panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Σινικό Τείχος (Muthianyu section)
Τα είχα ετοιμάσει όλα από Ελλάδα, αλλά λέω «ας ρωτήσω στη ρεσεψιόν μήπως και μου διαφεύγει κάτι».
«Yes, hi! I want to go to Mutianyu Great Wall by myself. Do you know the best way to do that?”
Αντί για απάντηση βγήκαν κάμποσα Great Wall tour πόστερ με χαμογελαστούς τουρίστες, πολυτελή πούλμαν και σαμπάνιες πάνω στο τείχος σε πολύ καλές τιμές για το πορτοφόλι... του τουριστικού πράκτορα που θα σε πάει μέχρι εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι για να πας στο Μεγάλο Σινικό Τείχος μόνος σου, μην περιμένεις βοήθεια από το ξενοδοχείο σου. Δεν είναι ότι θέλουν να σου πουλήσουν τις εκδρομές τους... εντάξει είναι και αυτό, αλλά κυρίως πρόκειται για αρκετά περίπλοκη διαδικασία που ούτε ο ίδιος ο ρεσεψιονίστ πιθανότατα γνωρίζει.
Καταρχήν, το Σινικό Τείχος το επισκέπτεσαι από το Πεκίνο σε τουλάχιστον 5 διαφορετικά σημεία που απέχουν μεταξύ τους πολλές δεκάδες χιλιόμετρα και έχουν όλα διαφορετικές συγκοινωνιακές αφετηρίες.
Το πιο δημοφιλές, τουριστικό και εύκολα προσβάσιμο σημείο είναι το Badaling. Είναι το πρώτο κομμάτι του τείχους που αναστηλώθηκε και άνοιξε για τους τουρίστες ήδη από τη δεκαετία του 50. Αν και προσφέρει απλόχερα όλες αυτές τις χαρακτηριστικές εικόνες του φιδογυριστού τείχους που ανεβοκατεβαίνει τις πλαγιές και χάνεται στον ορίζοντα, δεν το επισκέφτηκα προκειμένου να γλιτώσω την πολυκοσμία, τις ουρές αναμονής στα τελεφερικ, τα φαστφουντάδικα και το πανηγυράκι με τα τουριστικά καταστήματα. Άσε που και το ίδιο το τείχος δεν είναι και τόσο αυθεντικό, αφού απ’ ότι διάβασα η αναστήλωση έγινε με εκτεταμένη χρήση... τσιμέντου!!!
Το αρχικό μου πλάνο ήταν να δω το Τείχος στην περιοχή Jinshaling. Θα δυσκόλευα λίγο τον εαυτό μου για να πάω εκεί, αλλά θα έβλεπα ένα αυθεντικό τμήμα του Τείχους, καθώς ένα μεγάλο μέρος του έχει μείνει ανέπαφο από εργασίες αναστήλωσης. Αυτό όμως σήμαινε και πιο απαιτητική διαδρομή με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και εμένα τα γόνατα ήδη είχαν αρχίσει να με πονάνε από το πολύ περπάτημα των προηγούμενων ημερών. Υπήρχαν τμήματα με τέτοια κλίση που θα έπρεπε να τα ανέβω στα 4, πατώντας σε σαθρά τούβλα, έτοιμα να αποκολληθούν. Επειδή δεν είχα καμία όρεξη να γνωρίσω το ΚΑΤ του Πεκίνου και τις Κινέζικες θεραπευτικές πρακτικές, έριξα άκυρο στο Jinshaling και επέλεξα τελικά τη δεύτερη εναλλακτική μου.
(λυπήθηκα όμως που δεν πήγα. Είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι του τείχους, που σχεδόν το έχω περπατήσει νοερά, με τόση προετοιμασία που είχα κάνει
. Αν δεν έχετε σωματικές ενοχλήσεις θα σας πρότεινα να δειτε αυτό το τμήμα. Πατήστε εδώ για να δείτε τις πιο πλήρεις οδηγίες πρόσβασης που βρήκα στο ιντερνετ
http://noflytripping.com/how-to-get-to-jinshanling/)
Να ‘μαι λοιπόν στην περιοχή Muthianyu (οδηγίες πρόσβασης στο κεφάλαιο «Μερικά πρακτικά»). Μου την είχαν προτείνει όλοι οι Κινέζοι φορουμίτες στο tripadvisor γιατί:
είναι ένα κομμάτι του τείχους πολύ κοντά στο Πεκίνο, ιδανικό ακόμα και για εκδρομή μισής μέρας,
είναι αναστηλωμένο με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό και φροντίδα απ’ ότι το Badaling,
είναι φιλικό προς τον περιπατητή, με ομαλές κλίσεις, ιδανικό για παιδιά, ηλικιωμένους και ταλαιπωρημένους τουρίστες σαν και του λόγου μου, που τους πονάνε τα γονατάκια. (αυτό βέβαια έχει ως αρνητικό επακόλουθο λιγότερο δραματικά «ανεβοκατεβάσματα» του τείχους πάνω στις πλαγιές που «γράφουν» ωραία στις φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι ότι το Badaling είναι πιο φωτογενές)
Η φύση εδώ, σε αντίθεση με τα άλλα σημεία του τείχους, είναι καταπράσινη, τα γύρω βουνά πανέμορφα, με δραματικές κορυφογραμμές να δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό.
Δεν έχει τόσο κόσμο, όπως το badaling. Γενικά, υπήρξε μέριμνα εδώ, ώστε η τουριστική αξιοποίηση να μην είναι τόσο κραυγαλέα. Η είσοδος και τα τουριστικά μαγαζιά είναι όλα αθέατα από το τείχος, 3 χιλιόμετρα μακριά! Τα τελεφερίκ, τις τσουλήθρες κατάβασης και γενικά όλες αυτές τις τουριστικές «διευκολύνσεις» απλά δεν τις βλέπεις όσο είσαι πάνω στο τείχος. Μόνο παρθένα φύση μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι!
Από τη στιγμή που το λεωφορείο άφησε πίσω του το Πεκίνο, προσπαθούσα να διακρίνω πάνω στα βουνά την κυματιστή σιλουέτα του τείχους. Δεν φαινόταν τίποτα. Τα παλιά σύνορα με την Μογγολία ήταν πολύ πιο μέσα, στα ενδότερα.
Φτάνω στην είσοδο, πληρώνω εισιτήριο (συν το πήγαινε – έλα με το τελεφερίκ) και μαζί με ένα γκρουπ αμερικάνων τουριστών πάμε προς στη στάση του λεωφορείου που θα μας πάει στα ριζά του τείχους μέσα από μια κοιλάδα. Εκεί, κατεβαίνοντας τα σκαλιά του οχήματος, το είδα για πρώτη φορά να κατεβαίνει νωχελικά τη βουνοπλαγιά και μια ανατριχίλα την ένιωσα όσο να πεις.
Μπορείς να ανέβεις στο τείχος με τα πόδια, ακολουθώντας διάφορα μονοπάτια και τις κατατοπιστικότατες πινακίδες. Καλύτερα όμως να φυλάξετε τις δυνάμεις σας για να περπατήσετε όσο μπορείτε περισσότερο πάνω στο τείχος, οπότε πάρτε το τελεφερίκ να απολαύσετε και την όμορφη θέα. (υπόψιν, στοιχίζει πιο ακριβά απ’ ότι το εισιτήριο εισόδου για το τείχος: 45 γουάν η είσοδος, 100 γουάν το τελεφερικ. 20 ευρώ όλα μαζί. Εντάξει, για το Σινικό Τείχος νομίζω αξίζει το έξτρα έξοδο).
Από το τελεφερίκ κιόλας μέσα, τα αμερικανάκια ενθουσιάστηκαν!
«Awesome! Wow! Jaw dropping! How they built it 2000 yearsago? It’s soooo long!!!”
Είπα να τους προσγειώσω στην αλήθεια και να τους πω με δασκαλίστικο τόνο ότι το κομμάτι αυτό, όπως και όλη η εικόνα γενικά που έχουμε στο μυαλό μας για το Σινικό Τείχος, είναι δεν είναι 500 ετών, αλλά έκαναν σαν παιδάκια που ο μπαμπάς τους πήρε παγωτό χωνάκι με τέσσερις μπάλες, λιωμένη σοκολάτα και καραμελωμένα κουφέτα. Γιατί να τους το χαλάσω;
Τι ευτυχισμένος λαός οι Αμερικάνοι! Αν τους αρέσει η πυραμίδα του Χέοπα, ενθουσιάζονται και χοροπηδάνε. Αν δεν τρελαθούν κιόλας, πετάνε ένα «Is that all? Wharever! Πάμε για camel ride» και πάλι καλά θα περάσουνε. Σε κάθε περίπτωση δεν θα κουράσουν και πολύ το μυαλουδάκι τους με ιστορικά στοιχεία. Είτε είναι μεσαιωνικός καθεδρικός, είτε βραχογραφίες του Νεάντερταλ, για αυτούς είναι όλα «sooooooo freakin' old!»
Τώρα τι να πω για το Σινικό! Όρεξη να ‘χετε να περπατάτε! Ένα είναι σίγουρο! Θα κουραστείτε, θα ιδρώσετε, θα πονάνε τα πόδια σας 2 μέρες μετά, αλλά το χαμόγελο δεν πρόκειται να σβήσει από τα χείλη σας! Σε κανένα άλλο αξιοθέατο δεν έχω δει τόσο χαμογελαστό κόσμο (ίσως στην κορυφή του Empire State Building στη Νέα Υόρκη). Παιδιά, νέοι, γέροι, όλοι με τα μάγουλα τραβηγμένα ως τα αυτιά! Κάθε φορά που φτάναμε σε έναν πύργο και τον ανεβαίναμε ήταν για όλους μας και μια μικρή ορειβατική κατάκτηση. Και δως του γέλια, δως του φωτογραφίες με τα χέρια ψηλά, δως του κραυγές επιτυχίας να ακούγονται από τους διπλανούς πύργους!
Κάθε φορά που έφτανα σε έναν πύργο, έβλεπα τον επόμενο στα 200 μέτρα μακριά και έλεγα «άντε λίγο ακόμα να φτάσω μέχρι εκεί και γυρίζω». Αυτή τη φράση «αντέ λίγο ακόμα, μέχρι τον επόμενο και γυρίζω» πρέπει να την είπα και 10 φορές. Το θέμα είναι ότι ξεχνιέσαι και έχει άλλη τόση διαδρομή να κάνεις για να επιστρέψεις πίσω, οπότε θέλει προσοχή αν δεν σε βαστούν τα πόδια και πονάνε.
Συμβουλή: όταν μπαίνετε σε έναν πύργο, εξερευνήστε λίγο τους πλαϊνούς διαδρόμους. Μπορεί να είστε οι μοναδικοί που θα βρείτε τη σκάλα που σε ανεβάζει στην κορυφή και να απολαύσετε έτσι μόνοι σας τη θέα από τις επάλξεις βγάζοντας τις φωτογραφίες σας ανενόχλητοι. Δεν θα κρατήσει βέβαια για πολύ αυτή η αποκλειστικότητα του πύργου γιατί θα σας δουν οι από κάτω και θα σπεύσουν να ανέβουν και αυτοί (μη χάσουν).
Στο λεωφορείο της επιστροφής γνώρισα και έναν Σλοβένο που είχε έρθει για business στο Πεκίνο. Κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα πάντα και φυσικά με ρώτησε για την κρίση στην Ελλάδα και πώς τα βγάζουμε πέρα. Εντάξει του λέω, δεν ψωμολυσσάμε κιόλας! Απόδειξη, είμαι εδώ! Hello! Η απάντησή μου δεν τον ικανοποίησε. Φάνηκε στο βλέμμα του. Οπότε κι εγώ άλλαξα το τροπάρι στα γνωστά κλισέ που ήθελε να ακούσει. «Άσε δράμα! Ο κόσμος πεινάει, ανεργία, κοπήκαν οι μισθοί, οι συνταξιούχοι δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, τι να σου λέω τώρα!» Αμέσως το βλέμμα του φωτίστηκε! «Ναι! Ναι! Τα βλέπουμε και εμείς στην τηλεόραση. Αλλά... τόσο άσχημα ε;» «Ναι, ναι... τραγικές καταστάσεις...» απάντησα εγώ και έγειρα περίλυπος το κεφάλι...
Το βραδάκι μας βρήκε στο Πεκίνο να πίνουμε μαζί τις μπύρες μας σε ένα συμπαθητικό roof garden στην περιοχή Sichahai. Εννοείται τις κέρασε όλες αυτός! Δεν άκουγε κουβέντα! Τελικά η κρίση έχει και τα καλά της χαχαχαχαχαααα!
Έτσι τελείωσε αυτή η όμορφη μέρα, οπότε όλο περιφάνεια μπορώ πια να πω: ΚΑΤΕΚΤΗΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΙΝΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ (βασικά το 0,015% αλλά αυτό μεταξύ μας χαχαχαχαχα!)
Τα είχα ετοιμάσει όλα από Ελλάδα, αλλά λέω «ας ρωτήσω στη ρεσεψιόν μήπως και μου διαφεύγει κάτι».
«Yes, hi! I want to go to Mutianyu Great Wall by myself. Do you know the best way to do that?”
Αντί για απάντηση βγήκαν κάμποσα Great Wall tour πόστερ με χαμογελαστούς τουρίστες, πολυτελή πούλμαν και σαμπάνιες πάνω στο τείχος σε πολύ καλές τιμές για το πορτοφόλι... του τουριστικού πράκτορα που θα σε πάει μέχρι εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι για να πας στο Μεγάλο Σινικό Τείχος μόνος σου, μην περιμένεις βοήθεια από το ξενοδοχείο σου. Δεν είναι ότι θέλουν να σου πουλήσουν τις εκδρομές τους... εντάξει είναι και αυτό, αλλά κυρίως πρόκειται για αρκετά περίπλοκη διαδικασία που ούτε ο ίδιος ο ρεσεψιονίστ πιθανότατα γνωρίζει.
Καταρχήν, το Σινικό Τείχος το επισκέπτεσαι από το Πεκίνο σε τουλάχιστον 5 διαφορετικά σημεία που απέχουν μεταξύ τους πολλές δεκάδες χιλιόμετρα και έχουν όλα διαφορετικές συγκοινωνιακές αφετηρίες.
Το πιο δημοφιλές, τουριστικό και εύκολα προσβάσιμο σημείο είναι το Badaling. Είναι το πρώτο κομμάτι του τείχους που αναστηλώθηκε και άνοιξε για τους τουρίστες ήδη από τη δεκαετία του 50. Αν και προσφέρει απλόχερα όλες αυτές τις χαρακτηριστικές εικόνες του φιδογυριστού τείχους που ανεβοκατεβαίνει τις πλαγιές και χάνεται στον ορίζοντα, δεν το επισκέφτηκα προκειμένου να γλιτώσω την πολυκοσμία, τις ουρές αναμονής στα τελεφερικ, τα φαστφουντάδικα και το πανηγυράκι με τα τουριστικά καταστήματα. Άσε που και το ίδιο το τείχος δεν είναι και τόσο αυθεντικό, αφού απ’ ότι διάβασα η αναστήλωση έγινε με εκτεταμένη χρήση... τσιμέντου!!!
Το αρχικό μου πλάνο ήταν να δω το Τείχος στην περιοχή Jinshaling. Θα δυσκόλευα λίγο τον εαυτό μου για να πάω εκεί, αλλά θα έβλεπα ένα αυθεντικό τμήμα του Τείχους, καθώς ένα μεγάλο μέρος του έχει μείνει ανέπαφο από εργασίες αναστήλωσης. Αυτό όμως σήμαινε και πιο απαιτητική διαδρομή με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και εμένα τα γόνατα ήδη είχαν αρχίσει να με πονάνε από το πολύ περπάτημα των προηγούμενων ημερών. Υπήρχαν τμήματα με τέτοια κλίση που θα έπρεπε να τα ανέβω στα 4, πατώντας σε σαθρά τούβλα, έτοιμα να αποκολληθούν. Επειδή δεν είχα καμία όρεξη να γνωρίσω το ΚΑΤ του Πεκίνου και τις Κινέζικες θεραπευτικές πρακτικές, έριξα άκυρο στο Jinshaling και επέλεξα τελικά τη δεύτερη εναλλακτική μου.
(λυπήθηκα όμως που δεν πήγα. Είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι του τείχους, που σχεδόν το έχω περπατήσει νοερά, με τόση προετοιμασία που είχα κάνει
. Αν δεν έχετε σωματικές ενοχλήσεις θα σας πρότεινα να δειτε αυτό το τμήμα. Πατήστε εδώ για να δείτε τις πιο πλήρεις οδηγίες πρόσβασης που βρήκα στο ιντερνετhttp://noflytripping.com/how-to-get-to-jinshanling/)
Να ‘μαι λοιπόν στην περιοχή Muthianyu (οδηγίες πρόσβασης στο κεφάλαιο «Μερικά πρακτικά»). Μου την είχαν προτείνει όλοι οι Κινέζοι φορουμίτες στο tripadvisor γιατί:
είναι ένα κομμάτι του τείχους πολύ κοντά στο Πεκίνο, ιδανικό ακόμα και για εκδρομή μισής μέρας,
είναι αναστηλωμένο με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό και φροντίδα απ’ ότι το Badaling,
είναι φιλικό προς τον περιπατητή, με ομαλές κλίσεις, ιδανικό για παιδιά, ηλικιωμένους και ταλαιπωρημένους τουρίστες σαν και του λόγου μου, που τους πονάνε τα γονατάκια. (αυτό βέβαια έχει ως αρνητικό επακόλουθο λιγότερο δραματικά «ανεβοκατεβάσματα» του τείχους πάνω στις πλαγιές που «γράφουν» ωραία στις φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι ότι το Badaling είναι πιο φωτογενές)
Η φύση εδώ, σε αντίθεση με τα άλλα σημεία του τείχους, είναι καταπράσινη, τα γύρω βουνά πανέμορφα, με δραματικές κορυφογραμμές να δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό.
Δεν έχει τόσο κόσμο, όπως το badaling. Γενικά, υπήρξε μέριμνα εδώ, ώστε η τουριστική αξιοποίηση να μην είναι τόσο κραυγαλέα. Η είσοδος και τα τουριστικά μαγαζιά είναι όλα αθέατα από το τείχος, 3 χιλιόμετρα μακριά! Τα τελεφερίκ, τις τσουλήθρες κατάβασης και γενικά όλες αυτές τις τουριστικές «διευκολύνσεις» απλά δεν τις βλέπεις όσο είσαι πάνω στο τείχος. Μόνο παρθένα φύση μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι!
Από τη στιγμή που το λεωφορείο άφησε πίσω του το Πεκίνο, προσπαθούσα να διακρίνω πάνω στα βουνά την κυματιστή σιλουέτα του τείχους. Δεν φαινόταν τίποτα. Τα παλιά σύνορα με την Μογγολία ήταν πολύ πιο μέσα, στα ενδότερα.
Φτάνω στην είσοδο, πληρώνω εισιτήριο (συν το πήγαινε – έλα με το τελεφερίκ) και μαζί με ένα γκρουπ αμερικάνων τουριστών πάμε προς στη στάση του λεωφορείου που θα μας πάει στα ριζά του τείχους μέσα από μια κοιλάδα. Εκεί, κατεβαίνοντας τα σκαλιά του οχήματος, το είδα για πρώτη φορά να κατεβαίνει νωχελικά τη βουνοπλαγιά και μια ανατριχίλα την ένιωσα όσο να πεις.
Μπορείς να ανέβεις στο τείχος με τα πόδια, ακολουθώντας διάφορα μονοπάτια και τις κατατοπιστικότατες πινακίδες. Καλύτερα όμως να φυλάξετε τις δυνάμεις σας για να περπατήσετε όσο μπορείτε περισσότερο πάνω στο τείχος, οπότε πάρτε το τελεφερίκ να απολαύσετε και την όμορφη θέα. (υπόψιν, στοιχίζει πιο ακριβά απ’ ότι το εισιτήριο εισόδου για το τείχος: 45 γουάν η είσοδος, 100 γουάν το τελεφερικ. 20 ευρώ όλα μαζί. Εντάξει, για το Σινικό Τείχος νομίζω αξίζει το έξτρα έξοδο).
Από το τελεφερίκ κιόλας μέσα, τα αμερικανάκια ενθουσιάστηκαν!
«Awesome! Wow! Jaw dropping! How they built it 2000 yearsago? It’s soooo long!!!”
Είπα να τους προσγειώσω στην αλήθεια και να τους πω με δασκαλίστικο τόνο ότι το κομμάτι αυτό, όπως και όλη η εικόνα γενικά που έχουμε στο μυαλό μας για το Σινικό Τείχος, είναι δεν είναι 500 ετών, αλλά έκαναν σαν παιδάκια που ο μπαμπάς τους πήρε παγωτό χωνάκι με τέσσερις μπάλες, λιωμένη σοκολάτα και καραμελωμένα κουφέτα. Γιατί να τους το χαλάσω;
Τι ευτυχισμένος λαός οι Αμερικάνοι! Αν τους αρέσει η πυραμίδα του Χέοπα, ενθουσιάζονται και χοροπηδάνε. Αν δεν τρελαθούν κιόλας, πετάνε ένα «Is that all? Wharever! Πάμε για camel ride» και πάλι καλά θα περάσουνε. Σε κάθε περίπτωση δεν θα κουράσουν και πολύ το μυαλουδάκι τους με ιστορικά στοιχεία. Είτε είναι μεσαιωνικός καθεδρικός, είτε βραχογραφίες του Νεάντερταλ, για αυτούς είναι όλα «sooooooo freakin' old!»
Τώρα τι να πω για το Σινικό! Όρεξη να ‘χετε να περπατάτε! Ένα είναι σίγουρο! Θα κουραστείτε, θα ιδρώσετε, θα πονάνε τα πόδια σας 2 μέρες μετά, αλλά το χαμόγελο δεν πρόκειται να σβήσει από τα χείλη σας! Σε κανένα άλλο αξιοθέατο δεν έχω δει τόσο χαμογελαστό κόσμο (ίσως στην κορυφή του Empire State Building στη Νέα Υόρκη). Παιδιά, νέοι, γέροι, όλοι με τα μάγουλα τραβηγμένα ως τα αυτιά! Κάθε φορά που φτάναμε σε έναν πύργο και τον ανεβαίναμε ήταν για όλους μας και μια μικρή ορειβατική κατάκτηση. Και δως του γέλια, δως του φωτογραφίες με τα χέρια ψηλά, δως του κραυγές επιτυχίας να ακούγονται από τους διπλανούς πύργους!
Κάθε φορά που έφτανα σε έναν πύργο, έβλεπα τον επόμενο στα 200 μέτρα μακριά και έλεγα «άντε λίγο ακόμα να φτάσω μέχρι εκεί και γυρίζω». Αυτή τη φράση «αντέ λίγο ακόμα, μέχρι τον επόμενο και γυρίζω» πρέπει να την είπα και 10 φορές. Το θέμα είναι ότι ξεχνιέσαι και έχει άλλη τόση διαδρομή να κάνεις για να επιστρέψεις πίσω, οπότε θέλει προσοχή αν δεν σε βαστούν τα πόδια και πονάνε.
Συμβουλή: όταν μπαίνετε σε έναν πύργο, εξερευνήστε λίγο τους πλαϊνούς διαδρόμους. Μπορεί να είστε οι μοναδικοί που θα βρείτε τη σκάλα που σε ανεβάζει στην κορυφή και να απολαύσετε έτσι μόνοι σας τη θέα από τις επάλξεις βγάζοντας τις φωτογραφίες σας ανενόχλητοι. Δεν θα κρατήσει βέβαια για πολύ αυτή η αποκλειστικότητα του πύργου γιατί θα σας δουν οι από κάτω και θα σπεύσουν να ανέβουν και αυτοί (μη χάσουν).
Στο λεωφορείο της επιστροφής γνώρισα και έναν Σλοβένο που είχε έρθει για business στο Πεκίνο. Κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα πάντα και φυσικά με ρώτησε για την κρίση στην Ελλάδα και πώς τα βγάζουμε πέρα. Εντάξει του λέω, δεν ψωμολυσσάμε κιόλας! Απόδειξη, είμαι εδώ! Hello! Η απάντησή μου δεν τον ικανοποίησε. Φάνηκε στο βλέμμα του. Οπότε κι εγώ άλλαξα το τροπάρι στα γνωστά κλισέ που ήθελε να ακούσει. «Άσε δράμα! Ο κόσμος πεινάει, ανεργία, κοπήκαν οι μισθοί, οι συνταξιούχοι δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, τι να σου λέω τώρα!» Αμέσως το βλέμμα του φωτίστηκε! «Ναι! Ναι! Τα βλέπουμε και εμείς στην τηλεόραση. Αλλά... τόσο άσχημα ε;» «Ναι, ναι... τραγικές καταστάσεις...» απάντησα εγώ και έγειρα περίλυπος το κεφάλι...
Το βραδάκι μας βρήκε στο Πεκίνο να πίνουμε μαζί τις μπύρες μας σε ένα συμπαθητικό roof garden στην περιοχή Sichahai. Εννοείται τις κέρασε όλες αυτός! Δεν άκουγε κουβέντα! Τελικά η κρίση έχει και τα καλά της χαχαχαχαχαααα!
Έτσι τελείωσε αυτή η όμορφη μέρα, οπότε όλο περιφάνεια μπορώ πια να πω: ΚΑΤΕΚΤΗΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΙΝΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ (βασικά το 0,015% αλλά αυτό μεταξύ μας χαχαχαχαχα!)
