LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.683
- Likes
- 9.016
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Άδειασε το μυαλό από τις περιττές σκέψεις με το που πατήσαμε πόδι στο εθνικό μουσείο. Ένα τριώροφο κτήριο με μόνο εκθέματα βιβλία, γραφές και πάλι βιβλία, βιβλία παλιά , γραφές από χιλιάδες χρόνια που περιέχουν τι άλλο από προσευχές γραμμένες με χρυσό σε ένα είδος πάπυρου, από ανθρώπους που από την ηλικία των 3 χρόνων τους αφιέρωσαν τη ζωή τους για τη λατρεία του θεού που τους εξασφάλισε το μόνο επιθυμητό αγαθό, τη ψυχική και πνευματική γαλήνη… Η κάθε προσευχή είναι ένα κομμάτι φύλλο 35 εκατοστών μήκους και 15 εκ. πλάτος τοποθετημένες και βιβλιοδετημένες ανά θεματολογία τυλιγμένη καθεμιά με ένα κόκκινο η μπλέ η κίτρινο γυαλιστερό ύφασμα δεμένο με ένα ωραιότατο καλοζυγιασμένο φιόγκο… πήζει το μάτι στο φιόγκο.., χιλιάδες φιόγκοι, χιλιάδες προσευχές …
Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από το μουσείο η φιγούρα του Βούδα. Σε κάθε όροφο υπάρχει θρονιασμένος και από ένας βούδας όπου στα πόδια του αραδιασμένο ευρίσκεται ένα τραπέζι γεμάτο προσφορές των πιστών..
Σε ένα από τους ορόφους υπάρχει το μεγαλύτερο βιβλίο του κόσμου αποτελούμενο από πόστερ και φωτογραφίες που αφηγούνται τη ζωή στο Μπουτάν , βιβλίο γίγας αλλά όχι παλιό..
Η κατηφόρα μας έβγαλε στο ταχυδρομείο, όπου βρήκαμε τις πιο απίστευτες συλλογές γραμματοσήμων με διαφοροποιήσεις θεμάτων που δεν αφορούν το Μπουτάν αλλά όλο τον κόσμο, τέτοιας ομορφιάς που ακόμη και οι μη φιλοτελιστές έσκασαν αρκετά ευρώπουλα για αγορές.. Εμείς φυσικά σαν Έλληνες αποκτήσαμε τη σειρά με τους ολυμπιακούς αγώνες της χώρας μας…
Μια μικρή στάση στη άλλη όχθη του ποταμού στο ιδιωτικό μικροεργοστασιο παρασκευής χαρτιού χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το κορμό ενός δένδρου μου ξύπνησε αναμνήσεις Μαδαγασκαρηνενιες, αλλά οι τιμές εδώ αγγίζουν αστρονομικά νούμερα του δεκαπλάσιου και βάλε....
Μιας και δεν είχε νυχτώσει ακόμα και έχοντας κέφι για ψώνια πείσαμε τον Κάρμα ότι μεγάλα κορίτσια είμαστε και μπορούμε να κάνουμε βόλτα και ψώνια μόνες μας και ότι μπορεί να παραδώσει τη τύχη μας στη θέληση του Βούδα και να πάει στο καλό.. Μας πήρε ώρα αυτό, φαίνεται πως έχει ρητή εντολή από την Σόναμ να μην μας αφήσει ρούπι μοναχές .. Υποσχεθήκαμε ότι δεν θα χαθούμε , προβήκαμε και σε αγορά τοπικής καρτοτηλεφωνίας in case, άσε δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί κανείς εδώ με τέτοια ρυμοτομία απλή, μια σταλιά πόλη και ας είναι και πρωτεύουσα με 2 δρόμους ….αλλά με MALL παρακαλώ….
Εκεί που χαθήκαμε όμως είναι στα μαγαζάκια…
Τα χέρια μας δεν χόρταιναν να χαϊδεύουν τα κάθε λογής παλιά κειμήλια Θιβετιανής τέχνης ορισμένα παραφορτωμένα από πολύτιμους λίθους… Το μάτι σου καρφώθηκε σε μια προτομή της θεάς Τάρα τόσο ζωντανή και λαμπερή από τα πετράδια και τα χρώματα αλλά τόσο ακριβή που το εγκεφαλικό ήταν εξασφαλισμένο.. Επιστράτεψα όλα όσα έχω διδαχτεί από τη φιλενάδα τη Κικη στις αγορές της ανατολής ,αλλά μάταιος κόπος , μάλλον η εγώ είμαι ανεπίδεκτη μάθησης η εκείνοι σκληροί επαγγελματίες…τουλάχιστον προσπάθησα αν αυτό μπορεί να με χαροποιήσει σαν γεγονός αλλά με λυπεί του ότι η Τάρα ακόμη κοσμεί το ράφι του μαγαζιού, εκεί ακίνητη λόγο βάρους από τη μια και τιμής από την άλλη..
Στο δρόμο δεν μπορώ να μην χαζέψω τον κόσμο .., άνθρωποι γλυκύτατοι πρόσχαροι να σε εξυπηρετήσουν με αυτό το άγιο σχεδόν βλέμμα το ζεστό χαμόγελο στα χείλη ,εικόνες που στη δύση έχουν χαθεί προ πολλού…Δεν ζητιανεύουν ,δεν ενοχλούν, δεν κλέβουν, δεν καπνίζουν( όχι όλοι), δεν προσφέρουν οινοπνευματώδη και κάθε Τρίτη προσεύχονται… αυτοί είναι μερικοί από τους κανόνες της ενάρετης ζωής των..Εδώ στο Thimbu, στη πρωτεύουσα θα συναντήσεις εκτός από Ινδούς μετανάστες εργάτες που ψάχνουν ένα σαφώς μεγαλύτερο μεροκάματο από αυτό της χώρας τους και εσωτερικούς μετανάστες που εγκατέλειψαν τα χωράφια τους ήρθαν στη πόλη να εργαστούν στις οικοδομές και που για αυτούς το κράτος έχει διαθέσει εργατικές κατοικίες .., τουλάχιστον έχουν εξασφαλίσει καθημερινή στέγη αν καθημερινή δουλειά…..
Βρήκαμε το Suisse bakery ,ενός Ελβετού που λόγο σφοδρού έρωτος με μια ντόπια καλλονή προ πολλών ετών παρέμεινε και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά εδώ, κλειστό και έτσι η λαχτάρα ενός ζεστού κρουασάν αναβλήθηκε για αύριο το πρωί…
Πάλι στο βραδινό απόψε είχαμε τύχη βουνό , φυσικά εξ αιτίας ενός 30μελούς γκρουπ Γάλλων κολλημένων στη δυτική κουζίνα…,οπότε και εμείς την βγάζουμε πρίμα…Η Μαρία κάνει τη πιο σωστή παρατήρηση που είναι και παράπονο μαζί…λέγοντας…’’μωρέ και εγώ που πίστευα πως θάμαστε 3 και μοναχές τουρίστριες ! τελικά θα υποθέσουμε ότι είμαστε και τυχερές που δεν τσαλαπατιόμαστε από τον συνωστισμό..!!!!!!
Το τσαλαπάτημα είναι σίγουρο πια ,το βλέπω εγώ, θα το φάμε στη jokar στο φεστιβάλ όπου μαζεύονται από όλες τις γύρω περιοχές και κράτη…
Η νύχτα δικαίως ανακηρύχτηκε σκυλοβραδιά αφού όλο το βράδυ τα γαυγίσματα δεν άφησαν να κλείσουμε μάτι, τώρα τι παθαίνουν βραδιάτικο ενώ τη μέρα είναι σαν ναρκωμένα δεν γνωρίζω…
Από τις 7 το πρωί βρεθήκαμε στο πουλμανακι με όλα τα μπαγκάζια μας ανηφορίζοντας τον ίδιο φιδίσιο δρόμο διασχίζοντας τα καταπράσινα από πεύκα και κυπαρίσσια βουνά σε ένα συνδυασμό πρασίνου που πάει από το πιο έντονο σκούρο έως το ανοιχτό με κάποιες πινελιές κίτρινου καφέ και μπορντό από φυλλώματα άλλων δένδρων..
Από τις αμέτρητες στροφές και τα απότομα φρεναρίσματα νιώσαμε να την ανάγκη για ένα vertigo-vomex που αλήθεια μας βοήθησε για να σταθούμε στα πόδια μας και να απολαύσουμε τη μαγεία των χιονισμένων κορυφών από τα 3140 μέτρα στο πέρασμα που ακούει στο όνομα DOLCU –LA….
Σπαρμένες στο δίπλα ομώνυμο λόφο 180 στούπες με τα χαρακτηριστικό διάκοσμο σκεπής , πέτρινες, μικρές αφιερωμένες στους νεώτερους ήρωες του κράτους. Αυτό εδώ το μνημείο είναι αφιερωμένο και κτισμένο με εντολή της βασίλισσας για τους ήρωες που θυσιάστηκαν στον αγώνα εναντίον στασιαστών και ανταρτών αν θυμάμαι καλά το 1989., ιστορία που μας αφηγήθηκε ο Κάρμα αλλά και που αναγράφεται και στον οδηγό μας..
Γύρω –γύρω στέκονται οι χιονισμένες βουνοκορφές και ένα παγωμένο αεράκι μαστιγώνει το πρόσωπο αν και ο ήλιος ζεστός και λαμπερός μας αγκαλιάζει.. Αυτή η εικόνα μοιάζει με αυτή που είχα αντικρύσει μια δεκαετία ακριβώς πριν στο Poon Hill.., με θέα τα Ιμαλάϊα από την πλευρά του Νεπάλ.. Δεν περιγράφεται το μεγαλείο της φύσης, του τόπου , η αίσθηση της απόλυτης γαλήνης, της ελεύθερης καθαρής ανάσας που φουσκώνει το θώρακα διψασμένο για πεντακάθαρο οξυγόνο ..
Κάθομαι κατάχαμα κάτω από μια σειρά κοντάρια που ανεμίζουν στο αέρα τις δεμένες πάνω τους υφασμάτινες προσευχές προς το Βούδα και νιώθω πως είναι η σειρά μου να προσευχηθώ αν όχι στο Βούδα, στη φύση και στο μεγαλείο της , να ζητήσω συγγνώμη για κάθε ύπουλο και κακό χάδι που απλώνει ανθρώπινο χέρι πάνω της, να ζητήσω να με ποτίσει να με μεθύσει από το άρωμα της, τη δροσιά της ,τη φρεσκάδα της..
Συνειδητοποιώ ότι κρυώνω ενώ αντίθετα η Μαριετα με το καμηλό παλτό της βράζει και δεν χαμπαριάζει τη ψύχρα που πέφτει και κατηφορίζω σε στη μοναδική καφετέρια που υπάρχει για ένα ζεστό τσάι.. Και δεν είναι μόνο το τσάι που μας τόνωσε ,είναι και το διπλανό μαγαζάκι που έχει απλώσει επιδειχτικά τη όμορφη συλλογή από αντικείμενα που αυτή τη φορά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και πολύ.. Πασίχαρες για τις νεοαποκτηθείσες μάσκες και Τόγκα αρχίζουμε τη κατάβαση για την Phunaka Dong..
Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από το μουσείο η φιγούρα του Βούδα. Σε κάθε όροφο υπάρχει θρονιασμένος και από ένας βούδας όπου στα πόδια του αραδιασμένο ευρίσκεται ένα τραπέζι γεμάτο προσφορές των πιστών..
Σε ένα από τους ορόφους υπάρχει το μεγαλύτερο βιβλίο του κόσμου αποτελούμενο από πόστερ και φωτογραφίες που αφηγούνται τη ζωή στο Μπουτάν , βιβλίο γίγας αλλά όχι παλιό..
Η κατηφόρα μας έβγαλε στο ταχυδρομείο, όπου βρήκαμε τις πιο απίστευτες συλλογές γραμματοσήμων με διαφοροποιήσεις θεμάτων που δεν αφορούν το Μπουτάν αλλά όλο τον κόσμο, τέτοιας ομορφιάς που ακόμη και οι μη φιλοτελιστές έσκασαν αρκετά ευρώπουλα για αγορές.. Εμείς φυσικά σαν Έλληνες αποκτήσαμε τη σειρά με τους ολυμπιακούς αγώνες της χώρας μας…
Μια μικρή στάση στη άλλη όχθη του ποταμού στο ιδιωτικό μικροεργοστασιο παρασκευής χαρτιού χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το κορμό ενός δένδρου μου ξύπνησε αναμνήσεις Μαδαγασκαρηνενιες, αλλά οι τιμές εδώ αγγίζουν αστρονομικά νούμερα του δεκαπλάσιου και βάλε....
Μιας και δεν είχε νυχτώσει ακόμα και έχοντας κέφι για ψώνια πείσαμε τον Κάρμα ότι μεγάλα κορίτσια είμαστε και μπορούμε να κάνουμε βόλτα και ψώνια μόνες μας και ότι μπορεί να παραδώσει τη τύχη μας στη θέληση του Βούδα και να πάει στο καλό.. Μας πήρε ώρα αυτό, φαίνεται πως έχει ρητή εντολή από την Σόναμ να μην μας αφήσει ρούπι μοναχές .. Υποσχεθήκαμε ότι δεν θα χαθούμε , προβήκαμε και σε αγορά τοπικής καρτοτηλεφωνίας in case, άσε δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί κανείς εδώ με τέτοια ρυμοτομία απλή, μια σταλιά πόλη και ας είναι και πρωτεύουσα με 2 δρόμους ….αλλά με MALL παρακαλώ….
Εκεί που χαθήκαμε όμως είναι στα μαγαζάκια…
Τα χέρια μας δεν χόρταιναν να χαϊδεύουν τα κάθε λογής παλιά κειμήλια Θιβετιανής τέχνης ορισμένα παραφορτωμένα από πολύτιμους λίθους… Το μάτι σου καρφώθηκε σε μια προτομή της θεάς Τάρα τόσο ζωντανή και λαμπερή από τα πετράδια και τα χρώματα αλλά τόσο ακριβή που το εγκεφαλικό ήταν εξασφαλισμένο.. Επιστράτεψα όλα όσα έχω διδαχτεί από τη φιλενάδα τη Κικη στις αγορές της ανατολής ,αλλά μάταιος κόπος , μάλλον η εγώ είμαι ανεπίδεκτη μάθησης η εκείνοι σκληροί επαγγελματίες…τουλάχιστον προσπάθησα αν αυτό μπορεί να με χαροποιήσει σαν γεγονός αλλά με λυπεί του ότι η Τάρα ακόμη κοσμεί το ράφι του μαγαζιού, εκεί ακίνητη λόγο βάρους από τη μια και τιμής από την άλλη..
Στο δρόμο δεν μπορώ να μην χαζέψω τον κόσμο .., άνθρωποι γλυκύτατοι πρόσχαροι να σε εξυπηρετήσουν με αυτό το άγιο σχεδόν βλέμμα το ζεστό χαμόγελο στα χείλη ,εικόνες που στη δύση έχουν χαθεί προ πολλού…Δεν ζητιανεύουν ,δεν ενοχλούν, δεν κλέβουν, δεν καπνίζουν( όχι όλοι), δεν προσφέρουν οινοπνευματώδη και κάθε Τρίτη προσεύχονται… αυτοί είναι μερικοί από τους κανόνες της ενάρετης ζωής των..Εδώ στο Thimbu, στη πρωτεύουσα θα συναντήσεις εκτός από Ινδούς μετανάστες εργάτες που ψάχνουν ένα σαφώς μεγαλύτερο μεροκάματο από αυτό της χώρας τους και εσωτερικούς μετανάστες που εγκατέλειψαν τα χωράφια τους ήρθαν στη πόλη να εργαστούν στις οικοδομές και που για αυτούς το κράτος έχει διαθέσει εργατικές κατοικίες .., τουλάχιστον έχουν εξασφαλίσει καθημερινή στέγη αν καθημερινή δουλειά…..
Βρήκαμε το Suisse bakery ,ενός Ελβετού που λόγο σφοδρού έρωτος με μια ντόπια καλλονή προ πολλών ετών παρέμεινε και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά εδώ, κλειστό και έτσι η λαχτάρα ενός ζεστού κρουασάν αναβλήθηκε για αύριο το πρωί…
Πάλι στο βραδινό απόψε είχαμε τύχη βουνό , φυσικά εξ αιτίας ενός 30μελούς γκρουπ Γάλλων κολλημένων στη δυτική κουζίνα…,οπότε και εμείς την βγάζουμε πρίμα…Η Μαρία κάνει τη πιο σωστή παρατήρηση που είναι και παράπονο μαζί…λέγοντας…’’μωρέ και εγώ που πίστευα πως θάμαστε 3 και μοναχές τουρίστριες ! τελικά θα υποθέσουμε ότι είμαστε και τυχερές που δεν τσαλαπατιόμαστε από τον συνωστισμό..!!!!!!
Το τσαλαπάτημα είναι σίγουρο πια ,το βλέπω εγώ, θα το φάμε στη jokar στο φεστιβάλ όπου μαζεύονται από όλες τις γύρω περιοχές και κράτη…
Η νύχτα δικαίως ανακηρύχτηκε σκυλοβραδιά αφού όλο το βράδυ τα γαυγίσματα δεν άφησαν να κλείσουμε μάτι, τώρα τι παθαίνουν βραδιάτικο ενώ τη μέρα είναι σαν ναρκωμένα δεν γνωρίζω…
Από τις 7 το πρωί βρεθήκαμε στο πουλμανακι με όλα τα μπαγκάζια μας ανηφορίζοντας τον ίδιο φιδίσιο δρόμο διασχίζοντας τα καταπράσινα από πεύκα και κυπαρίσσια βουνά σε ένα συνδυασμό πρασίνου που πάει από το πιο έντονο σκούρο έως το ανοιχτό με κάποιες πινελιές κίτρινου καφέ και μπορντό από φυλλώματα άλλων δένδρων..
Από τις αμέτρητες στροφές και τα απότομα φρεναρίσματα νιώσαμε να την ανάγκη για ένα vertigo-vomex που αλήθεια μας βοήθησε για να σταθούμε στα πόδια μας και να απολαύσουμε τη μαγεία των χιονισμένων κορυφών από τα 3140 μέτρα στο πέρασμα που ακούει στο όνομα DOLCU –LA….
Σπαρμένες στο δίπλα ομώνυμο λόφο 180 στούπες με τα χαρακτηριστικό διάκοσμο σκεπής , πέτρινες, μικρές αφιερωμένες στους νεώτερους ήρωες του κράτους. Αυτό εδώ το μνημείο είναι αφιερωμένο και κτισμένο με εντολή της βασίλισσας για τους ήρωες που θυσιάστηκαν στον αγώνα εναντίον στασιαστών και ανταρτών αν θυμάμαι καλά το 1989., ιστορία που μας αφηγήθηκε ο Κάρμα αλλά και που αναγράφεται και στον οδηγό μας..
Γύρω –γύρω στέκονται οι χιονισμένες βουνοκορφές και ένα παγωμένο αεράκι μαστιγώνει το πρόσωπο αν και ο ήλιος ζεστός και λαμπερός μας αγκαλιάζει.. Αυτή η εικόνα μοιάζει με αυτή που είχα αντικρύσει μια δεκαετία ακριβώς πριν στο Poon Hill.., με θέα τα Ιμαλάϊα από την πλευρά του Νεπάλ.. Δεν περιγράφεται το μεγαλείο της φύσης, του τόπου , η αίσθηση της απόλυτης γαλήνης, της ελεύθερης καθαρής ανάσας που φουσκώνει το θώρακα διψασμένο για πεντακάθαρο οξυγόνο ..
Κάθομαι κατάχαμα κάτω από μια σειρά κοντάρια που ανεμίζουν στο αέρα τις δεμένες πάνω τους υφασμάτινες προσευχές προς το Βούδα και νιώθω πως είναι η σειρά μου να προσευχηθώ αν όχι στο Βούδα, στη φύση και στο μεγαλείο της , να ζητήσω συγγνώμη για κάθε ύπουλο και κακό χάδι που απλώνει ανθρώπινο χέρι πάνω της, να ζητήσω να με ποτίσει να με μεθύσει από το άρωμα της, τη δροσιά της ,τη φρεσκάδα της..
Συνειδητοποιώ ότι κρυώνω ενώ αντίθετα η Μαριετα με το καμηλό παλτό της βράζει και δεν χαμπαριάζει τη ψύχρα που πέφτει και κατηφορίζω σε στη μοναδική καφετέρια που υπάρχει για ένα ζεστό τσάι.. Και δεν είναι μόνο το τσάι που μας τόνωσε ,είναι και το διπλανό μαγαζάκι που έχει απλώσει επιδειχτικά τη όμορφη συλλογή από αντικείμενα που αυτή τη φορά δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και πολύ.. Πασίχαρες για τις νεοαποκτηθείσες μάσκες και Τόγκα αρχίζουμε τη κατάβαση για την Phunaka Dong..
Attachments
Last edited by a moderator:
Ευχαριστω πολυ παιδια..ειπα να αφησω λιγο την Αιθιοπια γιατι ειναι λιγο πικρα και μου ηλθε στο νου το Μπουταν που ετσι και αλλιως ηταν μια εκδρομη χαρουμενη και απολαυστικη και κυριως αξεχαστη....
