panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Last but not least
Με δύο κορυφαία αξιοθέατα της κινεζικής πρωτεύουσας, που τα είδα τελευταία (το ένα μάλιστα λίγες ώρες πριν την πτήση επιστροφής) θα φτάσω και στο τέλος της περιγραφής μου. 6 ημέρες έκατσα στο Πεκίνο και δεν είδα ούτε τα μισά από όσα είχα προγραμματίσει. Σημαντικοί ναοί και παγόδες, πάρκα, ο ζωολογικός κήπος με τα σπάνια πάντα, οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις και η μοδάτη συνοικία Sanlitun με την έντονη νυχτερινή ζωή έμειναν εκτός. Χάρηκα πάντως που περιόρισα το ταξίδι μου μόνο στο Πεκίνο και στο Σιάν. Αν είχα πραγματοποιήσει την αρχική μου σκέψη να φύγω από Σανγκάη και να μοιράσω κάποιες μέρες και εκεί, νομίζω θα ήμουν μες στο άγχος, θα έβλεπα όλα τ’ αξιοθέατα φευγαλέα και θα γυρνούσα πίσω εντελώς ξεθεωμένος.
Καλοκαιρινό Παλάτι
Γραμμή 4 του Μετρό... «Σιγά παππού, μη σπρώχνεις... θα κάτσεις και συ...!» Στο καπάκι να σου η σχιστομάτα να προσπαθεί να σφηνώσει το ποπουδάκι της ανάμεσα στο δικό μου και στου παππού. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί αυτό και ας είμαστε πιο διαχυτικοί από τους Κινέζους σε θέματα σωματικής εγγύτητας. Θα την κοίταζε με ξινίλα η συνταξιούχα επιβάτης, θα την στόλιζε καταλλήλως, (πάνω μου θα κάτσεις; Πήγαινε παραπέρα! Τυφλή είσαι;;; ) και θα την άφηνε στο όρθιο να ξεροσταλιάζει και να υπομένει τις βλοσυρές ματιές της σε όλη τη διαδρομή. Στην Κίνα πάλι κανένα πρόβλημα. Παστωμένοι σαν τις σαρδέλες ακόμα και καθιστοί. Τι περίεργος λαός αλήθεια! Στο δρόμο, αν τυχον τους πλησιάσεις στο μισό μέτρο, έχεις παραβιάσει τον προσωπικό τους χώρο, νιώθουν άβολα και είσαι αγενής. Στο μετρό όμως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να περιορίσουν τον προσωπικό τους χώρο στο εσωτερικό του ρουθουνιού της μύτης τους. Αυτό βέβαια ισχύει για τους Γιαπωνέζους περισσότερο, αλλά με αφορμή τη διαδρομή προς το καλοκαιρινό παλάτι και το «θράσος» της Κινέζας να χωθεί δίπλα μου, να κάτσει και να γίνουμε σιαμαίοι, διαπίστωσα ότι ισχύει μια χαρά και για τους Κινέζους.
Βέβαια τη διαδρομή δεν τη λες και σύντομη. Από το κέντρο μέχρι τη στάση Xiyuan για το Summer Palace κάναμε κάπου 50 λεπτά. Είπαμε, το Πεκίνο είναι τεράστιο!
Λίγο πριν την ανατολική είσοδο του παλατιού, δεκάδες πούλμαν ήταν ήδη σταθευμένα στο πάρκινγκ και απερίγραπτη η κοσμοσυρροή από χαρούμενους συνταξιούχους. Ευτυχώς το παλάτι είναι τόσο μεγάλο που χωράει τόσους και άλλους τόσους χωρίς να διαταράσσεται η ηρεμία και η χαλάρωση που προσφέρει στους χώρους του.
Παλάτι είπα ε; Είναι κάτι παραπάνω. Για μένα είναι η πιο όμορφη αρχιτεκτονική τοπίου που έχω δει στη ζωή μου! Μέχρι πριν λίγο διέσχιζα λεωφόρο 5 λωρίδων κυκλοφορίας περνώντας δίπλα από φαστφουντάδικα και ξαφνικά βρέθηκα σε έναν χώρο με λίμνες, καλαμιώνες, πάπιες, καταπράσινα βουνά, παγόδες και βουδιστικές στούπες πάνω στις κορυφογραμμές. Έτσι ανάλογα είχα νιώσει στο Central Park της Νέας Υόρκης αλλά εκεί έβλεπες τουλάχιστον τους ουρανοξύστες στο βάθος να σου υπενθυμίζουν που βρίσκεσαι. Για πότε η πόλη χάθηκε και βρέθηκα στην Κίνα του 1800 ακόμα προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω πώς έγινε!
Αποκάλυψη!
Πώς λέει ο Ελύτης ότι με ένα αμπέλι, μια ελιά και ένα καράβι μπορείς να ξαναφτιάξεις την Ελλάδα; Ε, και εγώ λέω ότι με το Καλοκαιρινό Παλάτι μπορείς να ξαναφτιάξεις την Κίνα! Πάρτε ένα τσουβάλι, ρίξτε μέσα όλα τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία του κινεζικού πολιτισμού, όλα τα κλισέ, τους δράκους, τις παγόδες, τα τοπία, τους χαρταετούς, τα φαναράκια και βουαλά: Summer Palace it is!
Αμέτρητα μονοπάτια, ποταμάκια, υπέροχα μαρμάρινα γεφύρια, κιόσκια, και εκατοντάδες κλαίουσες ιτιές να σε συνοδεύουν στο περπάτημά σου γύρω από την λίμνη του παλατιού, η οποία είναι τόσο μεγάλη που δεκάδες καραβάκια αναλαμβάνουν να σε πάνε από τη μια όχθη στην άλλη. Εγώ πάλι έκανα τον γύρο της λίμνης με τα πόδια (κάπου 5 χιλιόμετρα) και αποζημιώθηκα με πανέμορφες εικόνες αλλά και δυο τεράστιες φουσκάλες στις πατούσες! Από δω και πέρα και για τις επόμενες 5 ημέρες περπατούσα σαν παραπληγικός.
Τι δεν πρέπει να χάσετε:
Τον τεράστιο ξύλινο διάδρομο μήκους πάνω από 800 μέτρα, γεμάτο με όμορφες ζωγραφιές.
Το «μαρμάρινο» καράβι της βασίλισσας στη βόρεια πλευρά της λίμνης, το οποίο δεν είναι μαρμάρινο αλλά ξύλινο!!!
Το κτήριο της όπερας.
Την άνοδο στο λόφο με την οκταγωνική παγόδα και το ναό του Βούδα από πίσω, για να απολαύσετε μια πραγματικά υπέροχη θέα!
Τον περίπλου της λίμνης (αν αντέχετε) με τα ξύλινα κιόσκια, και τις παιχνιδιάρικες γέφυρες με την έντονη κλίση.
Να απομακρυνθείτε από την πολυκοσμία και να χαθείτε στα μονοπάτια πίσω από τη λίμνη, μόνο εσείς και οι ήχοι από το κελάρισμα του νερού, τις πάπιες και τα καλάμια.
Να έχετε μάτια και αυτιά σε εγρήγορση για τζερτζελοκαταστάσεις. Όλο και κάποιο χάπενιγκ, χορωδία, μουσική με παραδοσιακά όργανα θα πετύχετε στην επίσκεψή σας εκεί.
Να έχετε άπλετο χρόνο στη διάθεσή σας να το απολαύσετε. Δεν είναι τυχαίο που οι ντόπιοι παίρνουν μαζί τους φαγητό από το σπίτι και κάθονται εκεί όλη την ημέρα!
Heaven Temple Park
Το βλέπεις έτσι μικρό και αυστηρά γεωμετρικό πάνω στον χάρτη και νομίζεις ότι είναι ένα παρκάκι όχι πιο μεγάλο από την πλατεία Συντάγματος! Πρέπει να φτάσεις μέχρι εκεί, να δεις τα τείχη που το περιβάλλουν να εξαφανίζονται στο τέρμα του οπτικού σου πεδίου για να καταλάβεις πόσο μεγάλο είναι!
Ο Ναός του Παραδείσου πανέμορφος! Πρόκειται για ένα τεράστιο συγκρότημα που μόνο από ψηλά μπορείς να καταλάβεις το μέγεθός του. Όλοι βέβαια τον έχουμε ταυτίσει με την κεντρικότερη και ολοστρόγγυλη αίθουσά του, την Αίθουσα της Καλής Εσοδείας. Η κορωνίδα της αρχιτεκτονικής των Μιγκ, όπου μια φορά το χρόνο, πήγαινε ο αυτοκράτορας να προσευχηθεί για μια αποδοτική και πλούσια αγροτική παραγωγή. Δυστυχώς, αυτό το υπέροχο κτήριο, καταστράφηκε ολοσχερώς από κεραυνό το 1889 και αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι το πιστό αντίγραφό του, φτιαγμένο με εξαιρετική φροντίδα και σεβασμό είναι αλήθεια. Στις διπλανές αίθουσες θα δείτε αρχιτεκτονικά μέλη που διεσώθησαν από το αρχικό κτήριο καθώς και ενδιαφέρουσες παλιές φωτογραφίες.
Όμως, ο υπέροχος αυτός Ναός είναι ο δεύτερος λόγος για τον οποίο θα επισκεφτείς το πάρκο. Ο κύριος λόγος είναι οι ντόπιοι και κυρίως οι ηλικιωμένοι! Θα τους δείτε οργανωμένους σε δεκάδες ομάδες διάσπαρτες μέσα στο πάρκο (κυρίως στην ανατολική πλευρά) να ασκούνται στο τάι-τσι, να χορεύουν, να γυμνάζονται, να κάνουν ακροβατικά με σπαθιά, με μπάλες και ρακέτες. Θα τους δείτε απλά να κάθονται στα παγκάκια και να παίζουν ξύλινα παραδοσιακά επιτραπέζια. Θα δείτε γυναίκες στον ιστορικό ξύλινο διάδρομο να κεντάνε, με τα παιδάκια τους δίπλα να τραβολογούν χάρτινους χαρταετούς σε σχήμα δράκου. Θα δείτε μεμονωμένους ανθρώπους να έχουν αφήσει κάτω τον χαρτοφύλακα και να διαλογίζονται σε μια ήσυχη σκιερή γωνία. Αν έκατσα 3 ώρες στο πάρκο, οι 2μιση αφιερώθηκαν για να χαζεύω τους Κινέζους!
Οι Κινέζοι... ενδιαφέρον λαός! Πιο ανοιχτοί και πιο φιλικοί από τους Γιαπωνέζους. Δεν φοβάσαι να τους πλησιάσεις. Όχι ότι ο Γιαπωνέζος είναι πιο εχθρικός. Απλά, με τον Γιαπωνέζο έχεις το άγχος ότι αν τον προσβάλλεις άθελά σου ή δεν καταφέρει να σε εξυπηρετήσει σε κάτι, μάλλον θα πέσει σε κατάθλιψη για τους επόμενους 3 μήνες. Ο Κινέζος δεν έχει τέτοιους καημούς. Είναι πιο χύμα. Θα ανεβάσει τη μπλούζα πάνω από τον αφαλό να δροσίσει την κοιλίτσα του ενώ περπατάει, θα ρίξει τη ροχάλα του στο πεζοδρόμιο φροντίζοντας να ακουστεί τουλάχιστον 50 μέτρα μακριά (μάλλον για να προστατευτούν οι υπόλοιποι από τα σκάγια) και η ζωή συνεχίζεται αρμονικά με το γιν και το γιανγκ.
Στο αεροδρόμιο του Πεκίνου, στην επιστροφή, κάθησε δίπλα μου Κινέζος businessman έτοιμος να πετάξει και να κλείσει συμφωνίες εκατομμυρίων σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Ντουμπάι; Θα σας γελάσω. Ήταν άψογος! Ατσαλάκωτος πώς το λένε; Τον κοίταζα και τον θαύμαζα, με τα καλογυαλισμένα του παπούτσια, το ραμμένο πάνω του κοστούμι και τον πανάκριβο χαρτοφύλακα. Άρχισα να έχω αμφιβολίες... «Μάλλον Γιαπωνέζος είναι και επιστρέφει Τόκιο» σκέφτηκα... δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και ακούω να βγαίνει απ’ το στόμα του ένα αηδιαστικό «χρρρρρρρρ» για τουλάχιστον 2 δεύτερα πριν φτύσει τη ροχάλα στον κάδο παραδίπλα! "Όχι! Δεν το ζω αυτό!" λέω. Τουλάχιστον δεν έμεινα με την αμφιβολία. Είναι σίγουρα Κινέζος και έχει πολλά να μάθει ακόμα!
Πρέπει να τους αναγνωρίσω πάντως ότι έχουν κάνει προόδους στο σαβουάρ βιβρ: περπατώ σε δρόμο του Πεκίνου και ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο της χλέμπας που ετοιμάζεται να εκτοξευτεί από το στόμα. Από τη γωνία του πεζοδρομίου εμφανίζεται ο νεαρός Κινέζος, έτοιμος να κάνει την εκτόξευση. Με βλέπει, διστάζει (γιατί αγόρι μου;;; Δεν παρεξηγώ!) και κρατάει τη χλέμπα μέσα του μέχρι να βρεθεί πίσω μου και να την φτύσει με ανακούφιση! Πρόοδος!
Τι νομίζατε; Θα τελείωνα ταξιδιωτική ιστορία στην Κίνα χωρίς χλεμποσχολιασμούς;;;; Όχι βέβαια!!!! Χαχαχαχα!!! Είναι κάτι που θα το δεις και θα έχεις να λες στην επιστροφή για να γελάνε συγγενείς και φίλοι. Το να κρατήσεις όμως μόνο αυτό να σου μείνει ανάμνηση από το ταξίδι θα ήταν άδικο για έναν τόσο σπουδαίο λαό.
Εγώ προσωπικά κράτησα ως ανάμνηση από τους Κινέζους μια ομάδα ανθρώπων που συνάντησα τυχαία και χόρευαν στο πεζοδρόμιο, σε κεντρικότατο κόμβο, δίπλα στα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια και μ' αυτήν ακριβώς τη σκηνή στο παρακάτω βίντεο τελειώνω την ιστορία μου.
Παρακαλώ τους moderators να μεταφέρουν την ιστορία μου. Σχιε Σχιε!
Κάποια στιγμή ελπίζω να ανεβάσω και βίντεο κολάζ, αν μου το επιτρέψει ο υπολογιστής που μου αχρήστευσε το movie maker μετά την αναβάθμιση σε windows 10 grrrrr!!!!
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε! Τσάι τσιέν και καλά ταξίδια σε όλους... με παρέα ή χωρίς!
Με δύο κορυφαία αξιοθέατα της κινεζικής πρωτεύουσας, που τα είδα τελευταία (το ένα μάλιστα λίγες ώρες πριν την πτήση επιστροφής) θα φτάσω και στο τέλος της περιγραφής μου. 6 ημέρες έκατσα στο Πεκίνο και δεν είδα ούτε τα μισά από όσα είχα προγραμματίσει. Σημαντικοί ναοί και παγόδες, πάρκα, ο ζωολογικός κήπος με τα σπάνια πάντα, οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις και η μοδάτη συνοικία Sanlitun με την έντονη νυχτερινή ζωή έμειναν εκτός. Χάρηκα πάντως που περιόρισα το ταξίδι μου μόνο στο Πεκίνο και στο Σιάν. Αν είχα πραγματοποιήσει την αρχική μου σκέψη να φύγω από Σανγκάη και να μοιράσω κάποιες μέρες και εκεί, νομίζω θα ήμουν μες στο άγχος, θα έβλεπα όλα τ’ αξιοθέατα φευγαλέα και θα γυρνούσα πίσω εντελώς ξεθεωμένος.
Καλοκαιρινό Παλάτι
Γραμμή 4 του Μετρό... «Σιγά παππού, μη σπρώχνεις... θα κάτσεις και συ...!» Στο καπάκι να σου η σχιστομάτα να προσπαθεί να σφηνώσει το ποπουδάκι της ανάμεσα στο δικό μου και στου παππού. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί αυτό και ας είμαστε πιο διαχυτικοί από τους Κινέζους σε θέματα σωματικής εγγύτητας. Θα την κοίταζε με ξινίλα η συνταξιούχα επιβάτης, θα την στόλιζε καταλλήλως, (πάνω μου θα κάτσεις; Πήγαινε παραπέρα! Τυφλή είσαι;;; ) και θα την άφηνε στο όρθιο να ξεροσταλιάζει και να υπομένει τις βλοσυρές ματιές της σε όλη τη διαδρομή. Στην Κίνα πάλι κανένα πρόβλημα. Παστωμένοι σαν τις σαρδέλες ακόμα και καθιστοί. Τι περίεργος λαός αλήθεια! Στο δρόμο, αν τυχον τους πλησιάσεις στο μισό μέτρο, έχεις παραβιάσει τον προσωπικό τους χώρο, νιώθουν άβολα και είσαι αγενής. Στο μετρό όμως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να περιορίσουν τον προσωπικό τους χώρο στο εσωτερικό του ρουθουνιού της μύτης τους. Αυτό βέβαια ισχύει για τους Γιαπωνέζους περισσότερο, αλλά με αφορμή τη διαδρομή προς το καλοκαιρινό παλάτι και το «θράσος» της Κινέζας να χωθεί δίπλα μου, να κάτσει και να γίνουμε σιαμαίοι, διαπίστωσα ότι ισχύει μια χαρά και για τους Κινέζους.
Βέβαια τη διαδρομή δεν τη λες και σύντομη. Από το κέντρο μέχρι τη στάση Xiyuan για το Summer Palace κάναμε κάπου 50 λεπτά. Είπαμε, το Πεκίνο είναι τεράστιο!
Λίγο πριν την ανατολική είσοδο του παλατιού, δεκάδες πούλμαν ήταν ήδη σταθευμένα στο πάρκινγκ και απερίγραπτη η κοσμοσυρροή από χαρούμενους συνταξιούχους. Ευτυχώς το παλάτι είναι τόσο μεγάλο που χωράει τόσους και άλλους τόσους χωρίς να διαταράσσεται η ηρεμία και η χαλάρωση που προσφέρει στους χώρους του.
Παλάτι είπα ε; Είναι κάτι παραπάνω. Για μένα είναι η πιο όμορφη αρχιτεκτονική τοπίου που έχω δει στη ζωή μου! Μέχρι πριν λίγο διέσχιζα λεωφόρο 5 λωρίδων κυκλοφορίας περνώντας δίπλα από φαστφουντάδικα και ξαφνικά βρέθηκα σε έναν χώρο με λίμνες, καλαμιώνες, πάπιες, καταπράσινα βουνά, παγόδες και βουδιστικές στούπες πάνω στις κορυφογραμμές. Έτσι ανάλογα είχα νιώσει στο Central Park της Νέας Υόρκης αλλά εκεί έβλεπες τουλάχιστον τους ουρανοξύστες στο βάθος να σου υπενθυμίζουν που βρίσκεσαι. Για πότε η πόλη χάθηκε και βρέθηκα στην Κίνα του 1800 ακόμα προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω πώς έγινε!
Αποκάλυψη!
Πώς λέει ο Ελύτης ότι με ένα αμπέλι, μια ελιά και ένα καράβι μπορείς να ξαναφτιάξεις την Ελλάδα; Ε, και εγώ λέω ότι με το Καλοκαιρινό Παλάτι μπορείς να ξαναφτιάξεις την Κίνα! Πάρτε ένα τσουβάλι, ρίξτε μέσα όλα τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία του κινεζικού πολιτισμού, όλα τα κλισέ, τους δράκους, τις παγόδες, τα τοπία, τους χαρταετούς, τα φαναράκια και βουαλά: Summer Palace it is!
Αμέτρητα μονοπάτια, ποταμάκια, υπέροχα μαρμάρινα γεφύρια, κιόσκια, και εκατοντάδες κλαίουσες ιτιές να σε συνοδεύουν στο περπάτημά σου γύρω από την λίμνη του παλατιού, η οποία είναι τόσο μεγάλη που δεκάδες καραβάκια αναλαμβάνουν να σε πάνε από τη μια όχθη στην άλλη. Εγώ πάλι έκανα τον γύρο της λίμνης με τα πόδια (κάπου 5 χιλιόμετρα) και αποζημιώθηκα με πανέμορφες εικόνες αλλά και δυο τεράστιες φουσκάλες στις πατούσες! Από δω και πέρα και για τις επόμενες 5 ημέρες περπατούσα σαν παραπληγικός.
Τι δεν πρέπει να χάσετε:
Τον τεράστιο ξύλινο διάδρομο μήκους πάνω από 800 μέτρα, γεμάτο με όμορφες ζωγραφιές.
Το «μαρμάρινο» καράβι της βασίλισσας στη βόρεια πλευρά της λίμνης, το οποίο δεν είναι μαρμάρινο αλλά ξύλινο!!!
Το κτήριο της όπερας.
Την άνοδο στο λόφο με την οκταγωνική παγόδα και το ναό του Βούδα από πίσω, για να απολαύσετε μια πραγματικά υπέροχη θέα!
Τον περίπλου της λίμνης (αν αντέχετε) με τα ξύλινα κιόσκια, και τις παιχνιδιάρικες γέφυρες με την έντονη κλίση.
Να απομακρυνθείτε από την πολυκοσμία και να χαθείτε στα μονοπάτια πίσω από τη λίμνη, μόνο εσείς και οι ήχοι από το κελάρισμα του νερού, τις πάπιες και τα καλάμια.
Να έχετε μάτια και αυτιά σε εγρήγορση για τζερτζελοκαταστάσεις. Όλο και κάποιο χάπενιγκ, χορωδία, μουσική με παραδοσιακά όργανα θα πετύχετε στην επίσκεψή σας εκεί.
Να έχετε άπλετο χρόνο στη διάθεσή σας να το απολαύσετε. Δεν είναι τυχαίο που οι ντόπιοι παίρνουν μαζί τους φαγητό από το σπίτι και κάθονται εκεί όλη την ημέρα!
Heaven Temple Park
Το βλέπεις έτσι μικρό και αυστηρά γεωμετρικό πάνω στον χάρτη και νομίζεις ότι είναι ένα παρκάκι όχι πιο μεγάλο από την πλατεία Συντάγματος! Πρέπει να φτάσεις μέχρι εκεί, να δεις τα τείχη που το περιβάλλουν να εξαφανίζονται στο τέρμα του οπτικού σου πεδίου για να καταλάβεις πόσο μεγάλο είναι!
Ο Ναός του Παραδείσου πανέμορφος! Πρόκειται για ένα τεράστιο συγκρότημα που μόνο από ψηλά μπορείς να καταλάβεις το μέγεθός του. Όλοι βέβαια τον έχουμε ταυτίσει με την κεντρικότερη και ολοστρόγγυλη αίθουσά του, την Αίθουσα της Καλής Εσοδείας. Η κορωνίδα της αρχιτεκτονικής των Μιγκ, όπου μια φορά το χρόνο, πήγαινε ο αυτοκράτορας να προσευχηθεί για μια αποδοτική και πλούσια αγροτική παραγωγή. Δυστυχώς, αυτό το υπέροχο κτήριο, καταστράφηκε ολοσχερώς από κεραυνό το 1889 και αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι το πιστό αντίγραφό του, φτιαγμένο με εξαιρετική φροντίδα και σεβασμό είναι αλήθεια. Στις διπλανές αίθουσες θα δείτε αρχιτεκτονικά μέλη που διεσώθησαν από το αρχικό κτήριο καθώς και ενδιαφέρουσες παλιές φωτογραφίες.
Όμως, ο υπέροχος αυτός Ναός είναι ο δεύτερος λόγος για τον οποίο θα επισκεφτείς το πάρκο. Ο κύριος λόγος είναι οι ντόπιοι και κυρίως οι ηλικιωμένοι! Θα τους δείτε οργανωμένους σε δεκάδες ομάδες διάσπαρτες μέσα στο πάρκο (κυρίως στην ανατολική πλευρά) να ασκούνται στο τάι-τσι, να χορεύουν, να γυμνάζονται, να κάνουν ακροβατικά με σπαθιά, με μπάλες και ρακέτες. Θα τους δείτε απλά να κάθονται στα παγκάκια και να παίζουν ξύλινα παραδοσιακά επιτραπέζια. Θα δείτε γυναίκες στον ιστορικό ξύλινο διάδρομο να κεντάνε, με τα παιδάκια τους δίπλα να τραβολογούν χάρτινους χαρταετούς σε σχήμα δράκου. Θα δείτε μεμονωμένους ανθρώπους να έχουν αφήσει κάτω τον χαρτοφύλακα και να διαλογίζονται σε μια ήσυχη σκιερή γωνία. Αν έκατσα 3 ώρες στο πάρκο, οι 2μιση αφιερώθηκαν για να χαζεύω τους Κινέζους!
Οι Κινέζοι... ενδιαφέρον λαός! Πιο ανοιχτοί και πιο φιλικοί από τους Γιαπωνέζους. Δεν φοβάσαι να τους πλησιάσεις. Όχι ότι ο Γιαπωνέζος είναι πιο εχθρικός. Απλά, με τον Γιαπωνέζο έχεις το άγχος ότι αν τον προσβάλλεις άθελά σου ή δεν καταφέρει να σε εξυπηρετήσει σε κάτι, μάλλον θα πέσει σε κατάθλιψη για τους επόμενους 3 μήνες. Ο Κινέζος δεν έχει τέτοιους καημούς. Είναι πιο χύμα. Θα ανεβάσει τη μπλούζα πάνω από τον αφαλό να δροσίσει την κοιλίτσα του ενώ περπατάει, θα ρίξει τη ροχάλα του στο πεζοδρόμιο φροντίζοντας να ακουστεί τουλάχιστον 50 μέτρα μακριά (μάλλον για να προστατευτούν οι υπόλοιποι από τα σκάγια) και η ζωή συνεχίζεται αρμονικά με το γιν και το γιανγκ.
Στο αεροδρόμιο του Πεκίνου, στην επιστροφή, κάθησε δίπλα μου Κινέζος businessman έτοιμος να πετάξει και να κλείσει συμφωνίες εκατομμυρίων σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Ντουμπάι; Θα σας γελάσω. Ήταν άψογος! Ατσαλάκωτος πώς το λένε; Τον κοίταζα και τον θαύμαζα, με τα καλογυαλισμένα του παπούτσια, το ραμμένο πάνω του κοστούμι και τον πανάκριβο χαρτοφύλακα. Άρχισα να έχω αμφιβολίες... «Μάλλον Γιαπωνέζος είναι και επιστρέφει Τόκιο» σκέφτηκα... δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και ακούω να βγαίνει απ’ το στόμα του ένα αηδιαστικό «χρρρρρρρρ» για τουλάχιστον 2 δεύτερα πριν φτύσει τη ροχάλα στον κάδο παραδίπλα! "Όχι! Δεν το ζω αυτό!" λέω. Τουλάχιστον δεν έμεινα με την αμφιβολία. Είναι σίγουρα Κινέζος και έχει πολλά να μάθει ακόμα!
Πρέπει να τους αναγνωρίσω πάντως ότι έχουν κάνει προόδους στο σαβουάρ βιβρ: περπατώ σε δρόμο του Πεκίνου και ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο της χλέμπας που ετοιμάζεται να εκτοξευτεί από το στόμα. Από τη γωνία του πεζοδρομίου εμφανίζεται ο νεαρός Κινέζος, έτοιμος να κάνει την εκτόξευση. Με βλέπει, διστάζει (γιατί αγόρι μου;;; Δεν παρεξηγώ!) και κρατάει τη χλέμπα μέσα του μέχρι να βρεθεί πίσω μου και να την φτύσει με ανακούφιση! Πρόοδος!
Τι νομίζατε; Θα τελείωνα ταξιδιωτική ιστορία στην Κίνα χωρίς χλεμποσχολιασμούς;;;; Όχι βέβαια!!!! Χαχαχαχα!!! Είναι κάτι που θα το δεις και θα έχεις να λες στην επιστροφή για να γελάνε συγγενείς και φίλοι. Το να κρατήσεις όμως μόνο αυτό να σου μείνει ανάμνηση από το ταξίδι θα ήταν άδικο για έναν τόσο σπουδαίο λαό.
Εγώ προσωπικά κράτησα ως ανάμνηση από τους Κινέζους μια ομάδα ανθρώπων που συνάντησα τυχαία και χόρευαν στο πεζοδρόμιο, σε κεντρικότατο κόμβο, δίπλα στα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια και μ' αυτήν ακριβώς τη σκηνή στο παρακάτω βίντεο τελειώνω την ιστορία μου.
Παρακαλώ τους moderators να μεταφέρουν την ιστορία μου. Σχιε Σχιε!
Κάποια στιγμή ελπίζω να ανεβάσω και βίντεο κολάζ, αν μου το επιτρέψει ο υπολογιστής που μου αχρήστευσε το movie maker μετά την αναβάθμιση σε windows 10 grrrrr!!!!Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε! Τσάι τσιέν και καλά ταξίδια σε όλους... με παρέα ή χωρίς!
