GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.793
- Likes
- 18.401
Το μικρό βανάκι μας αποβιβάζει, κουρασμένους τουρίστες και μπαγκάζια, μετά από το ουκ ευκαταφρόνητο ταξίδι προς τη παλιά πρωτεύουσα της Γουατεμάλας, την πολλά υποσχόμενη Αντίγουα. Ευθύς εκκινήσαμε να βρούμε το φτωχικό μας κατάλυμα, πράγμα διόλου εύκολο, σας διαβεβαιώ. Τι κι αν είχα εκτυπώσει την τοποθεσία, τι κι αν οι δρόμοι ήταν πανεύκολοι ως προς τον προσανατολισμό τους με οριζόντιες και κάθετες οδούς, τι κι αν είχαν άριστη σήμανση, τζίφος, δε το βρίσκαμε με τίποτα. Στρίψε στο στενό, είναι λίγο παρακάτω, αδιέξοδο, όχι πάμε προς τα πίσω, να μη τα πολυλογώ, ο χάρτης του καταλύματος με τη τεράστια βούλα πάνω που έγραφε «La Casona de Antigua” ήταν μια μικρή άσκηση νεύρων. Μίνι συμβούλιο, βαθιές αναπνοές και όπως σχεδόν πάντα η λύση είναι στο ώμο και σε κοιτάζει: κοιτώντας την τεράστια πόρτα πίσω μας, μας ήρθε η θεία επιφοίτηση….χτυπάμε το κουδούνι, ανοίγει η πόρτα και βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο: μια υπέροχη γειτονιά ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας κρυμμένη από τον έξω κόσμο, αποικιακά σπίτια, λιθόστρωτοι δρόμοι, κομψά φανάρια στο πεζοδρόμιο και μια μεγάλη επιγραφή μας φανερώνει τον προορισμό μας. Στη ρεσεψιόν, η χαριτωμένη κοπελίτσα μας ανακοινώνει ότι μας έκαναν αναβάθμιση στη σουίτα τους, όχι από την συμπάθεια που προκαλούμε έτσι ταλαίπωροι και κουρασμένοι, αλλά διότι είμαστε εντελώς μόνοι μας, οι μόνοι ένοικοι του ταπεινού αυτού ενδιαιτήματος. Μια υπέροχη εσωτερική αυλή, περίτεχνα και με γούστο διακοσμημένη, μας οδηγεί σε μία πέτρινη σκάλα στον 1ο όροφο, όπου μας περιμένει το δωμάτιό μας.
(βλέπετε, το δωμάτιο παλιό, το μπάνιο μουχλιασμένο, οι τοίχοι με γρατζουνιές, χάαααλια
)
Μετά από λίγη χαλάρωση και ένα απαραίτητο μπάνιο για φρεσκάρισμα, κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν όπου μας ανακοινώνουν ότι μπορούμε αν θέλουμε να φάμε πρωϊνό, αλλά πρέπει πρώτα να φωνάξουν τον σεφ….εεε, κανένα πρόβλημα, είπαμε ταπεινά, συνηθισμένοι σε τέτοιες αβρότητες από μικροί άλλωστε. Κάνουμε ένα μικρό τουρ του ξενοδοχείου, θαυμάζουμε την ανυπέρβλητη θέα προς το επιβλητικό Volcan de Agua και μεταφερόμαστε σε ένα μικρό κήπο στο πίσω μέρος. Το πρωϊνό απλό, τυπικό της χώρας, δεν ήταν κι ανάγκη να ρθει δα ο σεφ να μας το ετοιμάσει, αλλά εμείς χατίρια δε χαλάμε. Μας είχαν και special bread (φέτα του τόστ), ποιος τη χάρη μας. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας, πήραμε τα απαραίτητα συμπράγκαλα και ξεχυθήκαμε να δούμε την πόλη, με τον καιρό σύμμαχό μας, λουσμένη σε ένα υπέροχο φως, με έναν υπέροχο γαλάζιο ουρανό, σε ωραία ανοιξιάτικη θερμοκρασία. Ανυπομονούμε να βγούμε από το χρυσό μας κλουβί…
(βλέπετε, το δωμάτιο παλιό, το μπάνιο μουχλιασμένο, οι τοίχοι με γρατζουνιές, χάαααλια
)Μετά από λίγη χαλάρωση και ένα απαραίτητο μπάνιο για φρεσκάρισμα, κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν όπου μας ανακοινώνουν ότι μπορούμε αν θέλουμε να φάμε πρωϊνό, αλλά πρέπει πρώτα να φωνάξουν τον σεφ….εεε, κανένα πρόβλημα, είπαμε ταπεινά, συνηθισμένοι σε τέτοιες αβρότητες από μικροί άλλωστε. Κάνουμε ένα μικρό τουρ του ξενοδοχείου, θαυμάζουμε την ανυπέρβλητη θέα προς το επιβλητικό Volcan de Agua και μεταφερόμαστε σε ένα μικρό κήπο στο πίσω μέρος. Το πρωϊνό απλό, τυπικό της χώρας, δεν ήταν κι ανάγκη να ρθει δα ο σεφ να μας το ετοιμάσει, αλλά εμείς χατίρια δε χαλάμε. Μας είχαν και special bread (φέτα του τόστ), ποιος τη χάρη μας. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας, πήραμε τα απαραίτητα συμπράγκαλα και ξεχυθήκαμε να δούμε την πόλη, με τον καιρό σύμμαχό μας, λουσμένη σε ένα υπέροχο φως, με έναν υπέροχο γαλάζιο ουρανό, σε ωραία ανοιξιάτικη θερμοκρασία. Ανυπομονούμε να βγούμε από το χρυσό μας κλουβί…
Last edited by a moderator:
γιατί είχα το παιδί μαζί μου.
