hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αlbi
Τον ξενώνα μας στο Albi δεν τον είχα επιλέξει τυχαία. Τι κι αν βρισκόταν στην αντίπερα όχθη του ποταμού Tarn από το κέντρο της πόλης. Από το μπλακονάκι του απολάμβανες απρόσκοπτη θέα προς τον επιβλητικό καθεδρικό ναό του Albi.
Η παλιά πόλη του Albi αντικατοπτρίζει την κορύφωση της μεσαιωνικής αστικής αρχιτεκτονικής ήδη από τις απαραχές του 11ου αιώνα. Χτισμένη από τούβλο στο γνωστό κοκκινοπορτοκαλί της νότιας Γαλλίας αποτελεί ένα συνεκτικό και ομοιογενές σύνολο που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητο στο πέρασμα των αιώνων. Εχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικης Κληρονιάς της UNESCO.
Πεζή καλύψαμε την απόσταση μέχρι το ιστορικό κέντρο περνώντας πάνω από τις ιστορικές γέφυρες του ποταμού.
Η πρώτη στάση μας έγινε στον καθεδρικό ναό Sainte Cécile, ένα αριστούργημα γοτθικού ρυθμού που χτίστηκε μεταξύ του 13ου και 15ου αιώνα, σαν επιβεβαίωση της παπικής εξουσίας μετά τις αναταραχές της αίρεσης των Καθαρών. Αυτοί ήταν μια θρησκευτική σέχτα με χριστιανικές ρίζες κι ανάμεικτα στοιχεία Γνωστικισμού και Μανιχαϊσμού, που τους κατέσφαξαν οι σταυροφόροι.
Λιτό ως γοτθικό είναι το εξωτερικό με το τουβλάκι, ωςτόσο υπάρχουν και κάποιες πινελιές ιταλικής τσαχπινιάς όπως η πόρτα Dominique de Florence και ο θόλος πανω απ’την είσοδο.
Αλλά τις εντυπώσεις κερδίζει το εσωτερικό του καθεδρικού, που αν και αμετανόητος βυζαντινολάτρης οφείλω να ομολογήσω πως με ενθουσίασε.
Δεν ήταν το τέμπλο σε επιδεικτικό γοτθικό στυλ, τα πολύχρωμα αγάλματα σκαλισμένα από καλλιτέχνες στη Βουργουνδία ή οι τοιχογραφίες με σκηνές της Κ.Διαθήκης ανάμεικτα με φιγούρες σταυροφόρων.
Ηταν η αναπαράσταση της “Τελικής Κρίσης” που κοσμεί το σύνολο του δυτικού τοίχου του καθεδρικού ναού μπροστά από το ιερό. Κόλαση και Παράδεισος, άγγελοι αλλά και δαιμόνια σ’όλες τις μορφές να κατασπαρασσουν τις σάρκες των αμαρτωλές. Έμπνευση που παρέπεμπε έντονα στον αγαπημένο μου Jeronymus Bosch, αλλά και σε αντίστοιχες απεικονίσεις βυζαντινής αγιογραφίας.
Δίπλα από τον Καθεδρικό βρίσκεται το τεράστιο και ομοίως οχυρωμένο παλάτι του πρώην επισκόπου, τώρα στεγάζει το υπέροχο Μουσείο Henri de Toulouse Lautrec.
Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για τον πασίγνωστο μετεμπρεσσιονιστή καλλιτέχνη που αποτύπωσε μοναδικά την παρισινή ζωή στα καμπαρέ της Μονμάρτης. Τέκνον του Albi, το μουσείο σήμερα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του.
Από το μουσείο βγήκαμε και σε μια εξωτερικό μπαλκόνι με θέα τους κήπους του πρώην επισκόπου (κακοπερνούσε), στον ποταμό Tarn και τη χιλιόχρονη γέφυρα Pont Vieux που είναι ακόμα σε χρήση.
Στη συνέχεια χαθήκαμε στα γοητευτικά στενά δρομάκια της παλιάς πόλης του Albi, με τα παλιά σπίτια και τις εκκλησιές
Βρεθήκαμε έξω από το σπίτι που η επιγραφή δήλωνε ότι εκεί γεννήθηκε ο Henri de Toulouse Lautrec.
Παραδίπλα ήταν το εστιατόριο που ο φίλτατος συμφορουμίτης Traveller είχε συστήσει ανεπιφύλακτα να γευματίσουμε.
Το λοξοκοιτάξαμε... ψιλοάδειο.... είδαμε το κατάλογο..... ψιλοτσιμπημένο. Διαβεβαιώ ότι οι φρεσκοψημένες γεμιστές μπακέτες στο σαντουιτσάδικο μερικά μέτρα πιο κει, ήταν εξαίρετη εναλλακτική και φθηνή επιλογή. Μαζί μας πρέπει να συμφωνούσαν κι αρκετοί ντόπιοι. Καρφίτσα δεν έπεφτε....
Αργά το απόγευμα πια πήραμε το δρομο επιστροφής στο σπίτι των φίλων μας στην Toulouse. Ένα μαρτύριο λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις εισόδους της πόλης. Οι δρόμοι αφυκτιούσαν από κίνηση και προχωρούσαμε σημειωτόν...
Aπέμενε ακόμα μια μέρα στο ταξίδι μας και μετά από επιμονή μου, αποφασίστηκε να κάνουμε μια εκδρομή όλοι μαζί στο... εξωτερικό!
Στη γειτονική Ανδόρρα.
Τον ξενώνα μας στο Albi δεν τον είχα επιλέξει τυχαία. Τι κι αν βρισκόταν στην αντίπερα όχθη του ποταμού Tarn από το κέντρο της πόλης. Από το μπλακονάκι του απολάμβανες απρόσκοπτη θέα προς τον επιβλητικό καθεδρικό ναό του Albi.
Η παλιά πόλη του Albi αντικατοπτρίζει την κορύφωση της μεσαιωνικής αστικής αρχιτεκτονικής ήδη από τις απαραχές του 11ου αιώνα. Χτισμένη από τούβλο στο γνωστό κοκκινοπορτοκαλί της νότιας Γαλλίας αποτελεί ένα συνεκτικό και ομοιογενές σύνολο που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητο στο πέρασμα των αιώνων. Εχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικης Κληρονιάς της UNESCO.
Πεζή καλύψαμε την απόσταση μέχρι το ιστορικό κέντρο περνώντας πάνω από τις ιστορικές γέφυρες του ποταμού.
Η πρώτη στάση μας έγινε στον καθεδρικό ναό Sainte Cécile, ένα αριστούργημα γοτθικού ρυθμού που χτίστηκε μεταξύ του 13ου και 15ου αιώνα, σαν επιβεβαίωση της παπικής εξουσίας μετά τις αναταραχές της αίρεσης των Καθαρών. Αυτοί ήταν μια θρησκευτική σέχτα με χριστιανικές ρίζες κι ανάμεικτα στοιχεία Γνωστικισμού και Μανιχαϊσμού, που τους κατέσφαξαν οι σταυροφόροι.
Λιτό ως γοτθικό είναι το εξωτερικό με το τουβλάκι, ωςτόσο υπάρχουν και κάποιες πινελιές ιταλικής τσαχπινιάς όπως η πόρτα Dominique de Florence και ο θόλος πανω απ’την είσοδο.
Αλλά τις εντυπώσεις κερδίζει το εσωτερικό του καθεδρικού, που αν και αμετανόητος βυζαντινολάτρης οφείλω να ομολογήσω πως με ενθουσίασε.
Δεν ήταν το τέμπλο σε επιδεικτικό γοτθικό στυλ, τα πολύχρωμα αγάλματα σκαλισμένα από καλλιτέχνες στη Βουργουνδία ή οι τοιχογραφίες με σκηνές της Κ.Διαθήκης ανάμεικτα με φιγούρες σταυροφόρων.
Ηταν η αναπαράσταση της “Τελικής Κρίσης” που κοσμεί το σύνολο του δυτικού τοίχου του καθεδρικού ναού μπροστά από το ιερό. Κόλαση και Παράδεισος, άγγελοι αλλά και δαιμόνια σ’όλες τις μορφές να κατασπαρασσουν τις σάρκες των αμαρτωλές. Έμπνευση που παρέπεμπε έντονα στον αγαπημένο μου Jeronymus Bosch, αλλά και σε αντίστοιχες απεικονίσεις βυζαντινής αγιογραφίας.
Δίπλα από τον Καθεδρικό βρίσκεται το τεράστιο και ομοίως οχυρωμένο παλάτι του πρώην επισκόπου, τώρα στεγάζει το υπέροχο Μουσείο Henri de Toulouse Lautrec.
Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για τον πασίγνωστο μετεμπρεσσιονιστή καλλιτέχνη που αποτύπωσε μοναδικά την παρισινή ζωή στα καμπαρέ της Μονμάρτης. Τέκνον του Albi, το μουσείο σήμερα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του.
Από το μουσείο βγήκαμε και σε μια εξωτερικό μπαλκόνι με θέα τους κήπους του πρώην επισκόπου (κακοπερνούσε), στον ποταμό Tarn και τη χιλιόχρονη γέφυρα Pont Vieux που είναι ακόμα σε χρήση.
Στη συνέχεια χαθήκαμε στα γοητευτικά στενά δρομάκια της παλιάς πόλης του Albi, με τα παλιά σπίτια και τις εκκλησιές
Βρεθήκαμε έξω από το σπίτι που η επιγραφή δήλωνε ότι εκεί γεννήθηκε ο Henri de Toulouse Lautrec.
Παραδίπλα ήταν το εστιατόριο που ο φίλτατος συμφορουμίτης Traveller είχε συστήσει ανεπιφύλακτα να γευματίσουμε.
Το λοξοκοιτάξαμε... ψιλοάδειο.... είδαμε το κατάλογο..... ψιλοτσιμπημένο. Διαβεβαιώ ότι οι φρεσκοψημένες γεμιστές μπακέτες στο σαντουιτσάδικο μερικά μέτρα πιο κει, ήταν εξαίρετη εναλλακτική και φθηνή επιλογή. Μαζί μας πρέπει να συμφωνούσαν κι αρκετοί ντόπιοι. Καρφίτσα δεν έπεφτε....
Αργά το απόγευμα πια πήραμε το δρομο επιστροφής στο σπίτι των φίλων μας στην Toulouse. Ένα μαρτύριο λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις εισόδους της πόλης. Οι δρόμοι αφυκτιούσαν από κίνηση και προχωρούσαμε σημειωτόν...
Aπέμενε ακόμα μια μέρα στο ταξίδι μας και μετά από επιμονή μου, αποφασίστηκε να κάνουμε μια εκδρομή όλοι μαζί στο... εξωτερικό!
Στη γειτονική Ανδόρρα.
Υπέροχα!!!
