GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.793
- Likes
- 18.419
Αφήνοντας πίσω την Αντίγουα (θέμα άλλου ή μάλλον, πολλών άλλων κεφαλαιών) και ενθυμόμενος το τσιτάτο «Ακάκιεεεε, μη ξεχνάς τις δραμαμίνες σου» καθώς το βανάκι μας στριφογυρίζει στα βουνά της νότιας Γουατεμάλας, προσφέροντάς μας αναμφίβολα όμορφες εικόνες και αυτές τις φοβερές αυθεντικές φάτσες των Μάγιας που βλέπαμε και στο νότιο Μεξικό, νιώθαμε ανυπόμονοι να δούμε αυτή την Ατιτλάν.
Ηφαιστειογενής λίμνη, στα 1500μ. υψόμετρο, με τρία μεγάλα ηφαίστεια στο φόντο (Atitlan, San Pedro και Toliman) που προμηνύουν ένα υπερθέαμα. Κάποια στιγμή νιώθουμε επιτέλους να κατηφορίζουμε, μετά από ατελείωτες στροφές μυριστήκαμε τον προορισμό μας, έστω και για μία και μόνο δυστυχώς ημέρα, αλλά τι να κάνουμε, τα γνωρίζεις άριστα αγαπητέ αναγνώστη, ο χρόνος σε μέρη μαγικά δεν είναι ποτέ αρκετός. Πόσο μάλλον μία και μόνο ημέρα εδώ.
Η στάση που κάνουμε την κάνουν όοολοι οι τουρίστες που κατεβαίνουν στο Παναχατσέλ, την τουριστική βάση στη λίμνη Ατιτλάν. Η λίμνη έχει διάσπαρτα γύρω της πολλά χωριά των Μάγιας, χρόνο να’χεις να γυρνάς, αν αξίζει όμως να σπαταλήσεις πολλές ημέρες σε αυτά είναι κάτι που δε μπορώ να το πω με σιγουριά. Το σίγουρο είναι ότι με τον καλό καιρό που πετύχαμε και την πολύ καλή ορατότητα, η λίμνη είναι ένα θέαμα που δε ξεχνιέται εύκολα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η μέρα μας θα ήταν φρενήρης και η παραμονή μας σαν σφηνάκι: από το κατάλυμα σε ημερήσια εκδρομή γύρω από τη λίμνη, το απόγευμα πίσω για ξεκούραση, βόλτα, φαγητό και το επόμενο πίσω στην Αντίγουα. Κυριολεκτικά δαπανήσαμε μόλις 24 ώρες στη λίμνη Ατιτλάν, δεν περίσσευε ούτε ώρα παραπάνω. Με το που φτάσαμε, νιώσαμε τη γλυκειά φιλοξενία της Τζένα (http://www.jennasriverbedandbreakfast.com/), της οικοδέσποινάς μας για ένα βράδυ, σε ένα όμορφο χώρο, καλόγουστο, προσεγμένο, με υπέροχο πρωϊνό που σερβιριζόταν κάτω από ένα σκιερό κιόσκι στην αυλή της.
Ήπιαμε υπέροχο ζεστό καφέ, λιγουρευτήκαμε χωρίς να αγγίξουμε τα ποικίλα εδέσματα που απολάμβαναν οι υπόλοιποι οικοδεσπότες της και κατά τις 9 περπατήσαμε μερικά μέτρα μέχρι την αποβάθρα για να ξεκινήσουμε την εκδρομή μας με τη βάρκα που μας περίμενε μαζί με άλλους τουρίστες, ντόπιους και μη.
Τα νερά της λίμνης ήταν λάδι και όπως μας ενημέρωσαν, το απόγευμα σήκωνε πάντα κύμα, οπότε και ολοκληρώνονται όλες οι εκδρομές εγκαίρως πριν ταλαιπωρηθούν οι επιβαίνοντες από τη…φουσκολιμνιά. Πρώτος προορισμός το San Juan, ένα μικρό χωριό, που μάλλον προσπαθεί να κουτσοζήσει από τον τουρισμό. Σκόρπια τουριστικά μαγαζιά με παραδοσιακά προϊόντα, πίνακες, χειροποίητα υφαντά, γυναίκες-Μάγιας με παραδοσιακές φορεσιές. Κάναμε μια μισάωρη βόλτα και ήταν αρκετή, δεν ήταν και για παραπάνω, με λάφυρο έναν πίνακα που απεικόνιζε την Αντίγουα.
Επόμενος προορισμός το San Pedro, στη βάση του ομώνυμου ηφαιστείου, που είναι κάτι σαν καταφύγιο για backpacker, τους βλέπεις παντού, λόγω της ύπαρξης πολλών σχολών ισπανικής γλώσσας και του hippie vibeπου αποπνέει. Με έναν φρέσκο χυμό από εξωτικά φρούτα στο χέρι, κάναμε τη βόλτα μας ανάμεσα σε μικρά δρομάκια, γύρω από μπανανόφυτες αυλές, σωστός λαβύρινθος. Το μέρος δεν μας έλεγε και πολλά, αλλά με 1 ώρα στη διάθεσή μας, δε νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε και γνώμη για πολλά παραπάνω, είπαμε, η Ατιτλάν μας προσφέρθηκε και τη ρουφήξαμε σαν σφηνάκι, γλυκειά και σύντομη. Η βάρκα μας κουβάλησε στον επόμενο και τελευταίο προορισμό μας, το Santiago Atitlan, σε μία εκδρομή που έμοιαζε ολοένα και περισσότερο με τουριστική ξεπέτα, αλλά δε ξέρω τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε με μερικές και μόνο ώρες στη διάθεσή μας. Santiago Atitlan λοιπόν και καθώς προσεγγίζουμε το χωριό παρατηρούμε αρκετές πολυτελείς εξοχικές κατοικίες στις όχθες της λίμνης, ανήκουσες προφανώς σε μέλη της άρχουσας τάξης της χώρας, στη σκιά κυριολεκτικά του επιβλητικού ηφαιστείου. Αφού λοιπόν μας πήγαν σε ένα πανοραμικό σημείο να δούμε τη θέα του χωριού από ψηλά και τις ντόπιες γυναίκες να πλένουν τη μπουγάδα τους με τον παραδοσιακό τρόπο στις όχθες της λίμνης, επισκεφθήκαμε το πιο ενδιαφέρον σημείο της όλης εκδρομής, την εκκλησία του Santiago Apostol. Χτισμένη στα τέλη του 16ου αιώνα και αφού γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε από αναρίθμητους σεισμούς, στέκει ακόμα στην άκρη μιας πλατείας η οποία φιλοξενεί ένα μεγάλο σταυρό στο κέντρο της.
Η εκκλησία στο εσωτερικό της συγκεντρώνει όλα τα συναρπαστικά αυτά κομμάτια ενός παζλ που έχει αναμίξει την καθολική χριστιανική λατρεία που εισήγαγαν οι κονκισταδόρες Ισπανοί και τις παραδοσιακές ανιμιστικές πεποιθήσεις των ιθαγενών. Υφάσματα που κρέμονται από το ταβάνι, κούκλες-αναπαραστάσεις αγίων με φορέματα που φτιάχνουν ντόπιες γυναίκες, με λιωμένα κεριά κολλημένα στο πάτωμα και διάφορα άλλες περίεργες, με βάση τη δική μας εμπειρία, εικόνες.
Εμείς βέβαια, είχαμε ήδη υποστεί το σοκ της φοβερής εμπειρίας σε αντίστοιχη εκκλησία στο San Cristobal de las Casas στο Μεξικό, όπου με το που περάσαμε την είσοδο της εκκλησίας, περάσαμε ταυτόχρονα σε μια άλλη διάσταση και έναν άλλο κόσμο, με τα όσα βλέπεις, μυρίζεις και αισθάνεσαι, οπότε η εκκλησία του Santiago Apostol ήταν πολύ light για εμάς πλέον. Την υπόλοιπη ώρα την περάσαμε δίπλα στην αποβάθρα, γευματίζοντας σε ένα παράπηγμα εστιατορίου στις όχθες της λίμνης, μακριά από τα τουριστικά εστιατόρια στο κέντρο του χωριού. Το φαγητό, ψητό ψάρι, ήταν τίμιο και πάμφθηνο και πλέον μην έχοντας κάτι άλλο να δούμε και να κάνουμε, επιστρέψαμε στη βάση μας. Ξεκουραστήκαμε, φρεσκαριστήκαμε, βγήκαμε για βόλτα το βραδάκι πια στα τουριστικότατα δρομάκια του Παναχατσέλ, ψάχνοντας κάπου να φάμε και μη θέλοντας να καθήσουμε σε κάποιο από τα τουριστικά εστιατόρια που βλέπαμε, βρεθήκαμε κλασσικά με φαγητό του δρόμου στο χέρι σε πλαστικές καρέκλες στην άκρη του πεζοδρομίου να χαζεύουμε την κίνηση και τον κόσμο. Το Παναχατσέλ μου φάνηκε πολύ τουριστικό και άοσμο. Ήμουν όμως ενθουσιασμένος και ανυπομονούσα για την αυριανή μέρα, γιατί μας περίμενε και πάλι η Αντίγουα, ο μεγάλος μου έρωτας στη σαγηνευτική αυτή χώρα.
Ηφαιστειογενής λίμνη, στα 1500μ. υψόμετρο, με τρία μεγάλα ηφαίστεια στο φόντο (Atitlan, San Pedro και Toliman) που προμηνύουν ένα υπερθέαμα. Κάποια στιγμή νιώθουμε επιτέλους να κατηφορίζουμε, μετά από ατελείωτες στροφές μυριστήκαμε τον προορισμό μας, έστω και για μία και μόνο δυστυχώς ημέρα, αλλά τι να κάνουμε, τα γνωρίζεις άριστα αγαπητέ αναγνώστη, ο χρόνος σε μέρη μαγικά δεν είναι ποτέ αρκετός. Πόσο μάλλον μία και μόνο ημέρα εδώ.
Η στάση που κάνουμε την κάνουν όοολοι οι τουρίστες που κατεβαίνουν στο Παναχατσέλ, την τουριστική βάση στη λίμνη Ατιτλάν. Η λίμνη έχει διάσπαρτα γύρω της πολλά χωριά των Μάγιας, χρόνο να’χεις να γυρνάς, αν αξίζει όμως να σπαταλήσεις πολλές ημέρες σε αυτά είναι κάτι που δε μπορώ να το πω με σιγουριά. Το σίγουρο είναι ότι με τον καλό καιρό που πετύχαμε και την πολύ καλή ορατότητα, η λίμνη είναι ένα θέαμα που δε ξεχνιέται εύκολα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η μέρα μας θα ήταν φρενήρης και η παραμονή μας σαν σφηνάκι: από το κατάλυμα σε ημερήσια εκδρομή γύρω από τη λίμνη, το απόγευμα πίσω για ξεκούραση, βόλτα, φαγητό και το επόμενο πίσω στην Αντίγουα. Κυριολεκτικά δαπανήσαμε μόλις 24 ώρες στη λίμνη Ατιτλάν, δεν περίσσευε ούτε ώρα παραπάνω. Με το που φτάσαμε, νιώσαμε τη γλυκειά φιλοξενία της Τζένα (http://www.jennasriverbedandbreakfast.com/), της οικοδέσποινάς μας για ένα βράδυ, σε ένα όμορφο χώρο, καλόγουστο, προσεγμένο, με υπέροχο πρωϊνό που σερβιριζόταν κάτω από ένα σκιερό κιόσκι στην αυλή της.
Ήπιαμε υπέροχο ζεστό καφέ, λιγουρευτήκαμε χωρίς να αγγίξουμε τα ποικίλα εδέσματα που απολάμβαναν οι υπόλοιποι οικοδεσπότες της και κατά τις 9 περπατήσαμε μερικά μέτρα μέχρι την αποβάθρα για να ξεκινήσουμε την εκδρομή μας με τη βάρκα που μας περίμενε μαζί με άλλους τουρίστες, ντόπιους και μη.
Τα νερά της λίμνης ήταν λάδι και όπως μας ενημέρωσαν, το απόγευμα σήκωνε πάντα κύμα, οπότε και ολοκληρώνονται όλες οι εκδρομές εγκαίρως πριν ταλαιπωρηθούν οι επιβαίνοντες από τη…φουσκολιμνιά. Πρώτος προορισμός το San Juan, ένα μικρό χωριό, που μάλλον προσπαθεί να κουτσοζήσει από τον τουρισμό. Σκόρπια τουριστικά μαγαζιά με παραδοσιακά προϊόντα, πίνακες, χειροποίητα υφαντά, γυναίκες-Μάγιας με παραδοσιακές φορεσιές. Κάναμε μια μισάωρη βόλτα και ήταν αρκετή, δεν ήταν και για παραπάνω, με λάφυρο έναν πίνακα που απεικόνιζε την Αντίγουα.
Επόμενος προορισμός το San Pedro, στη βάση του ομώνυμου ηφαιστείου, που είναι κάτι σαν καταφύγιο για backpacker, τους βλέπεις παντού, λόγω της ύπαρξης πολλών σχολών ισπανικής γλώσσας και του hippie vibeπου αποπνέει. Με έναν φρέσκο χυμό από εξωτικά φρούτα στο χέρι, κάναμε τη βόλτα μας ανάμεσα σε μικρά δρομάκια, γύρω από μπανανόφυτες αυλές, σωστός λαβύρινθος. Το μέρος δεν μας έλεγε και πολλά, αλλά με 1 ώρα στη διάθεσή μας, δε νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε και γνώμη για πολλά παραπάνω, είπαμε, η Ατιτλάν μας προσφέρθηκε και τη ρουφήξαμε σαν σφηνάκι, γλυκειά και σύντομη. Η βάρκα μας κουβάλησε στον επόμενο και τελευταίο προορισμό μας, το Santiago Atitlan, σε μία εκδρομή που έμοιαζε ολοένα και περισσότερο με τουριστική ξεπέτα, αλλά δε ξέρω τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε με μερικές και μόνο ώρες στη διάθεσή μας. Santiago Atitlan λοιπόν και καθώς προσεγγίζουμε το χωριό παρατηρούμε αρκετές πολυτελείς εξοχικές κατοικίες στις όχθες της λίμνης, ανήκουσες προφανώς σε μέλη της άρχουσας τάξης της χώρας, στη σκιά κυριολεκτικά του επιβλητικού ηφαιστείου. Αφού λοιπόν μας πήγαν σε ένα πανοραμικό σημείο να δούμε τη θέα του χωριού από ψηλά και τις ντόπιες γυναίκες να πλένουν τη μπουγάδα τους με τον παραδοσιακό τρόπο στις όχθες της λίμνης, επισκεφθήκαμε το πιο ενδιαφέρον σημείο της όλης εκδρομής, την εκκλησία του Santiago Apostol. Χτισμένη στα τέλη του 16ου αιώνα και αφού γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε από αναρίθμητους σεισμούς, στέκει ακόμα στην άκρη μιας πλατείας η οποία φιλοξενεί ένα μεγάλο σταυρό στο κέντρο της.
Η εκκλησία στο εσωτερικό της συγκεντρώνει όλα τα συναρπαστικά αυτά κομμάτια ενός παζλ που έχει αναμίξει την καθολική χριστιανική λατρεία που εισήγαγαν οι κονκισταδόρες Ισπανοί και τις παραδοσιακές ανιμιστικές πεποιθήσεις των ιθαγενών. Υφάσματα που κρέμονται από το ταβάνι, κούκλες-αναπαραστάσεις αγίων με φορέματα που φτιάχνουν ντόπιες γυναίκες, με λιωμένα κεριά κολλημένα στο πάτωμα και διάφορα άλλες περίεργες, με βάση τη δική μας εμπειρία, εικόνες.
Εμείς βέβαια, είχαμε ήδη υποστεί το σοκ της φοβερής εμπειρίας σε αντίστοιχη εκκλησία στο San Cristobal de las Casas στο Μεξικό, όπου με το που περάσαμε την είσοδο της εκκλησίας, περάσαμε ταυτόχρονα σε μια άλλη διάσταση και έναν άλλο κόσμο, με τα όσα βλέπεις, μυρίζεις και αισθάνεσαι, οπότε η εκκλησία του Santiago Apostol ήταν πολύ light για εμάς πλέον. Την υπόλοιπη ώρα την περάσαμε δίπλα στην αποβάθρα, γευματίζοντας σε ένα παράπηγμα εστιατορίου στις όχθες της λίμνης, μακριά από τα τουριστικά εστιατόρια στο κέντρο του χωριού. Το φαγητό, ψητό ψάρι, ήταν τίμιο και πάμφθηνο και πλέον μην έχοντας κάτι άλλο να δούμε και να κάνουμε, επιστρέψαμε στη βάση μας. Ξεκουραστήκαμε, φρεσκαριστήκαμε, βγήκαμε για βόλτα το βραδάκι πια στα τουριστικότατα δρομάκια του Παναχατσέλ, ψάχνοντας κάπου να φάμε και μη θέλοντας να καθήσουμε σε κάποιο από τα τουριστικά εστιατόρια που βλέπαμε, βρεθήκαμε κλασσικά με φαγητό του δρόμου στο χέρι σε πλαστικές καρέκλες στην άκρη του πεζοδρομίου να χαζεύουμε την κίνηση και τον κόσμο. Το Παναχατσέλ μου φάνηκε πολύ τουριστικό και άοσμο. Ήμουν όμως ενθουσιασμένος και ανυπομονούσα για την αυριανή μέρα, γιατί μας περίμενε και πάλι η Αντίγουα, ο μεγάλος μου έρωτας στη σαγηνευτική αυτή χώρα.
Last edited by a moderator:
γιατί είχα το παιδί μαζί μου.
