ΗΠΑ California Uber Alles

[taver]

Η μέρα ξεκινάει με την πρώτη υπερπαραγωγή της, το μπουφέ του πρωινού στο ξενοδοχείο. Στις 10, έχουμε ραντεβού! Μετά από μικρή καθυστέρηση και 2-3 τηλεφωνήματα, το van που θα μας παραλάβει από το ξενοδοχείο, από το ειδικό lobby που διαθέτει το τελευταίο για τα tour pickups, επιτέλους εμφανίζεται. Μπαίνουμε μέσα, και μετά από στάσεις σε 2 ακόμη ξενοδοχεία, όπου αποκτήσαμε και κάποιους συνεπιβάτες, ξεκινάμε για το Boulder City, ένα μικρό χωριό που κτίστηκε για να στεγάσει τον κόσμο που δούλευε στην κατασκευή του Hoover Dam. Μια όαση πρασίνου μέσα στην έρημο της Νεβάδα, δε θα μας απασχολήσει και πολύ – το επισκεπτόμαστε μόνο και μόνο για το αεροδρόμιό του.

Το van μας αφήνει μπροστά από το υποτυπώδες terminal, και πάμε στο check-in. Εκεί, οι άνθρωποι της Papillion Helicopters & Grand Canyon Airways μας υποδέχονται. Τους λέμε τα ονόματά μας, μας βρίσκουν στο σύστημα, ΔΕ μας ρωτάνε τι γλώσσες μιλάμε (αυτό κρατήστε το για παρακάτω), ΔΕ μας ζητάνε διαβατήρια / identification, μας ζυγίζουν (…) και μας δίνουν τα (χειρόγραφα) boarding passes για τις πτήσεις μας. Περνάμε σε ένα χώρο αναμονής, και μετά από λίγο μας φωνάζουν να περάσουμε στο αεροπλάνο. Χωρίς κανένα έλεγχο ασφαλείας (ούτε metal detectors ούτε τίποτα) μπαίνουμε σε ένα μικρό λεωφορείο που μας μεταφέρει στο αεροπλάνο μας.


Προτού επιβιβαστούμε, βγάζουμε μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από το N148SA, ένα Dehavilland DHC-6-300 της Scenic Airlines. Είναι ένα πολύ μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο, διαμορφωμένο με τεράστια παράθυρα αλλά και μικροσκοπικά καθίσματα (ευτυχώς ήμουν στο μοναδικό κάθισμα του αεροσκάφους που ήταν στοιχειωδώς ευρύχωρο…).

Ο 3-σε-1 συγκυβερνήτης/αεροσυνοδός/ξεναγός που πετάει μαζί μας, φροντίζει να βάλουμε όλοι τις ζώνες ασφαλείας μας, και τα ακουστικά μας, από τα οποία παρέχεται ξενάγηση σε 4 διαφορετικές γλώσσες. Για τη συγκεκριμένη πτήση, η ξενάγηση θα είναι σε Αγγλικά, Γαλλικά, Κορεάτικα και… Ελληνικά (προφανώς διαλέγουν με βάση τις εθνικότητες των επιβατών). Δεν έχει σημασία που μπέρδεψαν τις κασέτες και στην επιλογή 4 η ξενάγηση ήταν στα Ιταλικά, τουλάχιστον προσπάθησαν να έχουν και τη δική μας γλώσσα.

Το αεροπλάνο απογειώνεται, και εμείς συνειδητοποιούμε με τρόμο ότι έχουμε και πάλι το πρόβλημα που είχαμε στην πτήση για Βερολίνο το Γενάρη… Η Μ. φοβάται. Έχει αλλάξει χρώμα, έχει γαντζωθεί στο πάτωμα και στο Β., και σχεδόν τρέμει. Και όσο ο άνεμος προκαλεί μικροδονήσεις στο ελαφρύ αεροπλάνο, τόσο περισσότερο φοβάται. Δεν παρατηρεί καν το εκπληκτικό σκηνικό που απλώνεται κάτω μας.


Πετάμε πρώτα πάνω το Hoover dam, στα σύνορα Nevada-Arizona, ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό φράγμα του 1935, που αρχικά φτιάχτηκε για να ελέγξει τις πλημμύρες του ποταμού Colorado, και σήμερα παράγει ένα μικρό μέρος από τις τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος που καταναλώνει το Las Vegas. Στη συνέχεια, ακολουθεί η Lake Mead, η τεχνητή λίμνη που σχηματίζουν τα νερά του Colorado river που σταματάει το Hoover dam. Η λίμνη εκτείνεται για 180 χιλιόμετρα ακόμη πάνω στην κοιλάδα του ποταμού, παρέχοντας πόσιμο νερό στο Las Vegas και σε μεγάλο μέρος από τη Νότια California. Λόγω της υπεράντλησης, η στάθμη της σήμερα έχει κατέβει επικίνδυνα.


Η πτήση συνεχίζεται, και φτάνουμε κάποια στιγμή να βλέπουμε λίγο από το Grand Canyon. Προτού το χορτάσουμε, όμως, είναι ώρα για την προσγείωση. Προσγειωνόμαστε, και πηγαίνουμε στο terminal του Grand Canyon West, και πάνω που προσπαθούμε να συνεφέρουμε τη Μ, εκπρόσωπος της εταιρίας μας ενημερώνει ότι η συνέχεια της πτήσης μας θα έχει μια μικρή καθυστέρηση λόγω καιρικών συνθηκών. Όχι η καλύτερη δυνατή είδηση για τη συγκεκριμένη συγκυρία, αλλά… Με τα πολλά συνέρχεται, και μετά από ένα καφέ στο πόδι και σουβενιράκια από τους ινδιάνους που λειτουργούν το αεροδρόμιο (βρίσκεται σε εδάφη που ανήκουν στη φυλή τους…), είναι ώρα για την επόμενη πτήση. Θα μπούμε σε ελικόπτερο, και θα κατέβουμε μ’ αυτό στα βάθη του φαραγγιού, όπου θα κάνουμε βαρκάδα στον Colorado river.


Πηγαίνουμε στο ελικοδρόμιο, όπου ο συνοδός εδάφους της εταιρίας, με το manifest στο χέρι, μας ενημερώνει ότι αφενός η πτήση θα είναι πριβέ για μας, αφετέρου ότι οι θέσεις μας είναι προκαθορισμένες, βάση του σωματικού μας βάρους (γι αυτό και το ζύγισμα), και για την ασφάλεια της πτήσης δεν επιτρέπεται να αλλάξουμε θέσεις. Δίπλα μας τα 3 ελικοδρόμια δουλεύουν πυρετωδώς, με ελικόπτερα να πηγαινοφέρνουν συνεχώς κόσμο. Προσπαθούμε να χαλαρώσουμε λίγο ακόμη τη Μ., έως ότου διαπιστώνουμε ότι η θέση της δεν είναι μαζί μας στην κύρια καμπίνα του ελικοπτέρου, αλλά μπροστά, μαζί με τον πιλότο… Με τρόμο ανεβαίνουμε στο ελικόπτερο, ελπίζοντας όσο μπορούμε να μην τραβήξει κανένα τυχαίο μοχλό η Μ. πάνω στον πανικό της και έχουμε άλλα… Ο συνοδός εδάφους μας δίνει και το manifest της επιστροφής μας για να το δώσουμε στον κάτω συνοδό, και κλείνει την πόρτα.


Το ελικόπτερο απογειώνεται, οι φωτογραφικές παίρνουν φωτιά, και κατεβαίνουμε μέσα στο grand canyon. Η είσοδος μας στο φαράγγι είναι επιβλητική, όπως και η οριζόντια πορεία μέχρι το ελικοδρόμιο προορισμού.

Προσγειωνόμαστε, και εκεί που περιμέναμε να δούμε μια πράσινη από το φόβο Μ., βλέπουμε ένα σχεδόν ανεξίτηλο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Η εικόνα του grand canyon από το πιλοτήριο, και η μαγική στιγμή της εισόδου στο φαράγγι, την είχε γοητεύσει και συνεπάρει τόσο πολύ, που ξέχασε το φόβο, ηρέμησε και όλα ήταν περίφημα…


Συνεχίζουμε με τα πόδια από το ελικοδρόμιο ως την κοίτη του ποταμού, όπου μια επίπεδη βάρκα (pontoon boat) μας περιμένει, επιπλέοντας πάνω στα καφέ νερά. Επιβιβαζόμαστε, και ο βαρκάρης μας κάνει μια βόλτα στο ποτάμι, όπου επίσης οι φωτογραφικές δουλεύουν ασταμάτητα, μας δείχνει κάποια σημεία ενδιαφέροντος, απαντάει στις απορίες μας, και μας επιστρέφει στην αποβάθρα.

Ξεκουραζόμαστε για λίγα λεπτά σε ένα ξύλινο υπόστεγο ως την πτήση της επιστροφής, και παίρνουμε πάλι το ελικόπτερο. Μια από τα ίδια και για την πτήση αυτή. Μόλις φτάνουμε, μια κυρία μας παίρνει από το ελικοδρόμιο και μας οδηγεί σε ένα πούλμαν που περιμένει εμάς για να αναχωρήσει.


Το πούλμαν μας αφήνει στο Guano Point, ένα παρατηρητήριο πάνω στην άκρη του γκρεμού του Grand Canyon, που μας χαρίζει τέλειες εικόνες, ώστε να δούμε το grand canyon κι από αυτή την επίσης θεαματική οπτική γωνία. Σώζονται και τα απομεινάρια ενός ανυψωτήρα, που χρησιμοποιούσαν κάποτε για να μεταφέρει γκουανό από μια σπηλιά νυκτερίδων λίγο πιο κάτω. Το γκουανό είναι ένα μείγμα αποσυνθεμένων περιττωμάτων και πτωμάτων θαλάσσιων πουλιών ή νυκτερίδων, που η ιδιάζουσα σύστασή του το είχε κάνει πολύτιμο το 19ο αιώνα, ώσπου εξαντλήθηκαν τα αποθέματά του παγκοσμίως. Όταν το γκουανό εξαντλήθηκε κι εδώ, ο ανυψωτήρας εγκαταλείφθηκε. Όταν όμως βρίσκεσαι εδώ, πάνω στο χείλος του Grand Canyon, λίγη σημασία έχει η βιομηχανική ιστορία... Οι φωτογραφικές μηχανές οργιάζουν, τα ελικόπτερα στο βάθος του καναλιού ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα, και ήρθε η ώρα κι εμείς να επιστρέψουμε...

Λίγο πριν πάρουμε το πούλμαν της επιστροφής, το πρόγραμμα έχει και λίγο παραδοσιακό ινδιάνικο φαγητό (κρέας σε.. ίνες, φασόλια και καλαμπόκι), από μια ειδική καντίνα που έχουν στήσει οι ινδιάνοι της περιοχής, με τραπεζάκια κάτω από μια τέντα (συνημμένη φωτογραφία). Επιβιβαζόμαστε και πάλι στο πούλμαν, αεροδρόμιο, και πτήση επιστροφής, με το ίδιο αεροπλάνο, ίδιες θέσεις, ίδιους συνεπιβάτες και ίδιες γλώσσες στην περιγραφή. Και πάνω που πιστεύαμε ότι το πρόβλημα της Μ. ήταν πια ιστορία, ξανακάνει την εμφάνισή του… Αλλά τα καταφέρνουμε, φτάνουμε και πάλι στο boulder city, παίρνουμε τα αναμνηστικά μας, και ανεβαίνουμε στο πούλμαν, για την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Είμαστε πολύ κουρασμένοι, όχι τόσο σωματικά όσο πνευματικά, είναι αδύνατον να χωνέψουμε τόσο γρήγορα όλη αυτή την εμπειρία. Στη διαδρομή, όμως, ανακτούμε τις δυνάμεις μας, και πειθαναγκάζουμε τους εαυτούς μας να συνεχίσουν. Λέμε στον οδηγό να μη μας αφήσει στο ξενοδοχείο μας, αλλά σε ένα άλλο, στο Mandalay Bay, στη νότια άκρη του strip, για να συνεχίσουμε από κει το Casino-hopping…


Ο χρόνος στα ξενοδοχεία του Vegas περνάει ευχάριστα… Mandalay Bay (με παραλία και τεχνητά κύματα για surf, στη μέση της ερήμου), Luxor (μια μεγάλη πυραμίδα για το casino και πύργοι γύρω-γύρω για τα δωμάτια), Excalibur (στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου..) και New York – New York, η νύκτα μας βρίσκει και πάλι στο MGM Grand, απ΄ όπου παίρνουμε και πάλι το monorail για το ξενοδοχείο μας. Μετά από λίγη ξεκούραση (μετά την πνευματική, επήλθε και η σωματική κόπωση), βγαίνουμε και πάλι στην πόλη.


Επισκεπτόμαστε και πάλι το Mirage και το Treasure Island, αλλά λόγω των ισχυρών ανέμων, ούτε το σόου με τις σειρήνες του TI, ούτε η έκρηξη του ηφαιστείου στο Mirage θα πραγματοποιηθούν σήμερα. Τζάμπα περιμένουμε, μαζί με μερικές εκατοντάδες κόσμο ακόμα.

Είναι 21:45, αλλά ο φημισμένος μπουφές στο Bellagio, που θέλαμε να δοκιμάσουμε, έχει ήδη σταματήσει να δέχεται κόσμο από τις 21:30. Καταλήγουμε σε ένα μικρό εστιατόριο του Caesars Palace, ονόματι Serendipity 3, ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο με τραπεζάκια έξω δίπλα στη strip. Το φαγητό δεν ήταν τίποτα φοβερό, και το people watching θα μπορούσε να είναι καλύτερο (τα τραπέζια είναι σε υπερυψωμένη βεράντα που δεν επιτρέπει και πάρα πολλά), αλλά εν τούτοις η εικόνα του Vegas με τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται είναι παντού. Μετά το - μέτριο - φαγητό, κάνουμε μια ακόμα βραδινή βόλτα στη Strip, και πίσω για ύπνο… Έχουμε χιλιόμετρα πάλι αύριο, και θέλει και καλή προετοιμασία, γιατί θα κάνουμε ταξίδι στην κόλαση….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fitziano]

Α California τέλεια. Περιμένω συνέχεια

 

[taver]

Προετοιμασία

Η ιδέα για το ταξίδι αυτό τέθηκε στην παρέα από το Θ., που δεν ήρθε τελικά μαζί μας. Στην αρχή, η ιδέα άρεσε πολύ σε φίλους και γνωστούς, και αρχικά είχαμε μαζευτεί 8 ενδιαφερόμενοι. Κοινό μας χαρακτηριστικό, ο εργασιακός μας χώρος, αφού μέχρι πριν από κάποιο καιρό δουλεύαμε μαζί. Μέχρι που εγώ έθεσα βέτο σε ταξίδι με πάνω από 4 ταξιδιώτες, και αποφασίσαμε να έτσι χωριστούμε σε 2 ομάδες. Δε γίνεται να κάνεις ταξίδι τόσων ατόμων για τόσες μέρες και με εντατικό πρόγραμμα, και να περάσετε όλοι καλά. Ακόμα και αν λύσεις το πρόβλημα της λήψης αποφάσεων, και μόνο ο χρόνος που θα πηγαίνει χαμένος με την παρέα να περιμένει κάθε φορά κάποιον, είναι πρόβλημα. Έτσι τελικά χωρίσαμε σε 2 ομάδες των 4 ατόμων. Εγώ, ένα ζευγάρι (ο Β. και η Μ.), και ένας ακόμη φίλος, ο Χ, θα πηγαίναμε στις εβδομάδες του Πάσχα, ενώ ο Θ. και οι υπόλοιποι 3 θα πήγαιναν το καλοκαίρι (τελικά αυτοί δεν πήγαν, για δικούς τους λόγους).

Για μένα, είναι εξαιρετικά σημαντικό να ξέρει κανείς καλά τους συνταξιδιώτες του, όταν ξεκινά για τέτοιο ταξίδι, όπως επίσης να έχει αναπτύξει μαζί τους κοινούς κώδικες ταξιδιωτικής συμπεριφοράς. Το να ξεκινήσεις ένα «βαρύ» και «δύσκολο» ταξίδι με μια παρέα που δε γνωρίζεις καλά, είναι η καλύτερη συνταγή αποτυχίας. Ακόμη και με το ταίρι του να πάει κανείς, πολλές φορές η συμπεριφορά μας απέναντι σε ένα ταξίδι διαφέρει πολύ από την καθημερινή μας. Πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο έντονο ταξίδι, που προς το τέλος του που πλησιάζει η κούραση, βγάζει αναγκαστικά εντάσεις. Έτσι, για μας δεν είναι το πρώτο ταξίδι που κάνει η παρέα των 4 μαζί, καθώς 3 μήνες πριν κάναμε με την ίδια σύνθεση ένα επεισοδιακό ταξίδι, για 7 μέρες στο Βερολίνο. Μάλιστα, επειδή μέρος από την οργάνωση αυτού του ταξιδιού έγινε στο Βερολίνο, η εσωτερική μας ονομασία είναι “California uber Alles”… Εκτός από αυτό, με το Β. και το Χ. (χωριστά με τον καθένα) έχουμε κάνει κι άλλες φορές από 15ήμερα οδικά ταξίδια.

Ο οργανωτής της παρέας στο ταξίδι είμαι εγώ, αλλά οι αποφάσεις παίρνονται ομόφωνα (με αμοιβαίες υποχωρήσεις όπου υπάρχουν μικροδιαφωνίες). Σε ένα Αθηναϊκό starbucks, για κάποιους μήνες πριν το ταξίδι βαρέθηκαν να μας βλέπουν, καθώς μαζευόμασταν πάντα όλοι μαζί με ένα laptop για να διαλέξουμε ξενοδοχεία, αεροπλάνα κλπ. Για τους άλλους 3 είναι η πρώτη φορά στην Αμερική, αλλά και η πρώτη φορά εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης, που σημαίνει ότι διαδικασίες όπως τελωνεία κλπ είναι καινούργιες γι αυτούς, και είναι από τα πρώτα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε. Στη συνέχεια, έχουμε αποφασίσει να μην αφήσουμε και πολλά πράγματα στην τύχη, και να κάνουμε κρατήσεις από πριν για όλα. Έτσι κι αλλιώς τα περιθώρια ευελιξίας που θα μπορούσαμε να έχουμε είναι μικρά. 2 νύκτες αφήσαμε μόνο χωρίς κλεισμένο ξενοδοχείο.

Οδηγοί στην παρέα είναι ο Χ. και ο Β. Εγώ θα είμαι ο συνοδηγός με το GPS, τους χάρτες, και τη φωτογραφική που πετάγεται έξω από το παράθυρο κάθε φορά που βλέπουμε κάτι . Ας μπορούσα να κάνω κι αλλιώς....

Επίσης είμαι και ο ταμίας της παρέας: Κρατάω το κοινό ταμείο, κάνω τις πληρωμές με τον τρόπο που έχει κάθε φορά τα λιγότερα «κερατιάτικα», και το βράδυ κάθε μέρας όλοι μαζί μαζευόμαστε, καταγράφουμε τα έξοδα της ημέρας σε ένα excel, και τα επιμερίζουμε στον καθένα. Στο τέλος του ταξιδιού, και μετά τις μετατροπές σε ευρώ, προκύπτει ένα συνολικός λογαριασμός για τον καθένα που τον κλείνουμε με e-banking… Και μέσω των εξόδων, έχουμε κι ένα είδος log για να μας θυμίζει τι και τι κάναμε.

Η προετοιμασία ξεκίνησε, όπως πάντα, με τις βίζες και τα αεροπορικά εισιτήρια. Με τις βίζες, οι 3 που δεν είχαν ξεμπέρδεψαν εύκολα, μέσα στον Ιανουάριο 2009. Και ήρθε ο καιρός για τα εισιτήρια. Κριτήριο μας για τα εισιτήρια ήταν πρώτα οι ημερομηνίες και ώρες που θέλαμε, και μετά η τιμή, επειδή τα περιθώρια χειρισμών μας με τις άδειες ήταν πολύ στενά. Οι υπόλοιποι 3 θα πέταγαν από Αθήνα για San Francisco με τη British Airways, κι εγώ με τη Lufthansa (η οποία ήταν αρκετά πιο ακριβή ώστε να μη συμφέρει για όλους, αλλά εγώ την επέλεξα για λόγους προγράμματος τακτικών επιβατών). Η επιστροφή για όλους από το Los Angeles, και οι πτήσεις επιστροφής αναχωρούν ακριβώς την ίδια ώρα. Φτάνουμε Σάββατο Μεσημέρι στο San Francisco, και η επιστροφή μας είναι 2 εβδομάδες μετά, Σάββατο βράδυ.

Από μετρητά, είχα περίπου $200.00 μαζί μου, που μου είχαν μείνει από προηγούμενα ταξίδια, που θα μπορούσαν να μας καλύψουν κάποια έξοδα αν οι κάρτες ανάληψης δε δούλευαν για οποιοδήποτε μυστήριο λόγο, και μόλις έφτανα θα έβγαζα ακόμη $700.00 από κάποιο ATM, με τα οποία θα καλύπταμε όλα τα έξοδα της παρέας που δε θα μπορούσαν να πληρωθούν με πιστωτική κάρτα (φροντίσαμε να κάνουμε μία μόνο ανάληψη, για να πληρώσουμε τις προμήθειες μια μόνο φορά).

Το πρόγραμμα, καθορισμένο από πριν, έχει θυσίες. Παρότι θα θέλαμε, δε θα πάμε στη Napa Valley, δε θα πλησιάσουμε στη λίμνη Tahoe, το Sacramento, τα ποτάμια και τα χωριά των χρυσοθήρων, δε θα επισκεφτούμε τα Sequoia και Kings Canyon National Parks, δε θα πάμε στις βόρειες ακτές. Όχι ότι δε θα θέλαμε να τα κάνουμε όλα αυτά, απλά είναι αρκετά μακριά από την κύρια διαδρομή μας, και έχουμε μόνο 2 εβδομάδες στη διάθεσή μας. Ο χρόνος απλά δε φτάνει…

Αλλά αρκετά με τα μέρη που δεν πήγαμε. Μείνετε μαζί μας, για να γνωρίσετε όλα τα μέρη που τελικά πήγαμε…

 

[getxowoman]

Μου αρεσει παρα πολυ η οργανωση σου! Εισαι χειροτερος απο μενα! Μπραβο! Περιμενω τη συνεχεια!!

 

[mfish]

χεχε...οργανωτης,φωτογραφος και ταμειας...ο αγαπημενος μου ρολος στο ταξιδι και συνηθως ταυτισμενος και με το ρολο του κακου του ταξιδιου!!! ....περιμενουμε τη συνεχεια!

 

[taver]

Ημέρα 1, Σάββατο

H 12ωρη πτήση μου από Φρανκφούρτη με το 747 της Lufthansa φτάνει στο San Francisco 2 ώρες πριν από την πτήση των συνταξιδιωτών μου. Μια πτήση που κύλησε απολύτως ομαλά, με αρκετή μελέτη τελευταίας στιγμής στο Lonely Planet San Francisco, και χωρίς ύπνο. Πώς να κοιμηθείς άλλωστε στο κάθισμα του αεροπλάνου και μάλιστα σε πρωινή πτήση, μετά από ένα χορταστικό βράδυ στο καταπληκτικό στρώμα του Hilton της Φρανκφούρτης (που με το "January Sale" στις αρχές του χρόνου, το είχα κλείσει μισοτιμής) ?

Μετά τις διατυπώσεις immigration και τελωνείων έχω χρόνο να εξερευνήσω το terminal. Όχι και πολλά δηλαδή, γιατί σέρνω και ένα καρότσι με βαλίτσες – λόγω μεγάλου ορίου αποσκευών, έχω πάρει και κάποια πράγματα των άλλων μαζί μου. Μια καλή κυρία με κατευθύνει σε ένα ATM της Bank of America, και κάνω την προγραμματισμένη ανάληψη μετρητών. Βρήκα και το δρόμο για τα γραφεία των car rentals, απ’ όπου θα παραλαμβάναμε αργότερα το αυτοκίνητο. Αλλά επειδή οι βόλτες σε ένα terminal με ένα καρότσι φορτωμένο αποσκευές δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα, άραξα σε ένα café ανάμεσα στα 2 concourses των αφίξεων, και περίμενα τους άλλους. Στούμπωσα στην καφεΐνη, καθώς η μέρα σήμερα θα είχε 10 ώρες παραπάνω που θα έπρεπε να αντέξουμε…

Κάποια στιγμή έφτασαν και οι υπόλοιποι, έχοντας καθυστερήσει λίγο στους ελέγχους, και όλοι μαζί πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο από το γκισέ της National. Είχαμε κλείσει ένα mini-van, για να μπορεί να χωρέσει εμάς και τις ουκ ολίγες αποσκευές μας, αλλά κάναμε upgrade σε ένα ολοκαίνουργιο ασημί Ford Flex (2010 Ford Flex | Official Site of the Ford Flex | FordVehicles.com) με full extra (με 30 μίλια όλα κι όλα στο ενεργητικό του), επειδή θα είχε αρκετά καλύτερη συμπεριφορά στους επαρχιακούς δρόμους που θα το πηγαίναμε. Παρότι είχαμε μπόλικα πράγματα όλοι, τα χωρέσαμε όλα πίσω, και καθίσαμε στο πολύ άνετο σαλόνι. Οι οδηγοί συνήθισαν γρήγορα το αυτόματο κιβώτιο, και βγήκαμε στο δρόμο για το ξενοδοχείο.

Η σήμανση στους Αμερικάνικους δρόμους διαφέρει από την ευρωπαϊκή, κατά το ότι είναι πολύ πιο verbal. Αυτό που οι Ευρωπαίοι βάζουν ένα σήμα για να το πουν (π.χ. όριο ταχύτητας 50), στην Αμερική το γράφουν ολογράφως – και μπορεί να γράψουν και περίπλοκα πράγματα ενίοτε, οπότε αν τα Αγγλικά σας δεν είναι καλά, προσοχή!
Το ξενοδοχείο μας είναι το Hilton San Francisco Financial District (το οποίο στην πραγματικότητα βρίσκεται στα όρια με την Chinatown και τη North Beach), και 2 τετράγωνα από την Transamerica pyramid. Το βρήκαμε σε εξαιρετικά καλή τιμή, που περιλάμβανε valet parking και πρωινό μπουφέ (προδιαγραφών Hilton…). Θα μείνουμε 5 βράδια εκεί. Από τα δωμάτια μας, στον 20ο και τον 22ο όροφο έχουμε απεριόριστη πανοραμική θέα στον Telegraph hill με τον Coit tower, και σε όλη την περιοχή του North Beach. Το ξενοδοχείο προσφέρει δωρεάν wireless lan, αλλά ακόμα κι αν δεν παρείχε, ο δέκτης του φορητού μου λαμβάνει σήμα από 45 διαφορετικά ασύρματα δίκτυα (τα περισσότερα κλειδωμένα).

Μπορεί για εκεί η ώρα να είναι 17:00, για μας όμως που είμαστε ακόμα σε ώρα Ελλάδας είναι σα να είναι ήδη μαύρη νύχτα, 3πμ. Αποφασίζουμε να μην κοιμηθούμε και να ξεπεράσουμε το Jet lag με τον άγριο τρόπο, και ξεκινάμε για βόλτα. Ανεβαίνουμε την απότομη ανηφόρα μέχρι την κορυφή του Telegraph hill, παίρνουμε εισιτήρια και μπαίνουμε στον Coit tower, τις τοιχογραφίες στο εσωτερικό του οποίου έχει φιλοτεχνήσει ο Diego Rivera. Ανεβαίνουμε ως την κορυφή, για να απολαύσουμε μια πανοραμική θέα της πόλης και του κόλπου (δυστυχώς για μένα και το Β. που κουβαλάμε φωτογραφικές, πίσω από ένα άθλιο τζάμι).


Η πόλη (στο κομμάτι αυτό τουλάχιστον) είναι μια ακόμα Αμερικάνικη τέλεια τετραγωνισμένη πόλη. Τα οικοδομικά τετράγωνα είναι όλα ίδιων διαστάσεων, και αυτό παρά το ιδιόμορφο ανάγλυφο του εδάφους, που είναι όλο λόφους. Αν κανείς κοιτά την πόλη από πάνω, δεν θα καταλάβει τις υψομετρικές διαφορές, που όμως είναι τόσο έντονες σε κάποια σημεία, ώστε αντί για δρόμο υπάρχουν σχεδόν κατακόρυφα σκαλοπάτια.


Κατεβαίνουμε το λόφο από τα σκαλοπάτια της Vallejo Str και της Montgomery Str. Σε πόσες και πόσες ταινίες έχουμε δει αυτά τα σκαλοπάτια… Ο δρόμος μας βγάζει στη Levi’s plaza, στο μέρος όπου κάποτε ο Levi Strauss έφτιαχνε τα παντελόνια για τους χρυσοθήρες της δύσης, και που συνεχίζει να εκμεταλλεύεται η επιχείρηση που άφησε πίσω του. Κι από δω, βγαίνουμε στο μεγάλο παραλιακό δρόμο στο λιμάνι του San Francisco, την Embarcadero.


Η Embarcadero είναι ένας δρόμος χιλιομέτρων γεμάτος φοίνικες και γραμμές tram, από τη μια μεριά έχει τις προβλήτες του (παλιού) λιμανιού, που σήμερα έχουν σχεδόν αποκλειστικά τουριστική χρήση, και από την άλλη τους ουρανοξύστες της πόλης. Από τις προβλήτες, που κάθε μια έχει διαφορετική αίσθηση και τόνο, ξεχωρίζει η προβλήτα 7. Μια προβλήτα μόνο για πεζούς, για όμορφο περπάτημα και πανοραμική θέα.

Η ώρα έχει περάσει αρκετά, και κατευθυνόμαστε στο Ferry Building, ένα ανακατασκευασμένο κτήριο του επιβατηγού λιμανιού, το οποίο κοσμεί ένα στρατηγικά τοποθετημένο ρολόι που φαίνεται από όλο το μήκος της λεωφόρου Market, του κεντρικότερου δρόμου της πόλης. Μέσα στο Ferry Building υπάρχουν σήμερα κάθε λογής εστιατόρια, κλασσικά ή νεωτερίζοντα, με κάθε λογής κουζίνα. Εμείς όμως κατευθυνόμαστε στην εξωτερική του πλευρά, όπου σε μια γωνία βρίσκεται ένα burger-άδικο που το Lonely Planet περιγράφει με τα καλύτερα λόγια. Πρώτη φορά στην Αμερική για τους υπόλοιπους 3, και πρέπει να ξεκινήσουν την επίσκεψή τους με το πιο αμερικάνικο φαγητό. Παραγγελία στο ταμείο, beeper, χτυπάει, παραλαμβάνουμε, τρώμε. Μετά το φαγητό, επιστροφή στο ξενοδοχείο ανάμεσα από τους ουρανοξύστες της Financial district, και επιτέλους ύπνος…

Η επόμενη μέρα, είναι η μέρα του golden gate!

 

[taver]

Ημέρα 2, Κυριακή

Το πρωινό στο Hilton είναι πλήρες γεύμα, που θα μας κρατήσει για μεγάλο μέρος της μέρας που ξεκινά. Αφήνουμε το αυτοκίνητο να κάθεται στο γκαράζ, και ξεκινάμε με τα πόδια.


Περνάμε από τους ουρανοξύστες του Financial District, με το Transamerica pyramid, τον πυραμιδικό ουρανοξύστη που ξεχωρίζει στον ορίζοντα της πόλης. Ακολουθεί το Canessa building, σήμερα κάτι σα γκαλερί. Εδώ βρισκόταν ένα ιστορικό gay bar, που κέρδισε σε μια ξακουστή δικαστική μάχη το 1951 το δικαίωμα να λειτουργεί ως τέτοιο – ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια πόλη όπου σήμερα το 15% του πληθυσμού είναι gay, οπότε και μέρος από τα αξιοθέατα ακολουθεί αντίστοιχα. Στη συνέχεια, περνάμε από το Belli building (εδώ είχε τα γραφεία του ο Melvin Belli, ο δικηγόρος των Rolling Stones), και το Hotaling building, το μεγάλο καταγώγι της εποχής της ποτοαπαγόρευσης. Μπαίνουμε και στο Jackson Square, που προσθέτει ένα ακόμη πράσινο τόνο στα όρια του financial district.


Βγαίνουμε στην παραλιακή (Embarcadero), και συνεχίζουμε Βορειοδυτικά. Φτάνουμε στην προβλήτα 39, ένα καλοφτιαγμένο tourist trap γεμάτο σουβενιράδικα, ένα ενυδρείο, hard rock café, κλπ. Κάνουμε το χρέος μας από φωτογραφίες από τους θαλάσσιους λέοντες που μαζεύονται εκεί, όπως και από το πλήθος που μαζεύεται για να τους δει παρά την άθλια οσμή που σκορπούν, και συνεχίζουμε.

Λίγο πιο κάτω, το USS Pampanito, ένα υποβρύχιο του β’ παγκοσμίου πολέμου περιμένει τους επισκέπτες του. Και πιο κάτω, το Fisherman’s wharf, με τις ψαρόβαρκες και τα μαγαζιά που πωλούν τα ψαρικά (είτε νωπά είτε μαγειρεμένα στο τραπέζι). Μια σύντομη στάση σε ένα starbucks (για τουαλέτα και για δόση καφεΐνης), και ξεκινάμε και πάλι το περπάτημα.

Περνάμε το Aquatic Park, και ανηφορίζουμε στο Fort Mason park, που καλύπτει ένα από τους πολλούς λόφους της πόλης. Η θέα είναι πανοραμική, ο καιρός είναι καλός και χωρίς καθόλου ομίχλη, και ο ανοικτός χώρος του πάρκου έχει μαζέψει αρκετές παρέες, που έχουν αράξει στο πάρκο, με φαγητό, μουσική, κλπ.


Η συνέχεια της διαδρομής είναι κατά μήκος της Marina, της περιοχής που (προφανώς) πήρε το όνομά της από τη μαρίνα της, και κατά μήκος του Crissy Field, μια παραλία/βάλτο με δυνατούς ανέμους, που την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή σε windsurfers, kiteboarders, κλπ. Τίποτα εδώ δε θυμίζει ότι βρισκόμαστε δίπλα σε μια μεγαλούπολη, και στο Presidio national Park (πρώην ναυτική βάση). Από δω και κάτω η θέα της γέφυρας είναι πανοραμική, είναι το ένα και μοναδικό στοιχείο που δεσπόζει στο οπτικό μας πεδίο, και είμαστε και πολύ τυχεροί που είναι έτσι: Συνήθως καλύπτεται από μια πυκνή καλιφορνέζικη ομίχλη.


Στάση για πρόχειρο φαγητό (και φυσική ανάγκη) στο Warming hut, στη σκιά της Golden Gate bridge. Και για ξεκούραση επίσης, μετά από ~12 χιλιόμετρα περπάτημα. Στη συνέχεια ανεβαίνουμε πάνω στη γέφυρα, και ξεκινάμε για απέναντι. Η αίσθηση είναι ιδιαίτερη, και γίνεται πιο έντονη από τη συνεχή παρουσία των "do not jump, make the call” τηλεφωνικών κουτιών. Κάθε χρόνο, μέσα από την καταθλιπτική ομίχλη που συνήθως περικλείει τη γέφυρα, 20-30 άτομα βουτάνε στο κενό. Εμείς σήμερα έχουμε όμως μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για φωτογραφίες της πόλης και του Αλκατράζ. Οι τηλεφακοί παίρνουν μπρος…

Στο τέλος της γέφυρας, από την πλευρά της πόλης, βρίσκεται ένα παρατηρητήριο, όπου ο κόσμος μαζεύεται για να φωτογραφίσει τη γέφυρα. Αφού καθόμαστε για λίγη ξεκούραση, λίγες ακόμα φωτογραφίες, αποφασίζουμε να μη συνεχίσουμε με τα πόδια (που πλέον δε μας βαστάνε) μέχρι το Sausalito, απ’ όπου θα παίρναμε το ferry της επιστροφής στην πόλη, αλλά να αναζητήσουμε άλλο μεταφορικό μέσο. Αλλά ταξί εδώ ούτε για δείγμα, και στάση λεωφορείου δε βλέπουμε πουθενά. Βρίσκουμε ένα όχημα σαν τα τουριστικά τρενάκια που πλέον έχουν εγκατασταθεί στις ευρωπαϊκές πόλεις, μόνο που εδώ δεν είναι τραινάκι, αλλά μετασκευασμένο San Francisco Cable Car. Συνεννοούμαστε με τον οδηγό να μας πάρει μαζί του για τη συνέχεια του tour που κάνει, μέχρι την Union Square, στο κέντρο του San Francisco, και πληρώνουμε τη ληστρική τιμή των $10.00 το άτομο. Όταν ο οδηγός μας ρώτησε από πού είμαστε, οι απαντήσεις μας ήταν “Europe” και "Southern Europe”. Είχαμε θεωρήσει άτοπο να πούμε το Greece στον Αμερικανό, θα νόμιζε ότι είμαστε από κάπου κοντά στο Albuquerque. Αλλά όχι στο συγκεκριμένο. Ο τύπος μας είπε ότι έχει έρθει 4 φορές στην Ελλάδα και του αρέσει πολύ….

Η διαδρομή του οχήματος (που δε διαθέτει αναρτήσεις), είναι ταραχώδης. Μια πρώτη στάση είναι στο Sausalito, ένα παραλιακό χωριουδάκι γύρω στα 5 χιλιόμετρα από τη Golden Gate Bridge, και θέρετρο για τους ανθρώπους της πόλης. Στην επιστροφή, το τρενάκι περνάει από τη Golden Gate bridge, και μας κάνει βόλτα στο Presidio National Park, και στις γειτονιές με τα βικτωριανά σπιτάκια της πόλης. Κρατιόμαστε για να μη φύγουμε όπως μπαίνει με ταχύτητα στις απότομες κατηφόρες της California Street, και καταλήγουμε ολίγον φραπέ στην Union Square. Μια κεντρική πλατεία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γεμάτη αλυσίδες πολυκαταστημάτων. Από κει, συνεχίζουμε κατά μήκος της Powell Street ως τη λεωφόρο Market, την κεντρική αρτηρία της πόλης. Στη γωνία των 2 δρόμων βλέπουμε την τελετουργία της αναστροφής και αλλαγής λωρίδας για τα cable cars της πόλης, η οποία συνίσταται στην χειρωνακτική περιστροφή μιας ξύλινης εξέδρας πάνω στην οποία έχει ανέβει ολόκληρο το cable car. Συνεχίζουμε τη λεωφόρο Market, όπου λίγο πιο κάτω βρίσκεται το United Nations Plaza, το φημισμένο μουσείο Ασιατικής τέχνης, η κεντρική βιβλιοθήκη της πόλης, και βέβαια το δημαρχείο με τον επίχρυσο θόλο, δείγμα της ευημερίας των 90’s.

Επιστρέφουμε πίσω στη Market & Powell, όπου τυχαία συναντάμε κάτι γνωστούς από τη δουλειά, όπου συμπτωματικά κάνουν κι αυτοί ένα ταξίδι παρόμοιο με το δικό μας, και συνεχίζουμε τη Market, ανάμεσα στους ουρανοξύστες, ως το τέρμα της στην παραλία. Περνάμε το τεράστιο Lotta’s Fountain, που ήταν η μόνη πηγή νερού στο κέντρο της πόλης κατά τη φωτιά που ακολούθησε το σεισμό του 1906. Λίγο πριν την παραλιακή λεωφόρο Embarcadero, βρίσκεται ένα σύμπλεγμα ουρανοξυστών με ένα υπερυψωμένο διάδρομο να τους ενώνει, που ονομάζεται Embarcadero Center.

Στη συνέχεια, η Justin Herman Plaza φιλοξενεί ένα τεράστιο σιντριβάνι του Vaillancourt (με τίτλο Quebec Libre!), και φτάνουμε στο Ferry Terminal και πάλι, για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να κάνουμε κράτηση στο εστιατόριο που μας άρεσε, και χωρίς κράτηση τραπέζι δε θα βλέπαμε… Τα χθεσινά burgers είναι σήμερα κλειστά, τα πόδια μας πονάνε από το πολύ περπάτημα, αλλά οι επιλογές για εστιατόριο μια Κυριακή βράδυ είναι περιορισμένες στην περιοχή. Ξεκινάμε και πάμε στο North Beach, περνώντας κι από μια μάλλον κακόφημη περιοχή γεμάτη στριπτιζάδικα, όπου βρίσκουμε από το Lonely Planet ένα εστιατόριο ονόματι Ristorante Ideale, ένα Ιταλικό εστιατόριο τόσο αυθεντικό που είναι γεμάτο με Ιταλούς. Ευτυχώς βρίσκουμε τραπέζι (γιατί πλέον τα πόδια μας δε μας κρατάνε από την κούραση), παραγγέλνουμε (σε σπαστά Ιταλικά…) και επιτέλους τρώμε.

Από κει, το ξενοδοχείο μας είναι κοντά. Για να φτάσουμε, περνάμε από το Columbus Tower, ένα χάλκινο πύργο που στεγάζει τα γραφεία του Francis Ford Coppola και της εταιρίας παραγωγής του. Οι Grateful Dead ηχογραφούσαν κάποτε στο υπόγειο. Λίγο πιο πάνω, το βιβλιοπωλείο City Lights, σύμβολο του κινήματος Beat, είχε ιστορική συμβολή στους αγώνες για την ελευθερία λόγου, κερδίζοντας μια ιστορική μάχη ενάντια στην απαγόρευση της κυκλοφορίας ενός βιβλίου.

Την επόμενη μέρα έχουμε πρωινό ξύπνημα, έτσι γρήγορα-γρήγορα μαζευόμαστε σε ένα δωμάτιο, γράφουμε τα έξοδα, κάνουμε backup τις φωτογραφίες των 2 ημερών, και ύπνο. Όχι ότι δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε, μετά από τόση κούραση… Αλλά έχουμε και μεγάλο ταξίδι το πρωί, ολοήμερο daytrip στο Yosemite National Park!

 

[Defkalion]

Ωραίος!!!!

Περιμένω εικόνες από Yosemite!!

 

[mpiftex]

Ωραία τα λες Taver. Γνώριμα για μένα τα μέρη ως τώρα, περιμένω συνέχεια και roadtrip!

Μόνη ένσταση είναι για το αν οι Αμερικάνοι γνωρίζουν την Ελλάδα. Ίσως να μην είναι ικανοί να στη δείξουν στο χάρτη (εδώ πολλοί δεν μπορούν να δείξουν το Ohio) αλλά την γνωρίζουν. Πολύ συχνά γνωρίζω Αμερικάνους που έχουν επισκεφτεί την Ελλάδα άλλους που στο πανεπιστήμιο έχουν μελετήσει Έλληνες φιλοσόφους ακόμα και κάποιους που είχαν διδαχθεί ελληνικά και φυσικά αυτούς που την ξέρουν για τα αρχαία και τα νησιά! Δώστους λίγο credit παραπάνω. Άλλωστε δεν ήσουν και σε κανένα τελευταίο χωριό του νότου!

υγ. Οι φωτογραφίες σου στην gallery προδίδουν τις επόμενες μέρες!

 

[GTS]

Πολύ ενδιαφέρων προορισμός Κώστα, αναμένουμε τη συνέχεια...εγώ έχω ακούσει και καταλάβει ότι το SF είναι εκπληκτική πόλη να ζεις...καλύτερη ίσως και από τη ΝΥ σαν πόλη! Τι λέτε εσείς τα αμερικανάκια?

 

[Defkalion]

Εγώ δε μιλάω ακόμα, θα μιλήσω στο γήπεδοΕΕΕΕΕ λάθος στην ταξιδιωτική ιστορία μου. Αλλά περιμένω να τελείωσει ο taver τη δική του πρώτα, μην του κάνω χαλάστρα

 

[GKCAPO]

Αδελφέ ...με ψάρωσες ...με την οργάνωσή σου!!! Συγχαρητήρια!!!