hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Rocamadour και τα όμορφα χωριά τoυ Lot (Mέρος 1)
Με την αυγούλα και σύμμαχο έναν πεντακάθαρο ουρανό (εν αντιθέσει με την γκριζάδα της προηγούμενης μέρας) παραλάβαμε το αυτοκίνητο και ξεχυθήκαμε στους αυτοκινητόδρομους της Γαλλίας με προορισμό τα «πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας» αρχικά στη περιοχή του Lot. Η οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο έχει τα καλά (κερδίζεις σε χρόνο καταπίνοντας τα χιλιόμετρα) αλλά και τα άσχημά της (δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις από τη θέα που βλέπεις και κοστίζει ο κούκος αηδόνι σε διόδια).
Χρειάστηκε σχεδόν μια ώρα και κάτι για να εγκαταλείψουμε τον αυτοκινητόδρομο και να χαθούμε στους επαρχιακούς δρόμους του Εθνικού Πάρκου Causses du Quercy. Μέσα σε πυκνή βλάστηση πήραμε τους φιδογυριστούς δρόμους, ώσπου σε μια κατηφόρα το GPS μας ανακοίνωσε ότι ήμασταν μια ανάσα από τον πρώτο μας προορισμό. Κι η αλήθεια, σε μια αριστερή στροφή με μιας αναφωνήσαμε: «ωωωωωωωω» απ’αυτό που αντικρύσαμε.
Μπροστά μας απλωνόταν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το χωριό Saint Cirq Lapopie. Σκαρφαλωμένο σ’ένα βράχο πάνω από τον ποταμό Lot δικαιολογημένα θεωρείται ένα από τα ωραιότερα των ωραιοτέρων χωριών της Γαλλίας και δυστυχώς εκ των τουριστικότερων.
Το τελευταίο το ζήσαμε στο πετσί μας κάνοντας διαδρομές γύρω από το χωριό αναζητώντας ένα δωρεάν χώρο στάθμευσης (πράγμα αδιανόητο) για να αναγκαστούμε τελικά να παρκάρουμε στο κοντινότερο σταθμό με χρέωση (ας όψεται η χωλότητά μου).
Το χωριό έχει ερείπια από 3 πύργους, ενώ σε περίοπτη θέση δεσπόζει η ρωμανική εκκλησία του 15ου αιώνα. Η πληθώρα των κάστρων σε ένα τόσο μικρό μέρος προδίδει την σπουδαιότητα που είχε στο μεσαίωνα καθώς ήταν έδρα τεσσάρων φεουδαρχικών δυναστειών. Το χωριό βρίσκεται στο διάβα ενός από τα σημαντικότερα μονοπάτια προσκυνήματος στο Santiago de Compostela και έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τις Σταυροφορίες, τον Εκατονταετή πόλεμο (1337-1453 μΧ) και γενικά σε όποιες δραστηριότητες εμπλέκονταν σιδερόφρακτοι πολεμόχαροι ιππότες .
Αφήσαμε τα πλήθη να πάρουν τον εύκολο δρόμο προς το χωριό και μεις προχωρήσαμε στη κατωφέρεια για να εισέλθουμε μέσω μιας από τις πέτρινες πύλες του χωριού.
Ανηφορίσαμε μέσα από τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού που περιέχουν ένα υπέροχο μείγμα από μεσαιωνικά σπίτια - κάποια σε στυλ colombage (μη βάζει πονηρά το μυαλό σας, εννοεί ξύλινα κατά το ήμισυ) και κάποια πέτρινα, με μικρούς κήπους, παρτέρια ή γλάστρες κατάφορτες από λουλούδια.
Φθάνοντας στο κέντρο του χωριού επισκεφθήκαμε αρχικά το αδιάφορο εσωτερικό της εκκλησίας, για να αναρριχηθούμε στη συνέχεια στα ερείπια των κάστρων όπου προσφέρεται άπλετη θέα στο χωριό και την κοιλάδα του Lot. Κάτω από το χωριό, δίπλα στο ποτάμι υπάρχουν παλιοί μύλοι που μαρτυρούν τη δραστηριότητα του χωριού στους αιώνες που πέρασαν.
Το Saint Cirq Lapopie είναι σήμερα πατρίδα πολλών καλλιτεχνών, μια τάση που ξεκίνησε ίσως ο σουρρεαλιστής συγγραφέας και ποιητής Andre Breton όταν έφτιαξε εδώ το σπίτι του.
Τip: Επισκεφθείτε το χωριό πρωινή ώρα. Φωτίζεται καλύτερα με την ανατολή του ηλίου. Όσο πιο νωρίς δε, τόσο θα αποφύγετε τις ορδές των τουριστών. Πριν την ανάβαση στο κάστρο υπάρχει το office de tourisme που μπορείτε να πάρετε τους απαραίτητους χάρτες.
Eγκαταλείψαμε ομολογουμένως μαγεμένοι το Saint Cirq Lapopie, αφήνοντας τους τουρίστες να έχουν κατακλύσει τα εστιατόρια του χωριού (ήταν 12 το μεσημέρι, ώρα γεύματος) βάζοντας τη πυξίδα με κατεύθυνση Rocamadour που ήταν ο προγραμματισμένος επόμενος σταθμός. Το τοπίο είχε ενδιαφέρουσες εναλλαγές ενίοτε με ασβεστολιθικούς βράχους να επικρέμονται επί του οδοστρώματος.
Στη διαδρομή ο συνοδοιπόρος μου άρχισε τη μουρμούρα γιατί δεν ήπιε με το ραχάτι του και με φόντο το Saint Cirq Lapopie το δεκατιανό καφεδάκι του κι έτσι εναγωνίως αρχίσαμε με ψάχνουμε πού, μέσα στο καταμεσήμερο, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια τονωτική ένεση καφεϊνης σαν χαλάρωση στην πολύωρη οδήγηση.
Σταματήσαμε όλως τυχαίως σ’ένα χωριό (του οποίου το όνομα δεν καταχωρήθηκε στον σκληρό του εγκεφάλου μου) και το οποίο μέσα στο καταμεσήμερο ήταν βουλιαγμένο σε νεκρική σιγή.
Σε αναζήτηση ενός καφενείου ξαφνικά μπροστά μας ξεφύτρωσαν τα ερείπια ενός παλιού αββαείου. Τα λείψανα των αψίδων, το παμπάλαιο δάπεδο, η απουσίας οροφής με τον καταγάλανο ουρανό να φωτίζει το εσωτερικό του, η απουσία οιουδήποτε άλλου επισκέπτη δημιουργούσαν μυστηριακή ατμόσφαιρα αρκετή για ένα crescendo ταξιδιωτικού παραληρήματος για το αναπάντεχο εύρημά μου.
Το χωριό απεδείχθει τελικά αρκούντως τουριστικό για να έχει ανοιχτά 2 εστιατόρια κι ένα καφενείο ώστε να πιούμε τελικά το πολυπόθητο καφεδάκι μας.
Φθάσαμε στο κατάλυμά μας (La Noyeraie, 75 ευρώ με πρωινό) κατά το μεσημέρι για να διαπιστώσουμε ότι σύμφωνα με τις οδηγίες η reception άνοιγε τις πύλες της αυστηρά στις 4μμ. Συμφωνήσαμε να μη χάσουμε χρόνο περιμένοντας στο αδιάφορο πάρκινγκ αλλά να κάνουμε τη πρώτη μας γνωριμία με το γειτονικό Rocamadour.
Φθάνοντας στο πλάτωμα με την πανοραμική θέα του Rocamadour (θα δείτε τι εννοώ στο επόμενο κεφάλαιο) κι αφού αναφωνήσαμε εκ νέου «ωωωωωω», διαπιστώσαμε ότι το μεσημεριανό φως δεν συνέβαλε στη καλή φωτογράφηση, μιας και ο ήλιος ήταν κόντρα προς το οπτικό μας πεδίο. Είχαμε όμως ροκανίσει αρκετό χρόνο για να επιστρέψουμε και να τακτοποιηθούμε στο ξενώνα μας. Τροποποιώντας το πρόγραμμα αποφασίσαμε να επισκεφθούμε όσα περισσότερα χωριά στη περιοχή μπορούσαμε μέχρι να δύσει ο ήλιος.
Στάση πρώτη λοιπόν, στο δρόμο των ωραιότερων γαλλικών χωριών της κοιλάδας του Lot, μετά από 18 χλμ, το χωριό Autoire.
Το μικρούτσικο αυτό χωριό στις παρυφές του οροπεδίου, έχει κάποια ελκυστικά σπίτια και επαύλεις του 16ου και 17ου αιώνα χτισμένα στο τοπικό μελί χρώμα της πέτρας και θεωρείται ότι ελάχιστα έχει αλλάξει στα διάβα των αιώνων.
Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ένα συντριβάνι που αναφέρεται ότι το στολίζουν με λουλούδια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ σε απόσταση ανάσας βρίσκεται η λιτή αλλά αρμονική εκκλησία του St Pierre.
Τip: Η επίσκεψη απαιτεί ελάχιστο χρόνο καθώς το χωριό είναι μικρό. Φωτογραφικά το αναδεικνύει περισσότερο το πρωινό φως. Η ιδιαιτερότητά του σε σχέση με όσα άλλα χωριά επισκεφθήκαμε είναι ότι ο δρόμος περνά μέσα από κέντρο του χωριού κι όχι περιμετρικά του με αποτέλεσμα να χάνει την ατμοσφαιρικότητά του (κοινώς μπορείτε να το παρακάμψετε).
Eπόμενη στάση το χωριό Loubressac.
Φωλιασμένο στη κορφή ενός λόφου απολαμβάνει απεριόριστη θέα προς τη κοιλάδα του ποταμού Dordogne και κατ’εμέ είναι ο μόνος λόγος να το επισκεφθεί κανείς, καθώς αισθητικά δεν με κέρδισε ιδιαίτερα. Ξεκινώντας από μια όμορφη κεντρική πλατεία, όπου παρκάραμε άνευ προβλήματος, κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στα στενά δρομάκια του με τα μεσαιωνικά σπίτια και το πύργο του (ατυχώς μη ανοικτό για το κοινό).
Εκτός ένα από τα ομορφότερα χωριά της Γαλλίας, το Loubressac έχει επίσης χαρακτηριστεί ως «village fleuri » (ανθισμένο χωριό) για τα πολύχρωμα λουλούδια που κοσμούν τις αυλές και τα μπαλκόνια. Ατυχώς μάλλον, γιατί αφού κέρδισαν τον επίζηλο τίτλο το γεωπονικό ενδιαφέρον των κατοίκων θα πρέπει να ατόνισε. Λουλούδια δεν είδαμε πολλά κι όσα υπήρχαν ήθελαν επειγόντως φροντίδα.
Ένα από τα κάστρα της περιοχής που μπορεί να επισκεφθεί κανείς
Τip: Και να μην το επισκεφθείτε δεν θα χάσετε. Πάρκινγκ βρήκαμε στη πλατεία και χωρίς χρέωση.
Ο ήλιος πια έτεινε στη δύση του όταν φτάσαμε στο τελευταίο χωριό της ημέρας, το Carennac στις όχθες του ποταμού Dordogne.
Ομολογώ ότι ήταν ένας θαυμάσιος επίλογος για τη μέρα, γιατί από τα 3 χωριά που επισκεφθήκαμε εκείνο το απόγευμα ήταν το πιο γραφικό κι ατμοσφαιρικό. Οι φωτογραφικές μας μηχανές λάτρεψαν τη φωτογένειά του.
Το χωριό υπήρχε ήδη από τον 11ο αιώνα, αν και η ιστορία του χρονολογείται από την νεολιθική εποχή.
Την ώρα που φτάσαμε τα δρομάκια ήταν σχεδόν ερημικά, ένα δυό εστιατόρια σέρβιραν τους λιγοστούς πελάτες κι όλα ήταν αφημένα σε μια γλυκειά ηρεμία. Οι λάμπες του δρόμου που σιγά σιγά άρχισαν ν’ανάβουν προσέδωσαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα σχεδόν θεατρική.
Σαν επισκέπτες στο Carennac θα θαυμάσετε την έξοχη γλυπτή αναπαράσταση στην είσοδο του ναού Saint Peters που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, τα μεσαιωνικά μοναστήρια τριγύρω, αλλά και τα υπέροχα παμπάλαια πέτρινα σπίτια στο τοπικό λευκοκίτρινο χρώμα με τις γαρδένιες να διακοσμούν τα παράθυρα και τα μπαλκόνια.
Η μικρή γέφυρα του χωριού είναι κι αυτή μια μικρή γραφική νότα στη μαγεία του μέρους.
Το Carennac μεγοήτευσε. Ίσως γιατί ήταν η ώρα της μέρας γλυκειά χωρίς τις σκληρές σκιές του ήλιου, ίσως γιατί είμασταν σχεδόν οι μοναδικοί επισκέπτες, ίσως γιατί πραγματικά το μέρος κρύβει μια γνήσια ομορφιά σαν ολότητα αλλά και στις μικρές του λεπτομέρειες: Ένα δρομάκι. Ένα παράθυρο. Μια πολύχρωμη γλάστρα αντικρυστά στον παμπάλαιο τοίχο. Χωρίς την κακογουστιά των σουβενιρομάγαζων να διαταράσσει την αυθεντικότητά του.
Ήταν ένα σκηνικό κι εμείς οι θεατές...
Τip: Αν δεν το επισκεφθείτε... θα χάσετε. Προτιμήστε αργά το απόγευμα να έχουν εξαφανιστεί όλοι. Το πάρκινγκ είναι δωρεάν.
Επιστρέψαμε στο Rocamadour για μια βραδυνή βόλτα στο μοναδικό του σοκάκι(!!) μεπροοπτική να δειπνήσουμε. Με το στομάχι μου όμως κόμπο από το κρύωμα που άρπαξα, δεν είχα όρεξη ούτε μυρωδιά να πάρω από γαλλική κουζίνα. Κι έτσι εκείνο το βράδυ ο συνοδοιπόρος μου αρκέστηκε στα εδέσματα που είχαμε ανεφοδιαστεί στη διαδρομή με το φόβο ότι πολύ πιθανό την ώρα που θα επιστρέψουμε στη βάσημας να μη βρούμε τίποτε ανοικτό.
Ο φόβος μεν δεν επιβεβαιώθηκε, όμως τα εδέσματα δεν πήγαν στράφι!
Με την αυγούλα και σύμμαχο έναν πεντακάθαρο ουρανό (εν αντιθέσει με την γκριζάδα της προηγούμενης μέρας) παραλάβαμε το αυτοκίνητο και ξεχυθήκαμε στους αυτοκινητόδρομους της Γαλλίας με προορισμό τα «πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας» αρχικά στη περιοχή του Lot. Η οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο έχει τα καλά (κερδίζεις σε χρόνο καταπίνοντας τα χιλιόμετρα) αλλά και τα άσχημά της (δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις από τη θέα που βλέπεις και κοστίζει ο κούκος αηδόνι σε διόδια).
Χρειάστηκε σχεδόν μια ώρα και κάτι για να εγκαταλείψουμε τον αυτοκινητόδρομο και να χαθούμε στους επαρχιακούς δρόμους του Εθνικού Πάρκου Causses du Quercy. Μέσα σε πυκνή βλάστηση πήραμε τους φιδογυριστούς δρόμους, ώσπου σε μια κατηφόρα το GPS μας ανακοίνωσε ότι ήμασταν μια ανάσα από τον πρώτο μας προορισμό. Κι η αλήθεια, σε μια αριστερή στροφή με μιας αναφωνήσαμε: «ωωωωωωωω» απ’αυτό που αντικρύσαμε.
Μπροστά μας απλωνόταν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το χωριό Saint Cirq Lapopie. Σκαρφαλωμένο σ’ένα βράχο πάνω από τον ποταμό Lot δικαιολογημένα θεωρείται ένα από τα ωραιότερα των ωραιοτέρων χωριών της Γαλλίας και δυστυχώς εκ των τουριστικότερων.
Το τελευταίο το ζήσαμε στο πετσί μας κάνοντας διαδρομές γύρω από το χωριό αναζητώντας ένα δωρεάν χώρο στάθμευσης (πράγμα αδιανόητο) για να αναγκαστούμε τελικά να παρκάρουμε στο κοντινότερο σταθμό με χρέωση (ας όψεται η χωλότητά μου).
Το χωριό έχει ερείπια από 3 πύργους, ενώ σε περίοπτη θέση δεσπόζει η ρωμανική εκκλησία του 15ου αιώνα. Η πληθώρα των κάστρων σε ένα τόσο μικρό μέρος προδίδει την σπουδαιότητα που είχε στο μεσαίωνα καθώς ήταν έδρα τεσσάρων φεουδαρχικών δυναστειών. Το χωριό βρίσκεται στο διάβα ενός από τα σημαντικότερα μονοπάτια προσκυνήματος στο Santiago de Compostela και έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τις Σταυροφορίες, τον Εκατονταετή πόλεμο (1337-1453 μΧ) και γενικά σε όποιες δραστηριότητες εμπλέκονταν σιδερόφρακτοι πολεμόχαροι ιππότες .
Αφήσαμε τα πλήθη να πάρουν τον εύκολο δρόμο προς το χωριό και μεις προχωρήσαμε στη κατωφέρεια για να εισέλθουμε μέσω μιας από τις πέτρινες πύλες του χωριού.
Ανηφορίσαμε μέσα από τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού που περιέχουν ένα υπέροχο μείγμα από μεσαιωνικά σπίτια - κάποια σε στυλ colombage (μη βάζει πονηρά το μυαλό σας, εννοεί ξύλινα κατά το ήμισυ) και κάποια πέτρινα, με μικρούς κήπους, παρτέρια ή γλάστρες κατάφορτες από λουλούδια.
Φθάνοντας στο κέντρο του χωριού επισκεφθήκαμε αρχικά το αδιάφορο εσωτερικό της εκκλησίας, για να αναρριχηθούμε στη συνέχεια στα ερείπια των κάστρων όπου προσφέρεται άπλετη θέα στο χωριό και την κοιλάδα του Lot. Κάτω από το χωριό, δίπλα στο ποτάμι υπάρχουν παλιοί μύλοι που μαρτυρούν τη δραστηριότητα του χωριού στους αιώνες που πέρασαν.
Το Saint Cirq Lapopie είναι σήμερα πατρίδα πολλών καλλιτεχνών, μια τάση που ξεκίνησε ίσως ο σουρρεαλιστής συγγραφέας και ποιητής Andre Breton όταν έφτιαξε εδώ το σπίτι του.
Τip: Επισκεφθείτε το χωριό πρωινή ώρα. Φωτίζεται καλύτερα με την ανατολή του ηλίου. Όσο πιο νωρίς δε, τόσο θα αποφύγετε τις ορδές των τουριστών. Πριν την ανάβαση στο κάστρο υπάρχει το office de tourisme που μπορείτε να πάρετε τους απαραίτητους χάρτες.
Eγκαταλείψαμε ομολογουμένως μαγεμένοι το Saint Cirq Lapopie, αφήνοντας τους τουρίστες να έχουν κατακλύσει τα εστιατόρια του χωριού (ήταν 12 το μεσημέρι, ώρα γεύματος) βάζοντας τη πυξίδα με κατεύθυνση Rocamadour που ήταν ο προγραμματισμένος επόμενος σταθμός. Το τοπίο είχε ενδιαφέρουσες εναλλαγές ενίοτε με ασβεστολιθικούς βράχους να επικρέμονται επί του οδοστρώματος.
Στη διαδρομή ο συνοδοιπόρος μου άρχισε τη μουρμούρα γιατί δεν ήπιε με το ραχάτι του και με φόντο το Saint Cirq Lapopie το δεκατιανό καφεδάκι του κι έτσι εναγωνίως αρχίσαμε με ψάχνουμε πού, μέσα στο καταμεσήμερο, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια τονωτική ένεση καφεϊνης σαν χαλάρωση στην πολύωρη οδήγηση.
Σταματήσαμε όλως τυχαίως σ’ένα χωριό (του οποίου το όνομα δεν καταχωρήθηκε στον σκληρό του εγκεφάλου μου) και το οποίο μέσα στο καταμεσήμερο ήταν βουλιαγμένο σε νεκρική σιγή.
Σε αναζήτηση ενός καφενείου ξαφνικά μπροστά μας ξεφύτρωσαν τα ερείπια ενός παλιού αββαείου. Τα λείψανα των αψίδων, το παμπάλαιο δάπεδο, η απουσίας οροφής με τον καταγάλανο ουρανό να φωτίζει το εσωτερικό του, η απουσία οιουδήποτε άλλου επισκέπτη δημιουργούσαν μυστηριακή ατμόσφαιρα αρκετή για ένα crescendo ταξιδιωτικού παραληρήματος για το αναπάντεχο εύρημά μου.
Το χωριό απεδείχθει τελικά αρκούντως τουριστικό για να έχει ανοιχτά 2 εστιατόρια κι ένα καφενείο ώστε να πιούμε τελικά το πολυπόθητο καφεδάκι μας.
Φθάσαμε στο κατάλυμά μας (La Noyeraie, 75 ευρώ με πρωινό) κατά το μεσημέρι για να διαπιστώσουμε ότι σύμφωνα με τις οδηγίες η reception άνοιγε τις πύλες της αυστηρά στις 4μμ. Συμφωνήσαμε να μη χάσουμε χρόνο περιμένοντας στο αδιάφορο πάρκινγκ αλλά να κάνουμε τη πρώτη μας γνωριμία με το γειτονικό Rocamadour.
Φθάνοντας στο πλάτωμα με την πανοραμική θέα του Rocamadour (θα δείτε τι εννοώ στο επόμενο κεφάλαιο) κι αφού αναφωνήσαμε εκ νέου «ωωωωωω», διαπιστώσαμε ότι το μεσημεριανό φως δεν συνέβαλε στη καλή φωτογράφηση, μιας και ο ήλιος ήταν κόντρα προς το οπτικό μας πεδίο. Είχαμε όμως ροκανίσει αρκετό χρόνο για να επιστρέψουμε και να τακτοποιηθούμε στο ξενώνα μας. Τροποποιώντας το πρόγραμμα αποφασίσαμε να επισκεφθούμε όσα περισσότερα χωριά στη περιοχή μπορούσαμε μέχρι να δύσει ο ήλιος.
Στάση πρώτη λοιπόν, στο δρόμο των ωραιότερων γαλλικών χωριών της κοιλάδας του Lot, μετά από 18 χλμ, το χωριό Autoire.
Το μικρούτσικο αυτό χωριό στις παρυφές του οροπεδίου, έχει κάποια ελκυστικά σπίτια και επαύλεις του 16ου και 17ου αιώνα χτισμένα στο τοπικό μελί χρώμα της πέτρας και θεωρείται ότι ελάχιστα έχει αλλάξει στα διάβα των αιώνων.
Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ένα συντριβάνι που αναφέρεται ότι το στολίζουν με λουλούδια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ σε απόσταση ανάσας βρίσκεται η λιτή αλλά αρμονική εκκλησία του St Pierre.
Τip: Η επίσκεψη απαιτεί ελάχιστο χρόνο καθώς το χωριό είναι μικρό. Φωτογραφικά το αναδεικνύει περισσότερο το πρωινό φως. Η ιδιαιτερότητά του σε σχέση με όσα άλλα χωριά επισκεφθήκαμε είναι ότι ο δρόμος περνά μέσα από κέντρο του χωριού κι όχι περιμετρικά του με αποτέλεσμα να χάνει την ατμοσφαιρικότητά του (κοινώς μπορείτε να το παρακάμψετε).
Eπόμενη στάση το χωριό Loubressac.
Φωλιασμένο στη κορφή ενός λόφου απολαμβάνει απεριόριστη θέα προς τη κοιλάδα του ποταμού Dordogne και κατ’εμέ είναι ο μόνος λόγος να το επισκεφθεί κανείς, καθώς αισθητικά δεν με κέρδισε ιδιαίτερα. Ξεκινώντας από μια όμορφη κεντρική πλατεία, όπου παρκάραμε άνευ προβλήματος, κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στα στενά δρομάκια του με τα μεσαιωνικά σπίτια και το πύργο του (ατυχώς μη ανοικτό για το κοινό).
Εκτός ένα από τα ομορφότερα χωριά της Γαλλίας, το Loubressac έχει επίσης χαρακτηριστεί ως «village fleuri » (ανθισμένο χωριό) για τα πολύχρωμα λουλούδια που κοσμούν τις αυλές και τα μπαλκόνια. Ατυχώς μάλλον, γιατί αφού κέρδισαν τον επίζηλο τίτλο το γεωπονικό ενδιαφέρον των κατοίκων θα πρέπει να ατόνισε. Λουλούδια δεν είδαμε πολλά κι όσα υπήρχαν ήθελαν επειγόντως φροντίδα.
Ένα από τα κάστρα της περιοχής που μπορεί να επισκεφθεί κανείς
Τip: Και να μην το επισκεφθείτε δεν θα χάσετε. Πάρκινγκ βρήκαμε στη πλατεία και χωρίς χρέωση.
Ο ήλιος πια έτεινε στη δύση του όταν φτάσαμε στο τελευταίο χωριό της ημέρας, το Carennac στις όχθες του ποταμού Dordogne.
Ομολογώ ότι ήταν ένας θαυμάσιος επίλογος για τη μέρα, γιατί από τα 3 χωριά που επισκεφθήκαμε εκείνο το απόγευμα ήταν το πιο γραφικό κι ατμοσφαιρικό. Οι φωτογραφικές μας μηχανές λάτρεψαν τη φωτογένειά του.
Το χωριό υπήρχε ήδη από τον 11ο αιώνα, αν και η ιστορία του χρονολογείται από την νεολιθική εποχή.
Την ώρα που φτάσαμε τα δρομάκια ήταν σχεδόν ερημικά, ένα δυό εστιατόρια σέρβιραν τους λιγοστούς πελάτες κι όλα ήταν αφημένα σε μια γλυκειά ηρεμία. Οι λάμπες του δρόμου που σιγά σιγά άρχισαν ν’ανάβουν προσέδωσαν μια μαγευτική ατμόσφαιρα σχεδόν θεατρική.
Σαν επισκέπτες στο Carennac θα θαυμάσετε την έξοχη γλυπτή αναπαράσταση στην είσοδο του ναού Saint Peters που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, τα μεσαιωνικά μοναστήρια τριγύρω, αλλά και τα υπέροχα παμπάλαια πέτρινα σπίτια στο τοπικό λευκοκίτρινο χρώμα με τις γαρδένιες να διακοσμούν τα παράθυρα και τα μπαλκόνια.
Η μικρή γέφυρα του χωριού είναι κι αυτή μια μικρή γραφική νότα στη μαγεία του μέρους.
Το Carennac μεγοήτευσε. Ίσως γιατί ήταν η ώρα της μέρας γλυκειά χωρίς τις σκληρές σκιές του ήλιου, ίσως γιατί είμασταν σχεδόν οι μοναδικοί επισκέπτες, ίσως γιατί πραγματικά το μέρος κρύβει μια γνήσια ομορφιά σαν ολότητα αλλά και στις μικρές του λεπτομέρειες: Ένα δρομάκι. Ένα παράθυρο. Μια πολύχρωμη γλάστρα αντικρυστά στον παμπάλαιο τοίχο. Χωρίς την κακογουστιά των σουβενιρομάγαζων να διαταράσσει την αυθεντικότητά του.
Ήταν ένα σκηνικό κι εμείς οι θεατές...
Τip: Αν δεν το επισκεφθείτε... θα χάσετε. Προτιμήστε αργά το απόγευμα να έχουν εξαφανιστεί όλοι. Το πάρκινγκ είναι δωρεάν.
Επιστρέψαμε στο Rocamadour για μια βραδυνή βόλτα στο μοναδικό του σοκάκι(!!) μεπροοπτική να δειπνήσουμε. Με το στομάχι μου όμως κόμπο από το κρύωμα που άρπαξα, δεν είχα όρεξη ούτε μυρωδιά να πάρω από γαλλική κουζίνα. Κι έτσι εκείνο το βράδυ ο συνοδοιπόρος μου αρκέστηκε στα εδέσματα που είχαμε ανεφοδιαστεί στη διαδρομή με το φόβο ότι πολύ πιθανό την ώρα που θα επιστρέψουμε στη βάσημας να μη βρούμε τίποτε ανοικτό.
Ο φόβος μεν δεν επιβεβαιώθηκε, όμως τα εδέσματα δεν πήγαν στράφι!
Υπέροχα!!!
