giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Η βροχερή Άνω πόλη και το ωραιότερο μπαλκόνι!
Κατεβήκαμε έτοιμοι για την εξόρμηση μας στην πόλη, αφού πρώτα πήγαμε να φάμε το λιτό πρωινό μας. Όταν πήγαμε στη ρεσεψιόν να αφήσουμε το κλειδί μας, είδαμε από την τζαμαρία πως έξω έβρεχε τρελά. Απογοήτευση αλλά και ψυχραιμία. Άλλωστε τον καιρό στο Λουξεμβούργο τον παρακολουθούσα για εβδομάδες και η πρόγνωση έδινε δυστυχώς ισχυρές βροχοπτώσεις. Ρωτήσαμε τη γλυκιά ρεσεψιονίστ μήπως έχει να μας δώσει καμιά ομπρέλα. Γεμάτη κατανόηση και με διάθεση να μας εξυπηρετήσει προθυμοποιήθηκε να μας δώσει τη δική της ομπρέλα, μόνο που ήταν χρώματος ροζ! Μας την έδειξε αλλά ήξερε ότι θα αρνηθούμε. Πάρε βρε κοπέλα μου κι εσύ μια λιγότερο κοριτσίστικη ομπρέλα να τη δανείζεις στους άντρες πελάτες του ξενοδοχείου! Τη ρωτήσαμε αν υπάρχει κάποιο μαγαζί να αγοράσουμε και μας έδειξε το Κινέζικο, ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μόνο που επειδή ήταν πολύ πρωί ακόμα δεν είχε ανοίξει. Περιμέναμε λίγο στην είσοδο και μετά από λίγο είδαμε τις πόρτες του κινέζικου να ανοίγουν. Πήγαμε κατευθείαν με το καλημέρα σας, και πήραμε μια ωραιότατη μεγάλη ομπρέλα με μόνο 5€.
Τα χιόνια είχαν λιώσει τελείως και την βροχή όπως φαινόταν θα την τρώγαμε στη μάπα όλη τη μέρα. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα ΤΑ νεύρα, όμως αυτή τη φορά το πήρα απόφαση. Ίσως έφταιγε η καλή διάθεση, ίσως γιατί μου άρεσε τόσο το Λουξεμβούργο που δεν με ένοιαζε να το δω μέσα στη βροχή! Ήταν λίγο μετά τις 9 και έμοιαζε και από την μαύρη συννεφιά, έμοιαζε πως ξημέρωνε εκείνη την ώρα.
Από τη γέφυρα Adolphe η Place de la Constitution
Με την καινούρια ομπρέλα ανά χείρας, γεμάτοι αυτοπεποίθηση περπατούσαμε στη δυνατή βροχή. Στο τέλος της γέφυρας Adolphe, στρίψαμε αριστερά για μια βόλτα στο μεγάλο δημοτικό πάρκο Parc Edmund Klein. Το μεγάλο αστικό πάρκο των 49 στρεμμάτων αποτελεί ένα όριο που χωρίζει την κεντρική Ville Haute (ιστορικό κέντρο) από το υπόλοιπο της πόλης. Μέσα στη λασπουριά και τη βροχή δεν ήταν και η ιδανική βόλτα αλλά να μη το βλέπαμε? Οι μόνοι τρελοί που τριγυρνούσαν εκεί ήμασταν εμείς!
Κατά την ανασκαφή για την κατασκευή του υπόγειου χώρου στάθμευσης αυτοκινήτων στην οδό Monterey, αποκαλύφθηκαν ερείπια του φρουρίου. Το προπύργιο Lambert, το πενταγωνικό φρούριο που αρχικά χτίστηκε το 1685 και ισοπεδώθηκε μεταξύ 1868 και 1874. Από την Avenue Monterey είχαμε καλύτερη οπτική στο μέρος.
Το σπαστικό με τη βροχή ήταν το βρέξιμο της φωτογραφικής μηχανής. Την είχα προστατευμένη με τη νάιλον θήκη της αλλά όσο φωτογράφιζα δεν μπορούσα να αποφύγω τις στάλες πάνω στο φακό της. Τη σκούπιζα με πανάκι ανά διαστήματα αλλά και πάλι κάποιες φωτό βγήκαν με κυλίδες. Και να έχω τον Rose να κρατά την ομπρέλα μονίμως πάνω μου ώστε να μη βρέχεται η μηχανή. Ένας μπελάς δηλαδή. Η πόλη είχε αρχίσει να ξυπνάει και να ανοίγουν τα καταστήματα. Είχαμε μπει πια στο Ville Haute ή αν προτιμάτε στα Λουξεμβουργιανά στο Uewerstad δηλαδή στην ιστορικό κέντρο, την κεντρική συνοικία του Λουξεμβούργου. Περπατήσαμε στους κύριους εμπορικούς πεζόδρομους του κέντρου Avenue Monterey, Rue Philippe II, Grand-Rue…
Το χαρακτηριστικό χάλκινο γλυπτό Hämmelsmarsch στην Grand-Rue
Πολύ κοντά, η Place du Theatre, η πλατεία με τα γλυπτά θεατρικών χαρακτήρων στο κέντρο της.
Τα αγάλματα των γλετζέδων!
Από ένα στενάκι της πλατείας, βγήκαμε στην Rue des Capucins και στην Église Saint-Alphonse
Κεντρική Τράπεζα του Λουξεμβούργου στην 2 Boulevard Royal
Avenue Jean-Pierre Pescatore. Είμαστε στο Parc Fondation Pescatore με το επιβλητικό κτίριο του Fondation J.P. Pescatore, το Κέντρο ψυχαγωγίας ηλικιωμένων.
Μετά από ώρες κλείνουμε την ομπρέλα. Η βροχή έχει σταματήσει.
Parc Fondation Pescatore
Από το μπαλκόνι του πάρκου βλέπουμε πανοραμική θέα της χαράδρας και της γέφυρας Grande-Duchesse Charlotte που ενώνει την άνω πόλη με το οροπέδιο του Kirchberg και την επιχειρηματική συνοικία. Στο σημείο αυτό είναι ένα μεγάλο σύγχρονο γυάλινο ασανσέρ που συνδέει την άνω πόλη με την κάτω συνοικία Pafendall. Το Ascenseur Panoramique du Pfaffenthal είναι δωρεάν και προσφέρει εκπληκτική θέα από τα 71 μέτρα. Το πρόγραμμα της ημέρας δεν είχε τη συνοικία Pafendall οπότε δεν το χρησιμοποιήσαμε. Δεν μπορούσα να βγάλω καν φωτογραφίες γιατί το γυαλί ήταν θαμπό και βρεγμένο από τη βροχή. Όχι όμως ότι θα μου γλίτωνε το ασανσέρ! Φυσικά και το χρησιμοποιήσαμε την επόμενη μέρα!
Το Λουξεμβούργο με ξάφνιαζε συνεχώς με τους τρόπους πρόσβασης από το ένα σημείο στο άλλο, από τα ψηλά στα χαμηλά! Μονό από κοντά μπόρεσα να συνειδητοποιήσω την περίεργη μορφολογία που είναι χτισμένη η πόλη. Έβλεπα μπροστά μου σκαλάκια, μονοπάτια, μεγάλους δρόμους, πεζοδρόμους στο χείλος της χαράδρας, δασικές διαδρομές. Όλα κοντά το ένα με το άλλο που όταν τα βλέπεις δεν ξέρεις που οδηγεί το καθένα. Η βροχή και πάλι δυνάμωσε, ο Rose ανέλαβε την ομπρέλα, εγώ την προστασία της φωτογραφικής μηχανής που όμως αναπόφευκτα ανά διαστήματα βρεχόταν.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν δίπλα από τον κεντρικό δρόμο, και σε διάφορα σημεία υπήρχαν μπαλκόνια με τους Echauguette espagnole δηλαδή τους Ισπανικούς πυργίσκους που κι αυτοί ήταν ενσωματωμένοι στις μεγάλες οχυρώσεις του φρουρίου που ξεκίνησε κατά την Ισπανική κυριαρχία. Σε όλη τη διαδρομή είχαμε πιάτο την πανοραμική θέα στην κοιλάδα του ποταμού Αλζέτ και την συνοικία Pafendall. Η εικόνα του μουντού βροχερού τοπίου ήταν εξαιρετική. Ήταν λες και ήμασταν σε κάποιο χωριό στα βάθη ενός δάσους. Μόνο οι ουρανοξύστες που αχνοφαίνονταν από απέναντι και οι μεγάλες γέφυρες μαρτυρούσαν ότι είμαστε σε πόλη. Η ατμόσφαιρα ήταν ειδυλλιακή και εγώ, ΕΓΩ δεν γκρίνιαζα που έβρεχε! Ίσως γιατί η δυνατή βροχή, η θολούρα και η μαυρίλα ταίριαζαν τρομερά στο τοπίο!
Κατηφορίζοντας τον δρόμο, πέσαμε πάνω σε δύο πύργους με μια πύλη που δεν είχα δει σε φωτογραφία ούτε είχα κάποια πληροφορία γι’ αυτό. Πάνω από την είσοδο υπάρχει πινακίδα που αναγράφει πως οι πύργοι χτίστηκαν το 1050!
Ή θα συνεχίζαμε ευθεία ή θα μπαίναμε στην παλιά πόλη από την πύλη. Επιλέξαμε να μπούμε από τους πύργους, πριν όμως ατενίσαμε και πάλι την υπέροχη θέα από το μπαλκόνι με τους πυργίσκους.
Στη συνέχεια περάσαμε την είσοδο των πύργων και περάσαμε στην παλιά πόλη βλέποντας ένα κομμάτι της το οποίο δεν το είχα στα υπόψιν ούτε το ήξερα. Αυτή η πόλη είναι όλο εκπλήξεις. Το σημείο αυτό είναι γραφικό με μεσαιωνική αύρα και το καλύτερο ότι δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Λίγο μετά διαπιστώσαμε πως αυτή η είσοδος επικοινωνεί με την Rue Sigefroi που περπατούσαμε το προηγούμενο βράδυ.
Από την Rue Sigefroi πήγαμε και πάλι στο ωραιότερο μπαλκόνι της Ευρώπης Chemin de la Corniche κατά μήκος του επιβλητικού τείχους. Η θέα την ημέρα και με τα χιόνια να έχουν λιώσει ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Είδαμε και πάλι από ψηλά το Casemates du Bock, τη κοιλάδα του Αλζέτ και την κάτω πόλη Grund. Αυτό που με εκνεύρισε και το διαπίστωσα αργότερα ήταν πως αρκετές φωτογραφίες βγήκαν θολές εξαιτίας του φακού της μηχανής που είχε βραχεί. Ευτυχώς όχι πολλές αφού μετά τον σκούπισα και η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει!
Περπατώντας το μονοπάτι, διαπίστωνα ακόμα μια φορά την ιδιαίτερη γεωγραφική θέση της πόλης. Αυτή η τέλεια ρομαντική πανοραμική άποψη οφείλεται στην κατεδάφιση του μεγαλύτερου μέρους των τειχών του οχυρού που αποκάλυψαν τη μοναδική θέα στην κοιλάδα του Alzette και την περιοχή Grund.
Κατεβήκαμε έτοιμοι για την εξόρμηση μας στην πόλη, αφού πρώτα πήγαμε να φάμε το λιτό πρωινό μας. Όταν πήγαμε στη ρεσεψιόν να αφήσουμε το κλειδί μας, είδαμε από την τζαμαρία πως έξω έβρεχε τρελά. Απογοήτευση αλλά και ψυχραιμία. Άλλωστε τον καιρό στο Λουξεμβούργο τον παρακολουθούσα για εβδομάδες και η πρόγνωση έδινε δυστυχώς ισχυρές βροχοπτώσεις. Ρωτήσαμε τη γλυκιά ρεσεψιονίστ μήπως έχει να μας δώσει καμιά ομπρέλα. Γεμάτη κατανόηση και με διάθεση να μας εξυπηρετήσει προθυμοποιήθηκε να μας δώσει τη δική της ομπρέλα, μόνο που ήταν χρώματος ροζ! Μας την έδειξε αλλά ήξερε ότι θα αρνηθούμε. Πάρε βρε κοπέλα μου κι εσύ μια λιγότερο κοριτσίστικη ομπρέλα να τη δανείζεις στους άντρες πελάτες του ξενοδοχείου! Τη ρωτήσαμε αν υπάρχει κάποιο μαγαζί να αγοράσουμε και μας έδειξε το Κινέζικο, ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μόνο που επειδή ήταν πολύ πρωί ακόμα δεν είχε ανοίξει. Περιμέναμε λίγο στην είσοδο και μετά από λίγο είδαμε τις πόρτες του κινέζικου να ανοίγουν. Πήγαμε κατευθείαν με το καλημέρα σας, και πήραμε μια ωραιότατη μεγάλη ομπρέλα με μόνο 5€.
Τα χιόνια είχαν λιώσει τελείως και την βροχή όπως φαινόταν θα την τρώγαμε στη μάπα όλη τη μέρα. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα ΤΑ νεύρα, όμως αυτή τη φορά το πήρα απόφαση. Ίσως έφταιγε η καλή διάθεση, ίσως γιατί μου άρεσε τόσο το Λουξεμβούργο που δεν με ένοιαζε να το δω μέσα στη βροχή! Ήταν λίγο μετά τις 9 και έμοιαζε και από την μαύρη συννεφιά, έμοιαζε πως ξημέρωνε εκείνη την ώρα.
Από τη γέφυρα Adolphe η Place de la Constitution
Με την καινούρια ομπρέλα ανά χείρας, γεμάτοι αυτοπεποίθηση περπατούσαμε στη δυνατή βροχή. Στο τέλος της γέφυρας Adolphe, στρίψαμε αριστερά για μια βόλτα στο μεγάλο δημοτικό πάρκο Parc Edmund Klein. Το μεγάλο αστικό πάρκο των 49 στρεμμάτων αποτελεί ένα όριο που χωρίζει την κεντρική Ville Haute (ιστορικό κέντρο) από το υπόλοιπο της πόλης. Μέσα στη λασπουριά και τη βροχή δεν ήταν και η ιδανική βόλτα αλλά να μη το βλέπαμε? Οι μόνοι τρελοί που τριγυρνούσαν εκεί ήμασταν εμείς!
Κατά την ανασκαφή για την κατασκευή του υπόγειου χώρου στάθμευσης αυτοκινήτων στην οδό Monterey, αποκαλύφθηκαν ερείπια του φρουρίου. Το προπύργιο Lambert, το πενταγωνικό φρούριο που αρχικά χτίστηκε το 1685 και ισοπεδώθηκε μεταξύ 1868 και 1874. Από την Avenue Monterey είχαμε καλύτερη οπτική στο μέρος.
Το σπαστικό με τη βροχή ήταν το βρέξιμο της φωτογραφικής μηχανής. Την είχα προστατευμένη με τη νάιλον θήκη της αλλά όσο φωτογράφιζα δεν μπορούσα να αποφύγω τις στάλες πάνω στο φακό της. Τη σκούπιζα με πανάκι ανά διαστήματα αλλά και πάλι κάποιες φωτό βγήκαν με κυλίδες. Και να έχω τον Rose να κρατά την ομπρέλα μονίμως πάνω μου ώστε να μη βρέχεται η μηχανή. Ένας μπελάς δηλαδή. Η πόλη είχε αρχίσει να ξυπνάει και να ανοίγουν τα καταστήματα. Είχαμε μπει πια στο Ville Haute ή αν προτιμάτε στα Λουξεμβουργιανά στο Uewerstad δηλαδή στην ιστορικό κέντρο, την κεντρική συνοικία του Λουξεμβούργου. Περπατήσαμε στους κύριους εμπορικούς πεζόδρομους του κέντρου Avenue Monterey, Rue Philippe II, Grand-Rue…
Το χαρακτηριστικό χάλκινο γλυπτό Hämmelsmarsch στην Grand-Rue
Πολύ κοντά, η Place du Theatre, η πλατεία με τα γλυπτά θεατρικών χαρακτήρων στο κέντρο της.
Τα αγάλματα των γλετζέδων!
Από ένα στενάκι της πλατείας, βγήκαμε στην Rue des Capucins και στην Église Saint-Alphonse
Κεντρική Τράπεζα του Λουξεμβούργου στην 2 Boulevard Royal
Avenue Jean-Pierre Pescatore. Είμαστε στο Parc Fondation Pescatore με το επιβλητικό κτίριο του Fondation J.P. Pescatore, το Κέντρο ψυχαγωγίας ηλικιωμένων.
Μετά από ώρες κλείνουμε την ομπρέλα. Η βροχή έχει σταματήσει.
Parc Fondation Pescatore
Από το μπαλκόνι του πάρκου βλέπουμε πανοραμική θέα της χαράδρας και της γέφυρας Grande-Duchesse Charlotte που ενώνει την άνω πόλη με το οροπέδιο του Kirchberg και την επιχειρηματική συνοικία. Στο σημείο αυτό είναι ένα μεγάλο σύγχρονο γυάλινο ασανσέρ που συνδέει την άνω πόλη με την κάτω συνοικία Pafendall. Το Ascenseur Panoramique du Pfaffenthal είναι δωρεάν και προσφέρει εκπληκτική θέα από τα 71 μέτρα. Το πρόγραμμα της ημέρας δεν είχε τη συνοικία Pafendall οπότε δεν το χρησιμοποιήσαμε. Δεν μπορούσα να βγάλω καν φωτογραφίες γιατί το γυαλί ήταν θαμπό και βρεγμένο από τη βροχή. Όχι όμως ότι θα μου γλίτωνε το ασανσέρ! Φυσικά και το χρησιμοποιήσαμε την επόμενη μέρα!
Το Λουξεμβούργο με ξάφνιαζε συνεχώς με τους τρόπους πρόσβασης από το ένα σημείο στο άλλο, από τα ψηλά στα χαμηλά! Μονό από κοντά μπόρεσα να συνειδητοποιήσω την περίεργη μορφολογία που είναι χτισμένη η πόλη. Έβλεπα μπροστά μου σκαλάκια, μονοπάτια, μεγάλους δρόμους, πεζοδρόμους στο χείλος της χαράδρας, δασικές διαδρομές. Όλα κοντά το ένα με το άλλο που όταν τα βλέπεις δεν ξέρεις που οδηγεί το καθένα. Η βροχή και πάλι δυνάμωσε, ο Rose ανέλαβε την ομπρέλα, εγώ την προστασία της φωτογραφικής μηχανής που όμως αναπόφευκτα ανά διαστήματα βρεχόταν.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν δίπλα από τον κεντρικό δρόμο, και σε διάφορα σημεία υπήρχαν μπαλκόνια με τους Echauguette espagnole δηλαδή τους Ισπανικούς πυργίσκους που κι αυτοί ήταν ενσωματωμένοι στις μεγάλες οχυρώσεις του φρουρίου που ξεκίνησε κατά την Ισπανική κυριαρχία. Σε όλη τη διαδρομή είχαμε πιάτο την πανοραμική θέα στην κοιλάδα του ποταμού Αλζέτ και την συνοικία Pafendall. Η εικόνα του μουντού βροχερού τοπίου ήταν εξαιρετική. Ήταν λες και ήμασταν σε κάποιο χωριό στα βάθη ενός δάσους. Μόνο οι ουρανοξύστες που αχνοφαίνονταν από απέναντι και οι μεγάλες γέφυρες μαρτυρούσαν ότι είμαστε σε πόλη. Η ατμόσφαιρα ήταν ειδυλλιακή και εγώ, ΕΓΩ δεν γκρίνιαζα που έβρεχε! Ίσως γιατί η δυνατή βροχή, η θολούρα και η μαυρίλα ταίριαζαν τρομερά στο τοπίο!
Κατηφορίζοντας τον δρόμο, πέσαμε πάνω σε δύο πύργους με μια πύλη που δεν είχα δει σε φωτογραφία ούτε είχα κάποια πληροφορία γι’ αυτό. Πάνω από την είσοδο υπάρχει πινακίδα που αναγράφει πως οι πύργοι χτίστηκαν το 1050!
Ή θα συνεχίζαμε ευθεία ή θα μπαίναμε στην παλιά πόλη από την πύλη. Επιλέξαμε να μπούμε από τους πύργους, πριν όμως ατενίσαμε και πάλι την υπέροχη θέα από το μπαλκόνι με τους πυργίσκους.
Στη συνέχεια περάσαμε την είσοδο των πύργων και περάσαμε στην παλιά πόλη βλέποντας ένα κομμάτι της το οποίο δεν το είχα στα υπόψιν ούτε το ήξερα. Αυτή η πόλη είναι όλο εκπλήξεις. Το σημείο αυτό είναι γραφικό με μεσαιωνική αύρα και το καλύτερο ότι δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Λίγο μετά διαπιστώσαμε πως αυτή η είσοδος επικοινωνεί με την Rue Sigefroi που περπατούσαμε το προηγούμενο βράδυ.
Από την Rue Sigefroi πήγαμε και πάλι στο ωραιότερο μπαλκόνι της Ευρώπης Chemin de la Corniche κατά μήκος του επιβλητικού τείχους. Η θέα την ημέρα και με τα χιόνια να έχουν λιώσει ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Είδαμε και πάλι από ψηλά το Casemates du Bock, τη κοιλάδα του Αλζέτ και την κάτω πόλη Grund. Αυτό που με εκνεύρισε και το διαπίστωσα αργότερα ήταν πως αρκετές φωτογραφίες βγήκαν θολές εξαιτίας του φακού της μηχανής που είχε βραχεί. Ευτυχώς όχι πολλές αφού μετά τον σκούπισα και η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει!
Περπατώντας το μονοπάτι, διαπίστωνα ακόμα μια φορά την ιδιαίτερη γεωγραφική θέση της πόλης. Αυτή η τέλεια ρομαντική πανοραμική άποψη οφείλεται στην κατεδάφιση του μεγαλύτερου μέρους των τειχών του οχυρού που αποκάλυψαν τη μοναδική θέα στην κοιλάδα του Alzette και την περιοχή Grund.
Last edited:
Το αεροδρόμιο Hahn-Frankfurt και από κει πήγαμε στο Λουξεμβούργο με λεωφορείο της flibco. Η απόσταση περίπου 2 ωρίτσες. Θα τα αναλύσω στο επόμενο κεφάλαιο. Περάσαμε μέσα από την Trier και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα πόλη όντως.
