ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Νωρίς το πρωί ξυπνήσαμε από τις φωνές της Ιωάννας που επιθυμώντας να απολαύσει το πρώτο τσιγάρο της είχε πλησιάσει αθόρυβα το παράθυρο, όταν όμως αντίκρισε τα βουνά άφησε στην άκρη τις ευγένειες και άρχισε τα επιφωνήματα. Τα βουνά ήταν πολύχρωμα, τα πετρώματα έδιναν κόκκινα, κίτρινα και καφέ χρώματα στις απότομες πλαγιές. Το μοναστήρι απέναντί μας ήταν μακρόστενο χωρισμένο σε πολλά μικρά κτίσματα και από πάνω του σκαλισμένος στο βράχο ένας πελώριος Βούδας, πανέμορφος μέσα στην μακαριότητα του. Το μικρό χωριό με τα γκρι πέτρινα σπίτια δονούταν στους ρυθμούς των μοναχών, άλλωστε οι μοναχοί ήταν όλοι συγγενείς των χωρικών, από κάθε σπίτι ένα αγόρι γινόταν μοναχός. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα και κινήσαμε το μοναστήρι μας τραβούσε σαν μαγνήτης. Στους στενούς κακοτράχαλους δρόμους η κίνηση ήταν ήδη μεγάλη, μικρά μοναχάκια περιφέρονταν ξαναμμένα και πολλοί ενήλικες είχαν σταθεί στην άκρη του δρόμου περιμένοντας. Η μέρα ήταν σημαντική ο Λάμα θα έβγαινε για να ευλογήσει τους κατοίκους. Καθώς ανεβαίναμε διασταυρωθήκαμε με την πορτοκαλί πομπή που τον συνόδευε, εμείς ακλουθώντας την αντίθετη πορεία, κάτσαμε στο ψηλότερο σημείο του μοναστηριού. Σκοπός μας ήταν να απολαύσουμε την θέα διαβάζοντας τα βιβλία μας, όμως τα πιτσιρίκια που ζουζούνιζαν δειλά γύρω μας δεν μας άφηναν, κουβεντιάζαμε μαζί τους με νοήματα, παίζαμε με την ντροπαλοσύνη τους, ανταλλάσαμε γκριμάτσες. Ήταν και ένας ξένος, ευρωπαίος ίσως, ντυμένος στα λευκά, εκείνο τον καιρό έμενε στο μοναστήρι, έκανε διαλογισμό και πεζοπορίες στα γύρω βουνά.
Πολύ τον θαύμασα και για τον διαλογισμό αλλά και για τις πεζοπορίες, εμείς πάλι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας, η παραμικρή ανηφόρα μας έκανε να λαχανιάζουμε και ξεφυσάμε Θυμάμαι τον Νίκο να παραπονιέται ότι θα αφήσει το πτώμα του εκεί.
Το βαν μας έσωσε, μας παρέλαβε και φύγαμε, σε ένα μικρό χωριό αγοράσαμε τσιπς και ένα κρέας που ποτέ δεν έμαθα τι υπήρξε πριν καταλήξει ένα καβουρνιασμένο, σκληρό πετσί, αλλά εμείς το φάγαμε, ήπιαμε και μπύρες τυλιγμένες μέσα σε εφημερίδες γιατί ήμασταν σε περιοχή μουσουλμάνων και απαγορευόταν το αλκοόλ. Τελικά μάλλον απαγορευόταν να το δείχνεις όχι να το πίνεις γιατί πολλοί ντόπιοι έπιναν από εφημερίδες.
Στα επόμενα χιλιόμετρα σταματήσαμε σε τρία ακόμα μοναστήρια, στο πρώτο μας πρόσφεραν τσάι με βούτυρο γιακ, ήταν βαρύ και η μυρωδιά του με έπνιγε, να είναι καλά οι άνθρωποι αλλά στην πρώτη ευκαιρία το πέταξα διακριτικά. Μας ξενάγησαν όμως και μας έδειξαν όλα τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν, τα ξεχώριζα σε κρουστά και πνευστά, αλλά ήταν τόσο περίεργα που δεν θα μπορούσα να τα ονοματίσω. Το επόμενο μοναστήρι το AlchiGompaτο θυμάμαι καλά γιατί ήταν πολύχρωμο, ζωγραφισμένο όλο στο χέρι, και μπορούσες να το περιδιαβείς μόνο με κεριά γιατί δεν είχε ηλεκτρισμό.
ToLekirGompa ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μοναστήρια του Ladakh, χάρη στους yellowhatlamas. Οι μοναχοί φορούσαν ένα μεγάλο κίτρινο καπέλο. Ένας νεαρός πολύ όμορφος μοναχός, με ευγενικό ξάστερο πρόσωπο μας ξενάγησε στο μοναστήρι, τα αγγλικά του ήταν αρκετά καλά γιατί υπήρχε σχολείο εκεί μέσα και οι μοναχοί μάθαιναν Θιβετιανά, Ινδικά, και Αγγλικά.. Οι μικροί μοναχοί δεν έχαναν την ευκαιρία να μας απευθύνονται στα αγγλικά, με ότι βλακειούλα τους ερχόταν στο μυαλό, (howareyou, whatisyournameκτλ) και έσκαγαν στα γέλια σε κάθε απάντηση μας. Η βιβλιοθήκη τους μας έκλεψε τα μυαλά, τα βιβλία ήταν χιλιάδες. Ήταν τα χαρακτηριστικά βουδιστικά βιβλία, παράλληλες λουρίδες φύλλα χαρτί δεμένα με δύο ξύλα που έπαιζαν τον ρόλο του εξώφυλλου και σκεπασμένα με πολύχρωμα υφάσματα, όλα φτιαγμένα στο χέρι, σε διάφορα μεγέθη από πολύ μικρά, έως τεράστια.
Αργά το βράδυ φτάσαμε στο Leh, πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο και πέσαμε ξεροί. Για το Leh, θα σας πω αύριο, θέλω όμως να σας περιγράψω το ξενοδοχείο. Ήταν ένα πλατύ ισόγειο κτίριο μέσα σε ένα μεγάλο κήπο. Συνόρευε με ένα σπίτι που έμενε μια οικογένεια με πολλά παιδάκια (κρατήστε το αυτό θα σας χρειαστεί). Το δικό μας δωμάτιο ήταν τεράστιο, οι δύο εξωτερικοί τοίχοι του είχαν τεράστια παράθυρα με προστατευτικά κάγκελα. Το δωμάτιο ήταν άνετο και καθαρό, όμως είχε μια πολύ περίεργη κλειδαριά, αν δεν έβαζες σωστά το μάνταλο, τότε η πόρτα κλείδωνε, και άνοιγε μόνο από μέσα. Η Ιωάννα αν και εξαιρετικά ευφυής, αδυνατούσε να συλλάβει αυτήν την λειτουργία, με αποτέλεσμα κάθε φορά που έφευγε τελευταία από το δωμάτιο να το κλειδώνει άθελα της και να μην μπορούμε ούτε εμείς ούτε ο ξενοδόχος να ανοίξουμε. Την πρώτη φορά που συνέβη φωνάξαμε τον καλό αυτόν άνθρωπο που είχε την ατυχή έμπνευση να βάλει αυτές τις αηδίες στις πόρτες του. Οι προσπάθειες του απέβησαν άκαρπες, μας παρακάλεσε να περιμένουμε στον κήπο και μας κέρασε μια μπύρα, αφού δοκίμασε διάφορους τρόπους, αποφάσισε να προσπαθήσει από το παράθυρο, κατάφερε να ανοίξει ένα από τα πολλά παράθυρα του δωματίου μας αλλά κανείς από εμάς δεν χώραγε να περάσει από τα κάγκελα και να μπει στο δωμάτιο. Ξαφνικά είχε μια έκλαμψη, φεύγει τρέχοντας και γυρίζει με μισή ντουζίνα παιδιά από το διπλανό σπίτι. Τα βάζει στη σειρά κατά μέγεθος και αρχίζει να δοκιμάζει. Το 6 πέφτει φαρδύ δεν χωράει, το 4 χωράει μεν αλλά δεν περνάει το κεφάλι και αυτό αρνείται πεισματωδώς να το αποχωριστεί, το 3 για κακή του τύχη μας έρχεται κουτί. Κι έτσι ένα παιδάκι 3 χρονών βρίσκεται μέσα σε ένα εντελώς άγνωστο δωμάτιο, με κάτι τρελούς από έξω να του δείχνουν όλοι μαζί την πόρτα και να του φωνάζουν ακαταλαβίστικα. Στάθηκε αποσβολωμένο κοιτάζοντας μας για μερικά λεπτά, μετά άρχισε να περιφέρεται ασκόπως στο δωμάτιο, εμείς απέξω να ωρυόμαστε «την πόρτα καλέ άνοιξε την πόρτα» αυτό να παίζει με τον αναπτήρα της Ιωάννας, τον φακό του Σταύρου, να τρώει καραμέλες και να πετάει χαρτάκια στο πάτωμα και κάπου εκεί θυμήθηκα και το ρητό του Αλτάν «δεν έκανα δικά μου παιδιά, μου είναι πιο εύκολο να μισήσω τα ξένα». Κάποια στιγμή με τα πολλά αποφασίζει το ευλογημένο να ασχοληθεί και με αυτή την ριμάδα την πόρτα και να μας ανοίξει. Του δώσαμε ότι καραμέλα δεν είχε καταβροχθίσει από μόνο του και το στείλαμε στην μαμά του μαζί με το νούμερο 6 και 4. Από τότε ξέραμε, κάθε φορά που η Ιωάννα μαντάλωνε την πόρτα πηγαίναμε στην δίπλα αυλή βουτάγαμε το νούμερο 3 το χώναμε μέσα από τα κάγκελα και αυτό μας άνοιγε. Και εδώ αγαπητοί συνοδοιπόροι έρχομαι να σας πουλήσω μούρη και να σας καυχηθώ. Καθότι όλοι σας έχετε μείνει σε ξενοδοχεία και σας έχουν δώσει κλειδιά για να ανοίγετε την πόρτα σας, τώρα τελευταία και κάρτες, άντε κάποιοι να έχετε χρησιμοποιήσει και τα δακτυλικά σας αποτυπώματα, θέλετε να σας βάλω και με την ίριδα του ματιού σας την βάζω, αλλά πόσοι από σας ανοίγατε την πόρτα σας με παιδάκι εεε πόσοι;
Πολύ τον θαύμασα και για τον διαλογισμό αλλά και για τις πεζοπορίες, εμείς πάλι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας, η παραμικρή ανηφόρα μας έκανε να λαχανιάζουμε και ξεφυσάμε Θυμάμαι τον Νίκο να παραπονιέται ότι θα αφήσει το πτώμα του εκεί.
Το βαν μας έσωσε, μας παρέλαβε και φύγαμε, σε ένα μικρό χωριό αγοράσαμε τσιπς και ένα κρέας που ποτέ δεν έμαθα τι υπήρξε πριν καταλήξει ένα καβουρνιασμένο, σκληρό πετσί, αλλά εμείς το φάγαμε, ήπιαμε και μπύρες τυλιγμένες μέσα σε εφημερίδες γιατί ήμασταν σε περιοχή μουσουλμάνων και απαγορευόταν το αλκοόλ. Τελικά μάλλον απαγορευόταν να το δείχνεις όχι να το πίνεις γιατί πολλοί ντόπιοι έπιναν από εφημερίδες.
Στα επόμενα χιλιόμετρα σταματήσαμε σε τρία ακόμα μοναστήρια, στο πρώτο μας πρόσφεραν τσάι με βούτυρο γιακ, ήταν βαρύ και η μυρωδιά του με έπνιγε, να είναι καλά οι άνθρωποι αλλά στην πρώτη ευκαιρία το πέταξα διακριτικά. Μας ξενάγησαν όμως και μας έδειξαν όλα τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν, τα ξεχώριζα σε κρουστά και πνευστά, αλλά ήταν τόσο περίεργα που δεν θα μπορούσα να τα ονοματίσω. Το επόμενο μοναστήρι το AlchiGompaτο θυμάμαι καλά γιατί ήταν πολύχρωμο, ζωγραφισμένο όλο στο χέρι, και μπορούσες να το περιδιαβείς μόνο με κεριά γιατί δεν είχε ηλεκτρισμό.
ToLekirGompa ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μοναστήρια του Ladakh, χάρη στους yellowhatlamas. Οι μοναχοί φορούσαν ένα μεγάλο κίτρινο καπέλο. Ένας νεαρός πολύ όμορφος μοναχός, με ευγενικό ξάστερο πρόσωπο μας ξενάγησε στο μοναστήρι, τα αγγλικά του ήταν αρκετά καλά γιατί υπήρχε σχολείο εκεί μέσα και οι μοναχοί μάθαιναν Θιβετιανά, Ινδικά, και Αγγλικά.. Οι μικροί μοναχοί δεν έχαναν την ευκαιρία να μας απευθύνονται στα αγγλικά, με ότι βλακειούλα τους ερχόταν στο μυαλό, (howareyou, whatisyournameκτλ) και έσκαγαν στα γέλια σε κάθε απάντηση μας. Η βιβλιοθήκη τους μας έκλεψε τα μυαλά, τα βιβλία ήταν χιλιάδες. Ήταν τα χαρακτηριστικά βουδιστικά βιβλία, παράλληλες λουρίδες φύλλα χαρτί δεμένα με δύο ξύλα που έπαιζαν τον ρόλο του εξώφυλλου και σκεπασμένα με πολύχρωμα υφάσματα, όλα φτιαγμένα στο χέρι, σε διάφορα μεγέθη από πολύ μικρά, έως τεράστια.
Αργά το βράδυ φτάσαμε στο Leh, πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο και πέσαμε ξεροί. Για το Leh, θα σας πω αύριο, θέλω όμως να σας περιγράψω το ξενοδοχείο. Ήταν ένα πλατύ ισόγειο κτίριο μέσα σε ένα μεγάλο κήπο. Συνόρευε με ένα σπίτι που έμενε μια οικογένεια με πολλά παιδάκια (κρατήστε το αυτό θα σας χρειαστεί). Το δικό μας δωμάτιο ήταν τεράστιο, οι δύο εξωτερικοί τοίχοι του είχαν τεράστια παράθυρα με προστατευτικά κάγκελα. Το δωμάτιο ήταν άνετο και καθαρό, όμως είχε μια πολύ περίεργη κλειδαριά, αν δεν έβαζες σωστά το μάνταλο, τότε η πόρτα κλείδωνε, και άνοιγε μόνο από μέσα. Η Ιωάννα αν και εξαιρετικά ευφυής, αδυνατούσε να συλλάβει αυτήν την λειτουργία, με αποτέλεσμα κάθε φορά που έφευγε τελευταία από το δωμάτιο να το κλειδώνει άθελα της και να μην μπορούμε ούτε εμείς ούτε ο ξενοδόχος να ανοίξουμε. Την πρώτη φορά που συνέβη φωνάξαμε τον καλό αυτόν άνθρωπο που είχε την ατυχή έμπνευση να βάλει αυτές τις αηδίες στις πόρτες του. Οι προσπάθειες του απέβησαν άκαρπες, μας παρακάλεσε να περιμένουμε στον κήπο και μας κέρασε μια μπύρα, αφού δοκίμασε διάφορους τρόπους, αποφάσισε να προσπαθήσει από το παράθυρο, κατάφερε να ανοίξει ένα από τα πολλά παράθυρα του δωματίου μας αλλά κανείς από εμάς δεν χώραγε να περάσει από τα κάγκελα και να μπει στο δωμάτιο. Ξαφνικά είχε μια έκλαμψη, φεύγει τρέχοντας και γυρίζει με μισή ντουζίνα παιδιά από το διπλανό σπίτι. Τα βάζει στη σειρά κατά μέγεθος και αρχίζει να δοκιμάζει. Το 6 πέφτει φαρδύ δεν χωράει, το 4 χωράει μεν αλλά δεν περνάει το κεφάλι και αυτό αρνείται πεισματωδώς να το αποχωριστεί, το 3 για κακή του τύχη μας έρχεται κουτί. Κι έτσι ένα παιδάκι 3 χρονών βρίσκεται μέσα σε ένα εντελώς άγνωστο δωμάτιο, με κάτι τρελούς από έξω να του δείχνουν όλοι μαζί την πόρτα και να του φωνάζουν ακαταλαβίστικα. Στάθηκε αποσβολωμένο κοιτάζοντας μας για μερικά λεπτά, μετά άρχισε να περιφέρεται ασκόπως στο δωμάτιο, εμείς απέξω να ωρυόμαστε «την πόρτα καλέ άνοιξε την πόρτα» αυτό να παίζει με τον αναπτήρα της Ιωάννας, τον φακό του Σταύρου, να τρώει καραμέλες και να πετάει χαρτάκια στο πάτωμα και κάπου εκεί θυμήθηκα και το ρητό του Αλτάν «δεν έκανα δικά μου παιδιά, μου είναι πιο εύκολο να μισήσω τα ξένα». Κάποια στιγμή με τα πολλά αποφασίζει το ευλογημένο να ασχοληθεί και με αυτή την ριμάδα την πόρτα και να μας ανοίξει. Του δώσαμε ότι καραμέλα δεν είχε καταβροχθίσει από μόνο του και το στείλαμε στην μαμά του μαζί με το νούμερο 6 και 4. Από τότε ξέραμε, κάθε φορά που η Ιωάννα μαντάλωνε την πόρτα πηγαίναμε στην δίπλα αυλή βουτάγαμε το νούμερο 3 το χώναμε μέσα από τα κάγκελα και αυτό μας άνοιγε. Και εδώ αγαπητοί συνοδοιπόροι έρχομαι να σας πουλήσω μούρη και να σας καυχηθώ. Καθότι όλοι σας έχετε μείνει σε ξενοδοχεία και σας έχουν δώσει κλειδιά για να ανοίγετε την πόρτα σας, τώρα τελευταία και κάρτες, άντε κάποιοι να έχετε χρησιμοποιήσει και τα δακτυλικά σας αποτυπώματα, θέλετε να σας βάλω και με την ίριδα του ματιού σας την βάζω, αλλά πόσοι από σας ανοίγατε την πόρτα σας με παιδάκι εεε πόσοι;
