ΗΠΑ California Uber Alles

[taver]

Από δω και πέρα, μετά από 9 μέρες κοντά στη Θάλασσα, είναι καιρός να περάσουμε στα ενδότερα της California, στο λεγόμενο Inland Empire. Και το Palm Springs, όπου διανυκτερεύσαμε, είναι η καλύτερη δίοδος.


Ακριβώς στο όριο της Ερήμου, για την ακρίβεια σε μια όαση δίπλα στο τέλος της, το Palm Springs είναι μια πόλη – resort, όπου μαζεύει διάσημους και όχι μόνο που θέλουν να ξεκουραστούν. Έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες τις δεκαετίες του 60 και του 70, μετά πέρασε από μια μεγάλη φάση παρακμής, αλλά την τελευταία δεκαετία έχει ανακάμψει και πάλι ως τουριστικός προορισμός. Αλλά δεν είναι για μας αυτή η ιστορία, με τον κόσμο στις πισίνες κλπ. Μετά από μια σύντομη βόλτα στην πόλη, εφοδιασμό με τρόφιμα κλπ (Walgreen’s – σας είπα για το banana nut cake τους?), Καφεΐνη (Starbucks), και οπωσδήποτε βενζίνη για πολλά μίλια, ξεκινάμε για την έρημο. Επόμενη βενζίνη σε 50 μίλια μας λέει η ταμπέλα.

Όπως εμείς ξεκινάμε για την έρημο, έτσι ξεκινάνε και οι απέραντοι δρόμοι ανάμεσα στο πουθενά, όπου οι ευθείες συνεχίζουν για δεκάδες χιλιόμετρα. Οι πινακίδες λένε στους οδηγούς να σβήσουν τα air condition για να αποφύγουν την υπερθέρμανση, αλλά εμείς, παρότι έχουμε το αυτοκίνητο παραγεμισμένο με τα κορμιά μας και όλες μας τις αποσκευές, δεν αντέχουμε τη ζέστη για να το κάνουμε… Ευτυχώς, χωρίς δυσάρεστες συνέπειες.

Μετά από λίγα μίλια, βρίσκουμε την είσοδο του Joshua Tree National Park. Το πιο «ερημικό» εθνικό πάρκο της California, έχει ως κύρια αξιοθέατα του κάτι…. Κάκτους! Μετά την είσοδο, σταματάμε στο visitor center, όπου πληρώνουμε την είσοδο για το αυτοκίνητο, παίρνουμε τον κλασσικά εξαιρετικό οδηγό για το Εθνικό πάρκο, και ζητάμε την πολύ εξυπηρετική κυρία να μας υποδείξει τι θα προλάβουμε να δούμε. Μένουμε έκπληκτοι από την εξυπηρέτηση (άκουσε, κατάλαβε τους περιορισμούς μας, και μας υπέδειξε ακριβώς ότι έπρεπε). Σημειωτέον ότι σ’ αυτή την πλευρά του πάρκου τουλάχιστον, δε συναντήσαμε ούτε ένα Αμερικανό, μόνο Ευρωπαίους.


Συνεχίζουμε στα σημεία ενδιαφέροντος του πάρκου, ένα-ένα. Βλέπουμε ένα σκασμό από πράγματα, από σπάνιους καλιφορνέζικους φοίνικες, κάκτους διαφόρων ειδών, και ένα μεγάλο… χωράφι γεμάτο πανέμορφους κάκτους Cholla, ανθισμένους, πλην δηλητηριώδεις ακόμα και σε απλή επαφή με το δέρμα. Διασχίζουμε μια απέραντη άδεια πεδιάδα, και περνάμε από μπόλικες σειρές από βράχια φθαρμένα από τον ήλιο και την ξηρασία σα να βγήκαν από σελίδες του Λούκυ Λούκ, και καταλήγουμε στο Keys View, το πιο ψηλό σημείο του πάρκου, που παρέχει σχεδόν απεριόριστη θέα – σε καθαρές μέρες βλέπεις μέχρι το Μεξικό. Εδώ πιάνουν και πάλι τα κινητά (και ανακαλύπτουμε the hard way ότι δεν είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες που θα πάρουμε τηλέφωνο «Έλα, είμαι στο Keys View, καλά μιλαααάμε είναι καταπληκτικάααα», είναι και αρκετοί αμερικανοί με την ίδια επιδειξιμανία).


Μετά από την έξοδο από το Εθνικό πάρκο (αλλά όχι και από την έρημο), επιλέγουμε την πιο ανορθόδοξη ίσως διαδρομή για να πάμε στο Vegas. Παίρνουμε τον Amboy Road, όπου στοιχίζονται πλάι-πλάι τα κλασσικά Αμερικάνικα γραμματοκιβώτια για τους ενοίκους κάποιων τροχόσπιτων μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το δρόμο, και βλέπουμε παρκαρισμένα διάφορα περίεργα παρατημένα (?) οχήματα σε μια ατμόσφαιρα σχεδόν πλήρους παρακμής και εγκατάλειψης. Δείτε και τη συνημμένη φωτογραφία πιο κάτω.


Συνεχίζουμε λίγο ανατολικά και μετά βόρεια, ως το Amboy, περνώντας από μια ξερή salt lake, μέσα από ένα ατελείωτο λευκό χαλί. Σταματάμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες, και συνεχίζουμε. Βρίσκουμε το National Trails Highway, όπως ονομάζεται σήμερα η θρυλική Route 66, και στρίβουμε Δυτικά.


Είχαμε αποφασίσει από την Αθήνα να περάσουμε ένα κομμάτι από το θρυλικό δρόμο, και τώρα ήρθε η στιγμή. Θα ακολουθήσουμε όλο το δρόμο δυτικά για κάπου 50 χιλιόμετρα μέχρι το Barstow (όπου θα ξαναμπούμε στον Interstate). Ο δρόμος είναι μια εντελώς έρημη απέραντη ευθεία, μέσα σε εντελώς ερημικό τοπίο, με το θυρεό της Route 66 να μας αποσπά την προσοχή κάθε τόσο πάνω στην άσφαλτο. Που και που συναντάμε κάποιο έρημο σήμερα βενζινάδικο ή άλλο «μαγαζί» που εξυπηρετούσε κάποτε τους διερχόμενους του δρόμου προς τη γη της επαγγελίας. Στη διαδρομή, δε συναντήσαμε κανένα. Μόνο μια παρέα χαρλεάδες κάποια στιγμή πέρασαν δίπλα μας, στο αντίθετο ρεύμα. Λίγες δεκάδες μέτρα δεξιά μας, μετά από κάτι σιδηροδρομικές ράγες, περνάει σήμερα ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος interstate. Μόνο τουρίστες επιλέγουν το δρόμο που εμείς ακολουθούμε, και απ’ ότι φαίνεται όχι και τόσο πολλοί.


Που και πού, στο πλάι του δρόμου, εναλλάσσονται εικόνες ερήμου και εγκατάλειψης, σημάδια μιας εποχής δόξας που πέρασε.


Δυστυχώς, μετά από λίγα χιλιόμετρα, η κατάσταση του οδοστρώματος μας αναγκάζει να πάμε κι εμείς από τον αυτοκινητόδρομο για ένα κομμάτι της διαδρομής, αλλά στην επόμενη έξοδο επανερχόμαστε. Βάζουμε και βενζίνη σε ένα βενζινάδικο πάνω στη Route 66 (έτυχε: και αλλού να ήταν πάλι θα βάζαμε, βράδιαζε και κοντεύαμε να μείνουμε...), βγάζουμε και φωτογραφίες τις γραμμές του τρένου στο ηλιοβασίλεμα, και ξαναμπαίνουμε στην Εθνική.

Επόμενη στάση, Las Vegas, Nevada. Η διαδρομή, όλη μια ατέλειωτη ευθεία, δίπλα από την έρημο, αλλά με μηδενική θέα. Μας πιάνει και η νύκτα κάπου κοντά στα σύνορα της Nevada – τα σύνορα που τα καταλαβαίνεις αμέσως, καθώς τα casino κάνουν αμέσως την εμφάνισή τους. Αυτά είναι τα casino για τους πιο τελειωμένους gamblers, που ξεκινούν από την California για κει με μοναδικό σκοπό το άγριο παιγνίδι. Εμείς συνεχίζουμε για το Las Vegas...

Βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας (Flamingo), και πάμε για check in (ή καλύτερα για registration, όπως το λένε στην America). Δεν ξέραμε ότι το Valet parking τους είναι δωρεάν, οπότε ο Χ και η Μ μένουν να κάνουν κύκλους με το αυτοκίνητο όσο εγώ και ο Β. πάμε στη reception. Το ξενοδοχείο είναι ατελείωτο. Κάπου 3-4 ομάδες από ασανσέρ οδηγούν σε διαφορετικές πτέρυγες των 28 ορόφων του, και μόνο η δική μας πτέρυγα είχε κάπου 120 δωμάτια. Και, σε αντιστοιχία με το ξενοδοχείο, ατελείωτη είναι και η reception. Κάπου 30 γκισέ, με 15 από αυτά να είναι για check-in, κάπου 5 για check-out, κάπου 5 για προβλήματα keycards, και 5 ακόμα για λοιπά θέματα.

Περιμένουμε στη σωστή ουρά, κάνουμε check-in, και επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο για να ενημερώσουμε τους άλλους για το δωρεάν parking και να κατεβάσουμε τα πράγματα. Μετά πρέπει να βρούμε τα δωμάτια μέσα στο χάος. Για να φτάσεις στο ασανσέρ και στο δωμάτιο, περνάς οπωσδήποτε από το casino του ξενοδοχείου (τα μεγάλα ξενοδοχεία στο Vegas είναι ταυτόχρονα και τα casino της πόλης…), πράγμα που γίνεται ώστε να σε ωθήσουν να παίξεις. Παρότι κλείσαμε τα δωμάτια σε τιμή προσφοράς, για κάποιο περίεργο λόγο μας έχουν περάσει για high stakes gamblers. Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι μας έχουν δώσει κάποια από τα καλύτερα δωμάτια, στον 27ο από τους 28 ορόφους του ξενοδοχείου. Το δωμάτιο του Β. και της Μ. είναι τεράστιο (παίζεις και μπάλα…) ενώ το δικό μου και του Χ. είναι στο καλύτερο σημείο, με απεριόριστη πανοραμική θέα πάνω στη Las Vegas Boulevard (γνωστή και ως Strip – εκεί που είναι όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία/casino της πόλης). Ειδικά το “Caesar’s Palace” και το "Bellagio" με τα σιντριβάνια του, είναι «φάτσα» μπροστά στο παράθυρό μας, και έχουμε την καλύτερη θέα στο θέαμα. Τα δωμάτια, φυσικά, έχουν όλα τα κομφόρ, εκτός από το wireless, το οποίο υπάρχει, αλλά για πρώτη φορά στις ΗΠΑ, δεν είναι δωρεάν.

Ώρα για φαγητό. Όλη μέρα στην έρημο, έχουμε φάει μόνο το junk food που πήραμε από το supermarket στο Palm Springs. Η πρώτη μας επιλογή, για την οποία προετοιμάζαμε τους εαυτούς μας όλη μέρα, οι περίφημοι μπουφέδες του Vegas, είναι χαμένη. Η ώρα είναι 10, και οι μπουφέδες στο δικό μας και σε ένα ακόμα ξενοδοχείο που δοκιμάσαμε είναι κλειστοί, όπως είναι και ένα ακόμη εστιατόριο που επίσης δοκιμάσαμε. Καταλήγουμε να πάρουμε πίτσα στο χέρι από την 24ωρη πιτσαρία του ξενοδοχείου μας, και να τη φάμε στο αίθριο του, δίπλα στα flamingos και στη λιμνούλα με τα σπάνια ψάρια (που τα ταΐζουν κάθε μέρα σε μια μικρή ιεροτελεστία – θέαμα). Μετά, μια βόλτα στη Strip που σφύζει από νυκτερινή ζωή, και η μέρα τελειώνει και πάλι με την «ιεροτελεστία» του backup των φωτογραφιών και της καταγραφής των εξόδων. Αύριο είναι μια μέρα Vegas!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fitziano]

Α California τέλεια. Περιμένω συνέχεια

 

[taver]

Προετοιμασία

Η ιδέα για το ταξίδι αυτό τέθηκε στην παρέα από το Θ., που δεν ήρθε τελικά μαζί μας. Στην αρχή, η ιδέα άρεσε πολύ σε φίλους και γνωστούς, και αρχικά είχαμε μαζευτεί 8 ενδιαφερόμενοι. Κοινό μας χαρακτηριστικό, ο εργασιακός μας χώρος, αφού μέχρι πριν από κάποιο καιρό δουλεύαμε μαζί. Μέχρι που εγώ έθεσα βέτο σε ταξίδι με πάνω από 4 ταξιδιώτες, και αποφασίσαμε να έτσι χωριστούμε σε 2 ομάδες. Δε γίνεται να κάνεις ταξίδι τόσων ατόμων για τόσες μέρες και με εντατικό πρόγραμμα, και να περάσετε όλοι καλά. Ακόμα και αν λύσεις το πρόβλημα της λήψης αποφάσεων, και μόνο ο χρόνος που θα πηγαίνει χαμένος με την παρέα να περιμένει κάθε φορά κάποιον, είναι πρόβλημα. Έτσι τελικά χωρίσαμε σε 2 ομάδες των 4 ατόμων. Εγώ, ένα ζευγάρι (ο Β. και η Μ.), και ένας ακόμη φίλος, ο Χ, θα πηγαίναμε στις εβδομάδες του Πάσχα, ενώ ο Θ. και οι υπόλοιποι 3 θα πήγαιναν το καλοκαίρι (τελικά αυτοί δεν πήγαν, για δικούς τους λόγους).

Για μένα, είναι εξαιρετικά σημαντικό να ξέρει κανείς καλά τους συνταξιδιώτες του, όταν ξεκινά για τέτοιο ταξίδι, όπως επίσης να έχει αναπτύξει μαζί τους κοινούς κώδικες ταξιδιωτικής συμπεριφοράς. Το να ξεκινήσεις ένα «βαρύ» και «δύσκολο» ταξίδι με μια παρέα που δε γνωρίζεις καλά, είναι η καλύτερη συνταγή αποτυχίας. Ακόμη και με το ταίρι του να πάει κανείς, πολλές φορές η συμπεριφορά μας απέναντι σε ένα ταξίδι διαφέρει πολύ από την καθημερινή μας. Πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο έντονο ταξίδι, που προς το τέλος του που πλησιάζει η κούραση, βγάζει αναγκαστικά εντάσεις. Έτσι, για μας δεν είναι το πρώτο ταξίδι που κάνει η παρέα των 4 μαζί, καθώς 3 μήνες πριν κάναμε με την ίδια σύνθεση ένα επεισοδιακό ταξίδι, για 7 μέρες στο Βερολίνο. Μάλιστα, επειδή μέρος από την οργάνωση αυτού του ταξιδιού έγινε στο Βερολίνο, η εσωτερική μας ονομασία είναι “California uber Alles”… Εκτός από αυτό, με το Β. και το Χ. (χωριστά με τον καθένα) έχουμε κάνει κι άλλες φορές από 15ήμερα οδικά ταξίδια.

Ο οργανωτής της παρέας στο ταξίδι είμαι εγώ, αλλά οι αποφάσεις παίρνονται ομόφωνα (με αμοιβαίες υποχωρήσεις όπου υπάρχουν μικροδιαφωνίες). Σε ένα Αθηναϊκό starbucks, για κάποιους μήνες πριν το ταξίδι βαρέθηκαν να μας βλέπουν, καθώς μαζευόμασταν πάντα όλοι μαζί με ένα laptop για να διαλέξουμε ξενοδοχεία, αεροπλάνα κλπ. Για τους άλλους 3 είναι η πρώτη φορά στην Αμερική, αλλά και η πρώτη φορά εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης, που σημαίνει ότι διαδικασίες όπως τελωνεία κλπ είναι καινούργιες γι αυτούς, και είναι από τα πρώτα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε. Στη συνέχεια, έχουμε αποφασίσει να μην αφήσουμε και πολλά πράγματα στην τύχη, και να κάνουμε κρατήσεις από πριν για όλα. Έτσι κι αλλιώς τα περιθώρια ευελιξίας που θα μπορούσαμε να έχουμε είναι μικρά. 2 νύκτες αφήσαμε μόνο χωρίς κλεισμένο ξενοδοχείο.

Οδηγοί στην παρέα είναι ο Χ. και ο Β. Εγώ θα είμαι ο συνοδηγός με το GPS, τους χάρτες, και τη φωτογραφική που πετάγεται έξω από το παράθυρο κάθε φορά που βλέπουμε κάτι . Ας μπορούσα να κάνω κι αλλιώς....

Επίσης είμαι και ο ταμίας της παρέας: Κρατάω το κοινό ταμείο, κάνω τις πληρωμές με τον τρόπο που έχει κάθε φορά τα λιγότερα «κερατιάτικα», και το βράδυ κάθε μέρας όλοι μαζί μαζευόμαστε, καταγράφουμε τα έξοδα της ημέρας σε ένα excel, και τα επιμερίζουμε στον καθένα. Στο τέλος του ταξιδιού, και μετά τις μετατροπές σε ευρώ, προκύπτει ένα συνολικός λογαριασμός για τον καθένα που τον κλείνουμε με e-banking… Και μέσω των εξόδων, έχουμε κι ένα είδος log για να μας θυμίζει τι και τι κάναμε.

Η προετοιμασία ξεκίνησε, όπως πάντα, με τις βίζες και τα αεροπορικά εισιτήρια. Με τις βίζες, οι 3 που δεν είχαν ξεμπέρδεψαν εύκολα, μέσα στον Ιανουάριο 2009. Και ήρθε ο καιρός για τα εισιτήρια. Κριτήριο μας για τα εισιτήρια ήταν πρώτα οι ημερομηνίες και ώρες που θέλαμε, και μετά η τιμή, επειδή τα περιθώρια χειρισμών μας με τις άδειες ήταν πολύ στενά. Οι υπόλοιποι 3 θα πέταγαν από Αθήνα για San Francisco με τη British Airways, κι εγώ με τη Lufthansa (η οποία ήταν αρκετά πιο ακριβή ώστε να μη συμφέρει για όλους, αλλά εγώ την επέλεξα για λόγους προγράμματος τακτικών επιβατών). Η επιστροφή για όλους από το Los Angeles, και οι πτήσεις επιστροφής αναχωρούν ακριβώς την ίδια ώρα. Φτάνουμε Σάββατο Μεσημέρι στο San Francisco, και η επιστροφή μας είναι 2 εβδομάδες μετά, Σάββατο βράδυ.

Από μετρητά, είχα περίπου $200.00 μαζί μου, που μου είχαν μείνει από προηγούμενα ταξίδια, που θα μπορούσαν να μας καλύψουν κάποια έξοδα αν οι κάρτες ανάληψης δε δούλευαν για οποιοδήποτε μυστήριο λόγο, και μόλις έφτανα θα έβγαζα ακόμη $700.00 από κάποιο ATM, με τα οποία θα καλύπταμε όλα τα έξοδα της παρέας που δε θα μπορούσαν να πληρωθούν με πιστωτική κάρτα (φροντίσαμε να κάνουμε μία μόνο ανάληψη, για να πληρώσουμε τις προμήθειες μια μόνο φορά).

Το πρόγραμμα, καθορισμένο από πριν, έχει θυσίες. Παρότι θα θέλαμε, δε θα πάμε στη Napa Valley, δε θα πλησιάσουμε στη λίμνη Tahoe, το Sacramento, τα ποτάμια και τα χωριά των χρυσοθήρων, δε θα επισκεφτούμε τα Sequoia και Kings Canyon National Parks, δε θα πάμε στις βόρειες ακτές. Όχι ότι δε θα θέλαμε να τα κάνουμε όλα αυτά, απλά είναι αρκετά μακριά από την κύρια διαδρομή μας, και έχουμε μόνο 2 εβδομάδες στη διάθεσή μας. Ο χρόνος απλά δε φτάνει…

Αλλά αρκετά με τα μέρη που δεν πήγαμε. Μείνετε μαζί μας, για να γνωρίσετε όλα τα μέρη που τελικά πήγαμε…

 

[getxowoman]

Μου αρεσει παρα πολυ η οργανωση σου! Εισαι χειροτερος απο μενα! Μπραβο! Περιμενω τη συνεχεια!!

 

[mfish]

χεχε...οργανωτης,φωτογραφος και ταμειας...ο αγαπημενος μου ρολος στο ταξιδι και συνηθως ταυτισμενος και με το ρολο του κακου του ταξιδιου!!! ....περιμενουμε τη συνεχεια!

 

[taver]

Ημέρα 1, Σάββατο

H 12ωρη πτήση μου από Φρανκφούρτη με το 747 της Lufthansa φτάνει στο San Francisco 2 ώρες πριν από την πτήση των συνταξιδιωτών μου. Μια πτήση που κύλησε απολύτως ομαλά, με αρκετή μελέτη τελευταίας στιγμής στο Lonely Planet San Francisco, και χωρίς ύπνο. Πώς να κοιμηθείς άλλωστε στο κάθισμα του αεροπλάνου και μάλιστα σε πρωινή πτήση, μετά από ένα χορταστικό βράδυ στο καταπληκτικό στρώμα του Hilton της Φρανκφούρτης (που με το "January Sale" στις αρχές του χρόνου, το είχα κλείσει μισοτιμής) ?

Μετά τις διατυπώσεις immigration και τελωνείων έχω χρόνο να εξερευνήσω το terminal. Όχι και πολλά δηλαδή, γιατί σέρνω και ένα καρότσι με βαλίτσες – λόγω μεγάλου ορίου αποσκευών, έχω πάρει και κάποια πράγματα των άλλων μαζί μου. Μια καλή κυρία με κατευθύνει σε ένα ATM της Bank of America, και κάνω την προγραμματισμένη ανάληψη μετρητών. Βρήκα και το δρόμο για τα γραφεία των car rentals, απ’ όπου θα παραλαμβάναμε αργότερα το αυτοκίνητο. Αλλά επειδή οι βόλτες σε ένα terminal με ένα καρότσι φορτωμένο αποσκευές δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα, άραξα σε ένα café ανάμεσα στα 2 concourses των αφίξεων, και περίμενα τους άλλους. Στούμπωσα στην καφεΐνη, καθώς η μέρα σήμερα θα είχε 10 ώρες παραπάνω που θα έπρεπε να αντέξουμε…

Κάποια στιγμή έφτασαν και οι υπόλοιποι, έχοντας καθυστερήσει λίγο στους ελέγχους, και όλοι μαζί πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο από το γκισέ της National. Είχαμε κλείσει ένα mini-van, για να μπορεί να χωρέσει εμάς και τις ουκ ολίγες αποσκευές μας, αλλά κάναμε upgrade σε ένα ολοκαίνουργιο ασημί Ford Flex (2010 Ford Flex | Official Site of the Ford Flex | FordVehicles.com) με full extra (με 30 μίλια όλα κι όλα στο ενεργητικό του), επειδή θα είχε αρκετά καλύτερη συμπεριφορά στους επαρχιακούς δρόμους που θα το πηγαίναμε. Παρότι είχαμε μπόλικα πράγματα όλοι, τα χωρέσαμε όλα πίσω, και καθίσαμε στο πολύ άνετο σαλόνι. Οι οδηγοί συνήθισαν γρήγορα το αυτόματο κιβώτιο, και βγήκαμε στο δρόμο για το ξενοδοχείο.

Η σήμανση στους Αμερικάνικους δρόμους διαφέρει από την ευρωπαϊκή, κατά το ότι είναι πολύ πιο verbal. Αυτό που οι Ευρωπαίοι βάζουν ένα σήμα για να το πουν (π.χ. όριο ταχύτητας 50), στην Αμερική το γράφουν ολογράφως – και μπορεί να γράψουν και περίπλοκα πράγματα ενίοτε, οπότε αν τα Αγγλικά σας δεν είναι καλά, προσοχή!
Το ξενοδοχείο μας είναι το Hilton San Francisco Financial District (το οποίο στην πραγματικότητα βρίσκεται στα όρια με την Chinatown και τη North Beach), και 2 τετράγωνα από την Transamerica pyramid. Το βρήκαμε σε εξαιρετικά καλή τιμή, που περιλάμβανε valet parking και πρωινό μπουφέ (προδιαγραφών Hilton…). Θα μείνουμε 5 βράδια εκεί. Από τα δωμάτια μας, στον 20ο και τον 22ο όροφο έχουμε απεριόριστη πανοραμική θέα στον Telegraph hill με τον Coit tower, και σε όλη την περιοχή του North Beach. Το ξενοδοχείο προσφέρει δωρεάν wireless lan, αλλά ακόμα κι αν δεν παρείχε, ο δέκτης του φορητού μου λαμβάνει σήμα από 45 διαφορετικά ασύρματα δίκτυα (τα περισσότερα κλειδωμένα).

Μπορεί για εκεί η ώρα να είναι 17:00, για μας όμως που είμαστε ακόμα σε ώρα Ελλάδας είναι σα να είναι ήδη μαύρη νύχτα, 3πμ. Αποφασίζουμε να μην κοιμηθούμε και να ξεπεράσουμε το Jet lag με τον άγριο τρόπο, και ξεκινάμε για βόλτα. Ανεβαίνουμε την απότομη ανηφόρα μέχρι την κορυφή του Telegraph hill, παίρνουμε εισιτήρια και μπαίνουμε στον Coit tower, τις τοιχογραφίες στο εσωτερικό του οποίου έχει φιλοτεχνήσει ο Diego Rivera. Ανεβαίνουμε ως την κορυφή, για να απολαύσουμε μια πανοραμική θέα της πόλης και του κόλπου (δυστυχώς για μένα και το Β. που κουβαλάμε φωτογραφικές, πίσω από ένα άθλιο τζάμι).


Η πόλη (στο κομμάτι αυτό τουλάχιστον) είναι μια ακόμα Αμερικάνικη τέλεια τετραγωνισμένη πόλη. Τα οικοδομικά τετράγωνα είναι όλα ίδιων διαστάσεων, και αυτό παρά το ιδιόμορφο ανάγλυφο του εδάφους, που είναι όλο λόφους. Αν κανείς κοιτά την πόλη από πάνω, δεν θα καταλάβει τις υψομετρικές διαφορές, που όμως είναι τόσο έντονες σε κάποια σημεία, ώστε αντί για δρόμο υπάρχουν σχεδόν κατακόρυφα σκαλοπάτια.


Κατεβαίνουμε το λόφο από τα σκαλοπάτια της Vallejo Str και της Montgomery Str. Σε πόσες και πόσες ταινίες έχουμε δει αυτά τα σκαλοπάτια… Ο δρόμος μας βγάζει στη Levi’s plaza, στο μέρος όπου κάποτε ο Levi Strauss έφτιαχνε τα παντελόνια για τους χρυσοθήρες της δύσης, και που συνεχίζει να εκμεταλλεύεται η επιχείρηση που άφησε πίσω του. Κι από δω, βγαίνουμε στο μεγάλο παραλιακό δρόμο στο λιμάνι του San Francisco, την Embarcadero.


Η Embarcadero είναι ένας δρόμος χιλιομέτρων γεμάτος φοίνικες και γραμμές tram, από τη μια μεριά έχει τις προβλήτες του (παλιού) λιμανιού, που σήμερα έχουν σχεδόν αποκλειστικά τουριστική χρήση, και από την άλλη τους ουρανοξύστες της πόλης. Από τις προβλήτες, που κάθε μια έχει διαφορετική αίσθηση και τόνο, ξεχωρίζει η προβλήτα 7. Μια προβλήτα μόνο για πεζούς, για όμορφο περπάτημα και πανοραμική θέα.

Η ώρα έχει περάσει αρκετά, και κατευθυνόμαστε στο Ferry Building, ένα ανακατασκευασμένο κτήριο του επιβατηγού λιμανιού, το οποίο κοσμεί ένα στρατηγικά τοποθετημένο ρολόι που φαίνεται από όλο το μήκος της λεωφόρου Market, του κεντρικότερου δρόμου της πόλης. Μέσα στο Ferry Building υπάρχουν σήμερα κάθε λογής εστιατόρια, κλασσικά ή νεωτερίζοντα, με κάθε λογής κουζίνα. Εμείς όμως κατευθυνόμαστε στην εξωτερική του πλευρά, όπου σε μια γωνία βρίσκεται ένα burger-άδικο που το Lonely Planet περιγράφει με τα καλύτερα λόγια. Πρώτη φορά στην Αμερική για τους υπόλοιπους 3, και πρέπει να ξεκινήσουν την επίσκεψή τους με το πιο αμερικάνικο φαγητό. Παραγγελία στο ταμείο, beeper, χτυπάει, παραλαμβάνουμε, τρώμε. Μετά το φαγητό, επιστροφή στο ξενοδοχείο ανάμεσα από τους ουρανοξύστες της Financial district, και επιτέλους ύπνος…

Η επόμενη μέρα, είναι η μέρα του golden gate!

 

[taver]

Ημέρα 2, Κυριακή

Το πρωινό στο Hilton είναι πλήρες γεύμα, που θα μας κρατήσει για μεγάλο μέρος της μέρας που ξεκινά. Αφήνουμε το αυτοκίνητο να κάθεται στο γκαράζ, και ξεκινάμε με τα πόδια.


Περνάμε από τους ουρανοξύστες του Financial District, με το Transamerica pyramid, τον πυραμιδικό ουρανοξύστη που ξεχωρίζει στον ορίζοντα της πόλης. Ακολουθεί το Canessa building, σήμερα κάτι σα γκαλερί. Εδώ βρισκόταν ένα ιστορικό gay bar, που κέρδισε σε μια ξακουστή δικαστική μάχη το 1951 το δικαίωμα να λειτουργεί ως τέτοιο – ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια πόλη όπου σήμερα το 15% του πληθυσμού είναι gay, οπότε και μέρος από τα αξιοθέατα ακολουθεί αντίστοιχα. Στη συνέχεια, περνάμε από το Belli building (εδώ είχε τα γραφεία του ο Melvin Belli, ο δικηγόρος των Rolling Stones), και το Hotaling building, το μεγάλο καταγώγι της εποχής της ποτοαπαγόρευσης. Μπαίνουμε και στο Jackson Square, που προσθέτει ένα ακόμη πράσινο τόνο στα όρια του financial district.


Βγαίνουμε στην παραλιακή (Embarcadero), και συνεχίζουμε Βορειοδυτικά. Φτάνουμε στην προβλήτα 39, ένα καλοφτιαγμένο tourist trap γεμάτο σουβενιράδικα, ένα ενυδρείο, hard rock café, κλπ. Κάνουμε το χρέος μας από φωτογραφίες από τους θαλάσσιους λέοντες που μαζεύονται εκεί, όπως και από το πλήθος που μαζεύεται για να τους δει παρά την άθλια οσμή που σκορπούν, και συνεχίζουμε.

Λίγο πιο κάτω, το USS Pampanito, ένα υποβρύχιο του β’ παγκοσμίου πολέμου περιμένει τους επισκέπτες του. Και πιο κάτω, το Fisherman’s wharf, με τις ψαρόβαρκες και τα μαγαζιά που πωλούν τα ψαρικά (είτε νωπά είτε μαγειρεμένα στο τραπέζι). Μια σύντομη στάση σε ένα starbucks (για τουαλέτα και για δόση καφεΐνης), και ξεκινάμε και πάλι το περπάτημα.

Περνάμε το Aquatic Park, και ανηφορίζουμε στο Fort Mason park, που καλύπτει ένα από τους πολλούς λόφους της πόλης. Η θέα είναι πανοραμική, ο καιρός είναι καλός και χωρίς καθόλου ομίχλη, και ο ανοικτός χώρος του πάρκου έχει μαζέψει αρκετές παρέες, που έχουν αράξει στο πάρκο, με φαγητό, μουσική, κλπ.


Η συνέχεια της διαδρομής είναι κατά μήκος της Marina, της περιοχής που (προφανώς) πήρε το όνομά της από τη μαρίνα της, και κατά μήκος του Crissy Field, μια παραλία/βάλτο με δυνατούς ανέμους, που την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή σε windsurfers, kiteboarders, κλπ. Τίποτα εδώ δε θυμίζει ότι βρισκόμαστε δίπλα σε μια μεγαλούπολη, και στο Presidio national Park (πρώην ναυτική βάση). Από δω και κάτω η θέα της γέφυρας είναι πανοραμική, είναι το ένα και μοναδικό στοιχείο που δεσπόζει στο οπτικό μας πεδίο, και είμαστε και πολύ τυχεροί που είναι έτσι: Συνήθως καλύπτεται από μια πυκνή καλιφορνέζικη ομίχλη.


Στάση για πρόχειρο φαγητό (και φυσική ανάγκη) στο Warming hut, στη σκιά της Golden Gate bridge. Και για ξεκούραση επίσης, μετά από ~12 χιλιόμετρα περπάτημα. Στη συνέχεια ανεβαίνουμε πάνω στη γέφυρα, και ξεκινάμε για απέναντι. Η αίσθηση είναι ιδιαίτερη, και γίνεται πιο έντονη από τη συνεχή παρουσία των "do not jump, make the call” τηλεφωνικών κουτιών. Κάθε χρόνο, μέσα από την καταθλιπτική ομίχλη που συνήθως περικλείει τη γέφυρα, 20-30 άτομα βουτάνε στο κενό. Εμείς σήμερα έχουμε όμως μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για φωτογραφίες της πόλης και του Αλκατράζ. Οι τηλεφακοί παίρνουν μπρος…

Στο τέλος της γέφυρας, από την πλευρά της πόλης, βρίσκεται ένα παρατηρητήριο, όπου ο κόσμος μαζεύεται για να φωτογραφίσει τη γέφυρα. Αφού καθόμαστε για λίγη ξεκούραση, λίγες ακόμα φωτογραφίες, αποφασίζουμε να μη συνεχίσουμε με τα πόδια (που πλέον δε μας βαστάνε) μέχρι το Sausalito, απ’ όπου θα παίρναμε το ferry της επιστροφής στην πόλη, αλλά να αναζητήσουμε άλλο μεταφορικό μέσο. Αλλά ταξί εδώ ούτε για δείγμα, και στάση λεωφορείου δε βλέπουμε πουθενά. Βρίσκουμε ένα όχημα σαν τα τουριστικά τρενάκια που πλέον έχουν εγκατασταθεί στις ευρωπαϊκές πόλεις, μόνο που εδώ δεν είναι τραινάκι, αλλά μετασκευασμένο San Francisco Cable Car. Συνεννοούμαστε με τον οδηγό να μας πάρει μαζί του για τη συνέχεια του tour που κάνει, μέχρι την Union Square, στο κέντρο του San Francisco, και πληρώνουμε τη ληστρική τιμή των $10.00 το άτομο. Όταν ο οδηγός μας ρώτησε από πού είμαστε, οι απαντήσεις μας ήταν “Europe” και "Southern Europe”. Είχαμε θεωρήσει άτοπο να πούμε το Greece στον Αμερικανό, θα νόμιζε ότι είμαστε από κάπου κοντά στο Albuquerque. Αλλά όχι στο συγκεκριμένο. Ο τύπος μας είπε ότι έχει έρθει 4 φορές στην Ελλάδα και του αρέσει πολύ….

Η διαδρομή του οχήματος (που δε διαθέτει αναρτήσεις), είναι ταραχώδης. Μια πρώτη στάση είναι στο Sausalito, ένα παραλιακό χωριουδάκι γύρω στα 5 χιλιόμετρα από τη Golden Gate Bridge, και θέρετρο για τους ανθρώπους της πόλης. Στην επιστροφή, το τρενάκι περνάει από τη Golden Gate bridge, και μας κάνει βόλτα στο Presidio National Park, και στις γειτονιές με τα βικτωριανά σπιτάκια της πόλης. Κρατιόμαστε για να μη φύγουμε όπως μπαίνει με ταχύτητα στις απότομες κατηφόρες της California Street, και καταλήγουμε ολίγον φραπέ στην Union Square. Μια κεντρική πλατεία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γεμάτη αλυσίδες πολυκαταστημάτων. Από κει, συνεχίζουμε κατά μήκος της Powell Street ως τη λεωφόρο Market, την κεντρική αρτηρία της πόλης. Στη γωνία των 2 δρόμων βλέπουμε την τελετουργία της αναστροφής και αλλαγής λωρίδας για τα cable cars της πόλης, η οποία συνίσταται στην χειρωνακτική περιστροφή μιας ξύλινης εξέδρας πάνω στην οποία έχει ανέβει ολόκληρο το cable car. Συνεχίζουμε τη λεωφόρο Market, όπου λίγο πιο κάτω βρίσκεται το United Nations Plaza, το φημισμένο μουσείο Ασιατικής τέχνης, η κεντρική βιβλιοθήκη της πόλης, και βέβαια το δημαρχείο με τον επίχρυσο θόλο, δείγμα της ευημερίας των 90’s.

Επιστρέφουμε πίσω στη Market & Powell, όπου τυχαία συναντάμε κάτι γνωστούς από τη δουλειά, όπου συμπτωματικά κάνουν κι αυτοί ένα ταξίδι παρόμοιο με το δικό μας, και συνεχίζουμε τη Market, ανάμεσα στους ουρανοξύστες, ως το τέρμα της στην παραλία. Περνάμε το τεράστιο Lotta’s Fountain, που ήταν η μόνη πηγή νερού στο κέντρο της πόλης κατά τη φωτιά που ακολούθησε το σεισμό του 1906. Λίγο πριν την παραλιακή λεωφόρο Embarcadero, βρίσκεται ένα σύμπλεγμα ουρανοξυστών με ένα υπερυψωμένο διάδρομο να τους ενώνει, που ονομάζεται Embarcadero Center.

Στη συνέχεια, η Justin Herman Plaza φιλοξενεί ένα τεράστιο σιντριβάνι του Vaillancourt (με τίτλο Quebec Libre!), και φτάνουμε στο Ferry Terminal και πάλι, για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να κάνουμε κράτηση στο εστιατόριο που μας άρεσε, και χωρίς κράτηση τραπέζι δε θα βλέπαμε… Τα χθεσινά burgers είναι σήμερα κλειστά, τα πόδια μας πονάνε από το πολύ περπάτημα, αλλά οι επιλογές για εστιατόριο μια Κυριακή βράδυ είναι περιορισμένες στην περιοχή. Ξεκινάμε και πάμε στο North Beach, περνώντας κι από μια μάλλον κακόφημη περιοχή γεμάτη στριπτιζάδικα, όπου βρίσκουμε από το Lonely Planet ένα εστιατόριο ονόματι Ristorante Ideale, ένα Ιταλικό εστιατόριο τόσο αυθεντικό που είναι γεμάτο με Ιταλούς. Ευτυχώς βρίσκουμε τραπέζι (γιατί πλέον τα πόδια μας δε μας κρατάνε από την κούραση), παραγγέλνουμε (σε σπαστά Ιταλικά…) και επιτέλους τρώμε.

Από κει, το ξενοδοχείο μας είναι κοντά. Για να φτάσουμε, περνάμε από το Columbus Tower, ένα χάλκινο πύργο που στεγάζει τα γραφεία του Francis Ford Coppola και της εταιρίας παραγωγής του. Οι Grateful Dead ηχογραφούσαν κάποτε στο υπόγειο. Λίγο πιο πάνω, το βιβλιοπωλείο City Lights, σύμβολο του κινήματος Beat, είχε ιστορική συμβολή στους αγώνες για την ελευθερία λόγου, κερδίζοντας μια ιστορική μάχη ενάντια στην απαγόρευση της κυκλοφορίας ενός βιβλίου.

Την επόμενη μέρα έχουμε πρωινό ξύπνημα, έτσι γρήγορα-γρήγορα μαζευόμαστε σε ένα δωμάτιο, γράφουμε τα έξοδα, κάνουμε backup τις φωτογραφίες των 2 ημερών, και ύπνο. Όχι ότι δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε, μετά από τόση κούραση… Αλλά έχουμε και μεγάλο ταξίδι το πρωί, ολοήμερο daytrip στο Yosemite National Park!

 

[Defkalion]

Ωραίος!!!!

Περιμένω εικόνες από Yosemite!!

 

[mpiftex]

Ωραία τα λες Taver. Γνώριμα για μένα τα μέρη ως τώρα, περιμένω συνέχεια και roadtrip!

Μόνη ένσταση είναι για το αν οι Αμερικάνοι γνωρίζουν την Ελλάδα. Ίσως να μην είναι ικανοί να στη δείξουν στο χάρτη (εδώ πολλοί δεν μπορούν να δείξουν το Ohio) αλλά την γνωρίζουν. Πολύ συχνά γνωρίζω Αμερικάνους που έχουν επισκεφτεί την Ελλάδα άλλους που στο πανεπιστήμιο έχουν μελετήσει Έλληνες φιλοσόφους ακόμα και κάποιους που είχαν διδαχθεί ελληνικά και φυσικά αυτούς που την ξέρουν για τα αρχαία και τα νησιά! Δώστους λίγο credit παραπάνω. Άλλωστε δεν ήσουν και σε κανένα τελευταίο χωριό του νότου!

υγ. Οι φωτογραφίες σου στην gallery προδίδουν τις επόμενες μέρες!

 

[GTS]

Πολύ ενδιαφέρων προορισμός Κώστα, αναμένουμε τη συνέχεια...εγώ έχω ακούσει και καταλάβει ότι το SF είναι εκπληκτική πόλη να ζεις...καλύτερη ίσως και από τη ΝΥ σαν πόλη! Τι λέτε εσείς τα αμερικανάκια?

 

[Defkalion]

Εγώ δε μιλάω ακόμα, θα μιλήσω στο γήπεδοΕΕΕΕΕ λάθος στην ταξιδιωτική ιστορία μου. Αλλά περιμένω να τελείωσει ο taver τη δική του πρώτα, μην του κάνω χαλάστρα

 

[GKCAPO]

Αδελφέ ...με ψάρωσες ...με την οργάνωσή σου!!! Συγχαρητήρια!!!