varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.497
- Likes
- 8.017
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο]Η επόμενη μέρα στο [B]Μασάϊ Μάρα[/B
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο]Κάπως έτσι καταλήξαμε αρχικά στην πόλη Νακούρου, μία μεγάλη [I](η 3η μεγαλύτερη της Κένυας)[/I
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο][B][1] [/B
Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο… είναι 7 παρά κάτι το πρωί και ότι έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται ο ήλιος… η ψύχρα είναι αισθητή και λόγω ώρας και λόγω υψομέτρου του Ναϊρόμπι (1795 μ).
Μπαίνουμε στο βανάκι… μας λέει ο Oliver ότι πριν αφήσουμε την πόλη πρέπει να κάνει μία στάση σε ΑΤΜ. Σταματάμε κάπου κι ο Oliver εξαφανίζεται, γιατί το ΑΤΜ βρίσκεται προστατευμένο μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο και φυλάσσεται από ένοπλο αστυνομικό. Μέχρι να γυρίσει ο Oliver χαζεύω… Βλέπω μερικά μέτρα πιο κάτω να βγαίνουν οι τελευταίοι θαμώνες από κάποιο μπαρ και 2 τύποι από αυτούς να πλακώνονται στο ξύλο και να βρίζονται για τα μάτια μιας γκόμενας. Ο νικητής φεύγει αγκαλιά με την γκόμενα-τρόπαιο και ο ηττημένος βρίζει και κλωτσάει ότι βρίσκει μπροστά του. Με παίρνει πρέφα που τον κοιτάζω και νευριάζει ακόμα περισσότερο, αρχίζει να χειρονομεί έντονα στον αέρα και να κατευθύνεται απειλητικά προς το μέρος μου… εκείνη τη στιγμή φτάνει και ο Oliver, αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, μπαίνει γρήγορα στο βανάκι, και ξαναβάζει ασφάλειες. Στο μεταξύ ο τύπος έχει φτάσει στο αυτοκίνητο και αρχίζει να χτυπάει με δύναμη το παράθυρό μου και να φωνάζει εξαγριωμένος… περιττό να πω ότι με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Εκείνη τη στιγμή βάζει μπρος και ο Oliver και φεύγει σπινάροντας. Θεέ μου! Γύρισε η καρδιά στη θέση της!
Αφήνουμε σιγά-σιγά την πόλη που κοιμάται ακόμα (αν εξαιρέσεις τους μεθυσμένους) μιας και είναι Κυριακή. Συναντώντας τις πρώτες επαρχιακές πόλεις και χωριά, βλέπουμε εικόνες φτώχιας. Χωματόδρομοι, σπίτια-παράγκες εκατέρωθεν του δρόμου. Φτώχια αλλά όχι βρωμιά. Σκουπίδια λίγα… όχι τα βουνά των απορριμάτων που υπήρχαν στην Ινδία. Οι άνθρωποι παρά τη φτώχια τους, δεν είναι βρώμικοι… και τα ρούχα που φοράνε είναι κι αυτά καθαρά και έχουν και τσάκιση σιδερώματος παρακαλώ (αυτό κι αν δεν έχει καμία σχέση με Ινδία).
Η διαδρομή για να φτάσουμε στο Εθνικό Πάρκο Μασάϊ Μάρα περνάει μέσα από το Great Rift Valley τουτέστιν την μεγαλύτερη ρηξιγενή κοιλάδα της Γης. Τι είναι η ρηξιγενής κοιλάδα? Για να το πω απλά και κατανοητά… ουσιαστικά έχει βυθιστεί ο φλοιός της γης (σα να έχει “καθίσει”) λόγω ηφαιστειακής δραστηριότητας και λόγω κίνησης των τεκτονικών πλακών. Αποτέλεσμα? Όταν βρίσκεσαι μέσα στην Great Rift Valley, σε όποιο σημείο του ορίζοντα και να στρέψεις το βλέμμα σου, πάντα θα βρίσκεσαι πιο χαμηλά. Είσαι πάντα περιτριγυρισμένος από βουνά και αναρωτιέσαι που είναι η έξοδος… Εντυπωσιακό! Ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι η κοιλάδα αυτή εκτείνεται από τον Λίβανο μέχρι την Μοζαμβίκη!
Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης σε καλό εθνικό δρόμο, μπήκαμε σε έναν εντελώς κακοτράχαλο μικρότερο δρόμο. Δεν ήταν απλά χωματόδρομος, αλλά γεμάτος κοτρώνες και λακούβες. Σε κάποια σημεία, για να αποφύγουμε τις τεράστιες λακούβες, έβγαζε ο Oliver το μισό βανάκι εκτός δρόμου με αποτέλεσμα να διανύουμε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής με το βανάκι σούζα, πότε στις 2 δεξιές ρόδες, πότε στις 2 αριστερές ρόδες. Φοβερή εμπειρία!
Στο μεταξύ είχαμε ήδη αρχίσει να βλέπουμε κάποια ζώα … μία καμηλοπάρδαλη εδώ, μία στρουθοκάμηλο εκεί, μία γαζέλα παραπέρα… Επιφωνήματα ενθουσιασμού από εμάς όπως ήταν φυσικό, μιας και μέχρι τότε, τέτοια ζώα μόνο σε ζωολογικό κήπο τα είχαμε συναντήσει. Ο Οliver χαμογελούσε με τις αντιδράσεις μας… “Θα δείτε πολύ περισσότερα και σε μεγάλες ομάδες μέσα στο Πάρκο”.
Να πώ εδώ, ότι όταν μιλάμε για Εθνικό Πάρκο στην Κένυα μιλάμε για απέραντη έκταση. Για να διανύσεις ένα Πάρκο από άκρη σε άκρη χρειάζεσαι πολλές ώρες και για να το γυρίσεις και να το ανακαλύψεις αρκετές μέρες.
Η βλάστηση στο Πάρκο είναι σαβάνα. Ατελείωτα λιβάδια με χαμηλή βλάστηση –τον Ιούνιο το χορτάρι έχει το ξανθό χρώμα του σταχυού- διάσπαρτα δέντρα, κυρίως ακακίες και ξαφνικά όπως μέσα στην έρημο ξεφυτρώνει η όαση, έτσι κι εδώ σε κάποια σημεία της σαβάνας ξεφυτρώνουν δάση με πυκνή βλάστηση, πανύψηλα δέντρα και τρεχούμενα νερά. Σε ένα τέτοιο δάσος-όαση ήταν φωλιασμένο και το camp το οποίο θα μας φιλοξενούσε για 2 νύχτες.
Μετά από 30 ώρες στο πόδι, με πτήσεις, 6ωρο οδικό ταξίδι (η 1,5 ώρα off road), ήμαστε τελείως εξαντλημένοι… η χαρά μας απερίγραπτη όταν πλέον φτάσαμε σ' αυτόν τον μικρό παράδεισο.
Τα μισά σπιτάκια-σκηνές του camp βρισκόντουσαν στο χείλος ενός μικρού φαραγγιού απ? όπου πέρναγε ένα ορμητικό ποταμάκι, ενώ τα άλλα μισά “έβλεπαν” σε μία μικρή λίμνη. Όλες οι σκηνές ανεξαιρέτως, βρίσκονταν “χωμένες” ανάμεσα στα πυκνά πανύψηλα δέντρα.
Η ώρα είχε φτάσει πια 14.00. Κατευθείαν για μεσημεριανό φαγητό και μόλις μία ώρα ξεκούραση μιας και ο Oliver μας έδωσε ραντεβού στις 16.00 για το πρώτο μας game drive…
άποψη του μικρού "παραδείσου"
Μπαίνουμε στο βανάκι… μας λέει ο Oliver ότι πριν αφήσουμε την πόλη πρέπει να κάνει μία στάση σε ΑΤΜ. Σταματάμε κάπου κι ο Oliver εξαφανίζεται, γιατί το ΑΤΜ βρίσκεται προστατευμένο μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο και φυλάσσεται από ένοπλο αστυνομικό. Μέχρι να γυρίσει ο Oliver χαζεύω… Βλέπω μερικά μέτρα πιο κάτω να βγαίνουν οι τελευταίοι θαμώνες από κάποιο μπαρ και 2 τύποι από αυτούς να πλακώνονται στο ξύλο και να βρίζονται για τα μάτια μιας γκόμενας. Ο νικητής φεύγει αγκαλιά με την γκόμενα-τρόπαιο και ο ηττημένος βρίζει και κλωτσάει ότι βρίσκει μπροστά του. Με παίρνει πρέφα που τον κοιτάζω και νευριάζει ακόμα περισσότερο, αρχίζει να χειρονομεί έντονα στον αέρα και να κατευθύνεται απειλητικά προς το μέρος μου… εκείνη τη στιγμή φτάνει και ο Oliver, αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, μπαίνει γρήγορα στο βανάκι, και ξαναβάζει ασφάλειες. Στο μεταξύ ο τύπος έχει φτάσει στο αυτοκίνητο και αρχίζει να χτυπάει με δύναμη το παράθυρό μου και να φωνάζει εξαγριωμένος… περιττό να πω ότι με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Εκείνη τη στιγμή βάζει μπρος και ο Oliver και φεύγει σπινάροντας. Θεέ μου! Γύρισε η καρδιά στη θέση της!
Αφήνουμε σιγά-σιγά την πόλη που κοιμάται ακόμα (αν εξαιρέσεις τους μεθυσμένους) μιας και είναι Κυριακή. Συναντώντας τις πρώτες επαρχιακές πόλεις και χωριά, βλέπουμε εικόνες φτώχιας. Χωματόδρομοι, σπίτια-παράγκες εκατέρωθεν του δρόμου. Φτώχια αλλά όχι βρωμιά. Σκουπίδια λίγα… όχι τα βουνά των απορριμάτων που υπήρχαν στην Ινδία. Οι άνθρωποι παρά τη φτώχια τους, δεν είναι βρώμικοι… και τα ρούχα που φοράνε είναι κι αυτά καθαρά και έχουν και τσάκιση σιδερώματος παρακαλώ (αυτό κι αν δεν έχει καμία σχέση με Ινδία).
Η διαδρομή για να φτάσουμε στο Εθνικό Πάρκο Μασάϊ Μάρα περνάει μέσα από το Great Rift Valley τουτέστιν την μεγαλύτερη ρηξιγενή κοιλάδα της Γης. Τι είναι η ρηξιγενής κοιλάδα? Για να το πω απλά και κατανοητά… ουσιαστικά έχει βυθιστεί ο φλοιός της γης (σα να έχει “καθίσει”) λόγω ηφαιστειακής δραστηριότητας και λόγω κίνησης των τεκτονικών πλακών. Αποτέλεσμα? Όταν βρίσκεσαι μέσα στην Great Rift Valley, σε όποιο σημείο του ορίζοντα και να στρέψεις το βλέμμα σου, πάντα θα βρίσκεσαι πιο χαμηλά. Είσαι πάντα περιτριγυρισμένος από βουνά και αναρωτιέσαι που είναι η έξοδος… Εντυπωσιακό! Ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι η κοιλάδα αυτή εκτείνεται από τον Λίβανο μέχρι την Μοζαμβίκη!
Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης σε καλό εθνικό δρόμο, μπήκαμε σε έναν εντελώς κακοτράχαλο μικρότερο δρόμο. Δεν ήταν απλά χωματόδρομος, αλλά γεμάτος κοτρώνες και λακούβες. Σε κάποια σημεία, για να αποφύγουμε τις τεράστιες λακούβες, έβγαζε ο Oliver το μισό βανάκι εκτός δρόμου με αποτέλεσμα να διανύουμε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής με το βανάκι σούζα, πότε στις 2 δεξιές ρόδες, πότε στις 2 αριστερές ρόδες. Φοβερή εμπειρία!
Στο μεταξύ είχαμε ήδη αρχίσει να βλέπουμε κάποια ζώα … μία καμηλοπάρδαλη εδώ, μία στρουθοκάμηλο εκεί, μία γαζέλα παραπέρα… Επιφωνήματα ενθουσιασμού από εμάς όπως ήταν φυσικό, μιας και μέχρι τότε, τέτοια ζώα μόνο σε ζωολογικό κήπο τα είχαμε συναντήσει. Ο Οliver χαμογελούσε με τις αντιδράσεις μας… “Θα δείτε πολύ περισσότερα και σε μεγάλες ομάδες μέσα στο Πάρκο”.
Να πώ εδώ, ότι όταν μιλάμε για Εθνικό Πάρκο στην Κένυα μιλάμε για απέραντη έκταση. Για να διανύσεις ένα Πάρκο από άκρη σε άκρη χρειάζεσαι πολλές ώρες και για να το γυρίσεις και να το ανακαλύψεις αρκετές μέρες.
Η βλάστηση στο Πάρκο είναι σαβάνα. Ατελείωτα λιβάδια με χαμηλή βλάστηση –τον Ιούνιο το χορτάρι έχει το ξανθό χρώμα του σταχυού- διάσπαρτα δέντρα, κυρίως ακακίες και ξαφνικά όπως μέσα στην έρημο ξεφυτρώνει η όαση, έτσι κι εδώ σε κάποια σημεία της σαβάνας ξεφυτρώνουν δάση με πυκνή βλάστηση, πανύψηλα δέντρα και τρεχούμενα νερά. Σε ένα τέτοιο δάσος-όαση ήταν φωλιασμένο και το camp το οποίο θα μας φιλοξενούσε για 2 νύχτες.
Μετά από 30 ώρες στο πόδι, με πτήσεις, 6ωρο οδικό ταξίδι (η 1,5 ώρα off road), ήμαστε τελείως εξαντλημένοι… η χαρά μας απερίγραπτη όταν πλέον φτάσαμε σ' αυτόν τον μικρό παράδεισο.
Τα μισά σπιτάκια-σκηνές του camp βρισκόντουσαν στο χείλος ενός μικρού φαραγγιού απ? όπου πέρναγε ένα ορμητικό ποταμάκι, ενώ τα άλλα μισά “έβλεπαν” σε μία μικρή λίμνη. Όλες οι σκηνές ανεξαιρέτως, βρίσκονταν “χωμένες” ανάμεσα στα πυκνά πανύψηλα δέντρα.
Η ώρα είχε φτάσει πια 14.00. Κατευθείαν για μεσημεριανό φαγητό και μόλις μία ώρα ξεκούραση μιας και ο Oliver μας έδωσε ραντεβού στις 16.00 για το πρώτο μας game drive…
άποψη του μικρού "παραδείσου"
Attachments
Last edited:
