hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Dordogne (3)
H περιοχή της Dordogne εκτός των προϊστορικών χώρων βρίθει και σπηλαίων. Ως εκ τούτου είπαμε να τιμήσουμε με την παρουσία μας ένα εξ’αυτών κι ο κλήρος έλαχε στο κοντινό μας Gouffre de Proumeyssac. Γνωστό και ως «καθεδρικός ναός του κρυστάλλου» (από φαντασία οι Γάλλοι άλλο τίποτα)
Ήδη διαβόητo τον 18ο αιώνα καθώς “με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το’χε ζώσει”, το Gouffre de Proumeyssac δεν είχε εξερευνηθεί μέχρι το 1907. Μέχρι τότε πιστευαν ότι ήταν ηφαίστειο καθώς τις χειμωνιάτικες μέρες “κάπνιζε”. Η λαϊκή φαντασία δεν χρειαζόταν περισσότερα για το κάνει να ξερνάει ακόμα και φωτιά ή να ευθύνεται για σεισμικές δονήσεις.
Αφού λοιπόν ξορκίστηκε το ηφαίστειο και μεταμορφώθηκε σε μια μεγαλειώδη σπηλιά με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ήρθε και το πλήρωμα του χρόνου να αξιοποιηθεί τουριστικά. Σε σημείο υπερβολής. Και show με ήχο και φως και ανάβαση κατάβαση με καλάθι εν μέσω του σπηλαίου έναντι αδράς αμοιβής και υποχρεωτική 45λεπτη ξενάγηση με απαγόρευση λήψης φωτογραφιών… Ας είναι καλά ο παπαράτσι που κρύβουμε όλοι μέσα μας τσαταλιάζοντας τα νεύρα της ξεναγού που έκανε συνεχείς παρατηρήσεις.
Επόμενη στάση στο γραφικό χωριουδάκι Limeuil στην συμβολή των ποταμών Dordogne και Vézère. Ένα μεσαιωνικό πολύβουο παραποτάμιο λιμάνι, το χωριό σήμερα βουλιάζει στη σιωπή μέσα στα γοητευτικά πετρόκτιστα σπίτια σαν χαθείς μέσα στα ανωφερή σοκάκια του. Μελαγχολία που επέτεινε κι ο βαρύς ουρανός που προμήνυε βροχή.
Αν και το χωριό Le Buisson-de-Cadouin δεν υπήρχε στη λίστα των ομορφότερων χωριών της Γαλλίας, εντούτοις η επίσκεψη του μοναστηριού Cloître de Cadouin που δεσπόζει ανάμεσα στα ταπεινά κτήρια στην πλατεία του χωριού και μετράει 10 αιώνες ζωής (!) έκανε τη μικρή διαφορά.
Υπέστην το γνωστό déjà vu με τα όλα γοτθικοαναγεννησιακά μοναστήρια που έχω επισκεφθεί κατά καιρούς. Με άφησε ασυγκίνητο, άποψη εντελώς υποκειμενική καθώς συγκριτικά προτιμώ τα ορθόδοξα μοναστήρια και ναούς.
Η στάση στη πόλη Belvès, έγινε υπό βροχή. Μετά τα τόσα υποτονικά χωριά, η κίνηση στoυς δρόμους και την αγορά του Belvès θύμιζε ολίγον μεγαλούπολη. Το Belvès είναι μια μεσαιωνική πόλη σκαρφαλωμένη σε μια βραχώδη προεξοχή πάνω από την κοιλάδα Nauze στο Périgord Noir. Ξεχωρίζει με τα 7 καμπαναριά της και παρόλο που υπέφερε εισβολές και πολέμους, ως εκ θαύματος κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την αρχιτεκτονική της κληρονομιά.
Εκεί αγόρασα μια γόβα σε απόχρωση ..ζέβρας για να ακουμπάω μπουκάλια κρασιού (μου φάνηκε kinky επιλογή...). Μέχρι να πληρώσω έπρεπε να υπομείνω το πωλητή να ολοκληρώσει τη κουβέντα-σεμινάριο σε πελάτες σχετικά με τα κρασιά της περιοχής. Αν μιλούσα κιόλας γαλλικά θα ήταν αρκούντως διδακτικό. Αλλά μη καταλαβαίνοντας γρι, έπληττα κραδαίνοντας τη γόβα στα χέρια μου. Όμως ο αφιλότιμος ούτε μια ματιά δεν μου έριξε, για να διαβάσει στα μάτια μου πως ήμουν έτοιμος να του εκσφενδονίσω τη γόβα κατακούτελα για την αναίτια αναμονή. Αυτοί οι γάλλοι με το πάσο τους...
Υπάρχει περίπτωση να περιφέρεσαι στην γαλλική ύπαιθρο και να μην συναντάς κάθε λίγο και λιγάκι ένα château? Μετά μη μου μιλάτε για déjà vu. Το έχω πάθει με παγόδες, με γοτθικούς ναούς, με παλάτια και στον κατάλογο περιλαμβάνω και τα κάστρα.
Το Château des Milandes λοιπόν κοντά στον ποταμό Dordogne, απαθανατίστηκε εξωτερικώς, ευτυχώς εσωτερικώς η ώρα της παρουσίας μας εκεί δεν συνέπεσε με τις ώρες λειτουργίας του κάτι που με βόλεψε να γλιτώσω άλλο ένα déjà vu. Για την ιστορία, το γοτθικοαναγεννησιακό κτίσμα του 1489, ήταν σπίτι αριστοκρατικής οικογένειας μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (που θα τους πήρανε φαλάγγι είμαι σίγουρος). Ανακαινίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από πλούσιο βιομήχανο της περιοχής, με όμορφους κήπους, οινοποιείο, εστιατόριο, καταπληκτική συλλογή γλυπτών κι ένα ωραίο εισιτήριο αν έχεις καημό να το επισκεφθείς.
Το απογευμα πια καταλήξαμε στο Beynac-et-Cazenac, ένα από τα χωριά της λίστας των πιο όμορφων της Γαλλίας με το επιβλητικό μεσαιωνικό Château de Beynac στην κορφή του να επιθεωρεί ολόκληρη τη κοιλάδα και τον ποταμό Dordogne που κυλά ακριβώς στα πόδια του.
Η επίσκεψη εκεί είχε αναβληθεί άλλες δυό φορές, είχε πια καταντήσει ανέκδοτο, καθώς κάθε προσπάθεια να παρκάρουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας κατέληγε σε παταγώδη αποτυχία. Το χωριό πνιγόταν κυριολεκτικά από επισκέπτες.
Το απόγευμα όμως εκείνο σαν φτάσαμε θαρρείς και είχες γυρίσει έναν διακόπτη. Τα πλήθη είχαν εξαφανιστεί κι έτσι τα ανηφορικά σοκάκια ήταν αφημένα σε μια απόκοσμη ηρεμία, θεόσταλτο θαρρείς δώρο για να το απολαύσουμε.
Αναμφίβολα το χωριό που με γοήτευσε περισσότερο στη περιοχή της Dordogne. Οι εικόνες μιλούν από μονες τους…
Προτιμήσαμε να μην γυρίσουμε κατευθείαν στον ξενώνα μας, αλλά να επισκεφθούμε γι’άλλη μια φορά το γοητευτικό Sarlat La Caneda, αυτή τη φορά εξασφαλίζοντας ότι θα είμασταν εκεί εγκαίρως για το δείπνο.
Oλίγον φουά γκρα για ορεκτικό, κυρίως πιάτο με πουλερικό, γλυκό με συνοδεία κρασιού πάνω στην κεντρική πλατεία ήταν η... «αριστοκρατική» επιλογή μας μετά από μέρες που την βγάζαμε πρόχειρα.
Είναι να μην την ψωνίσεις και λίγο μετά από τόσα châteaux de la bourgeoisie??
H διαδρομή της μέρας
H περιοχή της Dordogne εκτός των προϊστορικών χώρων βρίθει και σπηλαίων. Ως εκ τούτου είπαμε να τιμήσουμε με την παρουσία μας ένα εξ’αυτών κι ο κλήρος έλαχε στο κοντινό μας Gouffre de Proumeyssac. Γνωστό και ως «καθεδρικός ναός του κρυστάλλου» (από φαντασία οι Γάλλοι άλλο τίποτα)
Ήδη διαβόητo τον 18ο αιώνα καθώς “με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το’χε ζώσει”, το Gouffre de Proumeyssac δεν είχε εξερευνηθεί μέχρι το 1907. Μέχρι τότε πιστευαν ότι ήταν ηφαίστειο καθώς τις χειμωνιάτικες μέρες “κάπνιζε”. Η λαϊκή φαντασία δεν χρειαζόταν περισσότερα για το κάνει να ξερνάει ακόμα και φωτιά ή να ευθύνεται για σεισμικές δονήσεις.
Αφού λοιπόν ξορκίστηκε το ηφαίστειο και μεταμορφώθηκε σε μια μεγαλειώδη σπηλιά με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ήρθε και το πλήρωμα του χρόνου να αξιοποιηθεί τουριστικά. Σε σημείο υπερβολής. Και show με ήχο και φως και ανάβαση κατάβαση με καλάθι εν μέσω του σπηλαίου έναντι αδράς αμοιβής και υποχρεωτική 45λεπτη ξενάγηση με απαγόρευση λήψης φωτογραφιών… Ας είναι καλά ο παπαράτσι που κρύβουμε όλοι μέσα μας τσαταλιάζοντας τα νεύρα της ξεναγού που έκανε συνεχείς παρατηρήσεις.
Επόμενη στάση στο γραφικό χωριουδάκι Limeuil στην συμβολή των ποταμών Dordogne και Vézère. Ένα μεσαιωνικό πολύβουο παραποτάμιο λιμάνι, το χωριό σήμερα βουλιάζει στη σιωπή μέσα στα γοητευτικά πετρόκτιστα σπίτια σαν χαθείς μέσα στα ανωφερή σοκάκια του. Μελαγχολία που επέτεινε κι ο βαρύς ουρανός που προμήνυε βροχή.
Αν και το χωριό Le Buisson-de-Cadouin δεν υπήρχε στη λίστα των ομορφότερων χωριών της Γαλλίας, εντούτοις η επίσκεψη του μοναστηριού Cloître de Cadouin που δεσπόζει ανάμεσα στα ταπεινά κτήρια στην πλατεία του χωριού και μετράει 10 αιώνες ζωής (!) έκανε τη μικρή διαφορά.
Υπέστην το γνωστό déjà vu με τα όλα γοτθικοαναγεννησιακά μοναστήρια που έχω επισκεφθεί κατά καιρούς. Με άφησε ασυγκίνητο, άποψη εντελώς υποκειμενική καθώς συγκριτικά προτιμώ τα ορθόδοξα μοναστήρια και ναούς.
Η στάση στη πόλη Belvès, έγινε υπό βροχή. Μετά τα τόσα υποτονικά χωριά, η κίνηση στoυς δρόμους και την αγορά του Belvès θύμιζε ολίγον μεγαλούπολη. Το Belvès είναι μια μεσαιωνική πόλη σκαρφαλωμένη σε μια βραχώδη προεξοχή πάνω από την κοιλάδα Nauze στο Périgord Noir. Ξεχωρίζει με τα 7 καμπαναριά της και παρόλο που υπέφερε εισβολές και πολέμους, ως εκ θαύματος κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την αρχιτεκτονική της κληρονομιά.
Εκεί αγόρασα μια γόβα σε απόχρωση ..ζέβρας για να ακουμπάω μπουκάλια κρασιού (μου φάνηκε kinky επιλογή...). Μέχρι να πληρώσω έπρεπε να υπομείνω το πωλητή να ολοκληρώσει τη κουβέντα-σεμινάριο σε πελάτες σχετικά με τα κρασιά της περιοχής. Αν μιλούσα κιόλας γαλλικά θα ήταν αρκούντως διδακτικό. Αλλά μη καταλαβαίνοντας γρι, έπληττα κραδαίνοντας τη γόβα στα χέρια μου. Όμως ο αφιλότιμος ούτε μια ματιά δεν μου έριξε, για να διαβάσει στα μάτια μου πως ήμουν έτοιμος να του εκσφενδονίσω τη γόβα κατακούτελα για την αναίτια αναμονή. Αυτοί οι γάλλοι με το πάσο τους...
Υπάρχει περίπτωση να περιφέρεσαι στην γαλλική ύπαιθρο και να μην συναντάς κάθε λίγο και λιγάκι ένα château? Μετά μη μου μιλάτε για déjà vu. Το έχω πάθει με παγόδες, με γοτθικούς ναούς, με παλάτια και στον κατάλογο περιλαμβάνω και τα κάστρα.
Το Château des Milandes λοιπόν κοντά στον ποταμό Dordogne, απαθανατίστηκε εξωτερικώς, ευτυχώς εσωτερικώς η ώρα της παρουσίας μας εκεί δεν συνέπεσε με τις ώρες λειτουργίας του κάτι που με βόλεψε να γλιτώσω άλλο ένα déjà vu. Για την ιστορία, το γοτθικοαναγεννησιακό κτίσμα του 1489, ήταν σπίτι αριστοκρατικής οικογένειας μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (που θα τους πήρανε φαλάγγι είμαι σίγουρος). Ανακαινίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από πλούσιο βιομήχανο της περιοχής, με όμορφους κήπους, οινοποιείο, εστιατόριο, καταπληκτική συλλογή γλυπτών κι ένα ωραίο εισιτήριο αν έχεις καημό να το επισκεφθείς.
Το απογευμα πια καταλήξαμε στο Beynac-et-Cazenac, ένα από τα χωριά της λίστας των πιο όμορφων της Γαλλίας με το επιβλητικό μεσαιωνικό Château de Beynac στην κορφή του να επιθεωρεί ολόκληρη τη κοιλάδα και τον ποταμό Dordogne που κυλά ακριβώς στα πόδια του.
Η επίσκεψη εκεί είχε αναβληθεί άλλες δυό φορές, είχε πια καταντήσει ανέκδοτο, καθώς κάθε προσπάθεια να παρκάρουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας κατέληγε σε παταγώδη αποτυχία. Το χωριό πνιγόταν κυριολεκτικά από επισκέπτες.
Το απόγευμα όμως εκείνο σαν φτάσαμε θαρρείς και είχες γυρίσει έναν διακόπτη. Τα πλήθη είχαν εξαφανιστεί κι έτσι τα ανηφορικά σοκάκια ήταν αφημένα σε μια απόκοσμη ηρεμία, θεόσταλτο θαρρείς δώρο για να το απολαύσουμε.
Αναμφίβολα το χωριό που με γοήτευσε περισσότερο στη περιοχή της Dordogne. Οι εικόνες μιλούν από μονες τους…
Προτιμήσαμε να μην γυρίσουμε κατευθείαν στον ξενώνα μας, αλλά να επισκεφθούμε γι’άλλη μια φορά το γοητευτικό Sarlat La Caneda, αυτή τη φορά εξασφαλίζοντας ότι θα είμασταν εκεί εγκαίρως για το δείπνο.
Oλίγον φουά γκρα για ορεκτικό, κυρίως πιάτο με πουλερικό, γλυκό με συνοδεία κρασιού πάνω στην κεντρική πλατεία ήταν η... «αριστοκρατική» επιλογή μας μετά από μέρες που την βγάζαμε πρόχειρα.
Είναι να μην την ψωνίσεις και λίγο μετά από τόσα châteaux de la bourgeoisie??
H διαδρομή της μέρας
