taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 28.997
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία
- Ημέρα 1η, Σάββατο
- Ημέρα 2η, Κυριακή
- Ημέρα 3η, Δευτέρα
- Ημέρα 4η, Τρίτη
- Ημέρα 5η, Τετάρτη
- Ημέρα 6η, Πέμπτη
- Ημέρα 7η, Παρασκευή
- Ημέρα 8η, Σάββατο
- Ημέρα 9η, Κυριακή
- Ημέρα 10η, Δευτέρα
- Ημέρα 11η, Τρίτη
- Ημέρα 12η, Τετάρτη
- Ημέρα 13η, Πέμπτη
- Ημέρα 14η, Παρασκευή
- Ημέρα 15η, Σάββατο
- Φωτογραφίες
Αυτή είναι η τελευταία μέρα στο San Francisco, και έχουμε αποφασίσει από την αρχή με τους άλλους ότι σήμερα οι δρόμοι μας θα χωρίσουν για κάποιες ώρες. Αυτοί θα πάνε για ψώνια στα πολυκαταστήματα της Union Square, κι εγώ που αρνούμαι να μπω στη διαδικασία θα κάνω κάτι άλλο. Είχα ένα μικρό δίλημμα για το τι να κάνω. Από τη μια είχα αυτό που τελικά έκανα. Από την άλλη, ήθελα να πάω και στο SFMoMA (Μουσείο σύγχρονης τέχνης), όπου με τους άλλους δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση. Αλλά τελικά το δίλημμα αυτό-επιλύθηκε: Είναι Τετάρτη, και το Μουσείο είναι κλειστό.
Έτσι, μετά το πρωινό αφήνω τους άλλους και ξεκινάω. Προχωράω με τα πόδια μέχρι τη Market, μέσα από την Chinatown και κάτω από το περίφημο dragon gate (που τοποθετήθηκε το 1969, με σκοπό να γίνει landmark της Chinatown). Ένας καφές στο πόδι από το πρώτο Starbucks (γιατί, καλό και χρυσό το Hilton, αλλά το νεροζούμι του δεν πίνεται - μόνο σ' αυτό εδώ απ' όλα της αλυσίδας που έχω μείνει, μου έχει τύχει κάτι τέτοιο), εισιτήριο από το vending machine, και παίρνω το τραμ.
Κατεβαίνω στην περιοχή Castro. Είναι η περιοχή του Harvey Milk, και τα τελευταία 40 περίπου χρόνια το επίκεντρο του gay κόσμου της πόλης. Ωστόσο τα φτηνά ενοίκια (εδώ) και η ανοικτή νοοτροπία του κόσμου (στην υπόλοιπη πόλη) την κάνουν πλέον όλο και λιγότερο να θυμίζει γκέτο, στους δρόμους βλέπεις συχνά και μαμάδες με μικρά παιδιά. Όχι ότι έχει χαθεί κι ο χαρακτήρας της περιοχής, ίσα ίσα… Αν και πρωί, τα καφέ είναι γεμάτα από άνδρες (μόνο), ενώ τα καταστήματα είναι αυτά που συναντά κανείς σε περιοχές με πολλούς εργένηδες (π.χ. κοντά σε στρατόπεδα): Πολλά πλυντήρια, πολλά κουρεία, κλπ. Και επίσης, πολλά γυμναστήρια, και pet shops: Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια επιγραφή «Dogs are the new kids» σε ένα από αυτά τα τελευταία… Κατά τα άλλα, αν δεν ήταν για τις σημαίες με το ουράνιο τόξο σε κάθε κολόνα, και ένα-δυο sex shops με "ειδικό" υλικό, θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε γειτονιά της πόλης. Τα αξιοθέατα εδώ είναι η πλατεία Harvey Milk, το Castro Theater, το βιβλιοπωλείο “A different light”, και το κέντρο ενημέρωσης του Human Rights Campaign Action Center.
Από δω συνεχίζω για την περιοχή του Mission, όπου από το πάρκο Mission Dolores η θέα στον ορίζοντα της πόλης με τους ουρανοξύστες είναι ανεμπόδιστη, και επιστρέφω, διασχίζοντας κάθετα την περιοχή του Castro, με κατεύθυνση προς την περιοχή που σήμερα θέλω κυρίως να δω.
Οι λεωφόρος Haight και η οδός Ashbury έχουν δώσει το όνομά τους στην περιοχή, το μέρος που ξεκίνησε και μεγάλωσε το κίνημα της γενιάς των λουλουδιών. Μπορεί σήμερα το σπίτι των Grateful Dead να είναι ένα ακόμα ιδιωτικό βικτοριανό σπίτι στο λόφο, το Buena Vista Park να είναι καθαρό, και το σπίτι των Jefferson Airplane να ανήκει τώρα στους μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Την εποχή θυμίζουν λίγο η συστοιχία των καταστημάτων θεραπευτικής Μαριχουάνας (και όχι μόνο) κατά μήκος της Haight, το Drogstore Café που σήμερα λέγεται Magnola Pub & Brewery, και η εμφάνιση του κόσμου που κυκλοφορεί. Εδώ βρίσκεται και το Amoeba records, ίσως το μεγαλύτερο indie δισκάδικο στον κόσμο.
Συνεχίζω για λίγο μέσα στο Golden Gate park, ένα ωραιότατο πάρκο που θυμίζει έντονα το Central Park στη ΝΥ και αρκετά ακόμα πάρκα αναψυχής στον κόσμο. Ένας τύπος με ράστα με πλησιάζει για να μου πουλήσει marihuana, με τους αστυνομικούς να περιπολούν 15-20 μέτρα μακριά.
Η ώρα έχει περάσει, και θα στήσω τους άλλους, οπότε βγαίνω γρήγορα στη λεωφόρο. Δε βρίσκω ταξί, οπότε παίρνω το αστικό λεωφορείο για το Alamo Square, ένα μικρό πάρκο με μια φοβερή θέα στην πόλη, και μια εξίσου φοβερή συστοιχία από νέο-βικτωριανά σπίτια να το περιβάλλει. Τώρα πια έχω αργήσει και οι άλλοι με περιμένουν στο ξενοδοχείο. Συνεχίζω με δεύτερο αστικό λεωφορείο για το city hall, απ’ όπου παίρνω το μετρό για τη Montgomery Street, κι από κει με 15 λεπτά περπάτημα φτάνω στο ξενοδοχείο… Ευτυχώς είναι ευγενικοί μαζί μου. Ελάχιστη ξεκούραση, και φύγαμε αμέσως. Παίρνουμε το αυτοκίνητο, και ξεκινάμε.
Προορισμός: Berkeley. Μια μικρή πόλη στην απέναντι πλευρά του κόλπου του San Francisco, γνωστή κυρίως για το πανεπιστήμιό της.
Αφού προχωρήσαμε την University Avenue, τον κεντρικό δρόμο της πόλης, μέχρι το τέλος, βρήκαμε μια θέση parking στην αριστερή πλευρά του campus, και ξεκινήσαμε. Το πανεπιστήμιο, που είναι μόνο ένα από τα campuses του (δημόσιου) πανεπιστημίου της California, φιλοξενεί μια σειρά από σχολές, αλλά δεν περιορίζεται εκεί, έχει κι άλλα κτήρια στην πόλη. Διάχυτες στην πόλη είναι και οι φοιτητικές εστίες. Όπως αντίστοιχα διάχυτοι είναι και οι πεζόδρομοι της πόλης που περνούν μέσα από το campus. Η πόλη και το πανεπιστήμιο πλέον έχουν ενοποιηθεί, σχηματίζοντας ένα ενιαίο σύμπλεγμα.
Ο κεντρικός χώρος του πανεπιστημίου είναι μια μεγάλη καταπράσινη έκταση, σαν ένα πάρα πολύ μεγάλο αστικό τετράγωνο, με κτήρια σχολών, αλλά χωρίς περίφραξη, ανοικτός προς όλους (κι ας μην υπάρχει άσυλο). Λέγεται ότι τα φυτά είναι περισσότερα από τους φοιτητές (κανείς όμως δεν ξέρει αν αυτό είναι κυριολεκτικό ή μεταφορικό).
Μετά από πολλές βόλτες πάνω κάτω, και σουβενίρ από το φοιτητικό κατάστημα, βρίσκουμε ένα κτήριο που ψάχναμε - θέλαμε νε βγάλουμε και φωτογραφίες έξω από το computer science (Soda) building, τα nerds… Φυσικά, ως νέα επιστήμη, το computer science δεν είναι σε ένα από τα κτήρια του κεντρικού campus, αλλά σε παράρτημα στην πόλη. Επειδή το κεντρικό campus έχει εξαντλήσει τη χωρητικότητα του (μετάφραση: δε μπορούν να χτίσουν άλλο, γιατί τότε θα έπρεπε να κόψουν ακόμη και δέντρα, άκουσον άκουσον), κάποιες είναι σε διάφορα κτήρια γύρω από αυτό, μέσα στην πόλη. Και, φυσικά, αυτές είναι οι σχολές που άνοιξαν τελευταίες…
Πήραμε το αυτοκίνητο επιχειρώντας να ανέβουμε στο Lawrence Berkeley National Laboratory, στην κορυφή του λόφου πάνω από την πόλη, αλλά φάγαμε πόρτα από το φύλακα. Και όχι και με τον καλύτερο τρόπο, γιατί ο Β. που οδηγούσε δεν είδε το σήμα που του έκανε στην είσοδο, με αποτέλεσμα μια μίνι καταδίωξη…. Επιστρέφοντας, είπαμε να σταματήσουμε για φαγητό στην πόλη. Παρκάραμε και είπαμε να ψάξουμε για κάποιο φοιτητικό στέκι, πράγμα που μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και μια βόλτα παραπάνω στην πόλη. Δε βρήκαμε κάτι που να μας αρέσει στο «φοιτητικό» στυλ, αλλά ένα περίφημο brewery με απίστευτα, ταπεινά πλην πεντανόστιμα, burgers. Τα καλύτερα στην πόλη, διάβασα μετά κάπου. Όμορφο περιβάλλον (για τέτοιο μαγαζί, με γιγαντοοθόνες που έδειχναν αμερικάνικο ποδόσφαιρο), καλό service, και καλές τιμές. Δεν είναι ακριβώς φοιτητικό στέκι, μαζεύει περισσότερο καθηγητές και μεταπτυχιακούς. Αν βρεθείτε στο Berkeley, τιμήστε τη μπυραρία Triple Rock.
Μετά το φαγητό επιστροφή στο San Francisco, αλλά πρώτα μια στάση (την ξέρετε την ιστορία πια) με τρίποδα και τηλεφακούς στο Treasure Island. Ένα νησάκι στα μέσα της Bay bridge, με μια ναυτική βάση, και τέλεια θέα στους ουρανοξύστες του San Francisco και το skyline της πόλης. Για μια ακόμη φορά, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και μετά την καθιερωμένη ρουτίνα της καταγραφής των εξόδων και του backup των φωτογραφιών, είναι ώρα για ύπνο. Αλλά επιπλέον, επειδή το πρωί θα φύγουμε από το San Francisco, πρέπει και να πακετάρουμε…
Έρχεται η μέρα της Silicon Valley!
Έτσι, μετά το πρωινό αφήνω τους άλλους και ξεκινάω. Προχωράω με τα πόδια μέχρι τη Market, μέσα από την Chinatown και κάτω από το περίφημο dragon gate (που τοποθετήθηκε το 1969, με σκοπό να γίνει landmark της Chinatown). Ένας καφές στο πόδι από το πρώτο Starbucks (γιατί, καλό και χρυσό το Hilton, αλλά το νεροζούμι του δεν πίνεται - μόνο σ' αυτό εδώ απ' όλα της αλυσίδας που έχω μείνει, μου έχει τύχει κάτι τέτοιο), εισιτήριο από το vending machine, και παίρνω το τραμ.
Κατεβαίνω στην περιοχή Castro. Είναι η περιοχή του Harvey Milk, και τα τελευταία 40 περίπου χρόνια το επίκεντρο του gay κόσμου της πόλης. Ωστόσο τα φτηνά ενοίκια (εδώ) και η ανοικτή νοοτροπία του κόσμου (στην υπόλοιπη πόλη) την κάνουν πλέον όλο και λιγότερο να θυμίζει γκέτο, στους δρόμους βλέπεις συχνά και μαμάδες με μικρά παιδιά. Όχι ότι έχει χαθεί κι ο χαρακτήρας της περιοχής, ίσα ίσα… Αν και πρωί, τα καφέ είναι γεμάτα από άνδρες (μόνο), ενώ τα καταστήματα είναι αυτά που συναντά κανείς σε περιοχές με πολλούς εργένηδες (π.χ. κοντά σε στρατόπεδα): Πολλά πλυντήρια, πολλά κουρεία, κλπ. Και επίσης, πολλά γυμναστήρια, και pet shops: Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια επιγραφή «Dogs are the new kids» σε ένα από αυτά τα τελευταία… Κατά τα άλλα, αν δεν ήταν για τις σημαίες με το ουράνιο τόξο σε κάθε κολόνα, και ένα-δυο sex shops με "ειδικό" υλικό, θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε γειτονιά της πόλης. Τα αξιοθέατα εδώ είναι η πλατεία Harvey Milk, το Castro Theater, το βιβλιοπωλείο “A different light”, και το κέντρο ενημέρωσης του Human Rights Campaign Action Center.
Από δω συνεχίζω για την περιοχή του Mission, όπου από το πάρκο Mission Dolores η θέα στον ορίζοντα της πόλης με τους ουρανοξύστες είναι ανεμπόδιστη, και επιστρέφω, διασχίζοντας κάθετα την περιοχή του Castro, με κατεύθυνση προς την περιοχή που σήμερα θέλω κυρίως να δω.
Οι λεωφόρος Haight και η οδός Ashbury έχουν δώσει το όνομά τους στην περιοχή, το μέρος που ξεκίνησε και μεγάλωσε το κίνημα της γενιάς των λουλουδιών. Μπορεί σήμερα το σπίτι των Grateful Dead να είναι ένα ακόμα ιδιωτικό βικτοριανό σπίτι στο λόφο, το Buena Vista Park να είναι καθαρό, και το σπίτι των Jefferson Airplane να ανήκει τώρα στους μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Την εποχή θυμίζουν λίγο η συστοιχία των καταστημάτων θεραπευτικής Μαριχουάνας (και όχι μόνο) κατά μήκος της Haight, το Drogstore Café που σήμερα λέγεται Magnola Pub & Brewery, και η εμφάνιση του κόσμου που κυκλοφορεί. Εδώ βρίσκεται και το Amoeba records, ίσως το μεγαλύτερο indie δισκάδικο στον κόσμο.
Συνεχίζω για λίγο μέσα στο Golden Gate park, ένα ωραιότατο πάρκο που θυμίζει έντονα το Central Park στη ΝΥ και αρκετά ακόμα πάρκα αναψυχής στον κόσμο. Ένας τύπος με ράστα με πλησιάζει για να μου πουλήσει marihuana, με τους αστυνομικούς να περιπολούν 15-20 μέτρα μακριά.
Η ώρα έχει περάσει, και θα στήσω τους άλλους, οπότε βγαίνω γρήγορα στη λεωφόρο. Δε βρίσκω ταξί, οπότε παίρνω το αστικό λεωφορείο για το Alamo Square, ένα μικρό πάρκο με μια φοβερή θέα στην πόλη, και μια εξίσου φοβερή συστοιχία από νέο-βικτωριανά σπίτια να το περιβάλλει. Τώρα πια έχω αργήσει και οι άλλοι με περιμένουν στο ξενοδοχείο. Συνεχίζω με δεύτερο αστικό λεωφορείο για το city hall, απ’ όπου παίρνω το μετρό για τη Montgomery Street, κι από κει με 15 λεπτά περπάτημα φτάνω στο ξενοδοχείο… Ευτυχώς είναι ευγενικοί μαζί μου. Ελάχιστη ξεκούραση, και φύγαμε αμέσως. Παίρνουμε το αυτοκίνητο, και ξεκινάμε.
Προορισμός: Berkeley. Μια μικρή πόλη στην απέναντι πλευρά του κόλπου του San Francisco, γνωστή κυρίως για το πανεπιστήμιό της.
Αφού προχωρήσαμε την University Avenue, τον κεντρικό δρόμο της πόλης, μέχρι το τέλος, βρήκαμε μια θέση parking στην αριστερή πλευρά του campus, και ξεκινήσαμε. Το πανεπιστήμιο, που είναι μόνο ένα από τα campuses του (δημόσιου) πανεπιστημίου της California, φιλοξενεί μια σειρά από σχολές, αλλά δεν περιορίζεται εκεί, έχει κι άλλα κτήρια στην πόλη. Διάχυτες στην πόλη είναι και οι φοιτητικές εστίες. Όπως αντίστοιχα διάχυτοι είναι και οι πεζόδρομοι της πόλης που περνούν μέσα από το campus. Η πόλη και το πανεπιστήμιο πλέον έχουν ενοποιηθεί, σχηματίζοντας ένα ενιαίο σύμπλεγμα.
Ο κεντρικός χώρος του πανεπιστημίου είναι μια μεγάλη καταπράσινη έκταση, σαν ένα πάρα πολύ μεγάλο αστικό τετράγωνο, με κτήρια σχολών, αλλά χωρίς περίφραξη, ανοικτός προς όλους (κι ας μην υπάρχει άσυλο). Λέγεται ότι τα φυτά είναι περισσότερα από τους φοιτητές (κανείς όμως δεν ξέρει αν αυτό είναι κυριολεκτικό ή μεταφορικό).
Μετά από πολλές βόλτες πάνω κάτω, και σουβενίρ από το φοιτητικό κατάστημα, βρίσκουμε ένα κτήριο που ψάχναμε - θέλαμε νε βγάλουμε και φωτογραφίες έξω από το computer science (Soda) building, τα nerds… Φυσικά, ως νέα επιστήμη, το computer science δεν είναι σε ένα από τα κτήρια του κεντρικού campus, αλλά σε παράρτημα στην πόλη. Επειδή το κεντρικό campus έχει εξαντλήσει τη χωρητικότητα του (μετάφραση: δε μπορούν να χτίσουν άλλο, γιατί τότε θα έπρεπε να κόψουν ακόμη και δέντρα, άκουσον άκουσον), κάποιες είναι σε διάφορα κτήρια γύρω από αυτό, μέσα στην πόλη. Και, φυσικά, αυτές είναι οι σχολές που άνοιξαν τελευταίες…
Πήραμε το αυτοκίνητο επιχειρώντας να ανέβουμε στο Lawrence Berkeley National Laboratory, στην κορυφή του λόφου πάνω από την πόλη, αλλά φάγαμε πόρτα από το φύλακα. Και όχι και με τον καλύτερο τρόπο, γιατί ο Β. που οδηγούσε δεν είδε το σήμα που του έκανε στην είσοδο, με αποτέλεσμα μια μίνι καταδίωξη…. Επιστρέφοντας, είπαμε να σταματήσουμε για φαγητό στην πόλη. Παρκάραμε και είπαμε να ψάξουμε για κάποιο φοιτητικό στέκι, πράγμα που μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και μια βόλτα παραπάνω στην πόλη. Δε βρήκαμε κάτι που να μας αρέσει στο «φοιτητικό» στυλ, αλλά ένα περίφημο brewery με απίστευτα, ταπεινά πλην πεντανόστιμα, burgers. Τα καλύτερα στην πόλη, διάβασα μετά κάπου. Όμορφο περιβάλλον (για τέτοιο μαγαζί, με γιγαντοοθόνες που έδειχναν αμερικάνικο ποδόσφαιρο), καλό service, και καλές τιμές. Δεν είναι ακριβώς φοιτητικό στέκι, μαζεύει περισσότερο καθηγητές και μεταπτυχιακούς. Αν βρεθείτε στο Berkeley, τιμήστε τη μπυραρία Triple Rock.
Μετά το φαγητό επιστροφή στο San Francisco, αλλά πρώτα μια στάση (την ξέρετε την ιστορία πια) με τρίποδα και τηλεφακούς στο Treasure Island. Ένα νησάκι στα μέσα της Bay bridge, με μια ναυτική βάση, και τέλεια θέα στους ουρανοξύστες του San Francisco και το skyline της πόλης. Για μια ακόμη φορά, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και μετά την καθιερωμένη ρουτίνα της καταγραφής των εξόδων και του backup των φωτογραφιών, είναι ώρα για ύπνο. Αλλά επιπλέον, επειδή το πρωί θα φύγουμε από το San Francisco, πρέπει και να πακετάρουμε…
Έρχεται η μέρα της Silicon Valley!
Attachments
-
135,5 KB Προβολές: 3.443