panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Πεκίνο – Απαγορευμένη Πόλη
Αφήνω την πλατεία ΤιενΑνμεν σχεδόν τρεκλίζοντας. Αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουνα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση του 20ωρου ταξιδιού, το πλαστικό φαγητό που έφαγα χθες βράδυ, η κοσμοπλημμύρα, ή η ταλαιπωρία και η άσχημη εντύπωση που αποκόμισα με τους τόσους ελέγχους, την σταλινική αυστηρότητα και τα κάγκελα στην πλατεία. Γεγονός είναι ότι το αίσθημα ιλίγγου στο κεφάλι μου δεν έλεγε να φύγει.
Αγνοώ επιδεικτικά τον Μάο και το πορτραίτο του που κρέμεται σαν σεμεδάκι πάνω από την Πύλη της Παραδεισένιας Ειρήνης που οδηγεί στην Απαγορευμένη Πόλη, συνεχίζω λίγα μέτρα δυτικότερα και μπαίνω στο υπέροχο...
Zhongshan Park!
Όαση! Θεόσταλτο δώρο που εξαφάνισε τα δυσάρεστα συμπτώματα της ζαλάδας μονομιάς! Βρήκα μια υπέροχη τσαγερί από τα τέλη του 19ου αιώνα και έκατσα για μια ωρίτσα, ίσα να συνέλθω και να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Ζεν καταστάσεις με την κινέζικη "τόινγκ - τόινγκ" μουσική να παίζει διακριτικά από τα μεγάφωνα, τα κόκκινα φαναράκια και τους πέτρινους κήπους που φέρνουν θετική ενέργεια (το πιστεύω αυτό). Το πράσινο τσάι το λάτρεψα! Ελαφρύ και καταπραϋντικό. Δεν ξέρω αν το έπινα σωστά όμως γιατί την μισή πρασινάδα που επέπλεε στο ποτήρι την βόσκησα σαν προβατάκι των Άλπεων. Δεν με χάλασε όμως. Τη βρήκα πεντανόστιμη. Χάρμα ήταν και τα γεμιστά μπισκοτάκια με τα ανάγλυφα ιδεογράμματα που συνόδεψαν το τσάι μου. Να ‘ναι καλά η σερβιτόρα που μου έβαλε μπόλικα και είχα να μασουλάω στις απέραντες εκτάσεις της Απαγορευμένης Πόλης.
Εκπληκτικής ομορφιάς ήταν και οι τουλίπες, απλωμένες σε όλη την έκταση του πάρκου σχηματίζοντας υπέροχες χρωματικές συνθέσεις. Τα περήφανα γηρατειά της Κίνας, φυσικά είχαν πάθει παράκρουση και έβγαζαν ακατάπαυστα κοντινές λήψεις και την παραμικρή χρωματική απόχρωση! Ακόμα εκεί πρέπει να είναι και να φωτογραφίζουν τις (ξεραμένες πια) τουλίπες.
Σε σχέση με τα άλλα τεράστια και ιστορικά πάρκα του Πεκίνου το παρκάκι αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας, όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο της πόλης και χωρίς τα φωνακλάδικα πλήθη, που αποτελεί μια πραγματική όαση ηρεμίας και χαλάρωσης. Άσε που έβγαλε από πάνω μου όλη την αρνητική ενέργεια της Τιενανμεν. Αυτό πού το πας;
Στα βόρεια του πάρκου, σχεδόν άγγιζες την ηρεμία, με θέα τις κλαίουσες ιτιές, την τάφρο και τους πύργους της Απαγορευμένης Πόλης.
Απαγορευμένη Πόλη (Θα την λεώ ΑΠ για συντομία)
Γατάκια Ευρωπαίοι! Έχουμε και εμείς γκαργκόιλ και είναι πιο τρομαχτικά απ' τα δικά σας. Να εδώ, η Βλοσυρή Κότα! μπρρρρρρ...
ΑΠ λοιπόν! Το μεγαλύτερο ανακτορικό συγκρότημα στον πλανήτη και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο. Αν και 600 ετών, επιβάλλεται στο σύγχρονο Πεκίνο και το οριοθετεί ακόμα και 70 χιλιόμετρα μακριά! Όλοι οι Περιφερειακοί αυτοκινητόδρομοι της πόλης -5 τον αριθμό παρακαλώ! (σχεδιάζεται και 6ος) - έχουν ως απόλυτο κέντρο την ΑΠ! Όλες οι μεγάλες κεντρικές λεωφόροι είναι απόλυτα παράλληλες με τα τείχη της ΑΠ.
Το ίδιο το Πεκίνο οφείλει την ύπαρξή του στην ΑΠ. Τη δημιούργησαν οι καρακομπλεξάρες Μογγόλοι για να δείξουν στους πολιτισμένους Κινέζους ότι δεν ήταν βάρβαροι κτηνοτρόφοι (μάλλον δεν τους πολυ-έπεισαν) και την πήραν μετά οι Μινγκ (ναι, αυτοί με τα βάζα) για να τη φέρουν σε αυτό το απόγειο που βλέπουμε σήμερα.
Για πάμε να την γνωρίσουμε...
Περνάς την πύλη. (αν έχεις δει και τον Τελευταίο Αυτοκράτορα ένα ρίγος σε πιάνει όσο να πεις).
Εντυπωσιάζεσαι από το τεράστιο μέγεθος της πλατείας που ανοίγεται μπροστά σου και το εντυπωσιακό κτήριο στο βάθος.
Όλο ενδιαφέρον διαβάζεις ότι πρόκειται για την αίθουσα της Προστατευτικής Αρμονίας χτισμένη το χίλια τετρακόσια τόσο.
Θαυμάζεις τη λιτή και απέριττη αρχιτεκτονική και προχωράς γεμάτος ικανοποίηση που δεν είσαι αμερικανάκι χαζοτουρίστας, αλλά ένας καλλιεργημένος άνθρωπος με γνήσιο ενδιαφέρον για την ιστορία και την τέχνη των άλλων λαών.
Έλα όμως που αμέσως μετά, να σου ξανά πάλι το ίδιο σκηνικό. Απέραντη πλατεία και εντυπωσιακό (και ίδιο) κτήριο στο βάθος! Ο χάρτης λέει ότι εκεί είναι η αίθουσα της Μέσης Αρμονίας και εκεί σε ζώνουν τα φίδια και αναρωτιέσαι πόσες Αρμονίες προβλέπει το κινέζικο Φενγκ Σούι, να ξέρουμε πόσο θα περπατήσουμε βρε αδερφέ!
3 είναι η αρμονίες μην σας κουράζω, (Προστατευτική, Μέση και Υπέρτατη) και τόσες είναι και οι αντίστοιχες αίθουσες, όλες ίδιες! Μετά ξεκινάνε τα παλάτια της Επίγειας Γαλήνης, της Ουράνιας Αγνότητας, των Χιλίων Φθινοπώρων, και δεν ξέρω και εγώ πόσα άλλα, όλα ίδια και απαράλλακτα και εσύ έχεις προ πολλού ξεχάσει την καλλιέργεια και έχεις γίνει αμερικανάκι χαζοτουρίστας που περιφέρεσαι ασκόπως λέγοντας «Well…its'like…wharever… who cares? booooring…lets go to the mall...”
Αυτά τα λέει η πλειοψηφία. Εγώ ξετρελάθηκα! Έκατσα 3 ώρες γεμάτες και το καταφχαριστήθηκα! Έβαλα κινέζικη τσιν τσαν τσον μουσική στα ακουστικά, να μην ακούω τις παραφωνίες από τα τρύπια μεγάφωνα των ξεναγών και των σεκιουριτάδων, έκλεισα τον οδηγό (τι σημασία έχει να ξέρω αν το κτήριο που βλέπω ονομάζεται Παραδεισένια Αγνότητα ή Ονειρεμένη Απαλότητα. Σουπλίν είμαι; ) και εξερεύνησα τον χώρο με τους δικούς μου ρυθμούς. Ξέφευγα από τις ορδές των τουριστών και τις τεράστιες αίθουσες των θρόνων και πήγαινα στα μικρότερα και πιο άγνωστα κτήρια, σχεδόν άδεια από κόσμο, τα οποία φιλοξενούσαν ωραίες εκθέσεις κεραμικής και καλλιγραφίας. Τα περισσότερα από αυτά περιμένουν ακόμα την ανακαίνισή τους. Τα χρώματα και οι τοιχογραφίες είναι ξεθωριασμένες αλλά η αίσθηση περισσότερο αυθεντική σε σχέση με τα πιο σημαντικά κτήρια που στην κυριολεξία λάμπουν ύστερα από πολυετείς και πολυέξοδες αναστηλώσεις (δεν χόρταινα να κοιτάζω τους ολόχρυσους ζωγραφιστούς δράκους που πλαισιώνουν τα κτήρια αυτά απ’ άκρη σε άκρη για να φέρουν καλή τύχη στον αυτοκράτορα).
Εννοείται ξετρελάθηκα με τα λιοντάρια! Το απόλυτο κινέζικο κλισέ! Πρέπει να έβγαλα καμιά 10αριά φωτογραφίες μόνο το λιονταροστόμα.
Στην αίθουσα των ρολογιών φυσικά και πήγα! Δώρα από τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης, τα περισσότερα ρολόγια χρονολογούνται μεταξύ 1700 και 1800. Σωστά κομψοτεχνήματα, απίστευτα λεπτοδουλεμένα και με τόσο περίπλοκους μηχανισμούς στο εσωτερικό τους που δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι έβλεπα τους προγόνους των σημερινών ρομπότ. Ελέφαντες κουνούσαν τις προβοσκίδες τους, παγόδες εμφανίζονταν από τη βάση, μικρά ανθρωπάκια έγραφαν καλλιγραφικά ιδεογράμματα, όλα υπέροχα αριστουργήματα και τόσο μικροσκοπικά!
Πόσο λοιπόν μπορεί να διαρκέσει μία επίσκεψη στην ΑΠ;
Χμμμμ.... δύσκολο...
Αν είσαι Κινέζος μπορεί να θέλεις και 2 μέρες.
Για την παρέα μας εδώ, που αγαπάμε να γνωρίζουμε νέα πράγματα, πιστεύω 3 με 4 ώρες είναι καλά.
Για την υπόλοιπη μάζα, σε μια ωρίτσα την ξεπετάς άνετα! (γιατί, να λέμε και του στραβού το δίκιο, από ένα σημείο και μετά η ΑΠ επαναλαμβάνεται μονότονα σαν ρώσικη κούκλα μπαμπούσκα).
Βγήκα από την βόρεια πύλη και έκατσα για λίγο στην τάφρο της ΑΠ, να πάρω δυνάμεις. Ήταν 5 το απόγευμα, η ημέρα τελείωνε και δεν είχα δει τίποτε ακόμα από την πόλη. Ωραίο το Πεκίνο του αυτοκράτορα, εντυπωσιακό αλλά άσχημο και απωθητικό το κυβερνητικό Πεκίνο.... όμως το αληθινό Πεκίνο πώς είναι;
Αφήνω την πλατεία ΤιενΑνμεν σχεδόν τρεκλίζοντας. Αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουνα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση του 20ωρου ταξιδιού, το πλαστικό φαγητό που έφαγα χθες βράδυ, η κοσμοπλημμύρα, ή η ταλαιπωρία και η άσχημη εντύπωση που αποκόμισα με τους τόσους ελέγχους, την σταλινική αυστηρότητα και τα κάγκελα στην πλατεία. Γεγονός είναι ότι το αίσθημα ιλίγγου στο κεφάλι μου δεν έλεγε να φύγει.
Αγνοώ επιδεικτικά τον Μάο και το πορτραίτο του που κρέμεται σαν σεμεδάκι πάνω από την Πύλη της Παραδεισένιας Ειρήνης που οδηγεί στην Απαγορευμένη Πόλη, συνεχίζω λίγα μέτρα δυτικότερα και μπαίνω στο υπέροχο...
Zhongshan Park!
Όαση! Θεόσταλτο δώρο που εξαφάνισε τα δυσάρεστα συμπτώματα της ζαλάδας μονομιάς! Βρήκα μια υπέροχη τσαγερί από τα τέλη του 19ου αιώνα και έκατσα για μια ωρίτσα, ίσα να συνέλθω και να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Ζεν καταστάσεις με την κινέζικη "τόινγκ - τόινγκ" μουσική να παίζει διακριτικά από τα μεγάφωνα, τα κόκκινα φαναράκια και τους πέτρινους κήπους που φέρνουν θετική ενέργεια (το πιστεύω αυτό). Το πράσινο τσάι το λάτρεψα! Ελαφρύ και καταπραϋντικό. Δεν ξέρω αν το έπινα σωστά όμως γιατί την μισή πρασινάδα που επέπλεε στο ποτήρι την βόσκησα σαν προβατάκι των Άλπεων. Δεν με χάλασε όμως. Τη βρήκα πεντανόστιμη. Χάρμα ήταν και τα γεμιστά μπισκοτάκια με τα ανάγλυφα ιδεογράμματα που συνόδεψαν το τσάι μου. Να ‘ναι καλά η σερβιτόρα που μου έβαλε μπόλικα και είχα να μασουλάω στις απέραντες εκτάσεις της Απαγορευμένης Πόλης.
Εκπληκτικής ομορφιάς ήταν και οι τουλίπες, απλωμένες σε όλη την έκταση του πάρκου σχηματίζοντας υπέροχες χρωματικές συνθέσεις. Τα περήφανα γηρατειά της Κίνας, φυσικά είχαν πάθει παράκρουση και έβγαζαν ακατάπαυστα κοντινές λήψεις και την παραμικρή χρωματική απόχρωση! Ακόμα εκεί πρέπει να είναι και να φωτογραφίζουν τις (ξεραμένες πια) τουλίπες.
Σε σχέση με τα άλλα τεράστια και ιστορικά πάρκα του Πεκίνου το παρκάκι αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας, όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο της πόλης και χωρίς τα φωνακλάδικα πλήθη, που αποτελεί μια πραγματική όαση ηρεμίας και χαλάρωσης. Άσε που έβγαλε από πάνω μου όλη την αρνητική ενέργεια της Τιενανμεν. Αυτό πού το πας;
Στα βόρεια του πάρκου, σχεδόν άγγιζες την ηρεμία, με θέα τις κλαίουσες ιτιές, την τάφρο και τους πύργους της Απαγορευμένης Πόλης.
Απαγορευμένη Πόλη (Θα την λεώ ΑΠ για συντομία)
Γατάκια Ευρωπαίοι! Έχουμε και εμείς γκαργκόιλ και είναι πιο τρομαχτικά απ' τα δικά σας. Να εδώ, η Βλοσυρή Κότα! μπρρρρρρ...
ΑΠ λοιπόν! Το μεγαλύτερο ανακτορικό συγκρότημα στον πλανήτη και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο. Αν και 600 ετών, επιβάλλεται στο σύγχρονο Πεκίνο και το οριοθετεί ακόμα και 70 χιλιόμετρα μακριά! Όλοι οι Περιφερειακοί αυτοκινητόδρομοι της πόλης -5 τον αριθμό παρακαλώ! (σχεδιάζεται και 6ος) - έχουν ως απόλυτο κέντρο την ΑΠ! Όλες οι μεγάλες κεντρικές λεωφόροι είναι απόλυτα παράλληλες με τα τείχη της ΑΠ.
Το ίδιο το Πεκίνο οφείλει την ύπαρξή του στην ΑΠ. Τη δημιούργησαν οι καρακομπλεξάρες Μογγόλοι για να δείξουν στους πολιτισμένους Κινέζους ότι δεν ήταν βάρβαροι κτηνοτρόφοι (μάλλον δεν τους πολυ-έπεισαν) και την πήραν μετά οι Μινγκ (ναι, αυτοί με τα βάζα) για να τη φέρουν σε αυτό το απόγειο που βλέπουμε σήμερα.
Για πάμε να την γνωρίσουμε...
Περνάς την πύλη. (αν έχεις δει και τον Τελευταίο Αυτοκράτορα ένα ρίγος σε πιάνει όσο να πεις).
Εντυπωσιάζεσαι από το τεράστιο μέγεθος της πλατείας που ανοίγεται μπροστά σου και το εντυπωσιακό κτήριο στο βάθος.
Όλο ενδιαφέρον διαβάζεις ότι πρόκειται για την αίθουσα της Προστατευτικής Αρμονίας χτισμένη το χίλια τετρακόσια τόσο.
Θαυμάζεις τη λιτή και απέριττη αρχιτεκτονική και προχωράς γεμάτος ικανοποίηση που δεν είσαι αμερικανάκι χαζοτουρίστας, αλλά ένας καλλιεργημένος άνθρωπος με γνήσιο ενδιαφέρον για την ιστορία και την τέχνη των άλλων λαών.
Έλα όμως που αμέσως μετά, να σου ξανά πάλι το ίδιο σκηνικό. Απέραντη πλατεία και εντυπωσιακό (και ίδιο) κτήριο στο βάθος! Ο χάρτης λέει ότι εκεί είναι η αίθουσα της Μέσης Αρμονίας και εκεί σε ζώνουν τα φίδια και αναρωτιέσαι πόσες Αρμονίες προβλέπει το κινέζικο Φενγκ Σούι, να ξέρουμε πόσο θα περπατήσουμε βρε αδερφέ!
3 είναι η αρμονίες μην σας κουράζω, (Προστατευτική, Μέση και Υπέρτατη) και τόσες είναι και οι αντίστοιχες αίθουσες, όλες ίδιες! Μετά ξεκινάνε τα παλάτια της Επίγειας Γαλήνης, της Ουράνιας Αγνότητας, των Χιλίων Φθινοπώρων, και δεν ξέρω και εγώ πόσα άλλα, όλα ίδια και απαράλλακτα και εσύ έχεις προ πολλού ξεχάσει την καλλιέργεια και έχεις γίνει αμερικανάκι χαζοτουρίστας που περιφέρεσαι ασκόπως λέγοντας «Well…its'like…wharever… who cares? booooring…lets go to the mall...”
Αυτά τα λέει η πλειοψηφία. Εγώ ξετρελάθηκα! Έκατσα 3 ώρες γεμάτες και το καταφχαριστήθηκα! Έβαλα κινέζικη τσιν τσαν τσον μουσική στα ακουστικά, να μην ακούω τις παραφωνίες από τα τρύπια μεγάφωνα των ξεναγών και των σεκιουριτάδων, έκλεισα τον οδηγό (τι σημασία έχει να ξέρω αν το κτήριο που βλέπω ονομάζεται Παραδεισένια Αγνότητα ή Ονειρεμένη Απαλότητα. Σουπλίν είμαι; ) και εξερεύνησα τον χώρο με τους δικούς μου ρυθμούς. Ξέφευγα από τις ορδές των τουριστών και τις τεράστιες αίθουσες των θρόνων και πήγαινα στα μικρότερα και πιο άγνωστα κτήρια, σχεδόν άδεια από κόσμο, τα οποία φιλοξενούσαν ωραίες εκθέσεις κεραμικής και καλλιγραφίας. Τα περισσότερα από αυτά περιμένουν ακόμα την ανακαίνισή τους. Τα χρώματα και οι τοιχογραφίες είναι ξεθωριασμένες αλλά η αίσθηση περισσότερο αυθεντική σε σχέση με τα πιο σημαντικά κτήρια που στην κυριολεξία λάμπουν ύστερα από πολυετείς και πολυέξοδες αναστηλώσεις (δεν χόρταινα να κοιτάζω τους ολόχρυσους ζωγραφιστούς δράκους που πλαισιώνουν τα κτήρια αυτά απ’ άκρη σε άκρη για να φέρουν καλή τύχη στον αυτοκράτορα).
Εννοείται ξετρελάθηκα με τα λιοντάρια! Το απόλυτο κινέζικο κλισέ! Πρέπει να έβγαλα καμιά 10αριά φωτογραφίες μόνο το λιονταροστόμα.
Στην αίθουσα των ρολογιών φυσικά και πήγα! Δώρα από τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης, τα περισσότερα ρολόγια χρονολογούνται μεταξύ 1700 και 1800. Σωστά κομψοτεχνήματα, απίστευτα λεπτοδουλεμένα και με τόσο περίπλοκους μηχανισμούς στο εσωτερικό τους που δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι έβλεπα τους προγόνους των σημερινών ρομπότ. Ελέφαντες κουνούσαν τις προβοσκίδες τους, παγόδες εμφανίζονταν από τη βάση, μικρά ανθρωπάκια έγραφαν καλλιγραφικά ιδεογράμματα, όλα υπέροχα αριστουργήματα και τόσο μικροσκοπικά!
Πόσο λοιπόν μπορεί να διαρκέσει μία επίσκεψη στην ΑΠ;
Χμμμμ.... δύσκολο...
Αν είσαι Κινέζος μπορεί να θέλεις και 2 μέρες.
Για την παρέα μας εδώ, που αγαπάμε να γνωρίζουμε νέα πράγματα, πιστεύω 3 με 4 ώρες είναι καλά.
Για την υπόλοιπη μάζα, σε μια ωρίτσα την ξεπετάς άνετα! (γιατί, να λέμε και του στραβού το δίκιο, από ένα σημείο και μετά η ΑΠ επαναλαμβάνεται μονότονα σαν ρώσικη κούκλα μπαμπούσκα).
Βγήκα από την βόρεια πύλη και έκατσα για λίγο στην τάφρο της ΑΠ, να πάρω δυνάμεις. Ήταν 5 το απόγευμα, η ημέρα τελείωνε και δεν είχα δει τίποτε ακόμα από την πόλη. Ωραίο το Πεκίνο του αυτοκράτορα, εντυπωσιακό αλλά άσχημο και απωθητικό το κυβερνητικό Πεκίνο.... όμως το αληθινό Πεκίνο πώς είναι;
