taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.000
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία
- Ημέρα 1η, Σάββατο
- Ημέρα 2η, Κυριακή
- Ημέρα 3η, Δευτέρα
- Ημέρα 4η, Τρίτη
- Ημέρα 5η, Τετάρτη
- Ημέρα 6η, Πέμπτη
- Ημέρα 7η, Παρασκευή
- Ημέρα 8η, Σάββατο
- Ημέρα 9η, Κυριακή
- Ημέρα 10η, Δευτέρα
- Ημέρα 11η, Τρίτη
- Ημέρα 12η, Τετάρτη
- Ημέρα 13η, Πέμπτη
- Ημέρα 14η, Παρασκευή
- Ημέρα 15η, Σάββατο
- Φωτογραφίες
Ξυπνάμε για τελευταία φορά στο Flamingo, παίρνουμε το πρωινό μας, αυτή τη φορά όχι στον υπερμπουφέ, που έχει αρκετή ουρά, αλλά σε ένα από τα καφέ του ξενοδοχείου (μέγα λάθος, τόσο όσον αφορά τη σχέση τιμής/ποσότητας – αλλά και ποιότητας, όσο και ως προς το χρόνο εξυπηρέτησης), κάνουμε checkout, φορτώνουμε πάλι όλα τα πράγματα στο αυτοκίνητο (διασχίζοντας φορτωμένοι όλο το καζίνο), και ξεκινάμε.
Πρώτη στάση, η πινακίδα “Welcome to the Fabulous Las Vegas Nevada”, σήμα κατατεθέν της πόλης, καθώς δε μπορούμε να φύγουμε χωρίς μια φωτογραφία μαζί της. Επόμενη γρήγορη στάση σε ένα 7-eleven για βενζίνη και προμήθειες για μια ολόκληρη μέρα στην έρημο, και ξεκινάμε.
Η πορεία μας είναι δυτικά, αλλά δεν πάμε από μεγάλη εθνική οδό. Παίρνουμε ένα επαρχιακό δρόμο, μέσα από την έρημο, μια ευθεία στη μέση του πουθενά. Μετά από μια σειρά από εικόνες άγριας δύσης που περνάνε από μπροστά μας σαν ταινία, μπάλες που παρασύρονται από τον άνεμο, περνάμε πάλι τα πολιτειακά σύνορα, και βρισκόμαστε στην είσοδο ενός ακόμα εθνικού πάρκου της California, του Death Valley National Park. Περίεργο όνομα είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω πως του δόθηκε, ίσως είναι επειδή μοιάζει με κόλαση, ίσως γιατί τίποτα δε ζει εκεί... Πάντως εδώ έχει καταγραφεί, το 1913, η υψηλότερη ιστορικά θερμοκρασία στις ΗΠΑ.
Πληρώνουμε το εισιτήριο μας με πιστωτική κάρτα σε ένα μηχάνημα στερεωμένο πάνω σε ένα πάσσαλο στη μέση του πουθενά. Είναι εκπληκτικό που ακόμα κι εδώ δέχονται πιστωτικές κάρτες, αλλά ακόμα εκπληκτικότερη είναι και η επιγραφή δίπλα του που μας παρακαλεί να πληρώνουμε με κάρτα και όχι με μετρητά για να αποφεύγονται οι βανδαλισμοί.
Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, αυτά που ζούμε, όταν ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο της κορυφής Dante’s view. Μια ολόκληρη απέραντη κοιλάδα με έδαφος χρώματος… λευκού, από το αλάτι που έχει συσσωρευτεί εδώ. Νομίζει κανείς ότι ο τόπος μπροστά του δε βρίσκεται στον πλανήτη γή, αλλά κάπου αλλού, σε ένα μέρος πρωτόγνωρα διαφορετικό. Και τα βουνά γύρω δεν είναι και πολύ φυσιολογικά, σε έντονες αποχρώσεις από κίτρινο, κόκκινο, και μπλε, από τα περίεργα πετρώματα.
Από δω, σε μια καθαρή μέρα (δυστυχώς όχι σήμερα, καθώς οι ισχυροί άνεμοι έχουν σηκώσει στην ατμόσφαιρα μέρος από την άμμο της ερήμου), φαίνονται ταυτόχρονα το Badwater (το χαμηλότερο υψομετρικά σημείο των ΗΠΑ, θα πάμε σε λίγο κι εκεί) και το Mt Whitney, το υψηλότερο βουνό (και υψόμετρο) στις ηπειρωτικές ΗΠΑ – εκεί θα καταλήξουμε το βράδυ.
Κατεβαίνοντας, είναι απαραίτητη η στάση στο Zabriskie point, που έκανε διάσημο ο Michelangelo Antonioni με την ομώνυμη ταινία – σταθμό για την εποχή της. Εδώ, το σεληνιακό τοπίο συμπληρώνεται με ένα σκηνικό κυματιστών βράχων σε κίτρινο – και όχι μόνο – χρώμα. Από μακριά μοιάζουν με αμμόλοφοι, αλλά το υλικό τους είναι συμπαγές. Η οργάνωση του πάρκου, με τα ασφαλή μονοπάτια και το παρατηρητήριο, περιορίζει κάπως την απόκοσμη μαγεία του τόπου αυτού.
Φτάνουμε στο κέντρο της Death Valley, και κινούμαστε προς το Badwater. Εδώ βρίσκεται το χαμηλότερο υψομετρικά σημείο των ΗΠΑ (88 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας). Η κοιλάδα έχει χρώμα λευκό από το αλάτι, κι ένα μονοπάτι που ξεκινάει από δω επιτρέπει στον επισκέπτη να περιηγηθεί για λίγο μέσα στο απέραντο λευκό. Ψηλά στο βουνό πάνω μας, μια επιγραφή μας δείχνει που βρίσκεται το επίπεδο της θάλασσας, ή μηδενικό υψόμετρο. Μετά από μια σύντομη βόλτα, επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο.
Η διαδρομή συνεχίζεται, με στάσεις στο Artist’s palette (μια κυκλική διαδρομή ανάμεσα σε βράχια σε όλους τους χρωματισμούς…), και Golden Canyon. Λίγο πιο κάτω είναι το Furnace Creek, το μοναδικό κατοικημένο σημείο στη Death Valley, όπου βρίσκεται μόνο ένα πανδοχείο με ράντσο και γήπεδο γκόλφ (το χαμηλότερο υψομετρικά στον κόσμο).
Συνεχίζουμε, με το δρόμο να μας οδηγεί ανάμεσα σε αμμόλοφους, και τον άνεμο να παρασέρνει την πολύ λεπτή άμμο σε όλες τις κατευθύνσεις. Για 10 δευτερόλεπτα άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου για μια γρήγορη φωτογραφία, και γεμίσαμε άμμο παντού.
Όταν περνάμε την αμμοθύελλα, σταματάμε στο μοναδικό βενζινάδικο μέσα στο Death Valley. Βάζουμε και λίγη από την ακριβότερη βενζίνη στις ΗΠΑ, και καθαρίζουμε λίγο την άμμο που μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και πήγε παντού. Έτσι, χωρίς άλλες στάσεις, οδηγούμαστε στην έξοδο του εθνικού πάρκου, κι εκεί επιτέλους σταματάμε σε ένα ακόμα παρατηρητήριο, με θέα από την άλλη πλέον πλευρά προς την κοιλάδα.
Είναι πλέον αργά το απόγευμα όταν φτάνουμε στο Lone Pine, το χωριό στους πρόποδες του Mt. Whitney (συνημμένη φωτογραφία), όπου εκτός από ιδιαίτερα δημοφιλής βάση για εξερεύνηση του όρους, είναι και η βάση για τα επίσης διπλανά Alabama Hills, το μέρος όπου έχουν γυριστεί και γυρίζονται ακόμα γύρω στις 150 ταινίες και σειρές του Hollywood, όπως ενδεικτικά “How the west was won”, “Gladiator”, “Star Trek Generations”, αλλά και ακόμη πιο πρόσφατα, το “Iron Man” και το “Transformers 2”. Δυστυχώς οι λόφοι είναι κλειστοί σήμερα για κάποιο γύρισμα, ενώ το μουσείο κινηματογράφου του Lone Pine έχει κλείσει για σήμερα…
Κάνουμε μια βόλτα στο χωριό, και σταματάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο στο κέντρο της πόλης (Mt. Whitney Restaurant, αν θυμάμαι καλά), διακοσμημένο με φωτογραφίες και αντικείμενα από τις ταινίες που έχουν γυριστεί εκεί. Μετά το φαγητό, ψάχνουμε για δωμάτια. Δεν είχαμε κλείσει κάτι, μη μπορώντας να προγραμματίσουμε που ακριβώς θα μας έβρισκε η νύκτα, αλλά ευτυχώς είμαστε πιο τυχεροί από την προηγούμενη φορά στο San Louis Obispo. Βρίσκουμε γρήγορα, το Mt. Whitney Motel, το οποίο αν και δεν το λες ακριβώς πεντακάθαρο, είχε όλα τα απαραίτητα, ακόμα και free wireless, σε προσιτή τιμή. Το χωριό δεν είναι και παράδεισος διασκέδασης, και αυτό επιτείνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι το προηγούμενο βράδυ ήμασταν στο Vegas, την πρωτεύουσα της διασκέδασης. Πάμε έτσι νωρίς για ύπνο, ώστε την επόμενη μέρα, τελευταία στην Αμερική, να ξεκινήσουμε νωρίς τη διαδρομή, και να μας μείνει αρκετός χρόνος στο Los Angeles….
Πρώτη στάση, η πινακίδα “Welcome to the Fabulous Las Vegas Nevada”, σήμα κατατεθέν της πόλης, καθώς δε μπορούμε να φύγουμε χωρίς μια φωτογραφία μαζί της. Επόμενη γρήγορη στάση σε ένα 7-eleven για βενζίνη και προμήθειες για μια ολόκληρη μέρα στην έρημο, και ξεκινάμε.
Η πορεία μας είναι δυτικά, αλλά δεν πάμε από μεγάλη εθνική οδό. Παίρνουμε ένα επαρχιακό δρόμο, μέσα από την έρημο, μια ευθεία στη μέση του πουθενά. Μετά από μια σειρά από εικόνες άγριας δύσης που περνάνε από μπροστά μας σαν ταινία, μπάλες που παρασύρονται από τον άνεμο, περνάμε πάλι τα πολιτειακά σύνορα, και βρισκόμαστε στην είσοδο ενός ακόμα εθνικού πάρκου της California, του Death Valley National Park. Περίεργο όνομα είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω πως του δόθηκε, ίσως είναι επειδή μοιάζει με κόλαση, ίσως γιατί τίποτα δε ζει εκεί... Πάντως εδώ έχει καταγραφεί, το 1913, η υψηλότερη ιστορικά θερμοκρασία στις ΗΠΑ.
Πληρώνουμε το εισιτήριο μας με πιστωτική κάρτα σε ένα μηχάνημα στερεωμένο πάνω σε ένα πάσσαλο στη μέση του πουθενά. Είναι εκπληκτικό που ακόμα κι εδώ δέχονται πιστωτικές κάρτες, αλλά ακόμα εκπληκτικότερη είναι και η επιγραφή δίπλα του που μας παρακαλεί να πληρώνουμε με κάρτα και όχι με μετρητά για να αποφεύγονται οι βανδαλισμοί.
Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, αυτά που ζούμε, όταν ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο της κορυφής Dante’s view. Μια ολόκληρη απέραντη κοιλάδα με έδαφος χρώματος… λευκού, από το αλάτι που έχει συσσωρευτεί εδώ. Νομίζει κανείς ότι ο τόπος μπροστά του δε βρίσκεται στον πλανήτη γή, αλλά κάπου αλλού, σε ένα μέρος πρωτόγνωρα διαφορετικό. Και τα βουνά γύρω δεν είναι και πολύ φυσιολογικά, σε έντονες αποχρώσεις από κίτρινο, κόκκινο, και μπλε, από τα περίεργα πετρώματα.
Από δω, σε μια καθαρή μέρα (δυστυχώς όχι σήμερα, καθώς οι ισχυροί άνεμοι έχουν σηκώσει στην ατμόσφαιρα μέρος από την άμμο της ερήμου), φαίνονται ταυτόχρονα το Badwater (το χαμηλότερο υψομετρικά σημείο των ΗΠΑ, θα πάμε σε λίγο κι εκεί) και το Mt Whitney, το υψηλότερο βουνό (και υψόμετρο) στις ηπειρωτικές ΗΠΑ – εκεί θα καταλήξουμε το βράδυ.
Κατεβαίνοντας, είναι απαραίτητη η στάση στο Zabriskie point, που έκανε διάσημο ο Michelangelo Antonioni με την ομώνυμη ταινία – σταθμό για την εποχή της. Εδώ, το σεληνιακό τοπίο συμπληρώνεται με ένα σκηνικό κυματιστών βράχων σε κίτρινο – και όχι μόνο – χρώμα. Από μακριά μοιάζουν με αμμόλοφοι, αλλά το υλικό τους είναι συμπαγές. Η οργάνωση του πάρκου, με τα ασφαλή μονοπάτια και το παρατηρητήριο, περιορίζει κάπως την απόκοσμη μαγεία του τόπου αυτού.
Φτάνουμε στο κέντρο της Death Valley, και κινούμαστε προς το Badwater. Εδώ βρίσκεται το χαμηλότερο υψομετρικά σημείο των ΗΠΑ (88 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας). Η κοιλάδα έχει χρώμα λευκό από το αλάτι, κι ένα μονοπάτι που ξεκινάει από δω επιτρέπει στον επισκέπτη να περιηγηθεί για λίγο μέσα στο απέραντο λευκό. Ψηλά στο βουνό πάνω μας, μια επιγραφή μας δείχνει που βρίσκεται το επίπεδο της θάλασσας, ή μηδενικό υψόμετρο. Μετά από μια σύντομη βόλτα, επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο.
Η διαδρομή συνεχίζεται, με στάσεις στο Artist’s palette (μια κυκλική διαδρομή ανάμεσα σε βράχια σε όλους τους χρωματισμούς…), και Golden Canyon. Λίγο πιο κάτω είναι το Furnace Creek, το μοναδικό κατοικημένο σημείο στη Death Valley, όπου βρίσκεται μόνο ένα πανδοχείο με ράντσο και γήπεδο γκόλφ (το χαμηλότερο υψομετρικά στον κόσμο).
Συνεχίζουμε, με το δρόμο να μας οδηγεί ανάμεσα σε αμμόλοφους, και τον άνεμο να παρασέρνει την πολύ λεπτή άμμο σε όλες τις κατευθύνσεις. Για 10 δευτερόλεπτα άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου για μια γρήγορη φωτογραφία, και γεμίσαμε άμμο παντού.
Όταν περνάμε την αμμοθύελλα, σταματάμε στο μοναδικό βενζινάδικο μέσα στο Death Valley. Βάζουμε και λίγη από την ακριβότερη βενζίνη στις ΗΠΑ, και καθαρίζουμε λίγο την άμμο που μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και πήγε παντού. Έτσι, χωρίς άλλες στάσεις, οδηγούμαστε στην έξοδο του εθνικού πάρκου, κι εκεί επιτέλους σταματάμε σε ένα ακόμα παρατηρητήριο, με θέα από την άλλη πλέον πλευρά προς την κοιλάδα.
Είναι πλέον αργά το απόγευμα όταν φτάνουμε στο Lone Pine, το χωριό στους πρόποδες του Mt. Whitney (συνημμένη φωτογραφία), όπου εκτός από ιδιαίτερα δημοφιλής βάση για εξερεύνηση του όρους, είναι και η βάση για τα επίσης διπλανά Alabama Hills, το μέρος όπου έχουν γυριστεί και γυρίζονται ακόμα γύρω στις 150 ταινίες και σειρές του Hollywood, όπως ενδεικτικά “How the west was won”, “Gladiator”, “Star Trek Generations”, αλλά και ακόμη πιο πρόσφατα, το “Iron Man” και το “Transformers 2”. Δυστυχώς οι λόφοι είναι κλειστοί σήμερα για κάποιο γύρισμα, ενώ το μουσείο κινηματογράφου του Lone Pine έχει κλείσει για σήμερα…
Κάνουμε μια βόλτα στο χωριό, και σταματάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο στο κέντρο της πόλης (Mt. Whitney Restaurant, αν θυμάμαι καλά), διακοσμημένο με φωτογραφίες και αντικείμενα από τις ταινίες που έχουν γυριστεί εκεί. Μετά το φαγητό, ψάχνουμε για δωμάτια. Δεν είχαμε κλείσει κάτι, μη μπορώντας να προγραμματίσουμε που ακριβώς θα μας έβρισκε η νύκτα, αλλά ευτυχώς είμαστε πιο τυχεροί από την προηγούμενη φορά στο San Louis Obispo. Βρίσκουμε γρήγορα, το Mt. Whitney Motel, το οποίο αν και δεν το λες ακριβώς πεντακάθαρο, είχε όλα τα απαραίτητα, ακόμα και free wireless, σε προσιτή τιμή. Το χωριό δεν είναι και παράδεισος διασκέδασης, και αυτό επιτείνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι το προηγούμενο βράδυ ήμασταν στο Vegas, την πρωτεύουσα της διασκέδασης. Πάμε έτσι νωρίς για ύπνο, ώστε την επόμενη μέρα, τελευταία στην Αμερική, να ξεκινήσουμε νωρίς τη διαδρομή, και να μας μείνει αρκετός χρόνος στο Los Angeles….
