taver
Member
- Μηνύματα
- 12.691
- Likes
- 30.254
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία
- Ημέρα 1η, Σάββατο
- Ημέρα 2η, Κυριακή
- Ημέρα 3η, Δευτέρα
- Ημέρα 4η, Τρίτη
- Ημέρα 5η, Τετάρτη
- Ημέρα 6η, Πέμπτη
- Ημέρα 7η, Παρασκευή
- Ημέρα 8η, Σάββατο
- Ημέρα 9η, Κυριακή
- Ημέρα 10η, Δευτέρα
- Ημέρα 11η, Τρίτη
- Ημέρα 12η, Τετάρτη
- Ημέρα 13η, Πέμπτη
- Ημέρα 14η, Παρασκευή
- Ημέρα 15η, Σάββατο
- Φωτογραφίες
Το πρωινό στο Hilton είναι πλήρες γεύμα, που θα μας κρατήσει για μεγάλο μέρος της μέρας που ξεκινά. Αφήνουμε το αυτοκίνητο να κάθεται στο γκαράζ, και ξεκινάμε με τα πόδια.
Περνάμε από τους ουρανοξύστες του Financial District, με το Transamerica pyramid, τον πυραμιδικό ουρανοξύστη που ξεχωρίζει στον ορίζοντα της πόλης. Ακολουθεί το Canessa building, σήμερα κάτι σα γκαλερί. Εδώ βρισκόταν ένα ιστορικό gay bar, που κέρδισε σε μια ξακουστή δικαστική μάχη το 1951 το δικαίωμα να λειτουργεί ως τέτοιο – ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια πόλη όπου σήμερα το 15% του πληθυσμού είναι gay, οπότε και μέρος από τα αξιοθέατα ακολουθεί αντίστοιχα. Στη συνέχεια, περνάμε από το Belli building (εδώ είχε τα γραφεία του ο Melvin Belli, ο δικηγόρος των Rolling Stones), και το Hotaling building, το μεγάλο καταγώγι της εποχής της ποτοαπαγόρευσης. Μπαίνουμε και στο Jackson Square, που προσθέτει ένα ακόμη πράσινο τόνο στα όρια του financial district.
Βγαίνουμε στην παραλιακή (Embarcadero), και συνεχίζουμε Βορειοδυτικά. Φτάνουμε στην προβλήτα 39, ένα καλοφτιαγμένο tourist trap γεμάτο σουβενιράδικα, ένα ενυδρείο, hard rock café, κλπ. Κάνουμε το χρέος μας από φωτογραφίες από τους θαλάσσιους λέοντες που μαζεύονται εκεί, όπως και από το πλήθος που μαζεύεται για να τους δει παρά την άθλια οσμή που σκορπούν, και συνεχίζουμε.
Λίγο πιο κάτω, το USS Pampanito, ένα υποβρύχιο του β’ παγκοσμίου πολέμου περιμένει τους επισκέπτες του. Και πιο κάτω, το Fisherman’s wharf, με τις ψαρόβαρκες και τα μαγαζιά που πωλούν τα ψαρικά (είτε νωπά είτε μαγειρεμένα στο τραπέζι). Μια σύντομη στάση σε ένα starbucks (για τουαλέτα και για δόση καφεΐνης), και ξεκινάμε και πάλι το περπάτημα.
Περνάμε το Aquatic Park, και ανηφορίζουμε στο Fort Mason park, που καλύπτει ένα από τους πολλούς λόφους της πόλης. Η θέα είναι πανοραμική, ο καιρός είναι καλός και χωρίς καθόλου ομίχλη, και ο ανοικτός χώρος του πάρκου έχει μαζέψει αρκετές παρέες, που έχουν αράξει στο πάρκο, με φαγητό, μουσική, κλπ.
Η συνέχεια της διαδρομής είναι κατά μήκος της Marina, της περιοχής που (προφανώς) πήρε το όνομά της από τη μαρίνα της, και κατά μήκος του Crissy Field, μια παραλία/βάλτο με δυνατούς ανέμους, που την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή σε windsurfers, kiteboarders, κλπ. Τίποτα εδώ δε θυμίζει ότι βρισκόμαστε δίπλα σε μια μεγαλούπολη, και στο Presidio national Park (πρώην ναυτική βάση). Από δω και κάτω η θέα της γέφυρας είναι πανοραμική, είναι το ένα και μοναδικό στοιχείο που δεσπόζει στο οπτικό μας πεδίο, και είμαστε και πολύ τυχεροί που είναι έτσι: Συνήθως καλύπτεται από μια πυκνή καλιφορνέζικη ομίχλη.
Στάση για πρόχειρο φαγητό (και φυσική ανάγκη) στο Warming hut, στη σκιά της Golden Gate bridge. Και για ξεκούραση επίσης, μετά από ~12 χιλιόμετρα περπάτημα. Στη συνέχεια ανεβαίνουμε πάνω στη γέφυρα, και ξεκινάμε για απέναντι. Η αίσθηση είναι ιδιαίτερη, και γίνεται πιο έντονη από τη συνεχή παρουσία των "do not jump, make the call” τηλεφωνικών κουτιών. Κάθε χρόνο, μέσα από την καταθλιπτική ομίχλη που συνήθως περικλείει τη γέφυρα, 20-30 άτομα βουτάνε στο κενό. Εμείς σήμερα έχουμε όμως μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για φωτογραφίες της πόλης και του Αλκατράζ. Οι τηλεφακοί παίρνουν μπρος…
Στο τέλος της γέφυρας, από την πλευρά της πόλης, βρίσκεται ένα παρατηρητήριο, όπου ο κόσμος μαζεύεται για να φωτογραφίσει τη γέφυρα. Αφού καθόμαστε για λίγη ξεκούραση, λίγες ακόμα φωτογραφίες, αποφασίζουμε να μη συνεχίσουμε με τα πόδια (που πλέον δε μας βαστάνε) μέχρι το Sausalito, απ’ όπου θα παίρναμε το ferry της επιστροφής στην πόλη, αλλά να αναζητήσουμε άλλο μεταφορικό μέσο. Αλλά ταξί εδώ ούτε για δείγμα, και στάση λεωφορείου δε βλέπουμε πουθενά. Βρίσκουμε ένα όχημα σαν τα τουριστικά τρενάκια που πλέον έχουν εγκατασταθεί στις ευρωπαϊκές πόλεις, μόνο που εδώ δεν είναι τραινάκι, αλλά μετασκευασμένο San Francisco Cable Car. Συνεννοούμαστε με τον οδηγό να μας πάρει μαζί του για τη συνέχεια του tour που κάνει, μέχρι την Union Square, στο κέντρο του San Francisco, και πληρώνουμε τη ληστρική τιμή των $10.00 το άτομο. Όταν ο οδηγός μας ρώτησε από πού είμαστε, οι απαντήσεις μας ήταν “Europe” και "Southern Europe”. Είχαμε θεωρήσει άτοπο να πούμε το Greece στον Αμερικανό, θα νόμιζε ότι είμαστε από κάπου κοντά στο Albuquerque. Αλλά όχι στο συγκεκριμένο. Ο τύπος μας είπε ότι έχει έρθει 4 φορές στην Ελλάδα και του αρέσει πολύ….
Η διαδρομή του οχήματος (που δε διαθέτει αναρτήσεις), είναι ταραχώδης. Μια πρώτη στάση είναι στο Sausalito, ένα παραλιακό χωριουδάκι γύρω στα 5 χιλιόμετρα από τη Golden Gate Bridge, και θέρετρο για τους ανθρώπους της πόλης. Στην επιστροφή, το τρενάκι περνάει από τη Golden Gate bridge, και μας κάνει βόλτα στο Presidio National Park, και στις γειτονιές με τα βικτωριανά σπιτάκια της πόλης. Κρατιόμαστε για να μη φύγουμε όπως μπαίνει με ταχύτητα στις απότομες κατηφόρες της California Street, και καταλήγουμε ολίγον φραπέ στην Union Square. Μια κεντρική πλατεία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γεμάτη αλυσίδες πολυκαταστημάτων. Από κει, συνεχίζουμε κατά μήκος της Powell Street ως τη λεωφόρο Market, την κεντρική αρτηρία της πόλης. Στη γωνία των 2 δρόμων βλέπουμε την τελετουργία της αναστροφής και αλλαγής λωρίδας για τα cable cars της πόλης, η οποία συνίσταται στην χειρωνακτική περιστροφή μιας ξύλινης εξέδρας πάνω στην οποία έχει ανέβει ολόκληρο το cable car. Συνεχίζουμε τη λεωφόρο Market, όπου λίγο πιο κάτω βρίσκεται το United Nations Plaza, το φημισμένο μουσείο Ασιατικής τέχνης, η κεντρική βιβλιοθήκη της πόλης, και βέβαια το δημαρχείο με τον επίχρυσο θόλο, δείγμα της ευημερίας των 90’s.
Επιστρέφουμε πίσω στη Market & Powell, όπου τυχαία συναντάμε κάτι γνωστούς από τη δουλειά, όπου συμπτωματικά κάνουν κι αυτοί ένα ταξίδι παρόμοιο με το δικό μας, και συνεχίζουμε τη Market, ανάμεσα στους ουρανοξύστες, ως το τέρμα της στην παραλία. Περνάμε το τεράστιο Lotta’s Fountain, που ήταν η μόνη πηγή νερού στο κέντρο της πόλης κατά τη φωτιά που ακολούθησε το σεισμό του 1906. Λίγο πριν την παραλιακή λεωφόρο Embarcadero, βρίσκεται ένα σύμπλεγμα ουρανοξυστών με ένα υπερυψωμένο διάδρομο να τους ενώνει, που ονομάζεται Embarcadero Center.
Στη συνέχεια, η Justin Herman Plaza φιλοξενεί ένα τεράστιο σιντριβάνι του Vaillancourt (με τίτλο Quebec Libre!), και φτάνουμε στο Ferry Terminal και πάλι, για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να κάνουμε κράτηση στο εστιατόριο που μας άρεσε, και χωρίς κράτηση τραπέζι δε θα βλέπαμε… Τα χθεσινά burgers είναι σήμερα κλειστά, τα πόδια μας πονάνε από το πολύ περπάτημα, αλλά οι επιλογές για εστιατόριο μια Κυριακή βράδυ είναι περιορισμένες στην περιοχή. Ξεκινάμε και πάμε στο North Beach, περνώντας κι από μια μάλλον κακόφημη περιοχή γεμάτη στριπτιζάδικα, όπου βρίσκουμε από το Lonely Planet ένα εστιατόριο ονόματι Ristorante Ideale, ένα Ιταλικό εστιατόριο τόσο αυθεντικό που είναι γεμάτο με Ιταλούς. Ευτυχώς βρίσκουμε τραπέζι (γιατί πλέον τα πόδια μας δε μας κρατάνε από την κούραση), παραγγέλνουμε (σε σπαστά Ιταλικά…) και επιτέλους τρώμε.
Από κει, το ξενοδοχείο μας είναι κοντά. Για να φτάσουμε, περνάμε από το Columbus Tower, ένα χάλκινο πύργο που στεγάζει τα γραφεία του Francis Ford Coppola και της εταιρίας παραγωγής του. Οι Grateful Dead ηχογραφούσαν κάποτε στο υπόγειο. Λίγο πιο πάνω, το βιβλιοπωλείο City Lights, σύμβολο του κινήματος Beat, είχε ιστορική συμβολή στους αγώνες για την ελευθερία λόγου, κερδίζοντας μια ιστορική μάχη ενάντια στην απαγόρευση της κυκλοφορίας ενός βιβλίου.
Την επόμενη μέρα έχουμε πρωινό ξύπνημα, έτσι γρήγορα-γρήγορα μαζευόμαστε σε ένα δωμάτιο, γράφουμε τα έξοδα, κάνουμε backup τις φωτογραφίες των 2 ημερών, και ύπνο. Όχι ότι δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε, μετά από τόση κούραση… Αλλά έχουμε και μεγάλο ταξίδι το πρωί, ολοήμερο daytrip στο Yosemite National Park!
Περνάμε από τους ουρανοξύστες του Financial District, με το Transamerica pyramid, τον πυραμιδικό ουρανοξύστη που ξεχωρίζει στον ορίζοντα της πόλης. Ακολουθεί το Canessa building, σήμερα κάτι σα γκαλερί. Εδώ βρισκόταν ένα ιστορικό gay bar, που κέρδισε σε μια ξακουστή δικαστική μάχη το 1951 το δικαίωμα να λειτουργεί ως τέτοιο – ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια πόλη όπου σήμερα το 15% του πληθυσμού είναι gay, οπότε και μέρος από τα αξιοθέατα ακολουθεί αντίστοιχα. Στη συνέχεια, περνάμε από το Belli building (εδώ είχε τα γραφεία του ο Melvin Belli, ο δικηγόρος των Rolling Stones), και το Hotaling building, το μεγάλο καταγώγι της εποχής της ποτοαπαγόρευσης. Μπαίνουμε και στο Jackson Square, που προσθέτει ένα ακόμη πράσινο τόνο στα όρια του financial district.
Βγαίνουμε στην παραλιακή (Embarcadero), και συνεχίζουμε Βορειοδυτικά. Φτάνουμε στην προβλήτα 39, ένα καλοφτιαγμένο tourist trap γεμάτο σουβενιράδικα, ένα ενυδρείο, hard rock café, κλπ. Κάνουμε το χρέος μας από φωτογραφίες από τους θαλάσσιους λέοντες που μαζεύονται εκεί, όπως και από το πλήθος που μαζεύεται για να τους δει παρά την άθλια οσμή που σκορπούν, και συνεχίζουμε.
Λίγο πιο κάτω, το USS Pampanito, ένα υποβρύχιο του β’ παγκοσμίου πολέμου περιμένει τους επισκέπτες του. Και πιο κάτω, το Fisherman’s wharf, με τις ψαρόβαρκες και τα μαγαζιά που πωλούν τα ψαρικά (είτε νωπά είτε μαγειρεμένα στο τραπέζι). Μια σύντομη στάση σε ένα starbucks (για τουαλέτα και για δόση καφεΐνης), και ξεκινάμε και πάλι το περπάτημα.
Περνάμε το Aquatic Park, και ανηφορίζουμε στο Fort Mason park, που καλύπτει ένα από τους πολλούς λόφους της πόλης. Η θέα είναι πανοραμική, ο καιρός είναι καλός και χωρίς καθόλου ομίχλη, και ο ανοικτός χώρος του πάρκου έχει μαζέψει αρκετές παρέες, που έχουν αράξει στο πάρκο, με φαγητό, μουσική, κλπ.
Η συνέχεια της διαδρομής είναι κατά μήκος της Marina, της περιοχής που (προφανώς) πήρε το όνομά της από τη μαρίνα της, και κατά μήκος του Crissy Field, μια παραλία/βάλτο με δυνατούς ανέμους, που την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή σε windsurfers, kiteboarders, κλπ. Τίποτα εδώ δε θυμίζει ότι βρισκόμαστε δίπλα σε μια μεγαλούπολη, και στο Presidio national Park (πρώην ναυτική βάση). Από δω και κάτω η θέα της γέφυρας είναι πανοραμική, είναι το ένα και μοναδικό στοιχείο που δεσπόζει στο οπτικό μας πεδίο, και είμαστε και πολύ τυχεροί που είναι έτσι: Συνήθως καλύπτεται από μια πυκνή καλιφορνέζικη ομίχλη.
Στάση για πρόχειρο φαγητό (και φυσική ανάγκη) στο Warming hut, στη σκιά της Golden Gate bridge. Και για ξεκούραση επίσης, μετά από ~12 χιλιόμετρα περπάτημα. Στη συνέχεια ανεβαίνουμε πάνω στη γέφυρα, και ξεκινάμε για απέναντι. Η αίσθηση είναι ιδιαίτερη, και γίνεται πιο έντονη από τη συνεχή παρουσία των "do not jump, make the call” τηλεφωνικών κουτιών. Κάθε χρόνο, μέσα από την καταθλιπτική ομίχλη που συνήθως περικλείει τη γέφυρα, 20-30 άτομα βουτάνε στο κενό. Εμείς σήμερα έχουμε όμως μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για φωτογραφίες της πόλης και του Αλκατράζ. Οι τηλεφακοί παίρνουν μπρος…
Στο τέλος της γέφυρας, από την πλευρά της πόλης, βρίσκεται ένα παρατηρητήριο, όπου ο κόσμος μαζεύεται για να φωτογραφίσει τη γέφυρα. Αφού καθόμαστε για λίγη ξεκούραση, λίγες ακόμα φωτογραφίες, αποφασίζουμε να μη συνεχίσουμε με τα πόδια (που πλέον δε μας βαστάνε) μέχρι το Sausalito, απ’ όπου θα παίρναμε το ferry της επιστροφής στην πόλη, αλλά να αναζητήσουμε άλλο μεταφορικό μέσο. Αλλά ταξί εδώ ούτε για δείγμα, και στάση λεωφορείου δε βλέπουμε πουθενά. Βρίσκουμε ένα όχημα σαν τα τουριστικά τρενάκια που πλέον έχουν εγκατασταθεί στις ευρωπαϊκές πόλεις, μόνο που εδώ δεν είναι τραινάκι, αλλά μετασκευασμένο San Francisco Cable Car. Συνεννοούμαστε με τον οδηγό να μας πάρει μαζί του για τη συνέχεια του tour που κάνει, μέχρι την Union Square, στο κέντρο του San Francisco, και πληρώνουμε τη ληστρική τιμή των $10.00 το άτομο. Όταν ο οδηγός μας ρώτησε από πού είμαστε, οι απαντήσεις μας ήταν “Europe” και "Southern Europe”. Είχαμε θεωρήσει άτοπο να πούμε το Greece στον Αμερικανό, θα νόμιζε ότι είμαστε από κάπου κοντά στο Albuquerque. Αλλά όχι στο συγκεκριμένο. Ο τύπος μας είπε ότι έχει έρθει 4 φορές στην Ελλάδα και του αρέσει πολύ….
Η διαδρομή του οχήματος (που δε διαθέτει αναρτήσεις), είναι ταραχώδης. Μια πρώτη στάση είναι στο Sausalito, ένα παραλιακό χωριουδάκι γύρω στα 5 χιλιόμετρα από τη Golden Gate Bridge, και θέρετρο για τους ανθρώπους της πόλης. Στην επιστροφή, το τρενάκι περνάει από τη Golden Gate bridge, και μας κάνει βόλτα στο Presidio National Park, και στις γειτονιές με τα βικτωριανά σπιτάκια της πόλης. Κρατιόμαστε για να μη φύγουμε όπως μπαίνει με ταχύτητα στις απότομες κατηφόρες της California Street, και καταλήγουμε ολίγον φραπέ στην Union Square. Μια κεντρική πλατεία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γεμάτη αλυσίδες πολυκαταστημάτων. Από κει, συνεχίζουμε κατά μήκος της Powell Street ως τη λεωφόρο Market, την κεντρική αρτηρία της πόλης. Στη γωνία των 2 δρόμων βλέπουμε την τελετουργία της αναστροφής και αλλαγής λωρίδας για τα cable cars της πόλης, η οποία συνίσταται στην χειρωνακτική περιστροφή μιας ξύλινης εξέδρας πάνω στην οποία έχει ανέβει ολόκληρο το cable car. Συνεχίζουμε τη λεωφόρο Market, όπου λίγο πιο κάτω βρίσκεται το United Nations Plaza, το φημισμένο μουσείο Ασιατικής τέχνης, η κεντρική βιβλιοθήκη της πόλης, και βέβαια το δημαρχείο με τον επίχρυσο θόλο, δείγμα της ευημερίας των 90’s.
Επιστρέφουμε πίσω στη Market & Powell, όπου τυχαία συναντάμε κάτι γνωστούς από τη δουλειά, όπου συμπτωματικά κάνουν κι αυτοί ένα ταξίδι παρόμοιο με το δικό μας, και συνεχίζουμε τη Market, ανάμεσα στους ουρανοξύστες, ως το τέρμα της στην παραλία. Περνάμε το τεράστιο Lotta’s Fountain, που ήταν η μόνη πηγή νερού στο κέντρο της πόλης κατά τη φωτιά που ακολούθησε το σεισμό του 1906. Λίγο πριν την παραλιακή λεωφόρο Embarcadero, βρίσκεται ένα σύμπλεγμα ουρανοξυστών με ένα υπερυψωμένο διάδρομο να τους ενώνει, που ονομάζεται Embarcadero Center.
Στη συνέχεια, η Justin Herman Plaza φιλοξενεί ένα τεράστιο σιντριβάνι του Vaillancourt (με τίτλο Quebec Libre!), και φτάνουμε στο Ferry Terminal και πάλι, για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να κάνουμε κράτηση στο εστιατόριο που μας άρεσε, και χωρίς κράτηση τραπέζι δε θα βλέπαμε… Τα χθεσινά burgers είναι σήμερα κλειστά, τα πόδια μας πονάνε από το πολύ περπάτημα, αλλά οι επιλογές για εστιατόριο μια Κυριακή βράδυ είναι περιορισμένες στην περιοχή. Ξεκινάμε και πάμε στο North Beach, περνώντας κι από μια μάλλον κακόφημη περιοχή γεμάτη στριπτιζάδικα, όπου βρίσκουμε από το Lonely Planet ένα εστιατόριο ονόματι Ristorante Ideale, ένα Ιταλικό εστιατόριο τόσο αυθεντικό που είναι γεμάτο με Ιταλούς. Ευτυχώς βρίσκουμε τραπέζι (γιατί πλέον τα πόδια μας δε μας κρατάνε από την κούραση), παραγγέλνουμε (σε σπαστά Ιταλικά…) και επιτέλους τρώμε.
Από κει, το ξενοδοχείο μας είναι κοντά. Για να φτάσουμε, περνάμε από το Columbus Tower, ένα χάλκινο πύργο που στεγάζει τα γραφεία του Francis Ford Coppola και της εταιρίας παραγωγής του. Οι Grateful Dead ηχογραφούσαν κάποτε στο υπόγειο. Λίγο πιο πάνω, το βιβλιοπωλείο City Lights, σύμβολο του κινήματος Beat, είχε ιστορική συμβολή στους αγώνες για την ελευθερία λόγου, κερδίζοντας μια ιστορική μάχη ενάντια στην απαγόρευση της κυκλοφορίας ενός βιβλίου.
Την επόμενη μέρα έχουμε πρωινό ξύπνημα, έτσι γρήγορα-γρήγορα μαζευόμαστε σε ένα δωμάτιο, γράφουμε τα έξοδα, κάνουμε backup τις φωτογραφίες των 2 ημερών, και ύπνο. Όχι ότι δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε, μετά από τόση κούραση… Αλλά έχουμε και μεγάλο ταξίδι το πρωί, ολοήμερο daytrip στο Yosemite National Park!
