varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.501
- Likes
- 8.020
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο]Η επόμενη μέρα στο [B]Μασάϊ Μάρα[/B
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο]Κάπως έτσι καταλήξαμε αρχικά στην πόλη Νακούρου, μία μεγάλη [I](η 3η μεγαλύτερη της Κένυας)[/I
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο][B][1] [/B
Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος.... Έτσι, μετά από 5 μέρες περιπλάνησης, χαμένοι στα Πάρκα της Κένυας, το σαφάρι έφτασε στο τέλος του... Όχι όμως και το ταξίδι στην Κένυα... ευτυχώς.... αφού μας περίμενε η ακτογραμμή της χώρας για 2-3 μέρες χαλάρωσης ..
Όταν πρόκειται για διαμονή σε παραλία στην Κένυα, ο περισσότερος κόσμος καταλήγει στην Μομπάσα... εμένα όμως, αν και ως πόλη μου φαινόταν ενδιαφέρουσα (και είναι πράγματι), οι φωτος από την παραλία της δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα.... αντίθετα με γοήτευσε μία παραλία, περίπου 40 χιλιόμετρα έξω από την Μομπάσα, η Diani Beach...
Με τελικό προορισμό, λοιπόν, την παραλία αυτή, βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι για την εσωτερική μας πτήση Ναϊρόμπι-Μομπάσα.... Αποχαιρετήσαμε τον Oliver, κάναμε το check in και γρήγορα βρεθήκαμε στο αεροπλάνο της Kenya Airways (The Pride of Africa, όπως είναι και το σλόγκαν!).
Οι συνταξιδιώτες μας κυρίως ντόπιοι και ελάχιστοι τουρίστες, μιας και ο Ιούνιος είναι low season και μάλιστα πολλά ξενοδοχεία στα παραλιακά θέρετρα δεν είναι καν ανοιχτά!
Η πτήση μόλις 1 ώρα... Έτσι, μέχρι να φάμε τα φυστίκια που μας πρόσφεραν ( ναι ναι, φυστίκια!) ξεκίνησε κιόλας η προσγείωση... Αυτό που αντίκρυσα από ψηλά με μάγεψε... γιατί? Ατελείωτες καταπράσινες εκτάσεις.... Πολύ πλούσια βλάστηση, ένα ανάγλυφο ποτάμι να διασχίζει όλο αυτό το δάσος και πιο πέρα ο Ινδικός ωκεανός, όλα λουσμένα από τον δυνατό μεσημεριανό ήλιο!
Πόσο διαφορετικό κλίμα, πόσο διαφορετικές εικόνες σε αυτή την πλευρά της χώρας...
Μετά τα διαδικαστικά, επιβιβαστήκαμε στο βανάκι του ξενοδοχείου και ξενκινήσαμε αμέσως για την Diani Beach.
Να πώ εδώ ότι η Μομπάσα είναι χτισμένη σε ένα μικρό νησάκι που απέχει από τις γύρω περιοχές γύρω στο 10λεπτο με φέρυ .... Το φέρυ είναι καθημερινή ρουτίνα για την πλειοψηφία των ανθρώπων εκεί... για τους ντόπιους που δουλεύουν στο κέντρο της Μομπάσα αλλά μένουν στα χωριά, για όσους θέλουν από το αεροδρόμιο να κατευθυνθούν προς τις παραλίες (όπως εμείς)... Η εικόνα που μου έχει μείνει: Με το που ανοίγουν οι καγκελόπορτες στο λιμάνι, να τρέχουν ορδές Κενυατών με τα ποδηλατά τους να επιβιβαστούν στο φέρυ.... και μετά πάνω στο φέρυ πια, εμείς μέσα σε ένα από τα ελάχιστα αυτοκίνητα, περικυκλωμένοι από τους εκατοντάδες αυτούς επιβάτες να μας "σκανάρουν" με περιέργεια.
Μετά από 10 λεπτά αποβιβαστήκαμε και ξεκίνησε η διαδρομή προς το ξενοδοχείο. Η διαδρομή αυτή μου θύμισε πάρα πολύ την Καραϊβική... Πέραν της ομοιότητας των ανθρώπων φυσιογνωμικά... τα έντονα πολύχρωμα σπίτια τους, η απίστευτα πυκνή βλάστηση με τους πανύψηλους φοίνικες, ο καυτός ήλιος, ακόμα και η μουσική που άκουγα σποραδικά από κάποιο αυτοκίνητο ή σπίτι.... όλα με παρέπεμπαν στην Καραϊβική... αλλά... κατά κάποιον τρόπο είναι μακρυνοί συγγενείς, έτσι δεν είναι?
Κάποια στιγμή, κι ενώ είχε πλέον αρχίσει να νυχτώνει, αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο (ο οποίος οδηγεί στην Τανζανία) στρίψαμε στο χωριό Ukunda, και από 'κει ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο που οδηγούσε στα ξενοδοχεία της Diani Beach.... Όταν ο επαρχιακός αυτός δρόμος στένεψε κι η άσφαλτος τελείωσε, σε συνδυασμό με το ότι η κίνηση είχε αραιώσει πλεον επικίνδυνα και είχε νυχτώσει εντελώς, άρχισα να ανησυχώ... "Ρε μπας και είναι μούφα βανάκι του ξενοδοχείου?" έφτιαχνα διάφορα σενάρια στο μυαλό μου... Λίγο πριν η ανησυχία γίνει πανικός, είδαμε -επιτέλους- την ταμπέλα του ξενοδοχείου... Τελικά ήταν απλά το πιο απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα ξενοδοχεία της παραλίας και δεν επρόκειτο για απόπειρα απαγωγής μας!
Με τα νεύρα κρόσια, αφού αλλάξαμε 3 φορές δωμάτιο (οι άνθρωποι ήταν εντελώς χυμείο... στο πρώτο που μας έστειλαν είχε μέσα κουβάδες με μπογιές, σκάλες, τα έπιπλα σκεπασμένα με χαρτί, γενικώς γιαπί και μύριζε φρεσκοβαμμένο.... στο δεύτερο είχαν αδειάσει 10 τόνους ambi pur και με έπιασε τάση λιποθυμίας... ) κατευθυνθήκαμε προς την παραλία, μιας και από τη reception μας είχαν πληροφορήσει ότι εκείνη τη βραδυά είχε μπάρμπεκιου στην αμμουδιά και τοπική μουσική και χορό...
Χαλάλι η ταλαιπωρία (πηγαινέλα στα δωμάτια)... αυτό που αντικρύσαμε ήταν ονειρικό! Παραλία όμοια με σεληνιακό τοπίο, πανσέληνος, φωτισμός κυρίως από κεράκια και σε χαμηλό τέμπο η κενυάτικη μουσική...
Μα πόσες εικόνες έχει πια αυτή η χώρα?
Όταν πρόκειται για διαμονή σε παραλία στην Κένυα, ο περισσότερος κόσμος καταλήγει στην Μομπάσα... εμένα όμως, αν και ως πόλη μου φαινόταν ενδιαφέρουσα (και είναι πράγματι), οι φωτος από την παραλία της δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα.... αντίθετα με γοήτευσε μία παραλία, περίπου 40 χιλιόμετρα έξω από την Μομπάσα, η Diani Beach...
Με τελικό προορισμό, λοιπόν, την παραλία αυτή, βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι για την εσωτερική μας πτήση Ναϊρόμπι-Μομπάσα.... Αποχαιρετήσαμε τον Oliver, κάναμε το check in και γρήγορα βρεθήκαμε στο αεροπλάνο της Kenya Airways (The Pride of Africa, όπως είναι και το σλόγκαν!).
Οι συνταξιδιώτες μας κυρίως ντόπιοι και ελάχιστοι τουρίστες, μιας και ο Ιούνιος είναι low season και μάλιστα πολλά ξενοδοχεία στα παραλιακά θέρετρα δεν είναι καν ανοιχτά!
Η πτήση μόλις 1 ώρα... Έτσι, μέχρι να φάμε τα φυστίκια που μας πρόσφεραν ( ναι ναι, φυστίκια!) ξεκίνησε κιόλας η προσγείωση... Αυτό που αντίκρυσα από ψηλά με μάγεψε... γιατί? Ατελείωτες καταπράσινες εκτάσεις.... Πολύ πλούσια βλάστηση, ένα ανάγλυφο ποτάμι να διασχίζει όλο αυτό το δάσος και πιο πέρα ο Ινδικός ωκεανός, όλα λουσμένα από τον δυνατό μεσημεριανό ήλιο!
Πόσο διαφορετικό κλίμα, πόσο διαφορετικές εικόνες σε αυτή την πλευρά της χώρας...
Μετά τα διαδικαστικά, επιβιβαστήκαμε στο βανάκι του ξενοδοχείου και ξενκινήσαμε αμέσως για την Diani Beach.
Να πώ εδώ ότι η Μομπάσα είναι χτισμένη σε ένα μικρό νησάκι που απέχει από τις γύρω περιοχές γύρω στο 10λεπτο με φέρυ .... Το φέρυ είναι καθημερινή ρουτίνα για την πλειοψηφία των ανθρώπων εκεί... για τους ντόπιους που δουλεύουν στο κέντρο της Μομπάσα αλλά μένουν στα χωριά, για όσους θέλουν από το αεροδρόμιο να κατευθυνθούν προς τις παραλίες (όπως εμείς)... Η εικόνα που μου έχει μείνει: Με το που ανοίγουν οι καγκελόπορτες στο λιμάνι, να τρέχουν ορδές Κενυατών με τα ποδηλατά τους να επιβιβαστούν στο φέρυ.... και μετά πάνω στο φέρυ πια, εμείς μέσα σε ένα από τα ελάχιστα αυτοκίνητα, περικυκλωμένοι από τους εκατοντάδες αυτούς επιβάτες να μας "σκανάρουν" με περιέργεια.
Μετά από 10 λεπτά αποβιβαστήκαμε και ξεκίνησε η διαδρομή προς το ξενοδοχείο. Η διαδρομή αυτή μου θύμισε πάρα πολύ την Καραϊβική... Πέραν της ομοιότητας των ανθρώπων φυσιογνωμικά... τα έντονα πολύχρωμα σπίτια τους, η απίστευτα πυκνή βλάστηση με τους πανύψηλους φοίνικες, ο καυτός ήλιος, ακόμα και η μουσική που άκουγα σποραδικά από κάποιο αυτοκίνητο ή σπίτι.... όλα με παρέπεμπαν στην Καραϊβική... αλλά... κατά κάποιον τρόπο είναι μακρυνοί συγγενείς, έτσι δεν είναι?
Κάποια στιγμή, κι ενώ είχε πλέον αρχίσει να νυχτώνει, αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο (ο οποίος οδηγεί στην Τανζανία) στρίψαμε στο χωριό Ukunda, και από 'κει ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο που οδηγούσε στα ξενοδοχεία της Diani Beach.... Όταν ο επαρχιακός αυτός δρόμος στένεψε κι η άσφαλτος τελείωσε, σε συνδυασμό με το ότι η κίνηση είχε αραιώσει πλεον επικίνδυνα και είχε νυχτώσει εντελώς, άρχισα να ανησυχώ... "Ρε μπας και είναι μούφα βανάκι του ξενοδοχείου?" έφτιαχνα διάφορα σενάρια στο μυαλό μου... Λίγο πριν η ανησυχία γίνει πανικός, είδαμε -επιτέλους- την ταμπέλα του ξενοδοχείου... Τελικά ήταν απλά το πιο απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα ξενοδοχεία της παραλίας και δεν επρόκειτο για απόπειρα απαγωγής μας!
Με τα νεύρα κρόσια, αφού αλλάξαμε 3 φορές δωμάτιο (οι άνθρωποι ήταν εντελώς χυμείο... στο πρώτο που μας έστειλαν είχε μέσα κουβάδες με μπογιές, σκάλες, τα έπιπλα σκεπασμένα με χαρτί, γενικώς γιαπί και μύριζε φρεσκοβαμμένο.... στο δεύτερο είχαν αδειάσει 10 τόνους ambi pur και με έπιασε τάση λιποθυμίας... ) κατευθυνθήκαμε προς την παραλία, μιας και από τη reception μας είχαν πληροφορήσει ότι εκείνη τη βραδυά είχε μπάρμπεκιου στην αμμουδιά και τοπική μουσική και χορό...
Χαλάλι η ταλαιπωρία (πηγαινέλα στα δωμάτια)... αυτό που αντικρύσαμε ήταν ονειρικό! Παραλία όμοια με σεληνιακό τοπίο, πανσέληνος, φωτισμός κυρίως από κεράκια και σε χαμηλό τέμπο η κενυάτικη μουσική...
Μα πόσες εικόνες έχει πια αυτή η χώρα?
Attachments
-
150,8 KB Προβολές: 230
Last edited: