hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Rocamadour και τα όμορφα χωριά τoυ Lot (Mέρος 2)
To πρωινό δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Βαρύς λίγο ο ουρανός με μια υποψία ψιλόβροχου να επικρέμεται επί των κεφαλών μας. Μέχρι να καταβροχθίσουμε όμως το περιποιημένο πρωινό (οι γάλλοι δεν σερβίρουν αλμυρά: τυριά, αλλαντικά κλπ) ο καιρός αποφάσισε να μας κάνει το χατήρι να μην αρχίσει τα δακρύβρεχτα τερτίπια του.
Για μια ακόμα φορά η θέα του Rocamadour επέσυρε κύματα θαυμασμού και έναν καταιγισμό ψηφιακών κλικ από τις μηχανές μας: οι ευρυγώνιοι φακοί εναλλάσσονταν με τους τηλεφακούς και το κοντερ των ψηφιακών φωτογραφιών μετρούσε ανιλεώς. Τόσο που μ’ έπιασε πονοκέφαλος στην επιστροφή κάνοντας διαλογή ποιά λήψη είναι η καλύτερη. Υποψιάζομαι ότι ο Τοlkien όταν φαντάζονταν την Minas Tirith κάτι από το Rocamadour είχε κατά νου.
Η παράδοση λέει ότι το Rocamadour πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του πρώτου προσκυνήματος, τον St Amadour, που διέφυγε με την σύζυγό του από την Παλαιστίνη και καθοδηγούμενοι από έναν άγγελο έφθασαν στις ακτές της Γαλλίας. Εκεί λίγο πριν το θάνατό του έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμήν της Ευλογημένης Παρθένου. Κατά πόσο ο θρύλος έχει ιστορική βάση, καθώς χάνεται στα βάθη των πρωτοχριστιανικών χρόνων, παραμένει σημείο τριβής μεταξύ των μελετητών. Τo Rocamadour στο πέρασμα των αιώνων γνώρισε λόγω των πολέμων και της Γαλλικής Επανάστασης την απόλυτη εγκατάλειψη. Ανέκαμψε στα μέσα του 19ου αιώνα για να γίνει σήμερα ο απόλυτος τουριστικός προορισμός στη Νότια Γαλλία για προσκυνητές και τουρίστες: ένα χωριό 600 ψυχών, υποδέχεται πάνω από 1,000,000 επισκέπτες ετησίως! Τόση είναι η εξωπραγματική θεατρικότητά του, που αυτόματα σε συνεπαίρνει σε σκηνικά αλλοτινά.
Πρακτικά είναι μια σταλιά μέρος:
Ένας μοναδικός δρόμος με μεσαιωνικά σπίτια εκατέρωθεν, πολλά εκ των οποίων έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια ή εκλεπτυσμένα τουριστικά μαγαζιά. Η πλειονότητα των τελευταίων είναι delicatessen όπου πρωταγωνιστούν το τοπικό βρωμερό κατσικίσιο τυρί προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης παρακαλώ και το foie gras.
Στο χωριό εισέρχεται κανείς μέσω δύο πετρόχτιστων πυλών: την Porte du Figuier και την Porte Salmon
Tα 216 σκαλιά της Grand Escalier οδηγούν στα ιερά προσκυνήματα που επικρέμονται του χωριού. Τα ίδια αυτά σκαλιά, οι ευσεβείς προσκυνητές του μεσαίωνα τα ανέβαιναν γονυπετείς για να προσκυνήσουν το άγαλμα της Μαύρης Παναγιάς που θεωρείται ότι σκάλισε ο St Amadour.
Το σύμπλεγμα των προσκυνημάτων γύρω από μια μικρή αυλή και σε διάφορα επίπεδα περιλαμβάνει το Chapelle Notre Dame με την Μαύρη Παναγία (κτίσμα του 1479), την βασιλική του St-Saveur, το παρεκκλήσιο του St Michel, το παλάτι των Επισκόπων και άλλα τρία εκκλησάκια.
Tο σκηνικό ολοκληρώνεται με το κάστρο στην κορφή του χωριού ακριβώς στο επίπεδο του οροπεδίου όπου και προσφέρεται θέα προς το υποκείμενο χωριό (το αποθανατήσαμε μεν , δεν το επισκεφθήκαμε δε)
Τips: H πανοραμική φωτογραφία απαιτεί πρωινή επίσκεψη. Το πώς κανείς θα ξεναγηθεί σε ένα χωριό 3 επιπέδων είναι θέμα επιλογών: ή επιστρατεύει τις φυσικές του αντοχές ανηφορίζοντας την Grand Escalier και μετά προς το κάστρο ή θα πάρει το ασανσέρ (που λειτουργεί μέχρι το απόγευμα) ή το τουριστικό τρενάκι. Εμείς επιλέξαμε τη δεύτερη λύση. Parking δωρεάν θα βρείτε έξω από το κάστρο και στη ρεματιά κάτω από το χωριό. Χάρτες διαθέσιμοι από τα office de tourisme (τόσο εντός του χωριού όσο και στο πλάτωμα όπου υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και εστιατόρια πριν τη κάθοδο προς το χωριό).
Είχε σχεδόν φτάσει μεσημέρι όταν πήραμε το δρόμο βορειοανατολικά προς το κοντινό Gouffre de Padirac (ελληνιστί Χάσμα του Παντιράκ) το οποίο «με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος τό’χει ζώσει». Λέγεται ότι δημιουργήθηκε από τον Διάβολο με σκοπό να σκανδαλίσει τον Άγιο Μαρτίνο, προκαλώντας τον να υπερπηδήσει την 35 μέτρων διάμετρο του χάσματος με αντάλλαγμα τις ψυχές των χωρικών που έπαιρναν την άγουσα προς τα καζάνια της κολάσεως. Το μουλάρι του αγίου απεδείχθει πραγματικό αραβικό άτι ολυμπιακών προδιαγραφών καθώς ωθούμενο απο τη πίστη του Αγίου έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε στην άλλη άκρη του χάσματος. Ο Διάβολος νικημένος και θυμωμένος εξαφανίστηκε στα βάθη του σπηλαίου.
Το πρώτο συνεπώς που αντικρύζει ο επισκέπτης είναι αυτό το ευγεμέθες ολοστρόγγυλο χάσμα που χάνεται κοντά 100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Πληρώνοντας χωρίς να υποστούμε ιδιαίτερη καθυστέρηση στην αναμονή το εισιτήριο (κοντά 10 ευρώ) αποφασίσαμε να κατέλθουμε στα βάθη του σπηλαίου τεμπέλικα, χρησιμοποιώντας τον ανελκυστήρα που χρονολογείται από το 1930 (γεγονός που αποδεικνύει την πρώιμη τουριστική αξιοποίηση του σπηλαίου και την δημοφιλία του καθώς πάνω από 350,000 άτομα το επισκέπτονται ετησίως).
Οντας στα έγκατα του χάσματος μετά από μια σύντομη πορεία φθάσαμε σ’ένα σημείο όπου σε παραλαμβάνει βάρκα για να διαπλεύσεις το υπόγειο ποτάμι. Γλώσσα δεν έβαλε μέσα του ο βαρκάρης που εκτελούσε και χρέη ξεναγού (ατυχώς όμως μόνο στην γαλλικήν) κι έτσι απομείναμε να θαυμάζουμε τους σταλακτίτες, κάποιοι εκ των οποίων αρκετά εντυπωσιακοί σε μέγεθος.
photo by travelogatos
Στην αντίπερα όχθη μας παρέλαβε άλλη ξεναγός (αυτή είχε τη δυνατότητα να μας κάνει μια περίληψη στα αγγλικά όσων έλεγε). Το highlight ήταν η εντυπωσιακή αίθουσα Grand Dome ύψους 94 μέτρων (και μόλις 10 μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους) με τις υπόγειες λίμνες και τους μοναδικούς σχηματισμούς σταλακτιτών και σταλαγμιτών. Λέγεται ότι μόλις 2 χλμ από τα 40 του σπηλαίου είναι προς τουριστική αξιοποίηση!
photos by travelogatos
Μόνη παραφωνία, η εμμονή των ξεναγών ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση, γεγονός που έκανε τον συνοδοιπόρο μου να τραβά πλάνα στα κρυφά σαν παπαράτσι. Προσωπικά θα πρότεινα να μην μπείτε καν στο κόπο, αλλά να απολαύσετε το σπήλαιο. Στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές και εξαιρετικές φωτογραφίες.
Ακολουθήσαμε το δρόμο βορειότερα στο διαμέρισμα Limousin όπου μετά από 32 χλμ μέσα σε εναλλαγές δασών με καλλιεργήσιμες εκτάσεις ξεπρόβαλε στα μάτια μας ο επόμενος σταθμός μας. Το πανέμορφο χωριό Turenne πουχρονολογείται από τον 13ο-16ο αιώνα και είναι σκαρφαλωμένο στην κορφή ενός λόφου. Σαν αποκαλύφθηκε στα μάτια μας κάτω από το λαμπερό μεσημεριανό φώς απέκτησε διαστάσεις παραμυθιού και επέσυρε κι αυτό τα γνωστά επιφωνήματα.
Σεβαστήκαμε τις ταμπέλες και παρκάραμε εκτός του χωριού, κακώς βέβαια γιατί τα σοκάκια του χωριού ήταν ανηφορικά. Κατά το ελληνικό αλλά και πολλών άλλων εθνικοτήτων παράδειγμα, θα μπορούσαμε να είχαμε βρει μια θεσούλα εντός του κέντρου.
Αυτό που δεσπόζει με τη πρώτη ματιά είναι οι πύργοι της Turenne στο ψηλότερο σημείο του χωριού κυκλωμένοι από τείχη. Ο κυκλικός πύργος César είναι του 12ου αιώνα, ενώ ο τετράγωνος πύργος που δεσπόζει στο οπτικόπεδίο σαν περιδιαβαίνεις στα σοκάκια του χωριού είναι νεώτερος κατά 100 χρόνια.
Πήραμε την ανωφέρεια μέσα από υπέροχα σπίτια του 15ου και 16ου αιώνα, βρεθήκαμε στην πλατεία όπου υπάρχει το δημαρχείο του χωριού όπου ήπιαμε το κλασσικό καφέ μας, επισκεφθήκαμε την εκκλησία του χωριού και καταλήξαμε στους πρόποδες του κάστρου απολαμβάνοντας τη θέα προς τη γαλλική ύπαιθρο και τις σκεπές των σπιτιών του χωριού. Οι πύργοι και ο κήπος που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα εντός των τειχών είναι επισκέψιμοι, εμείς όμως ξέπνοοι από την ανηφόρα δεν το αποφασίσαμε.
H Τurenne διαθέτει ανόθευτη γοητεία που σε συνδυασμό με την προνομιούχο θέση της μας επέτρεψε να την απολαύσουμε παρά τον καυτό ήλιο του μεσημεριού και ομολογουμένως μας άφησε άριστες εντυπώσεις.
Τip: Εφοδιαστείτε με καλά παπούτσια γιατί έχει αρκετές ανηφόρες και κατηφόρες. Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα.
Μόλις 10 χλμανατολικά, χωρίζουντην Turenne από το επόμενο «ωραιότερο χωριό της Γαλλίας», το Collonges-la-Rouge, όμως η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Ενώ η Turenne ήταν σχεδόν έρημη από επισκέπτες, το Collonges-la-Rouge ήταν η επιτομή του μαζικού τουρισμού και των συμπαραμαρτούντων αυτού. Η μοναδικότητα και η δημοφιλία του Collonges έγκειται στο ότι όλα σχεδόν τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα με την τοπική πέτρα σε κατακόκκινο χρώμα! Κι αυτό είναι αρκετό για να συρρέουν πούλμαν και αμέτρητα ΙΧ (ως αποτέλεσμα το parking εδώ δεν είναι δωρεάν ).
Το χωριό έχει ιστορία από τον 8ο αιώνα και αναπτύχθηκε σταδιακά γύρω από μια εκκλησία και κοινόβιο μοναχών. Η ευημερία του προήλθε από τις φοροαπαλλαγές σε συνδυασμό με τα εισοδήματα από την καλλιέργεια των αμπελιών γεγονός που ευνόησε την περαιτέρω εξάπλωση. Ευγενείς και μεγαλέμποροι έχτισαν στην γύρω περιοχή τις επαύλεις και τα κάστρα τους. Κι όλα μοιάζαν ιδανικά για τους κατοίκους του Collonges-la-Rouge, ώσπου μια μέρα, τέλη του 19ου αιώνα τους επισκέφθηκε η Daktulosphaira vitifoliae. Ποιά είναι η κυρία; Μα η φυλλοξήρα αμπέλου, που πρακτικά κατάστρεψε τους αμπελώνες και οικονομικά τους κατοίκους (πριν εισβάλλουν οι τουρίστες βέβαια).
Το χωριό είναι μικρό και μπορεί κανείς να το περιδιαβεί εύκολα. Εδώ δεν έχει ανηφόρες κατηφόρες. Τουρίστες έχει παντού και για να το απαθανατίσεις χωρίς κόσμο είναι μάλλον απίθανο. Τα σπίτια ολούθε με την κατακόκκινη πέτρα είναι ο πόλος έλξης, όμως για εκείνους που αποζητούν κάτι παραπάνω από τη ξενάγησή τους θα τους αποζημιώσει η ρωμανική εκκλησία του Αγίου Πέτρου του 12ου αιώνα με το γλυπτό πάνω από την είσοδό της (και το μόνο κτίσμα που διαθέτει σε κάποιο κομμάτι της λευκή πέτρα) καθώς και κάμποσα αρχοντικά του 16ου αιώνα.
Τip: Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα μέχρι τη δύση του ηλίου. Ίσως είναι και η καλύτερη ώρα για να αποφύγετε τις ορδές των πούλμαν.
15 χλμ νοτιοανατολικότερα βρίσκεται το τρίτο χωριό που επισκεφθήκαμε εκείνο το απόγευμα, το Curemonte. Παρά τη γειτνίαση με τοτουριστικό Gollonges και τον χαρακτηρισμό του ως ένα από τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας, το μικροσκοπικό Curemonte ήταν σχεδόν παντέρμο.
Aυτό που εντυπωσιάζει με τη πρώτη ματιά είναι ότι αν και μικρό διαθέτει 3 κάστρα (Chateau de Plas, Chateau de Saint-Hilaire, Chateau de la Johannie) όλα χτισμένα από τον 14-16ο αιώνα, στο κέντρο του χωριού δίπλα από την εκκλησία (δυστυχώς κανένα δεν ήταν ανοικτό). Περπατήσαμε στα ήρεμα στενάκια με τα μεσαιωνικά σπίτια, επισκεφθήκαμε το εσωτερικού του ναού και αφού δεν είχαμε τίποτ’άλλο να κάνουμε το αποχαιρετήσαμε.
Τip: Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα. Mια σύντομη επίσκεψη αν είναι στο δρόμο σας δεν βλάπτει.
Το πλάνο ήταν δείπνο σ’ένα χωριό κάπου στα χαμένα (είχαμε συστάσεις για τη ταβέρνα του), όμως φτάνοντας μετά από τη συνεννόηση εις άπταιστον γαλλικήν με την ταβερνιάρισα αποκρυπτογράφησα ότι το μαγαζί είναι κλειστό και δεν σερβίρει μήτε ξερό ψωμί.
Το GPS αποφάσισε να χαράξει τη διαδρομή των 35 χλμ που μας χώριζαν από το Rocamadour μέσα από δρόμους που αμφιβάλλω αν περνούν τακτικά τουρίστες. Κάναμε πάλι μια σύντομη βραδυνή βόλτα στο μοναδικό του δρόμο, όπου με το στομάχι πάλι κόμπο, ανέβαλατο δείπνο στο εστιατόριο Lion d’Or , στο οποίο παρεπιμπτόντως καρφίτσα να έριχνες δεν έβρισκε πάτωμα. Ευτυχώς υπήρχε ακόμα επάρκεια εδεσμάτων στο δωμάτιό μας για να μη πεθάνει της πείνας ο συνοδοιπόρος μου.
Τα πλάνα της επόμενης μέρας προέβλεπαν πορεία δυτικά προς τα όμορφα χωριά του Dordogne
To πρωινό δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Βαρύς λίγο ο ουρανός με μια υποψία ψιλόβροχου να επικρέμεται επί των κεφαλών μας. Μέχρι να καταβροχθίσουμε όμως το περιποιημένο πρωινό (οι γάλλοι δεν σερβίρουν αλμυρά: τυριά, αλλαντικά κλπ) ο καιρός αποφάσισε να μας κάνει το χατήρι να μην αρχίσει τα δακρύβρεχτα τερτίπια του.
Για μια ακόμα φορά η θέα του Rocamadour επέσυρε κύματα θαυμασμού και έναν καταιγισμό ψηφιακών κλικ από τις μηχανές μας: οι ευρυγώνιοι φακοί εναλλάσσονταν με τους τηλεφακούς και το κοντερ των ψηφιακών φωτογραφιών μετρούσε ανιλεώς. Τόσο που μ’ έπιασε πονοκέφαλος στην επιστροφή κάνοντας διαλογή ποιά λήψη είναι η καλύτερη. Υποψιάζομαι ότι ο Τοlkien όταν φαντάζονταν την Minas Tirith κάτι από το Rocamadour είχε κατά νου.
Η παράδοση λέει ότι το Rocamadour πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του πρώτου προσκυνήματος, τον St Amadour, που διέφυγε με την σύζυγό του από την Παλαιστίνη και καθοδηγούμενοι από έναν άγγελο έφθασαν στις ακτές της Γαλλίας. Εκεί λίγο πριν το θάνατό του έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμήν της Ευλογημένης Παρθένου. Κατά πόσο ο θρύλος έχει ιστορική βάση, καθώς χάνεται στα βάθη των πρωτοχριστιανικών χρόνων, παραμένει σημείο τριβής μεταξύ των μελετητών. Τo Rocamadour στο πέρασμα των αιώνων γνώρισε λόγω των πολέμων και της Γαλλικής Επανάστασης την απόλυτη εγκατάλειψη. Ανέκαμψε στα μέσα του 19ου αιώνα για να γίνει σήμερα ο απόλυτος τουριστικός προορισμός στη Νότια Γαλλία για προσκυνητές και τουρίστες: ένα χωριό 600 ψυχών, υποδέχεται πάνω από 1,000,000 επισκέπτες ετησίως! Τόση είναι η εξωπραγματική θεατρικότητά του, που αυτόματα σε συνεπαίρνει σε σκηνικά αλλοτινά.
Πρακτικά είναι μια σταλιά μέρος:
Ένας μοναδικός δρόμος με μεσαιωνικά σπίτια εκατέρωθεν, πολλά εκ των οποίων έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια ή εκλεπτυσμένα τουριστικά μαγαζιά. Η πλειονότητα των τελευταίων είναι delicatessen όπου πρωταγωνιστούν το τοπικό βρωμερό κατσικίσιο τυρί προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης παρακαλώ και το foie gras.
Στο χωριό εισέρχεται κανείς μέσω δύο πετρόχτιστων πυλών: την Porte du Figuier και την Porte Salmon
Tα 216 σκαλιά της Grand Escalier οδηγούν στα ιερά προσκυνήματα που επικρέμονται του χωριού. Τα ίδια αυτά σκαλιά, οι ευσεβείς προσκυνητές του μεσαίωνα τα ανέβαιναν γονυπετείς για να προσκυνήσουν το άγαλμα της Μαύρης Παναγιάς που θεωρείται ότι σκάλισε ο St Amadour.
Το σύμπλεγμα των προσκυνημάτων γύρω από μια μικρή αυλή και σε διάφορα επίπεδα περιλαμβάνει το Chapelle Notre Dame με την Μαύρη Παναγία (κτίσμα του 1479), την βασιλική του St-Saveur, το παρεκκλήσιο του St Michel, το παλάτι των Επισκόπων και άλλα τρία εκκλησάκια.
Tο σκηνικό ολοκληρώνεται με το κάστρο στην κορφή του χωριού ακριβώς στο επίπεδο του οροπεδίου όπου και προσφέρεται θέα προς το υποκείμενο χωριό (το αποθανατήσαμε μεν , δεν το επισκεφθήκαμε δε)
Τips: H πανοραμική φωτογραφία απαιτεί πρωινή επίσκεψη. Το πώς κανείς θα ξεναγηθεί σε ένα χωριό 3 επιπέδων είναι θέμα επιλογών: ή επιστρατεύει τις φυσικές του αντοχές ανηφορίζοντας την Grand Escalier και μετά προς το κάστρο ή θα πάρει το ασανσέρ (που λειτουργεί μέχρι το απόγευμα) ή το τουριστικό τρενάκι. Εμείς επιλέξαμε τη δεύτερη λύση. Parking δωρεάν θα βρείτε έξω από το κάστρο και στη ρεματιά κάτω από το χωριό. Χάρτες διαθέσιμοι από τα office de tourisme (τόσο εντός του χωριού όσο και στο πλάτωμα όπου υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και εστιατόρια πριν τη κάθοδο προς το χωριό).
Είχε σχεδόν φτάσει μεσημέρι όταν πήραμε το δρόμο βορειοανατολικά προς το κοντινό Gouffre de Padirac (ελληνιστί Χάσμα του Παντιράκ) το οποίο «με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος τό’χει ζώσει». Λέγεται ότι δημιουργήθηκε από τον Διάβολο με σκοπό να σκανδαλίσει τον Άγιο Μαρτίνο, προκαλώντας τον να υπερπηδήσει την 35 μέτρων διάμετρο του χάσματος με αντάλλαγμα τις ψυχές των χωρικών που έπαιρναν την άγουσα προς τα καζάνια της κολάσεως. Το μουλάρι του αγίου απεδείχθει πραγματικό αραβικό άτι ολυμπιακών προδιαγραφών καθώς ωθούμενο απο τη πίστη του Αγίου έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε στην άλλη άκρη του χάσματος. Ο Διάβολος νικημένος και θυμωμένος εξαφανίστηκε στα βάθη του σπηλαίου.
Το πρώτο συνεπώς που αντικρύζει ο επισκέπτης είναι αυτό το ευγεμέθες ολοστρόγγυλο χάσμα που χάνεται κοντά 100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Πληρώνοντας χωρίς να υποστούμε ιδιαίτερη καθυστέρηση στην αναμονή το εισιτήριο (κοντά 10 ευρώ) αποφασίσαμε να κατέλθουμε στα βάθη του σπηλαίου τεμπέλικα, χρησιμοποιώντας τον ανελκυστήρα που χρονολογείται από το 1930 (γεγονός που αποδεικνύει την πρώιμη τουριστική αξιοποίηση του σπηλαίου και την δημοφιλία του καθώς πάνω από 350,000 άτομα το επισκέπτονται ετησίως).
Οντας στα έγκατα του χάσματος μετά από μια σύντομη πορεία φθάσαμε σ’ένα σημείο όπου σε παραλαμβάνει βάρκα για να διαπλεύσεις το υπόγειο ποτάμι. Γλώσσα δεν έβαλε μέσα του ο βαρκάρης που εκτελούσε και χρέη ξεναγού (ατυχώς όμως μόνο στην γαλλικήν) κι έτσι απομείναμε να θαυμάζουμε τους σταλακτίτες, κάποιοι εκ των οποίων αρκετά εντυπωσιακοί σε μέγεθος.
photo by travelogatos
Στην αντίπερα όχθη μας παρέλαβε άλλη ξεναγός (αυτή είχε τη δυνατότητα να μας κάνει μια περίληψη στα αγγλικά όσων έλεγε). Το highlight ήταν η εντυπωσιακή αίθουσα Grand Dome ύψους 94 μέτρων (και μόλις 10 μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους) με τις υπόγειες λίμνες και τους μοναδικούς σχηματισμούς σταλακτιτών και σταλαγμιτών. Λέγεται ότι μόλις 2 χλμ από τα 40 του σπηλαίου είναι προς τουριστική αξιοποίηση!
photos by travelogatos
Μόνη παραφωνία, η εμμονή των ξεναγών ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση, γεγονός που έκανε τον συνοδοιπόρο μου να τραβά πλάνα στα κρυφά σαν παπαράτσι. Προσωπικά θα πρότεινα να μην μπείτε καν στο κόπο, αλλά να απολαύσετε το σπήλαιο. Στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές και εξαιρετικές φωτογραφίες.
Ακολουθήσαμε το δρόμο βορειότερα στο διαμέρισμα Limousin όπου μετά από 32 χλμ μέσα σε εναλλαγές δασών με καλλιεργήσιμες εκτάσεις ξεπρόβαλε στα μάτια μας ο επόμενος σταθμός μας. Το πανέμορφο χωριό Turenne πουχρονολογείται από τον 13ο-16ο αιώνα και είναι σκαρφαλωμένο στην κορφή ενός λόφου. Σαν αποκαλύφθηκε στα μάτια μας κάτω από το λαμπερό μεσημεριανό φώς απέκτησε διαστάσεις παραμυθιού και επέσυρε κι αυτό τα γνωστά επιφωνήματα.
Σεβαστήκαμε τις ταμπέλες και παρκάραμε εκτός του χωριού, κακώς βέβαια γιατί τα σοκάκια του χωριού ήταν ανηφορικά. Κατά το ελληνικό αλλά και πολλών άλλων εθνικοτήτων παράδειγμα, θα μπορούσαμε να είχαμε βρει μια θεσούλα εντός του κέντρου.
Αυτό που δεσπόζει με τη πρώτη ματιά είναι οι πύργοι της Turenne στο ψηλότερο σημείο του χωριού κυκλωμένοι από τείχη. Ο κυκλικός πύργος César είναι του 12ου αιώνα, ενώ ο τετράγωνος πύργος που δεσπόζει στο οπτικόπεδίο σαν περιδιαβαίνεις στα σοκάκια του χωριού είναι νεώτερος κατά 100 χρόνια.
Πήραμε την ανωφέρεια μέσα από υπέροχα σπίτια του 15ου και 16ου αιώνα, βρεθήκαμε στην πλατεία όπου υπάρχει το δημαρχείο του χωριού όπου ήπιαμε το κλασσικό καφέ μας, επισκεφθήκαμε την εκκλησία του χωριού και καταλήξαμε στους πρόποδες του κάστρου απολαμβάνοντας τη θέα προς τη γαλλική ύπαιθρο και τις σκεπές των σπιτιών του χωριού. Οι πύργοι και ο κήπος που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα εντός των τειχών είναι επισκέψιμοι, εμείς όμως ξέπνοοι από την ανηφόρα δεν το αποφασίσαμε.
H Τurenne διαθέτει ανόθευτη γοητεία που σε συνδυασμό με την προνομιούχο θέση της μας επέτρεψε να την απολαύσουμε παρά τον καυτό ήλιο του μεσημεριού και ομολογουμένως μας άφησε άριστες εντυπώσεις.
Τip: Εφοδιαστείτε με καλά παπούτσια γιατί έχει αρκετές ανηφόρες και κατηφόρες. Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα.
Μόλις 10 χλμανατολικά, χωρίζουντην Turenne από το επόμενο «ωραιότερο χωριό της Γαλλίας», το Collonges-la-Rouge, όμως η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Ενώ η Turenne ήταν σχεδόν έρημη από επισκέπτες, το Collonges-la-Rouge ήταν η επιτομή του μαζικού τουρισμού και των συμπαραμαρτούντων αυτού. Η μοναδικότητα και η δημοφιλία του Collonges έγκειται στο ότι όλα σχεδόν τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα με την τοπική πέτρα σε κατακόκκινο χρώμα! Κι αυτό είναι αρκετό για να συρρέουν πούλμαν και αμέτρητα ΙΧ (ως αποτέλεσμα το parking εδώ δεν είναι δωρεάν ).
Το χωριό έχει ιστορία από τον 8ο αιώνα και αναπτύχθηκε σταδιακά γύρω από μια εκκλησία και κοινόβιο μοναχών. Η ευημερία του προήλθε από τις φοροαπαλλαγές σε συνδυασμό με τα εισοδήματα από την καλλιέργεια των αμπελιών γεγονός που ευνόησε την περαιτέρω εξάπλωση. Ευγενείς και μεγαλέμποροι έχτισαν στην γύρω περιοχή τις επαύλεις και τα κάστρα τους. Κι όλα μοιάζαν ιδανικά για τους κατοίκους του Collonges-la-Rouge, ώσπου μια μέρα, τέλη του 19ου αιώνα τους επισκέφθηκε η Daktulosphaira vitifoliae. Ποιά είναι η κυρία; Μα η φυλλοξήρα αμπέλου, που πρακτικά κατάστρεψε τους αμπελώνες και οικονομικά τους κατοίκους (πριν εισβάλλουν οι τουρίστες βέβαια).
Το χωριό είναι μικρό και μπορεί κανείς να το περιδιαβεί εύκολα. Εδώ δεν έχει ανηφόρες κατηφόρες. Τουρίστες έχει παντού και για να το απαθανατίσεις χωρίς κόσμο είναι μάλλον απίθανο. Τα σπίτια ολούθε με την κατακόκκινη πέτρα είναι ο πόλος έλξης, όμως για εκείνους που αποζητούν κάτι παραπάνω από τη ξενάγησή τους θα τους αποζημιώσει η ρωμανική εκκλησία του Αγίου Πέτρου του 12ου αιώνα με το γλυπτό πάνω από την είσοδό της (και το μόνο κτίσμα που διαθέτει σε κάποιο κομμάτι της λευκή πέτρα) καθώς και κάμποσα αρχοντικά του 16ου αιώνα.
Τip: Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα μέχρι τη δύση του ηλίου. Ίσως είναι και η καλύτερη ώρα για να αποφύγετε τις ορδές των πούλμαν.
15 χλμ νοτιοανατολικότερα βρίσκεται το τρίτο χωριό που επισκεφθήκαμε εκείνο το απόγευμα, το Curemonte. Παρά τη γειτνίαση με τοτουριστικό Gollonges και τον χαρακτηρισμό του ως ένα από τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας, το μικροσκοπικό Curemonte ήταν σχεδόν παντέρμο.
Aυτό που εντυπωσιάζει με τη πρώτη ματιά είναι ότι αν και μικρό διαθέτει 3 κάστρα (Chateau de Plas, Chateau de Saint-Hilaire, Chateau de la Johannie) όλα χτισμένα από τον 14-16ο αιώνα, στο κέντρο του χωριού δίπλα από την εκκλησία (δυστυχώς κανένα δεν ήταν ανοικτό). Περπατήσαμε στα ήρεμα στενάκια με τα μεσαιωνικά σπίτια, επισκεφθήκαμε το εσωτερικού του ναού και αφού δεν είχαμε τίποτ’άλλο να κάνουμε το αποχαιρετήσαμε.
Τip: Φωτογραφικά αναδεικνύεται το απόγευμα. Mια σύντομη επίσκεψη αν είναι στο δρόμο σας δεν βλάπτει.
Το πλάνο ήταν δείπνο σ’ένα χωριό κάπου στα χαμένα (είχαμε συστάσεις για τη ταβέρνα του), όμως φτάνοντας μετά από τη συνεννόηση εις άπταιστον γαλλικήν με την ταβερνιάρισα αποκρυπτογράφησα ότι το μαγαζί είναι κλειστό και δεν σερβίρει μήτε ξερό ψωμί.
Το GPS αποφάσισε να χαράξει τη διαδρομή των 35 χλμ που μας χώριζαν από το Rocamadour μέσα από δρόμους που αμφιβάλλω αν περνούν τακτικά τουρίστες. Κάναμε πάλι μια σύντομη βραδυνή βόλτα στο μοναδικό του δρόμο, όπου με το στομάχι πάλι κόμπο, ανέβαλατο δείπνο στο εστιατόριο Lion d’Or , στο οποίο παρεπιμπτόντως καρφίτσα να έριχνες δεν έβρισκε πάτωμα. Ευτυχώς υπήρχε ακόμα επάρκεια εδεσμάτων στο δωμάτιό μας για να μη πεθάνει της πείνας ο συνοδοιπόρος μου.
Τα πλάνα της επόμενης μέρας προέβλεπαν πορεία δυτικά προς τα όμορφα χωριά του Dordogne
Υπέροχα!!!
