hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αndorra
Τους ζάλισα τα αυτιά: : «Μα αφού πάμε που πάμε σε άλλο κράτος να μην διανυκτερεύσουμε κιόλας για να το απολαύσουμε καλύτερα»
Ο γάλλος φίλος μου με κοίταξε απορημένα και δήλωσε : “Μα δεν υπάρχει λόγος. Αλλά ότι αποφασίσει η πλειονότητα”
Ένοιωσα ολίγον σαν Ζωή Κωνσταντοπούλου, καθώς μειοψήφισα 3 προς 1.
Κι έτσι πουρνό πουρνό ξεκινήσαμε οδικώς προς τα Πυρηναία.
Από τα κυματιστά λιβάδια, σταδιακά το τοπίο άρχισε να γίνεται ορεινό και σταδιακά λόγω υψομέτρου και με αραιότερη βλάστηση.
Στο βάθος, ακριβώς πάνω στα σύνορα Ανδόρρας-Γαλλίας, ο φίλος μας υπέδειξε ένα τερατώδες πολύχρωμο κτήριο. “Εδώ έρχονται οι Γάλλοι για τα αφορολόγητα ψώνια τους”.
Μάλλον αυτό πρόδιδε και το κονβόϊ αυτοκινήτων που ακολουθούσαν την ίδια πορεία με μας αλλά λοξοδρομησαν λίγο πριν το τούνελ που μας οδηγούσε στην πρωτεύουσα της χώρας.
Με τις πρώτες εικόνες αρκούσε για να βγάλω σπυριά. Τεράστια σαλέ χειμερινών διακοπών ξεφύτρωναν παντού σαν μανιτάρια.
Η Andorra la Vella πρωτεύουσα του μικροσκοπικού κρατιδίου, βρισκόταν βαθειά μέσα σε μια κοιλάδα και παρά την πανοραμική άποψη μαζί με τα σπυριά μου σηκώθηκε κι η τρίχα.
Ένα συνονθύλευμα σύγχρονων κτηρίων, κίνηση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια σε μια φρενίτιδα αγορών. Παντού άκουγες ισπανικά, καταλανικά και γαλλικά.
Παράδεισος αφορολόγητων ειδών λοιπόν η Ανδόρρα κι εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι θα συνδυάσω το τερπνόν μετά του οφελίμου. Όμως άνθρακες ο θησαυρός. Κάθε τρίτο μαγαζί πούλαγε αρώματα ενώ τα ηλεκτρονικά / φωτογραφικά που πάντα κυνηγάω ήταν σε τιμές ανάλογες της Ελλάδας για να μην σχολιάσω την ποικιλία που στην πλειονότητα μου θύμιζε μαγαζιά στην Ομόνοια.
Πάνω κάτω λοιπόν στους εμπορικούς δρόμους, κάποια στιγμή το μεσημέρι αποδράσαμε από τη πρωτεύουσα και πήγαμε σ’ενα συμπαθητικό χωριουδάκι με τα σαλέ του, όπου σε μια ψησταριά επιδοθήκαμε σ’ένα όργιο κρεατοφαγίας. Ό,τι μου έχει μείνει θετικό από τη χώρα αυτή.
Είπα να φιλήσω τα χέρια των συνταξιδιωτών μου που δεν είχαν ενδώσει στην εμμονή μου να διανυκτερεύσουμε σ’αυτό το εκτρωματικό σκηνικό που ακούει στο όνομα Andorra la Vella.
Αφού χωνέψαμε και λιαστήκαμε πήραμε το δρόμο επιστροφής.
Στάση για φωτογράφηση έγινε μόνο σ’ενα πετρόχτιστο ξωκκλήσι, που φαινόταν ότι παλιότερο και γραφικότερο εντοπίσαμε στην διαδρομή.
Ξανατρυπώσαμε στο νεόδμητο πληρωτικό τουνελ που μας γλίτωσε από τις ορεινές διαδρομές και φουλαριστοί κυλίσαμε προς τα πάτρια εδάφη της Toulouse.
Αν ήμουν λάτρης των χειμερινών σπορ ίσως η Andorra να ήταν εναλλακτικός προορισμός για σκι στα Πυρηναία. Δυστυχως δεν είμαι, οπότε η χώρα, η πρωτεύουσά της, ακόμα και το ορεινό τοπίο της, ατυχώς έπιασαν τον απόλυτο πάτο της ταξιδιωτικής μου λίστας…
Ευτυχώς που ακόμα και σήμερα οι μνήμες του ταξιδιού ξυπνούν νοσταλγικά με την ανάμνηση των γραφικών χωριών του γαλλικού νότου.
Ένα ρομαντικό ταξίδι στο χρόνο...
- ΤΕΛΟΣ -
Τους ζάλισα τα αυτιά: : «Μα αφού πάμε που πάμε σε άλλο κράτος να μην διανυκτερεύσουμε κιόλας για να το απολαύσουμε καλύτερα»
Ο γάλλος φίλος μου με κοίταξε απορημένα και δήλωσε : “Μα δεν υπάρχει λόγος. Αλλά ότι αποφασίσει η πλειονότητα”
Ένοιωσα ολίγον σαν Ζωή Κωνσταντοπούλου, καθώς μειοψήφισα 3 προς 1.
Κι έτσι πουρνό πουρνό ξεκινήσαμε οδικώς προς τα Πυρηναία.
Από τα κυματιστά λιβάδια, σταδιακά το τοπίο άρχισε να γίνεται ορεινό και σταδιακά λόγω υψομέτρου και με αραιότερη βλάστηση.
Στο βάθος, ακριβώς πάνω στα σύνορα Ανδόρρας-Γαλλίας, ο φίλος μας υπέδειξε ένα τερατώδες πολύχρωμο κτήριο. “Εδώ έρχονται οι Γάλλοι για τα αφορολόγητα ψώνια τους”.
Μάλλον αυτό πρόδιδε και το κονβόϊ αυτοκινήτων που ακολουθούσαν την ίδια πορεία με μας αλλά λοξοδρομησαν λίγο πριν το τούνελ που μας οδηγούσε στην πρωτεύουσα της χώρας.
Με τις πρώτες εικόνες αρκούσε για να βγάλω σπυριά. Τεράστια σαλέ χειμερινών διακοπών ξεφύτρωναν παντού σαν μανιτάρια.
Η Andorra la Vella πρωτεύουσα του μικροσκοπικού κρατιδίου, βρισκόταν βαθειά μέσα σε μια κοιλάδα και παρά την πανοραμική άποψη μαζί με τα σπυριά μου σηκώθηκε κι η τρίχα.
Ένα συνονθύλευμα σύγχρονων κτηρίων, κίνηση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια σε μια φρενίτιδα αγορών. Παντού άκουγες ισπανικά, καταλανικά και γαλλικά.
Παράδεισος αφορολόγητων ειδών λοιπόν η Ανδόρρα κι εγώ είχα την ψευδαίσθηση ότι θα συνδυάσω το τερπνόν μετά του οφελίμου. Όμως άνθρακες ο θησαυρός. Κάθε τρίτο μαγαζί πούλαγε αρώματα ενώ τα ηλεκτρονικά / φωτογραφικά που πάντα κυνηγάω ήταν σε τιμές ανάλογες της Ελλάδας για να μην σχολιάσω την ποικιλία που στην πλειονότητα μου θύμιζε μαγαζιά στην Ομόνοια.
Πάνω κάτω λοιπόν στους εμπορικούς δρόμους, κάποια στιγμή το μεσημέρι αποδράσαμε από τη πρωτεύουσα και πήγαμε σ’ενα συμπαθητικό χωριουδάκι με τα σαλέ του, όπου σε μια ψησταριά επιδοθήκαμε σ’ένα όργιο κρεατοφαγίας. Ό,τι μου έχει μείνει θετικό από τη χώρα αυτή.
Είπα να φιλήσω τα χέρια των συνταξιδιωτών μου που δεν είχαν ενδώσει στην εμμονή μου να διανυκτερεύσουμε σ’αυτό το εκτρωματικό σκηνικό που ακούει στο όνομα Andorra la Vella.
Αφού χωνέψαμε και λιαστήκαμε πήραμε το δρόμο επιστροφής.
Στάση για φωτογράφηση έγινε μόνο σ’ενα πετρόχτιστο ξωκκλήσι, που φαινόταν ότι παλιότερο και γραφικότερο εντοπίσαμε στην διαδρομή.
Ξανατρυπώσαμε στο νεόδμητο πληρωτικό τουνελ που μας γλίτωσε από τις ορεινές διαδρομές και φουλαριστοί κυλίσαμε προς τα πάτρια εδάφη της Toulouse.
Αν ήμουν λάτρης των χειμερινών σπορ ίσως η Andorra να ήταν εναλλακτικός προορισμός για σκι στα Πυρηναία. Δυστυχως δεν είμαι, οπότε η χώρα, η πρωτεύουσά της, ακόμα και το ορεινό τοπίο της, ατυχώς έπιασαν τον απόλυτο πάτο της ταξιδιωτικής μου λίστας…
Ευτυχώς που ακόμα και σήμερα οι μνήμες του ταξιδιού ξυπνούν νοσταλγικά με την ανάμνηση των γραφικών χωριών του γαλλικού νότου.
Ένα ρομαντικό ταξίδι στο χρόνο...
- ΤΕΛΟΣ -
Υπέροχα!!!
