varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.661
- Likes
- 13.732
Ποτέ ταξίδι μου δεν πραγματοποιήθηκε με τόσο συνοπτικές διαδικασίες…
Τετάρτη εγκρίθηκε η (πολυπόθητη) άδεια,
Παρασκευή κλείστηκαν τα εισητήρια με Egypt Air (μονόδρομος η αιγυπτιακή με τόσο δελεαστικές τιμές και βολικό δρομολόγιο) και το κενυάτικο πρακτορείο που θα αναλάμβανε την οργάνωση του σαφάρι (εντάξει, σε πρακτορείο είχα καταλήξει αρκετό καιρό πριν κατόπιν εκτεταμένης έρευνας… αυτή ήταν και η μοναδική προετοιμασία που έκανα μαζί με το εμβόλιο κατά του κίτρινου πυρετού),
Σάββατο μεσημέρι πετάξαμε.
Να σημειώσω εδώ ότι όποιος επιθυμεί να κλείσει πρακτορείο, καλό θα ήταν να επιλέξει κάποιο που να ανήκει στην ΚΑΤΑ (Κenya Association of Travel Agents) γιατί γίνονται πολλές απάτες. Εμείς επιλέξαμε το AFRICAN HORIZONS http://www.africanhorizons.com/ το οποίο αποδείχτηκε άψογο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Στη διάρκεια των πτήσεων και της αναμονής στο αεροδρόμιο του Καϊρου έριξα εντατικό διάβασμα να καλύψω τα κενά…
Αφού διάβασα όλο τον οδηγό που αγοράσαμε στο Βενιζέλος (DK EYEWITNESS είναι εξαιρετικός … περιέχει μέχρι και λεπτομέρειες για το πώς μπορείς να ξεχωρίσεις το κάθε ζώο-πουλί-φυτό της σαβάνας) αποφάσισα να ρίξω μια ματιά και στον “Oδηγό Επιβίωσης στην Κένυα” που μας είχε στείλει με mail το πρακτορείο… Ο τίτλος μου φάνηκε υπερβολικός… Όσο όμως διάβαζα, τόσο περισσότερο με ζώνανε τα φίδια. Αφού γινόταν μία αναφορά για την προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε απέναντι στα ζώα και στα κουνούπια, όσο θα ήμαστε στα Πάρκα, όλες οι υπόλοιπες σελίδες εστίαζαν στην προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε απέναντι στους ανθρώπους, όσο θα ήμαστε στις πόλεις. “Mην κυκλοφορείτε βράδυ! Μην μιλάτε σε αγνώστους! Μην έχετε ανοιχτά παράθυρα στο αυτοκίνητο! Μην παίρνετε ταξί από το δρόμο! Μην κρατάτε τσάντες και ακριβές φωτογραφικές μηχανές! Τι πρέπει να φωνάξετε και τι όχι σε περίπτωση κλοπής για να μην κινδυνεύσει η ζωή σας!” και πολλά άλλα, τονίζοντας συνεχώς πόσο υψηλή εγκληματικότητα υπάρχει στη χώρα… “Τελικά η ελονοσία φαντάζει σχεδόν ακίνδυνη” σκέφτηκα “σε λίγες ώρες θα διαπιστώσω πόσο βάση έχουν όλα αυτά”.
Φτάσαμε στο μισοάδειο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι στις 4 τα ξημερώματα… οι νυσταγμένοι, βαριεστημένοι και αγέλαστοι υπάλληλοι, δεν μας έκαναν να σχηματίσουμε και την καλύτερη πρώτη εντύπωση… ευτυχώς την εντύπωση αυτή ανέτρεψε ο Oliver, o οδηγός μας για τις επόμενες μέρες, ο οποίος μας υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και εγκαρδιότητα.
-“Τι θέλετε να κάνουμε τώρα?” μας ρώτησε.
-“Τι θέλουμε να κάνουμε? Μα να φύγουμε άμεσα για Μασάι Μάρα” απαντάμε με ανυπομονησία.
-“Χμ, δεν θα το συνιστούσα πριν ξημερώσει”.
-“Γιατί? ” ρωτάω απογοητευμένη.
-“Καλύτερα να φύγουμε όταν ξημερώσει” επιμένει.
-“Μήπως να μας κάνεις καμιά βόλτα στο Ναϊρόμπι για να περάσει η ώρα?” μου έρχεται η φαεινή ιδέα.
Με κοιτάει σαν να είπα την μεγαλύτερη ανοησία και απαντάει:
-“Χμ δεν θα το συνιστούσα!”.
Άντε πάλι τα ίδια. “Εν τέλει τι προτείνεις βρε Oliver? ”
-“Το φρονιμότερο θα ήταν να σας πάω κάπου να πάρετε πρωϊνό και να ξεκινήσουμε κατά τις 6.30”.
-“A ωραία! Θα μας πας σε κανένα Java Cafe?” (πολύ γνωστή αλυσίδα καφέ που προτιμούν πολλοί ντόπιοι).
-“Εμ δε νομίζω. Καλύτερα να σας πάω σε κάποιο ξενοδοχείο”.
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι ίσως να μην ήταν και τόσο υπερβολικός ο “Οδηγός Επιβίωσης” τελικά.
Βγαίνουμε από το κτίριο του αεροδρομίου και κατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ. Η διαφορά της θερμοκρασίας από την Ελλάδα είναι αισθητή. Καιρός που θυμίζει δικό μας φθινόπωρο αλλά οι Κενυάτες υπάλληλοι φοράνε φουσκωτά μπουφάν και μάλλινα σκουφιά.
Επιβιβαζόμαστε στο βανάκι μας και ο Oliver προσπαθεί να καμουφλάρει τις βαλίτσες μας να μην φαίνονται. Όταν τελικά τα καταφέρνει, μαγκώνει το πορτ μπαγκάζ με κάτι σιδερολοστούς για έξτρα ασφάλεια. Μας λέει να κλείσουμε τις ασφάλειες και τα παράθυρα και να μην ξεχνάμε ποτέ να το κάνουμε αυτό όσο θα είμαστε σε πόλεις.
Το βανάκι ξεκινάει και κοιτάζω αχόρταγα έξω από το κλειδαμπαρωμένο παράθυρό μου. Είναι 4.30 -νύχτα ακόμα- Σάββατο προς Κυριακή, μερικά ψιλοπαρακμιακά μπαρ είναι ακόμα ανοιχτά, λίγος νεαρόκοσμος περπατάει στους δρόμους, έξω από ένα μπαρ γίνεται ένας τσαμπουκάς και κάπου παρακάτω βλέπω να σπάνε εν ψυχρώ το τζάμι ενός αυτοκινήτου. Να θυμηθώ να ακούω τον Oliver και να ξαναδιαβάσω τον “Οδηγό Επιβίωσης”.
Καταλήγουμε για πρωϊνό στο Sarova, το πάλαι ποτέ θρυλικό “Stanley”. Μοιάζει σα να έχει μείνει στο παρελθόν… Επίπλωση παλιάς αγγλικής έπαυλης που νομίζεις ότι θα βγεί ο μπάτλερ να σε σερβίρει το απογευματινό σου τσάϊ… Προσπαθώ να φανταστώ εδώ μέσα τους άγγλους αριστοκράτες εποίκους να περιφέρονται με dry martini και σαμπάνια στο χέρι διασκεδάζοντας αλλά και τότε που στον ίδιο χώρο έντρομοι προσπαθούσαν να ταμπουρωθούν και να σωθούν από τους Μάο Μάο. Η φαντασία μου όπως πάντα τρέχει και κάποια στιγμή επανέρχομαι απότομα στην πραγματικότητα "Έφτασε 6.30! Πρέπει να αναχωρήσουμε για Μασάι Μάρα!"
Τετάρτη εγκρίθηκε η (πολυπόθητη) άδεια,
Παρασκευή κλείστηκαν τα εισητήρια με Egypt Air (μονόδρομος η αιγυπτιακή με τόσο δελεαστικές τιμές και βολικό δρομολόγιο) και το κενυάτικο πρακτορείο που θα αναλάμβανε την οργάνωση του σαφάρι (εντάξει, σε πρακτορείο είχα καταλήξει αρκετό καιρό πριν κατόπιν εκτεταμένης έρευνας… αυτή ήταν και η μοναδική προετοιμασία που έκανα μαζί με το εμβόλιο κατά του κίτρινου πυρετού),
Σάββατο μεσημέρι πετάξαμε.
Να σημειώσω εδώ ότι όποιος επιθυμεί να κλείσει πρακτορείο, καλό θα ήταν να επιλέξει κάποιο που να ανήκει στην ΚΑΤΑ (Κenya Association of Travel Agents) γιατί γίνονται πολλές απάτες. Εμείς επιλέξαμε το AFRICAN HORIZONS http://www.africanhorizons.com/ το οποίο αποδείχτηκε άψογο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Στη διάρκεια των πτήσεων και της αναμονής στο αεροδρόμιο του Καϊρου έριξα εντατικό διάβασμα να καλύψω τα κενά…
Αφού διάβασα όλο τον οδηγό που αγοράσαμε στο Βενιζέλος (DK EYEWITNESS είναι εξαιρετικός … περιέχει μέχρι και λεπτομέρειες για το πώς μπορείς να ξεχωρίσεις το κάθε ζώο-πουλί-φυτό της σαβάνας) αποφάσισα να ρίξω μια ματιά και στον “Oδηγό Επιβίωσης στην Κένυα” που μας είχε στείλει με mail το πρακτορείο… Ο τίτλος μου φάνηκε υπερβολικός… Όσο όμως διάβαζα, τόσο περισσότερο με ζώνανε τα φίδια. Αφού γινόταν μία αναφορά για την προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε απέναντι στα ζώα και στα κουνούπια, όσο θα ήμαστε στα Πάρκα, όλες οι υπόλοιπες σελίδες εστίαζαν στην προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε απέναντι στους ανθρώπους, όσο θα ήμαστε στις πόλεις. “Mην κυκλοφορείτε βράδυ! Μην μιλάτε σε αγνώστους! Μην έχετε ανοιχτά παράθυρα στο αυτοκίνητο! Μην παίρνετε ταξί από το δρόμο! Μην κρατάτε τσάντες και ακριβές φωτογραφικές μηχανές! Τι πρέπει να φωνάξετε και τι όχι σε περίπτωση κλοπής για να μην κινδυνεύσει η ζωή σας!” και πολλά άλλα, τονίζοντας συνεχώς πόσο υψηλή εγκληματικότητα υπάρχει στη χώρα… “Τελικά η ελονοσία φαντάζει σχεδόν ακίνδυνη” σκέφτηκα “σε λίγες ώρες θα διαπιστώσω πόσο βάση έχουν όλα αυτά”.
Φτάσαμε στο μισοάδειο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι στις 4 τα ξημερώματα… οι νυσταγμένοι, βαριεστημένοι και αγέλαστοι υπάλληλοι, δεν μας έκαναν να σχηματίσουμε και την καλύτερη πρώτη εντύπωση… ευτυχώς την εντύπωση αυτή ανέτρεψε ο Oliver, o οδηγός μας για τις επόμενες μέρες, ο οποίος μας υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και εγκαρδιότητα.
-“Τι θέλετε να κάνουμε τώρα?” μας ρώτησε.
-“Τι θέλουμε να κάνουμε? Μα να φύγουμε άμεσα για Μασάι Μάρα” απαντάμε με ανυπομονησία.
-“Χμ, δεν θα το συνιστούσα πριν ξημερώσει”.
-“Γιατί? ” ρωτάω απογοητευμένη.
-“Καλύτερα να φύγουμε όταν ξημερώσει” επιμένει.
-“Μήπως να μας κάνεις καμιά βόλτα στο Ναϊρόμπι για να περάσει η ώρα?” μου έρχεται η φαεινή ιδέα.
Με κοιτάει σαν να είπα την μεγαλύτερη ανοησία και απαντάει:
-“Χμ δεν θα το συνιστούσα!”.
Άντε πάλι τα ίδια. “Εν τέλει τι προτείνεις βρε Oliver? ”
-“Το φρονιμότερο θα ήταν να σας πάω κάπου να πάρετε πρωϊνό και να ξεκινήσουμε κατά τις 6.30”.
-“A ωραία! Θα μας πας σε κανένα Java Cafe?” (πολύ γνωστή αλυσίδα καφέ που προτιμούν πολλοί ντόπιοι).
-“Εμ δε νομίζω. Καλύτερα να σας πάω σε κάποιο ξενοδοχείο”.
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι ίσως να μην ήταν και τόσο υπερβολικός ο “Οδηγός Επιβίωσης” τελικά.
Βγαίνουμε από το κτίριο του αεροδρομίου και κατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ. Η διαφορά της θερμοκρασίας από την Ελλάδα είναι αισθητή. Καιρός που θυμίζει δικό μας φθινόπωρο αλλά οι Κενυάτες υπάλληλοι φοράνε φουσκωτά μπουφάν και μάλλινα σκουφιά.
Επιβιβαζόμαστε στο βανάκι μας και ο Oliver προσπαθεί να καμουφλάρει τις βαλίτσες μας να μην φαίνονται. Όταν τελικά τα καταφέρνει, μαγκώνει το πορτ μπαγκάζ με κάτι σιδερολοστούς για έξτρα ασφάλεια. Μας λέει να κλείσουμε τις ασφάλειες και τα παράθυρα και να μην ξεχνάμε ποτέ να το κάνουμε αυτό όσο θα είμαστε σε πόλεις.
Το βανάκι ξεκινάει και κοιτάζω αχόρταγα έξω από το κλειδαμπαρωμένο παράθυρό μου. Είναι 4.30 -νύχτα ακόμα- Σάββατο προς Κυριακή, μερικά ψιλοπαρακμιακά μπαρ είναι ακόμα ανοιχτά, λίγος νεαρόκοσμος περπατάει στους δρόμους, έξω από ένα μπαρ γίνεται ένας τσαμπουκάς και κάπου παρακάτω βλέπω να σπάνε εν ψυχρώ το τζάμι ενός αυτοκινήτου. Να θυμηθώ να ακούω τον Oliver και να ξαναδιαβάσω τον “Οδηγό Επιβίωσης”.
Καταλήγουμε για πρωϊνό στο Sarova, το πάλαι ποτέ θρυλικό “Stanley”. Μοιάζει σα να έχει μείνει στο παρελθόν… Επίπλωση παλιάς αγγλικής έπαυλης που νομίζεις ότι θα βγεί ο μπάτλερ να σε σερβίρει το απογευματινό σου τσάϊ… Προσπαθώ να φανταστώ εδώ μέσα τους άγγλους αριστοκράτες εποίκους να περιφέρονται με dry martini και σαμπάνια στο χέρι διασκεδάζοντας αλλά και τότε που στον ίδιο χώρο έντρομοι προσπαθούσαν να ταμπουρωθούν και να σωθούν από τους Μάο Μάο. Η φαντασία μου όπως πάντα τρέχει και κάποια στιγμή επανέρχομαι απότομα στην πραγματικότητα "Έφτασε 6.30! Πρέπει να αναχωρήσουμε για Μασάι Μάρα!"
Attachments
Last edited:
