panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Back to Beijing - Φαγητό - Σόου
Φεύγω απ’ το Σιάν με μαύρη καρδιά. Ήθελα πραγματικά να κάτσω μια μέρα παραπάνω. Αν δεν είχα κλείσει με το ακριβό bullet train, νομίζω θα άλλαζα το πρόγραμμα και θα καθόμουν.
Φτάνω στο Πεκίνο μεσημεράκι. (λιγότερο από 4μιση ώρες για μια διαδρομή 1500 χιλιομέτρων! Απίστευτο;; )
Δεν είχα διάθεση να επισκεφτώ κανένα μνημείο. Έκλεισα μόνο για το βράδυ παράσταση KungFu στο πολυδιαφημισμένο RED THEATER (φτου μου).
Μέχρι να πάω στο σόου, περπατούσα χωρίς πρόγραμμα στην εμπορική γειτονιά Wangfujing.
Στην υπαίθρια αγορά τροφίμων του εμπορικού αυτού δρόμου θα βρείτε κάθε λογής ζωντανό ον έτοιμο προς βρώσιν: από ζωντανούς σκορπιούς που μόλις τους παραγγείλεις βυθίζονται σε ζεματιστό λάδι και γίνονται κριτσινιστό σνακ, μέχρι αστερίες και ολόκληρα περιστέρια. Όλα καρφωμένα στα σουβλάκια τους, περιποιημένα, σε ωραίες σειρές, να τα βλέπεις να σου ανοίγει η όρεξη και να σου τρέχουν τα σάλια!!! (μπλιαξ)
Βέβαια, έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό το ζωικό υπερθέαμα γίνεται με σκοπό να προσελκύσει περισσότερο το ενδιαφέρον και την περιέργεια του κόσμου. Ούτε μια φορά δεν είδα κάποιον να καταβροχθίζει έντομα. Όλοι έτρωγαν πολύ πιο νορμάλ φαγητά, όπως και εγώ άλλωστε.
νορμάλ φαγητά! χχαχααχαχαχαχα!!!!!
Στην Κίνα, δεν δίστασα καθόλου να δοκιμάζω street food λιχουδιές. Σε αντίθεση με Ινδία και Αίγυπτο, εδώ αγόραζα άφοβα ότι φαινόταν και μύριζε ωραία.
Στο Σιάν δοκίμασα τοπικό χάμπουργκερ με αρνίσιο κρέας σε παραδοσιακό στρογγυλό ψωμάκι.
Οι δικοί μου για να με πειράξουν, μου έστελναν φωτογραφίες από ουζερί με μεζέδες και καλαμαράκια για να δουν τι χάνω που λείπω Μεγάλη Εβδομάδα. Γατάκια! Εγώ τι κάνω νομίζετε;;;; Καλαμαράκια εσείς, καλαμαρο-άλιεν εγώ!
Στο Σιαν δεν γίνεται να πας και να μην δοκιμάσεις το διάσημο ντόπιο πιάτο PaoMo!
Πληρώνεις στο ταμείο και παίρνεις μια βαθιά γαβάθα και 2 στρογγυλά ψωμάκια.
Κόβεις σε μικρα κομματάκια τα ψωμιά και τα ρίχνεις μέσα στο βαθύ πιάτο. Στη συνέχεια το πας στην κουζίνα, όπου στο γεμίζουν με πεντανόστιμη ζεστή σούπα με νουντλς και λαχανικά και ένα μεγάλο κομμάτι αρνίσιο κρέας από πάνω.
Το συνοδεύεις με βραστά κεφάλια γλυκό σκόρδο! Παιδιά, τι να πω... εγώ, που τρελαίνομαι για σούπες πραγματικά το καταχάρηκα αυτό το πιάτο! Μην το χάσετε με τίποτα!!!
Στο Pingyao δοκίμασα το φημισμένο μοσχαράκι της περιοχής σε μια υπέροχη κόκκινη σάλτσα με λαχανικά.
Για να φας το ρύζι, πρέπει να φέρεις το μπολ κάτω από το σαγόνι και με τα ξυλάκια να σπρώχνεις το περιεχόμενο μέσα στο στόμα. Έχω μάθει να τρώω (κάπως) με ξυλάκια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω αυτή την υπέροχη σάλτσα να πάει χαμένη. Ζητάω και μου φέρνουν πιρούνι και βυθίζω το ρύζι μέσα στη σάλτσα! Ήταν απλά θεϊκό!!! Κάτι Αυστραλοί που καθόντουσαν απέναντί μου με είδαν, ζούλεψαν και έκαναν ακριβώς το ίδιο! «This is rice papara» τους λέω! χχαχαχχαχα!!!!
Φυσικά δοκίμασα και τα απολαυστικά dumplings! Εγώ τα ονόμασα Kinder έκπληξη γιατί το καθένα είχε και διαφορετική γέμιση. Στα φέρνουν το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε κυλινδρικά ξύλινα σκεύη, με τρύπες από κάτω για να περνάει ο ατμός και να «αναπνέει» το ζυμαρικό. Αναγνώρισα τη γέμιση από κιμά, γαρίδα, σπανάκι και τυρί και τα 8 όμως ήταν πεντανόστιμα!
Έχοντας ξετρελαθεί στην Ιαπωνία με τα ramennoodles, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που τα βρήκα σε αφθονία και στην Κίνα.
Τα έτρωγα σε κάτι γκρεμίδια στα χούτονγκς του Πεκίνου με 1μιση ευρώ,
...αλλά κυρίως τα απολάμβανα στη γιαπωνέζικη αλυσίδα Ajisen Ramen, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και στα εμπορικά κέντρα, με γαρίδες πανέ για ορεκτικό και πάντα με πράσινο τσάι που προσφέρεται δωρεάν. (αν κάποιος ξέρει πού πουλάνε ramen noodles στην Αθήνα, πείτε μου σας παρακαλώ).
Το επιδόρπιο ήταν παγωτό ξυλάκι ανανά ή μάνγκο, αλλά και φρούτα σε καλαμάκι (κυρίως φράουλες, ακτινίδια και ανανάς) βουτηγμένα σε ζεστή καραμέλα η οποία τα αγκάλιαζε με θαλπωρή από όλες τις μεριές και έπηζε νωχελικά πάνω τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πεντανόστιμο φρουτο-γλυφιτζούρι που προσέλκυε τα μικρά παιδιά, εμένα τον μαντράχαλο και όλες τις μύγες Πεκίνου, Σανγκάης και περιχώρων!
Υπ όψιν, δεν αντιμετώπισα το παραμικρό στομαχικό πρόβλημα!
Η παράσταση Kung Fu που είδα το βράδυ ήταν "υπέροχη", με τους ηθοποιούς να "μιλάνε" αγγλικά (!) (playback από το ηχείο έπαιζε και αυτοί απλά ανοιγόκλειναν το στόμα), να κάνουν εντυπωσιακά - ομολογουμένως - ακροβατικά με κραυγές που θα ζήλευε και ο Τσάκι Τσαν και στο μεσοδιάστημα που δεν τρυπιώντουσαν με τις λόγχες να σου πετάν και μερικά ψήγματα κινεζικής φιλοσοφίας (ισορροπία του γιν και του γιανγκ, σωματική Ρώμη σε ισορροπία με το πνεύμα για να δέσει το γλυκό και άλλα τέτοια ψαγμένα). Μπορώ να πω ότι εντρύφησα σε βάθος στην κουλτούρα του KungFu σε σημείο να πάω να ξυρίσω το κεφάλι και να φορέσω τον πορτοκαλί χιτώνα, μέχρι που οι ηθοποιοί βγήκαν στο τέλος και άρχισαν να φωτογραφίζονται επ' αμοιβή με τους θεατές - τουρίστες παίρνοντας γελοίες πόζες. Εκεί λέω "ρε συ, λες να είναι tourist trap;;;; μπααααα... δεν νομίζω....
Για την επόμενη μέρα έχω προγραμματίσει επίσκεψη στο Γκρέιτ Γουόλ οφ Τσάινα! (κάτσε να βάλω την πινέζα στον χάρτη...)
Φεύγω απ’ το Σιάν με μαύρη καρδιά. Ήθελα πραγματικά να κάτσω μια μέρα παραπάνω. Αν δεν είχα κλείσει με το ακριβό bullet train, νομίζω θα άλλαζα το πρόγραμμα και θα καθόμουν.
Φτάνω στο Πεκίνο μεσημεράκι. (λιγότερο από 4μιση ώρες για μια διαδρομή 1500 χιλιομέτρων! Απίστευτο;; )
Δεν είχα διάθεση να επισκεφτώ κανένα μνημείο. Έκλεισα μόνο για το βράδυ παράσταση KungFu στο πολυδιαφημισμένο RED THEATER (φτου μου).
Μέχρι να πάω στο σόου, περπατούσα χωρίς πρόγραμμα στην εμπορική γειτονιά Wangfujing.
Στην υπαίθρια αγορά τροφίμων του εμπορικού αυτού δρόμου θα βρείτε κάθε λογής ζωντανό ον έτοιμο προς βρώσιν: από ζωντανούς σκορπιούς που μόλις τους παραγγείλεις βυθίζονται σε ζεματιστό λάδι και γίνονται κριτσινιστό σνακ, μέχρι αστερίες και ολόκληρα περιστέρια. Όλα καρφωμένα στα σουβλάκια τους, περιποιημένα, σε ωραίες σειρές, να τα βλέπεις να σου ανοίγει η όρεξη και να σου τρέχουν τα σάλια!!! (μπλιαξ)
Βέβαια, έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό το ζωικό υπερθέαμα γίνεται με σκοπό να προσελκύσει περισσότερο το ενδιαφέρον και την περιέργεια του κόσμου. Ούτε μια φορά δεν είδα κάποιον να καταβροχθίζει έντομα. Όλοι έτρωγαν πολύ πιο νορμάλ φαγητά, όπως και εγώ άλλωστε.
νορμάλ φαγητά! χχαχααχαχαχαχα!!!!!
Στην Κίνα, δεν δίστασα καθόλου να δοκιμάζω street food λιχουδιές. Σε αντίθεση με Ινδία και Αίγυπτο, εδώ αγόραζα άφοβα ότι φαινόταν και μύριζε ωραία.
Στο Σιάν δοκίμασα τοπικό χάμπουργκερ με αρνίσιο κρέας σε παραδοσιακό στρογγυλό ψωμάκι.
Οι δικοί μου για να με πειράξουν, μου έστελναν φωτογραφίες από ουζερί με μεζέδες και καλαμαράκια για να δουν τι χάνω που λείπω Μεγάλη Εβδομάδα. Γατάκια! Εγώ τι κάνω νομίζετε;;;; Καλαμαράκια εσείς, καλαμαρο-άλιεν εγώ!
Στο Σιαν δεν γίνεται να πας και να μην δοκιμάσεις το διάσημο ντόπιο πιάτο PaoMo!
Πληρώνεις στο ταμείο και παίρνεις μια βαθιά γαβάθα και 2 στρογγυλά ψωμάκια.
Κόβεις σε μικρα κομματάκια τα ψωμιά και τα ρίχνεις μέσα στο βαθύ πιάτο. Στη συνέχεια το πας στην κουζίνα, όπου στο γεμίζουν με πεντανόστιμη ζεστή σούπα με νουντλς και λαχανικά και ένα μεγάλο κομμάτι αρνίσιο κρέας από πάνω.
Το συνοδεύεις με βραστά κεφάλια γλυκό σκόρδο! Παιδιά, τι να πω... εγώ, που τρελαίνομαι για σούπες πραγματικά το καταχάρηκα αυτό το πιάτο! Μην το χάσετε με τίποτα!!!
Στο Pingyao δοκίμασα το φημισμένο μοσχαράκι της περιοχής σε μια υπέροχη κόκκινη σάλτσα με λαχανικά.
Για να φας το ρύζι, πρέπει να φέρεις το μπολ κάτω από το σαγόνι και με τα ξυλάκια να σπρώχνεις το περιεχόμενο μέσα στο στόμα. Έχω μάθει να τρώω (κάπως) με ξυλάκια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω αυτή την υπέροχη σάλτσα να πάει χαμένη. Ζητάω και μου φέρνουν πιρούνι και βυθίζω το ρύζι μέσα στη σάλτσα! Ήταν απλά θεϊκό!!! Κάτι Αυστραλοί που καθόντουσαν απέναντί μου με είδαν, ζούλεψαν και έκαναν ακριβώς το ίδιο! «This is rice papara» τους λέω! χχαχαχχαχα!!!!
Φυσικά δοκίμασα και τα απολαυστικά dumplings! Εγώ τα ονόμασα Kinder έκπληξη γιατί το καθένα είχε και διαφορετική γέμιση. Στα φέρνουν το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε κυλινδρικά ξύλινα σκεύη, με τρύπες από κάτω για να περνάει ο ατμός και να «αναπνέει» το ζυμαρικό. Αναγνώρισα τη γέμιση από κιμά, γαρίδα, σπανάκι και τυρί και τα 8 όμως ήταν πεντανόστιμα!
Έχοντας ξετρελαθεί στην Ιαπωνία με τα ramennoodles, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που τα βρήκα σε αφθονία και στην Κίνα.
Τα έτρωγα σε κάτι γκρεμίδια στα χούτονγκς του Πεκίνου με 1μιση ευρώ,
...αλλά κυρίως τα απολάμβανα στη γιαπωνέζικη αλυσίδα Ajisen Ramen, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και στα εμπορικά κέντρα, με γαρίδες πανέ για ορεκτικό και πάντα με πράσινο τσάι που προσφέρεται δωρεάν. (αν κάποιος ξέρει πού πουλάνε ramen noodles στην Αθήνα, πείτε μου σας παρακαλώ).
Το επιδόρπιο ήταν παγωτό ξυλάκι ανανά ή μάνγκο, αλλά και φρούτα σε καλαμάκι (κυρίως φράουλες, ακτινίδια και ανανάς) βουτηγμένα σε ζεστή καραμέλα η οποία τα αγκάλιαζε με θαλπωρή από όλες τις μεριές και έπηζε νωχελικά πάνω τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πεντανόστιμο φρουτο-γλυφιτζούρι που προσέλκυε τα μικρά παιδιά, εμένα τον μαντράχαλο και όλες τις μύγες Πεκίνου, Σανγκάης και περιχώρων!
Υπ όψιν, δεν αντιμετώπισα το παραμικρό στομαχικό πρόβλημα!
Η παράσταση Kung Fu που είδα το βράδυ ήταν "υπέροχη", με τους ηθοποιούς να "μιλάνε" αγγλικά (!) (playback από το ηχείο έπαιζε και αυτοί απλά ανοιγόκλειναν το στόμα), να κάνουν εντυπωσιακά - ομολογουμένως - ακροβατικά με κραυγές που θα ζήλευε και ο Τσάκι Τσαν και στο μεσοδιάστημα που δεν τρυπιώντουσαν με τις λόγχες να σου πετάν και μερικά ψήγματα κινεζικής φιλοσοφίας (ισορροπία του γιν και του γιανγκ, σωματική Ρώμη σε ισορροπία με το πνεύμα για να δέσει το γλυκό και άλλα τέτοια ψαγμένα). Μπορώ να πω ότι εντρύφησα σε βάθος στην κουλτούρα του KungFu σε σημείο να πάω να ξυρίσω το κεφάλι και να φορέσω τον πορτοκαλί χιτώνα, μέχρι που οι ηθοποιοί βγήκαν στο τέλος και άρχισαν να φωτογραφίζονται επ' αμοιβή με τους θεατές - τουρίστες παίρνοντας γελοίες πόζες. Εκεί λέω "ρε συ, λες να είναι tourist trap;;;; μπααααα... δεν νομίζω....
Για την επόμενη μέρα έχω προγραμματίσει επίσκεψη στο Γκρέιτ Γουόλ οφ Τσάινα! (κάτσε να βάλω την πινέζα στον χάρτη...)
