GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.793
- Likes
- 18.417
Στο Flores όμως δεν ήρθαμε τόσο δρόμο για να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη ούτε για να φάμε φαγητό του δρόμου. Ήρθαμε για το βαρύ πυροβολικό της χώρας, το Tikal.
«Ελπίζω να αξίζει το άγριο ξύπνημα στις 02.30» σκεφτόμουν καθ’οδόν και κάτι μου έλεγε ότι ναι, θα άξιζε. Έχοντας δει αρχαία σε Tulum, Coba, Chicken Itza και Palenque, όλα σε νορμάλ ώρες, από τις 8 το πρωί κι έπειτα, η υπόθεση «Τικάλ, ξημερώματα» μύριζε μυστήριο, αισθησιασμό και μαγεία. Φτάνοντας λίγο πριν τις 04.00 στην είσοδο του πάρκου, διότι το Τικάλ αποτελεί ένα μικρό τμήμα ενός μεγάλου εθνικού πάρκου, ενός τροπικού δάσους που φιλοξενεί και άλλα αρχαία και πολύ μα πολύ άγρια ζωή, μας περιμένει ο οδηγός μας, ο κ. Γκονζάλες να μας εξηγήσει τα καθέκαστα. Κρατώντας ένα ζεστό καφέ στο χέρι τον ακούμε να μας εξηγεί ότι θα περπατήσουμε για καμιά ώρα μέσα στη ζούγκλα στο απόλυτο σκοτάδι, θα φτάσουμε στον ψηλότερο ναό του συμπλέγματος, όπου θα ανέβουμε και θα παρακολουθήσουμε τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τη ζούγκλα και τους ναούς που ξεπροβάλλουν πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Ακούγεται τέλειο.
Περπατώντας στο βραχώδες μονοπάτι με το λιγοστό φως που μας χαρίζουν φακοί που έχουν διάφοροι συνοδοιπόροι μας, απολαμβάνουμε τη ζεστή και γλυκειά νύχτα. Κατά τ’άλλα, δε βλέπουμε τη τύφλα μας. Η έξαψη μας είναι μεγάλη, βρισκόμαστε νυχτιάτικα σε μια ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, ψάχνοντας μυστήριους αρχαίους ναούς μιας άλλης εποχής, μιας άλλης φυλής, στον χώρο που άκμασε ένας ολόκληρος πολιτισμός πριν 1100 και πλέον χρόνια. Σε μια φάση, ο οδηγός μας σταματάει και μας προτρέπει να κοιτάξουμε πίσω μας. Κοιτώντας ψηλά, με φόντο τον νυχτερινό ουρανό που φωτίζεται από μυριάδες αστέρια, αχνοφαίνεται η σιλουέτα ενός ναού που ξεπροβάλλει πάνω από τα γιγάντια δέντρα. Ανατριχίλα. Φτάνοντας στη βάση του ναού από τον οποίο θα βλέπαμε το ξημέρωμα, ο οδηγός μας εξηγεί που είμαστε, τι θα δούμε και μας προτρέπει όταν βρεθούμε επάνω να σιωπήσουμε και να απολαύσουμε το ξύπνημα της ζούγκλας. Αυτό πληρώσαμε, γι’αυτό ξυπνήσαμε μέσα στη νύχτα μας είπε, αυτό ήρθαμε να δούμε από την άλλη άκρη του κόσμου είπα κι εγώ από μέσα μου. Είχα ήδη μια εμπειρία με ανατολή ηλίου σε έναν άλλο ναό, στον υποβλητικό Angkor στην άλλη άκρη της γης, στις ζούγκλες της Καμπότζης, με πολύ πολύ κόσμο παρέα. Εδώ ήμασταν καμιά 40αριά άτομα, αριθμός μικρός, διαχειρίσιμος. Ανεβαίνουμε τη ξύλινη σκάλα και πιάνουμε θέσεις λες και είμαστε σε σινεμά. Επικρατεί απόλυτη ησυχία μεταξύ μας. Το πρώτο φως αχνοφαίνεται, μια πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα, το δάσος ξυπνάει…οι φωνές και τα κρωξίματα των πουλιών πληθαίνουν σε ένταση και ποικιλία. Οι φοβεροί howler monkeys, με τις άγριες φωνές τους να προστίθενται κι αυτές στην πανδαισία ακουστικών συχνοτήτων, συντελούν σε μια υπέροχη κακοφωνία, η οποία ακούγεται στα αυτιά μας σα μουσική συμφωνία του Μότσαρτ. Το θέαμα είναι φανταστικό. Οι αισθήσεις μας ρουφάνε τα πάντα. Ακόμα και τα δεκάδες κλικ από τις φωτογραφικές μας μηχανές. Τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει τη μαγεία της στιγμής.
«Ελπίζω να αξίζει το άγριο ξύπνημα στις 02.30» σκεφτόμουν καθ’οδόν και κάτι μου έλεγε ότι ναι, θα άξιζε. Έχοντας δει αρχαία σε Tulum, Coba, Chicken Itza και Palenque, όλα σε νορμάλ ώρες, από τις 8 το πρωί κι έπειτα, η υπόθεση «Τικάλ, ξημερώματα» μύριζε μυστήριο, αισθησιασμό και μαγεία. Φτάνοντας λίγο πριν τις 04.00 στην είσοδο του πάρκου, διότι το Τικάλ αποτελεί ένα μικρό τμήμα ενός μεγάλου εθνικού πάρκου, ενός τροπικού δάσους που φιλοξενεί και άλλα αρχαία και πολύ μα πολύ άγρια ζωή, μας περιμένει ο οδηγός μας, ο κ. Γκονζάλες να μας εξηγήσει τα καθέκαστα. Κρατώντας ένα ζεστό καφέ στο χέρι τον ακούμε να μας εξηγεί ότι θα περπατήσουμε για καμιά ώρα μέσα στη ζούγκλα στο απόλυτο σκοτάδι, θα φτάσουμε στον ψηλότερο ναό του συμπλέγματος, όπου θα ανέβουμε και θα παρακολουθήσουμε τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τη ζούγκλα και τους ναούς που ξεπροβάλλουν πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Ακούγεται τέλειο.
Περπατώντας στο βραχώδες μονοπάτι με το λιγοστό φως που μας χαρίζουν φακοί που έχουν διάφοροι συνοδοιπόροι μας, απολαμβάνουμε τη ζεστή και γλυκειά νύχτα. Κατά τ’άλλα, δε βλέπουμε τη τύφλα μας. Η έξαψη μας είναι μεγάλη, βρισκόμαστε νυχτιάτικα σε μια ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, ψάχνοντας μυστήριους αρχαίους ναούς μιας άλλης εποχής, μιας άλλης φυλής, στον χώρο που άκμασε ένας ολόκληρος πολιτισμός πριν 1100 και πλέον χρόνια. Σε μια φάση, ο οδηγός μας σταματάει και μας προτρέπει να κοιτάξουμε πίσω μας. Κοιτώντας ψηλά, με φόντο τον νυχτερινό ουρανό που φωτίζεται από μυριάδες αστέρια, αχνοφαίνεται η σιλουέτα ενός ναού που ξεπροβάλλει πάνω από τα γιγάντια δέντρα. Ανατριχίλα. Φτάνοντας στη βάση του ναού από τον οποίο θα βλέπαμε το ξημέρωμα, ο οδηγός μας εξηγεί που είμαστε, τι θα δούμε και μας προτρέπει όταν βρεθούμε επάνω να σιωπήσουμε και να απολαύσουμε το ξύπνημα της ζούγκλας. Αυτό πληρώσαμε, γι’αυτό ξυπνήσαμε μέσα στη νύχτα μας είπε, αυτό ήρθαμε να δούμε από την άλλη άκρη του κόσμου είπα κι εγώ από μέσα μου. Είχα ήδη μια εμπειρία με ανατολή ηλίου σε έναν άλλο ναό, στον υποβλητικό Angkor στην άλλη άκρη της γης, στις ζούγκλες της Καμπότζης, με πολύ πολύ κόσμο παρέα. Εδώ ήμασταν καμιά 40αριά άτομα, αριθμός μικρός, διαχειρίσιμος. Ανεβαίνουμε τη ξύλινη σκάλα και πιάνουμε θέσεις λες και είμαστε σε σινεμά. Επικρατεί απόλυτη ησυχία μεταξύ μας. Το πρώτο φως αχνοφαίνεται, μια πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα, το δάσος ξυπνάει…οι φωνές και τα κρωξίματα των πουλιών πληθαίνουν σε ένταση και ποικιλία. Οι φοβεροί howler monkeys, με τις άγριες φωνές τους να προστίθενται κι αυτές στην πανδαισία ακουστικών συχνοτήτων, συντελούν σε μια υπέροχη κακοφωνία, η οποία ακούγεται στα αυτιά μας σα μουσική συμφωνία του Μότσαρτ. Το θέαμα είναι φανταστικό. Οι αισθήσεις μας ρουφάνε τα πάντα. Ακόμα και τα δεκάδες κλικ από τις φωτογραφικές μας μηχανές. Τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει τη μαγεία της στιγμής.
Last edited by a moderator:
γιατί είχα το παιδί μαζί μου.
