GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.156
- Likes
- 21.552
Τα προγνωστικά, βλέπε οι πληροφορίες που είχα συλλέξει από ξένο φόρουμ (τώρα όμως τις βρίσκετε ΚΑΙ στο Travelstories
), έλεγαν για 4 ώρες δρόμο από Bethel μέχρι τον προορισμό μας, το νησάκι Flores της επαρχίας Peten. Ο γεράκος στη γαλαρία του σχολικού λεωφορείου (λέγε με chicken bus) απάντησε στον Αργεντινό backpacker ότι είναι 5 ώρες δρόμος. Ένα σιγανόφωνο και μακρόσυρτο «ωχχχχ» ακούστηκε εκ μέρους μας. Μπρος στα κάλλη όμως τι ‘ν ο πόνος, ήμασταν ακόμα σε καλή διάθεση να υπομείνουμε και αυτή την ταλαιπωρία κι ας είχαμε να κοιμηθούμε σε κρεβάτι 48 ώρες ταξιδεύοντας με λεωφορεία κάθε είδους. Για όσους τρώνε τα νύχια τους από την αγωνία, η διαδρομή ήταν τελικά 4 ώρες (συμπέρασμα, μην εμπιστεύεσαι ντόπιους ηλικιωμένους, ή τα φουσκώνουν ή το αλτσχάιμερ έχει κάνει την εμφάνισή του), δυο και κάτι σε χωματόδρομο, κάνοντας συνολικά τρεις τις χωμάτινες ώρες από την επιβίβαση μας στη La Technica και άλλες δύο ωρίτσες άσφαλτος. Παιχνιδάκι.
Η διαδρομή φυσικά καταπράσινη, όπως στο Μεξικό, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: εκατέρωθεν του «δρόμου», η ζούγκλα είχε αποψιλωθεί και τη θέση της είχαν πάρει λιβάδια, πολλά λιβάδια, ράντζα (όχι αυτά του Άδωνι) στα οποία έβοσκαν αγελάδες, όχι παχιές είναι η αλήθεια και άλογα. Βλέποντας ενήλικες ντόπιους αλλά και παιδιά ντυμένους στο λεωφορείο με καουμπόικα καπέλα, τζιν, μεγάλη αγκράφα στη ζώνη και μυτερές δερμάτινες μπότες, αναρωτήθηκα αν ήμασταν κάπου στο Τέξας, αλλά το μελαμψό δέρμα και το γραφικό παχύ μουστάκι με προσγείωναν (ευτυχώς) σε χώρα της κεντρικής Αμερικής. Ο χαρακτηρισμός chicken bus του οχήματός μας είναι κομμάτι παραπλανητικός αγαπητέ αναγνώστη, κότες δεν είδαμε, παρά μόνο μια γυναίκα με έναν γκρι παπαγάλο στο κεφάλι. Θηρίο πάντως το parrot bus, με τόσο κοπάνημα που τρώει κάθε μέρα στον καρόδρομο, αντέχει και δε σε ξεπατώνει, ομολογουμένως, και πολύ. Ο κώλος μας το ξέρει.
Κάααααποια στιγμή λοιπόν, ευλογημένη, εκεί που μέσα στον ύπνο κουνιέσαι σα το κομπρεσέρ επί ώρες, νιώθεις ξαφνικά σα να κυλάς σε βελούδινο χαλί. Όχι, δεν ονειρεύεσαι, το τιμημένο parrot bus πατάει άσφαλτο και οι πρώτοι οικισμοί και χωριά κάνουν την εμφάνισή τους. Κάναμε 1-2 στάσεις, με ντόπιους πωλητές να εισβάλλουν στο λεωφορείο διαλαλώντας τη πραμάτειά τους, δηλαδή να μας ξεκουφαίνουν λες και δε βλέπουμε ούτε ακούμε “Μάνγκοοοοοο” κραδαίνοντας κομμένα μάνγκο και κουβάδες με αναψυκτικά σε πάγο. Στο δρόμο, κυριαρχούν μεγάλες αφίσες ενός Γουατεμαλανού πολιτικού («Εμπρός για τη Γουατεμάλα», «Ναι, μπορούμε», παντού ίδια η φάρα είναι) που μου θυμίζει έντονα τον Θάνο Ασκητή και επιτέλους, φτάνουμε κοντά στον προορισμό μας. Flores…
Το Flores είναι ένα μικρό νησί σε μια εσοχή μιας όμορφης λίμνης, της Peten Itza,και αποτελεί τουριστική βάση για τη γύρω περιοχή και τη μεγάλη της ατραξιόν, το Τικάλ. Το Flores συνδέεται με μια γέφυρα με την απέναντι ακτή και την πόλη της Santa Elena, που είναι και ο κύριος οικισμός για τους ντόπιους και που το σημαντικότερο που φαίνεται να έχει είναι ο σταθμός των λεωφορείων για να έρθεις και να φύγεις από εκεί. Εκεί αποβιβαζόμαστε και ξανα-επιβιβαζόμαστε (τελειωμό δεν έχει) σε ένα ταξί, που μας περνάει απέναντι στο Flores όπου κάνοντας ελιγμούς στα στενά δρομάκια, μας αφήνει τελικά μπροστά σε ένα τουριστικό γραφείο, λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Ο πράκτωρ-κοράκι ορμάει και προσπαθεί να μας πουλήσει εκδρομή αλλά και να μας εκφοβίσει («Αύριο φεύγετε? Έχει μόνο 4 θέσεις στο βραδινό λεωφορείο για Γουατεμάλα Σίτυ, βιαστείτε») αλλά είτε διότι δε μασάμε (λέμε τώρα), είτε διότι είμαστε πολύ κουρασμένοι για να ασχοληθούμε, κάνουμε γρήγορα check-inστο ξενοδοχείο και σε ένα υπέροχο δωμάτιο με θέα τη λίμνη, που φανερώνει ότι το μέρος είναι τελικώς μια πολύ πολύ όμορφη βάση για ότι έχει η γύρω περιοχή να προσφέρει.
Κάνουμε γρήγορα ένα ζεστό μπάνιο, κλείνουμε την αυριανή εκδρομή στο Τικάλ από το απέναντι τουριστικό γραφείο που το έχει ένας πολύ αξιοπρεπής κύριος, βγάζουμε χρήματα από το ΑΤΜ του γειτονικού σούπερ-μάρκετ και πάμε στην όχθη της λίμνης για να απολαύσουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.
Το κλου της βραδιάς όμως είναι ότι στην όχθη έχουν στηθεί πάγκοι με street food, σπιτικά μαγειρεμένο και πάμφθηνο: με λιγότερο από μισό ευρώ παίρνεις σε πιατάκι 3 τάκος που τα γεμίζεις με ό,τι γέμιση διαλέξεις από αυτές που έχουν ετοιμάσει οι συμπαθείς και τροφαντούλες κυριούλες πίσω από τους πάγκους. Οι λιγοστοί τουρίστες μαζί με ντόπιους κάθονται στο περβάζι στην όχθη της λίμνης, τρώνε, συζητούν και απολαμβάνουν τη γλυκιά νύχτα, η οποία νωρίς-νωρίς μας τυλίγει στην αγκαλιά της.
Αύριο έχει ξύπνημα βάρβαρο. Όχι στις 5 και στις 6 όπως είχαμε συνηθίσει τόσες μέρες, αλλά στις 2.30.
), έλεγαν για 4 ώρες δρόμο από Bethel μέχρι τον προορισμό μας, το νησάκι Flores της επαρχίας Peten. Ο γεράκος στη γαλαρία του σχολικού λεωφορείου (λέγε με chicken bus) απάντησε στον Αργεντινό backpacker ότι είναι 5 ώρες δρόμος. Ένα σιγανόφωνο και μακρόσυρτο «ωχχχχ» ακούστηκε εκ μέρους μας. Μπρος στα κάλλη όμως τι ‘ν ο πόνος, ήμασταν ακόμα σε καλή διάθεση να υπομείνουμε και αυτή την ταλαιπωρία κι ας είχαμε να κοιμηθούμε σε κρεβάτι 48 ώρες ταξιδεύοντας με λεωφορεία κάθε είδους. Για όσους τρώνε τα νύχια τους από την αγωνία, η διαδρομή ήταν τελικά 4 ώρες (συμπέρασμα, μην εμπιστεύεσαι ντόπιους ηλικιωμένους, ή τα φουσκώνουν ή το αλτσχάιμερ έχει κάνει την εμφάνισή του), δυο και κάτι σε χωματόδρομο, κάνοντας συνολικά τρεις τις χωμάτινες ώρες από την επιβίβαση μας στη La Technica και άλλες δύο ωρίτσες άσφαλτος. Παιχνιδάκι.Η διαδρομή φυσικά καταπράσινη, όπως στο Μεξικό, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: εκατέρωθεν του «δρόμου», η ζούγκλα είχε αποψιλωθεί και τη θέση της είχαν πάρει λιβάδια, πολλά λιβάδια, ράντζα (όχι αυτά του Άδωνι) στα οποία έβοσκαν αγελάδες, όχι παχιές είναι η αλήθεια και άλογα. Βλέποντας ενήλικες ντόπιους αλλά και παιδιά ντυμένους στο λεωφορείο με καουμπόικα καπέλα, τζιν, μεγάλη αγκράφα στη ζώνη και μυτερές δερμάτινες μπότες, αναρωτήθηκα αν ήμασταν κάπου στο Τέξας, αλλά το μελαμψό δέρμα και το γραφικό παχύ μουστάκι με προσγείωναν (ευτυχώς) σε χώρα της κεντρικής Αμερικής. Ο χαρακτηρισμός chicken bus του οχήματός μας είναι κομμάτι παραπλανητικός αγαπητέ αναγνώστη, κότες δεν είδαμε, παρά μόνο μια γυναίκα με έναν γκρι παπαγάλο στο κεφάλι. Θηρίο πάντως το parrot bus, με τόσο κοπάνημα που τρώει κάθε μέρα στον καρόδρομο, αντέχει και δε σε ξεπατώνει, ομολογουμένως, και πολύ. Ο κώλος μας το ξέρει.
Κάααααποια στιγμή λοιπόν, ευλογημένη, εκεί που μέσα στον ύπνο κουνιέσαι σα το κομπρεσέρ επί ώρες, νιώθεις ξαφνικά σα να κυλάς σε βελούδινο χαλί. Όχι, δεν ονειρεύεσαι, το τιμημένο parrot bus πατάει άσφαλτο και οι πρώτοι οικισμοί και χωριά κάνουν την εμφάνισή τους. Κάναμε 1-2 στάσεις, με ντόπιους πωλητές να εισβάλλουν στο λεωφορείο διαλαλώντας τη πραμάτειά τους, δηλαδή να μας ξεκουφαίνουν λες και δε βλέπουμε ούτε ακούμε “Μάνγκοοοοοο” κραδαίνοντας κομμένα μάνγκο και κουβάδες με αναψυκτικά σε πάγο. Στο δρόμο, κυριαρχούν μεγάλες αφίσες ενός Γουατεμαλανού πολιτικού («Εμπρός για τη Γουατεμάλα», «Ναι, μπορούμε», παντού ίδια η φάρα είναι) που μου θυμίζει έντονα τον Θάνο Ασκητή και επιτέλους, φτάνουμε κοντά στον προορισμό μας. Flores…
Το Flores είναι ένα μικρό νησί σε μια εσοχή μιας όμορφης λίμνης, της Peten Itza,και αποτελεί τουριστική βάση για τη γύρω περιοχή και τη μεγάλη της ατραξιόν, το Τικάλ. Το Flores συνδέεται με μια γέφυρα με την απέναντι ακτή και την πόλη της Santa Elena, που είναι και ο κύριος οικισμός για τους ντόπιους και που το σημαντικότερο που φαίνεται να έχει είναι ο σταθμός των λεωφορείων για να έρθεις και να φύγεις από εκεί. Εκεί αποβιβαζόμαστε και ξανα-επιβιβαζόμαστε (τελειωμό δεν έχει) σε ένα ταξί, που μας περνάει απέναντι στο Flores όπου κάνοντας ελιγμούς στα στενά δρομάκια, μας αφήνει τελικά μπροστά σε ένα τουριστικό γραφείο, λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Ο πράκτωρ-κοράκι ορμάει και προσπαθεί να μας πουλήσει εκδρομή αλλά και να μας εκφοβίσει («Αύριο φεύγετε? Έχει μόνο 4 θέσεις στο βραδινό λεωφορείο για Γουατεμάλα Σίτυ, βιαστείτε») αλλά είτε διότι δε μασάμε (λέμε τώρα), είτε διότι είμαστε πολύ κουρασμένοι για να ασχοληθούμε, κάνουμε γρήγορα check-inστο ξενοδοχείο και σε ένα υπέροχο δωμάτιο με θέα τη λίμνη, που φανερώνει ότι το μέρος είναι τελικώς μια πολύ πολύ όμορφη βάση για ότι έχει η γύρω περιοχή να προσφέρει.
Κάνουμε γρήγορα ένα ζεστό μπάνιο, κλείνουμε την αυριανή εκδρομή στο Τικάλ από το απέναντι τουριστικό γραφείο που το έχει ένας πολύ αξιοπρεπής κύριος, βγάζουμε χρήματα από το ΑΤΜ του γειτονικού σούπερ-μάρκετ και πάμε στην όχθη της λίμνης για να απολαύσουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.
Το κλου της βραδιάς όμως είναι ότι στην όχθη έχουν στηθεί πάγκοι με street food, σπιτικά μαγειρεμένο και πάμφθηνο: με λιγότερο από μισό ευρώ παίρνεις σε πιατάκι 3 τάκος που τα γεμίζεις με ό,τι γέμιση διαλέξεις από αυτές που έχουν ετοιμάσει οι συμπαθείς και τροφαντούλες κυριούλες πίσω από τους πάγκους. Οι λιγοστοί τουρίστες μαζί με ντόπιους κάθονται στο περβάζι στην όχθη της λίμνης, τρώνε, συζητούν και απολαμβάνουν τη γλυκιά νύχτα, η οποία νωρίς-νωρίς μας τυλίγει στην αγκαλιά της.
Αύριο έχει ξύπνημα βάρβαρο. Όχι στις 5 και στις 6 όπως είχαμε συνηθίσει τόσες μέρες, αλλά στις 2.30.
Last edited by a moderator:
γιατί είχα το παιδί μαζί μου.
