ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Παραδέχομαι ότι εμένα γενικώς δεν είναι να μου έχετε πολύ εμπιστοσύνη γιατί ζω στον κόσμο μου, ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με το houseboat που πολλά πράγματα μου ξέφυγαν τελείως ή απλώς με άφησαν αδιάφορη, ενθουσιάστηκα με τους καναπέδες, ντιβάνια, κουρτίνες όλα ντυμένα με χρωματιστά υφάσματα που θύμιζαν αγγλικό σπίτι, στους τοίχους υπήρχαν ταπετσαρίες! Αυτοί οι άγγλοι ήταν καταπληκτικοί στις παρωπίδες σε μια χώρα με τον πολιτισμό και την τέχνη της Ινδίας αυτή αναπαρήγαγαν την Αγγλία, anyway, δεν πρόσεξα λοιπόν κόντρα πλακέ και τέτοια τεχνικά. Μου άρεσε η άνεση και θαλπωρή που απέπνεε το σπίτι, και σου έδινε την αίσθηση του καθαρού, μέχρι που ανακαλύψαμε ότι για όλες τις δουλειές τους χρησιμοποιούσαν το νερό της λίμνης που δεν είναι και Βαρανάσι, αλλά ούτε και το καθαρό θα το έλεγες:roll:. Επίσης ενθουσιάστηκα με την τραπεζαρία, ένα μακρόστενο δωμάτιο με ένα ξύλινο μεγάλο τραπέζι, και σε μια άκρη ένα ψυγείο, από εκεί έβγαζαν κάθε πρωί το βούτυρο για το πρωινό, και εμείς τρώγαμε αμέριμνοι, την τελευταία μέρα η Ιωάννα ανακάλυψε ότι το ψυγείο δεν ήταν στην πρίζα και χρησιμοποιούταν μόνο ως ντουλάπι, τρώγαμε βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου τόσες μέρες και νομίζαμε ότι το απλώς το έβγαζαν από το ψυγείο νωρίτερα για να ξεπαγώσει, όμως ευτυχώς και από αυτήν την δηλητηρίαση γλυτώσαμε. Το φαγητό γενικά στο ποταμόπλοιο ήταν καλό.
Μετά το μεσημεριανό φύγαμε για μια βόλτα στην λίμνη. Οι βόλτες με τις shikaras ήταν πάντα απολαυστικές, χωριζόμασταν σε δύο ομάδες, οι βάρκες ήταν αναπαυτικές, α ξέχασα να σας πω ότι οι βαρκάρηδες μας είχαν την κλασική ευγένεια των μουσουλμάνων της περιοχής, ο δικός μας ρευόταν συνεχώς και αδιακρίτως, σε σχετικό μου παράπονο στην ομάδα της άλλης βάρκας ο Νίκος απάντησε με άνεση, «α ρεψιματίας δηλαδή» και ο Σταύρος που καθόταν πίσω δίπλα στον δικό τους βαρκάρη συμπλήρωσε «αυτός εδώ φτύνει συνεχώς», η απάντηση της Λίτσας αναμενόμενη «ε τότε εσείς έχετε τον ρεψιματία και εμείς τον φτυσιματία», ποτέ δεν έμαθα τα ονόματα αυτών των ανθρώπων, πάντοτε τους ξεχωρίζαμε από τα παρατσούκλια τους, μια μικρή εκδίκηση για την αηδία που μας προκαλούσαν. Εκτός αυτού δεν θυμάμαι να ξανάκανα τόσο όμορφες βαρκάδες στην ζωή μου. Στην πραγματικότητα οι λίμνες ήταν τρεις, που χωρίζανε με τους επονομαζόμενους floatinggardens, ήμασταν τυχεροί γιατί πετύχαμε τους λωτούς ανθισμένους, ανθίζουν Ιούλιο – Αύγουστο. Το θέαμα ήταν καταπληκτικό. Υπάρχουν τρία νησάκια στην κεντρική λίμνη τα Silverisland, Goldenisland και το CharChinarγια τα τέσσερα (charσημαίνει «τέσσερα»)δέντρα Chinarπου είχε πάνω του.
Περάσαμε από την κεντρική πόλη του Srinagar και από μερικά χωριά, φυσικά ήταν και αυτά πλημμυρισμένα, τα κτίρια ήταν αρκετά ψηλά, οι κάτω όροφοι ήταν μέσα στο νερό, ο χρόνος και η υγρασία είχαν αφήσει τα σημάδια πάνω τους, παιδάκια παίζανε στους πάνω ορόφους, και πλατσουρίζανε στα νερά, όλοι οι κάτοικοι κυκλοφορούσαν με τις βάρκες τους, δεν υπήρχε πουθενά γη για να πατήσεις, οι πινακίδες προεξείχαν της πλημμύρας, υπήρχε μια σκουριασμένη πινακίδα νοσοκομείου, και μια που διαφήμιζε το κολλέγιο της περιοχής, προσπεράσαμε και ένα τζαμί. Περνούσαμε κάτω από γέφυρες πάνω στις οποίες πάνοπλοι Ινδοί με πολυβολεία σταματούσαν τους βαρκάρηδες και τους κάνανε πάντα την ίδια ερώτηση στα Ινδικά, αν θυμάμαι καλά όταν ρωτήσαμε πια είναι η ερώτηση μας είπαν πως ήθελαν να μάθουν πόσοι τουρίστες ήμασταν σε περίπτωση που μας απαγάγουν(;!) να ξέρουν για πόσους θα ψάχνουν.
Μετά το μεσημεριανό φύγαμε για μια βόλτα στην λίμνη. Οι βόλτες με τις shikaras ήταν πάντα απολαυστικές, χωριζόμασταν σε δύο ομάδες, οι βάρκες ήταν αναπαυτικές, α ξέχασα να σας πω ότι οι βαρκάρηδες μας είχαν την κλασική ευγένεια των μουσουλμάνων της περιοχής, ο δικός μας ρευόταν συνεχώς και αδιακρίτως, σε σχετικό μου παράπονο στην ομάδα της άλλης βάρκας ο Νίκος απάντησε με άνεση, «α ρεψιματίας δηλαδή» και ο Σταύρος που καθόταν πίσω δίπλα στον δικό τους βαρκάρη συμπλήρωσε «αυτός εδώ φτύνει συνεχώς», η απάντηση της Λίτσας αναμενόμενη «ε τότε εσείς έχετε τον ρεψιματία και εμείς τον φτυσιματία», ποτέ δεν έμαθα τα ονόματα αυτών των ανθρώπων, πάντοτε τους ξεχωρίζαμε από τα παρατσούκλια τους, μια μικρή εκδίκηση για την αηδία που μας προκαλούσαν. Εκτός αυτού δεν θυμάμαι να ξανάκανα τόσο όμορφες βαρκάδες στην ζωή μου. Στην πραγματικότητα οι λίμνες ήταν τρεις, που χωρίζανε με τους επονομαζόμενους floatinggardens, ήμασταν τυχεροί γιατί πετύχαμε τους λωτούς ανθισμένους, ανθίζουν Ιούλιο – Αύγουστο. Το θέαμα ήταν καταπληκτικό. Υπάρχουν τρία νησάκια στην κεντρική λίμνη τα Silverisland, Goldenisland και το CharChinarγια τα τέσσερα (charσημαίνει «τέσσερα»)δέντρα Chinarπου είχε πάνω του.
Περάσαμε από την κεντρική πόλη του Srinagar και από μερικά χωριά, φυσικά ήταν και αυτά πλημμυρισμένα, τα κτίρια ήταν αρκετά ψηλά, οι κάτω όροφοι ήταν μέσα στο νερό, ο χρόνος και η υγρασία είχαν αφήσει τα σημάδια πάνω τους, παιδάκια παίζανε στους πάνω ορόφους, και πλατσουρίζανε στα νερά, όλοι οι κάτοικοι κυκλοφορούσαν με τις βάρκες τους, δεν υπήρχε πουθενά γη για να πατήσεις, οι πινακίδες προεξείχαν της πλημμύρας, υπήρχε μια σκουριασμένη πινακίδα νοσοκομείου, και μια που διαφήμιζε το κολλέγιο της περιοχής, προσπεράσαμε και ένα τζαμί. Περνούσαμε κάτω από γέφυρες πάνω στις οποίες πάνοπλοι Ινδοί με πολυβολεία σταματούσαν τους βαρκάρηδες και τους κάνανε πάντα την ίδια ερώτηση στα Ινδικά, αν θυμάμαι καλά όταν ρωτήσαμε πια είναι η ερώτηση μας είπαν πως ήθελαν να μάθουν πόσοι τουρίστες ήμασταν σε περίπτωση που μας απαγάγουν(;!) να ξέρουν για πόσους θα ψάχνουν.
