GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.793
- Likes
- 18.406
Μετά το διάλλειμα στη λίμνη Atitlan, προσωπικά ανυπομονούσα να επιστρέψω στη λατρεμένη μου πόλη, την Antigua Guatemalaτων ονείρων μου. Καταλύσαμε πρωί σε άλλο εξαίρετο κατάλυμα (http://www.dleyendahotel.com/), όχι σαν την προηγούμενη υπερπαραγωγή, αλλά με superlocation, δυο βήματα από την κεντρική πλατεία. Πρώτη στάση το μουσείο σοκολάτας (http://www.chocomuseo.com/english/our-locations/antigua-gua/), όπου υπήρχαν εκθέματα για την ιστορία της σοκολάτας, τις μεθόδους παραγωγής και άλλα τέτοια που φάνταζαν ασήμαντα την ώρα που οι μυρωδιές από τις διάφορες σοκολάτες που υπήρχαν στο χώρο καθώς και από τις φρέσκιες σοκολάτες που παρασκευαζόντουσαν επί τόπου, μας έφερναν στα όρια της λιποθυμίας. Οι σοκολάτες πάντως που αγοράστηκαν, καταβροχθίστηκαν χωρίς πολλά πολλά, κι αυτό σας το λέει κάποιος που δεν είναι και μεγάλος λάτρης της. Απίθανες σοκολάτες.
Ο καιρός σήμερα συννεφιασμένος, που σήμαινε ότι η πανέμορφη θέα προς το ηφαίστειο ήταν απούσα, μια ηχηρή απουσία από τον καμβά της πανέμορφης πόλης.
Δεύτερη στάση ένα παλαιό μισο-ερειπωμένο μοναστήρι, που φιλοξενείται στους πανέμορφους χώρους του πιο πολυτελούς ξενοδοχείου της πόλης. Ό,τι και να πω είναι λίγο για το ξενοδοχείο και τον εντυπωσιακό τρόπο που έχουν ενσωματώσει τα ερείπια και εκθέματα στους κήπους τους. Σταθήκαμε και μάλλον τυχεροί αφού από μια είσοδο που μπήκαμε δε πληρώσαμε και το αντίστοιχο αντίτιμο, αφού το μοναστήρι θεωρείται μουσείο.
Επόμενη στάση ο καθεδρικός, όπου εσωτερικά της όμορφης (προφανώς αναστηλωμένης) πρόσοψης, βρίσκονται τα εντυπωσιακά ερείπια της παλαιάς εκκλησίας, που προδίδουν το μεγαλείο της, πάλαι ποτέ. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του περίφημου κονκισταδόρ Pedro de Alvarado, πρωτοπαλίκαρο του Cortez και ο μετέπειτα κατακτητής και κυβερνήτης της Γουατεμάλας. Επίσκεψη στο νεκροταφείο της πόλης με τα εντυπωσιακά μαυσωλεία και τους πιο ταπεινούς τάφους των απλών χωρικών. Επίσκεψη στην εντυπωσιακή εκκλησία La Merced, βόλτες στις απίθανες γειτονιές της πόλης, επιστροφή στο κατάλυμα για το απαραίτητο φρεσκάρισμα. Η τελευταία μας νύχτα στην Antigua, στη Γουατεμάλα, έπρεπε να είναι ξεχωριστή.
Ξεκίνημα στο πριβέ cigar club του οποίου το όνομα δε θυμάμαι. Στη πόλη αλλά και τη χώρα, όπως και στο Μεξικό, απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι εσωτερικές αυλές των κτιρίων (!), ένα πραγματικό δράμα για έναν καπνιστή. Μια λύση, εκτός από την εξορία στην είσοδο ενός εστιατορίου ή μπαρ, είναι η παραπάνω (που αφορά βέβαια κυρίως καπνιστές πούρων), όπου αφού ψωνίσεις στον ειδικό χώρο στην είσοδο, περνάς στα ενδότερα όπου μπορείς να απολαύσεις με την ησυχία σου το πούρο σου συνοδεία ενός καλού ποτού. Εκεί, πιάσαμε την κουβέντα με δυο γιάνκηδες, που από την πολιτική κουβέντα περάσαμε σχετικά γρήγορα στον ορισμό του οφσάιντ στο ποδόσφαιρο, στο πόσο βαρετό είναι το baseball κτλ, απόρροια ίσως της φράσης «έχετε γαμ!σει σχεδόν όλη τη Καραϊβική και Λατινική Αμερική» που μάλλον ακούστηκε ριζοσπαστική και ολίγον ενοχλητική στα αυτιά τους. Τουλάχιστον μας ένωσε ο καπνός, το αλκοόλ, ένα καλό αλλά βαρύ Torano και ένα 23άρι Zacapa (τι άλλο) και η παραδοχή ότι τα αμερικάνικα σπορ, πλην μπάσκετ, είναι βαρετά και με αργή εξέλιξη. Τουλάχιστον συμφωνήσαμε.
Για το τελευταίο μας δείπνο, απαρνηθήκαμε για άλλη μια φορά το αγαπημένο streetfood που κατά τ’άλλα τιμήσαμε κατά κόρον στο ταξίδι και επιλέξαμε ένα εστιατόριο κλάσης (πλην φτηνό):
-Beef carpaccio with olive oil, lime juice, capers, red onion and parmesan
-Grilled beef tenderloin medallion, over spinach sautéed with white wine and a creamy blue cheese and chipotle sauce accompanied by deep fried potato disks
-Boeuf Bourguignon cooked with lots of red wine
Δε φωτογραφίζω ποτέ φαγητά, δε θυμάμαι τι τρώω, αλλά αυτά τα σημείωσα. Με λίγα ευρώ, απολαμβάνεις αμβροσία και νέκταρ, απέναντι από τη φωτισμένη La Merced, σε ένα μικρό και όμορφο περιβάλλον. Φουλ του μοσχαριού αλλά επιβάλλεται στη Γουατεμάλα.
Ο καιρός σήμερα συννεφιασμένος, που σήμαινε ότι η πανέμορφη θέα προς το ηφαίστειο ήταν απούσα, μια ηχηρή απουσία από τον καμβά της πανέμορφης πόλης.
Δεύτερη στάση ένα παλαιό μισο-ερειπωμένο μοναστήρι, που φιλοξενείται στους πανέμορφους χώρους του πιο πολυτελούς ξενοδοχείου της πόλης. Ό,τι και να πω είναι λίγο για το ξενοδοχείο και τον εντυπωσιακό τρόπο που έχουν ενσωματώσει τα ερείπια και εκθέματα στους κήπους τους. Σταθήκαμε και μάλλον τυχεροί αφού από μια είσοδο που μπήκαμε δε πληρώσαμε και το αντίστοιχο αντίτιμο, αφού το μοναστήρι θεωρείται μουσείο.
Επόμενη στάση ο καθεδρικός, όπου εσωτερικά της όμορφης (προφανώς αναστηλωμένης) πρόσοψης, βρίσκονται τα εντυπωσιακά ερείπια της παλαιάς εκκλησίας, που προδίδουν το μεγαλείο της, πάλαι ποτέ. Εκεί βρίσκεται και ο τάφος του περίφημου κονκισταδόρ Pedro de Alvarado, πρωτοπαλίκαρο του Cortez και ο μετέπειτα κατακτητής και κυβερνήτης της Γουατεμάλας. Επίσκεψη στο νεκροταφείο της πόλης με τα εντυπωσιακά μαυσωλεία και τους πιο ταπεινούς τάφους των απλών χωρικών. Επίσκεψη στην εντυπωσιακή εκκλησία La Merced, βόλτες στις απίθανες γειτονιές της πόλης, επιστροφή στο κατάλυμα για το απαραίτητο φρεσκάρισμα. Η τελευταία μας νύχτα στην Antigua, στη Γουατεμάλα, έπρεπε να είναι ξεχωριστή.
Ξεκίνημα στο πριβέ cigar club του οποίου το όνομα δε θυμάμαι. Στη πόλη αλλά και τη χώρα, όπως και στο Μεξικό, απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι εσωτερικές αυλές των κτιρίων (!), ένα πραγματικό δράμα για έναν καπνιστή. Μια λύση, εκτός από την εξορία στην είσοδο ενός εστιατορίου ή μπαρ, είναι η παραπάνω (που αφορά βέβαια κυρίως καπνιστές πούρων), όπου αφού ψωνίσεις στον ειδικό χώρο στην είσοδο, περνάς στα ενδότερα όπου μπορείς να απολαύσεις με την ησυχία σου το πούρο σου συνοδεία ενός καλού ποτού. Εκεί, πιάσαμε την κουβέντα με δυο γιάνκηδες, που από την πολιτική κουβέντα περάσαμε σχετικά γρήγορα στον ορισμό του οφσάιντ στο ποδόσφαιρο, στο πόσο βαρετό είναι το baseball κτλ, απόρροια ίσως της φράσης «έχετε γαμ!σει σχεδόν όλη τη Καραϊβική και Λατινική Αμερική» που μάλλον ακούστηκε ριζοσπαστική και ολίγον ενοχλητική στα αυτιά τους. Τουλάχιστον μας ένωσε ο καπνός, το αλκοόλ, ένα καλό αλλά βαρύ Torano και ένα 23άρι Zacapa (τι άλλο) και η παραδοχή ότι τα αμερικάνικα σπορ, πλην μπάσκετ, είναι βαρετά και με αργή εξέλιξη. Τουλάχιστον συμφωνήσαμε.
Για το τελευταίο μας δείπνο, απαρνηθήκαμε για άλλη μια φορά το αγαπημένο streetfood που κατά τ’άλλα τιμήσαμε κατά κόρον στο ταξίδι και επιλέξαμε ένα εστιατόριο κλάσης (πλην φτηνό):
-Beef carpaccio with olive oil, lime juice, capers, red onion and parmesan
-Grilled beef tenderloin medallion, over spinach sautéed with white wine and a creamy blue cheese and chipotle sauce accompanied by deep fried potato disks
-Boeuf Bourguignon cooked with lots of red wine
Δε φωτογραφίζω ποτέ φαγητά, δε θυμάμαι τι τρώω, αλλά αυτά τα σημείωσα. Με λίγα ευρώ, απολαμβάνεις αμβροσία και νέκταρ, απέναντι από τη φωτισμένη La Merced, σε ένα μικρό και όμορφο περιβάλλον. Φουλ του μοσχαριού αλλά επιβάλλεται στη Γουατεμάλα.
Last edited by a moderator:
γιατί είχα το παιδί μαζί μου.
