LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.683
- Likes
- 9.016
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Το απόγευμα διασχίζοντας το ποτάμι φτάνουμε στη Kurjey Lhakhang όπου υπάρχει το αποτύπωμα ποδιού του Guru Rinpoche Ειναι ένα τεράστιο συγκρότημα οικημάτων σε μια πλαγιά στα 2640. Το πρώτο οικοδόμημα του 1652 γεμάτο από πίνακες, αγάλματα, tangas τοιχογραφίες. Στο μεσαίο δεσπόζει το μεγαλύτερο άγαλμα του Rinpoche αλλά και τοιχογραφίες που είχαν σκεπαστεί από εκατοντάδες μέτρα μεταξωτού πανιού, λόγω φρεσκαρίσματος των χρωμάτων..
Το μοναστήρι Tamshing Goemba η αλλιώς temple of the good message ξεκινά να μετρά ηλικία από το 1501 και είναι το πιο σπουδαίο μοναστήρι του βασιλείου.. Μέσα σε μια από τις υπόγειες αίθουσες του υπάρχει βαριά αλυσίδα που αν κρατώντας την κάνεις το γύρω της μονής 3 φορές , χωρίς σταματημο, θα απαλλαγείς από τις αρνητικές σκέψεις και πραξεις σου .. τα κορίτσια ενθουσιασμένες αγκάλιασαν την αλυσίδα λες και θα την έλιωναν και άρχισαν την περιφορά.., εγω ήθελα να κρατήσω όλες τις αρνητικές μου πραξεις και κατευθύνθηκα προς την έξοδο..
-Φοβάσαι μαμ ότι δεν θα τα καταφέρεις? Ρωτά ο Κάρμα..
-Τσου.!!!. το αντίθετο.. παιδί μου.. δεν θέλω να τις χάσω για αυτοο!..
- Δεν είναι ο σκοπός του να καταφέρεις να περιφέρεις την αλυσίδα γύρω τρεις φορές που έχει να κάνει με τη σωματική δύναμη, είναι η πίστη πως τολμώντας το μπορείς να πιστέψεις ότι θα απαλλαγείς από όλες τις αρνητικές σου σκέψεις..
-Εμένα τώρα γιατι μου φαινεται πως μιλάς σαν το ψυχαναλυτή μου?
- Χρειάζεσαι ψυχαναλυτή μαμ? Και σκάει ένα χαμόγελο..
-Πάω που και που..
- Έχεις ανάγκη να πιστέψεις στα λόγια του και να καθοδηγηθείς…έχεις ανάγκη ένα γκουρού καθοδήγησης.. ένα βουδιστή..
- Εγώ ψυχαναλυτή τον λέω και του τα ψάλω και πότε- πότε..
Κοίτα να δεις πως από μια αλυσίδα φτάνεις στη ψυχανάλυση βρε παιδί μου..
Στο δρόμο μας ένα ελβετικό τυροκομείο.. Εδώ οι Ελβετοί φαίνεται πως εκτός από εσωτερική γαλήνη βρήκαν και τρόπο να βγάζουν λεφτά….και μπορεί να μην είναι και οι καλύτεροι βουδιστές είναι όμως καλοί επιχειρηματίες.
Πρωί –πρωί εγερτήριο , έχουμε να διασχίσουμε 170 χιλιόμετρα ενός στενού επικίνδυνου απότομου, ορεινού δρόμου που θα μας οδηγήσει ανατολάς,στο Monkar…είναι ο δρόμος που 300 Ινδοί και Νεπαλέζοι εργάτες έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα κατά τη διάρκεια της κατασκευής του και για το είναι γεμάτος και μικρά τσιορτεν ,σαν τα εικονοστάσια στους δικούς μας δρόμους..
Αν έχεις υψοφοβία καλύτερα να κλείσεις τα μάτια και ας χάσεις το πιο εντυπωσιακά άγριο τοπίο….
Εμείς ψηφήσαμε μάτια ανοιχτά και κλειστό στομάχι
που κλωτσά στη θεραπεία με τα vertigo-vomex .. Oσο ανεβαίνουμε τόσο νιώθουμε να ανοίγουν τα ρουθούνια μας σε μια αναζωογονητική δροσερή αναπνοή.. καπου στα 3000 μέτρα και με δικαιολογία της δικής μου και της Μαριετας φωτογραφικής υστερίας, σταματήσαμε να αποθανατίσουμε τα γύρω χιονισμένα βουνά και τη κοιλάδα της Jakar στο βάθος που αφήσαμε το πρωί.. Η Μαρία που πιστή στη παλιά τεχνολογία μηχανή μας φωνάζει όταν καθυστερούμε σκεφτόμενη πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας λέγοντας ότι έχουμε ήδη χαρτογραφήσει τη χώρα τι θέλουμε και άλλες φωτογραφίες..
Το πράσινο σε όλες του τις παραλλαγές η φύση είναι σαν μια πόρτα που ανοίγεται μπροστά μας μετά από κάθε στροφή.. και να και ο καταρράκτης Νamling που τα αφρισμένα νερά εκτοξεύονται γύρω μέχρι να καταλήξουν στο βάραθρο που χάσκει ακριβώς κατω από τα πόδια μας.. Και σήμερα πάλι πικνίκ με ζεστό φαγάκι στα τσίγκινα κατσαρόλια και βιδωτά ταπεράκια…
Ο καιρός αλλάζει , αρχίζει να ζεσταίνει λίγο μετά το πέρασμα στα 3750 και η τελευταία κοιλάδα Kurichhu valley κάνει την εμφάνιση της.. Περνάμε τη γέφυρα Bailey bridge σημαιοστολισμένη από χιλιάδες σημαίες προσευχής και σε λίγη ώρα ελπίζουμε να δούμε τα πρώτα σπίτια της Mongar της πόλης που αναπτύχτηκε το 1997 χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επισκέπτη αλλά αναγκαστικός σταθμός μιας τουλάχιστον νύχτας πριν συνεχιστεί το ταξίδι για το ανατολικό Trashigang, όπου θα καταλήξουμε και εμείς.. Και πράγματι η πόλη για την ακρίβεια ένα μεγάλο χωριό δεν έχει να επιδείξει τίποτα από την αρχιτεκτονική της χώρας, νέα τετραώροφα κτήρια, από μπετόν, σίδηρο και αλουμίνιο έχουν αντικαταστήσει το ξύλο , τον πυλό, τα όμορφα σχέδια με αυτά που θυμίζουν αλαλούμ.. Πολλοί εργάτες, οικοδόμοι, τεχνίτες του μοντερν σταιλ όπως λένε , που εξασφαλίζουν μια σίγουρη δουλειά..
Το ξενοδοχείο μας δεν αποτελεί εξαίρεση, ένα φασαριόζο αλλά με ιντερνέτ παρακαλω,4οροφο τσιμεντένιο οίκημα στη άκρη του κεντρικού δρόμου σε ένα γκρι χρωματισμό μάλλον για να μην ξεχωρίζει από τον συνήθως γκρι αγριεμένο ουρανό.. Σε τέτοιο αναβρασμό ανοικοδόμησης βρίσκεται η πόλη λες και έχει ημερομηνία λήξης κάποιου συμβολαίου και οι εργασίες αρχίζουν πριν ακόμη λαλήσει ο πετεινός δηλαδή από τις 4,30..Μια η φασαρία από το προσωπικό που είναι στο πόδι από τις 3 για να φτιάξει τα πρωινά των εργατών-ενοίκων και σουρχεται στη μύτη η μυρωδιά του καμένου σκόρδου από την κουζίνα που είναι ακριβώς κατω από το δωμάτιο μου, μια η φασαρία από τη δίπλα οικοδομή μια τα γαυγίσματα των σκύλων σημαδεύτηκε η μέρα μου κάπως αρνητικά…Αν και η τραπεζαρία άνοιξε χαράματα το προσωπικό ακόμη κοιμάται μάλλον αφού δεν μπορεί να συγκρατήσει πιάτο για πιάτο στα χέρια του…. Αντε υπομονή ,, τελευταία γουλιά ενός καφέ που δεν έχει ούτε το χρώμα φαντάσου τη γεύση.., τελευταία από τις 2 φέτες ψωμί που έρχεται μια- μια στο τραπέζι , φωνές γέλια φασαρία που ξαφνικα συνειδητοποιούμε ότι θα επιστρέψουμε σε μια τέτοια φασαριόζα ζωή που είχαμε ξεχάσει αλλά που δυστυχώς είναι και είμαστε κομμάτι της …, κάπως απότομο και σκληρό το ταρακούνημα γμτ..
Φύγαμε υπό βροχή και όσο ανεβαίναμε διαπιστώναμε ότι σε αυτή τη γωνιά της χώρας που είναι και η πιο πυκνοκατοικημένη, τα σπίτια και τα χωράφια βρίσκονται σκαλωμένα , σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών , ενώ στο κεντρικό κομμάτι τα χωριά είναι χτισμένα στις κοιλάδες και τα χωράφια ανηφορίζουν προς τις πλαγιες..
Το μεσημέρι βρεθήκαμε στο Yandi το χωριό του Νίμα του οδηγού όπου τύχαμε της φιλοξενίας της οικογένειας του που και ο ίδιος είχε να δει 7 χρόνια.. σταυροπόδι πάνω στις κουρελούδες γευτήκαμε ένα άλλο τοπικό ποτό simpsa,φτιαγμένο από ρύζι και γάλα τόσο ξινό και πικρό όπως ακριβώς τα χολικά υγρά που αναβλύζουν αβίαστα από το στομάχι στη πρώτη γουλιά…..
Χαιρετήσαμε την οικογένεια και φύγαμε για το παρατηρητήριο των πουλιών, sherikula , πάλι πικνίκ δοκιμάζοντας το τυρί που είχαμε αγοράσει από το ελβετικό τυροκομιό, ευτυχώς όχι σκληρό που κόψαμε με χειρουργικό νυστέρι αφού ξεχάσαμε το σουγιά στο ξενοδοχείο..
Μετά από 40 χιλιόμετρα διαδρομής ανάμεσα σε πεύκα πλατάνια ποτάμια φτάσαμε στο Rangum όπου θα περάσουμε το βράδυ στο κοιτώνα της μοναχής Αγγελικής..
-Ωπα… μοναχή και ξενοδόχος…λέω εγώ..
- Αμάν και εσύ με τις συγκρίσεις σου..
-Δηλαδή τι ? πώς να την πω αφού και μοναχή βουδίστρια είναι αλλά και διατηρεί και ξενοδοχείο? .. Βουδιστικό ξενώνα ?
-Σκασε πια !!!! γελούν οι άλλες..
Ας είναι .., το βουδιστικό rent roomAngela στην ουσία είναι ένα μικρό καθιστικό με του που ανοίγεις την πόρτα περνώντας από ένα μπαλκόνι , 3 δωμάτια με 2 μπάνια αλλά με μια μοναδική θέα αφού είναι χτισμένο ψηλά στο λόφο ..
Η αδελφή Αγγελική είχε ετοιμάσει ζεστό νερο σε κουβάδες , κλασικά, για το μπάνιο μας , είχε ανάψει στη αυλή φωτιά και με ένα ζεστό τσάι στα χέρια παρακολουθούσαμε το χορό αλλαγής χρωμάτων του ουρανού των αστραπών και της σύντομης βροχής.
Μετα το φαγητό , είδαμε πως τα αγόρια κάτι θελαν να πουν αλλά δίσταζαν αλλά τόση ήταν η απομόνωση τους τον τελευταίο καιρό που έσκασαν το μυστικό…
-Μαμ.. εμείς θα κατεβούμε στη πόλη αν καθυστερήσουμε θα μας ανοίξετε την πόρτα?
- Κάρμα παιδί μου πάτε για clubbing?
- Βρε τι λες στα παιδιά? Ρωτά η Μαρία..
-Για ρωτατα εσύ να σου πουν που θα πάνε και τι θα κάνουν?
-Για νυχτερινό κυνήγι Μαρία απαντούν και οι δυο..
Άναυδη εκείνη που κατάλαβε επιτέλους ότι και ο βουδισμός αποτελείται από ανθρώπους από αισθήσεις, από ανάγκες από ένστικτα …
-Καλό βόλι.. παιδιά..
Δεν έπιασε η ευχή μου αν και έχω 4 βαφτιστήρια η εκείνοι έχασαν την ικανότητα του φλερτ και γύρισαν άπρακτοι αλλά χαρούμενοι..
Η Μαρια ολο το βράδυ πέρα από το να με κάνει φόνισσα από τις κατσαριδοφολοφονίες πέρασε τη νυχτα σκεφτόμενη το πώς δεν είναι ο βουδισμός μόνο προσευχή , νηστεία, τραγούδι και άρνηση των εγκόσμιων….είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόσμο όλο.. πιθανώς με άλλη σειρά και ιεραρχία αλλά υπάρχουν..
Φάγαμε το πρωινό μας στη τράπεζα της πόλης Transicar για να αλλάξουμε χρήματα μόνο πιστοποιητικό αγνότητας δεν μας ζήτησαν, ασε που γυρίζαμε και ξαναγυρίζαμε να δούμε αν είχαν πάρει την ισοτιμία η είχαν συγκεντρώσει όλο το ποσόν..
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ στη κεντρική πλατεία , χαζέψαμε τα μαγαζάκια πολλές φορές μέχρι να πάρουμε επιτέλους τα λεφτά από τη τράπεζα.. και ανηφορήσαμε επιτέλους στην Dzong χτισμένη το 1667 από τον Mingyur Tenpa σε ένα ύψωμα πάνω από την συνένωση των 2 ποταμών του Drangme Chhu και Gamri Chhu..Απο τον 17 εως το 20 αιώνα η περιοχή κυβερνιόταν από αυτό εδώ το σημείο. Η φωτιά κατέστρεψε εντελώς την Dzong που ξανακτίστηκε μόνο σε τρία χρόνια .. Το κυβερνητικό και μοναστηριακό κομμάτι ενώνονται από βεράντες και μπαλκόνια ξύλινα, εξώστες και μοναδικούς μυστικούς διαδρόμους.
Μπαίνοντας από την κεντρική πύλη και ανεβαίνοντας κάτι ξύλινα γλιστερά σκαλια βρεθήκαμε στον πρώτο όροφο στο εσωτερικό της εκκλησίας. Οι τοίχοι γεμάτοι από τις ωραιότερες τοιχογραφίες σε θέματα και χρώματα. Οι μοναχοί έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα στολισμού καθαρισμού ,δοκιμών χορών γιατι στο τέλος του μήνα εδώ θα διεξαχθεί ένα άλλο φεστιβάλ.
Το μοναστήρι Tamshing Goemba η αλλιώς temple of the good message ξεκινά να μετρά ηλικία από το 1501 και είναι το πιο σπουδαίο μοναστήρι του βασιλείου.. Μέσα σε μια από τις υπόγειες αίθουσες του υπάρχει βαριά αλυσίδα που αν κρατώντας την κάνεις το γύρω της μονής 3 φορές , χωρίς σταματημο, θα απαλλαγείς από τις αρνητικές σκέψεις και πραξεις σου .. τα κορίτσια ενθουσιασμένες αγκάλιασαν την αλυσίδα λες και θα την έλιωναν και άρχισαν την περιφορά.., εγω ήθελα να κρατήσω όλες τις αρνητικές μου πραξεις και κατευθύνθηκα προς την έξοδο..
-Φοβάσαι μαμ ότι δεν θα τα καταφέρεις? Ρωτά ο Κάρμα..
-Τσου.!!!. το αντίθετο.. παιδί μου.. δεν θέλω να τις χάσω για αυτοο!..
- Δεν είναι ο σκοπός του να καταφέρεις να περιφέρεις την αλυσίδα γύρω τρεις φορές που έχει να κάνει με τη σωματική δύναμη, είναι η πίστη πως τολμώντας το μπορείς να πιστέψεις ότι θα απαλλαγείς από όλες τις αρνητικές σου σκέψεις..
-Εμένα τώρα γιατι μου φαινεται πως μιλάς σαν το ψυχαναλυτή μου?
- Χρειάζεσαι ψυχαναλυτή μαμ? Και σκάει ένα χαμόγελο..
-Πάω που και που..
- Έχεις ανάγκη να πιστέψεις στα λόγια του και να καθοδηγηθείς…έχεις ανάγκη ένα γκουρού καθοδήγησης.. ένα βουδιστή..
- Εγώ ψυχαναλυτή τον λέω και του τα ψάλω και πότε- πότε..
Κοίτα να δεις πως από μια αλυσίδα φτάνεις στη ψυχανάλυση βρε παιδί μου..
Στο δρόμο μας ένα ελβετικό τυροκομείο.. Εδώ οι Ελβετοί φαίνεται πως εκτός από εσωτερική γαλήνη βρήκαν και τρόπο να βγάζουν λεφτά….και μπορεί να μην είναι και οι καλύτεροι βουδιστές είναι όμως καλοί επιχειρηματίες.
Πρωί –πρωί εγερτήριο , έχουμε να διασχίσουμε 170 χιλιόμετρα ενός στενού επικίνδυνου απότομου, ορεινού δρόμου που θα μας οδηγήσει ανατολάς,στο Monkar…είναι ο δρόμος που 300 Ινδοί και Νεπαλέζοι εργάτες έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα κατά τη διάρκεια της κατασκευής του και για το είναι γεμάτος και μικρά τσιορτεν ,σαν τα εικονοστάσια στους δικούς μας δρόμους..
Αν έχεις υψοφοβία καλύτερα να κλείσεις τα μάτια και ας χάσεις το πιο εντυπωσιακά άγριο τοπίο….
Εμείς ψηφήσαμε μάτια ανοιχτά και κλειστό στομάχι
που κλωτσά στη θεραπεία με τα vertigo-vomex .. Oσο ανεβαίνουμε τόσο νιώθουμε να ανοίγουν τα ρουθούνια μας σε μια αναζωογονητική δροσερή αναπνοή.. καπου στα 3000 μέτρα και με δικαιολογία της δικής μου και της Μαριετας φωτογραφικής υστερίας, σταματήσαμε να αποθανατίσουμε τα γύρω χιονισμένα βουνά και τη κοιλάδα της Jakar στο βάθος που αφήσαμε το πρωί.. Η Μαρία που πιστή στη παλιά τεχνολογία μηχανή μας φωνάζει όταν καθυστερούμε σκεφτόμενη πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας λέγοντας ότι έχουμε ήδη χαρτογραφήσει τη χώρα τι θέλουμε και άλλες φωτογραφίες..
Το πράσινο σε όλες του τις παραλλαγές η φύση είναι σαν μια πόρτα που ανοίγεται μπροστά μας μετά από κάθε στροφή.. και να και ο καταρράκτης Νamling που τα αφρισμένα νερά εκτοξεύονται γύρω μέχρι να καταλήξουν στο βάραθρο που χάσκει ακριβώς κατω από τα πόδια μας.. Και σήμερα πάλι πικνίκ με ζεστό φαγάκι στα τσίγκινα κατσαρόλια και βιδωτά ταπεράκια…
Ο καιρός αλλάζει , αρχίζει να ζεσταίνει λίγο μετά το πέρασμα στα 3750 και η τελευταία κοιλάδα Kurichhu valley κάνει την εμφάνιση της.. Περνάμε τη γέφυρα Bailey bridge σημαιοστολισμένη από χιλιάδες σημαίες προσευχής και σε λίγη ώρα ελπίζουμε να δούμε τα πρώτα σπίτια της Mongar της πόλης που αναπτύχτηκε το 1997 χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επισκέπτη αλλά αναγκαστικός σταθμός μιας τουλάχιστον νύχτας πριν συνεχιστεί το ταξίδι για το ανατολικό Trashigang, όπου θα καταλήξουμε και εμείς.. Και πράγματι η πόλη για την ακρίβεια ένα μεγάλο χωριό δεν έχει να επιδείξει τίποτα από την αρχιτεκτονική της χώρας, νέα τετραώροφα κτήρια, από μπετόν, σίδηρο και αλουμίνιο έχουν αντικαταστήσει το ξύλο , τον πυλό, τα όμορφα σχέδια με αυτά που θυμίζουν αλαλούμ.. Πολλοί εργάτες, οικοδόμοι, τεχνίτες του μοντερν σταιλ όπως λένε , που εξασφαλίζουν μια σίγουρη δουλειά..
Το ξενοδοχείο μας δεν αποτελεί εξαίρεση, ένα φασαριόζο αλλά με ιντερνέτ παρακαλω,4οροφο τσιμεντένιο οίκημα στη άκρη του κεντρικού δρόμου σε ένα γκρι χρωματισμό μάλλον για να μην ξεχωρίζει από τον συνήθως γκρι αγριεμένο ουρανό.. Σε τέτοιο αναβρασμό ανοικοδόμησης βρίσκεται η πόλη λες και έχει ημερομηνία λήξης κάποιου συμβολαίου και οι εργασίες αρχίζουν πριν ακόμη λαλήσει ο πετεινός δηλαδή από τις 4,30..Μια η φασαρία από το προσωπικό που είναι στο πόδι από τις 3 για να φτιάξει τα πρωινά των εργατών-ενοίκων και σουρχεται στη μύτη η μυρωδιά του καμένου σκόρδου από την κουζίνα που είναι ακριβώς κατω από το δωμάτιο μου, μια η φασαρία από τη δίπλα οικοδομή μια τα γαυγίσματα των σκύλων σημαδεύτηκε η μέρα μου κάπως αρνητικά…Αν και η τραπεζαρία άνοιξε χαράματα το προσωπικό ακόμη κοιμάται μάλλον αφού δεν μπορεί να συγκρατήσει πιάτο για πιάτο στα χέρια του…. Αντε υπομονή ,, τελευταία γουλιά ενός καφέ που δεν έχει ούτε το χρώμα φαντάσου τη γεύση.., τελευταία από τις 2 φέτες ψωμί που έρχεται μια- μια στο τραπέζι , φωνές γέλια φασαρία που ξαφνικα συνειδητοποιούμε ότι θα επιστρέψουμε σε μια τέτοια φασαριόζα ζωή που είχαμε ξεχάσει αλλά που δυστυχώς είναι και είμαστε κομμάτι της …, κάπως απότομο και σκληρό το ταρακούνημα γμτ..
Φύγαμε υπό βροχή και όσο ανεβαίναμε διαπιστώναμε ότι σε αυτή τη γωνιά της χώρας που είναι και η πιο πυκνοκατοικημένη, τα σπίτια και τα χωράφια βρίσκονται σκαλωμένα , σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών , ενώ στο κεντρικό κομμάτι τα χωριά είναι χτισμένα στις κοιλάδες και τα χωράφια ανηφορίζουν προς τις πλαγιες..
Το μεσημέρι βρεθήκαμε στο Yandi το χωριό του Νίμα του οδηγού όπου τύχαμε της φιλοξενίας της οικογένειας του που και ο ίδιος είχε να δει 7 χρόνια.. σταυροπόδι πάνω στις κουρελούδες γευτήκαμε ένα άλλο τοπικό ποτό simpsa,φτιαγμένο από ρύζι και γάλα τόσο ξινό και πικρό όπως ακριβώς τα χολικά υγρά που αναβλύζουν αβίαστα από το στομάχι στη πρώτη γουλιά…..
Χαιρετήσαμε την οικογένεια και φύγαμε για το παρατηρητήριο των πουλιών, sherikula , πάλι πικνίκ δοκιμάζοντας το τυρί που είχαμε αγοράσει από το ελβετικό τυροκομιό, ευτυχώς όχι σκληρό που κόψαμε με χειρουργικό νυστέρι αφού ξεχάσαμε το σουγιά στο ξενοδοχείο..
Μετά από 40 χιλιόμετρα διαδρομής ανάμεσα σε πεύκα πλατάνια ποτάμια φτάσαμε στο Rangum όπου θα περάσουμε το βράδυ στο κοιτώνα της μοναχής Αγγελικής..
-Ωπα… μοναχή και ξενοδόχος…λέω εγώ..
- Αμάν και εσύ με τις συγκρίσεις σου..
-Δηλαδή τι ? πώς να την πω αφού και μοναχή βουδίστρια είναι αλλά και διατηρεί και ξενοδοχείο? .. Βουδιστικό ξενώνα ?
-Σκασε πια !!!! γελούν οι άλλες..
Ας είναι .., το βουδιστικό rent roomAngela στην ουσία είναι ένα μικρό καθιστικό με του που ανοίγεις την πόρτα περνώντας από ένα μπαλκόνι , 3 δωμάτια με 2 μπάνια αλλά με μια μοναδική θέα αφού είναι χτισμένο ψηλά στο λόφο ..
Η αδελφή Αγγελική είχε ετοιμάσει ζεστό νερο σε κουβάδες , κλασικά, για το μπάνιο μας , είχε ανάψει στη αυλή φωτιά και με ένα ζεστό τσάι στα χέρια παρακολουθούσαμε το χορό αλλαγής χρωμάτων του ουρανού των αστραπών και της σύντομης βροχής.
Μετα το φαγητό , είδαμε πως τα αγόρια κάτι θελαν να πουν αλλά δίσταζαν αλλά τόση ήταν η απομόνωση τους τον τελευταίο καιρό που έσκασαν το μυστικό…
-Μαμ.. εμείς θα κατεβούμε στη πόλη αν καθυστερήσουμε θα μας ανοίξετε την πόρτα?
- Κάρμα παιδί μου πάτε για clubbing?
- Βρε τι λες στα παιδιά? Ρωτά η Μαρία..
-Για ρωτατα εσύ να σου πουν που θα πάνε και τι θα κάνουν?
-Για νυχτερινό κυνήγι Μαρία απαντούν και οι δυο..
Άναυδη εκείνη που κατάλαβε επιτέλους ότι και ο βουδισμός αποτελείται από ανθρώπους από αισθήσεις, από ανάγκες από ένστικτα …
-Καλό βόλι.. παιδιά..
Δεν έπιασε η ευχή μου αν και έχω 4 βαφτιστήρια η εκείνοι έχασαν την ικανότητα του φλερτ και γύρισαν άπρακτοι αλλά χαρούμενοι..
Η Μαρια ολο το βράδυ πέρα από το να με κάνει φόνισσα από τις κατσαριδοφολοφονίες πέρασε τη νυχτα σκεφτόμενη το πώς δεν είναι ο βουδισμός μόνο προσευχή , νηστεία, τραγούδι και άρνηση των εγκόσμιων….είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόσμο όλο.. πιθανώς με άλλη σειρά και ιεραρχία αλλά υπάρχουν..
Φάγαμε το πρωινό μας στη τράπεζα της πόλης Transicar για να αλλάξουμε χρήματα μόνο πιστοποιητικό αγνότητας δεν μας ζήτησαν, ασε που γυρίζαμε και ξαναγυρίζαμε να δούμε αν είχαν πάρει την ισοτιμία η είχαν συγκεντρώσει όλο το ποσόν..
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ στη κεντρική πλατεία , χαζέψαμε τα μαγαζάκια πολλές φορές μέχρι να πάρουμε επιτέλους τα λεφτά από τη τράπεζα.. και ανηφορήσαμε επιτέλους στην Dzong χτισμένη το 1667 από τον Mingyur Tenpa σε ένα ύψωμα πάνω από την συνένωση των 2 ποταμών του Drangme Chhu και Gamri Chhu..Απο τον 17 εως το 20 αιώνα η περιοχή κυβερνιόταν από αυτό εδώ το σημείο. Η φωτιά κατέστρεψε εντελώς την Dzong που ξανακτίστηκε μόνο σε τρία χρόνια .. Το κυβερνητικό και μοναστηριακό κομμάτι ενώνονται από βεράντες και μπαλκόνια ξύλινα, εξώστες και μοναδικούς μυστικούς διαδρόμους.
Μπαίνοντας από την κεντρική πύλη και ανεβαίνοντας κάτι ξύλινα γλιστερά σκαλια βρεθήκαμε στον πρώτο όροφο στο εσωτερικό της εκκλησίας. Οι τοίχοι γεμάτοι από τις ωραιότερες τοιχογραφίες σε θέματα και χρώματα. Οι μοναχοί έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα στολισμού καθαρισμού ,δοκιμών χορών γιατι στο τέλος του μήνα εδώ θα διεξαχθεί ένα άλλο φεστιβάλ.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ευχαριστω πολυ παιδια..ειπα να αφησω λιγο την Αιθιοπια γιατι ειναι λιγο πικρα και μου ηλθε στο νου το Μπουταν που ετσι και αλλιως ηταν μια εκδρομη χαρουμενη και απολαυστικη και κυριως αξεχαστη....
