Κίνα Solo στην Κίνα πασχαλιάτικα; Γίνεται!

panius

Member
Μηνύματα
664
Likes
2.720

Πεκίνο

Eίναι μια πόλη που δεν βγαίνει με τίποτα μέσα στις 2 ή 3 μέρες που οργανώνουν τα περισσότερα πρακτορεία. Όσοι έχουν πάει με οργανωμένο γκρουπ και λένε ότι είδαν Πεκίνο, λυπάμαι αλλά δεν είδαν την τύφλα τους. Μπορεί να είδαν Απαγορευμένη Πόλη, Καλοκαιρινό Παλάτι, Ναό του Παραδείσου και Σινικό Τείχος, αλλά Πεκίνο δεν είδαν. Εγώ έκατσα 6 μέρες και νομίζω είδα ελάχιστα.

Μάλλον θα χρειαστώ κάμποσα κεφάλαια για το Πεκίνο. Για να δούμε...

Mia (πολυόροφη) παριζιάνικη πινελιά στους δρόμους του Πεκίνου


ΠΕΚΙΝΟ: εφιάλτης στην πόλη με τις λεύκες:

Εκατομμύρια λεύκες πρέπει να έχουν φυτευτεί στα περίχωρα του Πεκίνου. Τις βλέπεις να σχηματίζουν απέραντες δεντροστοιχείες από το αεροδρόμιο προς το κέντρο. Ο δε ουρανός, χιόνιζε αυτό το σπαστικό μπαμπάκι που βγάζει η λεύκα την Άνοιξη. Μέχρι να μπω στο λεωφορείο για το κέντρο έφτυνα και φύσαγα μπαμπάκι από στόμα και ρουθούνια. Η χαρά της αλλεργίας.



ΠΕΚΙΝΟ: Ένα ατέλειωτο μποτιλιάρισμα.

Είπα να πάρω λεωφορείο να φτάσω στην πόλη οδικώς, για να απολαύσω τις πρώτες εικόνες της κινεζικής πρωτεύουσας. Στο τσακ έχασα το υπερσύγχρονο λεωφορείο με τα μεγάλα φιμέ παράθυρα. Το επόμενο ήρθε ευτυχώς, μόλις 5 λεπτά μετά, μόνο που δεν θα το έλεγες και τόσο σύγχρονο. Πιο πολύ έφερνε σε αυτό που ταξίδευε η Αλίκη Βουγιουκλάκη ως άντρας (λέμε τώρα) και τραγούδαγε για σορολό και άδειες τσέπες. Μπαίνω μέσα, στριμώχνομαι σε μια θεόστενη θέση και μετά από λίγο άρχισε το μαρτύριο. Μας προσπερνούσαν τρίκυκλα, ποδήλατα, χελώνες, εμείς εκεί. Με σταθερή ταχύτητα 0 έως 5 χιλιόμετρα την ώρα. Κάθε φορά που έμπαινε το όχημα σε κόμβο για να στρίψει, εγώ αναθαρρούσα! Με σιγουριά Αθηναίου οδηγού που έβγαινε από την πηγμένη Κατεχάκη για να μπει στην Περιφερειακή Υμηττου, έλεγα μέσα μου «επιτέλους, τώρα θα μολάρει η κίνηση» Αμ δε! Από τη μια μέγγενη στην άλλη μπαίναμε. Το πόδι άρχισε να πονάει από την ακινησία. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Ο θρόμβος από το αίμα που έπηζε ήταν έτοιμος να φύγει από το γόνατο και να πάει να καρφωθεί στον πνεύμονα. Άρχισα, ειλικρινά, να νιώθω κλειστοφοβικά σύνδρομα μέχρι που, ως δια μαγείας ο δρόμος ελευθερώθηκε 1 μόλις χιλιόμετρο πριν το ξενοδοχείο και εγώ ίσα που πρόλαβα να κατέβω στη στάση με όλα τα συμπράγκαλα ανά χείρας και τον οδηγό να μου τη λέει από πάνω που δεν ήμουν έτοιμος να αποβιβαστώ. Έλεος δηλαδή!

Συνολικός χρόνος διαδρομής; Περίπου 2 ώρες (40 λεπτά σε νορμάλ συνθήκες)

Κίνηση; Μην ακούω αηδίες!!!




ΠΕΚΙΝΟ: Ξενοδοχείο


Ξενοδοχείο στο Πεκίνο, χωρίς πινακίδα 500 τετραγωνικά στην οροφή να λάμπει μπουρδελέ χρωματάκι φανταχτερό, να το βλέπεις στα 3 χιλιόμετρα απόσταση δεν νοείται. Θα ήταν τουλάχιστον παρακατιανό και όχι 5στερο σαν το δικό μου.

διακριτική και αφαιρετική σήμανση...

Έκλεισα στο Jingtailong International Hotel, νότια της πλατείας ΤιενΑνμεν. Τεράστιο δωμάτιο, καθαρό, με αρκετές δωρεάν παροχές.

Στα συν:

· η τιμή. Το βρήκα στο Booking με μόλις 40 ευρώ η βραδιά. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς 5 αστέρων (μάλλον στην κατηγορία 4 θα το έβαζα) αλλά και πάλι νομίζω πολύ καλή ευκαιρία!

· Το 24ωρο σούπερ μάρκετ (7/11) ακριβώς δίπλα στην είσοδο. Πολύ βολικό!!! Τα έτοιμα noodles εκεί είναι πραγματικά πλήρη γεύματα και όχι νεροπλήματα σαν αυτά που έχουμε εδώ.
Το πρώτο μου γεύμα επί Κίνας. Yammy!


· Το μετρό, μόλις 2 λεπτά περπάτημα απόσταση.

Στα πλην:

· Όχι και τόσο καλό Wi-fi (δεν με πολυπείραξε. Είχα το κινητό).

· Η τηλεόραση έδειχνε μόνο κινέζικα κανάλια (μικρό το κακό. Απόλαυσα απίστευτα κινέζικα τάλεντ σόου στο CCTV-3, το κρατικό ψυχαγωγικό κανάλι. Υπόψιν, μέτρησα 15 κρατικά κανάλια!!!)

· Το σχεδόν, αποκλειστικά κινέζικο πρωινό. Φοβερή ποικιλία, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να φάω πρωινιάτικα βραστό μαϊντανό (οι κινέζοι τον τιμήσανε δεόντως)

· Η τοποθεσία. Δεν ήταν άσχημη, βόλευε για τα αξιοθέατα, αλλά είχα την αίσθηση ότι ήμουν μακριά από τις ζωντανές περιοχές της πόλης που βρίσκονται βόρεια και ανατολικά της Τιεναμέν.






Πεκίνο: κάγκελα παντού

Κληρονομιά των διαδηλώσεων του 1989, τα κάγκελα πέριξ της πλατείας ΤιενΑνμεν είναι σαν να σου λένε: «άντε πάγαινε από δω, και πολύ έκατσες». Το να μπω μέσα στην πλατεία ήταν σκέτος γολγοθάς. Η πλατεία είναι απροσπέλαστη από τα νότια. 5 σειρές ψηλά κάγκελα τη φράζουν κυριολεκτικά. Έπρεπε να κατέβω στη στάση Qianmen του μετρό, να περάσω αεροπορικό έλεγχο, να βγώ από την άλλη είσοδο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, να περπατήσω 500 μέτρα βόρεια προς το Εθνικό Μουσείο της Κίνας, να στηθώ 5 λεπτά σε άλλη ουρά, να ξαναπεράσω αεροπορικό και σωματικό έλεγχο αυτή τη φορά για να μπώ επιτέλους.... σε άλλη ουρά για το Μαυσωλείο του Μάο!!! Τα νεύρα μου!!!

Για να μη με λέτε υπερβολικό...



Πεκίνο: Μαυσωλείο του Μάο

Άντε λέω, ευκαιρία να δω μια ακόμα μούμια εκτός από τις αιγυπτιακές. Και άλλα κάγκελα. Πολλά κάγκελά! Ο κόσμος σαν τα πρόβατα προχωρούσε αυστηρά οριοθετημένα αναμεσα στα κάγκελα. Μόνο παρέλαση που δεν μας ανάγκασαν να κάνουμε. Φτάνουμε κάποτε στην είσοδο του μαυσωλείου. Ξανά μανά έλεγχος! Μου ανοίγουν την τσάντα και αρχίζουν αυστηρά να μου φωνάζουν σαν να βρήκαν κολομβιανή κοκκαϊνη μέσα. Τώρα, λέω, θα με τσουβαλιάσουν και θα με στείλουν πακέτο στα Ιμαλάϊα να σπάω πέτρες. Με παραδίδουν σε πιο ευγενική κινεζούλα όργανο της τάξης που μου δείχνει πινακίδα στα αγγλικά ότι απαγορεύονται φωτογραφικές μηχανές μέσα στο άδυτο. Το γεγονός ότι όλοι περνούσαν με κάτι τηλεφωνάρες να! με κάμερες πολλών μεγκαπίξελ δεν τους πείραζε! Τέλος πάντων! Σαν απόβρασμα της κοινωνίας με πέταξαν έξω από μια πίσω πόρτα και εγώ βρέθηκα επιτέλους μέσα στην πλατεία! Yeah!!!



Πεκίνο: Τιεν ΑνΜεν

‘Η αλλιώς: τα μαρμαρένια αλώνια. Παγκάκι, ούτε για δείγμα. Έτσι και πας μέρα μεσημέρι και μείνεις πάνω άπο 10 λεπτά, έχεις γίνει τηγανιτό αυγό. Τριγύρω, γκρίζα σοσιαλιστικά μεγαθήρια! Δεν ξέρω αν φταίνε τα γεγονότα του ‘89, αλλά αυτή η πλατεία σε απωθεί με κάθε τρόπο. Αστυνομία παντού! Στην Κίνα υπάρχουν 2 αστυνομίες: οι ανθρώπινες και οι Ρομποκοπ. Οι ανθρώπινη αστυνομία φοράει μπλε στολή. Μπορείς να της μιλήσεις αν θες. Η Ρόμποκοπ αστυνομία φοράει πράσινη στολή, προχωρά με στρατιωτικό βηματισμό, πιάνει θέσεις σε καίρια σημεία, είναι αμίλητη, ανέκφραστη και (χωρίς καμία δόση υπερβολής) κουνάει το κεφάλι δεξιά – αριστερά σαρώνοντας κάθε σπιθαμή εδάφους και αέρα, σαν κάμερα παρακολούθησης. Βγαίνει από τα εργοστάσια του στρατου; Του Κόμματος; Θα σας γελάσω. Είναι πάντως σίγουρα τα μάτια και τα αυτιά του καθεστώτος. Μια διαρκής υπενθύμιση, ότι κοιτάξτε, πλουτίστε όσο θέλετε, χαρείτε αμαρτωλό καπιταλισμό, αλλά μην τυχόν και αμφισβητίσετε το ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα... δεν θέλετε να ξέρετε, (σατανικό γέλιο)!

Υποχρεωτική στάση για φωτογραφία στην ομολογουμένως εντυπωσιακή σημαία με φόντο το πορτραίτο του Μάο και άντε γεια! Ούτε που ξαναπάτησα!
Τι να μας πουν τώρα κάτι Πιάτσες Ναβόνες και Ντι Σπάνιες μπροστά στην ομορφιά της ΤιενΑνμεν!



ΠΕΚΙΝΟ: Το μέγεθος μετράει


Από τα δαιδαλώδη ιστορικά μνημεία που θέλεις 1 μέρα για να γυρίσεις το καθένα, μέχρι τα σύγχρονα μεγαθήρια και τις αχανείς πλατείες, η πόλη είναι απάνθρωπα τεράστια. Βλέπεις στο βάθος τις στέγες της Απαγορευμένης Πόλης και λες, «Έλα μωρέ κοντά είναι»... και περπατάς... και περπατάς... και οι στέγες παραμένουν εκεί, στο ίδιο σημείο του ορίζοντα μακρινές και απρόσιτες. Όταν κάποτε καταφέρεις να φτάσεις, τότε μαθαίνεις ότι, όοοοχι δεν έχεις φτάσει ακόμα στην Απαγορευμένη Πόλη αλλά στην, ας πούμε, Πύλη της Ουράνιας Ευδαιμονίας που οδηγεί στην Απαγορευμένη Πόλη (τι μανία και αυτή των Κινέζων να βάζουν και ένα επίθετο μπροστά από κάθε όνομα!). Περνάς την Πύλη της Ουράνιας Ευδαιμονίας και σε πιάνει η Υπέρτατη Απελπισία γιατί βλέπεις την επόμενη πύλη στα 500 μέτρα μακριά και δεν είσαι καν σίγουρος ότι θα είναι η είσοδος στην Απαγορευμένη Πόλη και όχι κάποια άλλη Πύλη της Παραδείσιας Ομορφιάς, 200 μέτρα πριν τη ρημάδα την Απαγορευμένη. Μην το γελάτε. 500 μέτρα από δω, 200 μέτρα από ‘κει, μέχρι να φτάσεις στο κυρίως αξιοθέατο, θέλεις να γυρίσεις σπίτι να κοιμηθείς κανά 2ωρο.

Μόλις 800 μέτρα μήκος! Τίποτα!!!


Πεκίνο - Η χαρά του συνταξιούχου!


Θες τα υπέροχα πάρκα της πόλης, θες το μαυσωλείο του Μάο, θες το γεγονός ότι τα πάντα γι’ αυτούς είναι δωρεάν, Το Πεκίνο τραβάει τους 70 και άνω σαν μαγνήτης. Και δεν μιλάμε για τον παραδοσιακό γεράκο που θα αρκεστεί σε μια πρέφα στο καφενείο. Ο Κινέζος παππούς είναι πιο δραστήριος και από τον 25χρονο Έλληνα που βαριέται και τα μούσια του να ξυρίσει και έχει γίνει σαν καλόγερος της Μονής Εσφιγμένου.



Θα δείτε ηλικιωμένους να συμμετέχουν σε χορωδίες στο πάρκο να τραγουδούν (πατριωτικά; κομμουνιστικά; ) εμβατήρια, να χορεύουν ταγκό στα πεζοδρόμια, να κάνουν ομαδικές ασκήσεις με σπαθιά, μπάλες, ρακέτες, να παίζουν κινέζικα επιτραπέζια στα παγκάκια. Θα τους δείτε να γυμνάζονται εντατικά, να κάνουν έλξεις στα μονόζυγα πιο πολλές και από τον 25χρονο που είπαμε παραπάνω και πολύ-πολύ ποδήλατο. Θα δείτε γιαγιάδες με τα κινητά να βγάζουν φωτογραφίες τα λουλούδια και τις πεταλούδες ή να πλέκουν κατά δεκάδες στα πάρκα μιλώντας με τις φίλες τους. Δεν θα ξεχάσω τη σκηνή, όπου μια ομάδα ηλικιωμένων καθόταν υπομονετικά στο πάρκο του Ναού του Παραδείσου να βγει κάποιο πουλί από τη φωλιά του δέντρου για να το φωτογραφίσουν. Θα μου πείτε πού το περίεργο; Έπρεπε να δείτε τι μηχανές είχαν! Κάτι τηλεφακοί – τηλεσκόπια που θα τους ζήλευε και επαγγελματίας φωτορεπόρτερ. Πού βρήκαν τέτοιον εξοπλισμό οι συνομήλικοι του Μάο και κυρίως πώς ήξεραν να τον χρησιμοποιούν; Πραγματικά μπράβο τους!



Ο Κινέζος συνταξιούχος θα φορέσει κακόγουστη πολύχρωμη φόρμα και θα πάει με γκρούπ να δει όλα τα αξιοθέατα της πόλης. Θα τους δείτε σίγουρα να ακολουθούν με στρατιωτική σχεδόν πειθαρχεία την ξεναγό τους, η οποία σκούζει στον τηλεβόα για να ακουστεί στη βαρήκοη πελατεία της, ξεκουφαίνοντας όλους τους υπόλοιπους. Πολλοί θα κρατάνε και σημαιάκια. Η πρωτεύουσα της Κίνας πρέπει να ασκεί ιδιαίτερη γοητεία στους ηλικιωμένους κατοίκους της. Ως νέοι, δεν είχαν τη δυνατότητα να πάνε ούτε μέχρι το διπλανό χωριό παρά μόνο εκτελούσαν τις εντολές που έρχονταν από ένα μακρινό και άγνωστο κέντρο. Αυτό το κέντρο πρέπει να είχε πάρει μυθικές διαστάσεις μέσα στο μυαλό τους και τώρα που τους δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να το γνωρίσουν, φροντίζουν να το κάνουν όσο καλύτερα γίνεται. Θα στηθούν 5 η ώρα τα χαράματα να πουν τον Εθνικό Ύμνο και να δουν την έπαρση της σημαίας στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν. Θα καθίσουν υπομονετικά στην ουρά να προσκηνύσουν τον Μάο, θα βγάλουν περίφανες φωτογραφίες μπροστά από το (κακάσχημο) Μέγαρο του Λαού και θα ανέβουν αγόγγυστα όλες τις ανηφοριές του Σινικού Τείχους.


Προσκυνώ Κινέζο παππού (και γιαγιά)!



 

nena

Member
Μηνύματα
867
Likes
470
Ονειρεμένο Ταξίδι
greenland-φεροε-svalbard
Επιτέλους Παναγιωτη!την ιστορία σου την περίμενα πως κ πως!παράκληση:πες για τα κόστη κ τα hostels αν ήταν καλά!!ευχαριστώ ωωω
 

MELAS86-CY

Member
Μηνύματα
76
Likes
214
ακομη γελαω. να σαι καλα. αν και εχω ξαναπαει Κινα με προετοιμασες για το τι θα αντιματωπισω ξανα αφου μετρω αντιστροφα τις μερες. τεταρτη πεταω!!!!!!!!
 

georgiaP

Member
Μηνύματα
55
Likes
35
Ονειρεμένο Ταξίδι
Σαφάρι στην Τανζανία!
Εξαιρετική αφήγηση! Ανυπομονώ για τα υπόλοιπα!
 

vasnorth

Member
Μηνύματα
594
Likes
1.812
Υπέροχη εισαγωγή! Μας βάζεις άμεσα στο κλίμα και με μοναδικό χιούμορ το τι θα συναντήσει ένας επισκέπτης σ΄αυτή την εντυπωσιακή χώρα.
Μου θύμισες πριν χρόνια που ήμασταν με γκρουπ στην Κίνα σε ένα από τα πιο ιστορικά εστιατόρια του Πεκίνου για να δοκιμάσουμε την περίφημη πάπια και ενώ η εξυπηρέτηση ήταν εκπληκτική, τα δύσκολα άρχισαν όταν ζητήσαμε λίγο... ψωμί! Εκεί κυριολεκτικά χαθήκαμε στη μετάφραση. Το σκηνικό που ακολούθησε ήταν ακριβώς το ίδιο που μας περιγράφεις όταν ζήτησες μία Πέπσι. Τελικά βέβαια δεν επήλθε συνεννόηση και καταλήξαμε να τρώμε, πάλι καλά, τις πίτες από ρύζι που σου φέρνουν για να τυλίξεις τα κομμάτια από την πάπια! :)
Είναι ωραίοι άνθρωποι, πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι, αλλά και μοναδικοί έμποροι! Αν θέλουν να σου πουλήσουν κάτι δεν την γλυτώνεις με τίποτα. 99% θα σε αναγκάσουν να το πάρεις!
Περιμένω κι εγώ, όπως πολλά άλλα μέλη του forum τη συνέχεια της ιστορίας σου.:clap:
 

aspa

Member
Μηνύματα
580
Likes
1.562
Επόμενο Ταξίδι
Κολομβία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γυρος του κοσμου
Πολύ ωραία αφήγηση, περιμένουμε την συνέχεια
 

skoumpi

Member
Μηνύματα
1.206
Likes
1.100
Ασε ουτε μεταξύ τους δεν μπορουν να συνεννοηθούν .... πριν κατι χρόνια στο Πεκινο μεσα σε ταξί δινουμε στον ταξιτζή την διεύθυνση γραμμένη σε χαρτι.... Τίποτα, παίρνουμε τηλέφωνο και του δίνουμε να μιλήσει με την κοπέλα..... Τιποτα , παίρνει αυτός κάποια τηλέφωνα.... Τιποτα ξανα παίρνουμε στο θέατρο και η κοπέλα φωνάζει καποιον άλλο που μιλούσε κάποια άλλη "διαλεκτο" να την πω??? και με τα χίλια βάσανα πήγαμε.
Επίσης δεν σου λέει κανένας "Οχι δεν ξερω..." οταν ρωτάς κάτι. Ολοι σου λενε προς τα που να πας ακόμη και αν σε στελνουν οπουδήποτε!!! Κουνάνε καταφατικά το κεφάλι και σε στελνουν.....

Οσο για τις φωτογραφίες εμεις πρέπει να είμαστε σε κορνίζα στο σαλόνι τουλάχιστον 60-80 σπιτιών της Κίνας χα χα χα!!!! Στην απαγορευμένη πολη απο ενα σημείο και μετα μονο ποζάραμε.... με ολόκληρες φαμίλιες με thumb up , victory κτλ. Απ' ότι μας εξήγησε η ξεναγός καποιοι απο αυτους τους ανθρώπους ηταν απο την επαρχία της Κινας και πρωτη φορά εβλεπαν δυτικους.... το θεωρούσαν αξιολογο να εχουν να δείχνουν μια φωτογραφία μαζί μας...
Περιμένουμε τη συνέχεια....
 
Last edited by a moderator:

villi

Member
Μηνύματα
1.088
Likes
2.789
Πολύ γέλιο όπως πάντα!Σκέτη ψυχοθεραπεία είσαι!Συνέχισε ετσι,έχεις μεγάλο fun club!
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.116
Μηνύματα
880.714
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom