίποτα.
Μετά από μερικά ακόμα χιλιόμετρα (καταφέραμε να χάσουμε 2 φορές σερί έξοδο από freeway…) παίρνουμε τα βουνά, και πιο συγκεκριμένα τη Mulholland Drive. Ένας δρόμος πανοραμικός, πάνω στους λόφους που περιβάλλουν το Los Angeles (από τα Hollywood hills μέχρι τα Santa Monica mountains…) Εδώ βρίσκονται μερικά από τα ακριβότερα σπίτια του κόσμου, και εκ πρώτης όψεως μάλλον για καλό λόγο: Τη θέα κάτω προς την πόλη. Τις πόλεις δηλαδή, γιατί το Los Angeles είναι, όπως και η Αθήνα, ένα σύμπλεγμα από πολλές μικρές πόλεις που κάποτε ήταν μικρά χωριουδάκια, ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Το καλό κλίμα συμβάλλει επίσης. Άλλες 2 ομοιότητες με την Αθήνα: Η πόλη καταλαμβάνει μια πεδιάδα, που περικλείεται από βουνά στα Β και ΝΑ, και θάλασσα στα Δ. Λιγότερο ψηλά, αλλά βουνά. Και, η πληθώρα των αυτοκινήτων δημιουργεί ένα απίθανο νέφος που την καλύπτει όλη. Σημαντικές διαφορές, βέβαια, είναι ότι εδώ η πεδιάδα έχει πολλαπλάσια έκταση από το λεκανοπέδιο Αττικής, και ότι υπάρχουν δρόμοι. Πυκνοί αυτοκινητόδρομοι, με μέχρι και 8 λωρίδες ανά κατεύθυνση, που ενίοτε έχουν και φρικτό μποτιλιάρισμα...
Οι περιοχές πάνω στο λόφο (Hollywood Hills, Beverly Hills κλπ), όπως εδώ που βρισκόμαστε, έχουν, εκτός από τη θέα, και τον καλύτερο αέρα στην πόλη, αλλά είναι μικρές σε έκταση, και μπορούν να στεγάσουν λίγους μόνο. Αυτό, σε συνδυασμό με την πληθώρα πλουσίων και διάσημων στην πόλη που ενδιαφέρονται γι αυτές, έχει εκτινάξει τις τιμές. Σταματάμε σε ένα παρατηρητήριο, απ’ όπου η θέα τόσο στο Hollywood sign όσο και στην πόλη είναι η καλύτερη, και φωτογραφιζόμαστε.
Προχωρώντας κι άλλο, η θέα αλλάζει. Πλέον κοιτάμε από την πίσω πλευρά των λόφων, όπου βρίσκεται η περιοχή του San Fernando Valley, και πιο συγκεκριμένα το Studio City, με μερικά από τα μεγαλύτερα Studios του Hollywood. Αναγνωρίζουμε το Universal City, και πιο κάτω τη Warner και τη Disney.
Διασχίζουμε το Laurel Canyon, για να φτάσουμε πίσω στο West Hollywood, κι από κει κατά μήκος της Sunset Boulevard φτάνουμε στο Beverly Hills. Πάμε αμέσως στο Bel Air, την πιο ακριβή συνοικία του Beverly Hills, απλωμένη στην πλαγιά ενός λόφου. Κόβουμε δρόμους στα στενά, και ανεβαίνουμε τον Bel Air Road μέχρι το τέρμα του, ώσπου γίνεται αδιέξοδο. Τα σπίτια εδώ είναι… ποια σπίτια, αυτά δεν είναι σπίτια, παλάτια είναι. Εδώ πέρα δε μένει κανείς αν είναι απλά πλούσιος. Πρέπει να είναι τουλάχιστον πάμπλουτος… Όχι ότι είδαμε και πολλά πράγματα, σχεδόν όλα είναι κρυμμένα πίσω από τεράστιους φράκτες. Φυσικά έχει κάμερες ασφαλείας παντού – για να μπει κανείς στο Bel Air περνά από πύλη με πινακίδα που τον προειδοποιεί ότι ο χώρος ελέγχεται. Και βέβαια, όταν βλέπουμε ότι ακριβώς δίπλα στο Bel Air είναι το UCLA (το εδώ campus του δημοσίου πανεπιστημίου της California), μας πιάνει μια κρίση ζήλιας! Ένας φίλος που είχα κάποτε στο UCLA μου είχε περιγράψει ότι το campus τους βρισκόταν σε κορυφαίο σημείο δίπλα στο Bel Air, αλλά δεν είχα κάνει τη σύνδεση στο μυαλό μου. Τώρα που το είδα μπροστά μου...
Μετά, σειρά έχει η Rodeo Drive. Ίσως ο πιο ακριβός δρόμος με καταστήματα στον κόσμο, αλλά μάλλον φοβερά υπερτιμημένο ως αξιοθέατο. Παρκάρουμε και τον περπατάμε πάνω κάτω, αλλά δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Μια σειρά από καταστήματα με βιτρίνες και κρυφές εισόδους για τα μεγάλα πορτοφόλια. Τιμές φυσικά δεν αναγράφονται πουθενά. Είναι Κυριακή και η κίνηση είναι έτσι κι αλλιώς πεσμένη, οπότε μετά το πρώτο πάνω-κάτω, επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε.
Σειρά έχει η Santa Monica Boulevard, και το σήμα του Beverly Hills. Οστόσο, όσο ψάχνουμε να παρκάρουμε, οι δρόμοι της γειτονιάς αυτής κλέβουν την παράσταση. Με σειρές από πανύψηλους φοίνικες και στις 2 πλευρές, πεζοδρόμια με γκαζόν, παρτέρια, λουλούδια, και επαύλεις, είναι ίσως μια από τις ομορφότερες (και ακριβότερες – για κανονικούς πλούσιους) γειτονιές στον κόσμο. Εδώ δεν έχουμε τις υπερχλιδές του Bel Air – μέχρι και αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο δρόμο έχει (και όχι στο γκαράζ).
Συνεχίζουμε τη Santa Monica Blvd, για να πέσουμε στη φημισμένη κίνηση του Los Angeles... (και πολύ αντέξαμε). Η πόλη του αυτοκινήτου, είναι και πόλη του μποτιλιαρίσματος, που πλήττει πάντα τους μεγάλους δρόμους. Αλλά τι να λέμε τώρα, η πόλη είναι αδελφοποιημένη με την Αθήνα, κάτι θα έπρεπε να μας λέει αυτό.
Μια ώρα και αρκετούς ελιγμούς μετά, βρισκόμαστε στην παραλία της Santa Monica, με το Santa Monica Pier μπροστά μας. Η Θερμοκρασία έχει ανέβει αισίως στους 37 βαθμούς, είναι και Κυριακή, και η πόλη έχει ξεχυθεί στις παραλίες (το βράδυ στο ξενοδοχείο βάλαμε ειδήσεις, και είδαμε ρεπορτάζ από εδώ). Ούτε κουβέντα για να βρούμε parking με αυτό το χαμό: Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ένα παρκαδόρο, του σκάμε $20.00, και ανεβαίνουμε στη Santa Monica Pier. Πρόκειται για μια ακόμα ξύλινη προβλήτα πάνω από τη θάλασσα, δίπλα στην παραλία, με περατζάδα, θέα σε όλη την ακτή, καταστήματα, λούνα παρκ, και πάρα, πάρα, πάρα πολύ κόσμο. Κάνουμε από ένα μεγάλο πάνω/κάτω, παρατηρώντας τις στρατιές των λουομένων, ανθρώπους αγάλματα, ένα installation για διαμαρτυρία για τον πόλεμο στο Ιράκ, ένα παραλιακό πεζόδρομο γεμάτο πεζούς, ποδηλάτες και διαφόρων ειδών skaters (rollers, boards κλπ), καθώς και διάφορα ακόμα happenings πάνω στην αποβάθρα. (Ποια είναι η ελληνική λέξη για το pier? To λεξικό μου δίνει "αποβάθρα, προβλήτα, προκυμαία"). Στο τέλος, επιστρέφουμε στο parking, και παίρνουμε πάλι το αυτοκίνητο. Προορισμός, αυτή τη φορά, το κέντρο της πόλης.
Παρκάρουμε στο πάρκινγκ του σιδηροδρομικού σταθμού (Union Station), με σκοπό να περπατήσουμε λίγο το κέντρο της πόλης. Ο σταθμός αυτός είναι ο τελευταίος από τους μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς της χώρας, με πολυτελέστατο Art Deco εσωτερικό, που εμφανίζεται σε ταινίες όπως Blade Runner, Bugsy κ.α. Περνώντας από μέσα, κάπου πήρε το μάτι μου κι ένα ιμάντα αποσκευών (σε σιδηροδρομικό σταθμό??), αλλά δεν πρόλαβα να το ψάξω παραπάνω.
Βγαίνοντας από την κεντρική είσοδο του σταθμού, μπροστά μας είναι το El Pueblo de Los Angeles, μια γειτονιά που αναπλάθει την Ισπανο-Μεξικάνικη ιστορία της πόλης. Μερικά από τα κτήρια είναι αυθεντικά του 19ου αιώνα. Μεξικάνικες μπάντες παίζουν, (όπως και μια ομάδα μεξικανών break-dancers). Με τόσο πολλούς μεξικανούς μετανάστες στην πόλη, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το τουριστικό αξιοθέατο από το γκέτο. Προχωράμε λίγο ακόμα για να φτάσουμε στο δημαρχείο της πόλης, επίσης γνωστό από πολλές ταινίες, που μέχρι το 1966 ήταν και το ψηλότερο κτήριο της (πλέον περιστοιχίζεται από ουρανοξύστες). Και γύρω από αυτό, μια σειρά από δημόσια κτήρια, που στεγάζουν κρατικές υπηρεσίες. Η περιοχή συλλογικά λέγεται Civic center (όπως αντίστοιχα λέγεται και η αντίστοιχη περιοχή στο San Francisco), και σήμερα Κυριακή, με τις υπηρεσίες κλειστές, είναι νεκρή ζώνη.
Συνεχίζουμε τη βόλτα, για να συναντήσουμε τον καθεδρικό της Παναγίας των Αγγέλων – ένα υπερμοντέρνο κτήριο που χρειάστηκε να κοιτάξουμε πολλές φορές στο χάρτη και τις επιγραφές για να βεβαιωθούμε ότι πρόκειται για εκκλησία (στη συνημμένη φωτογραφία στο τέλος). Μπαίνουμε στο χώρο, και όσο περιμένουμε τη Μ. που θέλει να δει και το εσωτερικό, η ώρα πηγαίνει 18:00 και παραλίγο να μας κλειδώσουν μέσα στην αυλή του ναού... Ευτυχώς υπάρχει κι άλλη έξοδος, από το parking, και συνεχίζουμε τη βόλτα.
Επόμενη στάση, το μουσικό κέντρο της πόλης. Μια όμορφη πλατεία με σιντριβάνια, και δίπλα σ’ αυτά, τα 4 κτήρια του music center: το Ahmanson Theatre (κανονικό θέατρο με παραστάσεις a-la west end, broadway κλπ), το Mark Taper Forum (ημικυκλικό θέατρο με άμεση επαφή ακροατηρίου – κάτι σαν σαιξπηρικό), το Dorothy Chandler Pavilion (όπερα), και το Walt Disney Concert Hall (αίθουσα συναυλιών). Το τελευταίο είναι μάλιστα ένα πολύ εντυπωσιακό κτήριο ακανόνιστου σχήματος του Frank Dehry (έχει φτιάξει και το αρκετά παρεμφερές σε όψη κτήριο του μουσείου Guggenheim στο Bilbao).
Κοντεύει να πέσει η νύχτα (κι εμείς επίσης από την πείνα και την κούραση), κι έτσι μετά από ένα γρήγορο πέρασμα μέσα από το – αδιάφορο – Little Tokyo, επιστρέφουμε στο σταθμό, και παίρνουμε το αυτοκίνητο. Και πάλι σε αναζήτηση τροφής, αλλά η παρέα θέλει να δοκιμάσει τα Applebee’s στην Αμερική για να τα συγκρίνει με τα Ελληνικά. Θα ήθελα κάτι πιο αυθεντικό και πιο καλό, με την πληθώρα από επιλογές που μπορεί να προσφέρει ένα LA, αλλά πεινάω πάρα πολύ για να καθυστερήσω την απόφαση αντιστεκόμενος… Επίσης, έχουν και δυνατό επιχείρημα: Είχα πάει κι εγώ σε μαγαζί της αλυσίδας στην Times Square της ΝΥ (εκεί βέβαια θα έτρωγα μόνος μου κι έψαχνα μέρος με θέα στον κόσμο που περνά, αλλά έτυχε αυτό να είναι Applebee’s και να τους έχω δώσει το επιχείρημα για να το επικαλεστούν τώρα). Βρίσκω από τα σημεία ενδιαφέροντος του GPS το κοντινότερο μαγαζί της αλυσίδας, το οποίο βρίσκεται στο προάστιο Alhambra, περί τα 10 μίλια από εκεί που βρισκόμαστε. Διαμαρτύρομαι και για την απόσταση, αλλά η παρέα είναι ανένδοτη, και πάμε. Μετά το φαγητό και τα cocktails των Applebee’s, που είχαν ακριβώς την ίδια γεύση με την Αθήνα (αλλά όντως καλύτερες τιμές), επιστρέφουμε στο Hollywood, έχοντας βιώσει και την εμπειρία του συνοικιακού dining στο LA...
Στη συνέχεια, λέμε να ανέβουμε σε εκείνο το παρατηρητήριο που ήμασταν το πρωί, πάνω στη Mullholand drive, για νυκτερινές φωτογραφίες. Το παρατηρητήριο είναι κλειστό, και οι φωτογραφίες αναγκαστικά βγαίνουν από διπλανά μέρη. Ίσως από το Griffith Park, σε ένα λόφο πιο πέρα, που δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε, η θέα να ήταν καλύτερη.
Για μια ακόμη βραδιά πάμε νωρίς για ύπνο – πολύ προβλέψιμοι είμαστε πια - μετά βεβαίως από την καταγραφή εξόδων & backup των φωτογραφιών...
Το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο από τα «αστέρια» διαφόρων διασημοτήτων, (περπατάμε πατώντας πάνω στα αστέρια του τάδε και του δείνα), ενώ λίγο πιο πέρα, μπροστά από το Chinese Theater, διάφοροι μεγάλοι αστέρες έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους πάνω σε φρέσκο τσιμέντο, δημιουργώντας μια μικρή πλατεία όπου κάθε μικρό τεταρτημόριο ανήκει και σε κάποιο superstar, σημερινό ή παλιότερο. Η όλη ιστορία ξεκίνησε ως promotion για το Chinese Theater, αλλά σήμερα η δόξα των αποτυπωμάτων έχει ξεπεράσει αυτή του θεάτρου. Είναι ακόμα πρωί, αλλά ακόμη και τώρα ένας σκασμός από γιαπωνέζους τουρίστες συνωστίζεται για να φωτογραφίσει ένα-ένα όλα τα αποτυπώματα (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στην πραγματικότητα ήμασταν ένας σκασμός γιαπωνέζοι κι ένας Έλληνας). Δε θέλω ούτε καν να φανταστώ τι θα γίνεται εδώ σε λίγες ώρες. Είναι ακόμα Απρίλιος, δεν είναι ούτε 10 το πρωί, και η θερμοκρασία χτυπάει ήδη 30άρια. Αν στον κόσμο των τουριστών προστεθεί η αφόρητη ζέστη...
Δίπλα στο χαμό, το μεγάλο shopping mall Hollywood and Highland, με ένα τεράστιο αίθριο, προσανατολισμένο ώστε να φαίνεται από παντού η επιγραφή "Hollywood" πάνω στο λόφο. Και μέσα στο mall βρίσκεται… το περίφημο Kodak theater, που φιλοξενεί κάθε χρόνο τις απονομές των Oscars. Κάθε άλλο παρά εντυπωσιακό, ή σχεδόν τόσο εντυπωσιακό όσο κι ένας μεγάλος κινηματογράφος σε ένα Αθηναϊκό mall (νομίζω έχουν και την ίδια μοκέτα). Μια στοά που οδηγεί προς το Kodak Theater, εκεί που στρώνονται τα τελευταία μέτρα από το περίφημο κόκκινο χαλί, είναι το highlight, με μια εντυπωσιακή σκάλα, διακοσμημένη με ονομαστικές αναφορές στις βραβευμένες ταινίες. Αλλά ακόμη κι από δω, δε λείπουν τα επώνυμα καταστήματα, με τον Luis Vuitton να έχει πάρει το γωνιακό μαγαζί.
Το Los Angeles είναι η κατεξοχήν πόλη του car culture. Χωρίς αυτοκίνητο, εδώ, σχεδόν δε ζεις. Η πόλη έχει χαώδεις διαστάσεις (50 χιλιόμετρα απόσταση από το ένα σημείο στο άλλο είναι νορμάλ), υπάρχει άπλετο "breathing space" και parking για όλα τα ακίνητα, και δεν έχει δομηθεί σχεδόν καθόλου κατακόρυφα αλλά μόνο οριζόντια. Οι ελάχιστοι ουρανοξύστες στο κέντρο της πόλης είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Έτσι, ενώ η πόλη διαθέτει μετρό (που καλύπτει τα πολύ βασικά) και δίκτυο λεωφορείων, αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που το χρησιμοποιούν. Όλοι έχουν το προσωπικό τους όχημα, αμερικάνικων διαστάσεων, και μ’ αυτό μετακινούνται. Μετά και τα απαραίτητα σουβενίρ, αναμνηστικές φωτογραφίες κλπ, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και παίρνουμε το αυτοκίνητο.
Πρώτη στάση, Hollywood Bowl. Το μεγάλο συναυλιακό αμφιθέατρο που έχουμε δει σε δεκάδες ταινίες. Δυστυχώς η είσοδος στο εσωτερικό του δεν επιτρέπεται, και απ’ έξω δεν φαίνεται τίποτα.
Μετά από μερικά ακόμα χιλιόμετρα (καταφέραμε να χάσουμε 2 φορές σερί έξοδο από freeway…) παίρνουμε τα βουνά, και πιο συγκεκριμένα τη Mulholland Drive. Ένας δρόμος πανοραμικός, πάνω στους λόφους που περιβάλλουν το Los Angeles (από τα Hollywood hills μέχρι τα Santa Monica mountains…) Εδώ βρίσκονται μερικά από τα ακριβότερα σπίτια του κόσμου, και εκ πρώτης όψεως μάλλον για καλό λόγο: Τη θέα κάτω προς την πόλη. Τις πόλεις δηλαδή, γιατί το Los Angeles είναι, όπως και η Αθήνα, ένα σύμπλεγμα από πολλές μικρές πόλεις που κάποτε ήταν μικρά χωριουδάκια, ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Το καλό κλίμα συμβάλλει επίσης. Άλλες 2 ομοιότητες με την Αθήνα: Η πόλη καταλαμβάνει μια πεδιάδα, που περικλείεται από βουνά στα Β και ΝΑ, και θάλασσα στα Δ. Λιγότερο ψηλά, αλλά βουνά. Και, η πληθώρα των αυτοκινήτων δημιουργεί ένα απίθανο νέφος που την καλύπτει όλη. Σημαντικές διαφορές, βέβαια, είναι ότι εδώ η πεδιάδα έχει πολλαπλάσια έκταση από το λεκανοπέδιο Αττικής, και ότι υπάρχουν δρόμοι. Πυκνοί αυτοκινητόδρομοι, με μέχρι και 8 λωρίδες ανά κατεύθυνση, που ενίοτε έχουν και φρικτό μποτιλιάρισμα...
Οι περιοχές πάνω στο λόφο (Hollywood Hills, Beverly Hills κλπ), όπως εδώ που βρισκόμαστε, έχουν, εκτός από τη θέα, και τον καλύτερο αέρα στην πόλη, αλλά είναι μικρές σε έκταση, και μπορούν να στεγάσουν λίγους μόνο. Αυτό, σε συνδυασμό με την πληθώρα πλουσίων και διάσημων στην πόλη που ενδιαφέρονται γι αυτές, έχει εκτινάξει τις τιμές. Σταματάμε σε ένα παρατηρητήριο, απ’ όπου η θέα τόσο στο Hollywood sign όσο και στην πόλη είναι η καλύτερη, και φωτογραφιζόμαστε.
Προχωρώντας κι άλλο, η θέα αλλάζει. Πλέον κοιτάμε από την πίσω πλευρά των λόφων, όπου βρίσκεται η περιοχή του San Fernando Valley, και πιο συγκεκριμένα το Studio City, με μερικά από τα μεγαλύτερα Studios του Hollywood. Αναγνωρίζουμε το Universal City, και πιο κάτω τη Warner και τη Disney.
Διασχίζουμε το Laurel Canyon, για να φτάσουμε πίσω στο West Hollywood, κι από κει κατά μήκος της Sunset Boulevard φτάνουμε στο Beverly Hills. Πάμε αμέσως στο Bel Air, την πιο ακριβή συνοικία του Beverly Hills, απλωμένη στην πλαγιά ενός λόφου. Κόβουμε δρόμους στα στενά, και ανεβαίνουμε τον Bel Air Road μέχρι το τέρμα του, ώσπου γίνεται αδιέξοδο. Τα σπίτια εδώ είναι… ποια σπίτια, αυτά δεν είναι σπίτια, παλάτια είναι. Εδώ πέρα δε μένει κανείς αν είναι απλά πλούσιος. Πρέπει να είναι τουλάχιστον πάμπλουτος… Όχι ότι είδαμε και πολλά πράγματα, σχεδόν όλα είναι κρυμμένα πίσω από τεράστιους φράκτες. Φυσικά έχει κάμερες ασφαλείας παντού – για να μπει κανείς στο Bel Air περνά από πύλη με πινακίδα που τον προειδοποιεί ότι ο χώρος ελέγχεται. Και βέβαια, όταν βλέπουμε ότι ακριβώς δίπλα στο Bel Air είναι το UCLA (το εδώ campus του δημοσίου πανεπιστημίου της California), μας πιάνει μια κρίση ζήλιας! Ένας φίλος που είχα κάποτε στο UCLA μου είχε περιγράψει ότι το campus τους βρισκόταν σε κορυφαίο σημείο δίπλα στο Bel Air, αλλά δεν είχα κάνει τη σύνδεση στο μυαλό μου. Τώρα που το είδα μπροστά μου...
Μετά, σειρά έχει η Rodeo Drive. Ίσως ο πιο ακριβός δρόμος με καταστήματα στον κόσμο, αλλά μάλλον φοβερά υπερτιμημένο ως αξιοθέατο. Παρκάρουμε και τον περπατάμε πάνω κάτω, αλλά δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Μια σειρά από καταστήματα με βιτρίνες και κρυφές εισόδους για τα μεγάλα πορτοφόλια. Τιμές φυσικά δεν αναγράφονται πουθενά. Είναι Κυριακή και η κίνηση είναι έτσι κι αλλιώς πεσμένη, οπότε μετά το πρώτο πάνω-κάτω, επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε.
Σειρά έχει η Santa Monica Boulevard, και το σήμα του Beverly Hills. Οστόσο, όσο ψάχνουμε να παρκάρουμε, οι δρόμοι της γειτονιάς αυτής κλέβουν την παράσταση. Με σειρές από πανύψηλους φοίνικες και στις 2 πλευρές, πεζοδρόμια με γκαζόν, παρτέρια, λουλούδια, και επαύλεις, είναι ίσως μια από τις ομορφότερες (και ακριβότερες – για κανονικούς πλούσιους) γειτονιές στον κόσμο. Εδώ δεν έχουμε τις υπερχλιδές του Bel Air – μέχρι και αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο δρόμο έχει (και όχι στο γκαράζ).
Συνεχίζουμε τη Santa Monica Blvd, για να πέσουμε στη φημισμένη κίνηση του Los Angeles... (και πολύ αντέξαμε). Η πόλη του αυτοκινήτου, είναι και πόλη του μποτιλιαρίσματος, που πλήττει πάντα τους μεγάλους δρόμους. Αλλά τι να λέμε τώρα, η πόλη είναι αδελφοποιημένη με την Αθήνα, κάτι θα έπρεπε να μας λέει αυτό.
Μια ώρα και αρκετούς ελιγμούς μετά, βρισκόμαστε στην παραλία της Santa Monica, με το Santa Monica Pier μπροστά μας. Η Θερμοκρασία έχει ανέβει αισίως στους 37 βαθμούς, είναι και Κυριακή, και η πόλη έχει ξεχυθεί στις παραλίες (το βράδυ στο ξενοδοχείο βάλαμε ειδήσεις, και είδαμε ρεπορτάζ από εδώ). Ούτε κουβέντα για να βρούμε parking με αυτό το χαμό: Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ένα παρκαδόρο, του σκάμε $20.00, και ανεβαίνουμε στη Santa Monica Pier. Πρόκειται για μια ακόμα ξύλινη προβλήτα πάνω από τη θάλασσα, δίπλα στην παραλία, με περατζάδα, θέα σε όλη την ακτή, καταστήματα, λούνα παρκ, και πάρα, πάρα, πάρα πολύ κόσμο. Κάνουμε από ένα μεγάλο πάνω/κάτω, παρατηρώντας τις στρατιές των λουομένων, ανθρώπους αγάλματα, ένα installation για διαμαρτυρία για τον πόλεμο στο Ιράκ, ένα παραλιακό πεζόδρομο γεμάτο πεζούς, ποδηλάτες και διαφόρων ειδών skaters (rollers, boards κλπ), καθώς και διάφορα ακόμα happenings πάνω στην αποβάθρα. (Ποια είναι η ελληνική λέξη για το pier? To λεξικό μου δίνει "αποβάθρα, προβλήτα, προκυμαία"). Στο τέλος, επιστρέφουμε στο parking, και παίρνουμε πάλι το αυτοκίνητο. Προορισμός, αυτή τη φορά, το κέντρο της πόλης.
Παρκάρουμε στο πάρκινγκ του σιδηροδρομικού σταθμού (Union Station), με σκοπό να περπατήσουμε λίγο το κέντρο της πόλης. Ο σταθμός αυτός είναι ο τελευταίος από τους μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς της χώρας, με πολυτελέστατο Art Deco εσωτερικό, που εμφανίζεται σε ταινίες όπως Blade Runner, Bugsy κ.α. Περνώντας από μέσα, κάπου πήρε το μάτι μου κι ένα ιμάντα αποσκευών (σε σιδηροδρομικό σταθμό??), αλλά δεν πρόλαβα να το ψάξω παραπάνω.
Βγαίνοντας από την κεντρική είσοδο του σταθμού, μπροστά μας είναι το El Pueblo de Los Angeles, μια γειτονιά που αναπλάθει την Ισπανο-Μεξικάνικη ιστορία της πόλης. Μερικά από τα κτήρια είναι αυθεντικά του 19ου αιώνα. Μεξικάνικες μπάντες παίζουν, (όπως και μια ομάδα μεξικανών break-dancers). Με τόσο πολλούς μεξικανούς μετανάστες στην πόλη, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το τουριστικό αξιοθέατο από το γκέτο. Προχωράμε λίγο ακόμα για να φτάσουμε στο δημαρχείο της πόλης, επίσης γνωστό από πολλές ταινίες, που μέχρι το 1966 ήταν και το ψηλότερο κτήριο της (πλέον περιστοιχίζεται από ουρανοξύστες). Και γύρω από αυτό, μια σειρά από δημόσια κτήρια, που στεγάζουν κρατικές υπηρεσίες. Η περιοχή συλλογικά λέγεται Civic center (όπως αντίστοιχα λέγεται και η αντίστοιχη περιοχή στο San Francisco), και σήμερα Κυριακή, με τις υπηρεσίες κλειστές, είναι νεκρή ζώνη.
Συνεχίζουμε τη βόλτα, για να συναντήσουμε τον καθεδρικό της Παναγίας των Αγγέλων – ένα υπερμοντέρνο κτήριο που χρειάστηκε να κοιτάξουμε πολλές φορές στο χάρτη και τις επιγραφές για να βεβαιωθούμε ότι πρόκειται για εκκλησία (στη συνημμένη φωτογραφία στο τέλος). Μπαίνουμε στο χώρο, και όσο περιμένουμε τη Μ. που θέλει να δει και το εσωτερικό, η ώρα πηγαίνει 18:00 και παραλίγο να μας κλειδώσουν μέσα στην αυλή του ναού... Ευτυχώς υπάρχει κι άλλη έξοδος, από το parking, και συνεχίζουμε τη βόλτα.
Επόμενη στάση, το μουσικό κέντρο της πόλης. Μια όμορφη πλατεία με σιντριβάνια, και δίπλα σ’ αυτά, τα 4 κτήρια του music center: το Ahmanson Theatre (κανονικό θέατρο με παραστάσεις a-la west end, broadway κλπ), το Mark Taper Forum (ημικυκλικό θέατρο με άμεση επαφή ακροατηρίου – κάτι σαν σαιξπηρικό), το Dorothy Chandler Pavilion (όπερα), και το Walt Disney Concert Hall (αίθουσα συναυλιών). Το τελευταίο είναι μάλιστα ένα πολύ εντυπωσιακό κτήριο ακανόνιστου σχήματος του Frank Dehry (έχει φτιάξει και το αρκετά παρεμφερές σε όψη κτήριο του μουσείου Guggenheim στο Bilbao).
Κοντεύει να πέσει η νύχτα (κι εμείς επίσης από την πείνα και την κούραση), κι έτσι μετά από ένα γρήγορο πέρασμα μέσα από το – αδιάφορο – Little Tokyo, επιστρέφουμε στο σταθμό, και παίρνουμε το αυτοκίνητο. Και πάλι σε αναζήτηση τροφής, αλλά η παρέα θέλει να δοκιμάσει τα Applebee’s στην Αμερική για να τα συγκρίνει με τα Ελληνικά. Θα ήθελα κάτι πιο αυθεντικό και πιο καλό, με την πληθώρα από επιλογές που μπορεί να προσφέρει ένα LA, αλλά πεινάω πάρα πολύ για να καθυστερήσω την απόφαση αντιστεκόμενος… Επίσης, έχουν και δυνατό επιχείρημα: Είχα πάει κι εγώ σε μαγαζί της αλυσίδας στην Times Square της ΝΥ (εκεί βέβαια θα έτρωγα μόνος μου κι έψαχνα μέρος με θέα στον κόσμο που περνά, αλλά έτυχε αυτό να είναι Applebee’s και να τους έχω δώσει το επιχείρημα για να το επικαλεστούν τώρα). Βρίσκω από τα σημεία ενδιαφέροντος του GPS το κοντινότερο μαγαζί της αλυσίδας, το οποίο βρίσκεται στο προάστιο Alhambra, περί τα 10 μίλια από εκεί που βρισκόμαστε. Διαμαρτύρομαι και για την απόσταση, αλλά η παρέα είναι ανένδοτη, και πάμε. Μετά το φαγητό και τα cocktails των Applebee’s, που είχαν ακριβώς την ίδια γεύση με την Αθήνα (αλλά όντως καλύτερες τιμές), επιστρέφουμε στο Hollywood, έχοντας βιώσει και την εμπειρία του συνοικιακού dining στο LA...
Στη συνέχεια, λέμε να ανέβουμε σε εκείνο το παρατηρητήριο που ήμασταν το πρωί, πάνω στη Mullholand drive, για νυκτερινές φωτογραφίες. Το παρατηρητήριο είναι κλειστό, και οι φωτογραφίες αναγκαστικά βγαίνουν από διπλανά μέρη. Ίσως από το Griffith Park, σε ένα λόφο πιο πέρα, που δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε, η θέα να ήταν καλύτερη.
Για μια ακόμη βραδιά πάμε νωρίς για ύπνο – πολύ προβλέψιμοι είμαστε πια - μετά βεβαίως από την καταγραφή εξόδων & backup των φωτογραφιών...
Attachments
-
135,5 KB Προβολές: 3.443