LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.521
- Likes
- 7.773
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Φτάσαμε στη Jokar στις 3 το μεσημέρι με μια υπογλυκαιμία σχεδόν θανατηφόρα και αδειάσαμε από σοκολάτες τη τοπική αγορά εφαρμόζοντας το κανόνα του καταναλωτή,.. πάρε ναχεις τώρα που βρίσκεις.. Η ανάβαση συνεχίζεται για την Trongza μέσα από μια καταχνιά , ομίχλη και χιόνι που ο οδηγός μόλις και μετα βίας έβλεπε το δρόμο. Σε ένα δύσκολο πέρασμα βρήκαμε κουλουριασμένους τουρτουρίζοντας από το κρύο εργάτες και το μόνο που είχαμε μαζί μας σε πλεόνασμα ήταν οι σοκολάτες αφού το επί πλέον αντιανεμικό το χάρισε η Μαρια λίγο πριν σε ένα μαθητή που περπάταγε στο δρόμο έχοντας δέσει αγκαλιά γύρω από το σώμα του τα χέρια και ο ήχος από το τρίξιμο των δοντιών του σχεδόν έφτανε μέχρι τα δικά μας αυτιά..
..Ενας σκοτεινός μεγάλος όγκος τσουλάει μπροστά μας και μια μικρή λάμψη σαν να βγαίνει από μέσα του, και ανακαλύπτουμε ότι είναι ένα φορτηγό χωρίς φώτα και η λάμψη είναι ένα αναμμένο κερί που κρατά ο συνοδηγός αντικαθιστώντας τα φώτα πορείας , όσο για αυτά των φρένων και φλας αφήνονται στη φαντασία, στη καλή τύχη των οδηγών που βρίσκονται πίσω.. εξ άλλου και εμάς να μην θέλει να σώσει ο καλός Βούδας, θα θέλει να σώσει τον πιστό Κάρμα οπότε αν το ρητό κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα ισχύει θα τη βγάλουμε καθαρή και εμείς..
-Βρε αυτοί άναψαν από τώρα τα καντήλια τους λέω εγώ και ξεσπούμε στα γέλια.
-Ασε αυτούς και κοιτά και τα δικά σου που είναι έτοιμα!!!
Παρότι είμαστε σε φάση κατάβασης πια, η ομίχλη δεν λέει να αραιώσει, τόσο δεν μπορείς να εντοπίσεις το που είσαι και που πας που νομίσαμε ότι είχαμε προσπεράσει τη πόλη, που αν είχε και διακοπή ρεύματος όπως την πρώτη φορά που περάσαμε , πιθανότατα να μην την είδαμε!!
Μετά από δωδεκάμισι ώρες συνεχούς οδήγησης , φτάσαμε σε ένα ωραιότατο ξενοδοχείο, bungalows 4 χιλιόμετρα έξω από Trongza χτισμένο στη πλαγιά πέτρινο καθαρό , και για πρώτη φορά νιώσαμε μες στη χλιδή κυρίως μετά από το ζεστό μπάνιο μέσα στις τεράστιες μαρμάρινες μπανιέρες ,.όπως και να το δεις βρε παιδί μου χρειάζεται πότε –πότε και η άνεση….
Σήμερα που ο ήλιος λάμπει και η ατμόσφαιρα είναι καθαρή κάνουμε τεστ μνήμης σε όσα είχαμε δει περνώντας από τα ίδια μέρη που είχαμε δει τη πρώτη φορά…Τα χιλιόμετρα φεύγουν και μας φέρνουν πιο κοντά στη Paro και στο Thimpu, που σημαίνει ότι πλησιάζει στο τέλος ένα ταξίδι-όνειρο στα μονοπάτια μιας άλλης εποχής , μας λυπεί που ένα όμορφο κομμάτι της ζωής και της ψυχής μας πέρασε και θα μείνει εδώ θαμμένο από τις εμπειρίες και το χρόνο,..
Βοηθηθήκαμε από αυτή τη περιπέτεια της γνώσης και της διαφορετικότητας? Γρήγορα απαντώ ναι χωρίς σκέψη, απαντώ όμως ενώ βρίσκομαι ακόμη εδώ, ζω εδώ κάτω από τις ίδιες συνθήκες που τις δημιουργούν.. Θα είναι άραγε το ίδιο, θα διατηρήσω τους κανόνες όταν βρεθώ μπροστά στη δική μου πραγματικότητα, καθημερινότητα της δουλειάς, της οικογένειας?
Να αφήσω αυτές τις ανησυχίες για αργότερα , ακόμη έχω να δω και άλλα πράγματα και ένα από αυτά είναι το πανέμορφο πολυμορφικό χωριό Wandi με υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, με πάρα πολλά μαγαζιά χωρίς σαφώς να υπάρχει το αντίστοιχο αγοραστικό κοινό, μια μεγάλη πλατεία γεμάτη από παρκαρισμένα ταξί σε αναμονή μελλοντικής κούρσας, μιας ωραιότατης νεότατης μεγάλης φυλακής, ναι φυλακής, απόδειξη ότι υπάρχουν και παραβάτες των θρησκευτικών και βασιλικών κανόνων και ρίχνω ένα βλέμμα στη Μαρία που έχει μείνει κάγκελο.. επιπλέον το χωριό φιλοξενεί εκτός από το ντόπιο στρατό και Ινδικά στρατεύματα..
-Τι θέλουν οι Ινδοί στρατιώτες στη χώρα ?
-Μαμ, μας εκπαιδεύουν , εκπαιδεύουν το δικό μας στρατό σε τακτικές πολέμου, άμυνας, αιφνιδιασμού, τρομοκρατίας..
-Μάλιστα.., κοίτα να δεις πως μοίρασαν τη περιοχή οι τύποι.. Η Κίνα πήρε το Θιβέτ και δεν το κουνά ρούπι, Η Ινδία πάτησε πόδι με επίσημη πρόσκληση από το βασιλιά τάχαμου για να εκπαιδεύσει το στρατό αλλά στη ουσία να τρομάξουν τη Κίνα αν έχει επεκτατικές βλέψεις προς τα εδώ, ενώ το έρημο το Νεπάλ που δεν συναίνεσε σε τέτοιου είδους συνεργασίες τρώγεται από εσωτερικές αναταραχές και διαμάχες που υποκινούνται και από άλλους εξωτερικούς δάχτυλους!!!
Το μοναστήρι του Wandi είναι πλημμυρισμένο από μικρούς μαθητευόμενους βουδιστές δεν έτυχε να συναντήσω σε άλλο τόσους πολλούς όπως και ότι δεν αισθάνθηκα τόσο έντονη την αδικία στη σκέψη ότι μπορείς να ζεις μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει εσύ αλλά η οικογένεια σου, η φτώχια, η ανέχεια, η αστρολογία, ο απαράβατος θρησκευτικός νόμος.. και δεν είναι μόνο το πώς υποτάσσεσαι σε αυτό, είναι πως δεν έχεις δικαίωμα να σκεφτείς να αντιδράσεις..
Φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Thimpu και στη πλατεία έξω απο στο ξενοδοχείο έχει στηθεί μεγάλη γιορτή. Ο κόσμος έχει πιάσει τις εξέδρες και στη σκηνή δίνει τραγουδιστική παράσταση ένας γνωστός για τους ντόπιους, ταϊλανδός καλλιτέχνης σε ρυθμό ροκ και σόουλ.. ..αφεθήκαμε και εμείς στο ήχο των γνωστών ροκ τραγουδιών και λικνισθήκαμε στο ρυθμό τους παρέα με την Σόναμ που ήλθε να μας δει.
Μετά το δείπνο αποφασίσαμε να πάμε για ποτό.. τι έτσι θα περνούσαμε τις ώρες μας στη πρωτεύουσα? Η Σόναμ που γνώριζε τα που και ποια μας συνοδεύει στο ΟΜ.. που βρίσκεται στον πρώτο όροφο ενός σκοτεινού παλιού κτηρίου.. Μέσα ντεκόρ αποκριάτικο- μινιμαλιστικό , αυτό είναι το πέτυχα στο χαρακτηρισμό, και μουσική που σε γυρνά πίσω.. ,με τα ακούσματα του hotelCalifornia, Erik Clapton , Bob Marley, …και νομίζεις ότι είσαι στα σύννεφα , μεταξύ μας βοήθησε και το κρασάκι και το ποτάκι, ..και να σπας το κεφάλι σου να βρεις μια ωραία δικαιολογία να αποκρούσεις τον Ινδό που επιθυμεί να χορέψει μαζί μας…, ευτυχώς η Σόναμ ανέλαβε το δύσκολο αυτό ρόλο.. Κοίτα να δεις τώρα πως έρχονται τα πράγματα.. ,όπως λέει και η μάνα μου ‘’ του φαφούτη τυχαίνει το παξιμάδι¨, ο Κάρμα και ο Νίμα κάθε βράδυ να προσπαθούν να στεριώσουν γυναικοπαρεα και τζίφος κατ επανάληψη, και εμείς που βγήκαμε μια φορά για ποτό μάρτυς μας ο Βούδας, κάναμε θραύση..
..Το πρωί επισκεφτήκαμε τη πιο παλιά εκκλησία της πόλης. Μου θύμισε βρεφονηπιακό σταθμό με δεκάδες μωράκια.., ευτυχώς δεν τσιρίζουν .. Εδώ οι μητέρες φέρνουν τα νεογέννητα παιδιά τους μέσα σε 3 μέρες από τη γέννηση, για να τους δοθεί το όνομα που καθορίζουν και επιλέγουν οι λάμα.. , τουλάχιστον εδώ δεν θα τσακώνονται τα συμπεθέρια …. Εδώ εκτός από το όνομα στα νεογέννητα δίδεται και η ευλογία στο ξεκίνημα κάθε επαγγελματικής –επιχειρησιακής δραστηριότητας, η θεραπεία για κάθε ασθένεια και η πρόβλεψη για το μέλλον.. ..
Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη πόλη το μουσείο της εθνικής κληρονομιάς . Εκεί μέσα είναι στεγασμένη η ιστορία , η ζωή, τα μέσα , τα εργαλεία , οι ανέσεις τα κειμήλια μιας ζωής .. Είναι φανερό πόσο δύσκολα ζούσαν και ζουν, γιατι δεν απέχει καθόλου πολύ η καθημερινότητα τους … Οσο και μικρός να είναι ο χώρος που ονομάζουν σπίτι, που κοιμούνται όλοι μαζί, πάντα σε μια άκρη χωρισμένο με ένα κομμάτι ύφασμα από το υπόλοιπο σπίτι είναι ο χώρος , το ιερό ,αφιερωμένο στο Βούδα, με το άγαλμα, τα κεριά τα αναμμένα με τα δοχεία προσφορών.. κάτι ανάλογο με τα δικά μας εικονοστάσια που κρέμονται πάνω από το προσκέφαλο στις κρεβατοκάμαρες των πιστών με το καντηλάκι να σιγοκαίει και πολλές φορές να πυργολαμπαδιάζει όλο το σπίτι ακόμη και όλο το οικοδομικό τετράγωνο.., παραδίπλα είναι το μπάνιο για τους επισκέπτες , τους επίσημους προσκεκλημένους γιατι τα μέλη της οικογενείας τρέχουν στα χωράφια και στα ποτάμια για την ανάγκη τους.. .
Στην art gallery που πήγαμε για πρωινό ήλθε πάλι η Σόναμ με τα δώρα της, σαν ένας άλλος μάγος , ανταλλάξαμε ευχές , τηλέφωνα, υποσχέσεις .. Στον αέρα πλανιέται μια θλίψη μια πρόωρη νοσταλγία και τα καθημερινά ανέκδοτα , αστεία έχουν αντικατασταθεί από μια σιωπή.
Φευγομαι για Paro εδώ θα μείνουμε τη τελευταία μέρα και νύχτα του ταξιδιού, μιας και το αεροδρόμιο είναι δίπλα,. Εδώ υπάρχει η πιο επιβλητική Dzong,του 1640, πρώτη εικόνα που έχεις κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο ..σχεδόν αφιερώσαμε όλο το απόγευμα στη ξενάγηση στο τελευταίο βουδιστικό μοναστήρι στις τελευταίες εξηγήσεις μιας δύσκολα εφαρμοσμένης θρησκείας…
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μαζεύοντας τα σκόρπια πράγματα μας από το αυτοκίνητο.. ήρθε η ώρα της βαλίτσας…της επιστροφής..
Φάγαμε όλοι μαζί , μιλήσαμε με τις ώρες και το πρωί πήρα τη τελευταία θωριά, από τη χιονισμένη κορυφή λίγο πριν φέξει το φως, και πριν μπω στο μικρό αεροπλάνο τη τελευταία ματιά στη πριγκιπική φιγούρα του Κάρμα που απέξω παρακολουθεί το αεροπλάνο να απογειώνεται, κουνώντας το χέρι σε ένα τελευταίο χαιρετισμό.., ..αντίο.. lazhimbe jon ..
Αντίο πρίγκιπα ,,,..lazhimbe jon..είπα πριν χαθώ στα σύννεφα..
..Ενας σκοτεινός μεγάλος όγκος τσουλάει μπροστά μας και μια μικρή λάμψη σαν να βγαίνει από μέσα του, και ανακαλύπτουμε ότι είναι ένα φορτηγό χωρίς φώτα και η λάμψη είναι ένα αναμμένο κερί που κρατά ο συνοδηγός αντικαθιστώντας τα φώτα πορείας , όσο για αυτά των φρένων και φλας αφήνονται στη φαντασία, στη καλή τύχη των οδηγών που βρίσκονται πίσω.. εξ άλλου και εμάς να μην θέλει να σώσει ο καλός Βούδας, θα θέλει να σώσει τον πιστό Κάρμα οπότε αν το ρητό κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα ισχύει θα τη βγάλουμε καθαρή και εμείς..
-Βρε αυτοί άναψαν από τώρα τα καντήλια τους λέω εγώ και ξεσπούμε στα γέλια.
-Ασε αυτούς και κοιτά και τα δικά σου που είναι έτοιμα!!!
Παρότι είμαστε σε φάση κατάβασης πια, η ομίχλη δεν λέει να αραιώσει, τόσο δεν μπορείς να εντοπίσεις το που είσαι και που πας που νομίσαμε ότι είχαμε προσπεράσει τη πόλη, που αν είχε και διακοπή ρεύματος όπως την πρώτη φορά που περάσαμε , πιθανότατα να μην την είδαμε!!
Μετά από δωδεκάμισι ώρες συνεχούς οδήγησης , φτάσαμε σε ένα ωραιότατο ξενοδοχείο, bungalows 4 χιλιόμετρα έξω από Trongza χτισμένο στη πλαγιά πέτρινο καθαρό , και για πρώτη φορά νιώσαμε μες στη χλιδή κυρίως μετά από το ζεστό μπάνιο μέσα στις τεράστιες μαρμάρινες μπανιέρες ,.όπως και να το δεις βρε παιδί μου χρειάζεται πότε –πότε και η άνεση….
Σήμερα που ο ήλιος λάμπει και η ατμόσφαιρα είναι καθαρή κάνουμε τεστ μνήμης σε όσα είχαμε δει περνώντας από τα ίδια μέρη που είχαμε δει τη πρώτη φορά…Τα χιλιόμετρα φεύγουν και μας φέρνουν πιο κοντά στη Paro και στο Thimpu, που σημαίνει ότι πλησιάζει στο τέλος ένα ταξίδι-όνειρο στα μονοπάτια μιας άλλης εποχής , μας λυπεί που ένα όμορφο κομμάτι της ζωής και της ψυχής μας πέρασε και θα μείνει εδώ θαμμένο από τις εμπειρίες και το χρόνο,..
Βοηθηθήκαμε από αυτή τη περιπέτεια της γνώσης και της διαφορετικότητας? Γρήγορα απαντώ ναι χωρίς σκέψη, απαντώ όμως ενώ βρίσκομαι ακόμη εδώ, ζω εδώ κάτω από τις ίδιες συνθήκες που τις δημιουργούν.. Θα είναι άραγε το ίδιο, θα διατηρήσω τους κανόνες όταν βρεθώ μπροστά στη δική μου πραγματικότητα, καθημερινότητα της δουλειάς, της οικογένειας?
Να αφήσω αυτές τις ανησυχίες για αργότερα , ακόμη έχω να δω και άλλα πράγματα και ένα από αυτά είναι το πανέμορφο πολυμορφικό χωριό Wandi με υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, με πάρα πολλά μαγαζιά χωρίς σαφώς να υπάρχει το αντίστοιχο αγοραστικό κοινό, μια μεγάλη πλατεία γεμάτη από παρκαρισμένα ταξί σε αναμονή μελλοντικής κούρσας, μιας ωραιότατης νεότατης μεγάλης φυλακής, ναι φυλακής, απόδειξη ότι υπάρχουν και παραβάτες των θρησκευτικών και βασιλικών κανόνων και ρίχνω ένα βλέμμα στη Μαρία που έχει μείνει κάγκελο.. επιπλέον το χωριό φιλοξενεί εκτός από το ντόπιο στρατό και Ινδικά στρατεύματα..
-Τι θέλουν οι Ινδοί στρατιώτες στη χώρα ?
-Μαμ, μας εκπαιδεύουν , εκπαιδεύουν το δικό μας στρατό σε τακτικές πολέμου, άμυνας, αιφνιδιασμού, τρομοκρατίας..
-Μάλιστα.., κοίτα να δεις πως μοίρασαν τη περιοχή οι τύποι.. Η Κίνα πήρε το Θιβέτ και δεν το κουνά ρούπι, Η Ινδία πάτησε πόδι με επίσημη πρόσκληση από το βασιλιά τάχαμου για να εκπαιδεύσει το στρατό αλλά στη ουσία να τρομάξουν τη Κίνα αν έχει επεκτατικές βλέψεις προς τα εδώ, ενώ το έρημο το Νεπάλ που δεν συναίνεσε σε τέτοιου είδους συνεργασίες τρώγεται από εσωτερικές αναταραχές και διαμάχες που υποκινούνται και από άλλους εξωτερικούς δάχτυλους!!!
Το μοναστήρι του Wandi είναι πλημμυρισμένο από μικρούς μαθητευόμενους βουδιστές δεν έτυχε να συναντήσω σε άλλο τόσους πολλούς όπως και ότι δεν αισθάνθηκα τόσο έντονη την αδικία στη σκέψη ότι μπορείς να ζεις μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει εσύ αλλά η οικογένεια σου, η φτώχια, η ανέχεια, η αστρολογία, ο απαράβατος θρησκευτικός νόμος.. και δεν είναι μόνο το πώς υποτάσσεσαι σε αυτό, είναι πως δεν έχεις δικαίωμα να σκεφτείς να αντιδράσεις..
Φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Thimpu και στη πλατεία έξω απο στο ξενοδοχείο έχει στηθεί μεγάλη γιορτή. Ο κόσμος έχει πιάσει τις εξέδρες και στη σκηνή δίνει τραγουδιστική παράσταση ένας γνωστός για τους ντόπιους, ταϊλανδός καλλιτέχνης σε ρυθμό ροκ και σόουλ.. ..αφεθήκαμε και εμείς στο ήχο των γνωστών ροκ τραγουδιών και λικνισθήκαμε στο ρυθμό τους παρέα με την Σόναμ που ήλθε να μας δει.
Μετά το δείπνο αποφασίσαμε να πάμε για ποτό.. τι έτσι θα περνούσαμε τις ώρες μας στη πρωτεύουσα? Η Σόναμ που γνώριζε τα που και ποια μας συνοδεύει στο ΟΜ.. που βρίσκεται στον πρώτο όροφο ενός σκοτεινού παλιού κτηρίου.. Μέσα ντεκόρ αποκριάτικο- μινιμαλιστικό , αυτό είναι το πέτυχα στο χαρακτηρισμό, και μουσική που σε γυρνά πίσω.. ,με τα ακούσματα του hotelCalifornia, Erik Clapton , Bob Marley, …και νομίζεις ότι είσαι στα σύννεφα , μεταξύ μας βοήθησε και το κρασάκι και το ποτάκι, ..και να σπας το κεφάλι σου να βρεις μια ωραία δικαιολογία να αποκρούσεις τον Ινδό που επιθυμεί να χορέψει μαζί μας…, ευτυχώς η Σόναμ ανέλαβε το δύσκολο αυτό ρόλο.. Κοίτα να δεις τώρα πως έρχονται τα πράγματα.. ,όπως λέει και η μάνα μου ‘’ του φαφούτη τυχαίνει το παξιμάδι¨, ο Κάρμα και ο Νίμα κάθε βράδυ να προσπαθούν να στεριώσουν γυναικοπαρεα και τζίφος κατ επανάληψη, και εμείς που βγήκαμε μια φορά για ποτό μάρτυς μας ο Βούδας, κάναμε θραύση..
..Το πρωί επισκεφτήκαμε τη πιο παλιά εκκλησία της πόλης. Μου θύμισε βρεφονηπιακό σταθμό με δεκάδες μωράκια.., ευτυχώς δεν τσιρίζουν .. Εδώ οι μητέρες φέρνουν τα νεογέννητα παιδιά τους μέσα σε 3 μέρες από τη γέννηση, για να τους δοθεί το όνομα που καθορίζουν και επιλέγουν οι λάμα.. , τουλάχιστον εδώ δεν θα τσακώνονται τα συμπεθέρια …. Εδώ εκτός από το όνομα στα νεογέννητα δίδεται και η ευλογία στο ξεκίνημα κάθε επαγγελματικής –επιχειρησιακής δραστηριότητας, η θεραπεία για κάθε ασθένεια και η πρόβλεψη για το μέλλον.. ..
Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη πόλη το μουσείο της εθνικής κληρονομιάς . Εκεί μέσα είναι στεγασμένη η ιστορία , η ζωή, τα μέσα , τα εργαλεία , οι ανέσεις τα κειμήλια μιας ζωής .. Είναι φανερό πόσο δύσκολα ζούσαν και ζουν, γιατι δεν απέχει καθόλου πολύ η καθημερινότητα τους … Οσο και μικρός να είναι ο χώρος που ονομάζουν σπίτι, που κοιμούνται όλοι μαζί, πάντα σε μια άκρη χωρισμένο με ένα κομμάτι ύφασμα από το υπόλοιπο σπίτι είναι ο χώρος , το ιερό ,αφιερωμένο στο Βούδα, με το άγαλμα, τα κεριά τα αναμμένα με τα δοχεία προσφορών.. κάτι ανάλογο με τα δικά μας εικονοστάσια που κρέμονται πάνω από το προσκέφαλο στις κρεβατοκάμαρες των πιστών με το καντηλάκι να σιγοκαίει και πολλές φορές να πυργολαμπαδιάζει όλο το σπίτι ακόμη και όλο το οικοδομικό τετράγωνο.., παραδίπλα είναι το μπάνιο για τους επισκέπτες , τους επίσημους προσκεκλημένους γιατι τα μέλη της οικογενείας τρέχουν στα χωράφια και στα ποτάμια για την ανάγκη τους.. .
Στην art gallery που πήγαμε για πρωινό ήλθε πάλι η Σόναμ με τα δώρα της, σαν ένας άλλος μάγος , ανταλλάξαμε ευχές , τηλέφωνα, υποσχέσεις .. Στον αέρα πλανιέται μια θλίψη μια πρόωρη νοσταλγία και τα καθημερινά ανέκδοτα , αστεία έχουν αντικατασταθεί από μια σιωπή.
Φευγομαι για Paro εδώ θα μείνουμε τη τελευταία μέρα και νύχτα του ταξιδιού, μιας και το αεροδρόμιο είναι δίπλα,. Εδώ υπάρχει η πιο επιβλητική Dzong,του 1640, πρώτη εικόνα που έχεις κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο ..σχεδόν αφιερώσαμε όλο το απόγευμα στη ξενάγηση στο τελευταίο βουδιστικό μοναστήρι στις τελευταίες εξηγήσεις μιας δύσκολα εφαρμοσμένης θρησκείας…
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μαζεύοντας τα σκόρπια πράγματα μας από το αυτοκίνητο.. ήρθε η ώρα της βαλίτσας…της επιστροφής..
Φάγαμε όλοι μαζί , μιλήσαμε με τις ώρες και το πρωί πήρα τη τελευταία θωριά, από τη χιονισμένη κορυφή λίγο πριν φέξει το φως, και πριν μπω στο μικρό αεροπλάνο τη τελευταία ματιά στη πριγκιπική φιγούρα του Κάρμα που απέξω παρακολουθεί το αεροπλάνο να απογειώνεται, κουνώντας το χέρι σε ένα τελευταίο χαιρετισμό.., ..αντίο.. lazhimbe jon ..
Αντίο πρίγκιπα ,,,..lazhimbe jon..είπα πριν χαθώ στα σύννεφα..
Attachments
Last edited by a moderator:
Ευχαριστω πολυ παιδια..ειπα να αφησω λιγο την Αιθιοπια γιατι ειναι λιγο πικρα και μου ηλθε στο νου το Μπουταν που ετσι και αλλιως ηταν μια εκδρομη χαρουμενη και απολαυστικη και κυριως αξεχαστη....
